Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010, deel 25
zondag 4 augustus 2019 om 12:54
Dat vind ik raar dat je als kindvrije vrijwillig tussen die massahysterie gaat zitten.MarindaH schreef: ↑04-08-2019 12:26Ik snap jouw verbazing niet. Als je kinderen krijgt, schuif je je eigen behoeftes zoveel mogelijk aan de kant. Omdat je kinderen niet in hun eigen behoeftes kunnen voorzien, daar zijn het kinderen voor. Tuurlijk, met het ene kind valt makkelijker te reizen dan het andere kind en ik ken zat ouders die gewoon met hun kroost naar het verre buitenland gaan. Maar ik ken ook kinderloze mensen die as we speak op een camping in Frankrijk zitten.
Juni en september is het in Europa vaak lekkerder weer dan in hoog zomer, het is goedkoper en in elk geval is het minder druk.
Als je dan toch aan de bouwvak vast zit dan zijn er ook nog wel bestemmingen te vinden waar het toch minder druk is ondanks hoogseizoen.
zondag 4 augustus 2019 om 14:58
Ik verbaas mij vooral over het aspect dat je "er zoveel voor terug krijgt" terwijl ik alleen maar hoor dat mensen moeten inleveren op bijvoorbeeld vakanties aanpassen naar de kids. Volgens mij is dit topic o.a. bedoelt om daar je verbazing over te kunnen uiten toch?MarindaH schreef: ↑04-08-2019 12:26Ik snap jouw verbazing niet. Als je kinderen krijgt, schuif je je eigen behoeftes zoveel mogelijk aan de kant. Omdat je kinderen niet in hun eigen behoeftes kunnen voorzien, daar zijn het kinderen voor. Tuurlijk, met het ene kind valt makkelijker te reizen dan het andere kind en ik ken zat ouders die gewoon met hun kroost naar het verre buitenland gaan. Maar ik ken ook kinderloze mensen die as we speak op een camping in Frankrijk zitten.
En wat anderen ook zeggen; er zijn genoeg mensen met kids die niet naar Zuid Frankrijk gaan en toch hele toffe reizen maken, waarbij ze ook heus rekening met hun kinderen houden.
zondag 4 augustus 2019 om 22:49
Al sinds mijn puberjaren weet ik het zeker: ik wil geen kinderen. Dat is inmiddels zo’n 20 jaar geleden en nog steeds ben ik zeer zeker van mijn zaak: ik wil geen kinderen. Ik vind goed opgevoede kindertjes leuk om bij tijd en wijle om me heen te hebben, ik pas graag een middagje op kinderen van vrienden mits ik ze mee mag nemen naar de dieren- of speeltuin en ik heb zelfs mijn baan gemaakt van het werken met pubers, dus nee, ik heb geen hekel aan kinderen. Absoluut niet zelfs, maar ik wil gewoon geen eigen exemplaar. 20 jaar fulltime een kind in mijn huis, in mijn planning en in mijn budget, nee… zo leuk vind ik ze nou ook weer niet, ik leen er liever soms eentje en investeer de rest van mijn tijd en geld liever in andere hobbies.
Aangezien ik dit altijd geweten heb, heb ik hier mijn vrienden ook op uitgezocht. Natuurlijk mochten ook mensen met kinderwens mijn vrienden worden, maar ik heb altijd geweten dat deze groep uiteindelijk 10 jaar “uit de running” is en dat, als ik niet met m´n 35 alleen op het terras wilde zitten, het zaak was om zeker ook te investeren in vrienden zonder kinderwens. Dat heb ik gedaan en tot een jaar of 3 a 4 geleden ging alles volgens plan. Ik wilde geen kinderen, mijn beste vrienden wilden geen kinderen en we zouden met z’n allen een hip en flitsend leven blijven leiden. Echter kwam een paar jaar geleden de eerste zwangerschap om de hoek en inmiddels is de één na laatste `om`. Had ik een maand geleden nog een gesprek met haar, waarin ze zich beklaagde over het vervelende en lastige gedrag van haar stiefzoon (overigens totaal stereotype gedrag voor een kind van zijn leeftijd, een lief en zachtaardig knulletje wat helaas een tikje traag van begrip is) en het feit dat het leven toch wel heel erg om de kinderen draait als ze er zijn en dat daar eigenlijk geen zier aan is. Nu komt ze me doodleuk vertellen dat ze moeder wordt…. De vorige zei na 15 jaar vriendschap (waarin ze regelmatig oreerde dat kinderen ronduit “kut” zijn) doodleuk `het ligt niet aan jou persoonlijk, maar we zijn op zo´n verschillende plekken in ons leven, ik voel even niet de behoefte om in onze vriendschap te investeren`. Twee maanden later hoor ik via via dat ze zwanger was….
