Kinderen
alle pijlers
Baby of niet?
donderdag 14 mei 2020 om 14:10
Beste forummers,
Ik ben op dit moment aan het overwegen om aan een kindje te beginnen (als het allemaal lukt, dat snappen we uiteraard). Vriend (29) en ik (27) hebben een huis gekocht, allebei een diploma en we denken er klaar voor te zijn. Het lijkt mij in ieder geval ontzettend leuk en mijn vriend wil het ook graag.
Hier had ik het laatst met twee vriendinnen over en zij keken me toch wel aan alsof ik gek was. Vonden dat ik zeker nog een paar jaar moest wachten, omdat 1 van mijn grootste hobby's toch wel reizen is en ik graag hier en daar een terrasje en een feestje meepak. Ik gaf aan dat ik echt wel besef dat ik aanpassingen moet doen, maar dat een terrasje pakken met vriendinnen of moeder en een stedentrip echt nog wel kan naar mijn idee, misschien niet in het begin, maar later kan het wel weer. Zij vinden dat naïef. Ik ben er toch wel onzeker door geworden. Heb geen oudere zussen of vriendinnen met kinderen, dus het is allemaal nieuw.
Oh, en nog iets: ook mijn moeder heeft hier een bepaald standpunt over. Nadat ik geboren ben, stopte ze met werken en had alle tijd voor mij. Zij is sowieso niet een 'reiziger' of iemand met een groot sociaal netwerk, maar haar standpunt was wel dat als je begint aan kinderen, zulke dingen nou eenmaal niet meer kunnen (naar het buitenland gaan kun je de eerste jaren wel vergeten, maar dat is ook helemaal niet meer belangrijk als je je gezin aan het krijgen bent). Ik kan me echter écht niet voorstellen dat ik minder reislustig word, het lijkt me geweldig om zelf én met mijn vriend en kind te gaan reizen als de situatie dit toelaat. Zij was het hier totaal niet mee eens.
De vraag: wie van jullie had het gevoel te veel van zichzelf ingeleverd te hebben na het krijgen van een kindje? Ik wil absoluut niet egoïstisch overkomen, ik wil juist zeker zijn van het feit dat ik een baby heel veel liefde en zorg kan geven, zonder dat ik het gevoel heb dat 'heel mijn eigen leven verdwijnt.'
Ik hoop op reacties!
Ik ben op dit moment aan het overwegen om aan een kindje te beginnen (als het allemaal lukt, dat snappen we uiteraard). Vriend (29) en ik (27) hebben een huis gekocht, allebei een diploma en we denken er klaar voor te zijn. Het lijkt mij in ieder geval ontzettend leuk en mijn vriend wil het ook graag.
Hier had ik het laatst met twee vriendinnen over en zij keken me toch wel aan alsof ik gek was. Vonden dat ik zeker nog een paar jaar moest wachten, omdat 1 van mijn grootste hobby's toch wel reizen is en ik graag hier en daar een terrasje en een feestje meepak. Ik gaf aan dat ik echt wel besef dat ik aanpassingen moet doen, maar dat een terrasje pakken met vriendinnen of moeder en een stedentrip echt nog wel kan naar mijn idee, misschien niet in het begin, maar later kan het wel weer. Zij vinden dat naïef. Ik ben er toch wel onzeker door geworden. Heb geen oudere zussen of vriendinnen met kinderen, dus het is allemaal nieuw.
Oh, en nog iets: ook mijn moeder heeft hier een bepaald standpunt over. Nadat ik geboren ben, stopte ze met werken en had alle tijd voor mij. Zij is sowieso niet een 'reiziger' of iemand met een groot sociaal netwerk, maar haar standpunt was wel dat als je begint aan kinderen, zulke dingen nou eenmaal niet meer kunnen (naar het buitenland gaan kun je de eerste jaren wel vergeten, maar dat is ook helemaal niet meer belangrijk als je je gezin aan het krijgen bent). Ik kan me echter écht niet voorstellen dat ik minder reislustig word, het lijkt me geweldig om zelf én met mijn vriend en kind te gaan reizen als de situatie dit toelaat. Zij was het hier totaal niet mee eens.
