Gezondheid
alle pijlers
Vriend heeft longkanker
zaterdag 9 februari 2019 om 11:58
Eerste kerstdag werd mijn vriend verkouden met veel hoesten erbij. Verkoudheid ging over, hoesten niet en dat werd steeds pijnlijker. Halverwege januari voelde hij met een hoestbui een knak bij zijn ribben. Mijn vriend ging gelijk naar de huisarts, die stuurde hem door naar het ziekenhuis voor een foto.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen
Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
zondag 14 juli 2019 om 17:18
Wat een mooie reactie, zo had ik het zelf nog niet bekeken. Doet me goed om te lezen, dankjewel.Hatchi schreef: ↑14-07-2019 16:38Weet je wat ik zo mooi vind?
Dat je ondanks je zware tijd het kunt opbrengen om hier je verhaal te doen. Dat is vast voor jezelf fijn, maar weet ook dat het voor anderen ontzettend veel betekent. Het is leerzaam voor de mensen die dit leven niet hebben, maar bedenk ook hoe waardevol jouw verhaal is of zal zijn voor mensen die ook in deze situatie zitten of nog komen te zitten. Ik ben ervan overtuigd dat je voor iedereen een enorm voorbeeld en grote steun bent door zo open te zijn over je leven. Dank in iedergeval voor je openheid en de beschrijving van hoe het echte leven eruit ziet en niet de vervormde wereld die men op Facebook of Instagram ziet.
zondag 14 juli 2019 om 17:27
Nee hij heeft echt nergens zin in. Heb al verschillende dingen opgenoemd, fruit, yoghurt of kwark, een vette hap, gevulde koek, ijs. Heb het net nog gevraagd, maar hij wil helemaal niets.
zondag 14 juli 2019 om 18:35
Mag ik hier - héél nederig - nog een kleine aanvulling bij zetten?Hatchi schreef: ↑14-07-2019 16:38Weet je wat ik zo mooi vind?
Dat je ondanks je zware tijd het kunt opbrengen om hier je verhaal te doen. Dat is vast voor jezelf fijn, maar weet ook dat het voor anderen ontzettend veel betekent. Het is leerzaam voor de mensen die dit leven niet hebben, maar bedenk ook hoe waardevol jouw verhaal is of zal zijn voor mensen die ook in deze situatie zitten of nog komen te zitten. Ik ben ervan overtuigd dat je voor iedereen een enorm voorbeeld en grote steun bent door zo open te zijn over je leven. Dank in iedergeval voor je openheid en de beschrijving van hoe het echte leven eruit ziet en niet de vervormde wereld die men op Facebook of Instagram ziet.
Natuurlijk een enorme steun voor mensen die nu of in de toekomst met een soortgelijke situatie geconfronteerd worden en hier moed en kracht uit kunnen putten.
Maar ook voor iedereen - mezelf op kop - die zeuren of kleine dingen en eigenlijk nog niks hebben meegemaakt dat er echt toe doet. Zonder dat je het zelf weet, hou je ons ook wel een spiegel voor Pink. En dat mag, dat MOET zelfs af en toe gebeuren, want de meesten weten niet hoe goed ze het hebben.
Dus, jouw verhaal komt ook bij niet-zieken (ik spreek alleen voor mezelf) binnen.
Weet jouw man dat je hier een topic hebt?
Sterkte weer vanuit België
zondag 14 juli 2019 om 18:49
Het is goed om te lezen dat jij nog niets heftigs hebt meegemaakt. Dat had ik ook voordat mijn man ziek werd. Natuurlijk zijn er wel mensen in mijn omgeving overleden, dat is bij iedereen zo. Maar nog nooit iemand van zó dichtbij, en op zo’n jonge leeftijd. En ik dacht ook: zoiets overkomt ons toch niet. Maar zie hier, we zitten alsnog in deze situatie.mammezel schreef: ↑14-07-2019 18:35Mag ik hier - héél nederig - nog een kleine aanvulling bij zetten?
Natuurlijk een enorme steun voor mensen die nu of in de toekomst met een soortgelijke situatie geconfronteerd worden en hier moed en kracht uit kunnen putten.
