Kinderen
alle pijlers
Begrijpen kleine kinderen al iets van dankbaarheid?
maandag 7 juli 2008 om 18:34
Beetje stomme topictitel misschien, maar ik had net weer een akkefietje met mijn zoon om iets wat naar mijn zin té vaak voorkomt.
Mijn zoontje wordt best verwend. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld "zomaar" iets lekkers te eten met hem of om hem "zomaar" een klein cadeautje te geven of om "zomaar" iets leuks met hem te gaan doen. Pannenkoeken eten bijvoorbeeld, zonder dat daar reden voor is maar gewoon omdat ik vind dat hij lief is.
Ik wil dat in principe ook niet veranderen ofzo, ik vind het heerlijk om hem op die manier te verwennen. Maar ik wil tegelijkertijd ook dat hij weet dat het verwennen is, dat het niet vanzelfsprekend is dat hij iets krijgt. En dat laatste, daar heb ik wat mij betreft te vaak problemen mee.
Bijvoorbeeld: zoon zit lekker te spelen en ik weet dat we ijsjes in de vriezer hebben. Dus denk ik "leuk, ik ga hem een ijsje geven, hij is zooo lief nu." Maar wat er dan gebeurt is het volgende: nog voor hij het ijsje zelfs maar opheeft, begint hij al te zeuren om nóg een ijsje. Of om ook een koekje. Datzelfde gebeurt met leuke dingen doen of cadeautjes krijgen: nog voor hij zelfs maar gespeeld heeft met hetgeen hij krijgt, begint hij al te zeuren om iets wat hij er bovenop wil krijgen.
Ik vind dat hij blij moet zijn met wat hij krijgt en zeg dat dus ook. Ik wil dat hij weet dat het niet vanzelfsprekend is om iets te krijgen en dat genoeg genoeg is. Maar snappen kinderen van 4 dat al? Ik word vaak boos om dat gedrag en heb de indruk dat hij de strekking van wat ik zeg niet helemaal begrijpt. Wat ik nu doe is het volgende: als hij iets krijgt en dat is het startsein voor gezeur om meer, dan krijgt hij helemaal niks. Koekje niet goed genoeg want je wil er ook nog eens een snoepje bij? Prima, lever het koekje dan maar weer in want het is of een koekje en dan dank je wel mamma, of niks.
Maar volgens mij is dat niet zo'n handige aanpak. Hoe gaan jullie daar mee om? En zijn jullie kinderen ook van die onverzadigbare verwende nesten?
Mijn zoontje wordt best verwend. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld "zomaar" iets lekkers te eten met hem of om hem "zomaar" een klein cadeautje te geven of om "zomaar" iets leuks met hem te gaan doen. Pannenkoeken eten bijvoorbeeld, zonder dat daar reden voor is maar gewoon omdat ik vind dat hij lief is.
Ik wil dat in principe ook niet veranderen ofzo, ik vind het heerlijk om hem op die manier te verwennen. Maar ik wil tegelijkertijd ook dat hij weet dat het verwennen is, dat het niet vanzelfsprekend is dat hij iets krijgt. En dat laatste, daar heb ik wat mij betreft te vaak problemen mee.
Bijvoorbeeld: zoon zit lekker te spelen en ik weet dat we ijsjes in de vriezer hebben. Dus denk ik "leuk, ik ga hem een ijsje geven, hij is zooo lief nu." Maar wat er dan gebeurt is het volgende: nog voor hij het ijsje zelfs maar opheeft, begint hij al te zeuren om nóg een ijsje. Of om ook een koekje. Datzelfde gebeurt met leuke dingen doen of cadeautjes krijgen: nog voor hij zelfs maar gespeeld heeft met hetgeen hij krijgt, begint hij al te zeuren om iets wat hij er bovenop wil krijgen.
Ik vind dat hij blij moet zijn met wat hij krijgt en zeg dat dus ook. Ik wil dat hij weet dat het niet vanzelfsprekend is om iets te krijgen en dat genoeg genoeg is. Maar snappen kinderen van 4 dat al? Ik word vaak boos om dat gedrag en heb de indruk dat hij de strekking van wat ik zeg niet helemaal begrijpt. Wat ik nu doe is het volgende: als hij iets krijgt en dat is het startsein voor gezeur om meer, dan krijgt hij helemaal niks. Koekje niet goed genoeg want je wil er ook nog eens een snoepje bij? Prima, lever het koekje dan maar weer in want het is of een koekje en dan dank je wel mamma, of niks.
Maar volgens mij is dat niet zo'n handige aanpak. Hoe gaan jullie daar mee om? En zijn jullie kinderen ook van die onverzadigbare verwende nesten?
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 19:08
quote:shining schreef op 07 juli 2008 @ 19:04:
Ik zie het in het algemeen wel vaker. Dan heeft een kind bijvoorbeeld een nieuwe fiets gekregen en dan wordt er gezegd: 'Nou, niet zo zeuren hoor, je hebt toch vorige week een nieuwe fiets gekregen'.
Dat soort dingen.
Ik snap best dat het fijn is als een kind dankbaar is, maar ik denk maar zo dat een kind dat sowieso wel is als hij pannekoeken of patat krijgt. Ook al zegt hij er niks van.
Jullie moeders zijn zelf toch ook klein geweest?
Ik weet dat dat lullig kan overkomen, maar ik vind vaak dat moeders zich iets meer zouden kunnen verplaatsen in hoe zij zelf waren toen ze drie à vier jaar waren.
