Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010, deel 25
vrijdag 30 augustus 2019 om 08:59
Vriendschappen waar kinderen kwamen zijn verwaterd en gelukkig heb ik geen zus, dus dat heb ik niet kunnen uittesten. Mijn moeder zou daar waarschijnlijk wel over gezeurd hebben als die niet welkom zou zijn toen we nog niet wisten dat ik ASS had.Puz_n_Boots schreef: ↑30-08-2019 08:41Ik vind het allemaal reuze interessant om te lezen hoe jullie omgaan met kids van anderen (familie, vrienden, kennissen) die bij jullie over de vloer komen. Jullie lijken hier allemaal heel makkelijk mee om te gaan > als in: ze zijn hier niet welkom of ze zijn alleen welkom als ze zich fatsoenlijk gedragen.
Wat ik me afvraag is of niemand van jullie hier ooit serieuze weerstand, ruzie of ergernis aan heeft overgehouden (met de desbetreffende ouders dan)? Of zelfs vrienden hierdoor is kwijtgeraakt.
Ik heb nooit tegen iemand met kids durven zeggen dat ze hier alleen welkom zijn zonder kids, puur omdat ik er op voorhand van uitga dat dit verkeerd gaat vallen en wij als kindervrijen nog meer een stempel opgedrukt krijgen.
vrijdag 30 augustus 2019 om 09:26
Kinderen van familie en vrienden zijn bij mij in principe welkom. Alleen heb ik een erg klein huis en mijn siblings allebei 3 kinderen... Dat past niet. Dus in de praktijk komen ze niet vaak hier. En als ik een keer afspreek met mijn vriendin met 2 kinderen ga ik naar haar toe, of gaan we ergens wat eten / drinken op een plek waar haar dochters zich ook kunnen vermaken.
vrijdag 30 augustus 2019 om 09:34
We hebben niet veel kinderen in onze directe omgeving, dus met de meeste mensen is dit niet aan de orde. We hebben wel een nichtje en neefje in de peuter- en babyleeftijd. Die zijn natuurlijk welkom, het zijn immers naaste familieleden en ik vind ze ook nog oprecht leuk 
Maar wild gedrag van nichtje (op de bank springen, met speelgoedauto's tegen muren aan rijden, etc.) wil ik niet hebben. Daar spreek ik nichtje zelf gewoon op aan en dat vindt mijn schoonzus ook prima. Het is verder een rustig kind, dus ik heb er niet zoveel problemen mee. Sowieso spreken we meestal bij hen thuis af omdat in ons huis niets te doen is voor kinderen.
Maar wild gedrag van nichtje (op de bank springen, met speelgoedauto's tegen muren aan rijden, etc.) wil ik niet hebben. Daar spreek ik nichtje zelf gewoon op aan en dat vindt mijn schoonzus ook prima. Het is verder een rustig kind, dus ik heb er niet zoveel problemen mee. Sowieso spreken we meestal bij hen thuis af omdat in ons huis niets te doen is voor kinderen.
vrijdag 30 augustus 2019 om 10:00
Ja, je mag er iets van zeggen. Je kunt gewoon aangeven dat rennen voor buiten is. Daarnaast is er binnen over het algemeen te weinig ruimte om te rennen.Blijenvrij schreef: ↑30-08-2019 07:53Hier mogen ze dat ook niet.
Wat ik vervelend vind, maar ik weet niet of ik dan zeur, is dat ze met z'n allen door huis gaan rennen. Ik wordt daar zó onrustig van. Zeur ik als ik daar iets van zeg? Mijn vriend vind het allemaal niet zo erg en is daar een stuk makkelijker in.
Daar zou ik mij niet druk over maken. Je moet gewoon jezelf kunnen zijn.Puz_n_Boots schreef: ↑30-08-2019 08:41Ik vind het allemaal reuze interessant om te lezen hoe jullie omgaan met kids van anderen (familie, vrienden, kennissen) die bij jullie over de vloer komen. Jullie lijken hier allemaal heel makkelijk mee om te gaan > als in: ze zijn hier niet welkom of ze zijn alleen welkom als ze zich fatsoenlijk gedragen.
