Kinderen
alle pijlers
Begrijpen kleine kinderen al iets van dankbaarheid?
maandag 7 juli 2008 om 18:34
Beetje stomme topictitel misschien, maar ik had net weer een akkefietje met mijn zoon om iets wat naar mijn zin té vaak voorkomt.
Mijn zoontje wordt best verwend. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld "zomaar" iets lekkers te eten met hem of om hem "zomaar" een klein cadeautje te geven of om "zomaar" iets leuks met hem te gaan doen. Pannenkoeken eten bijvoorbeeld, zonder dat daar reden voor is maar gewoon omdat ik vind dat hij lief is.
Ik wil dat in principe ook niet veranderen ofzo, ik vind het heerlijk om hem op die manier te verwennen. Maar ik wil tegelijkertijd ook dat hij weet dat het verwennen is, dat het niet vanzelfsprekend is dat hij iets krijgt. En dat laatste, daar heb ik wat mij betreft te vaak problemen mee.
Bijvoorbeeld: zoon zit lekker te spelen en ik weet dat we ijsjes in de vriezer hebben. Dus denk ik "leuk, ik ga hem een ijsje geven, hij is zooo lief nu." Maar wat er dan gebeurt is het volgende: nog voor hij het ijsje zelfs maar opheeft, begint hij al te zeuren om nóg een ijsje. Of om ook een koekje. Datzelfde gebeurt met leuke dingen doen of cadeautjes krijgen: nog voor hij zelfs maar gespeeld heeft met hetgeen hij krijgt, begint hij al te zeuren om iets wat hij er bovenop wil krijgen.
Ik vind dat hij blij moet zijn met wat hij krijgt en zeg dat dus ook. Ik wil dat hij weet dat het niet vanzelfsprekend is om iets te krijgen en dat genoeg genoeg is. Maar snappen kinderen van 4 dat al? Ik word vaak boos om dat gedrag en heb de indruk dat hij de strekking van wat ik zeg niet helemaal begrijpt. Wat ik nu doe is het volgende: als hij iets krijgt en dat is het startsein voor gezeur om meer, dan krijgt hij helemaal niks. Koekje niet goed genoeg want je wil er ook nog eens een snoepje bij? Prima, lever het koekje dan maar weer in want het is of een koekje en dan dank je wel mamma, of niks.
Maar volgens mij is dat niet zo'n handige aanpak. Hoe gaan jullie daar mee om? En zijn jullie kinderen ook van die onverzadigbare verwende nesten?
Mijn zoontje wordt best verwend. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld "zomaar" iets lekkers te eten met hem of om hem "zomaar" een klein cadeautje te geven of om "zomaar" iets leuks met hem te gaan doen. Pannenkoeken eten bijvoorbeeld, zonder dat daar reden voor is maar gewoon omdat ik vind dat hij lief is.
Ik wil dat in principe ook niet veranderen ofzo, ik vind het heerlijk om hem op die manier te verwennen. Maar ik wil tegelijkertijd ook dat hij weet dat het verwennen is, dat het niet vanzelfsprekend is dat hij iets krijgt. En dat laatste, daar heb ik wat mij betreft te vaak problemen mee.
Bijvoorbeeld: zoon zit lekker te spelen en ik weet dat we ijsjes in de vriezer hebben. Dus denk ik "leuk, ik ga hem een ijsje geven, hij is zooo lief nu." Maar wat er dan gebeurt is het volgende: nog voor hij het ijsje zelfs maar opheeft, begint hij al te zeuren om nóg een ijsje. Of om ook een koekje. Datzelfde gebeurt met leuke dingen doen of cadeautjes krijgen: nog voor hij zelfs maar gespeeld heeft met hetgeen hij krijgt, begint hij al te zeuren om iets wat hij er bovenop wil krijgen.
Ik vind dat hij blij moet zijn met wat hij krijgt en zeg dat dus ook. Ik wil dat hij weet dat het niet vanzelfsprekend is om iets te krijgen en dat genoeg genoeg is. Maar snappen kinderen van 4 dat al? Ik word vaak boos om dat gedrag en heb de indruk dat hij de strekking van wat ik zeg niet helemaal begrijpt. Wat ik nu doe is het volgende: als hij iets krijgt en dat is het startsein voor gezeur om meer, dan krijgt hij helemaal niks. Koekje niet goed genoeg want je wil er ook nog eens een snoepje bij? Prima, lever het koekje dan maar weer in want het is of een koekje en dan dank je wel mamma, of niks.
Maar volgens mij is dat niet zo'n handige aanpak. Hoe gaan jullie daar mee om? En zijn jullie kinderen ook van die onverzadigbare verwende nesten?
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 21:31
quote:Mirjam762 schreef op 07 juli 2008 @ 20:57:
Teleurstellingen ("nu sta ik pannenkoeken te bakken in plaats van dat hij spruitjes moet eten, en nog is het niet goed en komt hij met een pak koekjes aan!") hebben altijd te wachten met verschillende verwachtingspatronen. Jij weet dat je hem een gunst verleent, door hem pannenkoeken te laten eten i.p.v. spruitjes, en wilt daar dankbaarheid voor terug. In zijn optiek zijn pannenkoeken lekker, maar een pak koekjes is nog lekkerder, dus probeert hij uit of die misschien wel mag. "Mama wil mij toch verwennen? Nou, en koekjes vind ik nog veel lekkerder dan pannenkoeken dus als mama mij wil verwennen, kan ze het maar beter daarmee doen". De sprong van spruitjes naar pannenkoeken heeft hij niet gemaakt.
En verder; kadootjes tussendoor zijn altijd "tricky" als je nu "al" vindt dat hij wel eens wat dankbaarder mag zijn. Gewenning enzo..
Nee, zo gaat het dus niet. Hij weet niet dat ik hem wil verwennen, hij weet alleen dat we vandaag pannenkoeken gaan eten. Ik zei gewoon "hee lief, jij lust vast wel een pannenkoek!"
Jaaaaa! Yes! Yes! Yes! Mag ik een pannenkoek?
Ja, ga je me helpen?
En we staan nog geen 10 seconden in de keuken of hij ziet een pak koekjes, trekt het uit de kast en zegt: als ik mijn pannenkoek op heb, wil ik dit.
Nee, want we gaan al pannenkoeken eten en dat is wel genoeg lekkers.
Hoppa, gestampvoet en dwingelanderij. En dat dwingen is dus het probleem, dat vind ik onacceptabel. Dus 1 keer waarschuwen, doorjengelen en mieren, nog een keer waarschuwen "en nou afgelopen met dat gezeur anders krijg je helemaal niks. Blij zijn met wat je krijgt."
Maar ik heb zo'n honger voor koekjes!
Pfff, en toen werd ik dus boos. En dan mag hij kiezen: normaal doen of helemaal niks lekkers krijgen, ook geen pannenkoeken.
Teleurstellingen ("nu sta ik pannenkoeken te bakken in plaats van dat hij spruitjes moet eten, en nog is het niet goed en komt hij met een pak koekjes aan!") hebben altijd te wachten met verschillende verwachtingspatronen. Jij weet dat je hem een gunst verleent, door hem pannenkoeken te laten eten i.p.v. spruitjes, en wilt daar dankbaarheid voor terug. In zijn optiek zijn pannenkoeken lekker, maar een pak koekjes is nog lekkerder, dus probeert hij uit of die misschien wel mag. "Mama wil mij toch verwennen? Nou, en koekjes vind ik nog veel lekkerder dan pannenkoeken dus als mama mij wil verwennen, kan ze het maar beter daarmee doen". De sprong van spruitjes naar pannenkoeken heeft hij niet gemaakt.
