Kinderen
alle pijlers
Begrijpen kleine kinderen al iets van dankbaarheid?
maandag 7 juli 2008 om 18:34
Beetje stomme topictitel misschien, maar ik had net weer een akkefietje met mijn zoon om iets wat naar mijn zin té vaak voorkomt.
Mijn zoontje wordt best verwend. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld "zomaar" iets lekkers te eten met hem of om hem "zomaar" een klein cadeautje te geven of om "zomaar" iets leuks met hem te gaan doen. Pannenkoeken eten bijvoorbeeld, zonder dat daar reden voor is maar gewoon omdat ik vind dat hij lief is.
Ik wil dat in principe ook niet veranderen ofzo, ik vind het heerlijk om hem op die manier te verwennen. Maar ik wil tegelijkertijd ook dat hij weet dat het verwennen is, dat het niet vanzelfsprekend is dat hij iets krijgt. En dat laatste, daar heb ik wat mij betreft te vaak problemen mee.
Bijvoorbeeld: zoon zit lekker te spelen en ik weet dat we ijsjes in de vriezer hebben. Dus denk ik "leuk, ik ga hem een ijsje geven, hij is zooo lief nu." Maar wat er dan gebeurt is het volgende: nog voor hij het ijsje zelfs maar opheeft, begint hij al te zeuren om nóg een ijsje. Of om ook een koekje. Datzelfde gebeurt met leuke dingen doen of cadeautjes krijgen: nog voor hij zelfs maar gespeeld heeft met hetgeen hij krijgt, begint hij al te zeuren om iets wat hij er bovenop wil krijgen.
Ik vind dat hij blij moet zijn met wat hij krijgt en zeg dat dus ook. Ik wil dat hij weet dat het niet vanzelfsprekend is om iets te krijgen en dat genoeg genoeg is. Maar snappen kinderen van 4 dat al? Ik word vaak boos om dat gedrag en heb de indruk dat hij de strekking van wat ik zeg niet helemaal begrijpt. Wat ik nu doe is het volgende: als hij iets krijgt en dat is het startsein voor gezeur om meer, dan krijgt hij helemaal niks. Koekje niet goed genoeg want je wil er ook nog eens een snoepje bij? Prima, lever het koekje dan maar weer in want het is of een koekje en dan dank je wel mamma, of niks.
Maar volgens mij is dat niet zo'n handige aanpak. Hoe gaan jullie daar mee om? En zijn jullie kinderen ook van die onverzadigbare verwende nesten?
Mijn zoontje wordt best verwend. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld "zomaar" iets lekkers te eten met hem of om hem "zomaar" een klein cadeautje te geven of om "zomaar" iets leuks met hem te gaan doen. Pannenkoeken eten bijvoorbeeld, zonder dat daar reden voor is maar gewoon omdat ik vind dat hij lief is.
Ik wil dat in principe ook niet veranderen ofzo, ik vind het heerlijk om hem op die manier te verwennen. Maar ik wil tegelijkertijd ook dat hij weet dat het verwennen is, dat het niet vanzelfsprekend is dat hij iets krijgt. En dat laatste, daar heb ik wat mij betreft te vaak problemen mee.
Bijvoorbeeld: zoon zit lekker te spelen en ik weet dat we ijsjes in de vriezer hebben. Dus denk ik "leuk, ik ga hem een ijsje geven, hij is zooo lief nu." Maar wat er dan gebeurt is het volgende: nog voor hij het ijsje zelfs maar opheeft, begint hij al te zeuren om nóg een ijsje. Of om ook een koekje. Datzelfde gebeurt met leuke dingen doen of cadeautjes krijgen: nog voor hij zelfs maar gespeeld heeft met hetgeen hij krijgt, begint hij al te zeuren om iets wat hij er bovenop wil krijgen.