Lang verhaal kort, alleen mijn beste vriend en ik zijn nog over in mijn kindvrije leven, alle mooie plannen ten spijt. Ik voel me hierdoor een beetje bedrogen. Over elk ander wezenlijk onderwerp waarover men eerst 10 jaar lang stellig mening A zouden hebben en van de één op de andere dag mening B zouden hebben, zonder hiervoor een gegronde reden te hebben anders dan “ik kan het niet zo goed uitleggen, het is een gevoel”, zou het normaal zijn om kritische vragen te stellen en de ander flink aan de tand te voelen over deze plotselinge omslag, maar het lijkt wel of er niet anders van je verwacht wordt dan acuut in de blijde verwachting stemming te springen en vooral geen kritische vragen te stellen of ook maar te opperen dat dit wel eens een niet al te rationele beslissing zou kunnen zijn. Het feit dat ik niet veranderd ben en dat zij juist een levensveranderende ommekeer maken, lijkt niet ter zake doende te zijn en het wordt ook niet gewaardeerd als je dit te berde brengt.
Wie herkent zich in mijn verhaal en zit of zat in een vergelijkbare situatie?
En heeft misschien ook tips voor me hoe ik hiermee om moet gaan?
Aangezien ik dit altijd geweten heb, heb ik hier mijn vrienden ook op uitgezocht. Natuurlijk mochten ook mensen met kinderwens mijn vrienden worden, maar ik heb altijd geweten dat deze groep uiteindelijk 10 jaar “uit de running” is en dat, als ik niet met m´n 35 alleen op het terras wilde zitten, het zaak was om zeker ook te investeren in vrienden zonder kinderwens. Dat heb ik gedaan en tot een jaar of 3 a 4 geleden ging alles volgens plan. Ik wilde geen kinderen, mijn beste vrienden wilden geen kinderen en we zouden met z’n allen een hip en flitsend leven blijven leiden. Echter kwam een paar jaar geleden de eerste zwangerschap om de hoek en inmiddels is de één na laatste `om`. Had ik een maand geleden nog een gesprek met haar, waarin ze zich beklaagde over het vervelende en lastige gedrag van haar stiefzoon (overigens totaal stereotype gedrag voor een kind van zijn leeftijd, een lief en zachtaardig knulletje wat helaas een tikje traag van begrip is) en het feit dat het leven toch wel heel erg om de kinderen draait als ze er zijn en dat daar eigenlijk geen zier aan is. Nu komt ze me doodleuk vertellen dat ze moeder wordt…. De vorige zei na 15 jaar vriendschap (waarin ze regelmatig oreerde dat kinderen ronduit “kut” zijn) doodleuk `het ligt niet aan jou persoonlijk, maar we zijn op zo´n verschillende plekken in ons leven, ik voel even niet de behoefte om in onze vriendschap te investeren`. Twee maanden later hoor ik via via dat ze zwanger was….
