Kinderen
alle pijlers
Baby of niet?
donderdag 14 mei 2020 om 14:10
Beste forummers,
Ik ben op dit moment aan het overwegen om aan een kindje te beginnen (als het allemaal lukt, dat snappen we uiteraard). Vriend (29) en ik (27) hebben een huis gekocht, allebei een diploma en we denken er klaar voor te zijn. Het lijkt mij in ieder geval ontzettend leuk en mijn vriend wil het ook graag.
Hier had ik het laatst met twee vriendinnen over en zij keken me toch wel aan alsof ik gek was. Vonden dat ik zeker nog een paar jaar moest wachten, omdat 1 van mijn grootste hobby's toch wel reizen is en ik graag hier en daar een terrasje en een feestje meepak. Ik gaf aan dat ik echt wel besef dat ik aanpassingen moet doen, maar dat een terrasje pakken met vriendinnen of moeder en een stedentrip echt nog wel kan naar mijn idee, misschien niet in het begin, maar later kan het wel weer. Zij vinden dat naïef. Ik ben er toch wel onzeker door geworden. Heb geen oudere zussen of vriendinnen met kinderen, dus het is allemaal nieuw.
Oh, en nog iets: ook mijn moeder heeft hier een bepaald standpunt over. Nadat ik geboren ben, stopte ze met werken en had alle tijd voor mij. Zij is sowieso niet een 'reiziger' of iemand met een groot sociaal netwerk, maar haar standpunt was wel dat als je begint aan kinderen, zulke dingen nou eenmaal niet meer kunnen (naar het buitenland gaan kun je de eerste jaren wel vergeten, maar dat is ook helemaal niet meer belangrijk als je je gezin aan het krijgen bent). Ik kan me echter écht niet voorstellen dat ik minder reislustig word, het lijkt me geweldig om zelf én met mijn vriend en kind te gaan reizen als de situatie dit toelaat. Zij was het hier totaal niet mee eens.
De vraag: wie van jullie had het gevoel te veel van zichzelf ingeleverd te hebben na het krijgen van een kindje? Ik wil absoluut niet egoïstisch overkomen, ik wil juist zeker zijn van het feit dat ik een baby heel veel liefde en zorg kan geven, zonder dat ik het gevoel heb dat 'heel mijn eigen leven verdwijnt.'
Ik hoop op reacties!
Ik ben op dit moment aan het overwegen om aan een kindje te beginnen (als het allemaal lukt, dat snappen we uiteraard). Vriend (29) en ik (27) hebben een huis gekocht, allebei een diploma en we denken er klaar voor te zijn. Het lijkt mij in ieder geval ontzettend leuk en mijn vriend wil het ook graag.
Hier had ik het laatst met twee vriendinnen over en zij keken me toch wel aan alsof ik gek was. Vonden dat ik zeker nog een paar jaar moest wachten, omdat 1 van mijn grootste hobby's toch wel reizen is en ik graag hier en daar een terrasje en een feestje meepak. Ik gaf aan dat ik echt wel besef dat ik aanpassingen moet doen, maar dat een terrasje pakken met vriendinnen of moeder en een stedentrip echt nog wel kan naar mijn idee, misschien niet in het begin, maar later kan het wel weer. Zij vinden dat naïef. Ik ben er toch wel onzeker door geworden. Heb geen oudere zussen of vriendinnen met kinderen, dus het is allemaal nieuw.
Oh, en nog iets: ook mijn moeder heeft hier een bepaald standpunt over. Nadat ik geboren ben, stopte ze met werken en had alle tijd voor mij. Zij is sowieso niet een 'reiziger' of iemand met een groot sociaal netwerk, maar haar standpunt was wel dat als je begint aan kinderen, zulke dingen nou eenmaal niet meer kunnen (naar het buitenland gaan kun je de eerste jaren wel vergeten, maar dat is ook helemaal niet meer belangrijk als je je gezin aan het krijgen bent). Ik kan me echter écht niet voorstellen dat ik minder reislustig word, het lijkt me geweldig om zelf én met mijn vriend en kind te gaan reizen als de situatie dit toelaat. Zij was het hier totaal niet mee eens.