Maar ik bedoel niemand persoonlijk hier
Shi,
ik voel me ook niet aangevallen hoor, ik ben juist blij met je input. En ja, ik kan me heel goed verplaatsen in hem, tuurlijk snap ik dat hij meer wil. Maar het gaat me er juist om dat hij als hij nee hoort dat gewoon accepteert. Af en toe kan hij zooooo ontzettend drakerig reageren, dat ik alweer spijt heb dat ik hem iets gegeven heb, dat ik echt denk, pfff, als het zo moet, laat dan maar. Laat ik verder niet merken hoor, maar ik vind dat in zijn algemeenheid gewoon geen leuke kindereigenschap, het irriteert me echt mateloos als hij dat doet. Dan kan hij zo verwénd doen, en echt, hij zal het niet zo bedoelen en ik ben coulant omdát hij pas 4 is, maar ik wil nu wel een beetje de basis gaan leggen dat dat met een paar jaar toch echt wel afgelopen is, dat gedrag. Snap je?
Ik zie het in het algemeen wel vaker. Dan heeft een kind bijvoorbeeld een nieuwe fiets gekregen en dan wordt er gezegd: 'Nou, niet zo zeuren hoor, je hebt toch vorige week een nieuwe fiets gekregen'.
Dat soort dingen.
Ik snap best dat het fijn is als een kind dankbaar is, maar ik denk maar zo dat een kind dat sowieso wel is als hij pannekoeken of patat krijgt. Ook al zegt hij er niks van.
Jullie moeders zijn zelf toch ook klein geweest?
Ik weet dat dat lullig kan overkomen, maar ik vind vaak dat moeders zich iets meer zouden kunnen verplaatsen in hoe zij zelf waren toen ze drie à vier jaar waren.
Maar ik bedoel niemand persoonlijk hier
Shi,
ik voel me ook niet aangevallen hoor, ik ben juist blij met je input. En ja, ik kan me heel goed verplaatsen in hem, tuurlijk snap ik dat hij meer wil. Maar het gaat me er juist om dat hij als hij nee hoort dat gewoon accepteert. Af en toe kan hij zooooo ontzettend drakerig reageren, dat ik alweer spijt heb dat ik hem iets gegeven heb, dat ik echt denk, pfff, als het zo moet, laat dan maar. Laat ik verder niet merken hoor, maar ik vind dat in zijn algemeenheid gewoon geen leuke kindereigenschap, het irriteert me echt mateloos als hij dat doet. Dan kan hij zo verwénd doen, en echt, hij zal het niet zo bedoelen en ik ben coulant omdát hij pas 4 is, maar ik wil nu wel een beetje de basis gaan leggen dat dat met een paar jaar toch echt wel afgelopen is, dat gedrag. Snap je?
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 19:08
quote:shining schreef op 07 juli 2008 @ 19:04:
Ik zie het in het algemeen wel vaker. Dan heeft een kind bijvoorbeeld een nieuwe fiets gekregen en dan wordt er gezegd: 'Nou, niet zo zeuren hoor, je hebt toch vorige week een nieuwe fiets gekregen'.
Dat soort dingen.
Ik snap best dat het fijn is als een kind dankbaar is, maar ik denk maar zo dat een kind dat sowieso wel is als hij pannekoeken of patat krijgt. Ook al zegt hij er niks van.
Jullie moeders zijn zelf toch ook klein geweest?
Ik weet dat dat lullig kan overkomen, maar ik vind vaak dat moeders zich iets meer zouden kunnen verplaatsen in hoe zij zelf waren toen ze drie à vier jaar waren.
Maar ik bedoel niemand persoonlijk hier Moeders, en vaders, zijn ervoor om dat gedrag bij te sturen, zodat zeurende kinderen sociale welopgevoede wezens worden.
Dat deed mijn moeder tenminste vroeger ook met mij.
Werkelijk Shine, kinderen krijgen is zo'n eyeopener. Alle dingen waarvan je eerder zei: Dat zal ik nooit tegen mijn kind zeggen! oomdat je dat zelf vroeger vervelend vond, daar kom je van terug.
Ik zie het in het algemeen wel vaker. Dan heeft een kind bijvoorbeeld een nieuwe fiets gekregen en dan wordt er gezegd: 'Nou, niet zo zeuren hoor, je hebt toch vorige week een nieuwe fiets gekregen'.
Dat soort dingen.
Ik snap best dat het fijn is als een kind dankbaar is, maar ik denk maar zo dat een kind dat sowieso wel is als hij pannekoeken of patat krijgt. Ook al zegt hij er niks van.
Jullie moeders zijn zelf toch ook klein geweest?
Ik weet dat dat lullig kan overkomen, maar ik vind vaak dat moeders zich iets meer zouden kunnen verplaatsen in hoe zij zelf waren toen ze drie à vier jaar waren.
Maar ik bedoel niemand persoonlijk hier Moeders, en vaders, zijn ervoor om dat gedrag bij te sturen, zodat zeurende kinderen sociale welopgevoede wezens worden.
Dat deed mijn moeder tenminste vroeger ook met mij.Werkelijk Shine, kinderen krijgen is zo'n eyeopener. Alle dingen waarvan je eerder zei: Dat zal ik nooit tegen mijn kind zeggen! oomdat je dat zelf vroeger vervelend vond, daar kom je van terug.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 7 juli 2008 om 19:12
Kan het niet zo zijn dat hij het inderdaad nog niet snapt en dat dit een begin is van een leerproces?