De vraag: wie van jullie had het gevoel te veel van zichzelf ingeleverd te hebben na het krijgen van een kindje? Ik wil absoluut niet egoïstisch overkomen, ik wil juist zeker zijn van het feit dat ik een baby heel veel liefde en zorg kan geven, zonder dat ik het gevoel heb dat 'heel mijn eigen leven verdwijnt.'
Ik hoop op reacties!
donderdag 14 mei 2020 om 20:12
Dat klopt wel. Maar je kan best op vakantie. Ook naar het buitenland. Ook met het vliegtuig. De vraag is alleen of je de energie erin wil steken die daarvoor nodig is en of je kind het trekt. De meesten wel, sommigen niet.Lachattenoir schreef: ↑14-05-2020 20:08Eens. Te vaak in mijn ogen. Feit is dat bijna alles een stuk moeilijker worden met kinderen. Leuk dat je 3 maanden geroadtripped hebt door Scandinavië, maar als ik wil reizen wil ik ook door niet Westerse landen reizen waar soms geen fris en stromend water is. En dat is nou eenmaal stukken minder veilig en makkelijk dan met kind.
donderdag 14 mei 2020 om 20:14
En weet je. Achteraf vind ik misschien wel dat ik veel heb ingeleverd. Maar goed, daar doe ik nu toch niks meer aan doen. Ik kan me ook niet voorstellen om geen kinderen te hebben. De meeste mensen pakken gewoon hun verantwoordelijkheid ook al is het lang niet altijd leuk of idyllisch. Kinderen zijn gewoon hard werken, m.i. Dat had ik van tevoren niet zo ingeschat.
donderdag 14 mei 2020 om 20:18
Wij kregen ook als eerste een kind (en nog steeds) binnen onze vriendengroep en familie. Wij waren 26 en 30. Wij doen nog steeds wat we voorheen ook deden, alleen een beetje anders en wat minder. Terrassen met vrienden kan gewoon, we gaan gewoon in de middag in plaats van 's avonds. Dochter vermaakt zich wel met alle aandacht. Uit eten doen we ook gewoon met haar, we zitten half 6 in het restaurant ipv half 8. Ze is nu ruim een jaar en onze eerste keer uit eten met zijn drieën was toen ze 2 weken oud was. In het begin was het helemaal makkelijk want ze sliep gewoon als wij zaten te eten 
reizen is voor ons wel anders, waar we eerst gingen vliegen zijn we vorig jaar wel in Nederland gebleven en hebben we een week een huisje gehuurd. Dit jaar hadden we toevallig helemaal niets gepland maar volgend jaar willen we graag een grote reis maken met haar. Verder gaan we ook ooit naar een concert of escape room, daar regelen we een oppas voor. Doen we niet te vaak, we vinden het ook gewoon leuk om samen met haar dingen te ondernemen. Ik zou lekker je eigen plan trekken en er zelf iets van maken, je moeder klinkt ouderwets en je vriendinnen hebben er ook geen goed beeld bij. Van tevoren weet je niet hoe het gaat lopen en het beeld dat je hebt van ouderschap is altijd anders dan de werkelijkheid. Ik vind het 10 keer leuker als ik van tevoren dacht, maar ook 10 keer zwaarder. En supercliché: het is het allemaal waard.
reizen is voor ons wel anders, waar we eerst gingen vliegen zijn we vorig jaar wel in Nederland gebleven en hebben we een week een huisje gehuurd. Dit jaar hadden we toevallig helemaal niets gepland maar volgend jaar willen we graag een grote reis maken met haar. Verder gaan we ook ooit naar een concert of escape room, daar regelen we een oppas voor. Doen we niet te vaak, we vinden het ook gewoon leuk om samen met haar dingen te ondernemen. Ik zou lekker je eigen plan trekken en er zelf iets van maken, je moeder klinkt ouderwets en je vriendinnen hebben er ook geen goed beeld bij. Van tevoren weet je niet hoe het gaat lopen en het beeld dat je hebt van ouderschap is altijd anders dan de werkelijkheid. Ik vind het 10 keer leuker als ik van tevoren dacht, maar ook 10 keer zwaarder. En supercliché: het is het allemaal waard.
donderdag 14 mei 2020 om 20:21
Ik vind het dus geen klap aan om met mijn kind op een terras te zitten of in een café te lunchen oid, sinds ze kunnen lopen althans. Ze rennen weg, vallen andere mensen lastig, blijven niet in de speelhoek, zijn na twee minuten uitgekeken op de speeltjes... ik kan niet rustig een gesprek voeren of een drankje opdrinken. Dat vind ik oprecht tegenvallen.