Ik vind dat hij blij moet zijn met wat hij krijgt en zeg dat dus ook. Ik wil dat hij weet dat het niet vanzelfsprekend is om iets te krijgen en dat genoeg genoeg is. Maar snappen kinderen van 4 dat al? Ik word vaak boos om dat gedrag en heb de indruk dat hij de strekking van wat ik zeg niet helemaal begrijpt. Wat ik nu doe is het volgende: als hij iets krijgt en dat is het startsein voor gezeur om meer, dan krijgt hij helemaal niks. Koekje niet goed genoeg want je wil er ook nog eens een snoepje bij? Prima, lever het koekje dan maar weer in want het is of een koekje en dan dank je wel mamma, of niks.
Maar volgens mij is dat niet zo'n handige aanpak. Hoe gaan jullie daar mee om? En zijn jullie kinderen ook van die onverzadigbare verwende nesten?
Am Yisrael Chai!
dinsdag 8 juli 2008 om 10:25
quote:Pauline65 schreef op 07 juli 2008 @ 20:16:
Nee, dat is waar. Maar etterstralen om het etterstralen dat ben je op een gegeven moment ook wel helemaal BEU.
En echt om alles!! "Wil je sap of wil je melk?" "ik wil sap mama". Okay, papa schenkt meteen sap voor haar in, mevrouw gaat echt helemaal compleet uit haar dak, smijt een emmertje door de kamer en waarom?? Omdat mama het in had moeten schenken!Ik geloof dat dat inderdaad een fase is waarin ze hun grenzen gaan uittesten. Je voélt gewoon dat de bron van irritatie er met de haren bij gesleept wordt. Is het een idee je dochter minder vaak de keuze te geven? Ik heb ook vaak de neiging om de kinderen te vragen wat ze willen drinken of eten, terwijl het meestal geen probleem oplever als ik ze gewoon iets voorzet. Misschien worden die kinderen ook wel een beetje gek van de keuzes die ze de hele dag door moeten maken.
Nee, dat is waar. Maar etterstralen om het etterstralen dat ben je op een gegeven moment ook wel helemaal BEU.
En echt om alles!! "Wil je sap of wil je melk?" "ik wil sap mama". Okay, papa schenkt meteen sap voor haar in, mevrouw gaat echt helemaal compleet uit haar dak, smijt een emmertje door de kamer en waarom?? Omdat mama het in had moeten schenken!Ik geloof dat dat inderdaad een fase is waarin ze hun grenzen gaan uittesten. Je voélt gewoon dat de bron van irritatie er met de haren bij gesleept wordt. Is het een idee je dochter minder vaak de keuze te geven? Ik heb ook vaak de neiging om de kinderen te vragen wat ze willen drinken of eten, terwijl het meestal geen probleem oplever als ik ze gewoon iets voorzet. Misschien worden die kinderen ook wel een beetje gek van de keuzes die ze de hele dag door moeten maken.
Ga in therapie!
dinsdag 8 juli 2008 om 10:31
quote:Pauline65 schreef op 07 juli 2008 @ 20:16:
We hebben nu ingesteld dat we niet meer luisteren naar zinnen die met de woorden "ik wil" beginnen.
Nog even hierover. Ik heb dit op een bepaald moment ook ingesteld, ik werd gek van de 'ik wil'-en. Maar ik ben daarvan teruggekomen. Ik vind dat kinderen moeten weten dat ze 'ik wil (niet)' mogen zeggen. Ik wil fietsen, ik wil spelen, ik wil niet naar buiten, ik wil papa opbellen.
Ik wil niet dat mijn kinderen opgroeien en als ze iets willen altijd vragen: mag ik alsjeblieft...? Het hangt er natuurlijk vanaf wat ze willen, de beleefdheidsvormen moeten ze leren. Dus het is wel "mag ik alsjeblieft een koekje?". Maar niet "mag ik alsjeblieft buiten gaan spelen?". "Ik wil" kunnen en durven zeggen is naar mijn idee ook in hun latere leven belangrijk. "Ik wil een salarisverhoging" bijvoorbeeld, maar ook "ik wil niet dat je me daar aanraakt". Soms is duidelijkheid over wat je wel en niet wil belangrijk, en dan is "mag ik alsjeblieft" te zwak.
