Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010, deel 25
vrijdag 20 september 2019 23:07
Thanks voor je reactie. Ik zie het om me heen ook wel maar heb ook best wat kindvrije/single vriendinnen.
vrijdag 20 september 2019 23:19
Yay puz mijn twinPuz_n_Boots schreef: ↑20-09-2019 16:54Ik ben er zo eentje, Familiemens. Ik spreek helaas nooit meer af met mijn zusje. We zien elkaar wel nog zeer regelmatig tijdens familiegelegenheden of bezoekjes, maar dit houdt in dat haar kids altijd involved zijn en hetzelfde geldt voor mijn schoonsibling.
Voor het kidstijdperk deden we bijna elk weekend wat leuks. Ik merk gewoon dat ik niet meer in het straatje pas als kindvrije. Ze praat nog maar over één ding en dat zijn haar kids. Nu haar kinderen ouder worden en naar school beginnen te gaan, heeft ze veel nieuwe contacten opgedaan: mede-mamma's. En die zijn nu eenmaal veel leuker en interessanter als je kinderen hebt dan een kindvrije zus. Jammer, maar zo is de praktijk. Elke keer dat we bij elkaar komen moet ik mezelf forceren om niet kil en bot over te komen. Maar het kost mij vrij veel energie om geinteresseerd naar al die kinderkletskoek te luisteren.
. Vind het gewoon echt jammer. Ik had nooit een hele hechte band met mijn siblings (sorry medelezers die dit een vervelend woord vinden ). Anders dan jij beschrijft waarbij je elkaar bijna ieder weekend ziet. Hoe ga je daar nu mee om? Ook nu mede-mama's de nieuwe vriendinnen zijn? Ik zag ze voor het kindertijdperk wel eens voor een biertje in de stad. Ging zelfs wel eens een weekendje weg of dag uit als stellen. Maar het was toen er kinderen kwamen meteen over. Zelfs als ik het nog wel eens aankaart komt er iets van: oh ja dat is wel leuk moeten we eens doen. Dan hoor ik vervolgens niets meer. Inmiddels zien we elkaar alleen nog met verjaardagen of familie aangelegenheden. En als we elkaar dan zien gaat het over de kinderen en niets anders. Ook als ik een ander onderwerp in de groep gooi eindigt het in: 1 overstemd door iets wat kinderen zeggen/doen, 2: wordt niet op gereageerd. Soms ben ik wel eens jaloers op vriendinnen met bijv een zus met wie ze nog wel een paar keer per jaar samen kunnen afspreken. Maar ik realiseer me ook heel goed dat het is wat het is. Gelukkig een lieve vrienden en vriendinnengroep om me heen en lieve partner.
zaterdag 21 september 2019 05:08
Puz_n_Boots schreef: ↑20-09-2019 16:54Ik ben er zo eentje, Familiemens. Ik spreek helaas nooit meer af met mijn zusje. We zien elkaar wel nog zeer regelmatig tijdens familiegelegenheden of bezoekjes, maar dit houdt in dat haar kids altijd involved zijn en hetzelfde geldt voor mijn schoonsibling.
Voor het kidstijdperk deden we bijna elk weekend wat leuks. Ik merk gewoon dat ik niet meer in het straatje pas als kindvrije. Ze praat nog maar over één ding en dat zijn haar kids. Nu haar kinderen ouder worden en naar school beginnen te gaan, heeft ze veel nieuwe contacten opgedaan: mede-mamma's. En die zijn nu eenmaal veel leuker en interessanter als je kinderen hebt dan een kindvrije zus. Jammer, maar zo is de praktijk. Elke keer dat we bij elkaar komen moet ik mezelf forceren om niet kil en bot over te komen. Maar het kost mij vrij veel energie om geinteresseerd naar al die kinderkletskoek te luisteren.
Of je zegt tegen je zus: Hé, je praat nu al de hele dag over je kind, waar is die zus gebleven waarmee ik over alles kon praten? Of, zullen we het eens over iets anders hebben? Desnoods met een grapje, maar het is natuurlijk van de gekke dat het altijd maar om een ander draait. Mag je best iets van zeggen hoor.
zaterdag 21 september 2019 07:30
Gelukkig, ik dacht als dat ik alleen was in mijn gevoel. Ik vind gewoon broer/zus een veel beter woord.