Dus daarvoor regelen we oppas of ga ik alleen, of we doen shifts met de kinderen.
Dus daarvoor regelen we oppas of ga ik alleen, of we doen shifts met de kinderen.
donderdag 14 mei 2020 om 20:23
Dit inderdaad.Gatinmijnsok schreef: ↑14-05-2020 19:57Je prioriteiten veranderen als je een kind krijgt. Je eerste prioriteit wordt slapen als het kan. Hoe lang dat je prioriteit blijft ligt aan je kind, sommige kinderen slapen heel slecht en dat kan lang duren.
Mijne sliep het eerste jaar erg slecht. Ergens anders slapen was garantie voor niet slapen (en dit hebben we van jongs af aan zeker regelmatig geprobeerd), dat maakt op vakantie gaan echt niet aantrekkelijk. In je eentje op vakantie is ook niet zo aantrekkelijk als je weet dat je partner vervolgens elke nacht urenlang alleen met een huilend kind zit. En nu we wel een lekker ritme hebben en eindelijk wat slaap krijgen ga ik een jetlag niet riskeren, te bang voor weer die slechte nachten.
donderdag 14 mei 2020 om 20:43
Klopt. Alles kan, maar afhankelijk van wat dat is, is het vaak een stuk lastiger of zelfs gevaarlijker. Ik heb landen in Afrika bezocht waar ik never nooit niet met kind heen zou gaan. Reeële kans dat kind ernstig ziek zou. Dat is voor mij een reden om het moederschap nog even uit te stellen en díe reizen met z'n tweeën te maken.captain_hindsight schreef: ↑14-05-2020 20:12Dat klopt wel. Maar je kan best op vakantie. Ook naar het buitenland. Ook met het vliegtuig. De vraag is alleen of je de energie erin wil steken die daarvoor nodig is en of je kind het trekt. De meesten wel, sommigen niet.
donderdag 14 mei 2020 om 21:25
Ik was 24, 26 en 29 toen mijn kinderen werden geboren. Mijn leven is anders geworden, daar ontkom je niet aan.
Het eerste jaar van elk kind was ik veel aan huis gebonden. Maar daarna minder. Mijn man en ik doen regelmatig iets voor onszelf. Ik ga regelmatig uit eten met vriendinnen. Feestjes moet ik niet meer aan denken, ik ben na 22:00 doodmoe. Houd er wel rekening mee dat je energie level echt gaat veranderen. Je kunt ook niet meer uitslapen, gebroken nachten...
Reizen...tja je weet niet wat voor kind je krijgt. Dus dat zul je moeten afwachten. Maar je komt vast op ideeën wat met kind mogelijk is.
Ik denk wel dat het verstandig is om verwachtingen los te laten. Ik zie om me heen dat vriendinnen die dachten dat alles wel hetzelfde bleef, het erg zwaar hebben gehad de eerste jaren. En dat zaken de eerste jaren niet lukken, wil niet zeggen dat het nooit meer kan. Heb geduld. Een paar jaar later kan alweer veel meer.
Een kind komt nooit uit. Als je 40 bent ook niet. Ik ben blij dat ik jong moeder kon worden.
En wat anderen zeggen...je prioriteiten gaan veranderen. Met slapen op 1 haha. Je zult merken dat de dingen die nu heel belangrijk voelen, dat met kind opeens een stuk minder zijn.
Het eerste jaar van elk kind was ik veel aan huis gebonden. Maar daarna minder. Mijn man en ik doen regelmatig iets voor onszelf. Ik ga regelmatig uit eten met vriendinnen. Feestjes moet ik niet meer aan denken, ik ben na 22:00 doodmoe. Houd er wel rekening mee dat je energie level echt gaat veranderen. Je kunt ook niet meer uitslapen, gebroken nachten...