Wat ik me afvraag is of niemand van jullie hier ooit serieuze weerstand, ruzie of ergernis aan heeft overgehouden (met de desbetreffende ouders dan)? Of zelfs vrienden hierdoor is kwijtgeraakt.
Ik heb nooit tegen iemand met kids durven zeggen dat ze hier alleen welkom zijn zonder kids, puur omdat ik er op voorhand van uitga dat dit verkeerd gaat vallen en wij als kindervrijen nog meer een stempel opgedrukt krijgen.
Ik heb nu weinig vrienden/familie met kinderen, door een verhuizing ben ik best veel vrienden kwijtgeraakt. Als ik gebleven was dan zaten zij nu in de kinderen, maar ik weet niet hoe het dan gegaan zou zijn. Ik spreek sowieso meestal buitenshuis af. Dan gaan we uit eten/high teaën en zo.
Ik ben namelijk bevriend met diegene en ik hoef daar dan geen partner bij te hebben. Bij vriendinnen die al wel kinderen hadden én geen oppas/partner, dan ging ik naar haar toe. Maar gek genoeg waren dat altijd hele leuke kinderen die zichzelf konden vermaken of waren nog echt te klein om last van te hebben.Ik heb geen algehele ban op kinderen in mijn huis, want sommige kinderen zijn gewoon wel normaal en leuk. Mijn buurmeisje is zo'n kind. Die vindt het geweldig om te zien wat voor mooie spulletjes en dingen ik heb. En komt er niet aan, maar vraag of ik een beeldje wil omdraaien omdat ze ook de achterkant wil zien!! Mijn neefje is ook een lief kind, is wel sociaal en houdt van babbelen, maar kan gewoon op zijn beurt wachten. Andere neefje en nichtje helaas niet. Vriend is iemand die niet 'streng' durft te zijn, want dat is niet gastvrij. Dus ik moet dan voor politieagent spelen, want de ouders corrigeren niet. Helaas kan ik het in dit geval niet verbieden dat ze meekomen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
vrijdag 30 augustus 2019 om 11:29
Dit is dus ook hot topic bij ons! Onze katten dulden al nauwelijks vreemden over de vloer, laat staan honden van bezoekers. Het is nu inmiddels al 3 keer voorgekomen dat ik familieleden heb moeten teleurstellen omdat zij geen hond hier mee naartoe kunnen brengen. In 2 van de 3 gevallen werd dit koeltjes en met onbegrip/ongeloof ontvangen. Reacties als: "maar mijn hond kan bij dat gezin wel prima met de katten overweg" of "ja maar, dan wennen je katten ook nooit aan andere dieren".Rookgordijn1 schreef: ↑30-08-2019 08:47In zou ook nooit durven zeggen dat kinderen niet welkom zijn. Ik durf al niet tegen een vriendin te zeggen dat ze de hond niet meer mee moet nemen omdat de katten dan over de zeik raken.
Een keertje voorzichtig aangegeven, toen reageerde ze beledigd maar nam 'm niet mee. De keren daarna was het weer "ik neem hond mee is dat oké?".
vrijdag 30 augustus 2019 om 11:48
Daar heb je dan veel geluk mee, de kinderen in mijn familie zijn helaas erg schreeuwerig, snel verveeld en druk (als in: rennen, opzettelijk hard schreeuwen). Kan natuurlijk ook aan hun leeftijden liggen (beide onder de 4 jaar).Yugen schreef: ↑30-08-2019 09:34We hebben niet veel kinderen in onze directe omgeving, dus met de meeste mensen is dit niet aan de orde. We hebben wel een nichtje en neefje in de peuter- en babyleeftijd. Die zijn natuurlijk welkom, het zijn immers naaste familieleden en ik vind ze ook nog oprecht leuk
Maar wild gedrag van nichtje (op de bank springen, met speelgoedauto's tegen muren aan rijden, etc.) wil ik niet hebben. Daar spreek ik nichtje zelf gewoon op aan en dat vindt mijn schoonzus ook prima. Het is verder een rustig kind, dus ik heb er niet zoveel problemen mee. Sowieso spreken we meestal bij hen thuis af omdat in ons huis niets te doen is voor kinderen.