Lang verhaal kort, alleen mijn beste vriend en ik zijn nog over in mijn kindvrije leven, alle mooie plannen ten spijt. Ik voel me hierdoor een beetje bedrogen. Over elk ander wezenlijk onderwerp waarover men eerst 10 jaar lang stellig mening A zouden hebben en van de één op de andere dag mening B zouden hebben, zonder hiervoor een gegronde reden te hebben anders dan “ik kan het niet zo goed uitleggen, het is een gevoel”, zou het normaal zijn om kritische vragen te stellen en de ander flink aan de tand te voelen over deze plotselinge omslag, maar het lijkt wel of er niet anders van je verwacht wordt dan acuut in de blijde verwachting stemming te springen en vooral geen kritische vragen te stellen of ook maar te opperen dat dit wel eens een niet al te rationele beslissing zou kunnen zijn. Het feit dat ik niet veranderd ben en dat zij juist een levensveranderende ommekeer maken, lijkt niet ter zake doende te zijn en het wordt ook niet gewaardeerd als je dit te berde brengt.
Wie herkent zich in mijn verhaal en zit of zat in een vergelijkbare situatie?
En heeft misschien ook tips voor me hoe ik hiermee om moet gaan?
maandag 5 augustus 2019 om 00:04
Hoi Shiva77, ik herken me deels in je verhaal. Een van mijn beste vriendinnen had ook altijd een afkeer van kinderen en het ouderschap. Toen ze plots ongepland zwanger raakte heeft ze het, ondanks een stabiele relatie etc, weg laten halen. Samen hadden we hele gesprekken over hoe heerlijk het is om geen kinderen te hebben, we hebben heel wat moeders met hun koetsie-koetsie gedrag belachelijk gemaakt. Ik zag haar elk weekend en altijd samen op pad. Tot ze me ruim 2 jaar terug vertelde zwanger te zijn en het dit keer te willen houden. Ik was in shock! Met pijn en moeite heb ik blijdschap gefaket. Maar na de afspraak moest ik serieus huilen. Ik was zo teleurgesteld in haar. En dat zal ik haar uiteraard nooit zeggen, maar het voelt idd alsof ze me verlaten/bedrogen heeft.
Wat nog erger is; toen het kind werd geboren veranderde ze in een zelfde soort moeder die we een jaar daarvoor nog samen belachelijk hadden gemaakt. En van 1 keer per week zie ik haar nu eens per 2 a 3 maanden. Ik vind het heel jammer dat het zo is gegaan, maar wat doe je eraan? 80% van de mensen krijgt kinderen, grote kans dus dat jouw vriendinnen ook bij die 80% horen. En ik probeer wel de bewust kindvrijen op te zoeken, net als jij, maar ze zijn schaars
Maar ik snap je gevoel ieg heel goed
Wat nog erger is; toen het kind werd geboren veranderde ze in een zelfde soort moeder die we een jaar daarvoor nog samen belachelijk hadden gemaakt. En van 1 keer per week zie ik haar nu eens per 2 a 3 maanden. Ik vind het heel jammer dat het zo is gegaan, maar wat doe je eraan? 80% van de mensen krijgt kinderen, grote kans dus dat jouw vriendinnen ook bij die 80% horen. En ik probeer wel de bewust kindvrijen op te zoeken, net als jij, maar ze zijn schaars
Maar ik snap je gevoel ieg heel goed
maandag 5 augustus 2019 om 07:25
Ik lees dit topic vaak mee, ook al heb ik een kind, maar nu even reageren hoor.Kissie30 schreef: ↑03-08-2019 10:49Iets anders trouwens, wat me nu in de vakantieperiode weer opvalt. Veel collega's gaan nu op vakantie of zijn al geweest en écht allemaal hebben ze hun vakantie aangepast voor de kinderen! "Nee, dit jaar zijn we niet zo ver weg geweest, dat is niks waard met de kinderen" of "Heerlijk, een camping met zwembad, heel leuk voor de kids en meer hebben we niet nodig".
Ikzelf kijk het hele jaar uit naar toffe reizen die ik ga maken
Maar met je hele boedeltje naar de camping in Frankrijk vertrekken om daar lekker vadertje en moedertje te spelen, want dat vinden de kinderen zo leuk, is toch verre van tof...
Alles staat dus in het teken van de kids, toffe reizen maken is de eerste 15 jaar wel over dus. Maar je krijgt er zoveel voor terug... Maar wát dan???
