Gezondheid
alle pijlers
Nog steeds chronische pijnen
zondag 13 januari 2019 23:31
Oh echt? Nee, toen las ik nog niet mee inderdaad. Maar wij zitten nu dus in dezelfde situatie. Het is bizar wat de hypotheekverstrekker allemaal voor onrealistische scenario’s bedenkt die afgedekt moeten worden. Dat ik zomaar kan omvallen, daar maken ze zich dan weer totaal niet druk om (wat ik dan weer hilarisch vind
)
zondag 13 januari 2019 23:32
maandag 14 januari 2019 08:26
Lise , het is voor onszelf al niet te bevatten dat we nooit meer beter gaan worden. En wíj voelen ons eigen lichaam nog met al het ongemak.
Laat staan dat dat voor familie /buitenstaanders te bevatten is.
Dus ik snap dat best.
Het acceptatieproces duurt bij onszelf al jaren.
Bij je man zal dat nog langer duren.
Ik denk dat mijn man, het na al die jaren, nog steeds niet 100 procent geaccepteerd heeft.
Of hij vergeet het. Maar ik kan me van de eerste jaren herinneren dat hij het er erg moeilijk mee had.
Wij deden altijd álles samen. Van aan auto's sleutelen ( volgens mij was ik een van de eerste vrouwen op de sloop haha) tot verbouwen.
Dat was opeens over.
Uitgaan moest hij alleen. Feestjes alleen. Sleutelen alleen
Hij moet zich toen, hoewel ik dat niet zag want teveel met mezelf bezig, van het een op ander moment erg alleen gevoeld hebben.
Alsof je een relatie in je eentje hebt zeg maar.
Nu moet ik hem regelmatig even terugfluiten.
Want hij vraagt best vaak kan je " even " helpen.
Soms moet ik dan halverwege zeggen: hoe lang gaan we door? Want ik red het niet de hele dag hoor...
Dan zie je hem denken: o ja. Maar ook de irritatie. Van verdikkie. Moet ze alweer afhaken. Tsja.
Het blijft moeilijk.
Voor iedereen.
Sterkte vandaag.
Laat staan dat dat voor familie /buitenstaanders te bevatten is.
Dus ik snap dat best.
Het acceptatieproces duurt bij onszelf al jaren.
Bij je man zal dat nog langer duren.
Ik denk dat mijn man, het na al die jaren, nog steeds niet 100 procent geaccepteerd heeft.
Of hij vergeet het. Maar ik kan me van de eerste jaren herinneren dat hij het er erg moeilijk mee had.
Wij deden altijd álles samen. Van aan auto's sleutelen ( volgens mij was ik een van de eerste vrouwen op de sloop haha) tot verbouwen.
Dat was opeens over.
Uitgaan moest hij alleen. Feestjes alleen. Sleutelen alleen
Hij moet zich toen, hoewel ik dat niet zag want teveel met mezelf bezig, van het een op ander moment erg alleen gevoeld hebben.
Alsof je een relatie in je eentje hebt zeg maar.
Nu moet ik hem regelmatig even terugfluiten.
Want hij vraagt best vaak kan je " even " helpen.
Soms moet ik dan halverwege zeggen: hoe lang gaan we door? Want ik red het niet de hele dag hoor...
Dan zie je hem denken: o ja. Maar ook de irritatie. Van verdikkie. Moet ze alweer afhaken. Tsja.
Het blijft moeilijk.
Voor iedereen.
Sterkte vandaag.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
maandag 14 januari 2019 08:32
Ik ga even bij een vriendin op de koffie.
En daarna man helpen in het buurhuis.
Schuren en schilderen .
Het schiet langzaam maar zeker op.
Man gaat aan het elektra dan.
Dan behangen en de vloer erin.
En dan de muur doorbreken boven.
Kinderen naar de achterste helft en dan moet de voorste helft ( wat nu hun kamertjes zijn) nog.
Man verwacht dat het volgende maand klaar is.
Lijkt mij wat snel. Maar wie weet.
We stomen lekker door nu.
Vanavond gaan ook de plafonds erin.
En daarna man helpen in het buurhuis.
Schuren en schilderen .
Het schiet langzaam maar zeker op.
Man gaat aan het elektra dan.