vrijdag 30 augustus 2019 om 11:53
Dit klinkt als een wel heel bijzonder buurmeisje! Zoiets heb ik helaas nog nooit mogen meemaken. Mijn buurkinderen zijn extreme schreeuwlelijkerds, waardoor je in de zomer zelden buiten rustig kunt genieten. Het is een verademing dat de scholen weer gestart zijn hier: wat een rust! Deze examplaren worden dan ook gebanned uit ons huis hier. En daar heb ik dan ook geen moeite mee, aangezien het geen directe familie of vrienden is/zijn.Mijn buurmeisje is zo'n kind. Die vindt het geweldig om te zien wat voor mooie spulletjes en dingen ik heb. En komt er niet aan, maar vraag of ik een beeldje wil omdraaien omdat ze ook de achterkant wil zien!!
vrijdag 30 augustus 2019 om 11:57
Vervelend om te lezen dat je vriendschappen waar kinderen kwamen, zijn verwaterd, Redbulletje. Maar op zich is dit maar beter zo, je kiest je vrienden uiteraard zelf en als vrienden niet meer bij je passen, bijvoorbeeld door de komst van kinderen, is het lastig om zo'n vriendschap in stand te houden.redbulletje schreef: ↑30-08-2019 08:59Vriendschappen waar kinderen kwamen zijn verwaterd en gelukkig heb ik geen zus, dus dat heb ik niet kunnen uittesten. Mijn moeder zou daar waarschijnlijk wel over gezeurd hebben als die niet welkom zou zijn toen we nog niet wisten dat ik ASS had.
Mijn moeder is er ook zo eentje trouwens! Alles voor de kleinkinderen, he!
vrijdag 30 augustus 2019 om 12:01
Dat hoor ik de laatste tijd steeds vaker, dat het leven alleen nog om de kleinkinderen draait. Hoe ouder ik word, hoe dankbaarder dat ik enig kind ben.Puz_n_Boots schreef: ↑30-08-2019 11:57Vervelend om te lezen dat je vriendschappen waar kinderen kwamen, zijn verwaterd, Redbulletje. Maar op zich is dit maar beter zo, je kiest je vrienden uiteraard zelf en als vrienden niet meer bij je passen, bijvoorbeeld door de komst van kinderen, is het lastig om zo'n vriendschap in stand te houden.
Mijn moeder is er ook zo eentje trouwens! Alles voor de kleinkinderen, he!
vrijdag 30 augustus 2019 om 12:39
@Redbulletje: Wees inderdaad maar blij dat je enig kind bent. Dan blijft je een hoop ellende bespaard. Begrijp me niet verkeerd: er zijn genoeg dingen die ik tijdens de zwangerschappen van directe familie heb kunnen waarderen, en ook toen de baby's er eenmaal waren, zijn er momenten geweest die ik niet had willen missen. Alleen al het zien hoe blij mijn sibling was toen ze aankondigde zwanger te zijn, moeder werd, etc.
Maar over het algemeen ervaar ik het als een aardverschuiving binnen de familie. Niets is meer hetzelfde, de onbezorgde tijd zonder kinderen komt nooit meer terug. Het ergste tot nu toe vind ik om te zien hoe mensen die je al je hele leven kent, veranderen na het krijgen van (klein)kinderen. Mijn ouders zijn erg veranderd hierdoor. Het is zelfs zo erg dat mijn moeder me een keer heeft gezegd meer te houden van haar eerste kleinkind dan van mij (haar eerste kind). Die kwam wel ff binnen! Saillant detail: ze vond het doodnormaal en was ervan overtuigd dat dit voor alle grootouders gold!