Als je hem erg vaak zou belonen op die wijze omdat ie zo lief is gaat het speciale er wel af denk ik. Als het echt incidenteel is, bepaalde beloningen, dan leert ie het vanzelf.
Je kunt, wat je al doet, aangeven dat mama pannenkoeken gaat bakken omdat ie zo lief is en als ie zeurt om koekjes gewoon zeggen, nee, want we gaan zo meteen pannenkoeken eten en daarmee de kous af.
Als hij blijft zeuren dan kan je hem däarop aanspreken. Maar de beloning wel intact laten, want die heeft hij immers gekregen voor wel goed gedrag.
Het hoort bij de leeftijd denk ik. Als je er niet op let zou het in gewenning over kunnen gaan. En dan krijg je een vorm van ondankbaarheid en vanzelfsprekendheid waar je niet op zit te wachten.
Als je hem erg vaak zou belonen op die wijze omdat ie zo lief is gaat het speciale er wel af denk ik. Als het echt incidenteel is, bepaalde beloningen, dan leert ie het vanzelf.
Je kunt, wat je al doet, aangeven dat mama pannenkoeken gaat bakken omdat ie zo lief is en als ie zeurt om koekjes gewoon zeggen, nee, want we gaan zo meteen pannenkoeken eten en daarmee de kous af.
Als hij blijft zeuren dan kan je hem däarop aanspreken. Maar de beloning wel intact laten, want die heeft hij immers gekregen voor wel goed gedrag.
Het hoort bij de leeftijd denk ik. Als je er niet op let zou het in gewenning over kunnen gaan. En dan krijg je een vorm van ondankbaarheid en vanzelfsprekendheid waar je niet op zit te wachten.
maandag 7 juli 2008 om 19:14
Fash en Poez, ik klaagde ook wel eens over die kleine kutkinderen in de straat toen ik een jaar of 17-18 was zeg maar. En dan zei mijn moeder: 'Je moet er wel rekening mee houden dat het kinderen zijn. Die maken nou eenmaal lawaai, die zijn nou eenmaal wild en druk Daar zijn het kinderen voor . Die zijn nu eenmaal zo'. En sindsdien probeer ik daar rekening mee te houden als ik een irritant kind in de supermarkt zie. Dan denk ik 'Zo was ik vroeger óók'.
Ik zou het eerlijk waar vreemder vinden als een kind nooit zeurt om een extra snoepje of zo. Dan denk ik 'Wat een keurig kind, die is vast zo geïndoctrineerd, die zegt altijd 'Ja mama, nee mama, goed mama, oke mama'. Dat vind ik veel erger.
Ik zou het eerlijk waar vreemder vinden als een kind nooit zeurt om een extra snoepje of zo. Dan denk ik 'Wat een keurig kind, die is vast zo geïndoctrineerd, die zegt altijd 'Ja mama, nee mama, goed mama, oke mama'. Dat vind ik veel erger.
maandag 7 juli 2008 om 19:17
quote:sugarmiss schreef op 07 juli 2008 @ 19:06:
Overigens zou ik niet weten waarom je kind dankbaar moet zijn voor een pannekoek, ijsje, koekje, snoepje. Of ben jij steeds ook enorm dankbaar als je zoiets eet?
Als je altijd nee zegt bij een tweede iets leert hij het vanzelf wel af.
Misschien is dankbaar niet het juiste woord, het gaat me erom dat hij gewoon dingen niet als vanzelfsprekend hoeft te beschouwen. Ja, hij mag elke dag wel iets lekkers, maar dat maakt het nog steeds niet normáál. Want mamma heeft niet altijd geld voor lekkers, of soms ben je niet lief geweest en dan verdien je geen lekkers, en er zijn ook kindjes die krijgen helemaal nóóit lekkers, snap je? Dat besef zou ik hem wel graag willen geven, maar wellicht is hij daar nog te jong voor hoor, dat kan maar zo.
En het liefst zou ik dat besef trouwens willen laten doordringen zonder dat ik altijd nee moet zeggen, maar misschien is dat wel een utopie. Misschien leren kinderen het wel alleen maar van altijd nee zeggen, vandaar dat ik tips vraag.
Trouwens, nu concentreert het zich op eten, maar het gaat mij om een bepaalde basishouding, ik wil ook niet dat mijn kind het vanzelfsprekend vindt dat ik zijn speelgoed zit op te ruimen ipv hijzelf. Of dat hij het vanzelfsprekend vindt dat we elke keer als we vrij zijn weg gaan ofzo. Het kan dus van alles zijn, het gaat me meer om die basishouding dat hij beseft dat geld niet aan bomen groeit en dat het leven niet alleen maar uit leuke dingen bestaat en dus geen dwingelandje wordt die altijd maar wil-wil-wil.
Maar nogmaals: misschien komt dat gewoon wat later en ben ik wat overijverig hierin, dat kan.
Overigens zou ik niet weten waarom je kind dankbaar moet zijn voor een pannekoek, ijsje, koekje, snoepje. Of ben jij steeds ook enorm dankbaar als je zoiets eet?
Als je altijd nee zegt bij een tweede iets leert hij het vanzelf wel af.