Reizen...tja je weet niet wat voor kind je krijgt. Dus dat zul je moeten afwachten. Maar je komt vast op ideeën wat met kind mogelijk is.
Ik denk wel dat het verstandig is om verwachtingen los te laten. Ik zie om me heen dat vriendinnen die dachten dat alles wel hetzelfde bleef, het erg zwaar hebben gehad de eerste jaren. En dat zaken de eerste jaren niet lukken, wil niet zeggen dat het nooit meer kan. Heb geduld. Een paar jaar later kan alweer veel meer.
Een kind komt nooit uit. Als je 40 bent ook niet. Ik ben blij dat ik jong moeder kon worden.
En wat anderen zeggen...je prioriteiten gaan veranderen. Met slapen op 1 haha. Je zult merken dat de dingen die nu heel belangrijk voelen, dat met kind opeens een stuk minder zijn.
herfst100 wijzigde dit bericht op 14-05-2020 21:29
8.14% gewijzigd
donderdag 14 mei 2020 om 21:28
Maar je zit niet vastgeknoopt aan je kind, die navelstreng knippen ze door bij de geboorte. Je bent niet ineens geen individu meer, dus je kunt je nog steeds zelfstandig bewegen. Het kind hoeft dus niet altijd met je meeLachattenoir schreef: ↑14-05-2020 20:08Eens. Te vaak in mijn ogen. Feit is dat bijna alles een stuk moeilijker wordt met kinderen. Leuk dat je 3 maanden geroadtripped hebt door Scandinavië, maar als ik wil reizen wil ik ook door niet Westerse landen reizen waar soms geen fris en stromend water is. En dat is nou eenmaal stukken minder veilig en makkelijk met kind.
donderdag 14 mei 2020 om 21:35
Maar je kind was dan toch gewoon thuis? Waarom huilde het dan?Manta schreef: ↑14-05-2020 20:23Dit inderdaad.
Mijne sliep het eerste jaar erg slecht. Ergens anders slapen was garantie voor niet slapen (en dit hebben we van jongs af aan zeker regelmatig geprobeerd), dat maakt op vakantie gaan echt niet aantrekkelijk. In je eentje op vakantie is ook niet zo aantrekkelijk als je weet dat je partner vervolgens elke nacht urenlang alleen met een huilend kind zit. En nu we wel een lekker ritme hebben en eindelijk wat slaap krijgen ga ik een jetlag niet riskeren, te bang voor weer die slechte nachten.
donderdag 14 mei 2020 om 21:45
Ja, als je dat dat eens wist. Waarom huilen sommige baby's de halve nacht (en dag).TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 21:35Maar je kind was dan toch gewoon thuis? Waarom huilde het dan?
Kijk, mijn derde was een poep makkelijke baby, die in de kraamtijd overdag soms gewoon 4 uur achter elkaar sliep en iets later bleek ook nog dat ze overal sliep als ze moe was, in mijn armen, in de kinderwagen, in de auto, op een bank, het maakte niet uit. Als ze moe was ging ze lekker liggen en sliep ze. Dat deed ze nog toen ze 3 was, in mijn armen, hoofd op mijn schouder en slapen maar. Huilen deed ze ook nauwelijks, als ze huilde gaf ik een fles en dan was het goed.
Mijn oudste was een wakkere baby, die met 10 weken twee keer 45 minuten sliep overdag en alleen in haar eigen bed. Verder wilde ze geëntertaind worden, dus zeker niet liggen op rug, dan zie je niets. En dan was ze nog een blije baby.
Je hebt ook baby's die uren huilen, terwijl er medisch niets te vinden is. En dan weer uren huilen. Dan ziet je leven er wel even anders uit.