De band met mijn sibling was altijd zeer sterk, we verschillen veel van elkaar, maar waren desondanks als twee handen op één buik (zelfde geldt voor schoonsibling). We deden de gekste dingen samen en bespraken bijna alles. Na de "voortplanting" zijn het twee hele burgerlijke saaie, zure pruimen geworden, die het nog maar over weinig anders kunnen hebben dan over hun kinderen. Ow ja, en wat betreft samen leuke dingen doen, komen ze tegenwoordig niet veel verder meer dan een speeltuin of dierentuin. Ze zijn altijd stomverbaasd als we zeggen niet mee te gaan...
Maar over het algemeen ervaar ik het als een aardverschuiving binnen de familie. Niets is meer hetzelfde, de onbezorgde tijd zonder kinderen komt nooit meer terug. Het ergste tot nu toe vind ik om te zien hoe mensen die je al je hele leven kent, veranderen na het krijgen van (klein)kinderen. Mijn ouders zijn erg veranderd hierdoor. Het is zelfs zo erg dat mijn moeder me een keer heeft gezegd meer te houden van haar eerste kleinkind dan van mij (haar eerste kind). Die kwam wel ff binnen! Saillant detail: ze vond het doodnormaal en was ervan overtuigd dat dit voor alle grootouders gold!
De band met mijn sibling was altijd zeer sterk, we verschillen veel van elkaar, maar waren desondanks als twee handen op één buik (zelfde geldt voor schoonsibling). We deden de gekste dingen samen en bespraken bijna alles. Na de "voortplanting" zijn het twee hele burgerlijke saaie, zure pruimen geworden, die het nog maar over weinig anders kunnen hebben dan over hun kinderen. Ow ja, en wat betreft samen leuke dingen doen, komen ze tegenwoordig niet veel verder meer dan een speeltuin of dierentuin. Ze zijn altijd stomverbaasd als we zeggen niet mee te gaan...
vrijdag 30 augustus 2019 om 13:09
Geen kinderen bij mij over de vloer. Ik gaf laatst een feestje en dan kan ik al kriebelig worden van de paar (onvermijdelijke) kruimels die mijn vrienden maken. Ik moet niet denken aan van die vieze kindervingers overal aan.
Voor mijn werk kom ik veel in aanraking met kinderen en hun groezeligheid. Op werk hoort het er bij, maar klaag ik er zeker wel over tegen sommige collega’s. Vooral als kinderen met vieze handen vol over vitrine wrijven, het liefst met hoofd en snottebel erbij, verbaasd het mij dat ouders er niets van zeggen...
Ik had laatst een gesprek over onze klimaatbelasting. Hij heeft zelf kinderen maar bracht zelf als eerste ter tafel dat kinderen het meeste belastend zijn en daarnaast een bron van irritatie voor anderen. Vond ik wel van ballen getuigen, in veel gevallen moet je niet aan mensen hun engeltjes komen door zoiets te zeggen. Gelukkig hebben sommige mensen met kinderen ook nog enigszins inzicht in hoe vervelend hun snoesjes kunnen zijn.
Voor mijn werk kom ik veel in aanraking met kinderen en hun groezeligheid. Op werk hoort het er bij, maar klaag ik er zeker wel over tegen sommige collega’s. Vooral als kinderen met vieze handen vol over vitrine wrijven, het liefst met hoofd en snottebel erbij, verbaasd het mij dat ouders er niets van zeggen...