Valhalla! Where the brave may live Forever!
zaterdag 21 september 2019 16:11
Wij zijn echt kindvrije twins! Ongelofelijk, wat een overeenkomsten!Familiemens schreef: ↑20-09-2019 23:19Yay puz mijn twin
Inmiddels zien we elkaar alleen nog met verjaardagen of familie aangelegenheden. En als we elkaar dan zien gaat het over de kinderen en niets anders. Ook als ik een ander onderwerp in de groep gooi eindigt het in: 1 overstemd door iets wat kinderen zeggen/doen, 2: wordt niet op gereageerd. Soms ben ik wel eens jaloers op vriendinnen met bijv een zus met wie ze nog wel een paar keer per jaar samen kunnen afspreken. Maar ik realiseer me ook heel goed dat het is wat het is. Gelukkig een lieve vrienden en vriendinnengroep om me heen en lieve partner.
Ik moet eerlijk bekennen ook weleens jaloers te zijn op mensen MET kinderen, niet ómdat ze kinderen hebben, maar vanwege hun sociale kring, aanzien en simpele huisje boompje beestje-leven. Het aandeel mensen dat kinderen heeft "omdat het erbij hoort", zijn in mijn ervaring mensen die niet of nauwelijks nadenken, maar gewoon "doen". Ik denk dat deze mensen uiteindelijk toch een stuk gelukkiger staan in het leven dan mensen die alles tig keer overpeinzen.
Ik ben heel blij voor je dat je nog zo'n lieve vriendenkring om je heen hebt nu je siblings (sorry broers en zussen) kinderen hebben. Helaas is mijn oude vriendenkring ook volledig ondergedompeld in luiers, tepelkloven en zwangerschappen en ik leef nu eenmaal in een gebied waar werkelijk iedereen kinderen lijkt te krijgen. Tja, hoe ga ik hiermee om? Het is lastig.... to say the least. Ik denk dat ik uiteindelijk toch op een verhuizing ga uitkomen naar een gebied waar ik wat minder opval en waar meer kindvrije mensen in mijn leeftijd wonen.
zaterdag 21 september 2019 16:27
Ik kan daar zeker eens iets over zeggen, maar wat schiet ik er mee op? Al zou ze begrip hebben voor mij en hier rekening mee willen houden, feit blijft dat in haar hoofd een heleboel is veranderd nu ze moeder is en het niet meer mijn zusje is die ik altijd heb gekend. Dat is een soort aura, een gevoel.... Het voelt gewoon niet meer zoals voorheen en die tijd komt ook nooit meer terug. Ik moet mijn zusje accepteren zoals ze nu is en er maar het beste van maken. Het vreemde is dat ik haar de laatste jaren ook niet meer echt als mijn zusje zie, meer als "gewoon een moedertje". Klinkt gek, I know. Ik denk wel naarmate de kids ouder worden bepaalde dingen langzaamaan weer gaan terugkomen. Zij zal immers ook ooit het lege nest syndroom moeten ervaren en ze heeft aan den levende lijve meegemaakt wat dit bij onze moeder teweeg heeft gebracht. Sinds de dag dat mijn zusje en ik op eigen benen staan heeft mijn moeder echt een karakterverandering ondergaan. En geen positieve! Dat is enigszins bijgetrokken toen mijn moeder oma werd en ze moest gaan oppassen. Uiteindelijk heeft dat extreme vormen aangenomen (als in teveel bemoeienissen met de opvoeding), waardoor mijn zus en haar partner uiteindelijk hebben besloten om die vaste oppasdagen te schrappen. Ik geef ze geen ongelijk! Kortom, in zijn algemeenheid kan gerust gesteld worden dat "kinderen" ervoor hebben gezorgd dat mijn hele familie min of meer verknipt is.Blijenvrij schreef: ↑21-09-2019 05:08Of je zegt tegen je zus: Hé, je praat nu al de hele dag over je kind, waar is die zus gebleven waarmee ik over alles kon praten? Of, zullen we het eens over iets anders hebben? Desnoods met een grapje, maar het is natuurlijk van de gekke dat het altijd maar om een ander draait. Mag je best iets van zeggen hoor.
zaterdag 21 september 2019 16:52
Sorry, moet even mijn bijdrage aan het topic: "Wat je niet hardop wilt zeggen - deel 4" met jullie delen 
:
Mijn geschreven tekst op geboortekaartje kennissen: Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie kindje!
