Gezondheid
alle pijlers
Revalideren na een herniaoperatie
woensdag 31 augustus 2011 om 16:02
Hallo allemaal, binnenkort word ik geopereerd aan een hernia. Na een half jaar aanmodderen, constant op en neer heb ik uiteindelijk samen met de chirurg de knoop doorgehakt en ga ik onder het mes.
Best wel heel spannend, maar aan de andere kant kijk ik heel erg uit naar herstel en mijn normale leven weer oppakken. Nou ben ik eigenlijk op zoek naar mensen die ook een dergelijke operatie hebben ondergaan en vroeg ik me af hoe je het opbouwen na de operatie hebt aangepakt. De eerste zes weken is sowieso heel rustig aan weer opbouwen, maar hoe ben je daarna verder gegaan?
Best wel heel spannend, maar aan de andere kant kijk ik heel erg uit naar herstel en mijn normale leven weer oppakken. Nou ben ik eigenlijk op zoek naar mensen die ook een dergelijke operatie hebben ondergaan en vroeg ik me af hoe je het opbouwen na de operatie hebt aangepakt. De eerste zes weken is sowieso heel rustig aan weer opbouwen, maar hoe ben je daarna verder gegaan?
zondag 3 juni 2012 om 10:09
@ibenanoniem
Eerst maar eens een hele grote voor jou, meid. Getverdegetver, wat een toestanden allemaal!
Ik denk dat je het goed doet. Je hebt hem open en eerlijk uitgelegd hoe jij er in staat en wat jij van hem verwacht. Dat is geen emotionele chantage, dat is eerlijk zijn over je gevoelens en angsten tegen je partner. En ik vind dat hij jou wel degelijk tekort doet als hij dat niet op zijn minst serieus neemt en stopt met het wegwuiven van jouw klachten en angsten onder het motto "valt wel mee".
Dat gezegd hebbende, denk ik dat het voor partners soms heel moeilijk is om zich in te leven in wat de ander doormaakt. Mijn man was altijd precies als de jouwe en ik kon me daar heel boos (en verdrietig) over maken. Maar toen werd hij laatst plotseling ernstig ziek en realiseerde ik mij dat ik precies hetzelfde had gedaan! Hij was al een poos aan het kwakkelen met allerlei verkoudheden en vermoeidheden, en ik ergerde me enorm aan al die lamlendigheid. Ik schreef het automatisch af als overdreven en aandachttrekkerij. Little did I know!!!
Kan het zijn dat jij jouw man iets verwijt, wat je zelf ook doet? Kan het zijn dat zijn benauwdheid voor hem net zo bedreigend is als jouw rugpijn dat is voor jou?
Disclaimer: deze tekst is niet bedoeld om alle schuld bij IBA neer te leggen! Maar wie weet kan deze nieuwe invalshoek jullie weer iets dichter bij elkaar brengen?
Eerst maar eens een hele grote voor jou, meid. Getverdegetver, wat een toestanden allemaal!
Ik denk dat je het goed doet. Je hebt hem open en eerlijk uitgelegd hoe jij er in staat en wat jij van hem verwacht. Dat is geen emotionele chantage, dat is eerlijk zijn over je gevoelens en angsten tegen je partner. En ik vind dat hij jou wel degelijk tekort doet als hij dat niet op zijn minst serieus neemt en stopt met het wegwuiven van jouw klachten en angsten onder het motto "valt wel mee".
Dat gezegd hebbende, denk ik dat het voor partners soms heel moeilijk is om zich in te leven in wat de ander doormaakt. Mijn man was altijd precies als de jouwe en ik kon me daar heel boos (en verdrietig) over maken. Maar toen werd hij laatst plotseling ernstig ziek en realiseerde ik mij dat ik precies hetzelfde had gedaan! Hij was al een poos aan het kwakkelen met allerlei verkoudheden en vermoeidheden, en ik ergerde me enorm aan al die lamlendigheid. Ik schreef het automatisch af als overdreven en aandachttrekkerij. Little did I know!!!
Kan het zijn dat jij jouw man iets verwijt, wat je zelf ook doet? Kan het zijn dat zijn benauwdheid voor hem net zo bedreigend is als jouw rugpijn dat is voor jou?