Maar ook voor iedereen - mezelf op kop - die zeuren of kleine dingen en eigenlijk nog niks hebben meegemaakt dat er echt toe doet. Zonder dat je het zelf weet, hou je ons ook wel een spiegel voor Pink. En dat mag, dat MOET zelfs af en toe gebeuren, want de meesten weten niet hoe goed ze het hebben.
Dus, jouw verhaal komt ook bij niet-zieken (ik spreek alleen voor mezelf) binnen.
Weet jouw man dat je hier een topic hebt?
Sterkte weer vanuit België
En zo blijkt maar weer: je moet genieten van elk moment want het leven kan zo voorbij zijn. We gaan er allemaal vanuit dat we 80 worden maar die garantie heeft niemand. Ik zal ook echt wel anders naar het leven kijken en gevormd worden door deze hele situatie.
Ik heb mijn man gezegd dat ik een topic had geopend op dit forum vlak nadat ik hem geplaatst had. Hij is blij voor mij als mij dit helpt. Hij heeft er zelf alleen niet zoveel mee.
zondag 14 juli 2019 om 19:03
Ook dat kan met een verhoogd calciumgehalte te maken hebben, lees ik hier:PinkWombat schreef: ↑14-07-2019 17:27Nee hij heeft echt nergens zin in. Heb al verschillende dingen opgenoemd, fruit, yoghurt of kwark, een vette hap, gevulde koek, ijs. Heb het net nog gevraagd, maar hij wil helemaal niets.
https://www.gezondheidenwetenschap.be/r ... rcalciemie
Maar goed, eten is minder belangrijk dan vocht binnenkrijgen. Ik hoop dat hij met de medicijnen die hij krijgt snel wat opknapt!
zondag 14 juli 2019 om 19:52
Wellicht kan het ook nuttig zijn een dietist in te schakelen in het ziekenhuis. En dan gaat het niet perse om het optimale te behalen qua voedingsstoffen, maar wel tips waardoor hij wellicht toch iets binnenkrijgt en daardoor weer wat sterker wordt. Van ondervoeding kun je namelijk ook verward en delirant worden.
Dus een dietist gericht op kwaliteit van leven. Juist in het ziekenhuis kan een dietist daar echt goede adviezen over geven.
Dus een dietist gericht op kwaliteit van leven. Juist in het ziekenhuis kan een dietist daar echt goede adviezen over geven.
maandag 15 juli 2019 om 10:00
Herkenbaar, dat geen eetlust hebben is vaak een effect van kanker, vanwege hormonen die het uitscheid die invloed hebben op het hongergevoel en smaak. Mss ook tumor die tegen de slokdarm drukt. Mijn vader at haast niks meer, alles stond hem tegen. (Behalve: peer, en water) Een sonde was echt een life saver en bracht zoveel rust, omdat er zoveel druk en drama rond dat eten kwam. Hij was ook in een paar weken 10 kilo afgevallen.
Mss nog niet voor nu maar later, de diëtist van het ziekenhuis kan idd helpen, ook met Nutricia drinkvoeding!
Mss nog niet voor nu maar later, de diëtist van het ziekenhuis kan idd helpen, ook met Nutricia drinkvoeding!
maandag 15 juli 2019 om 11:51
Tot vandaag was ik een stille meelezer die verbaasd is hoe snel het allemaal is gegaan met jouw man. Vreselijk verdrietig en ik voel je pijn en je machteloosheid.
Wil graag kwijt dat je man in zijn handen mag knijpen met zo'n lieve, sterke en daadkrachtige vrouw die het hem zo comfortabel mogelijk probeert te maken en actie onderneemt waar nodig.
Ik hoop heel erg dat jullie nog tijd gegund is en dat je tegen elkaar kan zeggen wat je nog wil zeggen.
Veel liefs
Wil graag kwijt dat je man in zijn handen mag knijpen met zo'n lieve, sterke en daadkrachtige vrouw die het hem zo comfortabel mogelijk probeert te maken en actie onderneemt waar nodig.
Ik hoop heel erg dat jullie nog tijd gegund is en dat je tegen elkaar kan zeggen wat je nog wil zeggen.
