Kinderen
alle pijlers
Begrijpen kleine kinderen al iets van dankbaarheid?
maandag 7 juli 2008 om 18:34
Beetje stomme topictitel misschien, maar ik had net weer een akkefietje met mijn zoon om iets wat naar mijn zin té vaak voorkomt.
Mijn zoontje wordt best verwend. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld "zomaar" iets lekkers te eten met hem of om hem "zomaar" een klein cadeautje te geven of om "zomaar" iets leuks met hem te gaan doen. Pannenkoeken eten bijvoorbeeld, zonder dat daar reden voor is maar gewoon omdat ik vind dat hij lief is.
Ik wil dat in principe ook niet veranderen ofzo, ik vind het heerlijk om hem op die manier te verwennen. Maar ik wil tegelijkertijd ook dat hij weet dat het verwennen is, dat het niet vanzelfsprekend is dat hij iets krijgt. En dat laatste, daar heb ik wat mij betreft te vaak problemen mee.
Bijvoorbeeld: zoon zit lekker te spelen en ik weet dat we ijsjes in de vriezer hebben. Dus denk ik "leuk, ik ga hem een ijsje geven, hij is zooo lief nu." Maar wat er dan gebeurt is het volgende: nog voor hij het ijsje zelfs maar opheeft, begint hij al te zeuren om nóg een ijsje. Of om ook een koekje. Datzelfde gebeurt met leuke dingen doen of cadeautjes krijgen: nog voor hij zelfs maar gespeeld heeft met hetgeen hij krijgt, begint hij al te zeuren om iets wat hij er bovenop wil krijgen.
Ik vind dat hij blij moet zijn met wat hij krijgt en zeg dat dus ook. Ik wil dat hij weet dat het niet vanzelfsprekend is om iets te krijgen en dat genoeg genoeg is. Maar snappen kinderen van 4 dat al? Ik word vaak boos om dat gedrag en heb de indruk dat hij de strekking van wat ik zeg niet helemaal begrijpt. Wat ik nu doe is het volgende: als hij iets krijgt en dat is het startsein voor gezeur om meer, dan krijgt hij helemaal niks. Koekje niet goed genoeg want je wil er ook nog eens een snoepje bij? Prima, lever het koekje dan maar weer in want het is of een koekje en dan dank je wel mamma, of niks.
Maar volgens mij is dat niet zo'n handige aanpak. Hoe gaan jullie daar mee om? En zijn jullie kinderen ook van die onverzadigbare verwende nesten?
Mijn zoontje wordt best verwend. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld "zomaar" iets lekkers te eten met hem of om hem "zomaar" een klein cadeautje te geven of om "zomaar" iets leuks met hem te gaan doen. Pannenkoeken eten bijvoorbeeld, zonder dat daar reden voor is maar gewoon omdat ik vind dat hij lief is.
Ik wil dat in principe ook niet veranderen ofzo, ik vind het heerlijk om hem op die manier te verwennen. Maar ik wil tegelijkertijd ook dat hij weet dat het verwennen is, dat het niet vanzelfsprekend is dat hij iets krijgt. En dat laatste, daar heb ik wat mij betreft te vaak problemen mee.
Bijvoorbeeld: zoon zit lekker te spelen en ik weet dat we ijsjes in de vriezer hebben. Dus denk ik "leuk, ik ga hem een ijsje geven, hij is zooo lief nu." Maar wat er dan gebeurt is het volgende: nog voor hij het ijsje zelfs maar opheeft, begint hij al te zeuren om nóg een ijsje. Of om ook een koekje. Datzelfde gebeurt met leuke dingen doen of cadeautjes krijgen: nog voor hij zelfs maar gespeeld heeft met hetgeen hij krijgt, begint hij al te zeuren om iets wat hij er bovenop wil krijgen.