Dan behangen en de vloer erin.
En dan de muur doorbreken boven.
Kinderen naar de achterste helft en dan moet de voorste helft ( wat nu hun kamertjes zijn) nog.
Man verwacht dat het volgende maand klaar is.
Lijkt mij wat snel. Maar wie weet.
We stomen lekker door nu.
Vanavond gaan ook de plafonds erin.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
maandag 14 januari 2019 10:11
Als ik ergens langdurig pijn heb (bij mij verplaatst het nog wel eens) komt man vaak met "ga daar dan een keer mee naar de dokter". Vooral als het m'n knieën weer zijn. Hij kan erg slecht accepteren dat iets blijft. Ook bij zichzelf, trouwens. Hij had laatst iets waarvan de dokter zei dat het terug kon komen. Dan wil hij wat sterkers, want het moet toch gewoon opgelost kunnen worden.
Met oudste werd dat inderdaad een dingetje toen
Goedemorgen overigens!
ik heb een raar pijnlijk plekje onder m'n ribben rechts. 1 plekje, dat ik voel, maar waar ik niet m'n vinger op kan leggen. Raar.
Met oudste werd dat inderdaad een dingetje toen
Goedemorgen overigens!
ik heb een raar pijnlijk plekje onder m'n ribben rechts. 1 plekje, dat ik voel, maar waar ik niet m'n vinger op kan leggen. Raar.
Later is nu
maandag 14 januari 2019 10:25
Mijn ervaring. Er zijn veel (gezonde) mensen die denken dat de wetenschap al erg ver is. Dat gezondheid te koop is. Dat dokters heel veel kunnen. Ik weet inmiddels, gezondheid is niet te koop. En helaas is mijn achting in dokters ook gedaald.
Hierdoor snapt omgeving, mijn ex werkgever bv het ook niet. Ze denken gewoon dat een arts het wel oplost.
Dokters kunnen in mijn beleving helemaal nog niet zo heel veel. Voor heel veel zaken zijn nog helemaal geen medicijnen of behandeling.
Ook handelen dokters gewoon via een scriptboek. Dat is wellicht logisch maar daarmee daalden ze wel in mijn achting
Hierdoor snapt omgeving, mijn ex werkgever bv het ook niet. Ze denken gewoon dat een arts het wel oplost.
Dokters kunnen in mijn beleving helemaal nog niet zo heel veel. Voor heel veel zaken zijn nog helemaal geen medicijnen of behandeling.
Ook handelen dokters gewoon via een scriptboek. Dat is wellicht logisch maar daarmee daalden ze wel in mijn achting
maandag 14 januari 2019 10:45
Gele Suikerspin: dat script, het protocol, daar heb ik ook een gruwelijke hekel aan. Ik kwam verder met artsen die hun eigen intuïtie mochten volgen.
Ik heb nu te maken met het tekort aan medicijnen dat er heerst. Mijn migrainemedicatie is niet leverbaar momenteel. Begin januari zeiden dat het minimaal drie weken ging duren, mogelijk langer. Mijn tabletten zijn nu op.
Iets anders proberen wil ik niet, ik heb al veel geprobeerd in het verleden en ik ben goed gewend aan wat ik nu heb.
Ik heb nu te maken met het tekort aan medicijnen dat er heerst. Mijn migrainemedicatie is niet leverbaar momenteel. Begin januari zeiden dat het minimaal drie weken ging duren, mogelijk langer. Mijn tabletten zijn nu op.
Iets anders proberen wil ik niet, ik heb al veel geprobeerd in het verleden en ik ben goed gewend aan wat ik nu heb.
maandag 14 januari 2019 11:10
Balen Cesium. Dat worden lange weken.
Maf Dreamer, heb je vaker zo'n plekje?
Ik ben er inmiddels ook achter dat dokters niet alles weten.
Gelukkig geven sommigen dat gewoon toe.
Protocollen zijn veel te star. Veel te veel gericht op het gemiddelde.
Ik heb veel pijn gehad dit weekend. En nu zit ik met rug in de zon achter het glas. Heerlijk! Een kopje koffie erbij. Laat mij hier maar zitten.
Maf Dreamer, heb je vaker zo'n plekje?
Ik ben er inmiddels ook achter dat dokters niet alles weten.