De vraag: wie van jullie had het gevoel te veel van zichzelf ingeleverd te hebben na het krijgen van een kindje? Ik wil absoluut niet egoïstisch overkomen, ik wil juist zeker zijn van het feit dat ik een baby heel veel liefde en zorg kan geven, zonder dat ik het gevoel heb dat 'heel mijn eigen leven verdwijnt.'
Ik hoop op reacties!
donderdag 14 mei 2020 om 18:13
Je laat je zo te horen door iedereen vertellen wat je wel en niet moet doen.Vriend heeft me dus dringend afgeraden om in te gaan op haar woorden en zegt dat het het beste is om het te negeren. Ben alleen bang dat de bom dan op een keer gaat barsten en dat wil ik echt niet. En ja, een kind is nogal een gevoelig puntje.
Dat is echt een punt om vanaf vandaag aan te gaan werken. Je bent een volwassen vrouw en mag zaken op jouw manier aanpakken mbt je moeder en mbt hoe jij je leven inricht, met of zonder kind.
donderdag 14 mei 2020 om 18:16
In ons geval had ik eens een zeldzame afspraak gepland vanavond met een vriendin, maar ineens had de rest van het gezin al andere plannen gemaakt en moet ik zoon weer meenemen naar mijn afspraak en daar baal ik stevig van.cosmopolitan2208 schreef: ↑14-05-2020 17:28Dat ja, niet alles samen willen doen met je partner en niet zeuren als jij er moet zijn als de ander eens iets heeft, dat scheelt zo enorm.
En ot; ja je gaat heel veel inleveren als je kinderen hebt. En mensen die zeggen dat dat niet zo is liegen of hebben een heel netwerk aan oppas.
donderdag 14 mei 2020 om 18:19
Wat vreemd? Waarom maakt je man plannen, terwijl jij al plannen hebt? En ga je daar dan niet tegenin?beetjegek schreef: ↑14-05-2020 18:16In ons geval had ik eens een zeldzame afspraak gepland vanavond met een vriendin, maar ineens had de rest van het gezin al andere plannen gemaakt en moet ik zoon weer meenemen naar mijn afspraak en daar baal ik stevig van.
En ot; ja je gaat heel veel inleveren als je kinderen hebt. En mensen die zeggen dat dat niet zo is liegen of hebben een heel netwerk aan oppas.
donderdag 14 mei 2020 om 18:21
Nee mijn man kon eindelijk naar de kapper vanavond dus dochter zou oppassen, maar die was even “ vergeten” dat ze ook een afspraak heeft om die tijd. Dus ik trek weer aan het kortste eind.TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 18:19Wat vreemd? Waarom maakt je man plannen, terwijl jij al plannen hebt? En ga je daar dan niet tegenin?
donderdag 14 mei 2020 om 18:25
Wat een fijne reactie! Ik vind het prettig om te horen dat anderen dit ook hebben of gehad hebben. Moeders kunnen echt verschrikkelijk dominant zijn, zelfs als je al tegen de dertig loopt.mommy2014 schreef: ↑14-05-2020 17:49Ik kan je bij deze vertellen dat je nog vaak op opmerkingen of commentaar krijgt waar je dan aan jezelf gaat twijfelen. Maar echt dat heeft ook tijd nodig. Ik heb bij iedere zwangerschap de benodigde opmerkingen en commentaar gehad. Voorheen deed het me heel veel nu minder. En ik begrijp inderdaad dat het lastig is omtrent de band met je moeder. Ik heb gemerkt dat ik enorm veel waarde hechtte aan haar mening. Ik deelde ook veel met haar. Achteraf veel te veel maar ik was jong moeder. Maar heb gemerkt dat ik dat nu minder doe omdat dat ook weer tegen je gebruikt kan worden. Ook dat is een proces waar je doorheen moet. Ik ben ook vaak onzeker maar heb vanaf nu besloten om mezelf wat meer vertrouwen te geven en me minder te laten beïnvloeden.