Misschien is dankbaar niet het juiste woord, het gaat me erom dat hij gewoon dingen niet als vanzelfsprekend hoeft te beschouwen. Ja, hij mag elke dag wel iets lekkers, maar dat maakt het nog steeds niet normáál. Want mamma heeft niet altijd geld voor lekkers, of soms ben je niet lief geweest en dan verdien je geen lekkers, en er zijn ook kindjes die krijgen helemaal nóóit lekkers, snap je? Dat besef zou ik hem wel graag willen geven, maar wellicht is hij daar nog te jong voor hoor, dat kan maar zo.
En het liefst zou ik dat besef trouwens willen laten doordringen zonder dat ik altijd nee moet zeggen, maar misschien is dat wel een utopie. Misschien leren kinderen het wel alleen maar van altijd nee zeggen, vandaar dat ik tips vraag.
Trouwens, nu concentreert het zich op eten, maar het gaat mij om een bepaalde basishouding, ik wil ook niet dat mijn kind het vanzelfsprekend vindt dat ik zijn speelgoed zit op te ruimen ipv hijzelf. Of dat hij het vanzelfsprekend vindt dat we elke keer als we vrij zijn weg gaan ofzo. Het kan dus van alles zijn, het gaat me meer om die basishouding dat hij beseft dat geld niet aan bomen groeit en dat het leven niet alleen maar uit leuke dingen bestaat en dus geen dwingelandje wordt die altijd maar wil-wil-wil.
Maar nogmaals: misschien komt dat gewoon wat later en ben ik wat overijverig hierin, dat kan.
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 19:18
quote:fashionvictim schreef op 07 juli 2008 @ 19:08:
[...]
Shi,
ik voel me ook niet aangevallen hoor, ik ben juist blij met je input. En ja, ik kan me heel goed verplaatsen in hem, tuurlijk snap ik dat hij meer wil. Maar het gaat me er juist om dat hij als hij nee hoort dat gewoon accepteert. Af en toe kan hij zooooo ontzettend drakerig reageren, dat ik alweer spijt heb dat ik hem iets gegeven heb, dat ik echt denk, pfff, als het zo moet, laat dan maar. Laat ik verder niet merken hoor, maar ik vind dat in zijn algemeenheid gewoon geen leuke kindereigenschap, het irriteert me echt mateloos als hij dat doet. Dan kan hij zo verwénd doen, en echt, hij zal het niet zo bedoelen en ik ben coulant omdát hij pas 4 is, maar ik wil nu wel een beetje de basis gaan leggen dat dat met een paar jaar toch echt wel afgelopen is, dat gedrag. Snap je?
Dat lijkt me ook heel irritant hoor, absoluut. Maar misschien is hij inderdaad nog net wat te klein daarvoor. Maar dat weet ik ook niet. Ik vind 4 ook nog heel erg klein inderdaad.
Ik denk eigenlijk dat het min of meer wel automatisch gaat als hij wat ouder wordt. Dan snapt hij het denk ik beter.Ik drenk eigenlijk dat het geen onwil is, maar dat hij simpelweg nog wat te klein is.
Maar dat kun je inderdaad beter aan de proffesionals hier vragen.
[...]
Shi,
ik voel me ook niet aangevallen hoor, ik ben juist blij met je input. En ja, ik kan me heel goed verplaatsen in hem, tuurlijk snap ik dat hij meer wil. Maar het gaat me er juist om dat hij als hij nee hoort dat gewoon accepteert. Af en toe kan hij zooooo ontzettend drakerig reageren, dat ik alweer spijt heb dat ik hem iets gegeven heb, dat ik echt denk, pfff, als het zo moet, laat dan maar. Laat ik verder niet merken hoor, maar ik vind dat in zijn algemeenheid gewoon geen leuke kindereigenschap, het irriteert me echt mateloos als hij dat doet. Dan kan hij zo verwénd doen, en echt, hij zal het niet zo bedoelen en ik ben coulant omdát hij pas 4 is, maar ik wil nu wel een beetje de basis gaan leggen dat dat met een paar jaar toch echt wel afgelopen is, dat gedrag. Snap je?
Dat lijkt me ook heel irritant hoor, absoluut. Maar misschien is hij inderdaad nog net wat te klein daarvoor. Maar dat weet ik ook niet. Ik vind 4 ook nog heel erg klein inderdaad.
Ik denk eigenlijk dat het min of meer wel automatisch gaat als hij wat ouder wordt. Dan snapt hij het denk ik beter.Ik drenk eigenlijk dat het geen onwil is, maar dat hij simpelweg nog wat te klein is.
Maar dat kun je inderdaad beter aan de proffesionals hier vragen.
maandag 7 juli 2008 om 19:21
quote:shining schreef op 07 juli 2008 @ 19:14:
Ik zou het eerlijk waar vreemder vinden als een kind nooit zeurt om een extra snoepje of zo. Dan denk ik 'Wat een keurig kind, die is vast zo geïndoctrineerd, die zegt altijd 'Ja mama, nee mama, goed mama, oke mama'. Dat vind ik veel erger.Natuurlijk is het heel gewoon dat een kind zeurt om dingen. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat dat zo mag blijven. Daarom stuur je je kind bij. Betekent nog niet dat het kind dat gedrag niet mag vertonen. Het is alleen niet de bedoeling dat als hij 18 is, hij nog steeds aan je shirt staat te trekken met Ah toe, mam, toetoetoooooe??
