Kinderen
alle pijlers
Baby of niet?
donderdag 14 mei 2020 om 14:10
Beste forummers,
Ik ben op dit moment aan het overwegen om aan een kindje te beginnen (als het allemaal lukt, dat snappen we uiteraard). Vriend (29) en ik (27) hebben een huis gekocht, allebei een diploma en we denken er klaar voor te zijn. Het lijkt mij in ieder geval ontzettend leuk en mijn vriend wil het ook graag.
Hier had ik het laatst met twee vriendinnen over en zij keken me toch wel aan alsof ik gek was. Vonden dat ik zeker nog een paar jaar moest wachten, omdat 1 van mijn grootste hobby's toch wel reizen is en ik graag hier en daar een terrasje en een feestje meepak. Ik gaf aan dat ik echt wel besef dat ik aanpassingen moet doen, maar dat een terrasje pakken met vriendinnen of moeder en een stedentrip echt nog wel kan naar mijn idee, misschien niet in het begin, maar later kan het wel weer. Zij vinden dat naïef. Ik ben er toch wel onzeker door geworden. Heb geen oudere zussen of vriendinnen met kinderen, dus het is allemaal nieuw.
Oh, en nog iets: ook mijn moeder heeft hier een bepaald standpunt over. Nadat ik geboren ben, stopte ze met werken en had alle tijd voor mij. Zij is sowieso niet een 'reiziger' of iemand met een groot sociaal netwerk, maar haar standpunt was wel dat als je begint aan kinderen, zulke dingen nou eenmaal niet meer kunnen (naar het buitenland gaan kun je de eerste jaren wel vergeten, maar dat is ook helemaal niet meer belangrijk als je je gezin aan het krijgen bent). Ik kan me echter écht niet voorstellen dat ik minder reislustig word, het lijkt me geweldig om zelf én met mijn vriend en kind te gaan reizen als de situatie dit toelaat. Zij was het hier totaal niet mee eens.
De vraag: wie van jullie had het gevoel te veel van zichzelf ingeleverd te hebben na het krijgen van een kindje? Ik wil absoluut niet egoïstisch overkomen, ik wil juist zeker zijn van het feit dat ik een baby heel veel liefde en zorg kan geven, zonder dat ik het gevoel heb dat 'heel mijn eigen leven verdwijnt.'
Ik hoop op reacties!
Ik ben op dit moment aan het overwegen om aan een kindje te beginnen (als het allemaal lukt, dat snappen we uiteraard). Vriend (29) en ik (27) hebben een huis gekocht, allebei een diploma en we denken er klaar voor te zijn. Het lijkt mij in ieder geval ontzettend leuk en mijn vriend wil het ook graag.
Hier had ik het laatst met twee vriendinnen over en zij keken me toch wel aan alsof ik gek was. Vonden dat ik zeker nog een paar jaar moest wachten, omdat 1 van mijn grootste hobby's toch wel reizen is en ik graag hier en daar een terrasje en een feestje meepak. Ik gaf aan dat ik echt wel besef dat ik aanpassingen moet doen, maar dat een terrasje pakken met vriendinnen of moeder en een stedentrip echt nog wel kan naar mijn idee, misschien niet in het begin, maar later kan het wel weer. Zij vinden dat naïef. Ik ben er toch wel onzeker door geworden. Heb geen oudere zussen of vriendinnen met kinderen, dus het is allemaal nieuw.
Oh, en nog iets: ook mijn moeder heeft hier een bepaald standpunt over. Nadat ik geboren ben, stopte ze met werken en had alle tijd voor mij. Zij is sowieso niet een 'reiziger' of iemand met een groot sociaal netwerk, maar haar standpunt was wel dat als je begint aan kinderen, zulke dingen nou eenmaal niet meer kunnen (naar het buitenland gaan kun je de eerste jaren wel vergeten, maar dat is ook helemaal niet meer belangrijk als je je gezin aan het krijgen bent). Ik kan me echter écht niet voorstellen dat ik minder reislustig word, het lijkt me geweldig om zelf én met mijn vriend en kind te gaan reizen als de situatie dit toelaat. Zij was het hier totaal niet mee eens.