Disclaimer: deze tekst is niet bedoeld om alle schuld bij IBA neer te leggen! Maar wie weet kan deze nieuwe invalshoek jullie weer iets dichter bij elkaar brengen?
zondag 3 juni 2012 om 10:26
Nummerzoveel: Ik heb zelf ook astma, dus ik neem zijn klachten heel serieus. Ik weet wat het met je doet en hoe je erdoor aan energie en levenskwaliteit inboet. En dat is bedreigend. Een opname in Zwitserland gebeurt niet zomaar. Dan is het nodig.
Ik weet het gewoon even allemaal niet meer. Man ook niet. Ik jank mijn ogen uit mijn hoofd en voel me zo schuldig, terwijl deze situatie niet mijn schuld is.
Het ene moment op dinsdag ben je dolblij voor hem dat hij werd goedgekeurd als opname kandidaat, 2 dagen later stort alles als een kaartenhuis in elkaar.
Zijn droom is nu mijn nachtmerrie. Zijn hoop leidt tot mijn wanhoop. We houden zoveel van elkaar, maar op de een of andere manier kunnen we elkaar nu niet bereiken. Onze belangen zijn onverenigbaar.
Ik weet het gewoon even allemaal niet meer. Man ook niet. Ik jank mijn ogen uit mijn hoofd en voel me zo schuldig, terwijl deze situatie niet mijn schuld is.
Het ene moment op dinsdag ben je dolblij voor hem dat hij werd goedgekeurd als opname kandidaat, 2 dagen later stort alles als een kaartenhuis in elkaar.
Zijn droom is nu mijn nachtmerrie. Zijn hoop leidt tot mijn wanhoop. We houden zoveel van elkaar, maar op de een of andere manier kunnen we elkaar nu niet bereiken. Onze belangen zijn onverenigbaar.
zondag 3 juni 2012 om 10:49
Iba, zoooo herkenbaar, deze 'strijd'. Want dat is het inmiddels geworden. Allebei je eenzaam en onbegrepen voelen, standpunten die steeds meer uiteen drijven en een 'principe-kwestie' worden.
Terwijl je eigenlijk dezelfde gevoelens van eenzaamheid ervaart.
Het is een zware periode waar jullie doorheen gaan, en je staat allebei in de 'survival-stand'. Probeert allebei je eigen grenzen en behoeften aan te geven en respect hiervoor af te dwingen bij de ander. De wanhoop wordt steeds groter, de druk loopt op. De dingen die je in deze fase probeert uit te spreken worden meestal verkeerd 'vertaald'/begrepen door de ander.
Probeer voor jezelf om een andere oplossing te zoeken.
IS moeilijk, snap ik, maar probeer hem die vrijheid toch te geven. Laat hem gaan en zoek praktische hulp in een andere hoek, alternatieven om jezelf tegemoet te komen.
Je zult merken dat de standpunten zich alleen maar meer verharden als je als enige oplossing ziet dat hij bij je moet blijven. Dit kun je nl niet winnen.
Stel DAT je dit wel zou 'winnen', en hij verzet het, dan zal hij hierin zich ZO tekort gedaan voelen dat dit op een andere manier zeker terugkomt...
En verder een dikke knuffel, want die heb je zeker nodig nu
Terwijl je eigenlijk dezelfde gevoelens van eenzaamheid ervaart.
Het is een zware periode waar jullie doorheen gaan, en je staat allebei in de 'survival-stand'. Probeert allebei je eigen grenzen en behoeften aan te geven en respect hiervoor af te dwingen bij de ander. De wanhoop wordt steeds groter, de druk loopt op. De dingen die je in deze fase probeert uit te spreken worden meestal verkeerd 'vertaald'/begrepen door de ander.
Probeer voor jezelf om een andere oplossing te zoeken.
IS moeilijk, snap ik, maar probeer hem die vrijheid toch te geven. Laat hem gaan en zoek praktische hulp in een andere hoek, alternatieven om jezelf tegemoet te komen.
Je zult merken dat de standpunten zich alleen maar meer verharden als je als enige oplossing ziet dat hij bij je moet blijven. Dit kun je nl niet winnen.