Ik vind dat hij blij moet zijn met wat hij krijgt en zeg dat dus ook. Ik wil dat hij weet dat het niet vanzelfsprekend is om iets te krijgen en dat genoeg genoeg is. Maar snappen kinderen van 4 dat al? Ik word vaak boos om dat gedrag en heb de indruk dat hij de strekking van wat ik zeg niet helemaal begrijpt. Wat ik nu doe is het volgende: als hij iets krijgt en dat is het startsein voor gezeur om meer, dan krijgt hij helemaal niks. Koekje niet goed genoeg want je wil er ook nog eens een snoepje bij? Prima, lever het koekje dan maar weer in want het is of een koekje en dan dank je wel mamma, of niks.
Maar volgens mij is dat niet zo'n handige aanpak. Hoe gaan jullie daar mee om? En zijn jullie kinderen ook van die onverzadigbare verwende nesten?
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 19:54
Wat ontzettend herkenbaar!!!! Net terug van vakantie met (ook) een 4-jarige en de hele tijd gezeur en gez..k om van alles en nog wat; en dat bijna 4 weken lang!! Ik werd er echt helemaal tureluurs van (en ook regelmatig heel erg kwaad).
Inderdaad dat ondankbare gezeur om meer, meer terwijl het eerste nog niet eens op is. En als je dan vraagt of ze denkt dat het leuk en aardig is om steeds zo te zeuren "dat weet ik niet!".
Het toppunt was nog wel toen ik op een gegeven moment tegen haar uitviel dat ze potver blij mocht zijn dat we zo'n mooi huis hadden met een eigen zwembad, dat we steeds in restaurantjes gingen eten etc ze me heel stoïcijns aankeek en zei "ik had toch helemaal niet gezegd dat ik op vakantie wilde"..... grrrrr.
Dankjewel zeggen doet ze al van jongsaf, dus dat is voor mij ook zeker niet hetzelfde als dankbaar zijn.
Het zal de leeftijd wel zijn, zullen we maar zeggen!
Inderdaad dat ondankbare gezeur om meer, meer terwijl het eerste nog niet eens op is. En als je dan vraagt of ze denkt dat het leuk en aardig is om steeds zo te zeuren "dat weet ik niet!".
Het toppunt was nog wel toen ik op een gegeven moment tegen haar uitviel dat ze potver blij mocht zijn dat we zo'n mooi huis hadden met een eigen zwembad, dat we steeds in restaurantjes gingen eten etc ze me heel stoïcijns aankeek en zei "ik had toch helemaal niet gezegd dat ik op vakantie wilde"..... grrrrr.
Dankjewel zeggen doet ze al van jongsaf, dus dat is voor mij ook zeker niet hetzelfde als dankbaar zijn.
Het zal de leeftijd wel zijn, zullen we maar zeggen!
maandag 7 juli 2008 om 19:58
Ik heb niet alle reacties gelezen, en ook geen concreet antwoord, maar misschien is het leuk om eens een boek over ontwikkelingspsychologie te lezen? Daar worden diverse stadia van de ontwikkeling in beschreven. Bijvoorbeeld kinderpsycholoog Piaget meent dat de morele ontwikkeling van kinderen loopt van 4 jaar tot (dacht ik) een jaar of 8. Ik weet niet of 'dankbaarheid' daarbij hoort hoor, maar bij wijze van voorbeeld dus.
maandag 7 juli 2008 om 19:59
IK denk dat wat Poez zegt wel klopt: Bij MK is het ook veel beter gegaan toen ze echt op school zat. Voor ze naar school ging kende ze het fenomeen 'stout' zijn eigenlijk niet, omdat ze dat zo goed als nooit was.
En thuis 'straf' krijgen houdt in dat je even hop het stoute stoeltje moet zitten en dat je daarna weer verder kan met je bezigheden, op school betekent stout zijn dat jij op het stoeltje zit terwijl de juf en de klas verder gaat met de activiteit, en dat je die dan dus mist. Nou is MK op school geloof ik ook nooit stout geweest (thuis wel hoor) maar ze zag dus wel dat er consequenties zitten aan bepaald gedrag.
Toen begon ze thuis opeens ook vaker met 'ik ga heel flink zijn, mamagaan we dan iets leuks doen' etc.