Ik snap hier namelijk helemaal niks van en hoor het ook continu van vrienden: ‘ach de kinderen zijn al blij als er strand is, dus kunnen we net zo goed naar Terschelling’. ‘Nee de kinderen hebben nog niks aan zo’n verre reis’.
Man en ik denken dan altijd: Ehm ja, maar wij hebben er wel wat aan en wij willen dus idd niet in Nederland blijven de komende 15 jaar.
Hier dus gewoon een verre reis op de planning voor feb-maart waar dochter zich later dus idd niks van zal herinneren, maar waar ze zich heus wel net zo zal vermaken als op een strand in Nederland.
maandag 5 augustus 2019 om 07:50
Eens. Alsof jezelf niet meer bestaat, zodra je kinderen hebt. Wij hebben sinds we kinderen hebben (de afgelopen 4,5 jaar) twee keer een verre reis gemaakt. Een keer naar Azië en een keer naar Zuid-Afrika. Het ging prima en we hebben er allemaal van genoten.lasvegas84 schreef: ↑05-08-2019 07:25Ik lees dit topic vaak mee, ook al heb ik een kind, maar nu even reageren hoor.
Ik snap hier namelijk helemaal niks van en hoor het ook continu van vrienden: ‘ach de kinderen zijn al blij als er strand is, dus kunnen we net zo goed naar Terschelling’. ‘Nee de kinderen hebben nog niks aan zo’n verre reis’.
Man en ik denken dan altijd: Ehm ja, maar wij hebben er wel wat aan en wij willen dus idd niet in Nederland blijven de komende 15 jaar.
Hier dus gewoon een verre reis op de planning voor feb-maart waar dochter zich later dus idd niks van zal herinneren, maar waar ze zich heus wel net zo zal vermaken als op een strand in Nederland.
De komende jaren hebben we plannen om eens in het jaar een verre reis te maken (N-Amerika, Japan en Nieuw Zeeland staan op de planning) en daarnaast een paar keer per jaar een doorsnee, burgerlijke vakantie te doen. Iedereen blij.
maandag 5 augustus 2019 om 08:13
Dit lijkt me erg vervelend om mee te maken. Aan de andere kant wat naïef om te denken dat alle vrouwen zonder kinderwens hierover hetzelfde blijven denken. De meesten willen vroeg of laat toch graag moeder worden. Ik zie dit nu ook om me heen gebeuren. Met 25 zeker van hun wil om nooit kinderen te krijgen en nu zijn we allemaal 35 en ontstaat er toch een sterke kinderwens. Komt echt veel voor.Shiva77 schreef: ↑04-08-2019 22:49Al sinds mijn puberjaren weet ik het zeker: ik wil geen kinderen. Dat is inmiddels zo’n 20 jaar geleden en nog steeds ben ik zeer zeker van mijn zaak: ik wil geen kinderen. Ik vind goed opgevoede kindertjes leuk om bij tijd en wijle om me heen te hebben, ik pas graag een middagje op kinderen van vrienden mits ik ze mee mag nemen naar de dieren- of speeltuin en ik heb zelfs mijn baan gemaakt van het werken met pubers, dus nee, ik heb geen hekel aan kinderen. Absoluut niet zelfs, maar ik wil gewoon geen eigen exemplaar. 20 jaar fulltime een kind in mijn huis, in mijn planning en in mijn budget, nee… zo leuk vind ik ze nou ook weer niet, ik leen er liever soms eentje en investeer de rest van mijn tijd en geld liever in andere hobbies.