Stel DAT je dit wel zou 'winnen', en hij verzet het, dan zal hij hierin zich ZO tekort gedaan voelen dat dit op een andere manier zeker terugkomt...
En verder een dikke knuffel, want die heb je zeker nodig nu
zondag 3 juni 2012 om 11:03
En Oblak; het stoort me dat je de vele verzoeken blijft negeren.
Je zegt NIKS over jezelf en blijft raad geven. Namen van ziekenhuizen, doktoren, tips over warmte/kou/al dan niet bewegen, en nu ga je ook zgn 'emotionele-steun' geven...?
Ik vind het maar raar.
Ik vind het moeilijk om iemand te vertrouwen die niets over zichzelf laat zien. Zeker als hier al zo vaak om gevraagd is en je dat BLIJFT negeren.
Dan ga ik raden wat je dan te verbergen hebt.
Eerst dacht ik dat je mss anderstalig was, dat dat je 'opvallende schrijfstijl' kon verklaren, maar denk niet dat het dat is.
Op dit moment heb ik je maar zolang in het hokje "psychiatrisch patient" ingedeeld. Ik kan je schrijfstijl in combinatie met de rare adviezen echt niet plaatsen.
Nogmaals; wie ben je? Wat is je achtergrond?Dit is een topic waarbij mensen nogal intieme gevoelens met elkaar delen, het helpt als je jezelf dan ook wat open stelt.
Je kunt niet zonder je voor te stellen ineens mee gaan steunen, adviseren etc.
Het is alsof ik irl een intiem gesprek heb met een vriendin die ik al jaren ken en dat er dan bij de bushalte een willkeurig persoon ongevraagd bij komt staan, op 10 cm afstand, en dan zegt: "Oh, echt? Je moet gewoon dit-en-dit tegen je man zeggen..!"
Onder het mom van 'het is toch een openbare gelegenheid? Dan mag je toch overal mee meepraten?'
Eh...Ja...idd.. Maar het is toch "not-done" als je iemand niet kent.
Dus.
Mss dat je het nu begrijp...?
(*vermoed dat je mss een autistisch spectrum stoornis hebt waarbij dingen als afstand en nabijheid in een sociale context uitgelegd dienen te worden*)
Je zegt NIKS over jezelf en blijft raad geven. Namen van ziekenhuizen, doktoren, tips over warmte/kou/al dan niet bewegen, en nu ga je ook zgn 'emotionele-steun' geven...?
Ik vind het maar raar.
Ik vind het moeilijk om iemand te vertrouwen die niets over zichzelf laat zien. Zeker als hier al zo vaak om gevraagd is en je dat BLIJFT negeren.
Dan ga ik raden wat je dan te verbergen hebt.
Eerst dacht ik dat je mss anderstalig was, dat dat je 'opvallende schrijfstijl' kon verklaren, maar denk niet dat het dat is.
Op dit moment heb ik je maar zolang in het hokje "psychiatrisch patient" ingedeeld. Ik kan je schrijfstijl in combinatie met de rare adviezen echt niet plaatsen.
Nogmaals; wie ben je? Wat is je achtergrond?Dit is een topic waarbij mensen nogal intieme gevoelens met elkaar delen, het helpt als je jezelf dan ook wat open stelt.
Je kunt niet zonder je voor te stellen ineens mee gaan steunen, adviseren etc.
Het is alsof ik irl een intiem gesprek heb met een vriendin die ik al jaren ken en dat er dan bij de bushalte een willkeurig persoon ongevraagd bij komt staan, op 10 cm afstand, en dan zegt: "Oh, echt? Je moet gewoon dit-en-dit tegen je man zeggen..!"
Onder het mom van 'het is toch een openbare gelegenheid? Dan mag je toch overal mee meepraten?'
Eh...Ja...idd.. Maar het is toch "not-done" als je iemand niet kent.
Dus.
Mss dat je het nu begrijp...?
(*vermoed dat je mss een autistisch spectrum stoornis hebt waarbij dingen als afstand en nabijheid in een sociale context uitgelegd dienen te worden*)
zondag 3 juni 2012 om 11:37
Ikbenik: Er zijn geen alternatieven. Huishoudelijke hulp is makkelijk. Boodschappen zijn ook wel te regelen.