donderdag 14 mei 2020 om 18:26
Hier heb je gelijk in hoor. Ik heb dit al vaker gehoord, dat ik meer van me af moet bijten. Heb al wel veel stappen gezet de laatste jaren, vroeger was het nog veel erger. Dus ik zit in de groei.TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 18:13Je laat je zo te horen door iedereen vertellen wat je wel en niet moet doen.
Dat is echt een punt om vanaf vandaag aan te gaan werken. Je bent een volwassen vrouw en mag zaken op jouw manier aanpakken mbt je moeder en mbt hoe jij je leven inricht, met of zonder kind.
donderdag 14 mei 2020 om 18:28
Je man kon helemaal niet naar de kapper, want hij moest thuis zijn voor zijn kind
Ik kan me voorstellen dat je op deze manier veel moet inleveren. Maar als je gewoon afspraken met elkaar kunt maken, zoals de meeste mensen dat doen, dan kun je van alles doen. Of maakt jouw man ook een afspraak bij de kapper als hij werkafspraken heeft?
donderdag 14 mei 2020 om 18:32
Hoe oud is jouw moeder?Britskorthaartje schreef: ↑14-05-2020 17:41Jep. Toen ik de lerarenopleiding ging doen, kreeg ik ook te horen dat het ideaal was vanwege 'vakanties met de kinderen' en 'een superfijne baan om deeltijd in te werken.' Besefte later pas hoe verschrikkelijk seksistisch dat is. En dat van een vrouw! En nog steeds komt het uit een goed hart. Ze heeft het beste met me voor, al zijn dit soort uitspraken echt niet van deze tijd.
donderdag 14 mei 2020 om 18:57
Eind 50 momenteel
donderdag 14 mei 2020 om 18:57
Mm, nou, toen oudste peuter en jongste baby/dreumes was kreeg ik altijd flinke stress als man er niet was om ze samen naar bed te doen. Nu is dat niet zo'n probleem. Eén kind ging ook nog wel. Maar twee vonden wij echt wezenlijk anders.lux- schreef: ↑14-05-2020 16:49Ik snap dat nooit. Mijn man gaat morgenavond bij een vriend op bezoek. Ik zeg: ‘kun je niet ook daar eten, toch leuk?’
Ik vind het wel lekker, af en toe het rijk voor me alleen. Mijn zoon kan ik wel alleen in bed leggen. Nou niet echt het moeilijkste aan het ouderschap.
We deden het uiteindelijk alsnog wel hoor.
donderdag 14 mei 2020 om 19:01
Met twee is het een tijdje lastiger, maar dat heeft ons er nooit van weerhouden om toch 's avonds iets te gaan doen. Je krijgt er dan al snel handigheid in. Zoveel alleenstaande ouders die het altijd alleen doen, dus waarom zou het niet kunnen als je een relatie hebt?captain_hindsight schreef: ↑14-05-2020 18:57Mm, nou, toen oudste peuter en jongste baby/dreumes was kreeg ik altijd flinke stress als man er niet was om ze samen naar bed te doen. Nu is dat niet zo'n probleem. Eén kind ging ook nog wel. Maar twee vonden wij echt wezenlijk anders.
We deden het uiteindelijk alsnog wel hoor.
donderdag 14 mei 2020 om 19:01
Nou, in mijn geval is mijn man meestal pas laat thuis doordeweeks dus dan kan het pas als hij thuis is bijvoorbeeld. Dus met collega's mee borrelen uit werk gaat niet want ik moet de kinderen halen.TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 17:11Waarom zou dit niet kunnen? Bij ons komt dit regelmatig voor (buiten coronatijd) en meestal kan het gewoon. Ik vind dat juist wel leuk die spontane plannen.