De vraag: wie van jullie had het gevoel te veel van zichzelf ingeleverd te hebben na het krijgen van een kindje? Ik wil absoluut niet egoïstisch overkomen, ik wil juist zeker zijn van het feit dat ik een baby heel veel liefde en zorg kan geven, zonder dat ik het gevoel heb dat 'heel mijn eigen leven verdwijnt.'
Ik hoop op reacties!
vrijdag 15 mei 2020 om 00:14
Er zijn overigens wel bepaalde bestemmingen die ik geen optie vind met heel kleine kinderen, zoals een gebied waar ze bijvoorbeeld malariaprofylaxe moeten slikken. Maar goed. Dan doen we dat een paar jaar niet. De wereld is groot, dus genoeg leuks te zien en te doen.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 15 mei 2020 om 00:15
Wat een ontzettende rotopmerking. Ja, we kunnen dit jaar (waarschijnlijk) niet meer weg. Dit houdt in dat mijn man zijn familie dit jaar niet ziet en zijn familie ons niet. Dat is al klote genoeg.Madeliefjees schreef: ↑15-05-2020 00:09Jullie mauwen alleen maar over dure en verre vakanties, scheelt dat we dit jaar niet ver weg kunnen, en daarna wordt vliegen zo duur, dat je blij bent als je een huisje in Duitsland kan huren.
vrijdag 15 mei 2020 om 00:43
Dit vind ik wel echt een mooie. Direct, maar toch positief gebracht. Ik denk dat ze het geweldig vindt om een kleinkind te krijgen en dat ze een hele lieve oma zal zijn. En als ze dit soort ouderwetse ideeën op mij wil projecteren, zal ik toch het gesprek aangaan.cosmopolitan2208 schreef: ↑14-05-2020 23:41Kijk, afgezien van de off topic berichten hier denk ik dat we hier misschien wel de gevoelige snaar raken, helaas misschien wel logisch met zo'n vader.
Zoals ik al zei denk ik dat jullie beiden nog wat meer los van elkaar moeten raken. Dat jij ervoor gaat staan dat je een volwassen vrouw bent met je eigen mening, los van wat zij vindt. Dus dat jij vertrouwt op jouw oordeel en dat van je partner. Maar niet zoveel meer op dat van je moeder. En dat je moeder gaat inzien dat het nu gaat om jouw oordeel. Punt.
En dat zij daarnaast mag gaan genieten van een kleinkind dus met alleen de voordelen en niet de nadelen van een (klein)kind. Maar dat ze dus geen zeggenschap heeft.
Idee om je moeder dat te vertellen plus het feit dat je al lang een fijne partner hebt die niet lijkt op je vader en een hele andere rol op zich zou willen nemen?
vrijdag 15 mei 2020 om 00:47
Dat zal dit jaar wellicht zo zijn, misschien (een gedeelte van) 2021 ook. Dat we daarna niet of nooit meer kunnen vliegen door wat voor reden dan ook geloof ik niet in. Ik ben alleen nu nog niet zwanger en dat ben ik ook niet van de 1 op de andere dag en het leven gaat daarna ook door, en er is niks mis met leuke plannen maken en nadenken over de toekomst.Madeliefjees schreef: ↑15-05-2020 00:09Jullie mauwen alleen maar over dure en verre vakanties, scheelt dat we dit jaar niet ver weg kunnen, en daarna wordt vliegen zo duur, dat je blij bent als je een huisje in Duitsland kan huren.
Dit klinkt wel erg negatief.
vrijdag 15 mei 2020 om 07:33
Heb je mijn antwoord niet gelezen?captain_hindsight schreef: ↑14-05-2020 19:02Ja dat vind ik ook gek. Maar wij hebben een gedeelde digitale agenda en die is heilig. Als het daar niet in staat, bestaat het niet.
En wie het eerst komt, eerst maalt.
vrijdag 15 mei 2020 om 08:04
Hij had die afspraak al gepland. Mijn dochter zou oppassen maar die had ineens een “ vergeten “ afspraak, en daar baalde ik dus van, want nu moest mijn zoon mee naar mijn afspraak. Mijn man heeft me dus niet gepasseerd.captain_hindsight schreef: ↑15-05-2020 07:41Welk antwoord? Ik heb wel iets gelezen over dat hij naar de kapper moest of zo. Maar als jij al een afspraak had, dan had hij dat toch niet kunnen plannen?