De tekst die ik vanuit mijn eigen gevoel zou WILLEN schrijven op het geboortekaarte: Gecondoleerd en veel sterkte met de geboorte van jullie kindje!
:Mijn geschreven tekst op geboortekaartje kennissen: Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie kindje!
De tekst die ik vanuit mijn eigen gevoel zou WILLEN schrijven op het geboortekaarte: Gecondoleerd en veel sterkte met de geboorte van jullie kindje!
zaterdag 21 september 2019 16:55
Aah ik dacht al zoiets. Ik las net je reactie in dat topic en dacht eerst; whut?Puz_n_Boots schreef: ↑21-09-2019 16:52Sorry, moet even mijn bijdrage aan het topic: "Wat je niet hardop wilt zeggen - deel 4" met jullie delen
Mijn geschreven tekst op geboortekaartje kennissen: Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie kindje!
De tekst die ik vanuit mijn eigen gevoel zou WILLEN schrijven op het geboortekaarte: Gecondoleerd en veel sterkte met de geboorte van jullie kindje!
zaterdag 21 september 2019 17:02
Zus en ik klikken niet.
Klikken al 30 jaar niet.
25 jaar mogen horen "dat betert wel als jullie ouder worden".
Nee, dat betert niet.
Dat wordt elk jaar alleen maar erger.
De enige reden dat ik zus nog zie, zijn mijn nichtjes (en volgende maand mijn neefje).
Zij hebben er niet om gevraagd dat tante en mam niet klikken.
Ik hou het contact dus net een klein beetje in ere "voor de kinderen".
Anders was ik er al lang klaar mee.
En jep, sinds mijn zus moeder is, is ze helemaal doorgeslagen
.
Dat erkennen nu zelfs mijn / onze ouders.
Die er ook stapelgek van worden.
Babysitten of zelfs maar kind 2 straten verder te voet ophalen? Betrouwt ze niet, want ik of mijn ouders hebben geen pedagogisch diploma.
De enige die dus héél sporadisch af en toe babysit is een ook kinderloze tante aan de andere kant met wél een pedagogisch diploma.
In de ideale wereld zet mijn zus haar kinderen gewoon 18 jaar lang in een glazen kastje of komen ze niet verder dan de tuin. Ze heeft een academische graad, maar is thuismoeder voor iets .
(Ik had trouwens al niet gedacht dat ze na jaren studeren en de avontuurlijke reis- en surf-girl die ze vroeger was direct na haar studies op haar 25ste of wat voor 3 kinderen zou gaan.
En al helemaal niet dat ze dan maar gelijk helemaal thuisbleef voor de komende 20 à 25 jaar.)
Klikken al 30 jaar niet.
25 jaar mogen horen "dat betert wel als jullie ouder worden".
Nee, dat betert niet.
Dat wordt elk jaar alleen maar erger.
De enige reden dat ik zus nog zie, zijn mijn nichtjes (en volgende maand mijn neefje).
Zij hebben er niet om gevraagd dat tante en mam niet klikken.
Ik hou het contact dus net een klein beetje in ere "voor de kinderen".
Anders was ik er al lang klaar mee.
En jep, sinds mijn zus moeder is, is ze helemaal doorgeslagen
.Dat erkennen nu zelfs mijn / onze ouders.
Die er ook stapelgek van worden.
Babysitten of zelfs maar kind 2 straten verder te voet ophalen? Betrouwt ze niet, want ik of mijn ouders hebben geen pedagogisch diploma.
De enige die dus héél sporadisch af en toe babysit is een ook kinderloze tante aan de andere kant met wél een pedagogisch diploma.