Zijn jullie altijd beide thuis als je een appje krijgt op donderdag vijf uur om mee te gaan naar het terras oid? Dan kan het wel. Als de ander het oké vindt.
donderdag 14 mei 2020 om 19:01
donderdag 14 mei 2020 om 19:02
Ja dat vind ik ook gek. Maar wij hebben een gedeelde digitale agenda en die is heilig. Als het daar niet in staat, bestaat het niet.TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 18:19Wat vreemd? Waarom maakt je man plannen, terwijl jij al plannen hebt? En ga je daar dan niet tegenin?
En wie het eerst komt, eerst maalt.
donderdag 14 mei 2020 om 19:03
Tuurlijk kan dat. Alleen zat ik er nooit zo op te wachten toen ze kleiner waren. Het waren ook geen makkelijke kinderen wat dat betreft.TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 19:01Met twee is het een tijdje lastiger, maar dat heeft ons er nooit van weerhouden om toch 's avonds iets te gaan doen. Je krijgt er dan al snel handigheid in. Zoveel alleenstaande ouders die het altijd alleen doen, dus waarom zou het niet kunnen als je een relatie hebt?
donderdag 14 mei 2020 om 19:04
We werken beiden wel eens tot laat, maar het is niet zo dat een van ons twee altijd weg is, waardoor de ander niks kan doen. Dat lijkt me echt verrot. Ik zou dat geloof ik ook niet ok vinden als een van ons twee alle tijd opeist, waardoor de ander totaal geen vrijheid meer heeft.captain_hindsight schreef: ↑14-05-2020 19:01Nou, in mijn geval is mijn man meestal pas laat thuis doordeweeks dus dan kan het pas als hij thuis is bijvoorbeeld. Dus met collega's mee borrelen uit werk gaat niet want ik moet de kinderen halen.
Zijn jullie altijd beide thuis als je een appje krijgt op donderdag vijf uur om mee te gaan naar het terras oid? Dan kan het wel. Als de ander het oké vindt.
donderdag 14 mei 2020 om 19:05
Komen die reacties niet deels voort uit iets anders? Dus dat je vriendinnen het gewoon niet leuk vinden dat het straks niet meer als vanouds is en vanuit dat gevoel proberen het uit je hoofd te praten? En dat je moeder zoiets heeft van: ik heb me vroeger altijd weggecijferd voor mijn kinderen, dan doet de nieuwe generatie ouders dat ook maar!
Anyway, ik zou me zowel van die vriendinnen als van je moeder niks aantrekken.
Ja, het wordt anders, ja, dat kunnen je vriendinnen jammer vinden, maar je leeft niet voor je vriendinnen, nee, je hoeft niet alles op te geven en nee, je bent niet minder moeder als je af en toe dingen voor jezelf doet.
Anyway, ik zou me zowel van die vriendinnen als van je moeder niks aantrekken.
Ja, het wordt anders, ja, dat kunnen je vriendinnen jammer vinden, maar je leeft niet voor je vriendinnen, nee, je hoeft niet alles op te geven en nee, je bent niet minder moeder als je af en toe dingen voor jezelf doet.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 14 mei 2020 om 19:05
10 jaar, allebei een vaste baan en mijn moeder heeft al gezegd op te willen passen, maar alleen als zij dit zelf kan en wil; ze wil niet fungeren als opvangadresje voor allerlei doeleinden.
