Gezondheid
alle pijlers
Vriend heeft longkanker
zaterdag 9 februari 2019 om 11:58
Eerste kerstdag werd mijn vriend verkouden met veel hoesten erbij. Verkoudheid ging over, hoesten niet en dat werd steeds pijnlijker. Halverwege januari voelde hij met een hoestbui een knak bij zijn ribben. Mijn vriend ging gelijk naar de huisarts, die stuurde hem door naar het ziekenhuis voor een foto.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen
Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
dinsdag 9 juli 2019 om 14:26
Dag Pinkbat,
Blij te lezen dat je positief bent!
Ook voor je man zal het deugd doen om weer eens zelf aan iets te kunnen werken in plaats van 'geleefd' te worden. Kan misschien een grote boost geven, als men terug zin in iets krijgt. Ik gun het jullie.
Meer kan ik niet schrijven, maar ik blijf je volgen en als ik zie dat jij zelf hebt gepost, dan slaat mijn hart altijd 1 keer over.
Binnenkort, lekker met zijn twee in het nieuwe 'nestje'.
Liefs van Mammezel
Blij te lezen dat je positief bent!
Ook voor je man zal het deugd doen om weer eens zelf aan iets te kunnen werken in plaats van 'geleefd' te worden. Kan misschien een grote boost geven, als men terug zin in iets krijgt. Ik gun het jullie.
Meer kan ik niet schrijven, maar ik blijf je volgen en als ik zie dat jij zelf hebt gepost, dan slaat mijn hart altijd 1 keer over.
Binnenkort, lekker met zijn twee in het nieuwe 'nestje'.
Liefs van Mammezel
dinsdag 9 juli 2019 om 15:14
Meer per hospice. Er moet maar plek zijn. De moeder van een vriend moest na iets meer dan 3 maanden alsnog naar een verpleeghuis. Ze was ‘te goed’ voor het hospice (toen ze daar opgenomen werd had niemand verwacht dat ze nog lang te leven had).
Het was een trieste en verwarrende situatie, voor iedereen. Maar het hospice kon niet anders.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
dinsdag 9 juli 2019 om 18:22
Dit is ook mijn ervaring zowel van de nabestaanden die ik gesproken heb naar aanleiding van het overlijden van mijn man maar ook van een vriendin die in een hospice werkt. Inderdaad terug naar huis of een verpleeghuis als je onverwachts langer leeft. Tamelijk bizar maar ik hoop dat er idd ook hospice zijn die deze regel niet zo streng handhaven.himalaya schreef: ↑09-07-2019 15:14Meer per hospice. Er moet maar plek zijn. De moeder van een vriend moest na iets meer dan 3 maanden alsnog naar een verpleeghuis. Ze was ‘te goed’ voor het hospice (toen ze daar opgenomen werd had niemand verwacht dat ze nog lang te leven had).
Het was een trieste en verwarrende situatie, voor iedereen. Maar het hospice kon niet anders.
TO,
Wat goed dat je man nu op de juiste plek lijkt te zijn en hoe mooi zou het zijn als jullie nog samen tijd kunnen doorbrengen in jullie nieuwe woning.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
dinsdag 9 juli 2019 om 22:05
Hoi Pinkwombat,veel succes met het revalidatietraject! Ik wens jullie het beste en zal voor jullie duimen. Fijn dat je zo positief bent en dat jullie zijn wezen lunchen. Denk aan jullie. 
(Mijn vriendin waar ik het in de eerste post over had is helaas een paar weken geleden overleden. Ik mis haar ontzettend maar koester ook alle mooie herinneringen. Zal het er niet teveel over hebben want het is jouw topic). Ik blijf meelezen en schrijven. Denk aan jullie.