Veel liefs
maandag 15 juli 2019 om 12:06
Geen eetlust herkenbaar. Iedere dag probeerde hij het wel, maar ging niet. 1 na laatste avond, arts dacht dat hij wellicht niet wakker meer ging worden, werd hij wel wakker en had opeens trek! Arts kwam weer op bezoek en hij zat op het bedrand te eten; geweldig moment! Diëtiste kwam hier met van die nutridrinks aanzetten. Vond hij ontzettend vies.
maandag 15 juli 2019 om 17:11
Goed advies.kindrebel schreef: ↑14-07-2019 14:46Er komt een moment dat je het medische moet laten voor wat het is en samen het laatste stukje in warmte, liefde, verdriet, troost en acceptatie moet gaan afleggen. Maak daar ruimte voor. Artsen zullen blijven behandelen maar jullie moeten samen naar een afscheid toewerken. Dat moment komt vaak sneller dan je denkt. Daaraan toegeven voelt misschien als opgeven maar dat is het niet. Vier jullie liefde nu het nog kan.
En qua thuiszorg en palliatieve zorg is er echt heel veel mogelijk.
Mijn ervaring is dat dat via de huisarts het makkelijkste/snelste gaat.
maandag 15 juli 2019 om 19:18
Lieve Pinkwombat,
Wat gaat jouw lieve man plotseling snel achteruit. Onvoorstelbaar verdrietig dat jullie met kerst nog niks wisten en nu een half jaar later er zo bij zitten. En je doet het zo goed. Hij heeft het zo getroffen met jou. Ik vind je echt een kanjer.
Onlangs ben ik mijn lieve zus, en mama van mijn prachtige kleine nichtje, verloren aan kanker. Samen met mijn ouders heb ik haar tot het laatst toe verzorgd en ik herken zoveel in wat je schrijft. De onmacht, het verdriet, alles wat geregeld moet worden, je zorgen en het leven wat maar voort raast zonder dat jullie het gevoel hebben daar nog in mee te kunnen gaan. Want voor jullie is de wereld nu even verborgen in die vier muren in dat kamertje waar je man nu ligt. Voor jullie staat de wereld even stil...
Mag ik je een kleine en heel goedbedoelde tip geven? Laat soms alles gewoon maar even liggen. Laat de zorg over aan anderen. Al is het maar even. En ook al weet je dat er nog zoveel geregeld moet worden. Kruip naast hem. In stilte. Praat met hem over kleine en onbelangrijke zaken. Vergeet de wereld even om je heen. Want die momenten, die kleine momenten, dat zijn de grootste herinneringen voor later. Ik wilde ook zo graag dat mijn zus goed verzorgd werd en liep mezelf daarmee soms compleet voorbij. Alles wilde ik regelen om te zorgen dat ze zo goed mogelijk werd verzorgd ( en zoals je zelf ook al aangaf is dat gewoon ook nodig want anders worden er zaken gemist), maar daarmee vergat ik nog wat vaker gewoon even bij haar te liggen. De momenten dat ik naast haar lag, nikszeggend, haar handen in de mijne....die zijn zo kostbaar. Ik mis dat zo...
Ik wens jou en je man heel veel kracht en sterkte toe. Ik hoop dat er nog vele mooie en kostbare herinneringen bij komen. En vooral hoop ik dat hij toch nog een beetje op zal knappen zodat hij ook (pijnvrij en helder bij geest) kan genieten van de momenten die jullie nog samen hebben.
Sterkte. Ik denk aan jullie.
Wat gaat jouw lieve man plotseling snel achteruit. Onvoorstelbaar verdrietig dat jullie met kerst nog niks wisten en nu een half jaar later er zo bij zitten. En je doet het zo goed. Hij heeft het zo getroffen met jou. Ik vind je echt een kanjer.
Onlangs ben ik mijn lieve zus, en mama van mijn prachtige kleine nichtje, verloren aan kanker. Samen met mijn ouders heb ik haar tot het laatst toe verzorgd en ik herken zoveel in wat je schrijft. De onmacht, het verdriet, alles wat geregeld moet worden, je zorgen en het leven wat maar voort raast zonder dat jullie het gevoel hebben daar nog in mee te kunnen gaan. Want voor jullie is de wereld nu even verborgen in die vier muren in dat kamertje waar je man nu ligt. Voor jullie staat de wereld even stil...