Ik had laatst een gesprek over onze klimaatbelasting. Hij heeft zelf kinderen maar bracht zelf als eerste ter tafel dat kinderen het meeste belastend zijn en daarnaast een bron van irritatie voor anderen. Vond ik wel van ballen getuigen, in veel gevallen moet je niet aan mensen hun engeltjes komen door zoiets te zeggen. Gelukkig hebben sommige mensen met kinderen ook nog enigszins inzicht in hoe vervelend hun snoesjes kunnen zijn.
vrijdag 30 augustus 2019 om 13:10
Puz_n_Boots schreef: ↑30-08-2019 12:39Het is zelfs zo erg dat mijn moeder me een keer heeft gezegd meer te houden van haar eerste kleinkind dan van mij (haar eerste kind). Die kwam wel ff binnen! Saillant detail: ze vond het doodnormaal en was ervan overtuigd dat dit voor alle grootouders gold!
vrijdag 30 augustus 2019 om 13:19
Wat een stomme opmerking, waarom zouden jouw katten aan andere dieren moeten wennen? Voor die ene keer dat iemand zijn hond wil meenemen?Puz_n_Boots schreef: ↑30-08-2019 11:29Dit is dus ook hot topic bij ons! Onze katten dulden al nauwelijks vreemden over de vloer, laat staan honden van bezoekers. Het is nu inmiddels al 3 keer voorgekomen dat ik familieleden heb moeten teleurstellen omdat zij geen hond hier mee naartoe kunnen brengen. In 2 van de 3 gevallen werd dit koeltjes en met onbegrip/ongeloof ontvangen. Reacties als: "maar mijn hond kan bij dat gezin wel prima met de katten overweg" of "ja maar, dan wennen je katten ook nooit aan andere dieren".
Ook als ik geen katten had, zou ik het niks vinden. Het is net als met kinderen. Ze laten vieze sporen achter op de vloer, liggen opeens op mijn bed als ik vergeet de slaapkamerdeur dicht te doen en het huis ruikt nog drie dagen naar hond.
Ik ben gek op honden, maar liever niet in mijn huis.
Buitenshuis afspreken met de hond erbij vind ik dan wel weer heel gezellig. Wandelen, naar 't water, balletje gooien. Soms leen ik de hond van kennis als ik zin heb om te wandelen maar niet alleen
anoniem_63c1db6b0b36d wijzigde dit bericht op 30-08-2019 13:22
9.40% gewijzigd
vrijdag 30 augustus 2019 om 14:30
Hondenouders zijn al even erg. De laatste hond in mijn huis vrat meteen alle kattenspeeltjes op en jatte zelfs vilten ballen uit mijn kerstboom om op te knagen. En dan wordt er niet eens aangeboden om nieuwe te kopen.
vrijdag 30 augustus 2019 om 14:33
Verschrikkelijk... Wat een rotopmerking.Puz_n_Boots schreef: ↑30-08-2019 12:39Mijn ouders zijn erg veranderd hierdoor. Het is zelfs zo erg dat mijn moeder me een keer heeft gezegd meer te houden van haar eerste kleinkind dan van mij (haar eerste kind). Die kwam wel ff binnen! Saillant detail: ze vond het doodnormaal en was ervan overtuigd dat dit voor alle grootouders gold!
Ik hoor grootouders wel vaker zeggen dat ze meer kunnen genieten van hun kleinkinderen dan van hun kinderen. Omdat ze niet de lasten hebben, maar wel de lusten. Laten we hopen dat ze dat bedoelt.
vrijdag 30 augustus 2019 om 14:37
Dit vind ik zo asociaal. Ik heb ook een hond, maar mensen zijn altijd vrij om aan te geven als hij niet mee kan. Ongeacht de reden zal ik daar altijd, zonder zeuren, rekening mee houden. Het kan dan wel voorkomen dat ik ook niet kan komen of niet lang kan blijven in het geval ik geen oppas kan vinden. Maar altijd maar verwachten dat je hond overal mee naar toe kan is echt not-done.Puz_n_Boots schreef: ↑30-08-2019 11:29Dit is dus ook hot topic bij ons! Onze katten dulden al nauwelijks vreemden over de vloer, laat staan honden van bezoekers. Het is nu inmiddels al 3 keer voorgekomen dat ik familieleden heb moeten teleurstellen omdat zij geen hond hier mee naartoe kunnen brengen. In 2 van de 3 gevallen werd dit koeltjes en met onbegrip/ongeloof ontvangen. Reacties als: "maar mijn hond kan bij dat gezin wel prima met de katten overweg" of "ja maar, dan wennen je katten ook nooit aan andere dieren".