Aangezien ik dit altijd geweten heb, heb ik hier mijn vrienden ook op uitgezocht. Natuurlijk mochten ook mensen met kinderwens mijn vrienden worden, maar ik heb altijd geweten dat deze groep uiteindelijk 10 jaar “uit de running” is en dat, als ik niet met m´n 35 alleen op het terras wilde zitten, het zaak was om zeker ook te investeren in vrienden zonder kinderwens. Dat heb ik gedaan en tot een jaar of 3 a 4 geleden ging alles volgens plan. Ik wilde geen kinderen, mijn beste vrienden wilden geen kinderen en we zouden met z’n allen een hip en flitsend leven blijven leiden. Echter kwam een paar jaar geleden de eerste zwangerschap om de hoek en inmiddels is de één na laatste `om`. Had ik een maand geleden nog een gesprek met haar, waarin ze zich beklaagde over het vervelende en lastige gedrag van haar stiefzoon (overigens totaal stereotype gedrag voor een kind van zijn leeftijd, een lief en zachtaardig knulletje wat helaas een tikje traag van begrip is) en het feit dat het leven toch wel heel erg om de kinderen draait als ze er zijn en dat daar eigenlijk geen zier aan is. Nu komt ze me doodleuk vertellen dat ze moeder wordt…. De vorige zei na 15 jaar vriendschap (waarin ze regelmatig oreerde dat kinderen ronduit “kut” zijn) doodleuk `het ligt niet aan jou persoonlijk, maar we zijn op zo´n verschillende plekken in ons leven, ik voel even niet de behoefte om in onze vriendschap te investeren`. Twee maanden later hoor ik via via dat ze zwanger was….
Lang verhaal kort, alleen mijn beste vriend en ik zijn nog over in mijn kindvrije leven, alle mooie plannen ten spijt. Ik voel me hierdoor een beetje bedrogen. Over elk ander wezenlijk onderwerp waarover men eerst 10 jaar lang stellig mening A zouden hebben en van de één op de andere dag mening B zouden hebben, zonder hiervoor een gegronde reden te hebben anders dan “ik kan het niet zo goed uitleggen, het is een gevoel”, zou het normaal zijn om kritische vragen te stellen en de ander flink aan de tand te voelen over deze plotselinge omslag, maar het lijkt wel of er niet anders van je verwacht wordt dan acuut in de blijde verwachting stemming te springen en vooral geen kritische vragen te stellen of ook maar te opperen dat dit wel eens een niet al te rationele beslissing zou kunnen zijn. Het feit dat ik niet veranderd ben en dat zij juist een levensveranderende ommekeer maken, lijkt niet ter zake doende te zijn en het wordt ook niet gewaardeerd als je dit te berde brengt.
Wie herkent zich in mijn verhaal en zit of zat in een vergelijkbare situatie?
En heeft misschien ook tips voor me hoe ik hiermee om moet gaan?
maandag 5 augustus 2019 om 08:16
Faya_Maya schreef: ↑05-08-2019 08:13Dit lijkt me erg vervelend om mee te maken. Aan de andere kant wat naïef om te denken dat alle vrouwen zonder kinderwens hierover hetzelfde blijven denken. De meesten willen vroeg of laat toch graag moeder worden. Ik zie dit nu ook om me heen gebeuren. Met 25 zeker van hun wil om nooit kinderen te krijgen en nu zijn we allemaal 35 en ontstaat er toch een sterke kinderwens. Komt echt veel voor.
O hemeltje, ben je er weer? Alweer onder een nieuwe naam? Ga je dit topic weer volspammen met je eigen perfecte leventje?
Voor de anderen hier: ZE is er weer.
maandag 5 augustus 2019 om 08:19
lasvegas84 schreef: ↑05-08-2019 07:25Ik lees dit topic vaak mee, ook al heb ik een kind, maar nu even reageren hoor.
Ik snap hier namelijk helemaal niks van en hoor het ook continu van vrienden: ‘ach de kinderen zijn al blij als er strand is, dus kunnen we net zo goed naar Terschelling’. ‘Nee de kinderen hebben nog niks aan zo’n verre reis’.
Man en ik denken dan altijd: Ehm ja, maar wij hebben er wel wat aan en wij willen dus idd niet in Nederland blijven de komende 15 jaar.
Hier dus gewoon een verre reis op de planning voor feb-maart waar dochter zich later dus idd niks van zal herinneren, maar waar ze zich heus wel net zo zal vermaken als op een strand in Nederland.