In de ideale wereld zet mijn zus haar kinderen gewoon 18 jaar lang in een glazen kastje of komen ze niet verder dan de tuin
. Ze heeft een academische graad, maar is thuismoeder voor iets .(Ik had trouwens al niet gedacht dat ze na jaren studeren en de avontuurlijke reis- en surf-girl die ze vroeger was direct na haar studies op haar 25ste of wat voor 3 kinderen zou gaan.
En al helemaal niet dat ze dan maar gelijk helemaal thuisbleef voor de komende 20 à 25 jaar.)
zaterdag 21 september 2019 17:42
Kwebbeltje91 schreef: ↑21-09-2019 16:55Aah ik dacht al zoiets. Ik las net je reactie in dat topic en dacht eerst; whut?
woensdag 25 september 2019 23:21
Nieuw hier in het topic!
Ik zocht een plek om mijn verhaal te kunnen delen...
Al heel mijn leven zie ik kinderen niet zitten. Zwanger zijn, bevallen, jezelf wegcijferen, onzekerheid... Maar heb daar voor mijzelf nooit zo'n punt van gemaakt. Ik was ook nooit in relaties waarbij dit een issue was.
Ik heb vandaag echter een prille relatie beëindigd vanwege zijn kinderwens.
Hij was er kapot van en ik voelde me ontzettend schuldig. Ik had hem wel eens horen zeggen dat hij graag een gezin wilde, maar naarmate ik hem beter leerde kennen werd steeds duidelijker dat hij het ECHT wilde.
Ik had al wel kenbaar gemaakt dat dit een heikel punt was voor mij, maar was door de verliefdheid ook een beetje mijn stelligheid verloren. Ik dacht misschien is dit nu de juiste man en het moment waarop ik eindelijk ook 'normaal' wordt. Maar naarmate de weken voorbij gingen benauwde het gevoel me steeds meer.
Hij vindt het nu krom dat er wel liefde is maar ik het toch afkap. Maar ik wil niet in een relatie zijn waarbij de ander zit te wachten op klapperende eierstokken.
Vriendinnen van me zeggen dat het überhaupt raar is dat zoiets in een prille relatie al ter sprake komt.
Ik weet niet wat ik nu van deze situatie en van mijzelf moet vinden![😔]()
Maar bij deze, een nu toch wel bewust kindvrij mens. Zo voel ik dat tenminste na deze beslissing.
Ik schrijf en lees graag mee!
Ik zocht een plek om mijn verhaal te kunnen delen...
Al heel mijn leven zie ik kinderen niet zitten. Zwanger zijn, bevallen, jezelf wegcijferen, onzekerheid... Maar heb daar voor mijzelf nooit zo'n punt van gemaakt. Ik was ook nooit in relaties waarbij dit een issue was.
Ik heb vandaag echter een prille relatie beëindigd vanwege zijn kinderwens.
Hij was er kapot van en ik voelde me ontzettend schuldig. Ik had hem wel eens horen zeggen dat hij graag een gezin wilde, maar naarmate ik hem beter leerde kennen werd steeds duidelijker dat hij het ECHT wilde.
Ik had al wel kenbaar gemaakt dat dit een heikel punt was voor mij, maar was door de verliefdheid ook een beetje mijn stelligheid verloren. Ik dacht misschien is dit nu de juiste man en het moment waarop ik eindelijk ook 'normaal' wordt. Maar naarmate de weken voorbij gingen benauwde het gevoel me steeds meer.
Hij vindt het nu krom dat er wel liefde is maar ik het toch afkap. Maar ik wil niet in een relatie zijn waarbij de ander zit te wachten op klapperende eierstokken.
Vriendinnen van me zeggen dat het überhaupt raar is dat zoiets in een prille relatie al ter sprake komt.
Ik weet niet wat ik nu van deze situatie en van mijzelf moet vinden
Maar bij deze, een nu toch wel bewust kindvrij mens. Zo voel ik dat tenminste na deze beslissing.
Ik schrijf en lees graag mee!
woensdag 25 september 2019 23:39
Hey Jolien, welkom!