Het is het isolement wat het probleem is. Ik kan geen kant op. Mijn netwerk werkt en/of woont ver weg. Mijn mans vertrek betekent concreet dat ik hele dagen alleen lig/zit en soms bezoek krijg. Lezen in ligstand lukt mij niet, liggend tv kijken is ook lastig. Het enige wat ik kan/doe is liggend internetten op mijn mobiel en 2-3 x daags een blokje lopen.
Als er wat met mij of de katten is, kan ik niet naar de dokter of de dierenarts.
Alle dingen komen samen, want normaal gesproken zou ik bij mijn zus kunnen wonen, maar die hebben net een huis gekocht en gaan alles verbouwen en zelf in hun caravan wonen.
Het enige wat nog bij mij opkomt is een plek zoeken in een rusthuis, ik weet alleen niet of die er zijn. En dan zijn er ook nog de katten.
Het is het isolement wat het probleem is. Ik kan geen kant op. Mijn netwerk werkt en/of woont ver weg. Mijn mans vertrek betekent concreet dat ik hele dagen alleen lig/zit en soms bezoek krijg. Lezen in ligstand lukt mij niet, liggend tv kijken is ook lastig. Het enige wat ik kan/doe is liggend internetten op mijn mobiel en 2-3 x daags een blokje lopen.
Als er wat met mij of de katten is, kan ik niet naar de dokter of de dierenarts.
Alle dingen komen samen, want normaal gesproken zou ik bij mijn zus kunnen wonen, maar die hebben net een huis gekocht en gaan alles verbouwen en zelf in hun caravan wonen.
Het enige wat nog bij mij opkomt is een plek zoeken in een rusthuis, ik weet alleen niet of die er zijn. En dan zijn er ook nog de katten.
zondag 3 juni 2012 om 11:54
Niemand te regelen die dagelijks ff binnenwipt ter controle?
Geen buurvrouw of vriendin? Heb je skype...? (Dit form is natuurlijk ook een middel tegen de ergste gevoelens van eenzaamheid)
Ik wil het ook niet wegpraten, Iba.
Het is ook niet niks.
Ik wil alleen zeggen; denk dat je los moet laten dat je man de enige is die je zou kunnen 'redden' uit deze situatie. Probeer andere opties open te houden. Hak je situatie in stukjes; en probeer voor de deelgebieden oplossingen te vinden.
Dus: heb je huishoudelijke steun nodig? Heb je iemand nodig als achterwacht (in geval v ziekte) voor de kat? Of voor de dagelijkse verzorging? Heb je eten genoeg in huis? Zo niet; hoe kun je dit dan vooraf proberen te voorzien? (Vriezer alvast volgooien?) etc.
Nogmaals; ik wil het niet wegpraten.
Ik begrijp de situatie helaas maar al te goed. Heb hier ook in gezeten. Maar volhouden/vasthouden aan je man helpt in dit geval -denk ik- niet.
Geen buurvrouw of vriendin? Heb je skype...? (Dit form is natuurlijk ook een middel tegen de ergste gevoelens van eenzaamheid)
Ik wil het ook niet wegpraten, Iba.
Het is ook niet niks.
Ik wil alleen zeggen; denk dat je los moet laten dat je man de enige is die je zou kunnen 'redden' uit deze situatie. Probeer andere opties open te houden. Hak je situatie in stukjes; en probeer voor de deelgebieden oplossingen te vinden.
Dus: heb je huishoudelijke steun nodig? Heb je iemand nodig als achterwacht (in geval v ziekte) voor de kat? Of voor de dagelijkse verzorging? Heb je eten genoeg in huis? Zo niet; hoe kun je dit dan vooraf proberen te voorzien? (Vriezer alvast volgooien?) etc.
Nogmaals; ik wil het niet wegpraten.