En verder; kadootjes tussendoor zijn altijd "tricky" als je nu "al" vindt dat hij wel eens wat dankbaarder mag zijn. Gewenning enzo..
Nee, zo gaat het dus niet. Hij weet niet dat ik hem wil verwennen, hij weet alleen dat we vandaag pannenkoeken gaan eten. Ik zei gewoon "hee lief, jij lust vast wel een pannenkoek!"
Jaaaaa! Yes! Yes! Yes! Mag ik een pannenkoek?
Ja, ga je me helpen?
En we staan nog geen 10 seconden in de keuken of hij ziet een pak koekjes, trekt het uit de kast en zegt: als ik mijn pannenkoek op heb, wil ik dit.
Nee, want we gaan al pannenkoeken eten en dat is wel genoeg lekkers.
Hoppa, gestampvoet en dwingelanderij. En dat dwingen is dus het probleem, dat vind ik onacceptabel. Dus 1 keer waarschuwen, doorjengelen en mieren, nog een keer waarschuwen "en nou afgelopen met dat gezeur anders krijg je helemaal niks. Blij zijn met wat je krijgt."
Maar ik heb zo'n honger voor koekjes!
Pfff, en toen werd ik dus boos. En dan mag hij kiezen: normaal doen of helemaal niks lekkers krijgen, ook geen pannenkoeken.
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 21:32
Ik herken het hoor, Fash. Misschien heeft het er ook wel mee te maken dat je alleen bent met hem. Bij mij wel in ieder geval.
Buiten het kind wat ik op moet voeden, is Kitty ook mijn voornaamste gezelschap. Dat maakt het vaak net iets belangrijker dat we het ook leuk hebben samen en daar doe ik veel voor. Het kan me soms diep raken, als dat door dit soort gedrag niet lukt.
Buiten het kind wat ik op moet voeden, is Kitty ook mijn voornaamste gezelschap. Dat maakt het vaak net iets belangrijker dat we het ook leuk hebben samen en daar doe ik veel voor. Het kan me soms diep raken, als dat door dit soort gedrag niet lukt.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 7 juli 2008 om 21:34
FV, jouw zoontje denkt nog dat de wereld om hem draait. Tel daarbij op dat kinderen hun grenzen aftasten en dus is het heel gewoon om te kijken of je er nog iets bij kunt versieren als je iets lekkers krijgt.
Zelf ben ik heel erg anti-kadootjes geven tussendoor. Toch laatst een splinternieuwe fiets gekocht voor zoon; twee maanden na zijn verjaardag. Hij had het ding gewoon nodig, maar ik moet mezelf dan ook bedwingen om hem niet steeds opnieuw te laten bedanken en hem er van te doordringen dat ik vroeger alleen maar tweedehandsfietsen kreeg op mijn verjaardag. Gelukkig zei mijn moeder laatst dat ik daar misschien mee op moet houden (dat afdwingen van dankbaarheid bij hem). Hij had die fiets nodig; wij hadden het geld en hij is er hartstikke blij mee. Prima toch.
Zelf ben ik heel erg anti-kadootjes geven tussendoor. Toch laatst een splinternieuwe fiets gekocht voor zoon; twee maanden na zijn verjaardag. Hij had het ding gewoon nodig, maar ik moet mezelf dan ook bedwingen om hem niet steeds opnieuw te laten bedanken en hem er van te doordringen dat ik vroeger alleen maar tweedehandsfietsen kreeg op mijn verjaardag. Gelukkig zei mijn moeder laatst dat ik daar misschien mee op moet houden (dat afdwingen van dankbaarheid bij hem). Hij had die fiets nodig; wij hadden het geld en hij is er hartstikke blij mee. Prima toch.
maandag 7 juli 2008 om 21:37
quote:Poezewoes schreef op 07 juli 2008 @ 21:32:
Ik herken het hoor, Fash. Misschien heeft het er ook wel mee te maken dat je alleen bent met hem. Bij mij wel in ieder geval.
Buiten het kind wat ik op moet voeden, is Kitty ook mijn voornaamste gezelschap. Dat maakt het vaak net iets belangrijker dat we het ook leuk hebben samen en daar doe ik veel voor. Het kan me soms diep raken, als dat door dit soort gedrag niet lukt. Ja, daar kan ik ook van balen. Maar hij doet het niet alleen bij mij, ook bij anderen kan hij soms zo brutaal en ondankbaar reageren. Dus hoe dan ook vind ik het onacceptabel, ik tolereer gewoon geen ondankbaar en verwend gedrag, punt. En vraag me dus oa af of ik daar niet te streng op ben, dat hij het gewoon echt nog niet snapt. Of dat ik hem gewoon echt teveel verwend heb. In die zin dus blij dat er zoveel herkenning is.
Ik herken het hoor, Fash. Misschien heeft het er ook wel mee te maken dat je alleen bent met hem. Bij mij wel in ieder geval.
Buiten het kind wat ik op moet voeden, is Kitty ook mijn voornaamste gezelschap. Dat maakt het vaak net iets belangrijker dat we het ook leuk hebben samen en daar doe ik veel voor. Het kan me soms diep raken, als dat door dit soort gedrag niet lukt. Ja, daar kan ik ook van balen. Maar hij doet het niet alleen bij mij, ook bij anderen kan hij soms zo brutaal en ondankbaar reageren. Dus hoe dan ook vind ik het onacceptabel, ik tolereer gewoon geen ondankbaar en verwend gedrag, punt. En vraag me dus oa af of ik daar niet te streng op ben, dat hij het gewoon echt nog niet snapt. Of dat ik hem gewoon echt teveel verwend heb. In die zin dus blij dat er zoveel herkenning is.
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 21:40
Oh nee, dat heb ik helemaal niet, dat hij me keer op keer moet bedanken en ik ben ook niet vies van zomaar cadeautjes ofzo, daar gaat het me helemaal niet om. Ik wil gewoon die grote mond niet en dat dwingen niet, als hij nou nooit wat kreeg zou ik het al weer heel anders vinden maar dat gezeur om snoep terwijl je nog zit te kauwen op je snoepje van 5 seconden geleden daar kan ik echt héls van worden.
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 21:43
Je schreef : Misschien is dankbaar niet het juiste woord, het gaat me erom dat hij gewoon dingen niet als vanzelfsprekend hoeft te beschouwen. Ja, hij mag elke dag wel iets lekkers, maar dat maakt het nog steeds niet normáál. Want mamma heeft niet altijd geld voor lekkers, of soms ben je niet lief geweest en dan verdien je geen lekkers, en er zijn ook kindjes die krijgen helemaal nóóit lekkers, snap je? Dat besef zou ik hem wel graag willen geven, maar wellicht is hij daar nog te jong voor hoor, dat kan maar zo.
Weet je, jij als volwassene weet hoeveel energie je in iets moet stoppen om het te verwerven.
Jij weet hoeveel uur je moet werken om je maanloon te verwerven, je weet hoeveel van je eigen energie daarin moet stoppen, en wat je dat persoonlijk kost. En je hebt zo onderhand geleerd de wereld niet om jou draait, dat jij niet het centrum van het universum bent. En je hebt ook geleerd, dat als jij een behoefte hebt, dat jij daar zelf in moet voorzien. JIj hebt de macht om te bepalen of je NU in die behoefte voorziet, of om de ene of andere reden op een ander tijdstip.
Tegelijkertijd weet jij uit eigen ervaring ook heel goed, dat het niet altijd even normaal is om direct in je behoeften te voorzien. Dat er momenten zijn in je leven dat dat domweg niet kan. Van daaruit geniet je ook meer van de momenten dat je wel in die behoeften kunt voorzien. En... Last but not least, jij hebt geleerd om je te verplaatsen in de belevinswereld van die ander, om empatisch te zijn. Om dingen vanuit het standpunt van iemand anders te bekijken.