Ik denk niet dat je je schuldig hoeft te voelen hoor. Je bent eerlijk geweest in plaats van het nog een paar jaar door te laten modderen, dan was een breuk nog pijnlijker geweest. Maar het is en blijft wel een rot situatie.
Hier ben ik ook altijd duidelijk geweest tegen man. Zodra hij rammelende teelballen krijgt laat ik hem gaan (hoe moeilijk ik dat ook zou vinden).
Ik denk niet dat je je schuldig hoeft te voelen hoor. Je bent eerlijk geweest in plaats van het nog een paar jaar door te laten modderen, dan was een breuk nog pijnlijker geweest. Maar het is en blijft wel een rot situatie.
Hier ben ik ook altijd duidelijk geweest tegen man. Zodra hij rammelende teelballen krijgt laat ik hem gaan (hoe moeilijk ik dat ook zou vinden).
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
donderdag 26 september 2019 06:30
Welkom! Het is helemaal niet raar om er al zo snel over te beginnen, of je nu wel of geen kinderen wil. Zeker als je rond de leeftijd bent waarop de meeste mensen kinderen zouden nemen. Dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent (zoals nu) in plaats van dat je het onderwerp laat rusten en wellicht allemaal dingen op gaat bouwen en er dan achter komen dat je niet op 1 lijn zit.jolien92 schreef: ↑25-09-2019 23:21Vriendinnen van me zeggen dat het überhaupt raar is dat zoiets in een prille relatie al ter sprake komt.
Ik weet niet wat ik nu van deze situatie en van mijzelf moet vinden
Maar bij deze, een nu toch wel bewust kindvrij mens. Zo voel ik dat tenminste na deze beslissing.
Ik schrijf en lees graag mee!
Valhalla! Where the brave may live Forever!
donderdag 26 september 2019 08:30
Het is inderdaad heel verstandig het meteen te bespreken.V1k1ng schreef: ↑26-09-2019 06:30Welkom! Het is helemaal niet raar om er al zo snel over te beginnen, of je nu wel of geen kinderen wil. Zeker als je rond de leeftijd bent waarop de meeste mensen kinderen zouden nemen. Dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent (zoals nu) in plaats van dat je het onderwerp laat rusten en wellicht allemaal dingen op gaat bouwen en er dan achter komen dat je niet op 1 lijn zit.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken.
donderdag 26 september 2019 10:50
Welkom Jolien!jolien92 schreef: ↑25-09-2019 23:21Nieuw hier in het topic!
Ik zocht een plek om mijn verhaal te kunnen delen...
Al heel mijn leven zie ik kinderen niet zitten. Zwanger zijn, bevallen, jezelf wegcijferen, onzekerheid... Maar heb daar voor mijzelf nooit zo'n punt van gemaakt. Ik was ook nooit in relaties waarbij dit een issue was.
Ik heb vandaag echter een prille relatie beëindigd vanwege zijn kinderwens.
Hij was er kapot van en ik voelde me ontzettend schuldig. Ik had hem wel eens horen zeggen dat hij graag een gezin wilde, maar naarmate ik hem beter leerde kennen werd steeds duidelijker dat hij het ECHT wilde.
Ik had al wel kenbaar gemaakt dat dit een heikel punt was voor mij, maar was door de verliefdheid ook een beetje mijn stelligheid verloren. Ik dacht misschien is dit nu de juiste man en het moment waarop ik eindelijk ook 'normaal' wordt. Maar naarmate de weken voorbij gingen benauwde het gevoel me steeds meer.
Hij vindt het nu krom dat er wel liefde is maar ik het toch afkap. Maar ik wil niet in een relatie zijn waarbij de ander zit te wachten op klapperende eierstokken.
Vriendinnen van me zeggen dat het überhaupt raar is dat zoiets in een prille relatie al ter sprake komt.
Ik weet niet wat ik nu van deze situatie en van mijzelf moet vinden
Maar bij deze, een nu toch wel bewust kindvrij mens. Zo voel ik dat tenminste na deze beslissing.
Ik schrijf en lees graag mee!