Ik zou het eerlijk waar vreemder vinden als een kind nooit zeurt om een extra snoepje of zo. Dan denk ik 'Wat een keurig kind, die is vast zo geïndoctrineerd, die zegt altijd 'Ja mama, nee mama, goed mama, oke mama'. Dat vind ik veel erger.Natuurlijk is het heel gewoon dat een kind zeurt om dingen. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat dat zo mag blijven. Daarom stuur je je kind bij. Betekent nog niet dat het kind dat gedrag niet mag vertonen. Het is alleen niet de bedoeling dat als hij 18 is, hij nog steeds aan je shirt staat te trekken met Ah toe, mam, toetoetoooooe??
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 7 juli 2008 om 19:24
quote:Poezewoes schreef op 07 juli 2008 @ 19:21:
[...]
Natuurlijk is het heel gewoon dat een kind zeurt om dingen. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat dat zo mag blijven. Daarom stuur je je kind bij. Betekent nog niet dat het kind dat gedrag niet mag vertonen. Het is alleen niet de bedoeling dat als hij 18 is, hij nog steeds aan je shirt staat te trekken met Ah toe, mam, toetoetoooooe??
Haha, klopt. Maar eigenlijk denk ik dat dat dat automastisch gaat. Tuurlijk moet je je kind bijsturen.Ik probeer zelf altijd na te gaan hoe ik zelf was toen ik vier was. Toen snapte ik ook helemaal níks van de wereld.
Maar ik spreek jullie wel weer als ik twee kleine kinderen heb, oke?
[...]
Natuurlijk is het heel gewoon dat een kind zeurt om dingen. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat dat zo mag blijven. Daarom stuur je je kind bij. Betekent nog niet dat het kind dat gedrag niet mag vertonen. Het is alleen niet de bedoeling dat als hij 18 is, hij nog steeds aan je shirt staat te trekken met Ah toe, mam, toetoetoooooe??
Haha, klopt. Maar eigenlijk denk ik dat dat dat automastisch gaat. Tuurlijk moet je je kind bijsturen.Ik probeer zelf altijd na te gaan hoe ik zelf was toen ik vier was. Toen snapte ik ook helemaal níks van de wereld.
Maar ik spreek jullie wel weer als ik twee kleine kinderen heb, oke?
maandag 7 juli 2008 om 19:25
quote:Poezewoes schreef op 07 juli 2008 @ 19:23:
De vraag hier is meer denk ik, vanaf hoe oud een kind dat ook gaat oppikken. Op welke leeftijd kinderen dat gaan begrijpen.Precies! Toevallig had ik het vanavond twee keer achter elkaar dat ik vond dat zoon niet leuk en ondankbaar reageerde. We hadden het er dus net over gehad, ik was er al een beetje geirriteerd over en ik dácht dat zoon me begrepen had, maar nog geen kwartier later gebeurde eigenlijk precies hetzelfde. Dus ik vraag me af wanneer ze dat ook echt snappen of bijvoorbeeld hoe je dat op kinderniveau kunt uitleggen, dat dat geen leuk gedrag is.
De vraag hier is meer denk ik, vanaf hoe oud een kind dat ook gaat oppikken. Op welke leeftijd kinderen dat gaan begrijpen.Precies! Toevallig had ik het vanavond twee keer achter elkaar dat ik vond dat zoon niet leuk en ondankbaar reageerde. We hadden het er dus net over gehad, ik was er al een beetje geirriteerd over en ik dácht dat zoon me begrepen had, maar nog geen kwartier later gebeurde eigenlijk precies hetzelfde. Dus ik vraag me af wanneer ze dat ook echt snappen of bijvoorbeeld hoe je dat op kinderniveau kunt uitleggen, dat dat geen leuk gedrag is.
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 19:28
Is het welbekende 'kinderen die vragen worden overgeslagen' al langsgekomen?
Ik denk dat er heel veel tijd overheen gaat voordat kinderen door krijgen dat ze dankbaar kunnen zijn voor wat ze gekregen hebben. Méér is ook hier in huis nog het sleutelwoord, genoeg wordt alleen geaccepteerd als er niet meer volgt. Gewoon consequent zijn in alleen aanbieden wat je wilt, en misschien af en toe iets vertellen over dat mama geen geldboom op haar rug heeft, of dat genoeg best genoeg is, of whatever. En verder niet teveel van hem verwachten dat hij zijn verlangens ontkent, want die zijn helemaal normaal voor een kind.
Ik denk dat er heel veel tijd overheen gaat voordat kinderen door krijgen dat ze dankbaar kunnen zijn voor wat ze gekregen hebben. Méér is ook hier in huis nog het sleutelwoord, genoeg wordt alleen geaccepteerd als er niet meer volgt. Gewoon consequent zijn in alleen aanbieden wat je wilt, en misschien af en toe iets vertellen over dat mama geen geldboom op haar rug heeft, of dat genoeg best genoeg is, of whatever. En verder niet teveel van hem verwachten dat hij zijn verlangens ontkent, want die zijn helemaal normaal voor een kind.
maandag 7 juli 2008 om 19:30
Ik zou denk ik proberen er niet boos om te worden en ook niet straffen, maar wel heel consequent je grenzen blijven aangeven. Dus nee is nee inderdaad. Dat ene koekje is binnen, maar een volgende kun je vergeten. Zoiets.
Verder vind ik 4 nog wel jong om te leren dat dingen niet vanzelfsprekend zijn. Kinderen horen nog een bepaalde zorgeloosheid te hebben, vind ik/denk ik. Dus elke dag wat lekkers hoort er voor een kind gewoon bij. Zeuren om méér lekkers echter niet (tenminste, het hoort er wel bij en als ouder probeer je dat zo snel mogelijk af te leren ).