Ik begrijp de situatie helaas maar al te goed. Heb hier ook in gezeten. Maar volhouden/vasthouden aan je man helpt in dit geval -denk ik- niet.
zondag 3 juni 2012 om 12:28
Ik was aan het uitslapen voor de eerste keer in twee jaar En had me eigenlijk voorgenomen om niet te forummen vandaag omdat ik anders niet meer weet of mijn hoofdpijn van de injectie komt of van mijn forumverslaving 
Ikbenanoniem, ik denk dat er ook wat inzit wat Nummerzoveel zegt en dat je moet zorgen dat jullie nog niet uitgepraat zijn ookal voelt dat gevoelsmatig wel zo. Probeer er inderdaad ook achter te komen waarom hij pertinent niet wil uitstellen. Hoe uitstel voelt voor hem. Misschien denkt hij dat dat voor hem de nekslag is. Nog maar even terug op mijn man, die is blij als hij kan gaan werken, heeft allerlei hobbies erbij gezocht om maar even hier uit huis te zijn. Misschien nog niet eens weg bij mij maar wel weg van de situatie. Misschien voelt het voor jouw man ook wel als vlucht uit de situatie, waar hij zich op 'verheugt' en naartoe heeft geleefd en kan hij zich niet indenken dat hij dit uit zou moeten stellen. En ik denk dat het ook zo is wat Nummerzoveel zegt, dat het heel moeilijk is om je voor te stellen hoe het voelt voor jou. Tenminste dat merk ik hier ook. En tegelijkertijd verwacht je van de persoon die zo dichtbij je staat zoals je partner dat hij het wel moet begrijpen omdat je wel duidelijk genoeg bent geweest.
Ikbenanoniem, ik denk dat er ook wat inzit wat Nummerzoveel zegt en dat je moet zorgen dat jullie nog niet uitgepraat zijn ookal voelt dat gevoelsmatig wel zo. Probeer er inderdaad ook achter te komen waarom hij pertinent niet wil uitstellen. Hoe uitstel voelt voor hem. Misschien denkt hij dat dat voor hem de nekslag is. Nog maar even terug op mijn man, die is blij als hij kan gaan werken, heeft allerlei hobbies erbij gezocht om maar even hier uit huis te zijn. Misschien nog niet eens weg bij mij maar wel weg van de situatie. Misschien voelt het voor jouw man ook wel als vlucht uit de situatie, waar hij zich op 'verheugt' en naartoe heeft geleefd en kan hij zich niet indenken dat hij dit uit zou moeten stellen. En ik denk dat het ook zo is wat Nummerzoveel zegt, dat het heel moeilijk is om je voor te stellen hoe het voelt voor jou. Tenminste dat merk ik hier ook. En tegelijkertijd verwacht je van de persoon die zo dichtbij je staat zoals je partner dat hij het wel moet begrijpen omdat je wel duidelijk genoeg bent geweest.
zondag 3 juni 2012 om 12:36
IBA, ik bedoel eigenlijk dat meer er over praten hem misschien doet inzien dat uitstellen echt de betere optie is. Dat hij misschien in eerste instantie niet eens wilde denken aan die optie, maar dat hij aan dat idee moet wennen? Natuurlijk ken ik jullie niet persoonlijk, maar zo werkt het hier soms met grotere dilemma's man zegt in eerste instantie nee. Denk omdat hij de situatie niet overziet, het wat tijd moet geven en ziet hoe erg ik iets vind en dan komt hij soms later tot inkeer.
zondag 3 juni 2012 om 13:05
Oke, dus je zoekt m.n. steun en support. Niet zozeer praktische zaken. Probeer dan helder te krijgen waar je denkt tegenaan te gaan lopen. Zet dat desnoods op papier met een brainstorm.
Alle gedachtes en angsten opschrijven. Hoe klein ook. Neem daar een paar uur voor. Leg die lijst weg, ga weer even verder met je dag, en als je weer een angstige of eenzame gedachte hebt; schrijf hem erbij. Zonder oordeel.
Dan heb je wrs straks een hele lijst met angsten en gedachtes.
Ga dan -als je denkt dat hij ongeveer compleet is- eens overlezen. Zijn er dingen die dubbel terugkomen? Zijn er dingen waar je méér tegenop ziet? Zet ze een beetje op volgorde van urgentie.