Maar wat heb je nu aan zo'n verre reis als je steeds rekening met je kind moet houden? Je kan niet die dingen doen die je als kindvrije zou doen. Je moet je steeds aanpassen.
Ik ben weer zo iemand die zegt: waarom zo ver weg met zo'n kleintje als je zo beperkt bent in je doen en laten. Kind heeft er inderdaad niets aan.
maandag 5 augustus 2019 om 08:23
@Shiva77, gelukkig niet erg herkenbaar, op 1 vriendin na. We waren het altijd erg eens over ons kindvrije leven. Toch ineens kreeg ze kinderen. Ik was dan ook heel verbaasd.
In mijn vriendenkring zitten zowel mensen met als zonder kinderen. De mensen die kinderen hebben zijn gelukkig nuchtere mensen, niet van die koetsiekoetsie mensen. Ze kunnen over andere dingen praten dan kinderen en hebben genoeg andere interesses. Moet wel zeggen dat kinderen inmiddels volwassen zijn.
In mijn vriendenkring zitten zowel mensen met als zonder kinderen. De mensen die kinderen hebben zijn gelukkig nuchtere mensen, niet van die koetsiekoetsie mensen. Ze kunnen over andere dingen praten dan kinderen en hebben genoeg andere interesses. Moet wel zeggen dat kinderen inmiddels volwassen zijn.
maandag 5 augustus 2019 om 08:24
Valt ontzettend mee. Wij hebben precies de dingen kunnen doen die we wilden doen. Natuurlijk doe je wel aanpassingen (wat groter en luxer onderkomen, rekening houden met slaapjes en activiteiten), maar er blijft voldoende over om van te genieten.Blijenvrij schreef: ↑05-08-2019 08:19Maar wat heb je nu aan zo'n verre reis als je steeds rekening met je kind moet houden? Je kan niet die dingen doen die je als kindvrije zou doen. Je moet je steeds aanpassen.
Ik ben weer zo iemand die zegt: waarom zo ver weg met zo'n kleintje als je zo beperkt bent in je doen en laten. Kind heeft er inderdaad niets aan.
maandag 5 augustus 2019 om 08:33
Ik heb veel vrienden met kinderen en ik zie echt alle soorten en maten qua vakanties voorbij komen. Van een stel dat maar niet op vakantie gaat omdat ze dat teveel gedoe vinden tot een stel wat drie weken op roadtrip gaat in de USA met de peuter en alles daar tussenin.
Ik ga er vanuit dat je bij het kiezen van vakanties rekening houdt met je kinderen. Met een notoire huilpeuter zou ik niet zo snel 10 uren in een vliegtuig gaan zitten, terwijl dat met een rustig kind heel wat anders is. Eén kind mee op sleeptouw lijkt me ook weer een stuk 'handzamer' dan een stuk of drie die zichzelf nog niet kunnen redden, etc.
En nogmaals: het is ook afhankelijk van je eigen wensen. Mensen die zonder kinderen altijd al op vliegvakantie binnen Europa gingen gaan met kinderen over het algemeen echt niet ineens de hele wereld over.
Ik ga er vanuit dat je bij het kiezen van vakanties rekening houdt met je kinderen. Met een notoire huilpeuter zou ik niet zo snel 10 uren in een vliegtuig gaan zitten, terwijl dat met een rustig kind heel wat anders is. Eén kind mee op sleeptouw lijkt me ook weer een stuk 'handzamer' dan een stuk of drie die zichzelf nog niet kunnen redden, etc.
En nogmaals: het is ook afhankelijk van je eigen wensen. Mensen die zonder kinderen altijd al op vliegvakantie binnen Europa gingen gaan met kinderen over het algemeen echt niet ineens de hele wereld over.
maandag 5 augustus 2019 om 08:38
In minder dan 3 dagen al meer dan 140 reacties geplaatst. Mijn hemel. Je zult maar geen eigen leven hebben...Blijenvrij schreef: ↑05-08-2019 08:16O hemeltje, ben je er weer? Alweer onder een nieuwe naam? Ga je dit topic weer volspammen met je eigen perfecte leventje?