En dat kan je niet kiezen, je weet het van te voren niet.
gatinmijnsok wijzigde dit bericht op 14-05-2020 21:50
66.99% gewijzigd
donderdag 14 mei 2020 om 21:49
Tja, vraag het aan het kind... onze dochter is 15 maanden en wordt bijna elke nacht nog huilend wakker. De reden kunnen we niet vinden. Dat is heel zwaar en met elkaar afwisselen gaat het goed. Dan ga ik niet een week zelf op vakantie en laat ik hem ermee zitten, andersom ook niet. We moeten het ook echt samen doen aangezien we in het buitenland wonen.TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 21:35Maar je kind was dan toch gewoon thuis? Waarom huilde het dan?
donderdag 14 mei 2020 om 22:10
Zeker, maar ik zou niet 3 of 4 weken weg willen zijn van mijn kleuter. En dat is voor mij toch wel de minimale lengte voor een verre, avontuurlijke reis.TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 21:28Maar je zit niet vastgeknoopt aan je kind, die navelstreng knippen ze door bij de geboorte. Je bent niet ineens geen individu meer, dus je kunt je nog steeds zelfstandig bewegen. Het kind hoeft dus niet altijd met je mee
donderdag 14 mei 2020 om 22:58
Ohja ik deed met dat gezin: alles van tevoren klaarleggen. Dan de peuter en de kleuter samen in bad en dan de baby er ff kort bij en op de badkamer afdrogen en aankleden en die zette ik in de wipper met z’n fles vast (die moest je wel 100x teruggeven maar hij vermaakte zich ermee) en dan de middelste afdrogen en aankleden en dan de oudste helpen en terwijl ik met de middelste tanden poetste, dan oudste helpen met tandenpoetsen en dan het hele grut in 1 bed, baby op schoot met fles en lezen maar.captain_hindsight schreef: ↑14-05-2020 19:38Ja dat vind ik dus ingewikkeld, twee kinderen naar bed doen. Lag de baby weer te krijsen of de peuter had alles onder de vaseline gesmeerd, etc. Doe mij maar kleuters en verder of één kind per volwassene.
Soms ging het top en soms werden ze alledrie hysterisch maar wat er ook gebeurde ik moest áltijd de badkamer dweilen na afloop
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 14 mei 2020 om 23:03
Als je dit soort vragen stelt zijn er mi 2 mogelijkheden:TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 21:35Maar je kind was dan toch gewoon thuis? Waarom huilde het dan?
OF je kinderen waren echt heel blije baby’s, maar echt heel extreem op het pathologische af blij, want welke moeder kent er niet minstens 1 nacht waarop ze rond heeft gelopen met een baby die maar huilde en ze wist niet wat er was, waardoor ze snapt dat baby’s soms ‘zomaar’ (aka met onbekende reden) huilen.
OF je liegt en hebt helemaal geen kinderen.
Andere smaken zijn er niet volgens mij.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 14 mei 2020 om 23:05
Eens hoor. En mijn man zou ook niet zo blij worden als ik al m’n vakantiedagen in m’n eentje opmaak denk ik.Lachattenoir schreef: ↑14-05-2020 22:10Zeker, maar ik zou niet 3 of 4 weken weg willen zijn van mijn kleuter. En dat is voor mij toch wel de minimale lengte voor een verre, avontuurlijke reis.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 14 mei 2020 om 23:09
Ik vond dat juist de periode (op de eerste kraamweek na) waar je het makkelijkste met je baby erop uit kon. In de wandelwagen of de draagzak. Ik ben tijdens mij verlof en daarna tot de periode dat hij ging kruipen en lopen juist veel op stap gegaan. Het strand, restaurant, terras, dierentuin, hele stukken lopen, gaan dansen, etc. Eten (de borst) altijd bij me en verschonen ging eigenlijk overal wel en iedereen die wel wilde knuffelen. Ik vind het nu een stuk lastiger want hij rent overal naartoe
donderdag 14 mei 2020 om 23:14
Dat ligt toch helemaal aan de persoon. Ik zou daar echt geen moeite mee hebben, het vergt alleen wat meer voorbereiding. Als we naar mijn schoonfamilie gaan hebben we in ieder geval geen warm water, niet altijd elektriciteit en is er altijd een tekort aan alles (ook luiers) en er is altijd wel een oplossing. Daar worden kinderen ook prima groot. Belangrijke zaken zoals kinderparacetamol, desinfect, ORS en DEET (vanwege dengue) neem ik wel altijd mee maar gelukkig (op de paracetamol na) nooit nodig gehad.Lachattenoir schreef: ↑14-05-2020 20:08Eens. Te vaak in mijn ogen. Feit is dat bijna alles een stuk moeilijker wordt met kinderen. Leuk dat je 3 maanden geroadtripped hebt door Scandinavië, maar als ik wil reizen wil ik ook door niet Westerse landen reizen waar soms geen fris en stromend water is. En dat is nou eenmaal stukken minder veilig en makkelijk met kind.