Zijn er ook puntjes die minder onoverkomelijk zijn? Of die met een eenvoudige aanpassing op te lossen zijn?
Begin met die laatste puntjes.
Los die op.
Leg dan de lijst weer weg. Geef het tijd.
Vaak komen er dan vanuit onverwachte hoeken vanuit je brein andere oplossingen waar je eerst nog niet zo aan gedacht had.
Maak evt een schema van de periode die je alleen bent. Zo maak je het letterlijk overzichtelijk. Plan dingen in die dagen. Dag zoveel; "persoon X komt zo laat langs" en "forum".
Dag zoveel: "persoon Y komt langs," mezelf verwennen met zelfgebakken taartje, Forum, en "kort wandelingetje langs plaatselijke slager voor een vers duur biefstukje te kopen voor mezelf"
Etc.
Kijk eens of dit een beetje orde in je vooruitzicht-van-eenzaamheid kan maken.
Alle gedachtes en angsten opschrijven. Hoe klein ook. Neem daar een paar uur voor. Leg die lijst weg, ga weer even verder met je dag, en als je weer een angstige of eenzame gedachte hebt; schrijf hem erbij. Zonder oordeel.
Dan heb je wrs straks een hele lijst met angsten en gedachtes.
Ga dan -als je denkt dat hij ongeveer compleet is- eens overlezen. Zijn er dingen die dubbel terugkomen? Zijn er dingen waar je méér tegenop ziet? Zet ze een beetje op volgorde van urgentie.
Zijn er ook puntjes die minder onoverkomelijk zijn? Of die met een eenvoudige aanpassing op te lossen zijn?
Begin met die laatste puntjes.
Los die op.
Leg dan de lijst weer weg. Geef het tijd.
Vaak komen er dan vanuit onverwachte hoeken vanuit je brein andere oplossingen waar je eerst nog niet zo aan gedacht had.
Maak evt een schema van de periode die je alleen bent. Zo maak je het letterlijk overzichtelijk. Plan dingen in die dagen. Dag zoveel; "persoon X komt zo laat langs" en "forum".
Dag zoveel: "persoon Y komt langs," mezelf verwennen met zelfgebakken taartje, Forum, en "kort wandelingetje langs plaatselijke slager voor een vers duur biefstukje te kopen voor mezelf"
Etc.
Kijk eens of dit een beetje orde in je vooruitzicht-van-eenzaamheid kan maken.
zondag 3 juni 2012 om 13:51
Goede tip, ikbenik.
Daarnaast vaar ik in dit soort situaties ook altijd op de mantra "als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan". Wie weet kun je vanuit dat oogpunt oplossingen bedenken voor het sociale aspect en de steun en support?
Neem als uitgangspunt voor je denken dat er geen keuze is, en je man dus naar Davos "moet" ipv "wil". Welke oplossingen zouden er in die situatie zijn? En kunnen die oplossingen in deze situatie ook werken?
Dingen waar ik dan aan denk, zijn:
- Beeldbellen op laptop of telefoon, en liefst ook vaste momenten afspreken waarop jullie in elk geval even contact met elkaar hebben, zoals bijv elke dag even kort samen opstaan en elke dag uitgebreid tijd voor elkaar voordat jullie gaan slapen? (Er zijn tegenwoordig veel programma's om gratis internationaal contact te onderhouden, zowel via de pc en telefoon, zolang beide partijen maar over gratis internet beschikken via wifi).
- Vertel familie, vrienden en kennissen dat je alleen bent en vraag om hun support. Als mensen weten dat je hulp nodig hebt, dan zullen mensen je dat niet snel weigeren. (Als je daarentegen verwacht dat ze dat uit zichzelf snappen, dan word je waarschijnlijk teleurgesteld, omdat mensen geneigd zijn om te denken dat een ander hulp biedt als je hen niet om hulp vraagt). Al spreek je alleen maar af dat je hen zo vaak als je wilt mag bellen als jij je eenzaam voelt, dan kan dat voor jou gevoelsmatig al veel verschil maken.
- Probeer telefoontjes/bezoek/gezelligheid vooraf al in te plannen, zoals ikbenik ook al voorstelt. Dat geeft je iets om naar uit te kijken.