We hebben nu ingesteld dat we niet meer luisteren naar zinnen die met de woorden "ik wil" beginnen.
Nog even hierover. Ik heb dit op een bepaald moment ook ingesteld, ik werd gek van de 'ik wil'-en. Maar ik ben daarvan teruggekomen. Ik vind dat kinderen moeten weten dat ze 'ik wil (niet)' mogen zeggen. Ik wil fietsen, ik wil spelen, ik wil niet naar buiten, ik wil papa opbellen.
Ik wil niet dat mijn kinderen opgroeien en als ze iets willen altijd vragen: mag ik alsjeblieft...? Het hangt er natuurlijk vanaf wat ze willen, de beleefdheidsvormen moeten ze leren. Dus het is wel "mag ik alsjeblieft een koekje?". Maar niet "mag ik alsjeblieft buiten gaan spelen?". "Ik wil" kunnen en durven zeggen is naar mijn idee ook in hun latere leven belangrijk. "Ik wil een salarisverhoging" bijvoorbeeld, maar ook "ik wil niet dat je me daar aanraakt". Soms is duidelijkheid over wat je wel en niet wil belangrijk, en dan is "mag ik alsjeblieft" te zwak.
Ga in therapie!
dinsdag 8 juli 2008 om 10:39
quote:MissMara schreef op 07 juli 2008 @ 22:23:
Dit hele topic gaat over frustraties van ouders, niet over verwend gedrag van kinderen. Ik zeg ook wel eens voor de grap, met rollende ogen: De dankbaarheid is ver te zoeken! Maar voor kinderen is inderdaad alles normaal. Nee, laat ik preciezer zijn: alles is een leersituatie, een experiment. Mirjam zei het al geloof ik, maar een kind denkt: hee, mijn mama is in een goeie bui (afgeleid uit lieve blikken, aai over de bol, pannenkoeken), ik ga gewoon vragen of ik nu die koekjes mag! Ik vind dat gedrag hartstikke slim en ik schiet altijd in de lach als mijn zoon (bijna 5) zoiets zeg. En dan vraag ik op vrolijke toon: Wat denk je zelf? En dan zegt hij altijd nee, he? Zelf kan hij er dan ook hard om lachen.
Als je hier wat mee wilt zou ik humor gebruiken: Ik moet wel een beetje om jou lachen hoor, ben jij meneertje snoepiemonster geworden? Of: Ja hoor, koek en snoep en ijs en pizza en pannekoeken en patat, dan gaan we gewoon alles opeten wat lekker is en dan gaan we eens kijken hoe dik onze buiken zijn. Mijn zoon accepteert dan prima dat ik het snoep weer wegstop. De reden dat kinderen zeuren is simpel: ze doen het omdat het werkt. Als het nooit werkt, zeuren ze niet. Een zeurtoon hoef je niet te accepteren. Ik zeg altijd als mijn zoon zeurt: Ik hoor een diva zingen/Ik hoor een baby, ga jij hem eens zoeken, zou die onder de tafel zitten?
Zonder je eigen frustratie is zo'n situatie echt prima te handelen. Maar ik herken het ook hoor: na een dag uitsloven voor je gezin wil je gewoon wat ERKENNING voor wat je doet. Maar dat mag je van je kind niet verwachten, dan belast je hem met de verantwoordelijkheid voor jouw geluk. Dat doen mensen veel te veel, vind ik. Vaak onder het mom van 'ik wil mijn kind zo opvoeden dat hij sociaal/beleefd etc. is. Maar als je goed kijkt zie je dat er toch heel veel eigen frustraties/verlangens om erken
te worden door je gezin achter zitten.