Ik denk dat je een heel verstandige, maar moeilijke beslissing hebt gemaakt hierin. Dat je vriend het nu niet kan begrijpen waarom je de relatie hebt afgekapt, komt waarschijnlijk in een later stadium wel. Dan gaat hij inzien dat jouw beslissing de enige juiste was, ook voor hem op langere termijn, juist omdat hij wel die kinderwens had.
In tegenstelling tot je vriendinnen, denk ik juist dat het heel verstandig is om deze wensen zeker in prille relaties al ter sprake te brengen, waarom zou je ermee wachten als je het voor jezelf heel zeker weet? En waarom jou je energie gaan steken in een relatie met iemand die ze zeer zeker wel wil? Het is natuurlijk pijnlijk als je verliefd bent en iemand heel leuk vindt, maar tegelijkertijd ook gedoemd om te mislukken, tenzij iemand vanuit zijn hart van mening veranderd natuurlijk. Maar zoiets kun je niet afdwingen.
Sterkte in ieder geval!
donderdag 26 september 2019 11:52
Het lijkt mij niet meer dan normaal om een prille relatie te beeïndigen als je ontdekt dat je beiden iets ander wil met je leven. Dat is precies wat je doet in het begin van een verkering, uitzoeken of je een toekomst hebt samen.
Dat je vriend het niet snapt komt omdat hij jou (en mogelijk zijn eigen) wens niet serieus neemt. Anders zou hij exact hetzelfde doen.
Dat je vriend het niet snapt komt omdat hij jou (en mogelijk zijn eigen) wens niet serieus neemt. Anders zou hij exact hetzelfde doen.
donderdag 26 september 2019 16:25
Rare vriendinnen heb jij. Juist voor je een relatie begint moeten dit soort essentiele levensvisies al wel duidelijk zijn. Zonde om er je energie en gevoelens in te steken en er dan na een paar jaar achter te komen dat je op dit gebied niet matcht.Vriendinnen van me zeggen dat het überhaupt raar is dat zoiets in een prille relatie al ter sprake komt.
donderdag 26 september 2019 16:34
Welkom Jolien.
Je gevoel is heel duidelijk, je wilt het niet en je hebt de enige juiste beslissing genomen die je maar kan maken. Uitmaken, hoe pijnlijk dit ook is.
Dat hij hoopte dat je bij zou draaien maakt wel duidelijk dat hij je wens niet geheel serieus nam. Of hij hoopte zo hard dat je het voor hem over had. Maar een kind als compromis lijkt me een hele foute keuze.
Je gevoel is heel duidelijk, je wilt het niet en je hebt de enige juiste beslissing genomen die je maar kan maken. Uitmaken, hoe pijnlijk dit ook is.
Dat hij hoopte dat je bij zou draaien maakt wel duidelijk dat hij je wens niet geheel serieus nam. Of hij hoopte zo hard dat je het voor hem over had. Maar een kind als compromis lijkt me een hele foute keuze.
donderdag 26 september 2019 17:26
Ik ken anders wel zat mensen die 10 jaar geleden wel nog kinderen wilden, en nu om uiteenlopende redenen niet meer. Andersom ken ik er zelfs nog meer: mensen die ze vroeger niet wilden, maar inmiddels achter een dubbele kinderwagen sloffen. Mensen kunnen nu eenmaal veranderen door de verschillende fases en omstandigheden die het leven met zich meebrengen. Ik geloof echter wel dat al die mensen die van gedachte zijn veranderd, dit niet vanuit hun innerlijke gevoel hebben gedaan: eerder vanuit veranderde omstandigheden en (externe) factoren in hun leven waardoor ze denken dat hun innerlijke gevoel is veranderd. Ik denk bijvoorbeeld dat het fenomeen "rammelde eierstokken" (iets wat de meeste mensen aan 100% instinct toeschrijven) ook best getriggerd kan worden door wat we allemaal om ons heen zien gebeuren. Vrouwen die nooit kinderen wilden vanuit hun diepste gevoel en opeens ""rammelde eierstokken" krijgen, kan heel goed getriggerd zijn door bijvoorbeeld vriendinnen die kinderen krijgen. Het ligt er natuurlijk aan hoe beïnvloedbaar je bent als mens en in hoeverre je bereidt bent consessies voor een ander te doen. Het leidt in mijn optiek alleen maar naar nog grotere ellende.
donderdag 26 september 2019 20:09
Ik heb geen “siblings”. Wel in het verleden een vriendengroep gehad waar iedereen rond dezelfde periode kinderen kreeg. Verschrikkelijk.