Nu heb jij een schitterende zoon van 4. In zijn eigen kleine wereldje ben jij de zon aan zijn fimanent, en weet hij heel goed, dat jij zijn alles bent, en dat jij degene bent die voorziet in zijn behoeften. Hij is ook afhankelijk van jou, want hij weet dat hij zelf nog geen pannekoeken kan bakken, dat hij zelf nog geen ijs kan halen, en ga zo maar door.
Tevens heeft hij door een gebrek aaan levenservaring ( dat is de grote handicap van de jeugd, te weinig levenservaring) nog niet de ervaring gemaakt, dat sommige dingen die voor hem heel normaal zijn, in werkelijkheid niet zo normaal hoeven te zijn. Hij heeft geen weet van de energie die het jou kost om in jullie dagelijks levensonderhoud te voorzien, en hij kan er zich nog geen voorstelling van maken wat jou dat persoonlijk kost. In zijn wereldje zijn die dingen er gewoon. Op magische wijze verschijnen de koekjes in de kast, zijn er altijd ijsjes in de vriezer van de supermarkt en worden er pannekoeken gebakken.
Oprecht dankbaar zijn voor iets, kan pas als je je realiseert dat datgene wat er gebeurd, niet "zo normaal" is. M.a.w. je moet je dus kunnen inleven in de situatie dat het er niet is, of dat hiet niet gebeurd. Dat kan een 4 jarige nog niet.
Een 4 jarige kan blij zijn, kan verrast zijn, kan gelukkig zijn, en kan puur vervelend zijn, maar dat zijn puur emoties op basis van datgene wat er op dat moment gebeurt. Oorzaak en gevolg en inlevingsvermogen is nog wat lastiger op die leeftijd.
En ja, natuurlijk, dat wordt anders. Jou zoon gaat zondermeer een schitterende man worden, die prima rekening kan houden met anderen, en die zorgzaam en empatisch is.
Ik wil je er alleen wel op voorbereiden dat dat nog wel een jaar of wat kan duren..... MIjn oudste zoon is 19, en precies op de momenten waarop ik denk, "Vriend, wat ben jij mooi opgedroogd, wat ben jij een fijne man aan het worden", dan doet hij gegarandeerd iets waarvan ik dan met mijn ogen sta te klapperen, en mij verbijsterd af loop te vragen waarom hij zich in hemelsnaam zo gedraagd, en waarom hij er vanuit gaat dat hij nog steeds het middelpunt van het universum is.
En ja, dan bedenk ik mij weer dat hij die handcap heeft... Dat gebrek aan levenservaring waardoor hij zich in verschillende situaties nog niet zo goed kan inleven als ik van hem verwacht.
Simpel voorbeeld: Zoonlief (19) gaat op de fiets een ijsje halen met broertje(11) en verwacht dat broertje net zo hard kan fietsen als hij dat kan. Zoonlief verteld broertje lief ook nog even met een stalen gezicht dat de normale snelheid om te fietsen 24 Km per uur is, en dat broertje toch maar even heel hard door moet fietsen omdat hij anders om valt. Eind van het verhaal : Zoonlief(19) komt pissed thuis met jonger broertje, jonger broertje huilt tranen met tuiten omdat hij niet zo hard kan fietsen, en dat hij daarom geen ijsje heeft gehad, want Zoonlief(19) had hem voor de keuze gesteld : Of zo hard fietsen als hij dat kon, of geen ijsje.....
En hoe empatisch Zoonlief van 19 normalerwijze ook is, het is hem geen moment in het hoofd gekomen, dat broertjes van 11 gemiddeld genomen 16 km per uur fietsen bij tegenwind, en dat dat een hele acceptabele snelheid is voor een basisschool kind.... Nee, zijn belevingswereld was de norm, en iedereen die daar niet aan voldoet wijkt dus af van die norm.
En ja, dat is dus lastig... Hoe dan ook, de moraal van het verhaal :
Ja, het is normaal dat je kind zeurt, En ja, het is normaal dat je er bij tijd en wijle simpel van wordt, en dat je dat wezenloos irriteerd.
En ja, het gaat voorbij.
Dat duur een aantal jaren, maar het gaat voorbij.
JOjanneke.
Weet je, jij als volwassene weet hoeveel energie je in iets moet stoppen om het te verwerven.
Jij weet hoeveel uur je moet werken om je maanloon te verwerven, je weet hoeveel van je eigen energie daarin moet stoppen, en wat je dat persoonlijk kost. En je hebt zo onderhand geleerd de wereld niet om jou draait, dat jij niet het centrum van het universum bent. En je hebt ook geleerd, dat als jij een behoefte hebt, dat jij daar zelf in moet voorzien. JIj hebt de macht om te bepalen of je NU in die behoefte voorziet, of om de ene of andere reden op een ander tijdstip.
Tegelijkertijd weet jij uit eigen ervaring ook heel goed, dat het niet altijd even normaal is om direct in je behoeften te voorzien. Dat er momenten zijn in je leven dat dat domweg niet kan. Van daaruit geniet je ook meer van de momenten dat je wel in die behoeften kunt voorzien. En... Last but not least, jij hebt geleerd om je te verplaatsen in de belevinswereld van die ander, om empatisch te zijn. Om dingen vanuit het standpunt van iemand anders te bekijken.
Nu heb jij een schitterende zoon van 4. In zijn eigen kleine wereldje ben jij de zon aan zijn fimanent, en weet hij heel goed, dat jij zijn alles bent, en dat jij degene bent die voorziet in zijn behoeften. Hij is ook afhankelijk van jou, want hij weet dat hij zelf nog geen pannekoeken kan bakken, dat hij zelf nog geen ijs kan halen, en ga zo maar door.
Tevens heeft hij door een gebrek aaan levenservaring ( dat is de grote handicap van de jeugd, te weinig levenservaring) nog niet de ervaring gemaakt, dat sommige dingen die voor hem heel normaal zijn, in werkelijkheid niet zo normaal hoeven te zijn. Hij heeft geen weet van de energie die het jou kost om in jullie dagelijks levensonderhoud te voorzien, en hij kan er zich nog geen voorstelling van maken wat jou dat persoonlijk kost. In zijn wereldje zijn die dingen er gewoon. Op magische wijze verschijnen de koekjes in de kast, zijn er altijd ijsjes in de vriezer van de supermarkt en worden er pannekoeken gebakken.
Oprecht dankbaar zijn voor iets, kan pas als je je realiseert dat datgene wat er gebeurd, niet "zo normaal" is. M.a.w. je moet je dus kunnen inleven in de situatie dat het er niet is, of dat hiet niet gebeurd. Dat kan een 4 jarige nog niet.
Een 4 jarige kan blij zijn, kan verrast zijn, kan gelukkig zijn, en kan puur vervelend zijn, maar dat zijn puur emoties op basis van datgene wat er op dat moment gebeurt. Oorzaak en gevolg en inlevingsvermogen is nog wat lastiger op die leeftijd.
En ja, natuurlijk, dat wordt anders. Jou zoon gaat zondermeer een schitterende man worden, die prima rekening kan houden met anderen, en die zorgzaam en empatisch is.
Ik wil je er alleen wel op voorbereiden dat dat nog wel een jaar of wat kan duren..... MIjn oudste zoon is 19, en precies op de momenten waarop ik denk, "Vriend, wat ben jij mooi opgedroogd, wat ben jij een fijne man aan het worden", dan doet hij gegarandeerd iets waarvan ik dan met mijn ogen sta te klapperen, en mij verbijsterd af loop te vragen waarom hij zich in hemelsnaam zo gedraagd, en waarom hij er vanuit gaat dat hij nog steeds het middelpunt van het universum is.