Voor de anderen hier: ZE is er weer.
maandag 5 augustus 2019 om 08:46
Nou, inderdaad. Maar ze valt zo snel door de mand, hè?
Arme kindertjes van haar, je zal maar een moeder hebben die dag en nacht op het forum zit. Of zouden in de opvang zitten, zódat ze de hele dag kan forummen? Of nee, opa en oma natuurlijk, want dat is gratis oppas.
Gelukkig hebben ze de negeerknop uitgevonden.
maandag 5 augustus 2019 om 08:55
Maar beter én die verre reis op een lager tempo, dan helemaal geen verre reis. Zolang zo'n kind nog geen 5 is kun je nog buiten de schoolvakanties reizen. En dat gedrein moet je op de camping in Frankrijk ook opvangen en dan heb je zelf niets aan je vakantie. Als je een maand door Australie reist met zon in onze winter dan heb je toch een heel wat prettigere februarimaand bijv. want de schoolvakantie is daar half januari geloof ik weer voorbij.Blijenvrij schreef: ↑05-08-2019 08:19Maar wat heb je nu aan zo'n verre reis als je steeds rekening met je kind moet houden? Je kan niet die dingen doen die je als kindvrije zou doen. Je moet je steeds aanpassen.
Ik ben weer zo iemand die zegt: waarom zo ver weg met zo'n kleintje als je zo beperkt bent in je doen en laten. Kind heeft er inderdaad niets aan.
maandag 5 augustus 2019 om 09:04
lilguinea schreef: ↑05-08-2019 08:33Ik heb veel vrienden met kinderen en ik zie echt alle soorten en maten qua vakanties voorbij komen. Van een stel dat maar niet op vakantie gaat omdat ze dat teveel gedoe vinden tot een stel wat drie weken op roadtrip gaat in de USA met de peuter en alles daar tussenin.
Ik ga er vanuit dat je bij het kiezen van vakanties rekening houdt met je kinderen. Met een notoire huilpeuter zou ik niet zo snel 10 uren in een vliegtuig gaan zitten, terwijl dat met een rustig kind heel wat anders is. Eén kind mee op sleeptouw lijkt me ook weer een stuk 'handzamer' dan een stuk of drie die zichzelf nog niet kunnen redden, etc.
En nogmaals: het is ook afhankelijk van je eigen wensen. Mensen die zonder kinderen altijd al op vliegvakantie binnen Europa gingen gaan met kinderen over het algemeen echt niet ineens de hele wereld over.
Absoluut. Ik vind een actieve verre reis echt super leuk, maar ik heb ook wel een keer gehad, dat het mij eigenlijk allemaal teveel was. Ik had het veel te druk gehad op mijn werk en was daar nog niet van bijgekomen. Een week niets hoeven doen op een resort had misschien beter geweest.
Ik kan mij dus ook best voorstellen dat als je een heel jaar druk bent geweest met werk, zorg, school, hobby ed, je geen zin hebt in een vakantie met veel prikkels. Maar dat je wel even weg wilt, alleen maar om even uit de dagelijkse gang van zaken te zijn. En thuisblijven betekent ook vaak klusjes doen, die ontloop je dan ook mooi even.
Van het weekend lekker gelaxt. Kaarten geschreven, de was gedaan (saaaiii), zalig stuk gefietst. En een optie genomen op een vakantie. Waarschijnlijk 4 weken Nieuw Zeeland!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 5 augustus 2019 om 09:10
Ik ben vijf weken in het buitenland geweest, totaal offline gegaan. Alleen maar met mijn man en kinderen in meertjes gezwommen, in bomen geklommen, fikkie gestookt, zonsondergang bewondert, van de rotsen gesprongen, heerlijk gegeten van de plaatselijke cuisine, spelletjes gedaan.