En thuis 'straf' krijgen houdt in dat je even hop het stoute stoeltje moet zitten en dat je daarna weer verder kan met je bezigheden, op school betekent stout zijn dat jij op het stoeltje zit terwijl de juf en de klas verder gaat met de activiteit, en dat je die dan dus mist. Nou is MK op school geloof ik ook nooit stout geweest (thuis wel hoor) maar ze zag dus wel dat er consequenties zitten aan bepaald gedrag.
Toen begon ze thuis opeens ook vaker met 'ik ga heel flink zijn, mamagaan we dan iets leuks doen' etc.
maandag 7 juli 2008 om 20:01
quote:Pauline65 schreef op 07 juli 2008 @ 19:54
Het toppunt was nog wel toen ik op een gegeven moment tegen haar uitviel dat ze potver blij mocht zijn dat we zo'n mooi huis hadden met een eigen zwembad, dat we steeds in restaurantjes gingen eten etc ze me heel stoïcijns aankeek en zei "ik had toch helemaal niet gezegd dat ik op vakantie wilde"..... grrrrr.
Ehm, maar ze heeft toch ook wel een beetje gelijk? Denk ik. Nogmaals, waarom moet ze daar dankbaar voor zijn als ze er niet eens zelf om heeft gevraagd?
Dit is dus precies wat ik bedoel.
Het toppunt was nog wel toen ik op een gegeven moment tegen haar uitviel dat ze potver blij mocht zijn dat we zo'n mooi huis hadden met een eigen zwembad, dat we steeds in restaurantjes gingen eten etc ze me heel stoïcijns aankeek en zei "ik had toch helemaal niet gezegd dat ik op vakantie wilde"..... grrrrr.
Ehm, maar ze heeft toch ook wel een beetje gelijk? Denk ik. Nogmaals, waarom moet ze daar dankbaar voor zijn als ze er niet eens zelf om heeft gevraagd?
Dit is dus precies wat ik bedoel.
maandag 7 juli 2008 om 20:16
Nee, dat is waar. Maar etterstralen om het etterstralen dat ben je op een gegeven moment ook wel helemaal BEU.
En echt om alles!! "Wil je sap of wil je melk?" "ik wil sap mama". Okay, papa schenkt meteen sap voor haar in, mevrouw gaat echt helemaal compleet uit haar dak, smijt een emmertje door de kamer en waarom?? Omdat mama het in had moeten schenken!
Zitten we op een terras om wat te eten. "Wat wil je eten?". "Ik wil slurp-spaghetti (=lange slierten)". Goed, wij bestellen spaghetti voor haar. Komt de serveerster het brengen: "WHEEEEE IK WIL GEEN SPAGHETTI". Wij zeggen dat ze er zelf om gevraagd heeft en daarom gewoon moet eten. Worden er met veel gezucht en gesteun 10 sliertjes gegeten, meteen gevolgd door "ik wil een ijsje".
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Daarnaast inderdaad ook steeds dat meer, meer, meer. Als je vraagt wil je een snoepje, direct als antwoord "ik wil er 2".
We hebben nu ingesteld dat we niet meer luisteren naar zinnen die met de woorden "ik wil" beginnen.
Overigens zit ze sinds de meivakantie op school en gedraagt ze zich daar voorbeeldig (ze weet dus wel hoe het moet). Ik hoor van andere ouders ook wel dat ze in de periode dat ze net naar school gaan thuis 'extra stout' zijn om af te reageren.
En echt om alles!! "Wil je sap of wil je melk?" "ik wil sap mama". Okay, papa schenkt meteen sap voor haar in, mevrouw gaat echt helemaal compleet uit haar dak, smijt een emmertje door de kamer en waarom?? Omdat mama het in had moeten schenken!
Zitten we op een terras om wat te eten. "Wat wil je eten?". "Ik wil slurp-spaghetti (=lange slierten)". Goed, wij bestellen spaghetti voor haar. Komt de serveerster het brengen: "WHEEEEE IK WIL GEEN SPAGHETTI". Wij zeggen dat ze er zelf om gevraagd heeft en daarom gewoon moet eten. Worden er met veel gezucht en gesteun 10 sliertjes gegeten, meteen gevolgd door "ik wil een ijsje".