vrijdag 30 augustus 2019 om 14:59
Puz_n_Boots schreef: ↑30-08-2019 12:39@Redbulletje: Wees inderdaad maar blij dat je enig kind bent. Dan blijft je een hoop ellende bespaard. Begrijp me niet verkeerd: er zijn genoeg dingen die ik tijdens de zwangerschappen van directe familie heb kunnen waarderen, en ook toen de baby's er eenmaal waren, zijn er momenten geweest die ik niet had willen missen. Alleen al het zien hoe blij mijn sibling was toen ze aankondigde zwanger te zijn, moeder werd, etc.
Maar over het algemeen ervaar ik het als een aardverschuiving binnen de familie. Niets is meer hetzelfde, de onbezorgde tijd zonder kinderen komt nooit meer terug. Het ergste tot nu toe vind ik om te zien hoe mensen die je al je hele leven kent, veranderen na het krijgen van (klein)kinderen. Mijn ouders zijn erg veranderd hierdoor. Het is zelfs zo erg dat mijn moeder me een keer heeft gezegd meer te houden van haar eerste kleinkind dan van mij (haar eerste kind). Die kwam wel ff binnen! Saillant detail: ze vond het doodnormaal en was ervan overtuigd dat dit voor alle grootouders gold!
De band met mijn sibling was altijd zeer sterk, we verschillen veel van elkaar, maar waren desondanks als twee handen op één buik (zelfde geldt voor schoonsibling). We deden de gekste dingen samen en bespraken bijna alles. Na de "voortplanting" zijn het twee hele burgerlijke saaie, zure pruimen geworden, die het nog maar over weinig anders kunnen hebben dan over hun kinderen. Ow ja, en wat betreft samen leuke dingen doen, komen ze tegenwoordig niet veel verder meer dan een speeltuin of dierentuin. Ze zijn altijd stomverbaasd als we zeggen niet mee te gaan...
Ik zou daar serieus niet mee kunnen leven als mijn ouders zoiets zouden flikken. Ik heb de afgelopen tijd vaak een emigratieprogramma gezien (Wanted Down Under, BBC) en daar gingen mensen een weekje op proef naar Australie of NZ en kregen ze ook filmpjes van hun familie te zien. Hoe vaak de ouders niet jammerden dat ze de kleinkinderen zo gingen missen. Ik vind het echt heel erg schokkend. Dacht dat liefde voor een kind onvoorwaardelijk was. Zolang je je niet voortplant en geen siblings hebt gelukkig wel!
En al die mensen die zeiden dat je op latere leeftijd zoveel aan een sibling hebt hebben dus ook geen gelijk, want aan voortplantende siblings heb je helemaal geen moer! Ze verstoren alleen maar de familieband van je basisgezin.
vrijdag 30 augustus 2019 om 15:21
Waarschijnlijk niet, Luistervink! Ik heb dit ook een tijdje gehoopt, maar feit is dat ik extreem in waarde gedaald ben, nadat mijn moeder in de gaten kreeg dat wat ik als sinds mijn tienerjaren riep (Ik wil geen kinderen), meende. De laatste jaren heb ik behoorlijk wat voor mijn kiezen gekregen met haar en bovenstaande opmerking is zeker niet de enige. Meer dan eens zijn er nare opmerkingen gemaakt waar de honden geen brood van lusten. (Jij zult nooit ervaren hoe het is om grootmoeder te worden - jij bent geen moeder, dus daar kun je niet over meepraten - jij bent nooit zwanger geweest, dus jij weet niet hoe zus of zo is - jij hebt geen moederliefde in je en weet niet hoe dat voelt, etc. etc.)Luistervink schreef: ↑30-08-2019 14:33Verschrikkelijk... Wat een rotopmerking.