Haha, die gebruik ik ook weleens; wat denk je zelf?
En dan zegt zoon; nee, dat dacht ik al...en dan lachen we erom. Maar hij kan het altijd proberen, sterker nog, het lijkt me heel normaal dat hij het probeert. Zoon roept altijd heel hard joepie! als hij een keer iets mag wat hij heel graag wil. Hij is nu 9 en bedankt me als hij een klein cadootje heeft gekregen. Ik vertel er ook altijd bij waarom dat zo is; omdat jij zo ontzettend goed je best hebt gedaan, of zo lief bent geweest terwijl je een hekel hebt aan..
Wat dankbaarheid in het algemeen betreft; ik vind het normaal dat wij als ouders voorzien in een aantal basisbehoeften; een kind moet een fiets hebben, kleding, schoenen etc. Daar hoeft hij me niet voor te bedanken, dat hoort er gewoon bij. Ik maak hem er wel van bewust dat het niet zo vanzelfsprekend is voor alle mensen; dat er kinderen zijn die het niet krijgen omdat er geen geld voor is. Of dat er kinderen in arme landen zijn die gewoon nooit speelgoed krijgen. Ook wil ik dat hij zuinig is op zijn spullen, want het kost gewoon geld. Hij weet dat we ervoor moeten werken, dat we soms ook liever niet gaan werken maar anders kunnen we al die spullen niet kopen.
Dit hele topic gaat over frustraties van ouders, niet over verwend gedrag van kinderen. Ik zeg ook wel eens voor de grap, met rollende ogen: De dankbaarheid is ver te zoeken! Maar voor kinderen is inderdaad alles normaal. Nee, laat ik preciezer zijn: alles is een leersituatie, een experiment. Mirjam zei het al geloof ik, maar een kind denkt: hee, mijn mama is in een goeie bui (afgeleid uit lieve blikken, aai over de bol, pannenkoeken), ik ga gewoon vragen of ik nu die koekjes mag! Ik vind dat gedrag hartstikke slim en ik schiet altijd in de lach als mijn zoon (bijna 5) zoiets zeg. En dan vraag ik op vrolijke toon: Wat denk je zelf? En dan zegt hij altijd nee, he? Zelf kan hij er dan ook hard om lachen.
Als je hier wat mee wilt zou ik humor gebruiken: Ik moet wel een beetje om jou lachen hoor, ben jij meneertje snoepiemonster geworden? Of: Ja hoor, koek en snoep en ijs en pizza en pannekoeken en patat, dan gaan we gewoon alles opeten wat lekker is en dan gaan we eens kijken hoe dik onze buiken zijn. Mijn zoon accepteert dan prima dat ik het snoep weer wegstop. De reden dat kinderen zeuren is simpel: ze doen het omdat het werkt. Als het nooit werkt, zeuren ze niet. Een zeurtoon hoef je niet te accepteren. Ik zeg altijd als mijn zoon zeurt: Ik hoor een diva zingen/Ik hoor een baby, ga jij hem eens zoeken, zou die onder de tafel zitten?
Zonder je eigen frustratie is zo'n situatie echt prima te handelen. Maar ik herken het ook hoor: na een dag uitsloven voor je gezin wil je gewoon wat ERKENNING voor wat je doet. Maar dat mag je van je kind niet verwachten, dan belast je hem met de verantwoordelijkheid voor jouw geluk. Dat doen mensen veel te veel, vind ik. Vaak onder het mom van 'ik wil mijn kind zo opvoeden dat hij sociaal/beleefd etc. is. Maar als je goed kijkt zie je dat er toch heel veel eigen frustraties/verlangens om erken
te worden door je gezin achter zitten.
Haha, die gebruik ik ook weleens; wat denk je zelf?