Gelukkig geven sommigen dat gewoon toe.
Protocollen zijn veel te star. Veel te veel gericht op het gemiddelde.
Ik heb veel pijn gehad dit weekend. En nu zit ik met rug in de zon achter het glas. Heerlijk! Een kopje koffie erbij. Laat mij hier maar zitten.
maandag 14 januari 2019 14:34
Kampvuurtje stoken?cesium24 schreef: ↑14-01-2019 10:45Gele Suikerspin: dat script, het protocol, daar heb ik ook een gruwelijke hekel aan. Ik kwam verder met artsen die hun eigen intuïtie mochten volgen.
Ik heb nu te maken met het tekort aan medicijnen dat er heerst. Mijn migrainemedicatie is niet leverbaar momenteel. Begin januari zeiden dat het minimaal drie weken ging duren, mogelijk langer. Mijn tabletten zijn nu op.
Iets anders proberen wil ik niet, ik heb al veel geprobeerd in het verleden en ik ben goed gewend aan wat ik nu heb.
Het enige wat ik al die jaren al wil is een psycholoog die gewoon een uur per week met me kan praten over wat ik heb meegemaakt en het op een rijtje krijgen wat ik waar mee wil en wat ik waar wil plaatsen. Omdat het ZO veel is. En dan het liefst eentje die ook nog openstaat voor de relatie tussen psychische en fysieke pijn.
Maar blijkbaar maakt me dat gestoord met de mogelijkheid op 8 stoornissen ondertussen.
maandag 14 januari 2019 14:52
Ik ben weer terug uit het ziekenhuis. Goed gesprek gehad met de anesthesioloog en we voelden ons wel serieus genomen.
De afspraak was te vroeg om het resultaat van de blokkade van 27 december te bespreken, die fout lag bij hun. We hebben echter wel kunnen praten over het doel van het traject en hoe het nu eigenlijk gaat met mij. Zij hebben nu (pas) duidelijk hoe de situatie ervoor staat. Hij benoemde meteen dat die hernia er duidelijk zit en zij zijn er ook van overtuigd dat hij als het ware langs de zenuw schuurt. De verdere toestand van de tussenwervelschijf ligt buiten hun expertise.
Ze hopen nog steeds dat de blokkade ertoe bij moet dragen dat de zenuw minder geïrriteerd raakt en de hernia zich toch nog wat terugtrekt. Dat laatste is volgens de chirurg onwaarschijnlijk maar oke, alles kan natuurlijk.
Verder benadrukte hij ook dat er een grens zit aan mogelijkheden en dat we er rekening mee moeten houden dat ze het probleem niet 100% kunnen oplossen. Maar, na een behoorlijk fel verhaal van mijn man over mijn toestand, is bij hun ook wel duidelijk dat dit niet acceptabel is. Gezamenlijk doel is dus de kwaliteit van leven wat opkrikken en daar gaat de arts zich hard voor maken.
Nu over een zes weken een telefonische afspraak om het resultaat van de laatste blokkade te bespreken en dan kan er een vervolgafspraak ingepland worden, afhankelijk van dat resultaat.
De afspraak was te vroeg om het resultaat van de blokkade van 27 december te bespreken, die fout lag bij hun. We hebben echter wel kunnen praten over het doel van het traject en hoe het nu eigenlijk gaat met mij. Zij hebben nu (pas) duidelijk hoe de situatie ervoor staat. Hij benoemde meteen dat die hernia er duidelijk zit en zij zijn er ook van overtuigd dat hij als het ware langs de zenuw schuurt. De verdere toestand van de tussenwervelschijf ligt buiten hun expertise.
Ze hopen nog steeds dat de blokkade ertoe bij moet dragen dat de zenuw minder geïrriteerd raakt en de hernia zich toch nog wat terugtrekt. Dat laatste is volgens de chirurg onwaarschijnlijk maar oke, alles kan natuurlijk.
Verder benadrukte hij ook dat er een grens zit aan mogelijkheden en dat we er rekening mee moeten houden dat ze het probleem niet 100% kunnen oplossen. Maar, na een behoorlijk fel verhaal van mijn man over mijn toestand, is bij hun ook wel duidelijk dat dit niet acceptabel is. Gezamenlijk doel is dus de kwaliteit van leven wat opkrikken en daar gaat de arts zich hard voor maken.