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Daarnaast inderdaad ook steeds dat meer, meer, meer. Als je vraagt wil je een snoepje, direct als antwoord "ik wil er 2".
We hebben nu ingesteld dat we niet meer luisteren naar zinnen die met de woorden "ik wil" beginnen.
Overigens zit ze sinds de meivakantie op school en gedraagt ze zich daar voorbeeldig (ze weet dus wel hoe het moet). Ik hoor van andere ouders ook wel dat ze in de periode dat ze net naar school gaan thuis 'extra stout' zijn om af te reageren.
maandag 7 juli 2008 om 20:21
Heerlijk, zulke dagen Pauline. Kitty heeft dat ook met periodes. Je komt dan zo makkelijk in die negatieve spiraal terecht. Daaruit komen lukt hier eigenlijk alleen door als het dan goed gaat, aan te geven dat ik dat heel prettig vind. Maar dan moet dat moment wel komen, liefst langer dan 5 minuten.....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 7 juli 2008 om 20:36
Ik denk dat het niet zozeer iets met dankbaarheid te maken, maar met het uittesten van grenzen. Hoever kan ik gaan voordat mijn moeder boos wordt iets in die strekking. Mijn zoon flikt bij toeren precies hetzelfte (t zal de leeftijd zijn; hij is 4). Dan vraagt ie bijv om fristie, geef ik hem dat, wil ie ineens karnemelk met roosvicee. Die krijgt ie dus niet al gaat ie op zijn kop staan. Ik heb daar ooit iets over gelezen; het schijnt dat als je dit soort gedrag gaat "belonen", dus snoepje wel geven, dat kinderen dan niet leren om met frustraties om te gaan.
maandag 7 juli 2008 om 20:40
maandag 7 juli 2008 om 20:40
FV, de prins is 4 en op die leeftijd begint het besef te ontwikkelen dat ze niet alleen op de wereld zijn, zeg maar. De leeftijd waarop ze dingen als medeleven en een geweten ontwikkelen. Dankbaarheid in de zin van waarderen wat je hebt omdat anderen minder bedeeld zijn, is echt nog niet aan de orde op die leeftijd. Zeurgedrag is strontvervelend maar heel erg normaal voor een 4-jarige.
Ik denk ook dat je het gewoon goed doet (alleen zou ik dat koekje niet afpakken, dat had-ie volgens jou verdiend) door hem er op te wijzen dat veel dingen heus niet tot de basale kinderrechten horen, en daarnaast denk ik dat je het specifieker moet benoemen als je hem beloont. "Ik vind dat je heel erg lief met je auto's hebt zitten spelen zodat mama even de keuken op kon ruimen, daarom krijg je nu een lekker koekje" of zoiets.
Overigens herken ik het heeeeeeeeeel erg en inderdaad: het wordt beter! Duurt even, school helpt, en ouder worden helpt ook
.
Ik denk ook dat je het gewoon goed doet (alleen zou ik dat koekje niet afpakken, dat had-ie volgens jou verdiend) door hem er op te wijzen dat veel dingen heus niet tot de basale kinderrechten horen, en daarnaast denk ik dat je het specifieker moet benoemen als je hem beloont. "Ik vind dat je heel erg lief met je auto's hebt zitten spelen zodat mama even de keuken op kon ruimen, daarom krijg je nu een lekker koekje" of zoiets.
Overigens herken ik het heeeeeeeeeel erg en inderdaad: het wordt beter! Duurt even, school helpt, en ouder worden helpt ook
.
.
maandag 7 juli 2008 om 20:44
quote:Poezewoes schreef op 07 juli 2008 @ 20:40:
kijk Trainch, nou komen we ergens. Volgende keer als iedereen weer medelijdend kijkt naar dat schattige meisje wat niets mag van dr mamma, kijk ik gewoon even arrogant om me heen en zeg bedaard: Ik leer mijn kind met frustratie omgaan.
Die klinkt goehoed!
Over frustratie gesproken: ik zit me suf te piekeren waar ik dat nou toch gelezen heb...
kijk Trainch, nou komen we ergens. Volgende keer als iedereen weer medelijdend kijkt naar dat schattige meisje wat niets mag van dr mamma, kijk ik gewoon even arrogant om me heen en zeg bedaard: Ik leer mijn kind met frustratie omgaan.