vrijdag 15 mei 2020 om 08:44
Ze schreef dat haar kind last had op vakanties en ook als zij weg was. Daarom vroeg ik waarom dat laatste zo was, als ze gewoon thuis was bij haar vader? Pas later las ik dat kind sowieso beroerd sliep en veel huilde.lux- schreef: ↑14-05-2020 23:03Als je dit soort vragen stelt zijn er mi 2 mogelijkheden:
OF je kinderen waren echt heel blije baby’s, maar echt heel extreem op het pathologische af blij, want welke moeder kent er niet minstens 1 nacht waarop ze rond heeft gelopen met een baby die maar huilde en ze wist niet wat er was, waardoor ze snapt dat baby’s soms ‘zomaar’ (aka met onbekende reden) huilen.
OF je liegt en hebt helemaal geen kinderen.
Andere smaken zijn er niet volgens mij.
Mijn kinderen hebben natuurlijk ook gehuild en slecht geslapen, alleen was dit voor ons geen reden om niet weg te gaan. We hadden eerder meer behoefte om er even uit te gaan, iets anders dan alleen huilende kinderen om je heen is soms wel lekker, of een nacht doorslapen.
vrijdag 15 mei 2020 om 08:47
Ik heb niet alle reacties gelezen, alleen de OP. Maar natuurlijk lever je wel wat vrijheid in. Er moet gepland worden om slaapjes en eettijden heen. Je tempo ligt een stuk lager. In het begin was het al een goede dag als ik om 10 uur helemaal aangekleed en gedoucht was. Later gaat een kind natuurlijk steeds meer mee in het "normale" ritme.
Stedentrips zijn met een jong kind goed te doen, eigenlijk pas als ze wat ouder worden gaan ze bepaalde dingen wellicht saai vinden, dat merk ik nu tenminste wel bij mijn zoon van 6, we moeten nu meer rekening houden met zijn wensen tijdens de vakantie dan toen hij 1 was. Toen zetten we hem gewoon in de buggy en wandelden door Barcelona heen
Aan de andere kant heeft ie het nu nog wel eens over "die stad waar je overal heen kon met de boot" (Venetie)
Stedentrips zijn met een jong kind goed te doen, eigenlijk pas als ze wat ouder worden gaan ze bepaalde dingen wellicht saai vinden, dat merk ik nu tenminste wel bij mijn zoon van 6, we moeten nu meer rekening houden met zijn wensen tijdens de vakantie dan toen hij 1 was. Toen zetten we hem gewoon in de buggy en wandelden door Barcelona heen
Aan de andere kant heeft ie het nu nog wel eens over "die stad waar je overal heen kon met de boot" (Venetie)
vrijdag 15 mei 2020 om 08:48
Niet iedereen heeft een baan met het minimale aantal vakantiedagen
Mijn werk kun je prima doen vanaf een andere plek in de wereld, dus dat scheelt al een slok op een borrel.
vrijdag 15 mei 2020 om 08:50
Maar hoe kon hij die afspraak plannen, terwijl jij al een afspraak gepland had staan? Hebben jullie geen gedeelde agenda? Anders zou ik daar echt aan beginnen. Dit heeft niks te maken met niks meer kunnen doen als ouders, maar met een slechte afstemming op elkaar.
vrijdag 15 mei 2020 om 08:51
For what it's worth: vriendin van mij is toen haar baby 1 was 2 weken naar ZO Azië geweest, met haar moeder 
Moeder woont verweg en mijn vriendin wilde een mooie herinnering met haar maken. Baby bleef met papa thuis.
Is vrij vlekkeloos gegaan, ze voelde zich met vlagen schuldig vóór ze wegging, maar heeft - zei ze - geen enkel traantje weggepinkt in het vliegtuig, en heeft haar ook niet heel erg gemist.
Niemand getraumatiseerd dus, ze zou het zo overdoen.
Moeder woont verweg en mijn vriendin wilde een mooie herinnering met haar maken. Baby bleef met papa thuis. Is vrij vlekkeloos gegaan, ze voelde zich met vlagen schuldig vóór ze wegging, maar heeft - zei ze - geen enkel traantje weggepinkt in het vliegtuig, en heeft haar ook niet heel erg gemist.