Ik denk dat kinderen die wat ouder zijn heel makkelijk alsnog kunnen leren dat ze eigenlijk bevoorrecht zijn. Dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is om elke dag wat lekkers te kunnen eten, of na school lekker TV te kunnen kijken. Als ik naar mijn oudste (7 jaar) kijk, dan zou ik dat nu wel met hem kunnen bespreken en ik denk dat hij het dan ook echt snapt. Dus niet dat hij het snapt omdat ik zeg dat het zo is, maar dat hij voldoende inlevingsvermogen in anderen heeft om echt te beseffen dat hij het goed heeft. Dat hij dat even vergeet als hij nóg wat lekkers wil, nou ja, daar wordt nog aan gewerkt
Verder vind ik 4 nog wel jong om te leren dat dingen niet vanzelfsprekend zijn. Kinderen horen nog een bepaalde zorgeloosheid te hebben, vind ik/denk ik. Dus elke dag wat lekkers hoort er voor een kind gewoon bij. Zeuren om méér lekkers echter niet (tenminste, het hoort er wel bij en als ouder probeer je dat zo snel mogelijk af te leren ).
Ik denk dat kinderen die wat ouder zijn heel makkelijk alsnog kunnen leren dat ze eigenlijk bevoorrecht zijn. Dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is om elke dag wat lekkers te kunnen eten, of na school lekker TV te kunnen kijken. Als ik naar mijn oudste (7 jaar) kijk, dan zou ik dat nu wel met hem kunnen bespreken en ik denk dat hij het dan ook echt snapt. Dus niet dat hij het snapt omdat ik zeg dat het zo is, maar dat hij voldoende inlevingsvermogen in anderen heeft om echt te beseffen dat hij het goed heeft. Dat hij dat even vergeet als hij nóg wat lekkers wil, nou ja, daar wordt nog aan gewerkt
maandag 7 juli 2008 om 19:30
Fash, Kitty is precies een jaar ouder dan jouw zoon en ik heb het idee dat het de laatste maanden wel komt, dat begrip. Dat komt volgens mij ook door school. Eerst was ze de kleinste, en werd ze als een Barbie behandeld door de grote meiden. Nu is ze gewoon een van de klas, en moet ze met meer komen dan alleen haar mooie blauwe ogen om aardig en leuk gevonden te worden. Ergens halverwege het schooljaar zag ik echt een muntje vallen bij haar; ze ging zien dat sommige dingen niet zo vanzelfsprekend zijn. Toen ging ze thuis dingen ook meer waarderen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 7 juli 2008 om 19:30
quote:mamzelle schreef op 07 juli 2008 @ 19:28:
Is het welbekende 'kinderen die vragen worden overgeslagen' al langsgekomen?
Oei...... daar heb ik altijd zo veel moeite mee gehad met die uitspraak...
Een kind is een klein mens, met eigen verlangens. Die mag toch wel om een koekje vragen?
Ik bedoel, je kunt altijd nog nee zeggen. Maar als je dit een kind leert, geef je het toch alleen maar mee dat het nergens ommag vragen? Dan wordt een kind toch nooit assertief?
Is het welbekende 'kinderen die vragen worden overgeslagen' al langsgekomen?
Oei...... daar heb ik altijd zo veel moeite mee gehad met die uitspraak...
Een kind is een klein mens, met eigen verlangens. Die mag toch wel om een koekje vragen?
Ik bedoel, je kunt altijd nog nee zeggen. Maar als je dit een kind leert, geef je het toch alleen maar mee dat het nergens ommag vragen? Dan wordt een kind toch nooit assertief?
anoniem_17202 wijzigde dit bericht op 07-07-2008 19:31
Reden: even iets aangevuld.
Reden: even iets aangevuld.
% gewijzigd
maandag 7 juli 2008 om 19:32
maandag 7 juli 2008 om 19:33
Helemaal herkenbaar hoor!
Afgelopen weekend ben ik met IvyZoon (4) gaan ontbijten in de stad (doen we elke zaterdag dat we samen thuis zijn). In mijn ogen al iets heel bijzonders, want we gaan uít ontbijten.
Op de BSO hadden ze een geweldig waterspeelding. Zoon was er helemaal weg van. In eerste instantie wilde ik het hem met zijn verjaardag geven, maar jij, hij is eind van de zomer jarig, dus dan heeft ie er zo weinig aan. Tenzij ik hem in regenpak de tuin in stuur met dat ding Dus toch dat ding gekocht. Gewoon omdat hij leuk en lief is en ik het hem graag wilde geven.
's Middags zeuren en klagen. Hij wilde chips en ik vond dat niet nodig. Heel drama. Toen ben ik wel even uitgevaren over ondankbaar zijn. Dat hij al een hele hoop extra's had gehad vandaag en dat hij daar blij om moest zijn ipv een drama te maken om iets wat hij niet kreeg.
Ik vind het een lastige. Ik wil niet dat hij een ondankbaar verwend nest wordt, maar wil hem wel dit soort extraatjes geven af en toe. Dus ik lees mee voor de gouden tip
Afgelopen weekend ben ik met IvyZoon (4) gaan ontbijten in de stad (doen we elke zaterdag dat we samen thuis zijn). In mijn ogen al iets heel bijzonders, want we gaan uít ontbijten.