Die klinkt goehoed!
Over frustratie gesproken: ik zit me suf te piekeren waar ik dat nou toch gelezen heb...
maandag 7 juli 2008 om 20:54
Traincha, volgens mij komt het voor in bijna alle handleidingen hoe om te gaan met peuters/kleuters. Niet alles kunnen krijgen wat je wilt, uitgestelde aandacht, dat soort dingen is essentieel voor het verkrijgen van de juiste frustratietolerantie (mooi woord).
Mijn moeder kwam hier ook mee, toen Kitty zo'n 4 jaar was. En ik beschouw mijn moeder als een soort van opvoedgoeroe.
Mijn moeder kwam hier ook mee, toen Kitty zo'n 4 jaar was. En ik beschouw mijn moeder als een soort van opvoedgoeroe.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 7 juli 2008 om 20:57
Teleurstellingen ("nu sta ik pannenkoeken te bakken in plaats van dat hij spruitjes moet eten, en nog is het niet goed en komt hij met een pak koekjes aan!") hebben altijd te wachten met verschillende verwachtingspatronen. Jij weet dat je hem een gunst verleent, door hem pannenkoeken te laten eten i.p.v. spruitjes, en wilt daar dankbaarheid voor terug. In zijn optiek zijn pannenkoeken lekker, maar een pak koekjes is nog lekkerder, dus probeert hij uit of die misschien wel mag. "Mama wil mij toch verwennen? Nou, en koekjes vind ik nog veel lekkerder dan pannenkoeken dus als mama mij wil verwennen, kan ze het maar beter daarmee doen". De sprong van spruitjes naar pannenkoeken heeft hij niet gemaakt.
En verder; kadootjes tussendoor zijn altijd "tricky" als je nu "al" vindt dat hij wel eens wat dankbaarder mag zijn. Gewenning enzo..
En verder; kadootjes tussendoor zijn altijd "tricky" als je nu "al" vindt dat hij wel eens wat dankbaarder mag zijn. Gewenning enzo..
maandag 7 juli 2008 om 21:03
quote:Mariannanas schreef op 07 juli 2008 @ 20:40:
en daarnaast denk ik dat je het specifieker moet benoemen als je hem beloont. "Ik vind dat je heel erg lief met je auto's hebt zitten spelen zodat mama even de keuken op kon ruimen, daarom krijg je nu een lekker koekje" of zoiets.
.Niet eens. Ik zou het juist niet zo specifiek benoemen. Gewoon op een gegeven moment een koekje geven en "alsjeblieft, kijk eens" zeggen. Waarom moet zoiets simpels als even tussendoor iets snoepen, ook weer gekoppeld worden aan gedrag? Juist dan krijg je volgens mij zeurende kinderen; want als ze zelf vinden dat ze heel goed luisteren en lief spelen, hebben ze "recht" op iets te snoepen. Ik vind het zelf juist altijd heel leuk om mijn kind gewoon zomaar iets aan te bieden, niet op basis van zijn gedrag maar omdat ik het leuk vind om hem iets lekkers te geven.
en daarnaast denk ik dat je het specifieker moet benoemen als je hem beloont. "Ik vind dat je heel erg lief met je auto's hebt zitten spelen zodat mama even de keuken op kon ruimen, daarom krijg je nu een lekker koekje" of zoiets.
.Niet eens. Ik zou het juist niet zo specifiek benoemen. Gewoon op een gegeven moment een koekje geven en "alsjeblieft, kijk eens" zeggen. Waarom moet zoiets simpels als even tussendoor iets snoepen, ook weer gekoppeld worden aan gedrag? Juist dan krijg je volgens mij zeurende kinderen; want als ze zelf vinden dat ze heel goed luisteren en lief spelen, hebben ze "recht" op iets te snoepen. Ik vind het zelf juist altijd heel leuk om mijn kind gewoon zomaar iets aan te bieden, niet op basis van zijn gedrag maar omdat ik het leuk vind om hem iets lekkers te geven.
maandag 7 juli 2008 om 21:06
quote:Poezewoes schreef op 07 juli 2008 @ 20:54:
Traincha, volgens mij komt het voor in bijna alle handleidingen hoe om te gaan met peuters/kleuters. Niet alles kunnen krijgen wat je wilt, uitgestelde aandacht, dat soort dingen is essentieel voor het verkrijgen van de juiste frustratietolerantie (mooi woord).