Niemand getraumatiseerd dus, ze zou het zo overdoen.
vrijdag 15 mei 2020 om 08:56
Tja en andere mensen gaan daar wellicht op een andere manier mee om.TanteOlivia schreef: ↑15-05-2020 08:44Ze schreef dat haar kind last had op vakanties en ook als zij weg was. Daarom vroeg ik waarom dat laatste zo was, als ze gewoon thuis was bij haar vader? Pas later las ik dat kind sowieso beroerd sliep en veel huilde.
Mijn kinderen hebben natuurlijk ook gehuild en slecht geslapen, alleen was dit voor ons geen reden om niet weg te gaan. We hadden eerder meer behoefte om er even uit te gaan, iets anders dan alleen huilende kinderen om je heen is soms wel lekker, of een nacht doorslapen.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 15 mei 2020 om 08:58
Maar de meeste mensen hebben wel gewoon 5 weken vakantie per jaar en kunnen dus niet ‘even gemakkelijk’ in hun eentje verre reizen maken. Top voor jou dat je dat wel kan, maar het is natuurlijk niet de maat voor de meeste mensen.TanteOlivia schreef: ↑15-05-2020 08:48Niet iedereen heeft een baan met het minimale aantal vakantiedagen
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 15 mei 2020 om 08:58
Ach het zal toch persoonlijk zijn hoe je ervaart dat je leven verandert. Ik kreeg mn oudste ook toen ik 27 was, maar wij wilden het graag, waren er aan toe, dus hartstikke blij dat het lukte. En je leven verandert zeker, maar als je zelf een beetje flexibel bent ingesteld, dan gast t prima. Ja, dingen gaan anders, je kiest soms ook anders, maar ik ervaar dat niet als beperkend.
Leven met kinderen is ook avontuurlijk hoor! Niet "kom we fietsen nu naar Parijs!" avontuurlijk, maar eerlijk gezegd lukt zoiets al niet meer als je een baan hebt.
Veel wijsheid gewenst!
Leven met kinderen is ook avontuurlijk hoor! Niet "kom we fietsen nu naar Parijs!" avontuurlijk, maar eerlijk gezegd lukt zoiets al niet meer als je een baan hebt.
Veel wijsheid gewenst!
vrijdag 15 mei 2020 om 09:00
Wij reizen ook zonder kinderen, deels voor werk, deels voor ons eigen plezier. Onze kinderen zijn gewoon thuis bij de andere ouder en vervolgen hun eigen ritme, dus voor hen verandert er weinig.
Onze kinderen zijn het zo gewend, dat het geen enkel drama oplevert. Wij zijn het ook gewend, dus we draaien met gemak de boel thuis, zonder dat we elkaar iets hoeven uit te leggen en zonder dat we een schuldgevoel hebben naar de ander, want het verloopt vrijwel altijd zonder problemen.
Ik kan me nog 1x herinneren dat eerst kind 1 ziek werd, daarna kind 2 en daarna ikzelf, net in die ene week dat mijn man weg was, dat was vreselijk zwaar, maar gelukkig was er toen nog een lieve oma, die ons kwam helpen.
Ik vind echt dat ouders (en vooral moeders) zich te veel laten tegenhouden. Er hangt toch een stigma omheen, dat je zoiets niet doet als moeder, terwijl vaders vaker wel gewoon eens weggaan. Het is soms moeilijk om tegen dit stigma in te gaan als moeder, dan moet je stevig in je schoenen staan, want opmerkingen krijg ik regelmatig. Maar uiteindelijk is het mijn leven en gaat het om mijn gezin. Ik kan zelf als beste zien of ik mijn kinderen schade toebreng en dat is niet het geval, omdat ze een heel lieve vader hebben, die net zo capabel is als ik.
Onze kinderen zijn het zo gewend, dat het geen enkel drama oplevert. Wij zijn het ook gewend, dus we draaien met gemak de boel thuis, zonder dat we elkaar iets hoeven uit te leggen en zonder dat we een schuldgevoel hebben naar de ander, want het verloopt vrijwel altijd zonder problemen.
Ik kan me nog 1x herinneren dat eerst kind 1 ziek werd, daarna kind 2 en daarna ikzelf, net in die ene week dat mijn man weg was, dat was vreselijk zwaar, maar gelukkig was er toen nog een lieve oma, die ons kwam helpen.