donderdag 14 mei 2020 om 23:26
Net als bij ieder kindtopic ligt dit aan het kind, de hoeveelheid kinderen, hoeveel je man doet in huis, hoe druk je baan is, je belastbaarheid, je eigen instelling etc. Iedereen kan nu lekker makkelijk roepen dat je een baby mee kan nemen naar Azië, maar dat doe je met een huilbaby een stuk minder snel en is vooral een stuk minder leuk! Net als je baby's hebt die heel makkelijk eten en slapen, altijd lachen, bij iedereen op schoot willen. Zo'n baby laat je met gemak achter bij opa/oma/opvang etc.
Ik zeg: ga er lekker positief in, laat het op je afkomen, pak die tijd voor jezelf en accepteer dat je leven niet in alles hetzelfde is. Dat is niet erg, er is een leven bijgekomen. Sommige mensen hoeven daar weinig voor op te geven en sommige mensen heel veel, dat is nu eenmaal zo.
Ik zeg: ga er lekker positief in, laat het op je afkomen, pak die tijd voor jezelf en accepteer dat je leven niet in alles hetzelfde is. Dat is niet erg, er is een leven bijgekomen. Sommige mensen hoeven daar weinig voor op te geven en sommige mensen heel veel, dat is nu eenmaal zo.
donderdag 14 mei 2020 om 23:33
Ik heb 3 kinderen gekregen in 3 jaar tijd en ben grotendeels alleenstaand moeder geweest. Mijn oudste is geboren toen ik begin 20 was. Ze zijn nu adolescent/jongvolwassenen.
Ik had wel een woning en baan, maar geen vast contract. Toen mijn derde 3 jaar later werd geboren (ik was nog geen 25) had ik nog steeds geen vast contract. Er is niets wat ik niet heb kunnen doen. Dankzij een goed netwerk en lieve familieleden.
Plannen, dat valt wel mee en hangt er vanaf hoe je bent. Zelf ben ik vrij relaxed. Bij de eerste ging er een campingbedje mee. Bij de tweede een auto en twee campingbedjes en bij de derde had ik vaker oppas aan huis. Om 7 uur stond ik er weer (voor die tijd word er niet door mij gespeeld dus een speen of fles geven, troosten, schone luier: prima. Kom je voor een spelletje dan kom om 7 uur maar weer terug, doei). En dat heb ik altijd belangrijk gevonden.
Als je met z'n tweeën bent kun je de taken/zorg makkelijk verdelen. Dan kan zowel hij als jij weg zonder zelfs maar met campingbedjes te hoeven slepen. Vakanties kunnen nog, lunchen kan nog, leven kan gewoon nog.
Als ze jong zijn kun je nog makkelijk met ze slepen, als ze ouder worden kun je ze makkelijker aan een oppas toevertrouwen en als ze nog ouder worden kijken ze je het huis bijna uit.
Ik had wel een woning en baan, maar geen vast contract. Toen mijn derde 3 jaar later werd geboren (ik was nog geen 25) had ik nog steeds geen vast contract. Er is niets wat ik niet heb kunnen doen. Dankzij een goed netwerk en lieve familieleden.
Plannen, dat valt wel mee en hangt er vanaf hoe je bent. Zelf ben ik vrij relaxed. Bij de eerste ging er een campingbedje mee. Bij de tweede een auto en twee campingbedjes en bij de derde had ik vaker oppas aan huis. Om 7 uur stond ik er weer (voor die tijd word er niet door mij gespeeld dus een speen of fles geven, troosten, schone luier: prima. Kom je voor een spelletje dan kom om 7 uur maar weer terug, doei). En dat heb ik altijd belangrijk gevonden.