De vrouwen praten alleen nog maar over luiers en hoeveel ml kindlief dronk. Geen zak aan. Ik ben vervolgens maar bij de mannen gaan zitten, want dat was een stuk boeiender.
Uiteindelijk volgden de uitjes met kids. Zonder kinderen kon niets meer gedaan worden..
Als je aan het praten was, en kind onderbrak het gesprek, dan werd er verder met kind gepraat. Zo ook met telefoongesprekken. Ik zie ze niet meer en mis ze ook niet. (Kids waren niet de hoofdreden)
Ik heb gelukkig ook een vriendin, die ondanks ze kinderen heeft gekregen, niet is veranderd. Het gaat wel eens over haar kinderen, maar ook over genoeg andere dingen. Haar kinderen wachten ook tot we uitgepraat zijn. Vragen netjes. Veel respect voor. Zo kan het ook!
De vrouwen praten alleen nog maar over luiers en hoeveel ml kindlief dronk. Geen zak aan. Ik ben vervolgens maar bij de mannen gaan zitten, want dat was een stuk boeiender.
Uiteindelijk volgden de uitjes met kids. Zonder kinderen kon niets meer gedaan worden..
Als je aan het praten was, en kind onderbrak het gesprek, dan werd er verder met kind gepraat. Zo ook met telefoongesprekken. Ik zie ze niet meer en mis ze ook niet. (Kids waren niet de hoofdreden)
Ik heb gelukkig ook een vriendin, die ondanks ze kinderen heeft gekregen, niet is veranderd. Het gaat wel eens over haar kinderen, maar ook over genoeg andere dingen. Haar kinderen wachten ook tot we uitgepraat zijn. Vragen netjes. Veel respect voor. Zo kan het ook!
donderdag 26 september 2019 20:22
Heel verstandig dat je het uit hebt gemaakt Jolien. Iemand een kind ontzeggen is niet minder erg dan een kind door je strot geduwd krijgen. En vergeet niet, jij als moeder draait er voor 80% voor op. Voor de zwangerschap en bevalling al 100%, JIJ bent degene die zich haar sport of andere dingen moet ontzeggen want jij bent zwanger. En daarna komt alles als vanzelfsprekend op jou neer. Want zo zit de maatschappij nog steeds in elkaar. Ik had best vader willen worden, dat had me nog wel leuk geleken. Maar moeder? No way!
vrijdag 27 september 2019 07:43
https://www.nu.nl/tech/5999103/ticketsy ... itten.html
Japanse vliegmaatschappij laat zien waar de baby's zich bevinden in het toestel als je wil boeken. Goed initiatief! Nog beter zou zijn de achterste cabin te gebruiken voor mensen die met kleine kinderen reizen. Zoals vroeger de rokers daar zaten.
Japanse vliegmaatschappij laat zien waar de baby's zich bevinden in het toestel als je wil boeken. Goed initiatief! Nog beter zou zijn de achterste cabin te gebruiken voor mensen die met kleine kinderen reizen. Zoals vroeger de rokers daar zaten.
vrijdag 27 september 2019 08:55
Gelezen en was dolblij, laatst nog 14 uur moeten vliegen en met alle voorbereidingen (oordoppen, oogmasker) helpen de eerste niet echt als er iemand naast je zit te brullen. Vind trouwens ook dat ze er een apart gedeelte voor moeten reserveren.redbulletje schreef: ↑27-09-2019 07:43https://www.nu.nl/tech/5999103/ticketsy ... itten.html
Japanse vliegmaatschappij laat zien waar de baby's zich bevinden in het toestel als je wil boeken. Goed initiatief! Nog beter zou zijn de achterste cabin te gebruiken voor mensen die met kleine kinderen reizen. Zoals vroeger de rokers daar zaten.
vrijdag 27 september 2019 08:58