Ik vind echt dat ouders (en vooral moeders) zich te veel laten tegenhouden. Er hangt toch een stigma omheen, dat je zoiets niet doet als moeder, terwijl vaders vaker wel gewoon eens weggaan. Het is soms moeilijk om tegen dit stigma in te gaan als moeder, dan moet je stevig in je schoenen staan, want opmerkingen krijg ik regelmatig. Maar uiteindelijk is het mijn leven en gaat het om mijn gezin. Ik kan zelf als beste zien of ik mijn kinderen schade toebreng en dat is niet het geval, omdat ze een heel lieve vader hebben, die net zo capabel is als ik.
vrijdag 15 mei 2020 om 09:01
En de dochter dan ook mee laten doen in de agenda.TanteOlivia schreef: ↑15-05-2020 08:50Maar hoe kon hij die afspraak plannen, terwijl jij al een afspraak gepland had staan? Hebben jullie geen gedeelde agenda? Anders zou ik daar echt aan beginnen. Dit heeft niks te maken met niks meer kunnen doen als ouders, maar met een slechte afstemming op elkaar.
vrijdag 15 mei 2020 om 09:10
Om mijn verhaal te nuanceren voor TO: er zijn wel degelijke dingen die we niet meer doen. Wat ik aan mezelf merk is dat ik risicomijdend ben geworden.
Waar ik voordat ik kinderen had, geen moeite had om naar gebieden te gaan waar de risico´s op geweld en ziektes een stuk groter zijn, daar vermijd ik die plekken nu. Ik voel me erg verantwoordelijk voor mijn eigen veiligheid en gezondheid, omdat ik als moeder de zorg heb voor twee kleine kinderen. Hoe erg zou het voor hen zijn als ik dood zou gaan? Dat gevoel is erg sterk aanwezig.
Nu scheelt het dat ik tien jaar lang naar dit soort gebieden toe ben gegaan van mijn 18e tot mijn 28e en dat ik daar niet meer zo nodig naartoe hoef, dus ik ervaar het niet als een gemis.
Er zijn zeker wat beperkingen als je kinderen jong zijn. Wat ik vooral merk is dat kleine kinderen veel energie kosten en die energie kan niet meer naar dansen in de discotheek tot 6 uur in de ochtend en de dag erna uitbrakken, zoals ik dat eerder deed.
Aan de andere kant... als je toch zeker weet dat je kinderen wil, dan maakt het niet uit of je de jaren dat je wat beperkingen hebt nu hebt, of over tien jaar. Die jaren gaan komen, of je die nu ervaart als je eind 20 bent, of als je eind 30 bent.
Waar ik voordat ik kinderen had, geen moeite had om naar gebieden te gaan waar de risico´s op geweld en ziektes een stuk groter zijn, daar vermijd ik die plekken nu. Ik voel me erg verantwoordelijk voor mijn eigen veiligheid en gezondheid, omdat ik als moeder de zorg heb voor twee kleine kinderen. Hoe erg zou het voor hen zijn als ik dood zou gaan? Dat gevoel is erg sterk aanwezig.
Nu scheelt het dat ik tien jaar lang naar dit soort gebieden toe ben gegaan van mijn 18e tot mijn 28e en dat ik daar niet meer zo nodig naartoe hoef, dus ik ervaar het niet als een gemis.
Er zijn zeker wat beperkingen als je kinderen jong zijn. Wat ik vooral merk is dat kleine kinderen veel energie kosten en die energie kan niet meer naar dansen in de discotheek tot 6 uur in de ochtend en de dag erna uitbrakken, zoals ik dat eerder deed.
Aan de andere kant... als je toch zeker weet dat je kinderen wil, dan maakt het niet uit of je de jaren dat je wat beperkingen hebt nu hebt, of over tien jaar. Die jaren gaan komen, of je die nu ervaart als je eind 20 bent, of als je eind 30 bent.
vrijdag 15 mei 2020 om 09:10
Het ligt er allemaal maar net aan wat voor kind je krijgt. Met mijn kinderen was het de eerste jaren echt geen vakantie vieren. Die renden alle kanten op en waren levensgevaarlijk, en de buggy vonden ze pas na anderhalf jaar leuk. Dus met de draagzak was het wel redelijk te doen het eerste jaar, maar toen was ik ook nog aan het herstellen van de zwangerschap en had ik helemaal geen zin om lange stukken te lopen. Maar ook dat is persoonlijk.