Nu had ik wel zin om hier weer eens mee te schrijven, maar vandaag ga ik weer aan het werk, dus maak je maar geen zorgen
maandag 5 augustus 2019 om 09:35
We passen wel wat dingetjes aan hoor en gaan zeker niet 4 weken met een huilend kind slepen. Ons reistempo zal ook wel wat lager liggen, maar dat is prima.Blijenvrij schreef: ↑05-08-2019 08:19Maar wat heb je nu aan zo'n verre reis als je steeds rekening met je kind moet houden? Je kan niet die dingen doen die je als kindvrije zou doen. Je moet je steeds aanpassen.
Ik ben weer zo iemand die zegt: waarom zo ver weg met zo'n kleintje als je zo beperkt bent in je doen en laten. Kind heeft er inderdaad niets aan.
Ennn m’n ouders gaan mee, dus tijd zat om ook met zijn tweeën activiteiten te ondernemen die we echt leuk vinden, zoals duiken.
Maar goed, dit is geen kindertopic, dus bye weer!
maandag 5 augustus 2019 om 09:39
Mijn onderburen hebben hun "neefje en nichtje" ( geen familie maar goed ) momenteel veel over de vloer. Heel leuk is dat. Wat een onopgevoede blagen zijn dat zeg. De hele dag krijsen, springen op de trampoline tot ze erbij neervallen en slaan met de deuren. Het blijft toch lastig, dat opvoeden.
Knettergek word ik ervan.
Maar ja al hun vrienden zijn van die tokkies dus je verwacht ook niet anders van dat soort mensen. Vader uiteraard niet in beeld en moeder boeit het niets dat ze elkaar half afmaken en gruwelijk onbeleefd zijn.
Mijn buren hadden laatst ook nog knallende ruzie om half drie in de nacht. Half drie. Uiteraard maakte ze daarmee niet alleen mij wakker maar ook hun kind die vervolgens de rest van de nacht meegeschreeuwd heeft. Hij schijnt sowieso veel te janken maar gelukkig hoor ik hem zelden.
Valt me op dat veel ouders om me heen er nu helemaal doorheen zitten met de vakantie. Veel krijsende kids in de supermarkten en doodmoeie ouders die er geen kracht voor hebben om ze te corrigeren. Gisteren nog een stelletje kids die stenen naar auto's stond te gooien op de rotonde, met moeders erbij die niet met de ogen knipperden. Bizar gewoon.
Knettergek word ik ervan.
Maar ja al hun vrienden zijn van die tokkies dus je verwacht ook niet anders van dat soort mensen. Vader uiteraard niet in beeld en moeder boeit het niets dat ze elkaar half afmaken en gruwelijk onbeleefd zijn.
Mijn buren hadden laatst ook nog knallende ruzie om half drie in de nacht. Half drie. Uiteraard maakte ze daarmee niet alleen mij wakker maar ook hun kind die vervolgens de rest van de nacht meegeschreeuwd heeft. Hij schijnt sowieso veel te janken maar gelukkig hoor ik hem zelden.
Valt me op dat veel ouders om me heen er nu helemaal doorheen zitten met de vakantie. Veel krijsende kids in de supermarkten en doodmoeie ouders die er geen kracht voor hebben om ze te corrigeren. Gisteren nog een stelletje kids die stenen naar auto's stond te gooien op de rotonde, met moeders erbij die niet met de ogen knipperden. Bizar gewoon.
maandag 5 augustus 2019 om 09:48
Ja, we moeten er waarschijnlijk toch uit volgend jaar ( sloopwoningen ). Dus ik wacht het nog even af. Ik kan er nu niet uit want ik woon er nog geen 2 jaar en heb dus geen lange inschrijftijd bij de woningbouw. Maar ik krijg dankzij de sloop voorrang op andere huizen, vandaar ook dat ik het genomen heb. Maar ja hier woont wel apart volk ja. Krijg je met die goedkope woningen.
Buren hebben ook honden die de halve dag blaffen trouwens. En toch ben ik me altijd maar aan hun aan het aanpassen en op mijn tenen aan het lopen. Terwijl ze dus midden in de nacht de halve buurt wakker houden en nooit eens hun excuses naar mij zullen maken daarvoor.