Mag ik je een kleine en heel goedbedoelde tip geven? Laat soms alles gewoon maar even liggen. Laat de zorg over aan anderen. Al is het maar even. En ook al weet je dat er nog zoveel geregeld moet worden. Kruip naast hem. In stilte. Praat met hem over kleine en onbelangrijke zaken. Vergeet de wereld even om je heen. Want die momenten, die kleine momenten, dat zijn de grootste herinneringen voor later. Ik wilde ook zo graag dat mijn zus goed verzorgd werd en liep mezelf daarmee soms compleet voorbij. Alles wilde ik regelen om te zorgen dat ze zo goed mogelijk werd verzorgd ( en zoals je zelf ook al aangaf is dat gewoon ook nodig want anders worden er zaken gemist), maar daarmee vergat ik nog wat vaker gewoon even bij haar te liggen. De momenten dat ik naast haar lag, nikszeggend, haar handen in de mijne....die zijn zo kostbaar. Ik mis dat zo...
Ik wens jou en je man heel veel kracht en sterkte toe. Ik hoop dat er nog vele mooie en kostbare herinneringen bij komen. En vooral hoop ik dat hij toch nog een beetje op zal knappen zodat hij ook (pijnvrij en helder bij geest) kan genieten van de momenten die jullie nog samen hebben.
Sterkte. Ik denk aan jullie.
maandag 15 juli 2019 om 23:06
Dat je gewoon dacht dat het niet slechter kon dan dit, gebeurt er iets waardoor het nog slechter gaat. Houdt het dan niet eens een x op? Mag het geluk nu ook eens aan onze zijde staan?
Vanochtend is er opnieuw bloed geprikt en mijn man heeft nog steeds een te hoog calcium, daardoor zijn zijn andere waardes ook verstoord zoals magnesium en kalium. Deze zijn via het infuus nu ingebracht, daarnaast zijn zijn leverwaardes weer wat gedaald. En het blijkt dat hij ergens een ontsteking heeft, waarschijnlijk een longontsteking. Hiervoor krijgt hij nu antibiotica. En dan is het per dag kijken hoe het gaat en of hij zich beter gaat voelen. Ik vond hem heel erg verward vandaag, en het breekt echt mijn hart om hem zo te zien. Hij krijgt ook extra zuurstof door zijn neus nu omdat hij wat benauwd is.
Ik hoop zó dat al die medicijnen aanslaan en dat dit dan maar het beetje geluk is wat aan onze zijde staat, dat hij niet meer verward is waardoor we nog wat dingen tegen elkaar kunnen zeggen. Dat is op dit moment voor mij nog het belangrijkst. Dat ik nog kan zeggen wat ik wil zeggen, en dat we nog wat dingen samen kunnen bespreken.
Daarnaast heb ik vanmiddag de sleutel ingeleverd van onze oude woning. Mijn ouders stelden eerst voor om dat te doen zodat ik bij mijn man kon blijven. Maar ik vond het wel een goed idee als ik het zelf ging doen. Het is voor mij toch een stukje afsluiting, en het leek mij ook verstandig voor de totale verwerking. Mijn ouders hebben de laatste spulletjes verwijderd uit de woning dus ik zag hem vanmiddag voor het eerst weer leeg. Heel raar om te zien, en heel bizar om daar te zijn, zonder mijn man. De mooie herinneringen die we er hebben beleefd, en de minder mooie herinneringen. Als ik aan het koken was, kon ik door het raam altijd zijn auto aan zien komen rijden als hij uit werk kwam, en dat ik dan paar minuten later zijn vrolijke gezicht voor het raam zag staan als hij thuis kwam, de keuken waarin we zo vaak samen gekookt hadden, de tafel waar we bijna elke avond gegeten hadden, de kamer waar we onze tv avonden samen hadden en knus tegen elkaar aan op de bank zaten, en waar we samen zaten te gamen, de ruimte waarin ik altijd in zijn armen vloog als we elkaar na een lange dag weer zagen, en de ruimte waar we samen de was ophingen, de slaapkamer waar we de kleren van elkaars lichaam trokken, maar ook de woonkamer waarin we zaten vlak nadat we te horen hadden gekregen dat mijn man ongeneeslijk ziek was, dat we elkaar aankeken van: wat nu? En het huis waarin mijn man 2x afgevoerd werd met de ambulance en waarin ik hem rond zag scharrelen met zijn rollator. Zoveel herinneringen, sommige warm en fijn, andere erg pijnlijk. Ik had het erg moeilijk toen de deur dichtgetrokken werd en ik voor de laatste keer op het balkon liep en de trap afliep. Herinneringen kwamen boven van hoe ik hier met mijn man liep, als we boodschappen hadden gehaald. En toen ik naar de parkeerplaats liep kwamen de tranen, en in de auto zat ik onwijs te huilen. Het besef dat ik ineens kreeg dat ons leven wat wij hadden, dat dat nooit, maar dan ook nooit meer terug zou komen. Dat het nooit meer wordt zoals het was. Zó pijnlijk.