Mijn moeder kwam hier ook mee, toen Kitty zo'n 4 jaar was. En ik beschouw mijn moeder als een soort van opvoedgoeroe.Dat denk ik ook wel Poez. Ik had nog gegoogled maar ik kon het niet meer vinden. Het zal ongetwijfeld ook in de boeken van Dr Spock staan en anders heeft the Nanny er vast wel een uitzending aan besteed.
Traincha, volgens mij komt het voor in bijna alle handleidingen hoe om te gaan met peuters/kleuters. Niet alles kunnen krijgen wat je wilt, uitgestelde aandacht, dat soort dingen is essentieel voor het verkrijgen van de juiste frustratietolerantie (mooi woord).
Mijn moeder kwam hier ook mee, toen Kitty zo'n 4 jaar was. En ik beschouw mijn moeder als een soort van opvoedgoeroe.Dat denk ik ook wel Poez. Ik had nog gegoogled maar ik kon het niet meer vinden. Het zal ongetwijfeld ook in de boeken van Dr Spock staan en anders heeft the Nanny er vast wel een uitzending aan besteed.
maandag 7 juli 2008 om 21:10
quote:fashionvictim schreef op 07 juli 2008 @ 18:34:
Maar wat er dan gebeurt is het volgende: nog voor hij het ijsje zelfs maar opheeft, begint hij al te zeuren om nóg een ijsje. Of om ook een koekje. En als je nu bij het aanbieden van het ijsje heel duidelijk zegt; "Kijk eens, ik geef je één ijsje en je gaat niet zeuren om nog een ijsje, is dat afgesproken?" Dan ondervang je het gezeur toch? En verder; ik vind dat je zelf heel vaak de link legt tussen zijn lieve gedrag en iets leuks met hem doen/hem een kadootje geven tussendoor. Ik denk echt dat je daar van af moet. Dat je af en toe zomaar pannenkoeken gaat eten met hem, zou je ook "moeten" doen als je zoon een draak van een jongetje was, bij wijze van spreken. Je doet leuke dingen met je kind/je geeft hem af en toe iets lekkers/een kleinigheidje omdat je dat zelf wilt, omdat je hem een plezier wil doen, maar bovenal omdat het je kind is en omdat leuke dingen ook bij de opvoeding horen. Niet meer en niet minder.
Maar wat er dan gebeurt is het volgende: nog voor hij het ijsje zelfs maar opheeft, begint hij al te zeuren om nóg een ijsje. Of om ook een koekje. En als je nu bij het aanbieden van het ijsje heel duidelijk zegt; "Kijk eens, ik geef je één ijsje en je gaat niet zeuren om nog een ijsje, is dat afgesproken?" Dan ondervang je het gezeur toch? En verder; ik vind dat je zelf heel vaak de link legt tussen zijn lieve gedrag en iets leuks met hem doen/hem een kadootje geven tussendoor. Ik denk echt dat je daar van af moet. Dat je af en toe zomaar pannenkoeken gaat eten met hem, zou je ook "moeten" doen als je zoon een draak van een jongetje was, bij wijze van spreken. Je doet leuke dingen met je kind/je geeft hem af en toe iets lekkers/een kleinigheidje omdat je dat zelf wilt, omdat je hem een plezier wil doen, maar bovenal omdat het je kind is en omdat leuke dingen ook bij de opvoeding horen. Niet meer en niet minder.
maandag 7 juli 2008 om 21:14
Sinas,
Die posting had ik kunnen schrijven, het gaat hier echt precies hetzelfde, inclusief de opmerking "blij zijn met wat je krijgt".
Het zal dus inderdaad de leeftijd wel zijn.