Verder zijn mijn kinderen naarmate ze groter worden wel makkelijk. Mijn 4 jarige heeft geen enkele keer gezeurd tijdens het wandelen in Praag. Maar zijn nichtje bleef zeuren, want die heeft een hekel aan alles wat met beweging te maken heeft. Een aangezien ze te groot voor de buggy is..
En op een terrasje zitten was de eerste jaren ook een ramp. Mijn baby's wilde ieder uur de borst en sliepen alleen in de draagzak. En toen ze eenmaal konden lopen bleven ze dus wegrennen. Dat zit niet relaxed op een terras kan ik je vertellen.
Maar goed uiteindelijk is het van korte duur de hele kleine kinder tijd. En je krijgt er zoveel voor terug. Wat maakt het uit dat je leven er een paar jaar wat anders uit ziet. En ik zie ook genoeg ouders met hele makkelijke kinderen. Die kan je ook nog krijgen.
Verder zijn mijn kinderen naarmate ze groter worden wel makkelijk. Mijn 4 jarige heeft geen enkele keer gezeurd tijdens het wandelen in Praag. Maar zijn nichtje bleef zeuren, want die heeft een hekel aan alles wat met beweging te maken heeft. Een aangezien ze te groot voor de buggy is..
En op een terrasje zitten was de eerste jaren ook een ramp. Mijn baby's wilde ieder uur de borst en sliepen alleen in de draagzak. En toen ze eenmaal konden lopen bleven ze dus wegrennen. Dat zit niet relaxed op een terras kan ik je vertellen.
Maar goed uiteindelijk is het van korte duur de hele kleine kinder tijd. En je krijgt er zoveel voor terug. Wat maakt het uit dat je leven er een paar jaar wat anders uit ziet. En ik zie ook genoeg ouders met hele makkelijke kinderen. Die kan je ook nog krijgen.
vrijdag 15 mei 2020 om 10:48
Als jullie toe zijn aan een kind, gewoon doen. Wat maakt het uit wat de rest van de wereld daarvan vindt? Het is jullie leven, jullie beslissing.
Maar als er dingen zijn die voor jullie belangrijk zijn en die veel makkelijker zijn zonder kind dan zou ik eerst dat lijstje nog even afwerken, ook gezien jullie (jonge) leeftijd.
Niet alle kinderen vinden het fijn om in een draagzak de wereld rond te reizen. Sommige kleintjes vinden een uurtje autorijden al verschrikkelijk. En met een jengelend, lastig, chagrijnig kind reist het echt niet fijn. Je weet van tevoren niet wat voor kind(eren) je krijgt, en je weet ook niet hoe zwangerschap en bevalling verlopen.
Maar als er dingen zijn die voor jullie belangrijk zijn en die veel makkelijker zijn zonder kind dan zou ik eerst dat lijstje nog even afwerken, ook gezien jullie (jonge) leeftijd.
Niet alle kinderen vinden het fijn om in een draagzak de wereld rond te reizen. Sommige kleintjes vinden een uurtje autorijden al verschrikkelijk. En met een jengelend, lastig, chagrijnig kind reist het echt niet fijn. Je weet van tevoren niet wat voor kind(eren) je krijgt, en je weet ook niet hoe zwangerschap en bevalling verlopen.
vrijdag 15 mei 2020 om 11:37
Dat over het autorijden ook inderdaad. Het is vrij uitzonderlijk, maar mijn beide kinderen hadden een hekel aan de auto het eerste jaar. Iedereen zei tegen mij dat ze er gewoon wat meer aan moesten wennen. Nou dat hebben we geweten toen zoon van toen 10 maanden 2 uur lang heen en twee uur lang terug heeft lopen krijsen (echt krijsen!)van en naar een vliegveld in het buitenland.
Rond anderhalf jaar was het voorbij. Toen zelfs 12 uur heen en terug met beide kids van anderhalf en 4 in de auto gezeten. Beide geen kik gegeven.
Maar kinderen zijn net mensen. Je hebt ze in alle vormen en maten. Je hebt geen idee wat je te wachten staat. Maar één ding is zeker, je leven word nooit meer hetzelfde. Het onbezorgde gaat er vanaf. En wat mij betreft is dat absoluut een positief iets. Ik vind het de moeite absoluut waard. En als de jongste ook 4 is lijkt reizen mij juist reuze gezellig met twee kinderen. Ik kan niet wachten. Maar tot die tijd ga ik lekker naar de autovrije camping
Rond anderhalf jaar was het voorbij. Toen zelfs 12 uur heen en terug met beide kids van anderhalf en 4 in de auto gezeten. Beide geen kik gegeven.