Op de BSO hadden ze een geweldig waterspeelding. Zoon was er helemaal weg van. In eerste instantie wilde ik het hem met zijn verjaardag geven, maar jij, hij is eind van de zomer jarig, dus dan heeft ie er zo weinig aan. Tenzij ik hem in regenpak de tuin in stuur met dat ding Dus toch dat ding gekocht. Gewoon omdat hij leuk en lief is en ik het hem graag wilde geven.
's Middags zeuren en klagen. Hij wilde chips en ik vond dat niet nodig. Heel drama. Toen ben ik wel even uitgevaren over ondankbaar zijn. Dat hij al een hele hoop extra's had gehad vandaag en dat hij daar blij om moest zijn ipv een drama te maken om iets wat hij niet kreeg.
Ik vind het een lastige. Ik wil niet dat hij een ondankbaar verwend nest wordt, maar wil hem wel dit soort extraatjes geven af en toe. Dus ik lees mee voor de gouden tip
maandag 7 juli 2008 om 19:33
Haha, herkenbaar, Fash..
Mops is af en toe een verwend spook, zo lijkt het. Kan echt lopen draken om meer als ze iets krijgt (of nog erger; "ik lus geen frietjes mamma, ik lus alleen broccoli"...Argghhhhhh).
En als ze bijvoorbeeld een cadeautje krijgt, kan ze dat heel ongeïnteresseerd opzij leggen (na keurig dankjewel te hebben gezegd) en verwachtingsvol wachten op meer. Zeer ergelijk!
Maar wat ik wel merk, is dat ze 's avonds bij het slapen gaan opeens verzucht dat ze zo blij is met haar cadeautje, of dat ze het zo fijn vond dat we frietjes hadden gegeten. ook een dag later kan het opeens terugkomen ("gisteren had ik héél goedgewacht, hé mamma...toen kreeg ik een beloning!").
Het lijkt wel of het kwartje met vertraging valt, ofzo..dat ze het egocentrisme nog even van zich af moet schudden.
Ze moet de verwennerij echt een plekje geven, ermee leren omgaan.
En dat is het denk ik ook; ze moeten leren omgaan met verwend worden. Leren dat ze het niet uitbuiten, maar er ook niet aan voorbijgaan. Dat is best een moeilijke opgave.
Vergelijk het maar hoe de gemiddelde volwassen vrouw omgaat met complimentjes; die worden ook weggelachen, genegeerd, of juist ongegeneerd opgezogen..
Mops is af en toe een verwend spook, zo lijkt het. Kan echt lopen draken om meer als ze iets krijgt (of nog erger; "ik lus geen frietjes mamma, ik lus alleen broccoli"...Argghhhhhh).
En als ze bijvoorbeeld een cadeautje krijgt, kan ze dat heel ongeïnteresseerd opzij leggen (na keurig dankjewel te hebben gezegd) en verwachtingsvol wachten op meer. Zeer ergelijk!
Maar wat ik wel merk, is dat ze 's avonds bij het slapen gaan opeens verzucht dat ze zo blij is met haar cadeautje, of dat ze het zo fijn vond dat we frietjes hadden gegeten. ook een dag later kan het opeens terugkomen ("gisteren had ik héél goedgewacht, hé mamma...toen kreeg ik een beloning!").
Het lijkt wel of het kwartje met vertraging valt, ofzo..dat ze het egocentrisme nog even van zich af moet schudden.
Ze moet de verwennerij echt een plekje geven, ermee leren omgaan.
En dat is het denk ik ook; ze moeten leren omgaan met verwend worden. Leren dat ze het niet uitbuiten, maar er ook niet aan voorbijgaan. Dat is best een moeilijke opgave.
Vergelijk het maar hoe de gemiddelde volwassen vrouw omgaat met complimentjes; die worden ook weggelachen, genegeerd, of juist ongegeneerd opgezogen..
Wat wilde ik nou toch typen?
maandag 7 juli 2008 om 19:34
Ik bedoel dus niet dat je een kind alles maar moet geven waar het om vraagt. Ab-so-luut niet. Maar ik denk dat het wel goed is voor de eigenwaarde van een kind als het voor zichzelf opkomt. Dus de term 'Kinderen die vragen worden overgeslagen', lijkt me zo'n domper op het zelfvertrouwen van een kind.
maandag 7 juli 2008 om 19:38
quote:mamzelle schreef op 07 juli 2008 @ 19:28:
Is het welbekende 'kinderen die vragen worden overgeslagen' al langsgekomen?
.
Oei, die heb ik één keer geprobeerd, in een volle winkelrij nadat Mops maar bleef zeuren om een blokje kaas.
Dreigend begon ik ; "Kinderen die vragen..."
Waarop Mopsey met haar hoge kwetterstemmetje angstig vervolgde; "...worden heel hard geslagen!"
Nou, ik werd een partijtje vuil aangekeken daar in die rij, ik geloof dat veel mede-wachtenden op dat moment overwogen de kinderbescherming te bellen. Zucht, heb ik dat, zo'n slinkse wijsneusdochter.
Geen aanrader, dus.
Is het welbekende 'kinderen die vragen worden overgeslagen' al langsgekomen?
.
Oei, die heb ik één keer geprobeerd, in een volle winkelrij nadat Mops maar bleef zeuren om een blokje kaas.
Dreigend begon ik ; "Kinderen die vragen..."
Waarop Mopsey met haar hoge kwetterstemmetje angstig vervolgde; "...worden heel hard geslagen!"