(Mijn vriendin waar ik het in de eerste post over had is helaas een paar weken geleden overleden. Ik mis haar ontzettend maar koester ook alle mooie herinneringen. Zal het er niet teveel over hebben want het is jouw topic). Ik blijf meelezen en schrijven. Denk aan jullie.
dinsdag 9 juli 2019 om 22:26
Hi Geraldine, wat ontzettend verdrietig om te lezen, ik heb je post gelijk even terug gezocht. Een hele dikke knuffel van mij en veel sterkte gewenstGeraldine schreef: ↑09-07-2019 22:05Hoi Pinkwombat,veel succes met het revalidatietraject! Ik wens jullie het beste en zal voor jullie duimen. Fijn dat je zo positief bent en dat jullie zijn wezen lunchen. Denk aan jullie.
(Mijn vriendin waar ik het in de eerste post over had is helaas een paar weken geleden overleden. Ik mis haar ontzettend maar koester ook alle mooie herinneringen. Zal het er niet teveel over hebben want het is jouw topic). Ik blijf meelezen en schrijven. Denk aan jullie.
dinsdag 9 juli 2019 om 22:26
Mijn man zit inmiddels 1 dag in het centrum en hij heeft zijn draai nog niet gevonden, heeft het behoorlijk zwaar gehad vandaag. Hij heeft amper geslapen vannacht dus hij is vermoeid. Het ziet ernaar uit dat hij zijn plas niet meer kan ophouden, dus de verpleging is al de hele dag in de weer met katheters. Ik vond dat hij ook een beetje in de war is, krijg soms niet heel duidelijke antwoorden op mijn vragen wat hij bv vandaag gedaan heeft. Ik vertelde hem over iets wat wij 3 jaar geleden samen gedaan hebben, en ik vertelde hem wat ik vanmiddag gedaan had. Die 2 verhalen zat hij ook door elkaar te halen. Hij heeft sinds gisteren last van zijn nek / schouder...
Ik weet het allemaal even niet meer. Mijn man was altijd zo positief ingesteld, had ook altijd een lach op zijn gezicht. Maar die lach zie ik de laatste tijd bijna niet meer, vandaag heb ik die helemaal niet gezien. Ik zie letterlijk hoe het leven uit hem vloeit... en dat doet zo verschrikkelijk veel pijn om te zien. Ik heb in de garage van het centrum keihard gehuild, en de hele weg naar huis kon ik ook alleen maar janken. Inmiddels ben ik weer een beetje bijgekomen maar ik ben vreselijk in de war. Hoe moet het nu? Als ik Google op oncologische dwarslaesie, dan lees ik dat de verschillende revalidatiecentra een levensverwachting van minimaal 6 maanden tot een jaar nodig hebben van een patiënt om hem te helpen revalideren. Als ik mijn man zo zie dan denk ik niet dat hij die 6 maanden haalt.
Pff sorry voor mijn neerslachtige post, ik ben zelf even de weg kwijt. Mijn man had echt zijn dag niet vandaag, misschien valt het mee en gaat het morgen weer beter maar ik zit er zelf even doorheen.
Ik weet het allemaal even niet meer. Mijn man was altijd zo positief ingesteld, had ook altijd een lach op zijn gezicht. Maar die lach zie ik de laatste tijd bijna niet meer, vandaag heb ik die helemaal niet gezien. Ik zie letterlijk hoe het leven uit hem vloeit... en dat doet zo verschrikkelijk veel pijn om te zien. Ik heb in de garage van het centrum keihard gehuild, en de hele weg naar huis kon ik ook alleen maar janken. Inmiddels ben ik weer een beetje bijgekomen maar ik ben vreselijk in de war. Hoe moet het nu? Als ik Google op oncologische dwarslaesie, dan lees ik dat de verschillende revalidatiecentra een levensverwachting van minimaal 6 maanden tot een jaar nodig hebben van een patiënt om hem te helpen revalideren. Als ik mijn man zo zie dan denk ik niet dat hij die 6 maanden haalt.
Pff sorry voor mijn neerslachtige post, ik ben zelf even de weg kwijt. Mijn man had echt zijn dag niet vandaag, misschien valt het mee en gaat het morgen weer beter maar ik zit er zelf even doorheen.
dinsdag 9 juli 2019 om 22:36
Een hele dikke knuffel voor jou!