Nu over een zes weken een telefonische afspraak om het resultaat van de laatste blokkade te bespreken en dan kan er een vervolgafspraak ingepland worden, afhankelijk van dat resultaat.
maandag 14 januari 2019 15:16
Ja, zeker, dat is fijn hoor. Want ik ben toch met teveel dingen bezig tijdens zo'n gesprek en bovendien zat bij hem de frustratie ook heel hoog. Zo hoog dat de arts vroeg of dat we vonden dat hij ons aan het lijntje hield.
Hij ging ook nog in op het mentale aspect en vond eigenlijk dat ik daar wel heel goed mee om ga. Ik heb op mijn beurt ook nog gezegd dat de huisarts in dit verhaal bijna geen rol speelt. Dat vindt de arts ook wel jammer.
maandag 14 januari 2019 16:33
De fysio helpt mij wonderbaarlijk bij de combi psyche en pijn. Je hebt fysiotherapeuten die zijn ook nlp coach. Een aanrader.
Het is praten en pijn verminderen.
Ik geloof ook erg in de wisselwerking tussen lijf en geest. En andersom.
De ggz doe ik sowieso niet meer aan. Te veel protocol en diagnose plakken. Korte hulp trajecten, lange wachttijden veel wisseling van de wacht. Niks voor mij.
Ik ga naar een zelf uitgekozen psychotherapeut. Via vrije sector.
En niks verwachten, helaas moet je in Nederland qua zorg echt zelf de regie pakken (ondanks dat je of ziek of doodmoe bent)
Het is praten en pijn verminderen.
Ik geloof ook erg in de wisselwerking tussen lijf en geest. En andersom.
De ggz doe ik sowieso niet meer aan. Te veel protocol en diagnose plakken. Korte hulp trajecten, lange wachttijden veel wisseling van de wacht. Niks voor mij.
Ik ga naar een zelf uitgekozen psychotherapeut. Via vrije sector.
En niks verwachten, helaas moet je in Nederland qua zorg echt zelf de regie pakken (ondanks dat je of ziek of doodmoe bent)
maandag 14 januari 2019 16:46
Eindelijk duidelijkheid dus. Fijn. Ook fijn dat deze echt even met je afsloot, toch?
Later is nu
maandag 14 januari 2019 17:01
Ik heb even vluchtig bijgelezen.
Lise fijn dat je het gesprek hebt gehad en dat je ook hebt kunnen vertellen waar je nog steeds tegenaan loopt.
Ik ben vanmorgen in het ziekenhuis geweest. Het ging zo snel, na een half uur stonden we alweer buiten. Voor mijn gevoel zijn we maar 10 minuten binnen geweest. Zodra ik me had gemeld, werd ik na 1 minuut al opgeroepen.
Ben heel vriendelijk behandeld, ze hebben bloeddruk gemeten, en een hartfilmpje gemaakt. Cardioloog kwam wat later om naar mijn hart en longen te luisteren.
Hij kon niets afwijkend vinden. Hart klinkt prima, niks geen ruisje te horen. Echt een opluchting!
Ze wilden ook nog een echo maken om te kijken of alles van binnen ook goed eruit ziet, de cardioloog verwacht niks te vinden, maar het is puur om uit te sluiten dat er iets met mijn slagaders zijn.
Woensdagochtend mag ik me daar weer melden.
Verder ook best een drukke week, onverwacht. Vanmiddag even langs de garage gegaan om te overleggen voor andere banden onder mijn auto. Ik heb wat opties gekregen, ik laat het vanavond nog even bezinken en bel ze morgenochtend op. Dan kan ik donderdag na werk mijn auto brengen, en krijg ik voor 1 dag een leenauto mee. Het liefst had ik het pas volgende week gedaan maar omdat het dit weekend ook gaat vriezen (en ik ook op pad moet) wil ik het nu gewoon even geregeld hebben. Heb ik er volgende week ook geen omkijken meer naar.
Morgen examen, dus duik weer even in mijn eigen wereld
Lise fijn dat je het gesprek hebt gehad en dat je ook hebt kunnen vertellen waar je nog steeds tegenaan loopt.