Nou, ik werd een partijtje vuil aangekeken daar in die rij, ik geloof dat veel mede-wachtenden op dat moment overwogen de kinderbescherming te bellen. Zucht, heb ik dat, zo'n slinkse wijsneusdochter.
Geen aanrader, dus.
Wat wilde ik nou toch typen?
maandag 7 juli 2008 om 19:40
quote:shining schreef op 07 juli 2008 @ 19:30:
[...]
Oei...... daar heb ik altijd zo veel moeite mee gehad met die uitspraak...
Een kind is een klein mens, met eigen verlangens. Die mag toch wel om een koekje vragen?
Ik bedoel, je kunt altijd nog nee zeggen. Maar als je dit een kind leert, geef je het toch alleen maar mee dat het nergens ommag vragen? Dan wordt een kind toch nooit assertief?
In het geval dat Fash beschrijft -een koekje tijdens het pannenkoekenbakken- vind ik het een heel geschikte dooddoener.
Ik gebruik hem trouwens zelden, gewoon nee, nu niet, je hebt al iets gehad, volstaat. De ene keer gaat het beter dan de andere keer -ik heb een raszeurtje ertussen zitten als het om snoep e.d. gaat-
Tuurlijk schiet ik ook wel eens uit mijn slof en zeg ze dat ze verdorie wel eens dankbaar mogen zijn voor dit of dat. Maar bottomline verwacht ik die dankbaarheid op zijn vroegst pas als ze volwassen zijn.
[...]
Oei...... daar heb ik altijd zo veel moeite mee gehad met die uitspraak...
Een kind is een klein mens, met eigen verlangens. Die mag toch wel om een koekje vragen?
Ik bedoel, je kunt altijd nog nee zeggen. Maar als je dit een kind leert, geef je het toch alleen maar mee dat het nergens ommag vragen? Dan wordt een kind toch nooit assertief?
In het geval dat Fash beschrijft -een koekje tijdens het pannenkoekenbakken- vind ik het een heel geschikte dooddoener.
Ik gebruik hem trouwens zelden, gewoon nee, nu niet, je hebt al iets gehad, volstaat. De ene keer gaat het beter dan de andere keer -ik heb een raszeurtje ertussen zitten als het om snoep e.d. gaat-
Tuurlijk schiet ik ook wel eens uit mijn slof en zeg ze dat ze verdorie wel eens dankbaar mogen zijn voor dit of dat. Maar bottomline verwacht ik die dankbaarheid op zijn vroegst pas als ze volwassen zijn.
maandag 7 juli 2008 om 19:40
maandag 7 juli 2008 om 19:42
Mee eens Shining. Als kinderen niet mogen vragen, leer je kinderen om hun behoeftes en wensen voor zich te houden.
IvyRosa: Herkenbaar! Wat hier werkt, is het omdraaien. Als Kitty wat extra heeft gekregen en dan verwachtingsvol om meer gaat staan wachten, dan vraag ik haar: Zullen we eens kijken naar wat je wél hebt gekregen? Niet verwijtend, maar positief.
Lukt ook niet altijd hoor. Soms vind ik dr gewoon een verwend mormel en moet ik mijn tong afbijten om haar dat niet te laten horen. Meestal draai ik me dan om en loop er bij weg. Zeg dan ook wel dat ik het niet leuk vind.
IvyRosa: Herkenbaar! Wat hier werkt, is het omdraaien. Als Kitty wat extra heeft gekregen en dan verwachtingsvol om meer gaat staan wachten, dan vraag ik haar: Zullen we eens kijken naar wat je wél hebt gekregen? Niet verwijtend, maar positief.
Lukt ook niet altijd hoor. Soms vind ik dr gewoon een verwend mormel en moet ik mijn tong afbijten om haar dat niet te laten horen. Meestal draai ik me dan om en loop er bij weg. Zeg dan ook wel dat ik het niet leuk vind.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 7 juli 2008 om 19:42
quote:mimsey schreef op 07 juli 2008 @ 19:38:
[...]
Oei, die heb ik één keer geprobeerd, in een volle winkelrij nadat Mops maar bleef zeuren om een blokje kaas.
Dreigend begon ik ; "Kinderen die vragen..."
Waarop Mopsey met haar hoge kwetterstemmetje angstig vervolgde; "...worden heel hard geslagen!"
[...]
Oei, die heb ik één keer geprobeerd, in een volle winkelrij nadat Mops maar bleef zeuren om een blokje kaas.
Dreigend begon ik ; "Kinderen die vragen..."
Waarop Mopsey met haar hoge kwetterstemmetje angstig vervolgde; "...worden heel hard geslagen!"
maandag 7 juli 2008 om 19:43
quote:mimsey schreef op 07 juli 2008 @ 19:38:
[...]
Oei, die heb ik één keer geprobeerd, in een volle winkelrij nadat Mops maar bleef zeuren om een blokje kaas.
Dreigend begon ik ; "Kinderen die vragen..."
Waarop Mopsey met haar hoge kwetterstemmetje angstig vervolgde; "...worden heel hard geslagen!"
Ongelooflijk dat de mensen in de rij niet helemaal in een deuk lagen!!!
[...]
Oei, die heb ik één keer geprobeerd, in een volle winkelrij nadat Mops maar bleef zeuren om een blokje kaas.
Dreigend begon ik ; "Kinderen die vragen..."
Waarop Mopsey met haar hoge kwetterstemmetje angstig vervolgde; "...worden heel hard geslagen!"
Ongelooflijk dat de mensen in de rij niet helemaal in een deuk lagen!!!