Overigens is die-van-mij ook vaak zat uit zichzelf ineens heel blij met iets, dat ie inderdaad een paar uur later iets zegt als "mamma, dank je wel voor het ijsje, dat was lekker".
Die posting had ik kunnen schrijven, het gaat hier echt precies hetzelfde, inclusief de opmerking "blij zijn met wat je krijgt".
Het zal dus inderdaad de leeftijd wel zijn.
Overigens is die-van-mij ook vaak zat uit zichzelf ineens heel blij met iets, dat ie inderdaad een paar uur later iets zegt als "mamma, dank je wel voor het ijsje, dat was lekker".
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 21:17
quote:Mirjam762 schreef op 07 juli 2008 @ 21:10:
[...]
En als je nu bij het aanbieden van het ijsje heel duidelijk zegt; "Kijk eens, ik geef je één ijsje en je gaat niet zeuren om nog een ijsje, is dat afgesproken?" Dan ondervang je het gezeur toch? En verder; ik vind dat je zelf heel vaak de link legt tussen zijn lieve gedrag en iets leuks met hem doen/hem een kadootje geven tussendoor. Ik denk echt dat je daar van af moet. Dat je af en toe zomaar pannenkoeken gaat eten met hem, zou je ook "moeten" doen als je zoon een draak van een jongetje was, bij wijze van spreken. Je doet leuke dingen met je kind/je geeft hem af en toe iets lekkers/een kleinigheidje omdat je dat zelf wilt, omdat je hem een plezier wil doen, maar bovenal omdat het je kind is en omdat leuke dingen ook bij de opvoeding horen. Niet meer en niet minder.Hier ben ik het eigenlijk wel mee eens. Nou nog zelf zien toe te passen.
[...]
En als je nu bij het aanbieden van het ijsje heel duidelijk zegt; "Kijk eens, ik geef je één ijsje en je gaat niet zeuren om nog een ijsje, is dat afgesproken?" Dan ondervang je het gezeur toch? En verder; ik vind dat je zelf heel vaak de link legt tussen zijn lieve gedrag en iets leuks met hem doen/hem een kadootje geven tussendoor. Ik denk echt dat je daar van af moet. Dat je af en toe zomaar pannenkoeken gaat eten met hem, zou je ook "moeten" doen als je zoon een draak van een jongetje was, bij wijze van spreken. Je doet leuke dingen met je kind/je geeft hem af en toe iets lekkers/een kleinigheidje omdat je dat zelf wilt, omdat je hem een plezier wil doen, maar bovenal omdat het je kind is en omdat leuke dingen ook bij de opvoeding horen. Niet meer en niet minder.Hier ben ik het eigenlijk wel mee eens. Nou nog zelf zien toe te passen.
maandag 7 juli 2008 om 21:24
quote:Mirjam762 schreef op 07 juli 2008 @ 21:10:
[...]
En als je nu bij het aanbieden van het ijsje heel duidelijk zegt; "Kijk eens, ik geef je één ijsje en je gaat niet zeuren om nog een ijsje, is dat afgesproken?" Dan ondervang je het gezeur toch? En verder; ik vind dat je zelf heel vaak de link legt tussen zijn lieve gedrag en iets leuks met hem doen/hem een kadootje geven tussendoor. Ik denk echt dat je daar van af moet. Dat je af en toe zomaar pannenkoeken gaat eten met hem, zou je ook "moeten" doen als je zoon een draak van een jongetje was, bij wijze van spreken. Je doet leuke dingen met je kind/je geeft hem af en toe iets lekkers/een kleinigheidje omdat je dat zelf wilt, omdat je hem een plezier wil doen, maar bovenal omdat het je kind is en omdat leuke dingen ook bij de opvoeding horen. Niet meer en niet minder.
Ja, daar gaat het hele probleem dus om, dat ik vantevoren al zeg dat ie 1 ijsje krijgt en meer niet en dan braaf ja zegt maar vervolgens als ie hem in zijn hand heeft tóch begint te zeuren dat ie er ook een spekkie bij wil/nog een ijsje wil/nog geen ijsje gehad heeft.