Ik ben vanmorgen in het ziekenhuis geweest. Het ging zo snel, na een half uur stonden we alweer buiten. Voor mijn gevoel zijn we maar 10 minuten binnen geweest. Zodra ik me had gemeld, werd ik na 1 minuut al opgeroepen.
Ben heel vriendelijk behandeld, ze hebben bloeddruk gemeten, en een hartfilmpje gemaakt. Cardioloog kwam wat later om naar mijn hart en longen te luisteren.
Hij kon niets afwijkend vinden. Hart klinkt prima, niks geen ruisje te horen. Echt een opluchting!
Ze wilden ook nog een echo maken om te kijken of alles van binnen ook goed eruit ziet, de cardioloog verwacht niks te vinden, maar het is puur om uit te sluiten dat er iets met mijn slagaders zijn.
Woensdagochtend mag ik me daar weer melden.
Verder ook best een drukke week, onverwacht. Vanmiddag even langs de garage gegaan om te overleggen voor andere banden onder mijn auto. Ik heb wat opties gekregen, ik laat het vanavond nog even bezinken en bel ze morgenochtend op. Dan kan ik donderdag na werk mijn auto brengen, en krijg ik voor 1 dag een leenauto mee. Het liefst had ik het pas volgende week gedaan maar omdat het dit weekend ook gaat vriezen (en ik ook op pad moet) wil ik het nu gewoon even geregeld hebben. Heb ik er volgende week ook geen omkijken meer naar.
Morgen examen, dus duik weer even in mijn eigen wereld
maandag 14 januari 2019 17:26
Ik wilde hier nog even op reageren want je beschrijft het heel treffend.lientje69 schreef: ↑14-01-2019 08:26Lise , het is voor onszelf al niet te bevatten dat we nooit meer beter gaan worden. En wíj voelen ons eigen lichaam nog met al het ongemak.
Laat staan dat dat voor familie /buitenstaanders te bevatten is.
Dus ik snap dat best.
Het acceptatieproces duurt bij onszelf al jaren.
Bij je man zal dat nog langer duren.
Ik denk dat mijn man, het na al die jaren, nog steeds niet 100 procent geaccepteerd heeft.
Of hij vergeet het. Maar ik kan me van de eerste jaren herinneren dat hij het er erg moeilijk mee had.
Wij deden altijd álles samen. Van aan auto's sleutelen ( volgens mij was ik een van de eerste vrouwen op de sloop haha) tot verbouwen.
Dat was opeens over.
Uitgaan moest hij alleen. Feestjes alleen. Sleutelen alleen
Hij moet zich toen, hoewel ik dat niet zag want teveel met mezelf bezig, van het een op ander moment erg alleen gevoeld hebben.
Alsof je een relatie in je eentje hebt zeg maar.
Nu moet ik hem regelmatig even terugfluiten.
Want hij vraagt best vaak kan je " even " helpen.
Soms moet ik dan halverwege zeggen: hoe lang gaan we door? Want ik red het niet de hele dag hoor...
Dan zie je hem denken: o ja. Maar ook de irritatie. Van verdikkie. Moet ze alweer afhaken. Tsja.
Het blijft moeilijk.
Voor iedereen.
Sterkte vandaag.
Mijn man heeft vandaag toegegeven dat hij er moeite mee heeft en ziet dat ik er veel beter mee om ga en er veel verder in ben. Dat heeft hij bij de arts ook gezegd.
Die vindt het zelf ook een belangrijk onderdeel en vindt het positief hoe we ermee omgaan.
Ook de arts voelt goed aan waar de moeilijkheden liggen en benoemt het ook echt als onderdeel van de behandeling. Hij benadrukte ook nog dat hij echt begrijpt hoe moeilijk en frusterend het voor mij en ons is. De arts is van mijn leeftijd, dat praat gemakkelijk in dit geval.
Ook nog gehad over de rol van de huisarts in het hele verhaal en daarover zei hij ook nog dat hij het jammer vindt dat de huisarts zich niet meer inzet in het hele traject en mijn (mentale) gezondheid niet wat beter in de gaten houdt.
maandag 14 januari 2019 17:27
Ik hoop voor je dat het met de nieuwe spv'er klikt. En fijn dat deze het even met je afsloot.