Met veel bewondering lees ik steeds je berichtjes. En ik vind het zo enorm knap hoe je over jullie situatie schrijft. Maar ik lees ook veel verdriet, en dat is ook oké. Dat mag er ook zijn. Het is ook zo erg wat jullie mee moeten maken.
Ik zou willen dat ik iets voor jullie kon doen.
Met veel bewondering lees ik steeds je berichtjes. En ik vind het zo enorm knap hoe je over jullie situatie schrijft. Maar ik lees ook veel verdriet, en dat is ook oké. Dat mag er ook zijn. Het is ook zo erg wat jullie mee moeten maken.
Ik zou willen dat ik iets voor jullie kon doen.
dinsdag 9 juli 2019 om 22:37
Och Pink toch. Ik kan een heel verhaal opbouwen over wat weinig slapen met je doet (bv je warrig maken), over de kwaliteiten van een revalidatiecentrum en over een vergelijkbare terugslag die mensen in mijn omgeving hadden toen ze in het revalidatiecentrum kwamen. Een opmerking toch; Heb je contact met de revalidatiearts, om na een paar dagen te kijken of dit een goede plek voor hem is?
Maar eigenlijk wil ik je een viva forum knuffel geven. Volkomen logisch dat je er doorheen zit. Het is niet niks wat er de afgelopen periode, en zeker de laatste weken, is gebeurd. Heb je mensen in je omgeving die er nu voor jou kunnen zijn? Met kopje thee- dekentje- comfort voedsel en vooral een luisterend oor en liefde? Laat echt even voor je zorgen, zodat jij er (over)morgen weer voor je man kunt zijn en kunt kijken wat hij op zijn beurt nodig heeft.
Maar eigenlijk wil ik je een viva forum knuffel geven. Volkomen logisch dat je er doorheen zit. Het is niet niks wat er de afgelopen periode, en zeker de laatste weken, is gebeurd. Heb je mensen in je omgeving die er nu voor jou kunnen zijn? Met kopje thee- dekentje- comfort voedsel en vooral een luisterend oor en liefde? Laat echt even voor je zorgen, zodat jij er (over)morgen weer voor je man kunt zijn en kunt kijken wat hij op zijn beurt nodig heeft.
dinsdag 9 juli 2019 om 22:38
Ween maar eens goed, Pinkbat, dat lucht op. Jammer dat het vandaag zo gegaan is.
Morgen een nieuwe dag en ik duim heel erg voor beter nieuws. Ik weet niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen. Maar anderen doen dat wel in mijn plaats. Ik ben blij voor je dat er hier een aantal dames zijn die de kunst van het troosten en moed geven goed beheersen.
Liefs met alle goeds voor morgen.
Morgen een nieuwe dag en ik duim heel erg voor beter nieuws. Ik weet niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen. Maar anderen doen dat wel in mijn plaats. Ik ben blij voor je dat er hier een aantal dames zijn die de kunst van het troosten en moed geven goed beheersen.
Liefs met alle goeds voor morgen.
anoniem_653cd36ee8f8d wijzigde dit bericht op 09-07-2019 22:44
17.11% gewijzigd
dinsdag 9 juli 2019 om 22:40
dinsdag 9 juli 2019 om 23:28
Net zoals velen weet ik niet goed wat te zeggen en kan ik me er slechts een schimmige voorstelling van maken hoe je je moet voelen.
Ik wens je alle kracht van de wereld toe om alle energie die je hebt in positiviteit voor jullie beiden te steken. Voel je niet schuldig voor je gedachtes, jij bent zijn grootste steun en toeverlaat. Vergeet ook jezelf niet, veel liefs
Ik wens je alle kracht van de wereld toe om alle energie die je hebt in positiviteit voor jullie beiden te steken. Voel je niet schuldig voor je gedachtes, jij bent zijn grootste steun en toeverlaat. Vergeet ook jezelf niet, veel liefs