Als je met z'n tweeën bent kun je de taken/zorg makkelijk verdelen. Dan kan zowel hij als jij weg zonder zelfs maar met campingbedjes te hoeven slepen. Vakanties kunnen nog, lunchen kan nog, leven kan gewoon nog.
Als ze jong zijn kun je nog makkelijk met ze slepen, als ze ouder worden kun je ze makkelijker aan een oppas toevertrouwen en als ze nog ouder worden kijken ze je het huis bijna uit.
donderdag 14 mei 2020 om 23:41
Kijk, afgezien van de off topic berichten hier denk ik dat we hier misschien wel de gevoelige snaar raken, helaas misschien wel logisch met zo'n vader.Britskorthaartje schreef: ↑14-05-2020 20:11Dit zou heel goed kunnen. Ben opgegroeid met een agressieve, denigrerende en gewelddadige vader, die niks voor mijn moeder betekend heeft al die jaren, behalve haar kleineren. Hij deed nooit iets met ons. Wist niet eens hoe oud ik werd op mijn achtste verjaardag. Mijn moeder was er daarentegen altijd en deed alles alleen.
Zoals ik al zei denk ik dat jullie beiden nog wat meer los van elkaar moeten raken. Dat jij ervoor gaat staan dat je een volwassen vrouw bent met je eigen mening, los van wat zij vindt. Dus dat jij vertrouwt op jouw oordeel en dat van je partner. Maar niet zoveel meer op dat van je moeder. En dat je moeder gaat inzien dat het nu gaat om jouw oordeel. Punt.
En dat zij daarnaast mag gaan genieten van een kleinkind dus met alleen de voordelen en niet de nadelen van een (klein)kind. Maar dat ze dus geen zeggenschap heeft.
Idee om je moeder dat te vertellen plus het feit dat je al lang een fijne partner hebt die niet lijkt op je vader en een hele andere rol op zich zou willen nemen?
cosmopolitan2208 wijzigde dit bericht op 14-05-2020 23:43
9.35% gewijzigd
donderdag 14 mei 2020 om 23:41
En toch. Ik zie mezelf niet met een 3-jarige door Mongolië trekken en in tenten slapen. Al is het maar omdat ik daadwerkelijk wil genieten van de natuur, lange wandelingen wil maken, wilde kanotochten wil doen, in plaats van de helft van de daadwerkelijke reis met het kind op schoot zitten. Ik denk dat je vrij veel kunt doen met een (klein) kind, maar de ervaring is zo anders dan als kinderloze. Dat is het voor mij dan al niet meer waard.Miek_ schreef: ↑14-05-2020 23:14Dat ligt toch helemaal aan de persoon. Ik zou daar echt geen moeite mee hebben, het vergt alleen wat meer voorbereiding. Als we naar mijn schoonfamilie gaan hebben we in ieder geval geen warm water, niet altijd elektriciteit en is er altijd een tekort aan alles (ook luiers) en er is altijd wel een oplossing. Daar worden kinderen ook prima groot. Belangrijke zaken zoals kinderparacetamol, desinfect, ORS en DEET (vanwege dengue) neem ik wel altijd mee maar gelukkig (op de paracetamol na) nooit nodig gehad.
Zuid Korea is een land waar je prima met kleine kids naartoe kan. Toch ben ik blij dat ik die reis kinderloos heb kunnen maken. Er valt zoveel te beleven, zowel overdag als 's nachts. Ik zou heel veel gemist hebben als ik de hele dag rekening had moeten houden met een kleinen mensje dat eigen behoeftes heeft.
Ik geloof er wel in dat er meer mogelijk wordt als het kind ouder is.
donderdag 14 mei 2020 om 23:54
Ik kan mij voorstellen dat het niet jouw voorkeur heeft. Ik regel ook op vakantie weleens een oppas zodat we wat kunnen doen wat echt niet geschikt is om met kindlief te doenLachattenoir schreef: ↑14-05-2020 23:41En toch. Ik zie mezelf niet met een 3-jarige door Mongolië trekken en in tenten slapen. Al is het maar omdat ik daadwerkelijk wil genieten van de natuur, lange wandelingen wil maken, wilde kanotochten wil doen, in plaats van de helft van de daadwerkelijke reis met het kind op schoot zitten. Ik denk dat je vrij veel kunt doen met een (klein) kind, maar de ervaring is zo anders dan als kinderloze. Dat is het voor mij dan al niet meer waard.