Dat zou ik zelf ook niet willen. Zoals ik in mijn vorig bericht ook al aangaf, is mijn vriend ook bijna altijd thuis (en ik eigenlijk ook 99 vd 100 keer) Moeder wil ‘oppassen’ om lekker te tutten, dat wel, maar het moet geen vanzelfsprekendheid zijn.
donderdag 14 mei 2020 om 19:05
donderdag 14 mei 2020 om 19:07
Dat is gewoon hoe we het ingericht hebben. Hij brengt en ik haal. En hij werkt verder weg. Moet zeggen nu hij thuiswerkt is het wel heerlijk relaxt!TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 19:04We werken beiden wel eens tot laat, maar het is niet zo dat een van ons twee altijd weg is, waardoor de ander niks kan doen. Dat lijkt me echt verrot. Ik zou dat geloof ik ook niet ok vinden als een van ons twee alle tijd opeist, waardoor de ander totaal geen vrijheid meer heeft.
Maar als ik wil borrelen dan moet ik het van tevoren weten, dan wisselen we om, dus spontaan is er dan niet bij zeg maar.
donderdag 14 mei 2020 om 19:12
Hoeveel grote en verre reizen heb je trouwens al gemaakt?
De éne heeft maar 1 tripje van 3 weken Amerika nodig tussen zijn 20 en zijn 30.
De andere wil 10 jaar lang de hele wereld rondreizen.
Het nadeel vind ik dat bepaalde dingen "wel weer kunnen" tegen dat kind pakweg 4 is. Alleen is 't volgende kind dan meestal 2 en wordt het dus weer 2 jaar bevroren.
Waarna tegen dat nummer 2 er 4 is er vaak nog een nummer 3 volgt of onderweg is.
Tegen dat je je leven weer een beetje in eigen hand hebt is de oudste alweer minstens 8 in de praktijk. En zijn je vriendinnen ook aan kinderen begonnen en raken de deur nauwelijks nog uit
.
De éne heeft maar 1 tripje van 3 weken Amerika nodig tussen zijn 20 en zijn 30.
De andere wil 10 jaar lang de hele wereld rondreizen.
Het nadeel vind ik dat bepaalde dingen "wel weer kunnen" tegen dat kind pakweg 4 is. Alleen is 't volgende kind dan meestal 2 en wordt het dus weer 2 jaar bevroren.
Waarna tegen dat nummer 2 er 4 is er vaak nog een nummer 3 volgt of onderweg is.
Tegen dat je je leven weer een beetje in eigen hand hebt is de oudste alweer minstens 8 in de praktijk. En zijn je vriendinnen ook aan kinderen begonnen en raken de deur nauwelijks nog uit
.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 14 mei 2020 om 19:14
Ik kan alleen maar voor mijzelf spreken en ik durf te zeggen dat mijn leven an sich niet eens zo vreselijk veel veranderd is als het gaat om vakanties, nachtjes weg, borrelen etc.
We doen dezelfde vakanties, hebben dezelfde hobby's en gaan even vaak weg ( nou ja, als we niet met een Corona-crisis zitten) als voordat we onze 2 dochters hadden.
Mijn moeder vond dat ik toch wel jong was toen ik zwanger bleek ( 28 jaar, hoezo jong), maar dat kwam doordat ze vond dat ik meer van mijn tijd zonder kinderen had moeten genieten. Nu zou ik nooit meer zo onbevangen zijn, want kinderen zorgen voor zorgen en staan op 1.
Zelf vond ik dat niet van belang, 28 jaar een mooie leeftijd ( en 30 bij de 2e) en het feit dat ik nu iemand anders op 1 moest zetten, tja, dat leek mij niet meer dan normaal. Ergens snap ik nu wel wat ze bedoelt, want mijn twee meiden zitten altijd in mijn hoofd, ik kan het niet uitschakelen en mijn egoïstische ik vind dat soms best lastig. Ik hou van op mezelf zijn, dat lukt nu goed met hulp van man, maar dat heeft even tijd gekost. Vooral in mijn hoofd, want de nodige hulp kreeg ik aangeboden en was voor handen.