En dan zegt zoon; nee, dat dacht ik al...en dan lachen we erom. Maar hij kan het altijd proberen, sterker nog, het lijkt me heel normaal dat hij het probeert. Zoon roept altijd heel hard joepie! als hij een keer iets mag wat hij heel graag wil. Hij is nu 9 en bedankt me als hij een klein cadootje heeft gekregen. Ik vertel er ook altijd bij waarom dat zo is; omdat jij zo ontzettend goed je best hebt gedaan, of zo lief bent geweest terwijl je een hekel hebt aan..
Wat dankbaarheid in het algemeen betreft; ik vind het normaal dat wij als ouders voorzien in een aantal basisbehoeften; een kind moet een fiets hebben, kleding, schoenen etc. Daar hoeft hij me niet voor te bedanken, dat hoort er gewoon bij. Ik maak hem er wel van bewust dat het niet zo vanzelfsprekend is voor alle mensen; dat er kinderen zijn die het niet krijgen omdat er geen geld voor is. Of dat er kinderen in arme landen zijn die gewoon nooit speelgoed krijgen. Ook wil ik dat hij zuinig is op zijn spullen, want het kost gewoon geld. Hij weet dat we ervoor moeten werken, dat we soms ook liever niet gaan werken maar anders kunnen we al die spullen niet kopen.
dinsdag 8 juli 2008 om 13:32
quote:fashionvictim schreef op 07 juli 2008 @ 23:37:
[...]
het is een bepaalde houding, een bepaalde manier van dwingen - en dat ging om sperciebonen.
Maar dààr mocht hij toch wel een tweede van?
FV, misschien "moet" je inderdaad de extra verwenmomenten maar gewoon even laten voor wat ze zijn. Zeker kadootjes tussendoor zijn echt geen must hoor.
[...]
het is een bepaalde houding, een bepaalde manier van dwingen - en dat ging om sperciebonen.
Maar dààr mocht hij toch wel een tweede van?
FV, misschien "moet" je inderdaad de extra verwenmomenten maar gewoon even laten voor wat ze zijn. Zeker kadootjes tussendoor zijn echt geen must hoor.
dinsdag 8 juli 2008 om 15:01
Ik vind die aanpak prima eigenlijk. Als je gaat zeuren om meer dan lever je het gekregene maar gewoon weer in. Waarom niet?
Op zich kan een kind van 4 best geleerd worden dat hij/zij blij moet zijn met wat het krijgt. Misschien helpt het als je laat zien dat hij ook moet verdienen wat hij krijgt. Dus als hij om iets zeurt gewoon vragen of hij zelf vind dat hij lief is geweest, en als hij onterecht vindt van wel dan leg je gewoon uit waarom jij vindt van niet. Dat hielp bij mijn oudste dochter prima. We gingen gewoon het rijtje af "Lief gespeeld, speelgoed opgeruimd, netjes alsjeblieft gezegd, dankjewel gezegd, niet gezeurd, niet boos gedaan...." allemaal goed? Dan mag je 1 ijsje. En misschien straks nog eentje, maar dat bepaald mama wel. En zeuren betekent meteen geen ijsje meer.
Op zich kan een kind van 4 best geleerd worden dat hij/zij blij moet zijn met wat het krijgt. Misschien helpt het als je laat zien dat hij ook moet verdienen wat hij krijgt. Dus als hij om iets zeurt gewoon vragen of hij zelf vind dat hij lief is geweest, en als hij onterecht vindt van wel dan leg je gewoon uit waarom jij vindt van niet. Dat hielp bij mijn oudste dochter prima. We gingen gewoon het rijtje af "Lief gespeeld, speelgoed opgeruimd, netjes alsjeblieft gezegd, dankjewel gezegd, niet gezeurd, niet boos gedaan...." allemaal goed? Dan mag je 1 ijsje. En misschien straks nog eentje, maar dat bepaald mama wel. En zeuren betekent meteen geen ijsje meer.
