Vriend heeft longkanker

Eerste kerstdag werd mijn vriend verkouden met veel hoesten erbij. Verkoudheid ging over, hoesten niet en dat werd steeds pijnlijker. Halverwege januari voelde hij met een hoestbui een knak bij zijn ribben. Mijn vriend ging gelijk naar de huisarts, die stuurde hem door naar het ziekenhuis voor een foto.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.

Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.

Helaas heeft het lot besloten om mijn man niets meer te gunnen.
Vandaag was hij erg verward en erg onrustig. Vanmiddag is de longarts geweest met erg slecht nieuws. Ze zien mijn man met de dag achteruit gaan, en de verwardheid die hij op dit moment heeft hoort niet in de verwachting van het calcium gehalte wat hij heeft. Dit betekent dat de artsen denken dat hij uitzaaiingen in zijn hoofd heeft zitten wat deze verwardheid veroorzaakt. Om daar 100% zeker van te zijn kunnen ze een ct scan van zijn hoofd maken. Aan mij de keus of ik dat graag wil. Ik zie daar zelf de toegevoegde waarde niet van in, want of dit nou wel of niet het geval is, ze verwachten dat hij met een paar dagen zal komen te overlijden.
Ondanks dat ik dit nieuws al veel eerder had verwacht, komt dit echt als een bom binnen. Nu de artsen het hebben uitgesproken vind ik het heel definitief.
Ik heb mijn ouders en schoonzus gebeld en die zijn gelijk gekomen. We hebben met zijn allen de rest van de dag in het ziekenhuis gezeten. De arts is toen teruggekomen voor nog een gesprek. En daarbij hebben we overleg gehad met zijn allen dat we vinden dat het comfort van mijn man nu het belangrijkst is. Hij heeft net een infuus gekregen met een slaapmiddel, zodat hij hopelijk een rustige en goede nacht heeft waarbij hij niet angstig is. En dan is het morgenochtend even kijken hoe het dan gaat. Er is een kleine kans dat hij door het slaapmiddel helemaal niet meer wakker wordt. Daarnaast gaan zijn rode bloedplaatjes ook achteruit, dit zou kunnen komen door de trombose prikken die hij krijgt, hier zijn ze gelijk mee gestopt. Morgen wordt er ook gekeken of er doorgegaan wordt met de antibiotica.

Saintjeisanoniem, ik heb vandaag gelijk je tip opgevolgd. Ik heb nadat ik dit nieuws te horen kreeg eerst keihard gehuild bij mijn man. Ik dacht dat hij daar niets van meekreeg, maar weetje wat hij deed? Hij pakte zijn kussen en legde dat op zijn schoot, ik vroeg wat hij deed. Hij zei: dit is voor jou. Ik vroeg: hoezo dan? Hij zei: dan kan je erbij komen liggen.
Dus ik ben bij hem komen zitten, met mijn hoofd op het kussen, en hij zei: wat een jankerd ben je toch. Ondanks al deze ellende kreeg ik hier toch een klein glimlachje van. Hij wreef toen met zijn vinger over mijn voorhoofd, en jeetje wat waardevol deze kleine aanraking. Daarna hebben we elkaar een kus gegeven.
Ik heb zijn hand een aantal x vastgepakt vanavond, soms duwde hij mijn hand weg, en soms wreef hij met zijn duim over mijn hand en kneep hij in mijn hand. En 1 keer bracht hij mijn hand direct naar zijn mond en kreeg ik 3 kusjes op mijn hand. Mijn hart smolt toen echt even van liefde.

Ik zou hem nog zo graag van alles willen zeggen. Dat hij mijn alles is, ondanks dat we dit meerdere keren per dag tegen elkaar zeiden. Ik had nog zo graag de crematie muziek met hem willen bespreken, dit zouden we namelijk nog doen. Ik had nog zo graag met hem willen bespreken over hoe ik verder moet, dat leek me voor hem een hele geruststelling, en voor mij daardoor ook. Ik had nog zo graag tegen hem willen zeggen dat de vakantie die hij zo graag nog zou willen maken, dat ik die wil gaan maken, met hem in mijn gedachtes en om mijn nek (ik wil graag een asketting).
Ik vind het verschrikkelijk dat hij zo is op dit moment, dat hij het allemaal niet beseft. Maar mijn vader zei dat het misschien maar beter is dat hij helemaal niets doorheeft. En eigenlijk geef ik hem daar wel gelijk in. Hoe zou het zijn als je daar zou liggen en zou horen dat je nog aantal dagen hebt? Echter voelt het zo erg en oneerlijk dat we geen afscheid kunnen nemen van elkaar, dat we geen gesprek meer kunnen voeren. Dat hij geestelijk uit het leven is gerukt zonder dat hij dat zelf door heeft gehad.

En nu lig ik in het ziekenhuisbed naast mijn man, hij is nog wat onrustig, hopelijk slaapt hij zo lekker. En ik denk aan dat ik mijn lieve, beste maatje ga verliezen, maar eigenlijk al verloren ben. Zijn lichaam is er nog wel, maar zijn geest is er niet meer. Mijn hart ligt echt in duizenden stukjes op dit moment.