Ik ben mezelf dus wel tegengekomen, want ik dacht een moeder te worden die haar kinderen gerust een week bij mijn (schoon)ouders achter zou kunnen laten. En dat blijkt niet zo te zijn. Ik vind het veel te leuk om mijn twee meiden mee op sleeptouw te nemen. Nu zijn ze ook nog jong ( 2,5 en 9 maanden), maar waar ik vroeger heel makkelijk over dacht, blijkt in de uitvoering toch lastiger te zijn. Voor man geldt hetzelfde.
We blijven wel iedere 6 maanden een nachtje/weekendje weggaan met z'n tweeën, maar dat is meer om ook elkaar niet uit het oog te verliezen en even met z'n tweeën in een bubbel te zitten.
Hoe je het ook wendt of keert, je weet het pas als je kinderen hebt. Ik kan best geloven dat voor mensen geldt dat ze niet meer dat kunnen doen wat ze altijd graag deden, net zoals mensen dat wel kunnen blijven doen. Ik ben niet zo'n fan van ouderwetse gedachtengangen, mijn moeder had daar ook een handje van, maar is daar op teruggekomen nu ze ziet hoe wij het aanpakken.
Alles is afhankelijk van je relatie, je kind, maar ook door hoe je er zelf in staat ( of in bent gaan staan, want in mijn geval zorgde het krijgen van kinderen wel voor een aardverschuiving in gevoel en ideeën).
We doen dezelfde vakanties, hebben dezelfde hobby's en gaan even vaak weg ( nou ja, als we niet met een Corona-crisis zitten) als voordat we onze 2 dochters hadden.
Mijn moeder vond dat ik toch wel jong was toen ik zwanger bleek ( 28 jaar, hoezo jong), maar dat kwam doordat ze vond dat ik meer van mijn tijd zonder kinderen had moeten genieten. Nu zou ik nooit meer zo onbevangen zijn, want kinderen zorgen voor zorgen en staan op 1.
Zelf vond ik dat niet van belang, 28 jaar een mooie leeftijd ( en 30 bij de 2e) en het feit dat ik nu iemand anders op 1 moest zetten, tja, dat leek mij niet meer dan normaal. Ergens snap ik nu wel wat ze bedoelt, want mijn twee meiden zitten altijd in mijn hoofd, ik kan het niet uitschakelen en mijn egoïstische ik vind dat soms best lastig. Ik hou van op mezelf zijn, dat lukt nu goed met hulp van man, maar dat heeft even tijd gekost. Vooral in mijn hoofd, want de nodige hulp kreeg ik aangeboden en was voor handen.
Ik ben mezelf dus wel tegengekomen, want ik dacht een moeder te worden die haar kinderen gerust een week bij mijn (schoon)ouders achter zou kunnen laten. En dat blijkt niet zo te zijn. Ik vind het veel te leuk om mijn twee meiden mee op sleeptouw te nemen. Nu zijn ze ook nog jong ( 2,5 en 9 maanden), maar waar ik vroeger heel makkelijk over dacht, blijkt in de uitvoering toch lastiger te zijn. Voor man geldt hetzelfde.
We blijven wel iedere 6 maanden een nachtje/weekendje weggaan met z'n tweeën, maar dat is meer om ook elkaar niet uit het oog te verliezen en even met z'n tweeën in een bubbel te zitten.
Hoe je het ook wendt of keert, je weet het pas als je kinderen hebt. Ik kan best geloven dat voor mensen geldt dat ze niet meer dat kunnen doen wat ze altijd graag deden, net zoals mensen dat wel kunnen blijven doen. Ik ben niet zo'n fan van ouderwetse gedachtengangen, mijn moeder had daar ook een handje van, maar is daar op teruggekomen nu ze ziet hoe wij het aanpakken.
Alles is afhankelijk van je relatie, je kind, maar ook door hoe je er zelf in staat ( of in bent gaan staan, want in mijn geval zorgde het krijgen van kinderen wel voor een aardverschuiving in gevoel en ideeën).
chantilly21_2 wijzigde dit bericht op 14-05-2020 19:36
25.00% gewijzigd