Zuid Korea is een land waar je prima met kleine kids naartoe kan. Toch ben ik blij dat ik die reis kinderloos heb kunnen maken. Er valt zoveel te beleven, zowel overdag als 's nachts. Ik zou heel veel gemist hebben als ik de hele dag rekening had moeten houden met een kleinen mensje dat eigen behoeftes heeft.
Ik geloof er wel in dat er meer mogelijk wordt als het kind ouder is.
Soms gaan we in overleg ook wat los van elkaar doen.Mijn ervaring is ook dat je juist met een kind ervaringen opdoet die je zonder kind niet zo opdoen. Je hebt veel meer contact met locals en komt op plekken (en wordt uitgenodigd op plekken) waar je anders niet snel zou komen. Het heeft zijn voor- en nadelen.
vrijdag 15 mei 2020 om 00:10
Maar je behoeftes als ouder veranderen ook hoor. Ik wil volgend jaar heel graag met mijn kinderen naar Zuid-Korea en tja, een hippe Seoulse club gaat het niet worden. K-Pop concert is ook niet zo realistisch. Maar dat interesseert me niet zo, ben veel benieuwder hoe zoon het daar zal vinden, samen dingen te ontdekken door zijn ogen.Lachattenoir schreef: ↑14-05-2020 23:41En toch. Ik zie mezelf niet met een 3-jarige door Mongolië trekken en in tenten slapen. Al is het maar omdat ik daadwerkelijk wil genieten van de natuur, lange wandelingen wil maken, wilde kanotochten wil doen, in plaats van de helft van de daadwerkelijke reis met het kind op schoot zitten. Ik denk dat je vrij veel kunt doen met een (klein) kind, maar de ervaring is zo anders dan als kinderloze. Dat is het voor mij dan al niet meer waard.
Zuid Korea is een land waar je prima met kleine kids naartoe kan. Toch ben ik blij dat ik die reis kinderloos heb kunnen maken. Er valt zoveel te beleven, zowel overdag als 's nachts. Ik zou heel veel gemist hebben als ik de hele dag rekening had moeten houden met een kleinen mensje dat eigen behoeftes heeft.
Ik geloof er wel in dat er meer mogelijk wordt als het kind ouder is.
Dat zullen ongetwijfeld andere dingen zijn dan als ik alleen met man was gegaan, maar niet minder leuk of waardevol. Op vakantie heeft zoon nergens meer vaste tijden voor, we kijken gewoon hoe het loopt. Toen hij 1.5 was zat hij om 22u30 bij een Griekse taverne naar straatmuziek te luisteren terwijl hij dolmas at en viel zo op mijn schoot in slaap en toen hij 2 was ging hij mee op rondleiding door een kasteel in Cesky Krumlov zonder de tent af te breken. Toen hij 8 maanden was zat hij glunderend een volwaardig kerstdiner in Parijs uit met niet meer dan een stokbroodje om op te knagen, maar sliep de volgende dag in de draagzak door het Louvre heen. En deze winter voerde hij hertjes in Budapest.
En ik kan me heus wel herinneren hoe mijn man en ik dronken werden in een piepkleine Japanse bar met de eigenaar, of hoe ik in Suriname in de jungle m’n eigen piranha moest vangen, of hoe we in het Thaise binnenland over de avondmarkten zwierven, etc.
En toch. Toch krijg ik het veel warmer van binnen als ik denk aan al die momenten op reis met zoon, dan alleen.
Ik zeg niet dat je kinderen moet krijgen hoor, helemaal niet. Maar als er nou IETS is dat ik eigenlijk alleen maar nóg leuker vind met kinderen, dan is het wel op reis. En ik reisde graag, dus ik zag er best tegenop om dat ‘op te geven’ voor kinderen. Maar dat heb ik écht te negatief ingeschat, dat bleek zo intens veel leuker dan ik ooit had kunnen denken.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