Maar kinderen zijn net mensen. Je hebt ze in alle vormen en maten. Je hebt geen idee wat je te wachten staat. Maar één ding is zeker, je leven word nooit meer hetzelfde. Het onbezorgde gaat er vanaf. En wat mij betreft is dat absoluut een positief iets. Ik vind het de moeite absoluut waard. En als de jongste ook 4 is lijkt reizen mij juist reuze gezellig met twee kinderen. Ik kan niet wachten. Maar tot die tijd ga ik lekker naar de autovrije camping
vrijdag 15 mei 2020 om 15:18
Er kan nog best veel met kinderen en we hebben het leuk samen. Het wordt wel anders.
Wij zijn met onze zoon (van inmiddels 2)naar zuid afrika en Canada geweest. Dat was nog vrij makkelijk bereisbaar en gave vakanties. Ook hebben we stedentrips en weekjes in Europa gedaan. Dat kan allemaal, we doen wel andere dingen en passen ons aan zijn ritme, slaapjes, spanningsboog (Met een baby hoefden we ons nauwelijks aan te passen, inmiddels met peuter wel). Sommige gave dingen die we vroeger deden kunnen niet, kinderen hebben ook andere interesses. Er is zeker een middenweg voor ons, reizen is wel volledig anders. We zien de wereld door zijn ogen.
Verder gingen wij vaak uiteten en naar theater enzo. Dat is nu veel minder. We doen het nog wel, maar alles moet gepland worden met oppas ed. Of zoon gaat mee, dat is altijd een aangepaste versie (vroeger, korter, speel-proof).
Wij zijn met onze zoon (van inmiddels 2)naar zuid afrika en Canada geweest. Dat was nog vrij makkelijk bereisbaar en gave vakanties. Ook hebben we stedentrips en weekjes in Europa gedaan. Dat kan allemaal, we doen wel andere dingen en passen ons aan zijn ritme, slaapjes, spanningsboog (Met een baby hoefden we ons nauwelijks aan te passen, inmiddels met peuter wel). Sommige gave dingen die we vroeger deden kunnen niet, kinderen hebben ook andere interesses. Er is zeker een middenweg voor ons, reizen is wel volledig anders. We zien de wereld door zijn ogen.
Verder gingen wij vaak uiteten en naar theater enzo. Dat is nu veel minder. We doen het nog wel, maar alles moet gepland worden met oppas ed. Of zoon gaat mee, dat is altijd een aangepaste versie (vroeger, korter, speel-proof).
vrijdag 15 mei 2020 om 15:22
Hij had die afspraak eerder dan mij gemaakt. Mijn dochter zou oppassen. Man heeft er verder niets mee te maken. En je kan gewoon veel minder met kinderen, of je nou goed afstemt of niet.TanteOlivia schreef: ↑15-05-2020 08:50Maar hoe kon hij die afspraak plannen, terwijl jij al een afspraak gepland had staan? Hebben jullie geen gedeelde agenda? Anders zou ik daar echt aan beginnen. Dit heeft niks te maken met niks meer kunnen doen als ouders, maar met een slechte afstemming op elkaar.
vrijdag 15 mei 2020 om 15:23
Gaan jullie nooit los van elkaar erop uit? Mijn ervaring is dat alles nog heel eenvoudig kan, zonder veel te plannen, alleen wanneer ik samen met mijn man iets wil doen is daar meer voor nodig.Verder gingen wij vaak uiteten en naar theater enzo. Dat is nu veel minder. We doen het nog wel, maar alles moet gepland worden met oppas ed. Of zoon gaat mee, dat is altijd een aangepaste versie (vroeger, korter, speel-proof).
vrijdag 15 mei 2020 om 15:27
Hiervan kun je dus leren dat het belangrijk is om goede, duidelijke afspraken te maken als je een oppas inzet. Of maak gebruik van professionele, betaalbare oppas waar je van op aankunt. Wat kan er dan allemaal niet meer, of veel minder? Want ik herken het oprecht niet (los van de eerste paar maanden, als een baby net is geboren).