En ja, dan bedenk ik mij weer dat hij die handcap heeft... Dat gebrek aan levenservaring waardoor hij zich in verschillende situaties nog niet zo goed kan inleven als ik van hem verwacht.
Simpel voorbeeld: Zoonlief (19) gaat op de fiets een ijsje halen met broertje(11) en verwacht dat broertje net zo hard kan fietsen als hij dat kan. Zoonlief verteld broertje lief ook nog even met een stalen gezicht dat de normale snelheid om te fietsen 24 Km per uur is, en dat broertje toch maar even heel hard door moet fietsen omdat hij anders om valt. Eind van het verhaal : Zoonlief(19) komt pissed thuis met jonger broertje, jonger broertje huilt tranen met tuiten omdat hij niet zo hard kan fietsen, en dat hij daarom geen ijsje heeft gehad, want Zoonlief(19) had hem voor de keuze gesteld : Of zo hard fietsen als hij dat kon, of geen ijsje.....
En hoe empatisch Zoonlief van 19 normalerwijze ook is, het is hem geen moment in het hoofd gekomen, dat broertjes van 11 gemiddeld genomen 16 km per uur fietsen bij tegenwind, en dat dat een hele acceptabele snelheid is voor een basisschool kind.... Nee, zijn belevingswereld was de norm, en iedereen die daar niet aan voldoet wijkt dus af van die norm.
En ja, dat is dus lastig... Hoe dan ook, de moraal van het verhaal :
Ja, het is normaal dat je kind zeurt, En ja, het is normaal dat je er bij tijd en wijle simpel van wordt, en dat je dat wezenloos irriteerd.
En ja, het gaat voorbij.
Dat duur een aantal jaren, maar het gaat voorbij.
JOjanneke.
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
maandag 7 juli 2008 om 21:46
De valkuil die ik tegenkom, is dat ik geneigd ben te veel terug te verwachten. Dat als ik mijn best doe voor haar, zij ook haar best doet voor mij. En dat kan heel teleurstellend zijn. Ik vind het soms heel moeilijk om dat niet te laten merken.
Je mag natuurlijk wel eens laten merken dat je teleurgesteld bent over iets, maar niet over zaken die het bevattingsvermogen van je kind te boven gaan.
Iets onacceptabel vinden is prima, als je maar wel kunt accepteren dat het in feite normaal gedrag is voor een kindje van die leeftijd. Aan ons om het bij te sturen, want we willen niet dat onze kinderen opgroeien tot verwende brutale mormels. Aan de andere kant ook aan ons, om te accepteren dat dat voor een kind een leerproces is wat niet in ene komt.
Volgens mij ben je prima bezig. Maar met kinderen moet je soms wat geduld hebben voor het juiste resultaat zich laat zien.
Je mag natuurlijk wel eens laten merken dat je teleurgesteld bent over iets, maar niet over zaken die het bevattingsvermogen van je kind te boven gaan.
Iets onacceptabel vinden is prima, als je maar wel kunt accepteren dat het in feite normaal gedrag is voor een kindje van die leeftijd. Aan ons om het bij te sturen, want we willen niet dat onze kinderen opgroeien tot verwende brutale mormels. Aan de andere kant ook aan ons, om te accepteren dat dat voor een kind een leerproces is wat niet in ene komt.
Volgens mij ben je prima bezig. Maar met kinderen moet je soms wat geduld hebben voor het juiste resultaat zich laat zien.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 7 juli 2008 om 21:54
Ja, dát herken ik wel, Poez, maar volgens mij kan ik dat redelijk bij mezelf houden. Niet altijd hoor, ik roep ook weleens gewoon "kan het nou nooit eens gewoon gezéllig zijn? MOET dat nou weer zo, met dat gezeur en ge-emmer?"
Maar ik ben me er altijd wel snel van bewust dat hij helemaal niet weet dat IK bedacht heb dat ik het vandaag extra gezellig wil maken omdat IK vandaag lekker vrij ben en hem gisteren bij een vriendje heb "gedumpt" en daarvan baalde. Dus ondanks dat ik het gevoel ook weleens heb hou ik het redelijk bij mezelf, geloof ik.
De irritatie van vandaag is ook al weer over hoor, maar eerder vanavond zat het me hoog. Dat gemiep en gejeremieer af en toe, en dan die brutale toon erbij, grrrr. Maar hij weet het hoor, da's dan wel weer schattig, tot een week of wat geleden was "jaaahaaaaaa" op zo'n bloedirritant toontje hier nogal een issue. En de afgelopen dagen zegt hij al een paar keer "ja mamma, dat zeg ik dan he, en niet jaaaaaaahaaaaaaaa, want dat is brutaal." Of ineens heel netjes "ja mamma?" en er dan achteraan: goed he mamma, ik zei niet "jaaaaaaaaahaaaaaaa" hoorde je dat?
Aandoenlijk is dat dan weer, dan smelt ik gelijk.
Maar ik ben me er altijd wel snel van bewust dat hij helemaal niet weet dat IK bedacht heb dat ik het vandaag extra gezellig wil maken omdat IK vandaag lekker vrij ben en hem gisteren bij een vriendje heb "gedumpt" en daarvan baalde. Dus ondanks dat ik het gevoel ook weleens heb hou ik het redelijk bij mezelf, geloof ik.
De irritatie van vandaag is ook al weer over hoor, maar eerder vanavond zat het me hoog. Dat gemiep en gejeremieer af en toe, en dan die brutale toon erbij, grrrr. Maar hij weet het hoor, da's dan wel weer schattig, tot een week of wat geleden was "jaaahaaaaaa" op zo'n bloedirritant toontje hier nogal een issue. En de afgelopen dagen zegt hij al een paar keer "ja mamma, dat zeg ik dan he, en niet jaaaaaaahaaaaaaaa, want dat is brutaal." Of ineens heel netjes "ja mamma?" en er dan achteraan: goed he mamma, ik zei niet "jaaaaaaaaahaaaaaaa" hoorde je dat?
Aandoenlijk is dat dan weer, dan smelt ik gelijk.
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 21:58
Ik erger me ook zo aan dat gedrag! Zo heb ik zelfs een keer z'n ijsje weggegooid na heel veel gejengel en gejank omdat 't niet het goeie ijsje was, terwijl hij 't nota bene zelf gekozen had. Ik heb dan echt een beetje de neiging om te denken 'Kinderen in Darfur...'
En soms maakt-ie 't nog bonter. Dan mag-ie kiezen bijvoorbeeld: een koekje of een stukje chocola. Chocola op, en dan begint-ie toch te huilen: "MAAR IK HAD EEN KOEKJE GEWIIIIHIIIILD!" Gelukkig kan ik daar dan wel om lachen op zo'n moment.
Mijn zoon krijgt juist niet zoveel cadeautjes, omdat ik inderdaad bang ben een verwend kindje te kweken. Maar vandaag bij de apotheek stond er een grabbelton. Hij mocht grabbelen... was het cadeautje niet naar z'n zin. Hij mocht niet opnieuw grabbelen van me, maar z'n vader was er ook bij, en die zag daar helemaal geen kwaad in. Volgende cadeautje was wéér niet naar z'n zin, heeft-ie ook weer snel teruggegooid én wéér een nieuw gepakt. Ik schaamde me kapot. En op de fiets bleek dat-ie met dat derde cadeautje ook helemaal niet blij was. Zucht.
Maar gezeur... hoe begrijpelijk ook van een kind van bijna vier... ik háát 't.