Ik heb het mijn man vanmiddag vertelt, dat ik de sleutel heb ingeleverd van onze woning. Het kwam totaal niet bij hem binnen.
Vanochtend is er opnieuw bloed geprikt en mijn man heeft nog steeds een te hoog calcium, daardoor zijn zijn andere waardes ook verstoord zoals magnesium en kalium. Deze zijn via het infuus nu ingebracht, daarnaast zijn zijn leverwaardes weer wat gedaald. En het blijkt dat hij ergens een ontsteking heeft, waarschijnlijk een longontsteking. Hiervoor krijgt hij nu antibiotica. En dan is het per dag kijken hoe het gaat en of hij zich beter gaat voelen. Ik vond hem heel erg verward vandaag, en het breekt echt mijn hart om hem zo te zien.
Hij krijgt ook extra zuurstof door zijn neus nu omdat hij wat benauwd is. Ik hoop zó dat al die medicijnen aanslaan en dat dit dan maar het beetje geluk is wat aan onze zijde staat, dat hij niet meer verward is waardoor we nog wat dingen tegen elkaar kunnen zeggen. Dat is op dit moment voor mij nog het belangrijkst. Dat ik nog kan zeggen wat ik wil zeggen, en dat we nog wat dingen samen kunnen bespreken.
Daarnaast heb ik vanmiddag de sleutel ingeleverd van onze oude woning. Mijn ouders stelden eerst voor om dat te doen zodat ik bij mijn man kon blijven. Maar ik vond het wel een goed idee als ik het zelf ging doen. Het is voor mij toch een stukje afsluiting, en het leek mij ook verstandig voor de totale verwerking. Mijn ouders hebben de laatste spulletjes verwijderd uit de woning dus ik zag hem vanmiddag voor het eerst weer leeg. Heel raar om te zien, en heel bizar om daar te zijn, zonder mijn man. De mooie herinneringen die we er hebben beleefd, en de minder mooie herinneringen. Als ik aan het koken was, kon ik door het raam altijd zijn auto aan zien komen rijden als hij uit werk kwam, en dat ik dan paar minuten later zijn vrolijke gezicht voor het raam zag staan als hij thuis kwam, de keuken waarin we zo vaak samen gekookt hadden, de tafel waar we bijna elke avond gegeten hadden, de kamer waar we onze tv avonden samen hadden en knus tegen elkaar aan op de bank zaten, en waar we samen zaten te gamen, de ruimte waarin ik altijd in zijn armen vloog als we elkaar na een lange dag weer zagen, en de ruimte waar we samen de was ophingen, de slaapkamer waar we de kleren van elkaars lichaam trokken, maar ook de woonkamer waarin we zaten vlak nadat we te horen hadden gekregen dat mijn man ongeneeslijk ziek was, dat we elkaar aankeken van: wat nu? En het huis waarin mijn man 2x afgevoerd werd met de ambulance en waarin ik hem rond zag scharrelen met zijn rollator. Zoveel herinneringen, sommige warm en fijn, andere erg pijnlijk. Ik had het erg moeilijk toen de deur dichtgetrokken werd en ik voor de laatste keer op het balkon liep en de trap afliep. Herinneringen kwamen boven van hoe ik hier met mijn man liep, als we boodschappen hadden gehaald. En toen ik naar de parkeerplaats liep kwamen de tranen, en in de auto zat ik onwijs te huilen. Het besef dat ik ineens kreeg dat ons leven wat wij hadden, dat dat nooit, maar dan ook nooit meer terug zou komen. Dat het nooit meer wordt zoals het was. Zó pijnlijk.