Net wat iemand anders ook al schreef: dat we in de dierentuin lopen, hij én frietjes én een ijsje heeft gehad en in de auto ook al wat lekkers van opa had gehad en vervolgens nog een drama schopt als hij op iets anders nee hoort. En dan zelfs heel dramatisch roept "maar ik heb zo'n hónger! ik heb nog helemaal niks gehad!"
Dát gedrag trek ik dus niet. Het is zeker niet zo dat hij alleen wat krijgt als hij lief is, sterker nog, hij krijgt vaker "zomaar" iets omdat het woensdag is of omdat de zon schijnt of "zomaar" dan omdat hij "zo lief is geweest".
Ik gaf juist aan dat ik dat dan doe omdat ik hem lief vind, gewoon omdat ie mijn cookie is, om juist hier kritiek alvast te ondervangen dat je ook wel om zo'n verwend monster vraagt als je je kind "zomaar" iets geeft. Net als Ivyrosa twijfelde ik namelijk een beetje aan mezelf, of ik nou iets verkeerd doe, want hier lees ik heel vaak dat moeders allemaal vaste regels hebben als "om 10 uur 1 snoepje" en "van half 3 tot 3 uur gaan we iets leuks doen".
Zo'n moeder ben ik niet en wil ik ook niet zijn, maar om mezelf alvast in te dekken gaf ik dus maar aan dat ik hem dan heel lief vind om het een of ander.
[...]
En als je nu bij het aanbieden van het ijsje heel duidelijk zegt; "Kijk eens, ik geef je één ijsje en je gaat niet zeuren om nog een ijsje, is dat afgesproken?" Dan ondervang je het gezeur toch? En verder; ik vind dat je zelf heel vaak de link legt tussen zijn lieve gedrag en iets leuks met hem doen/hem een kadootje geven tussendoor. Ik denk echt dat je daar van af moet. Dat je af en toe zomaar pannenkoeken gaat eten met hem, zou je ook "moeten" doen als je zoon een draak van een jongetje was, bij wijze van spreken. Je doet leuke dingen met je kind/je geeft hem af en toe iets lekkers/een kleinigheidje omdat je dat zelf wilt, omdat je hem een plezier wil doen, maar bovenal omdat het je kind is en omdat leuke dingen ook bij de opvoeding horen. Niet meer en niet minder.
Ja, daar gaat het hele probleem dus om, dat ik vantevoren al zeg dat ie 1 ijsje krijgt en meer niet en dan braaf ja zegt maar vervolgens als ie hem in zijn hand heeft tóch begint te zeuren dat ie er ook een spekkie bij wil/nog een ijsje wil/nog geen ijsje gehad heeft.
Net wat iemand anders ook al schreef: dat we in de dierentuin lopen, hij én frietjes én een ijsje heeft gehad en in de auto ook al wat lekkers van opa had gehad en vervolgens nog een drama schopt als hij op iets anders nee hoort. En dan zelfs heel dramatisch roept "maar ik heb zo'n hónger! ik heb nog helemaal niks gehad!"
Dát gedrag trek ik dus niet. Het is zeker niet zo dat hij alleen wat krijgt als hij lief is, sterker nog, hij krijgt vaker "zomaar" iets omdat het woensdag is of omdat de zon schijnt of "zomaar" dan omdat hij "zo lief is geweest".
Ik gaf juist aan dat ik dat dan doe omdat ik hem lief vind, gewoon omdat ie mijn cookie is, om juist hier kritiek alvast te ondervangen dat je ook wel om zo'n verwend monster vraagt als je je kind "zomaar" iets geeft. Net als Ivyrosa twijfelde ik namelijk een beetje aan mezelf, of ik nou iets verkeerd doe, want hier lees ik heel vaak dat moeders allemaal vaste regels hebben als "om 10 uur 1 snoepje" en "van half 3 tot 3 uur gaan we iets leuks doen".
Zo'n moeder ben ik niet en wil ik ook niet zijn, maar om mezelf alvast in te dekken gaf ik dus maar aan dat ik hem dan heel lief vind om het een of ander.
Am Yisrael Chai!