En soms maakt-ie 't nog bonter. Dan mag-ie kiezen bijvoorbeeld: een koekje of een stukje chocola. Chocola op, en dan begint-ie toch te huilen: "MAAR IK HAD EEN KOEKJE GEWIIIIHIIIILD!" Gelukkig kan ik daar dan wel om lachen op zo'n moment.
Mijn zoon krijgt juist niet zoveel cadeautjes, omdat ik inderdaad bang ben een verwend kindje te kweken. Maar vandaag bij de apotheek stond er een grabbelton. Hij mocht grabbelen... was het cadeautje niet naar z'n zin. Hij mocht niet opnieuw grabbelen van me, maar z'n vader was er ook bij, en die zag daar helemaal geen kwaad in. Volgende cadeautje was wéér niet naar z'n zin, heeft-ie ook weer snel teruggegooid én wéér een nieuw gepakt. Ik schaamde me kapot. En op de fiets bleek dat-ie met dat derde cadeautje ook helemaal niet blij was. Zucht.
Maar gezeur... hoe begrijpelijk ook van een kind van bijna vier... ik háát 't.
maandag 7 juli 2008 om 21:59
quote:fashionvictim schreef op 07 juli 2008 @ 21:46:
Wauw, mooie posting, Jojanneke. Thanks!
Graag gedaan!
En ach, relativeer het een beetje...
Weet je, als moeder zijn veel dingen waar je je zorgen om maakt.
Ik maakte mij zorgen over het feit dat hij wel zindelijk werd, ik was bang dat hij nooit "fatsoenlijk" leerde praten, en dat fietsen... Halleleluja... dat was helemaal een crime voordat hij leerde fietsen.
Totdat ik op een zaterdagavond in de stad was, en daar veel18-jarigen tegen kwam. En die 18 jarigen waren allemaal op de fiets naar de kroeg gekomen, konden prima een biertje bestellen, en ze waren ook allemaal zindelijk.
En toen realiseerde ik mij dat ik inderdaad geen 18-jarigen kende die niet zindelijk waren, die niet op de fiets naar de kroeg konden, en die geen biertje konden bestellen.
't gaat dus goed komen. Echt waar.
JOjanneke. ( met een zoon die bovenstaand allemaal kan, maar die het toch errug leuk vind om van zaterdag op zondag wandelend door de aardappelvelden naar huis toe te gaan met een flinke sputter op...
"Want weet je mam, als je dan toch valt omdat je zoveel gedronken hebt, dan kan je beter lopen en in de klei vallen, als fietsend op het fietspad.......Klei is veel zachter, en daar rijden geen auto's.... "
JOjanneke.
Wauw, mooie posting, Jojanneke. Thanks!
Graag gedaan!
En ach, relativeer het een beetje...
Weet je, als moeder zijn veel dingen waar je je zorgen om maakt.
Ik maakte mij zorgen over het feit dat hij wel zindelijk werd, ik was bang dat hij nooit "fatsoenlijk" leerde praten, en dat fietsen... Halleleluja... dat was helemaal een crime voordat hij leerde fietsen.
Totdat ik op een zaterdagavond in de stad was, en daar veel18-jarigen tegen kwam. En die 18 jarigen waren allemaal op de fiets naar de kroeg gekomen, konden prima een biertje bestellen, en ze waren ook allemaal zindelijk.
En toen realiseerde ik mij dat ik inderdaad geen 18-jarigen kende die niet zindelijk waren, die niet op de fiets naar de kroeg konden, en die geen biertje konden bestellen.
't gaat dus goed komen. Echt waar.
JOjanneke. ( met een zoon die bovenstaand allemaal kan, maar die het toch errug leuk vind om van zaterdag op zondag wandelend door de aardappelvelden naar huis toe te gaan met een flinke sputter op...
"Want weet je mam, als je dan toch valt omdat je zoveel gedronken hebt, dan kan je beter lopen en in de klei vallen, als fietsend op het fietspad.......Klei is veel zachter, en daar rijden geen auto's.... "
JOjanneke.
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
maandag 7 juli 2008 om 22:01
Ik heb het als volgt aangepakt. Toen mijn zoon Klein was (nu 20) had ik helemaal niet het gevoel dat hij "dankbaar" moest zijn voor de dingen die ik hem gaf, uiteindelijk had hij nergens om gevraagd. Koek of snoep of chips of softdrinks of ijsjeshad ik eigenlijk nooit in huis en als ik eens wat kocht werd het gewoon meteen opgegeten - ik maakte er nooit iets "speciaals" van. Hij had z'n eigen snack-doos, waar hij uit mocht eten zo veel hij wilde: granola-bars, gedroogd fruit, pakjes sap, nootjes en meer van dat soort "gezonde" dingen. Hij mocht net zo veel fruit eten als hij wilde (en ik kan nog steeds het fruit niet aanslepen) en hij "mocht" ook altijd net zo veel kaas en worteltjes enz. als hij dat wilde - ongeacht de tijd van de nacht of dag. Als we pannnekoeken aten was dat gewoon eten, net zo bijzonder als al het andere eten wat we aten.
Belonen deed ik niet door hem iets te geven, maar door hem extra te knuffelen of extra lang voor te lezen, of iets later op te laten. En "verwennen" deden we heel af en toe door naar de italiaanse ijssalon te gaan of 's avonds op het strand te picknicken. Dat soort dingen. Ik gaf hem heel zelden cadootjes en zelfs met verjaardagen en kerst hield ik het heel simpel. Klinkt misschien draconisch, maar volgens miij heeft hij hier nooit onder geleden. En ik probeerde heel consequent te zijn om zeuren te voorkomen - nee is nee en als ouders waren we het er altijd over eens wat nee was. Hij zeurde eigenlijk nooit - maar ik denk dat dat ook aan zijn karakter lag.
Dankbaarheid heeft hij later geleerd, toen hij besef begon te krijgen over wat je in je leven kan verwachten te krijgen van mensen en vooral in relatie tot hoeveel moeite anderen moeten doen voor wat jij krijgt en ook in vergelijking met wat anderen kunnen verwachten.
Verder vind ik de tip over het lezen van kinderpsychologie en -ontwikkeling (heb zelf zo'n beetje alles van Piaget gelezen toendertijd) heel goed. Op die manier weet je wat je ontwikkelingstechnisch van je kind op bepaalde leeftijden kunt verwachten. Als je dingen verwacht van je kind waar ze wat haar ontwikkeling betreft nog helemaal niet aan toe is, wordt het allemaal een groot gevecht en dat is voor niemand leuk.
Belonen deed ik niet door hem iets te geven, maar door hem extra te knuffelen of extra lang voor te lezen, of iets later op te laten. En "verwennen" deden we heel af en toe door naar de italiaanse ijssalon te gaan of 's avonds op het strand te picknicken. Dat soort dingen. Ik gaf hem heel zelden cadootjes en zelfs met verjaardagen en kerst hield ik het heel simpel. Klinkt misschien draconisch, maar volgens miij heeft hij hier nooit onder geleden. En ik probeerde heel consequent te zijn om zeuren te voorkomen - nee is nee en als ouders waren we het er altijd over eens wat nee was. Hij zeurde eigenlijk nooit - maar ik denk dat dat ook aan zijn karakter lag.
Dankbaarheid heeft hij later geleerd, toen hij besef begon te krijgen over wat je in je leven kan verwachten te krijgen van mensen en vooral in relatie tot hoeveel moeite anderen moeten doen voor wat jij krijgt en ook in vergelijking met wat anderen kunnen verwachten.