Ik hoor grootouders wel vaker zeggen dat ze meer kunnen genieten van hun kleinkinderen dan van hun kinderen. Omdat ze niet de lasten hebben, maar wel de lusten. Laten we hopen dat ze dat bedoelt.
Feit is dat ik zelf vind dat mijn ouders ook geen kinderen hadden mogen krijgen. Het hele idee staat me tegen om voor iemand anders (iemand die niet bestaat) te gaan bepalen of je diegene gaat maken en op deze aardbol gaat laten rondlopen. Mijn ouders hebben veel tegenslagen gehad en hebben niet bepaald de eenvoudigste karakters. Ze hebben hun uiterste best gedaan, dus daar kan ik ze niets kwalijk nemen. Maar hun eigen levens en karakters zijn veel te gecompliceerd om door te geven. Mijn vader heeft ook dikwijls heel eerlijk toegegeven dat hij nooit nog eens voor kinderen had gekozen, niet zozeer omdat zijn kids tegenvallen
, maar puur omdat hij het voor mijn moeder heeft gedaan, en vanwege de huidige staat van de aarde en samenleving. Hij begrijpt mijn keus dan ook het meest van iedereen.
puz_n_boots wijzigde dit bericht op 30-08-2019 15:31
0.03% gewijzigd
vrijdag 30 augustus 2019 om 15:30
Correctie: Aan sommige siblings die zich voortplanten heb je geen moer. Ik heb twee siblings die zich flink voortgeplant hebben en onze band is er niet minder op geworden en ook mijn ouders hebben nog steeds gewoon oog en interesse in mij en mijn leventje.redbulletje schreef: ↑30-08-2019 14:59En al die mensen die zeiden dat je op latere leeftijd zoveel aan een sibling hebt hebben dus ook geen gelijk, want aan voortplantende siblings heb je helemaal geen moer! Ze verstoren alleen maar de familieband van je basisgezin.
Nadat mijn hond een keer een puinhoop van hun woonkamer gemaakt had (terwijl wij in de tuin zaten heeft mijn hond de mand met brandhout gevonden en had besloten dat hij die mand wel kon plunderen, heeft het brandhout een voor een de woonkamer van mijn ouders ingedragen en heeft daar het brandhout eens goed in heel veel hele kleine stukjes geknaagd) sprak mijn vader de legendarische woorden: '" ach de kleinkinderen maken er ook wel eens een bende van. Dan mag jouw hond dat ook. We halen wel een bezem door het huis." Ik vind het verschrikkelijk als mijn hond zich misdraagt bij anderen thuis en zit er vaak bovenop. Ik schaamde me dan ook dood. Mijn vader vond het vooral grappig. En ik vond het zo lief dat hij zo reageerde. Als in: je siblings hebben kinderen, jij hebt een hond. Prima, we maken geen onderscheid.
vrijdag 30 augustus 2019 om 15:39
Fijn dat de band met 2 van je siblings hetzelfde is gebleven! Dat verhaal van je hond herken ik inderdaad uit deel 24 (ik lees al lang mee met jullieKraaienpootje schreef: ↑30-08-2019 15:30Correctie: Aan sommige siblings die zich voortplanten heb je geen moer. Ik heb twee siblings die zich flink voortgeplant hebben en onze band is er niet minder op geworden en ook mijn ouders hebben nog steeds gewoon oog en interesse in mij en mijn leventje.
Nadat mijn hond een keer een puinhoop van hun woonkamer gemaakt had (terwijl wij in de tuin zaten heeft mijn hond de mand met brandhout gevonden en had besloten dat hij die mand wel kon plunderen, heeft het brandhout een voor een de woonkamer van mijn ouders ingedragen en heeft daar het brandhout eens goed in heel veel hele kleine stukjes geknaagd) sprak mijn vader de legendarische woorden: '" ach de kleinkinderen maken er ook wel eens een bende van. Dan mag jouw hond dat ook. We halen wel een bezem door het huis." Ik vind het verschrikkelijk als mijn hond zich misdraagt bij anderen thuis en zit er vaak bovenop. Ik schaamde me dan ook dood. Mijn vader vond het vooral grappig. En ik vond het zo lief dat hij zo reageerde. Als in: je siblings hebben kinderen, jij hebt een hond. Prima, we maken geen onderscheid.