Ik heb het mijn man vanmiddag vertelt, dat ik de sleutel heb ingeleverd van onze woning. Het kwam totaal niet bij hem binnen.
maandag 15 juli 2019 om 23:10
Ik heb je berichtje met tranen in mijn ogen gelezen, het raakte mij echt. Ik wil dit zeker morgen gaan doen, zijn hand vastpakken en genieten dat wij op dat moment samen zijn. Dankjewel voor je inzicht en heel verdrietig om te lezen dat jij je zus verloren hebt aan die rotziekte.saintjeisanoniem schreef: ↑15-07-2019 19:18Lieve Pinkwombat,
Wat gaat jouw lieve man plotseling snel achteruit. Onvoorstelbaar verdrietig dat jullie met kerst nog niks wisten en nu een half jaar later er zo bij zitten. En je doet het zo goed. Hij heeft het zo getroffen met jou. Ik vind je echt een kanjer.
Onlangs ben ik mijn lieve zus, en mama van mijn prachtige kleine nichtje, verloren aan kanker. Samen met mijn ouders heb ik haar tot het laatst toe verzorgd en ik herken zoveel in wat je schrijft. De onmacht, het verdriet, alles wat geregeld moet worden, je zorgen en het leven wat maar voort raast zonder dat jullie het gevoel hebben daar nog in mee te kunnen gaan. Want voor jullie is de wereld nu even verborgen in die vier muren in dat kamertje waar je man nu ligt. Voor jullie staat de wereld even stil...
Mag ik je een kleine en heel goedbedoelde tip geven? Laat soms alles gewoon maar even liggen. Laat de zorg over aan anderen. Al is het maar even. En ook al weet je dat er nog zoveel geregeld moet worden. Kruip naast hem. In stilte. Praat met hem over kleine en onbelangrijke zaken. Vergeet de wereld even om je heen. Want die momenten, die kleine momenten, dat zijn de grootste herinneringen voor later. Ik wilde ook zo graag dat mijn zus goed verzorgd werd en liep mezelf daarmee soms compleet voorbij. Alles wilde ik regelen om te zorgen dat ze zo goed mogelijk werd verzorgd ( en zoals je zelf ook al aangaf is dat gewoon ook nodig want anders worden er zaken gemist), maar daarmee vergat ik nog wat vaker gewoon even bij haar te liggen. De momenten dat ik naast haar lag, nikszeggend, haar handen in de mijne....die zijn zo kostbaar. Ik mis dat zo...
Ik wens jou en je man heel veel kracht en sterkte toe. Ik hoop dat er nog vele mooie en kostbare herinneringen bij komen. En vooral hoop ik dat hij toch nog een beetje op zal knappen zodat hij ook (pijnvrij en helder bij geest) kan genieten van de momenten die jullie nog samen hebben.
Sterkte. Ik denk aan jullie.
maandag 15 juli 2019 om 23:19
Je verdriet snijdt door mijn hart...
het is zo verschrikkelijk hard wat er nu met jullie gebeurt. De liefde voor je man en maatje spat uit je bericht. Zo te lezen was het goed om nog even afscheid van het huis te nemen, omdat het veel meer is dan dat...
Wat ongelofelijk zwaar dat je op dit moment niets meer met hem kan delen. Ik wens jou en jullie met heel mijn hebben en houwen dat er nog verbetering optreedt en dat je nog bij hem in bed kan kruipen en je hem nog kan vertellen en vragen wat je wil. Dat je nog echt contact met hem kan hebben.
Ik denk aan jullie
het is zo verschrikkelijk hard wat er nu met jullie gebeurt. De liefde voor je man en maatje spat uit je bericht. Zo te lezen was het goed om nog even afscheid van het huis te nemen, omdat het veel meer is dan dat...
Wat ongelofelijk zwaar dat je op dit moment niets meer met hem kan delen. Ik wens jou en jullie met heel mijn hebben en houwen dat er nog verbetering optreedt en dat je nog bij hem in bed kan kruipen en je hem nog kan vertellen en vragen wat je wil. Dat je nog echt contact met hem kan hebben.
Ik denk aan jullie
maandag 15 juli 2019 om 23:21
Ai, ai, ai, ai, ai.