- Wat kun je zelf doen om toch ook in je eentje te genieten van het alleen zijn, ipv te zwelgen in eenzaamheid? Zijn bijv luisterboeken een optie? Kan er een tv voor je opgehangen worden, zodat je er prettiger naar kunt kijken? Zou je boeken kunnen downloaden op je mobieltje?
Daarnaast vaar ik in dit soort situaties ook altijd op de mantra "als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan". Wie weet kun je vanuit dat oogpunt oplossingen bedenken voor het sociale aspect en de steun en support?
Neem als uitgangspunt voor je denken dat er geen keuze is, en je man dus naar Davos "moet" ipv "wil". Welke oplossingen zouden er in die situatie zijn? En kunnen die oplossingen in deze situatie ook werken?
Dingen waar ik dan aan denk, zijn:
- Beeldbellen op laptop of telefoon, en liefst ook vaste momenten afspreken waarop jullie in elk geval even contact met elkaar hebben, zoals bijv elke dag even kort samen opstaan en elke dag uitgebreid tijd voor elkaar voordat jullie gaan slapen? (Er zijn tegenwoordig veel programma's om gratis internationaal contact te onderhouden, zowel via de pc en telefoon, zolang beide partijen maar over gratis internet beschikken via wifi).
- Vertel familie, vrienden en kennissen dat je alleen bent en vraag om hun support. Als mensen weten dat je hulp nodig hebt, dan zullen mensen je dat niet snel weigeren. (Als je daarentegen verwacht dat ze dat uit zichzelf snappen, dan word je waarschijnlijk teleurgesteld, omdat mensen geneigd zijn om te denken dat een ander hulp biedt als je hen niet om hulp vraagt). Al spreek je alleen maar af dat je hen zo vaak als je wilt mag bellen als jij je eenzaam voelt, dan kan dat voor jou gevoelsmatig al veel verschil maken.
- Probeer telefoontjes/bezoek/gezelligheid vooraf al in te plannen, zoals ikbenik ook al voorstelt. Dat geeft je iets om naar uit te kijken.
- Wat kun je zelf doen om toch ook in je eentje te genieten van het alleen zijn, ipv te zwelgen in eenzaamheid? Zijn bijv luisterboeken een optie? Kan er een tv voor je opgehangen worden, zodat je er prettiger naar kunt kijken? Zou je boeken kunnen downloaden op je mobieltje?
zondag 3 juni 2012 om 14:01
Goede tips, ik legde het hier net voor aan Eviman en die had als antwoord dat er in zo'n situatie geen oplossing is die voor beiden werkt dus dat ieder zijn eigen weg zal moeten gaan..
Wat Nummerzoveel zegt is ook waar, al moet ik zeggen dat ik dat zelf ook moeilijk vind. Ik had het er gisteren over met mijn moeder dat het me best tegenvalt hoe weinig mensen er hier langskomen, terwijl ik daar zelf normaal gesproken wel veel moeite voor doe. En toen vroeg mijn moeder heel terecht of ik ze dan wel vroeg om te komen.en dat doe ik wel vaker, maar dan komt het niet uit. En toen gaf zij me ook als tip mee ze dan hun agenda te laten trekken en gelijk een afspraak te plannen omdat het er anders gewoon niet van komt omdat iedereen het zo druk heeft.
Wat Nummerzoveel zegt is ook waar, al moet ik zeggen dat ik dat zelf ook moeilijk vind. Ik had het er gisteren over met mijn moeder dat het me best tegenvalt hoe weinig mensen er hier langskomen, terwijl ik daar zelf normaal gesproken wel veel moeite voor doe. En toen vroeg mijn moeder heel terecht of ik ze dan wel vroeg om te komen.en dat doe ik wel vaker, maar dan komt het niet uit. En toen gaf zij me ook als tip mee ze dan hun agenda te laten trekken en gelijk een afspraak te plannen omdat het er anders gewoon niet van komt omdat iedereen het zo druk heeft.
zondag 3 juni 2012 om 16:30
Goedzo IBA. In ieder geval fijn dat je er samen over praat en denkt wat de uitkomst dan ook mag zijn.