) Prachtig toch hoe je ouders hiermee omgaan! 
vrijdag 30 augustus 2019 om 15:45
Thxx voor je support, Kraaienpootje! Ik vind het alleen maar heel gerusstellend om te lezen dat het ook anders kan, want ik heb weinig referentiemateriaal wat dat betreft, hoewel ik natuurlijk wel wist dat de situatie in onze familie verre van "standaard gepast" is. Het doet pijn... Gelukkig is het wel zo dat alle denkbare nare dingen inmiddels wel gezegd zijn, dus de laatste maanden is het niet bij elk bezoek zo'n onderwatersteek, maar zo eens per maand, komt er weer een nieuwe voorbij voor op de bingokaart!Kraaienpootje schreef: ↑30-08-2019 15:32@Puz-In-Boots: dikkeWat ontzettend kut om dat soort dingen van de eigen moeder te moeten horen.
vrijdag 30 augustus 2019 om 15:49
Dingen veranderen wel, we reizen niet meer het hele land door om samen de kroeg in de duiken. Maar de band is er nog steeds, mijn siblings staan nog steeds voor me klaar als er iets gebeurd of als ik een verhuizer oid nodig heb, en we kunnen nog steeds heerlijk met een biertje bij de bbq of in de achtertuin zitten om bij te kletsen. Ik ga regelmatig nog eten bij mijn ouders en zit dan nog lekker met een bakje koffie of een glas wijn op het terras of in de keuken te keuvelen. Over mijn bedrijf, wat er speelt in mijn sociale kring, over de hobbies van mijn ouders en ja, ook over de kleinkinderen. Het blijven een trotse opa en oma. Er is een hoop veranderd met de komst van de kinderen van mijn siblings. Geen feestjes meer tot ver na middernacht. Na de koffie in de avond moeten ze toch naar huis, want de kinderen moeten op tijd op bed liggen. Maar eerlijk gezegd zit ik ook niet meer op borrels tot in de vroege uurtjes en de bijbehorende katers de volgende dag te wachten. Het hoort erbij. Als de kinderen ouder worden, zal de dynamiek weer veranderen.Puz_n_Boots schreef: ↑30-08-2019 15:39Fijn dat de band met 2 van je siblings hetzelfde is gebleven! Dat verhaal van je hond herken ik inderdaad uit deel 24 (ik lees al lang mee met jullie
vrijdag 30 augustus 2019 om 16:04
Ik zie vooral mijn schoonfamilie als voorbeeld hoe leuk het kan zijn met siblings onderling, als een aantal ervan kinderen krijgen. Fijn onderling contact en mijn schoonouders zijn fantastische opa en oma, zonder daarmee de twee kindvrije kinderen tekort te doen. Ik ben ook echt wel blij met mijn schoonfamilie, omdat ik zo ervaar hoe 'normaal' een familie ook kan zijn.
Ik heb zelf één broer en die heeft twee kids. Mijn moeder was lyrisch toe ze geboren werden. Dat vond ik afwisselend aandoenlijk en irritant. Inmiddels blijkt het nogal een probleem gezin te zijn geworden en zie ik vooral hoeveel zorgen mijn moeder daarover heeft. Dat heb ik haar dan op zijn minst bespaard.
@Puz
Ik heb zelf één broer en die heeft twee kids. Mijn moeder was lyrisch toe ze geboren werden. Dat vond ik afwisselend aandoenlijk en irritant. Inmiddels blijkt het nogal een probleem gezin te zijn geworden en zie ik vooral hoeveel zorgen mijn moeder daarover heeft. Dat heb ik haar dan op zijn minst bespaard.
@Puz
Ik geloof niet meer in sprookjes.