Sterke Pink, konden we maar een heel klein beetje van jouw pijn overnemen. Konden we je maar helpen, op wat manier dan ook.
Echt hard te moeten lezen, hoe het allemaal voelde bij het afscheid uit het oude huis. Maar allemaal normale gevoelens natuurlijk.
Laat ons voor morgen maar weer hopen op een betere dag. Een dag waarop je echt beter nieuws kan melden. Dit moet toch nog een keertje omkeren.
Liefs en - je zal het waarschijnlijk niet meer lezen - rustige nacht gewenst.
Nog even een aanvullinkje: saintjeisanoniem, goed dat je Pink ook weer op een 'andere' manier kan schrijven. Ik wens ook jou héél veel moed bij de verwerking van het verlies van je zus. Ze kijkt van boven naar jou en haar kindje en ziet zeker dat jullie het goed doen.
Voor jullie allebei een hele dikke
Sterke Pink, konden we maar een heel klein beetje van jouw pijn overnemen. Konden we je maar helpen, op wat manier dan ook.
Echt hard te moeten lezen, hoe het allemaal voelde bij het afscheid uit het oude huis. Maar allemaal normale gevoelens natuurlijk.
Laat ons voor morgen maar weer hopen op een betere dag. Een dag waarop je echt beter nieuws kan melden. Dit moet toch nog een keertje omkeren.
Liefs en - je zal het waarschijnlijk niet meer lezen - rustige nacht gewenst.
Nog even een aanvullinkje: saintjeisanoniem, goed dat je Pink ook weer op een 'andere' manier kan schrijven. Ik wens ook jou héél veel moed bij de verwerking van het verlies van je zus. Ze kijkt van boven naar jou en haar kindje en ziet zeker dat jullie het goed doen.
Voor jullie allebei een hele dikke
dinsdag 16 juli 2019 om 00:27
dinsdag 16 juli 2019 om 00:36
PinkWombat schreef: ↑15-07-2019 23:10Ik heb je berichtje met tranen in mijn ogen gelezen, het raakte mij echt. Ik wil dit zeker morgen gaan doen, zijn hand vastpakken en genieten dat wij op dat moment samen zijn. Dankjewel voor je inzicht en heel verdrietig om te lezen dat jij je zus verloren hebt aan die rotziekte.
dinsdag 16 juli 2019 om 00:44
PinkWombat schreef: ↑15-07-2019 23:06Dat je gewoon dacht dat het niet slechter kon dan dit, gebeurt er iets waardoor het nog slechter gaat. Houdt het dan niet eens een x op? Mag het geluk nu ook eens aan onze zijde staan?
Vanochtend is er opnieuw bloed geprikt en mijn man heeft nog steeds een te hoog calcium, daardoor zijn zijn andere waardes ook verstoord zoals magnesium en kalium. Deze zijn via het infuus nu ingebracht, daarnaast zijn zijn leverwaardes weer wat gedaald. En het blijkt dat hij ergens een ontsteking heeft, waarschijnlijk een longontsteking. Hiervoor krijgt hij nu antibiotica. En dan is het per dag kijken hoe het gaat en of hij zich beter gaat voelen. Ik vond hem heel erg verward vandaag, en het breekt echt mijn hart om hem zo te zien.
Ik hoop zó dat al die medicijnen aanslaan en dat dit dan maar het beetje geluk is wat aan onze zijde staat, dat hij niet meer verward is waardoor we nog wat dingen tegen elkaar kunnen zeggen. Dat is op dit moment voor mij nog het belangrijkst. Dat ik nog kan zeggen wat ik wil zeggen, en dat we nog wat dingen samen kunnen bespreken.