Hier nog steeds koppijn. Dacht gisteren dat het minder was, maar vandaag zit het er weer evengoed. Baal ervan om morgen weer mijn baas te moeten bellen. Het voelt alsof ik al zoveel krediet heb verspeeld en ik dat nooit meer goed kan maken, terwijl ik er zelf allemaal helemaal niks aan kan doen.
Hier nog steeds koppijn. Dacht gisteren dat het minder was, maar vandaag zit het er weer evengoed. Baal ervan om morgen weer mijn baas te moeten bellen. Het voelt alsof ik al zoveel krediet heb verspeeld en ik dat nooit meer goed kan maken, terwijl ik er zelf allemaal helemaal niks aan kan doen.
zondag 3 juni 2012 om 20:08
Het is wel wat zeg IBA, ik snap je man, maar ik snap jou ook... En als het nou 9 tot 12 dagen waren.... Maar imkerende mij te herinneren weken? Kan je het niet voorleggen aan je verzekering? Dat je man wegens medische redenen "wegvalt" en dat je hulp behoevend bent? Of je in aan meerling kan komen voor thuiszorg? Dan komt er in ieder geval dagelijks of om de dag fysiek iemand langs....
Voor partners sowiesoniet makkelijk. Ik vanmiddag ook weer even wat woorden gehad..... In de zeven jaar samen nog niet zoveel irritaties gehad als nu in de laatste maanden. Is ook niet niks natuurlijk, eerste kindje en dan een vriendin die niks kan.....
IBA Wat naar dat je op dezelfde plek weer een hernia hebt
gekregen zeg!
Had jij na de eerste operatie ook net als ik nu zo'n pijn/instabiel gevoel naast de geopereerde wervel? Ik word er ondanks de woorden van de fysio toch wat onrustig van.....
EVI heb je die hoofdpijn sinds de operatie?
Ikbenik.....volgens mij is er iemand oost Indisch "blind", ik snap je gevoel erbij....... Ondanks de soms nuttige en diepzinnige?? tips....
Voor partners sowiesoniet makkelijk. Ik vanmiddag ook weer even wat woorden gehad..... In de zeven jaar samen nog niet zoveel irritaties gehad als nu in de laatste maanden. Is ook niet niks natuurlijk, eerste kindje en dan een vriendin die niks kan.....
IBA Wat naar dat je op dezelfde plek weer een hernia hebt
gekregen zeg!
Had jij na de eerste operatie ook net als ik nu zo'n pijn/instabiel gevoel naast de geopereerde wervel? Ik word er ondanks de woorden van de fysio toch wat onrustig van.....
EVI heb je die hoofdpijn sinds de operatie?
Ikbenik.....volgens mij is er iemand oost Indisch "blind", ik snap je gevoel erbij....... Ondanks de soms nuttige en diepzinnige?? tips....
zondag 3 juni 2012 om 20:23
Kaatje, ik heb hoofdpijn van de injectie die ik dik een week geleden heb gehad. Daarbij is een gaatje geprikt in het ruggemergvlies en daardoor kan hersenvloeistof wegstromen. Als ik het goed zeg treedt daardoor drukverschil op in je hoofd als je gaat staan. Het is in ieder geval hoofdpijn zoals ik het nog nooit heb gehad. Zodra ik opsta moet ik snel weer gaan liggen want dat gaat niet. Heel naar. Gaat met jou alles goed?
zondag 3 juni 2012 om 20:47
Oei wat naar Evi, dat hoort erbij? Zeg maar teken dat de vloeistof ook daadwerkelijk wegloopt?
Met mij.....ach....zat er even doorheen vandaag.... Snap niet hoe ik ineens aan die pijn kom. Weet niet of dat erbij hoort, omdat ik eerste weekend helemaal niet zoveel pijn had. Voelt nu sinds woensdag net als dag na de operatie. Erg naar.....
Met mij.....ach....zat er even doorheen vandaag.... Snap niet hoe ik ineens aan die pijn kom. Weet niet of dat erbij hoort, omdat ik eerste weekend helemaal niet zoveel pijn had. Voelt nu sinds woensdag net als dag na de operatie. Erg naar.....