Verder vind ik de tip over het lezen van kinderpsychologie en -ontwikkeling (heb zelf zo'n beetje alles van Piaget gelezen toendertijd) heel goed. Op die manier weet je wat je ontwikkelingstechnisch van je kind op bepaalde leeftijden kunt verwachten. Als je dingen verwacht van je kind waar ze wat haar ontwikkeling betreft nog helemaal niet aan toe is, wordt het allemaal een groot gevecht en dat is voor niemand leuk.
anoniem_35500 wijzigde dit bericht op 07-07-2008 22:43
Reden: herhaling
Reden: herhaling
% gewijzigd
maandag 7 juli 2008 om 22:06
ik heb een hij, Ottelien .
En voor de goede orde: het is allemaal niet zo'n gevecht hoor, dat valt reuze mee. Ik was gewoon benieuwd naar of ze dat al snappen, inderdaad, omdat ik net als Roos me weleens betrap op de gedachte "wat nou deze wil ik niet? kindertjes in Afrika hébben niet eens eten!" (en hoor dan mijn eigen moeder en moet dan stiekem ook wel vreselijk lachen om mijn eigen mutsigheid).
En voor de goede orde: het is allemaal niet zo'n gevecht hoor, dat valt reuze mee. Ik was gewoon benieuwd naar of ze dat al snappen, inderdaad, omdat ik net als Roos me weleens betrap op de gedachte "wat nou deze wil ik niet? kindertjes in Afrika hébben niet eens eten!" (en hoor dan mijn eigen moeder en moet dan stiekem ook wel vreselijk lachen om mijn eigen mutsigheid).
Am Yisrael Chai!
maandag 7 juli 2008 om 22:08
quote:jojanneke66 schreef op 07 juli 2008 @ 21:59:
[...]
Totdat ik op een zaterdagavond in de stad was, en daar veel18-jarigen tegen kwam. En die 18 jarigen waren allemaal op de fiets naar de kroeg gekomen, konden prima een biertje bestellen, en ze waren ook allemaal zindelijk.
En toen realiseerde ik mij dat ik inderdaad geen 18-jarigen kende die niet zindelijk waren, die niet op de fiets naar de kroeg konden, en die geen biertje konden bestellen.
't gaat dus goed komen. Echt waar.
Heeeel relativerend!
[...]
Totdat ik op een zaterdagavond in de stad was, en daar veel18-jarigen tegen kwam. En die 18 jarigen waren allemaal op de fiets naar de kroeg gekomen, konden prima een biertje bestellen, en ze waren ook allemaal zindelijk.
En toen realiseerde ik mij dat ik inderdaad geen 18-jarigen kende die niet zindelijk waren, die niet op de fiets naar de kroeg konden, en die geen biertje konden bestellen.
't gaat dus goed komen. Echt waar.
Heeeel relativerend!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 7 juli 2008 om 22:23
Dit hele topic gaat over frustraties van ouders, niet over verwend gedrag van kinderen. Ik zeg ook wel eens voor de grap, met rollende ogen: De dankbaarheid is ver te zoeken! Maar voor kinderen is inderdaad alles normaal. Nee, laat ik preciezer zijn: alles is een leersituatie, een experiment. Mirjam zei het al geloof ik, maar een kind denkt: hee, mijn mama is in een goeie bui (afgeleid uit lieve blikken, aai over de bol, pannenkoeken), ik ga gewoon vragen of ik nu die koekjes mag! Ik vind dat gedrag hartstikke slim en ik schiet altijd in de lach als mijn zoon (bijna 5) zoiets zeg. En dan vraag ik op vrolijke toon: Wat denk je zelf? En dan zegt hij altijd nee, he? Zelf kan hij er dan ook hard om lachen.
Als je hier wat mee wilt zou ik humor gebruiken: Ik moet wel een beetje om jou lachen hoor, ben jij meneertje snoepiemonster geworden? Of: Ja hoor, koek en snoep en ijs en pizza en pannekoeken en patat, dan gaan we gewoon alles opeten wat lekker is en dan gaan we eens kijken hoe dik onze buiken zijn. Mijn zoon accepteert dan prima dat ik het snoep weer wegstop. De reden dat kinderen zeuren is simpel: ze doen het omdat het werkt. Als het nooit werkt, zeuren ze niet. Een zeurtoon hoef je niet te accepteren. Ik zeg altijd als mijn zoon zeurt: Ik hoor een diva zingen/Ik hoor een baby, ga jij hem eens zoeken, zou die onder de tafel zitten?
Zonder je eigen frustratie is zo'n situatie echt prima te handelen. Maar ik herken het ook hoor: na een dag uitsloven voor je gezin wil je gewoon wat ERKENNING voor wat je doet. Maar dat mag je van je kind niet verwachten, dan belast je hem met de verantwoordelijkheid voor jouw geluk. Dat doen mensen veel te veel, vind ik. Vaak onder het mom van 'ik wil mijn kind zo opvoeden dat hij sociaal/beleefd etc. is. Maar als je goed kijkt zie je dat er toch heel veel eigen frustraties/verlangens om erkend te worden door je gezin achter zitten.
Als je hier wat mee wilt zou ik humor gebruiken: Ik moet wel een beetje om jou lachen hoor, ben jij meneertje snoepiemonster geworden? Of: Ja hoor, koek en snoep en ijs en pizza en pannekoeken en patat, dan gaan we gewoon alles opeten wat lekker is en dan gaan we eens kijken hoe dik onze buiken zijn. Mijn zoon accepteert dan prima dat ik het snoep weer wegstop. De reden dat kinderen zeuren is simpel: ze doen het omdat het werkt. Als het nooit werkt, zeuren ze niet. Een zeurtoon hoef je niet te accepteren. Ik zeg altijd als mijn zoon zeurt: Ik hoor een diva zingen/Ik hoor een baby, ga jij hem eens zoeken, zou die onder de tafel zitten?
Zonder je eigen frustratie is zo'n situatie echt prima te handelen. Maar ik herken het ook hoor: na een dag uitsloven voor je gezin wil je gewoon wat ERKENNING voor wat je doet. Maar dat mag je van je kind niet verwachten, dan belast je hem met de verantwoordelijkheid voor jouw geluk. Dat doen mensen veel te veel, vind ik. Vaak onder het mom van 'ik wil mijn kind zo opvoeden dat hij sociaal/beleefd etc. is. Maar als je goed kijkt zie je dat er toch heel veel eigen frustraties/verlangens om erkend te worden door je gezin achter zitten.
maandag 7 juli 2008 om 22:27
quote:fashionvictim schreef op 07 juli 2008 @ 22:06:
ik heb een hij, Ottelien .
En voor de goede orde: het is allemaal niet zo'n gevecht hoor, dat valt reuze mee. Ik was gewoon benieuwd naar of ze dat al snappen, inderdaad, omdat ik net als Roos me weleens betrap op de gedachte "wat nou deze wil ik niet? kindertjes in Afrika hébben niet eens eten!" (en hoor dan mijn eigen moeder en moet dan stiekem ook wel vreselijk lachen om mijn eigen mutsigheid).Ha, ik weet dat jij een Prins hebt, FV, ik probeerde het wat "algemener" te brengen. En als ik wat van de andere posts op deze pijler lees, dan hebben sommige ouders echt een, al dan niet tijdelijke, strijd met hun kinderen. Maar als je het simpel wilt houden: volgens mij is jouw zoon te jong om dankbaar te zijn, hij heeft het besef nog niet, dus je kunt het niet van hem verwachten - maak er geen punt van, het komt wel goed, enz.
ik heb een hij, Ottelien .