Daarnaast heb ik vanmiddag de sleutel ingeleverd van onze oude woning. Mijn ouders stelden eerst voor om dat te doen zodat ik bij mijn man kon blijven. Maar ik vond het wel een goed idee als ik het zelf ging doen. Het is voor mij toch een stukje afsluiting, en het leek mij ook verstandig voor de totale verwerking. Mijn ouders hebben de laatste spulletjes verwijderd uit de woning dus ik zag hem vanmiddag voor het eerst weer leeg. Heel raar om te zien, en heel bizar om daar te zijn, zonder mijn man. De mooie herinneringen die we er hebben beleefd, en de minder mooie herinneringen. Als ik aan het koken was, kon ik door het raam altijd zijn auto aan zien komen rijden als hij uit werk kwam, en dat ik dan paar minuten later zijn vrolijke gezicht voor het raam zag staan als hij thuis kwam, de keuken waarin we zo vaak samen gekookt hadden, de tafel waar we bijna elke avond gegeten hadden, de kamer waar we onze tv avonden samen hadden en knus tegen elkaar aan op de bank zaten, en waar we samen zaten te gamen, de ruimte waarin ik altijd in zijn armen vloog als we elkaar na een lange dag weer zagen, en de ruimte waar we samen de was ophingen, de slaapkamer waar we de kleren van elkaars lichaam trokken, maar ook de woonkamer waarin we zaten vlak nadat we te horen hadden gekregen dat mijn man ongeneeslijk ziek was, dat we elkaar aankeken van: wat nu? En het huis waarin mijn man 2x afgevoerd werd met de ambulance en waarin ik hem rond zag scharrelen met zijn rollator. Zoveel herinneringen, sommige warm en fijn, andere erg pijnlijk. Ik had het erg moeilijk toen de deur dichtgetrokken werd en ik voor de laatste keer op het balkon liep en de trap afliep. Herinneringen kwamen boven van hoe ik hier met mijn man liep, als we boodschappen hadden gehaald. En toen ik naar de parkeerplaats liep kwamen de tranen, en in de auto zat ik onwijs te huilen. Het besef dat ik ineens kreeg dat ons leven wat wij hadden, dat dat nooit, maar dan ook nooit meer terug zou komen. Dat het nooit meer wordt zoals het was. Zó pijnlijk.
Ik heb het mijn man vanmiddag vertelt, dat ik de sleutel heb ingeleverd van onze woning. Het kwam totaal niet bij hem binnen.
Heel veel sterkte TO. En fijn dat je hier zulke lieve reacties krijgt.
Ik kan ze alleen maar onderschrijven.
Nogmaals heel veel sterkte..
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
dinsdag 16 juli 2019 om 01:43
Ik heb je laatste bericht bijna niet af kunnen lezen want op de helft prikten de tranen in mijn ogen. Vooral deze zin; Als ik aan het koken was, kon ik door het raam altijd zijn auto aan zien komen rijden als hij uit werk kwam, en dat ik dan paar minuten later zijn vrolijke gezicht voor het raam zag staan als hij thuis kwam.
Ik weet nog zo goed hoe dat voelde toen ik met de liefde van mijn leven was, echt precies zo. Dat je je best had gedaan om wat lekkers te maken en je hart een sprongetje maakte als je zijn auto op de oprit zag komen. Echt meis, ik heb het zo te doen met jullie verdriet. Ik vind je zo ontzettend dapper! En tegelijkertijd wil ik zeggen; dat hoef je niet altijd te zijn!
Je mag je soms echt wel overgeven aan je verdriet, je machteloosheid en je angst. Bij je naasten of hier, bij wie er ook maar begrip voor heeft. Ik weet verder niet zoveel te zeggen, bang dat ik de verkeerde dingen zeg. Maar jouw verdriet raakt me enorm, ik wou dat ik een toverstafje had. Dan kon Anna bij haar kinderen blijven en jij bij jouw man. Ik zou zo een nier voor jullie afstaan als dat nodig zou zijn.
Ik weet nog zo goed hoe dat voelde toen ik met de liefde van mijn leven was, echt precies zo. Dat je je best had gedaan om wat lekkers te maken en je hart een sprongetje maakte als je zijn auto op de oprit zag komen. Echt meis, ik heb het zo te doen met jullie verdriet. Ik vind je zo ontzettend dapper! En tegelijkertijd wil ik zeggen; dat hoef je niet altijd te zijn!
Je mag je soms echt wel overgeven aan je verdriet, je machteloosheid en je angst. Bij je naasten of hier, bij wie er ook maar begrip voor heeft. Ik weet verder niet zoveel te zeggen, bang dat ik de verkeerde dingen zeg. Maar jouw verdriet raakt me enorm, ik wou dat ik een toverstafje had. Dan kon Anna bij haar kinderen blijven en jij bij jouw man. Ik zou zo een nier voor jullie afstaan als dat nodig zou zijn.