En voor de goede orde: het is allemaal niet zo'n gevecht hoor, dat valt reuze mee. Ik was gewoon benieuwd naar of ze dat al snappen, inderdaad, omdat ik net als Roos me weleens betrap op de gedachte "wat nou deze wil ik niet? kindertjes in Afrika hébben niet eens eten!" (en hoor dan mijn eigen moeder en moet dan stiekem ook wel vreselijk lachen om mijn eigen mutsigheid).Ha, ik weet dat jij een Prins hebt, FV, ik probeerde het wat "algemener" te brengen. En als ik wat van de andere posts op deze pijler lees, dan hebben sommige ouders echt een, al dan niet tijdelijke, strijd met hun kinderen. Maar als je het simpel wilt houden: volgens mij is jouw zoon te jong om dankbaar te zijn, hij heeft het besef nog niet, dus je kunt het niet van hem verwachten - maak er geen punt van, het komt wel goed, enz.
maandag 7 juli 2008 om 22:31
quote:jojanneke66 schreef op 07 juli 2008 @ 21:59:
[...]
Graag gedaan!
En ach, relativeer het een beetje...
Weet je, als moeder zijn veel dingen waar je je zorgen om maakt.
Ik maakte mij zorgen over het feit dat hij wel zindelijk werd, ik was bang dat hij nooit "fatsoenlijk" leerde praten, en dat fietsen... Halleleluja... dat was helemaal een crime voordat hij leerde fietsen.
Totdat ik op een zaterdagavond in de stad was, en daar veel18-jarigen tegen kwam. En die 18 jarigen waren allemaal op de fiets naar de kroeg gekomen, konden prima een biertje bestellen, en ze waren ook allemaal zindelijk.
En toen realiseerde ik mij dat ik inderdaad geen 18-jarigen kende die niet zindelijk waren, die niet op de fiets naar de kroeg konden, en die geen biertje konden bestellen.
't gaat dus goed komen. Echt waar.
JOjanneke. ( met een zoon die bovenstaand allemaal kan, maar die het toch errug leuk vind om van zaterdag op zondag wandelend door de aardappelvelden naar huis toe te gaan met een flinke sputter op...
"Want weet je mam, als je dan toch valt omdat je zoveel gedronken hebt, dan kan je beter lopen en in de klei vallen, als fietsend op het fietspad.......Klei is veel zachter, en daar rijden geen auto's.... "
JOjanneke.Wat mooi om jouw reactie te lezen. Plaatst alles in het juiste perspectief, heerlijk nuchter en relativerend!
[...]
Graag gedaan!
En ach, relativeer het een beetje...
Weet je, als moeder zijn veel dingen waar je je zorgen om maakt.
Ik maakte mij zorgen over het feit dat hij wel zindelijk werd, ik was bang dat hij nooit "fatsoenlijk" leerde praten, en dat fietsen... Halleleluja... dat was helemaal een crime voordat hij leerde fietsen.
Totdat ik op een zaterdagavond in de stad was, en daar veel18-jarigen tegen kwam. En die 18 jarigen waren allemaal op de fiets naar de kroeg gekomen, konden prima een biertje bestellen, en ze waren ook allemaal zindelijk.
En toen realiseerde ik mij dat ik inderdaad geen 18-jarigen kende die niet zindelijk waren, die niet op de fiets naar de kroeg konden, en die geen biertje konden bestellen.
't gaat dus goed komen. Echt waar.
JOjanneke. ( met een zoon die bovenstaand allemaal kan, maar die het toch errug leuk vind om van zaterdag op zondag wandelend door de aardappelvelden naar huis toe te gaan met een flinke sputter op...
"Want weet je mam, als je dan toch valt omdat je zoveel gedronken hebt, dan kan je beter lopen en in de klei vallen, als fietsend op het fietspad.......Klei is veel zachter, en daar rijden geen auto's.... "
JOjanneke.Wat mooi om jouw reactie te lezen. Plaatst alles in het juiste perspectief, heerlijk nuchter en relativerend!
maandag 7 juli 2008 om 22:34
Vier jaar lijkt me iets te jong om echte, intrinsieke dankbaarheid van je kind te verwachten. Natuurlijk horen ze dank je wel te zeggen en natuurlijk kunnen ze oprecht blij zijn met een koekje. En natuurlijk moet je er wat van gaat zeggen als hij onmiddelijk om nog een koekje gaat zeuren. Maar een kind van vier kan echt nog niet beseffen dat andere kinderen niet "zomaar" wat krijgen en hij dus bijzonder is. Zijn voorstellingsvermogen gaat niet verder dan: "Koekje lekker, nog een! Kan ik het voor elkaar krijgen om er nog een te vragen?".
Misschien is het hem ook niet duidelijk genoeg waarom hij af en toe een koekje of kadootje krijgt. De reden "omdat het vakantie is" is niet erg concreet voor een vierjarige. Hij kan dat nog niet koppelen aan "de teugels laten vieren". Bovendien is een vakantie ook een oneindig lange periode in de beleving van een vierjarige. Hij kan nog niet goed overzien wanneer "vakantie" begint en eindigt. Als de zon niet meer schijnt? Als mama weer aan het werk gaat en hij weer naar school? Een periode van twee weken kan een vierjarige echter nog niet overzien. De redenen "omdat hij lief is" is een beetje tricky. Enerzijds is het natuurlijk belangrijk dat je elkaar laat zien dat je om elkaar geeft. Maar moet dat perse altijd met een beloning? En het is toch ook wel een beetje vanzelfsprekend dat hij zich lief gedraagd?
Zeker als je niet van te voren aangeeft dat en waarom hij iets extra's krijgt, kan het voor een kleuter heel onduidelijk zijn wanneer hij wel en niet iets lekkers/leuks krijgt. En of hij de mogelijkheid heeft er iets "bij te zeuren". Natuurlijk is spontaan iets leuks of liefs doen voor je kind goed, maar een kleuter heeft ook behoefte aan inzicht en overzicht. Als je vaak zomaar iets geeft, zal hij leren dat je van hem houdt, maar creeer je ook veel mogelijkheden voor gezeur. En wellicht heb je ook net een kleuter die nog meer behoefte heeft aan duidelijkheid. Dus je kunt hem best een keer verwennen, maar wordt het wel makkelijker (voor jullie beide) als je er dan een duidelijke reden aanvast koppelt en het ook aankondigd. Dat maakt het gewoon wat overzichtelijker voor hem.
Misschien is het hem ook niet duidelijk genoeg waarom hij af en toe een koekje of kadootje krijgt. De reden "omdat het vakantie is" is niet erg concreet voor een vierjarige. Hij kan dat nog niet koppelen aan "de teugels laten vieren". Bovendien is een vakantie ook een oneindig lange periode in de beleving van een vierjarige. Hij kan nog niet goed overzien wanneer "vakantie" begint en eindigt. Als de zon niet meer schijnt? Als mama weer aan het werk gaat en hij weer naar school? Een periode van twee weken kan een vierjarige echter nog niet overzien. De redenen "omdat hij lief is" is een beetje tricky. Enerzijds is het natuurlijk belangrijk dat je elkaar laat zien dat je om elkaar geeft. Maar moet dat perse altijd met een beloning? En het is toch ook wel een beetje vanzelfsprekend dat hij zich lief gedraagd?
Zeker als je niet van te voren aangeeft dat en waarom hij iets extra's krijgt, kan het voor een kleuter heel onduidelijk zijn wanneer hij wel en niet iets lekkers/leuks krijgt. En of hij de mogelijkheid heeft er iets "bij te zeuren". Natuurlijk is spontaan iets leuks of liefs doen voor je kind goed, maar een kleuter heeft ook behoefte aan inzicht en overzicht. Als je vaak zomaar iets geeft, zal hij leren dat je van hem houdt, maar creeer je ook veel mogelijkheden voor gezeur. En wellicht heb je ook net een kleuter die nog meer behoefte heeft aan duidelijkheid. Dus je kunt hem best een keer verwennen, maar wordt het wel makkelijker (voor jullie beide) als je er dan een duidelijke reden aanvast koppelt en het ook aankondigd. Dat maakt het gewoon wat overzichtelijker voor hem.
maandag 7 juli 2008 om 22:38
quote:MissMara schreef op 07 juli 2008 @ 22:23:
Zonder je eigen frustratie is zo'n situatie echt prima te handelen. Maar ik herken het ook hoor: na een dag uitsloven voor je gezin wil je gewoon wat ERKENNING voor wat je doet. Maar dat mag je van je kind niet verwachten, dan belast je hem met de verantwoordelijkheid voor jouw geluk. Dat doen mensen veel te veel, vind ik. Vaak onder het mom van 'ik wil mijn kind zo opvoeden dat hij sociaal/beleefd etc. is. Maar als je goed kijkt zie je dat er toch heel veel eigen frustraties/verlangens om erkend te worden door je gezin achter zitten.Ik denk dat je daar gelijk in hebt, ik ben me daar in ieder geval heel erg van bewust. Ik belast Kitty dan ook niet met de verantwoordelijkheid voor mijn geluk, dat kan, mag en wil ik ook niet.
Maar ik merk wel dat het als alleenstaande ouder soms heel moeilijk is om aan je erkenning te komen. En erkenning is denk ik wel belangrijk. Moeders zijn ook maar mensen. Je krijgt eerder commentaar (je werkt te veel, je werkt te weinig, je krijgt teveel alimentatie, je kind moet zich voortdurend aanpassen aan bij vader of moeder thuis) dan een keer de opmerking dat je het goed doet. In periodes dat het allemaal even niet zo vlot loopt met Kitty, kan een opmerking van mijn moeder of mijn zus dat ze me een hartstikke goede moeder vinden, me echt in tranen brengen.
Als je samen met een partner kinderen opvoedt, doe je dat meer naar elkaar toe, deel je de frustraties van het ouderschap, je geeft elkaar feedback. Ik merk toch dat ik dat niet snel deel met anderen, omdat ik dan vaak allemaal aanwijzingen krijgt over hoe je het dan aan moet pakken die helemaal niet binnen mijn machte liggen.
Zo, dat was even een frustratietje van deze ouder.
Zonder je eigen frustratie is zo'n situatie echt prima te handelen. Maar ik herken het ook hoor: na een dag uitsloven voor je gezin wil je gewoon wat ERKENNING voor wat je doet. Maar dat mag je van je kind niet verwachten, dan belast je hem met de verantwoordelijkheid voor jouw geluk. Dat doen mensen veel te veel, vind ik. Vaak onder het mom van 'ik wil mijn kind zo opvoeden dat hij sociaal/beleefd etc. is. Maar als je goed kijkt zie je dat er toch heel veel eigen frustraties/verlangens om erkend te worden door je gezin achter zitten.Ik denk dat je daar gelijk in hebt, ik ben me daar in ieder geval heel erg van bewust. Ik belast Kitty dan ook niet met de verantwoordelijkheid voor mijn geluk, dat kan, mag en wil ik ook niet.
Maar ik merk wel dat het als alleenstaande ouder soms heel moeilijk is om aan je erkenning te komen. En erkenning is denk ik wel belangrijk. Moeders zijn ook maar mensen. Je krijgt eerder commentaar (je werkt te veel, je werkt te weinig, je krijgt teveel alimentatie, je kind moet zich voortdurend aanpassen aan bij vader of moeder thuis) dan een keer de opmerking dat je het goed doet. In periodes dat het allemaal even niet zo vlot loopt met Kitty, kan een opmerking van mijn moeder of mijn zus dat ze me een hartstikke goede moeder vinden, me echt in tranen brengen.
Als je samen met een partner kinderen opvoedt, doe je dat meer naar elkaar toe, deel je de frustraties van het ouderschap, je geeft elkaar feedback. Ik merk toch dat ik dat niet snel deel met anderen, omdat ik dan vaak allemaal aanwijzingen krijgt over hoe je het dan aan moet pakken die helemaal niet binnen mijn machte liggen.
Zo, dat was even een frustratietje van deze ouder.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 7 juli 2008 om 22:54
maandag 7 juli 2008 om 23:10
Graag gedaan, lieve huilie!
Serieus, als je zulke puinhopen kent, dan is het toch extra fijn om zo zorgvuldig mogelijk met je eigen kleine man of vrouw om te gaan he? Daar kan ik echt heel gelukkig van worden (van het proberen alleen al), dan weet ik wat er echt belangrijk voor me is.
Oja, en Fash, jij zegt dat je niet zo'n moeder wilt worden die snoepen aan regels bindt, daar heb je blijkbaar een heel vervelend beeld bij. Maar je zal echt zien dat een dergelijke duidelijkheid jou en je kind veel rustiger maakt. Toen mijn zoon een lange tijd veel met snoepen en tv kijken bezig was en er veel om vroeg hebben wij de regel ingesteld dat hij om 3 uur een snoepje krijgt ('snoeptijd') en mag tv kijken als er gekookt wordt. Ik kan nu dus gewoon naar de klok/het fornuis wijzen als er een vraag komt naar die 2 zaken. Heerlijk! En hij mag heus tussendoor wel eens wat snoepen hoor. Maar dat is dan echt een extraatje waar hij ook heel blij mee is! Ik vind het antwoord: 'nee, we kunnen nu niet snoepen, het is helaas geen snoeptijd, jammer he?' echt heerlijk! Je bent zo veel minder de boeman. Hij accepteert het als een van de regels, vergelijkbaar met autogordels en 's avonds tandenpoetsen.
Serieus, als je zulke puinhopen kent, dan is het toch extra fijn om zo zorgvuldig mogelijk met je eigen kleine man of vrouw om te gaan he? Daar kan ik echt heel gelukkig van worden (van het proberen alleen al), dan weet ik wat er echt belangrijk voor me is.
Oja, en Fash, jij zegt dat je niet zo'n moeder wilt worden die snoepen aan regels bindt, daar heb je blijkbaar een heel vervelend beeld bij. Maar je zal echt zien dat een dergelijke duidelijkheid jou en je kind veel rustiger maakt. Toen mijn zoon een lange tijd veel met snoepen en tv kijken bezig was en er veel om vroeg hebben wij de regel ingesteld dat hij om 3 uur een snoepje krijgt ('snoeptijd') en mag tv kijken als er gekookt wordt. Ik kan nu dus gewoon naar de klok/het fornuis wijzen als er een vraag komt naar die 2 zaken. Heerlijk! En hij mag heus tussendoor wel eens wat snoepen hoor. Maar dat is dan echt een extraatje waar hij ook heel blij mee is! Ik vind het antwoord: 'nee, we kunnen nu niet snoepen, het is helaas geen snoeptijd, jammer he?' echt heerlijk! Je bent zo veel minder de boeman. Hij accepteert het als een van de regels, vergelijkbaar met autogordels en 's avonds tandenpoetsen.
maandag 7 juli 2008 om 23:24
MissMara, daar kan ik het mee eens zijn. Kitty mag dagelijks snoepen, maar rond een vaste tijd. Uit school is het eerst (thee met) melk en koekjes, en ergens rond half vijf, zo tussen de milk & cookies en het avondeten, wordt er gesnoept in huize Poez. Kitty weet dat, en vraagt er dan ook pas om of ik bied het aan. Dat is gewoon snoeptijd.
Probleem is wel dat ik co-ouder met Kitty's vader. En ik heb weinig zicht op de regels daar.
Probleem is wel dat ik co-ouder met Kitty's vader. En ik heb weinig zicht op de regels daar.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
