Kinderen
alle pijlers
Borstvoedingsvraag aan ingeleide vrouwen.
dinsdag 10 juni 2008 om 15:53
Even mijn eigen topic omhoog gehaald. Ik ben inmiddels 29 weken in verwachting van nummer 2 en het is al bekend dat ik met 38 weken óf ingeleid óf keizergesneden ga worden.
Weer geen weeën en oxytocine dus. Nu weer geen zichtbare aders. Maar ook geen kind met medische indicatie die meteen kunstgevoed hoeft te worden.
Wat ik eigenlijk zoek is iemand met een glazen bol die mij kan vertellen wat ik kan verwachten van de borstvoeding deze keer.
En ik wil graag weten wat jullie zouden doen.
1. Hoe kan ik het opstarten (waar ik eigenlijk helemaal niet in geloof, maar ik wil het toch proberen voor mijn eigen gemoedsrust) van de borstvoeding het beste aanpakken?
1a Moet ik behalve aanleggen ook meteen beginnen met kolven?
1b Hoe vaak?
1c Meteen vanaf het begin alle dom periodon en neusspray gebruiken?
1d Hoe lang moet ik de voeding de kans geven om op gang te komen?
Ik zit erg met deze vragen in mijn maag. Het stuit me ook tegen de borst ( ) om mijn kindje moedwillig geen eten te geven, de eerste dagen. (Zo voelt het - aangezien ik ervan uitga dat ik nu weer geen melk produceer).
Ohja, en túúrlijk ga ik nog een afspraak maken met lactatiekundige in het ziekenhuis, nog voor de bevalling. Die schijnt erg fijn te zijn en is dus ook in de buurt.
Iemand? Help?
Dag moeders,
Mijn bevalling was een rommeltje, de eerste 5 centimeter ontsluiting heb ik niet gevoeld, paar dagen over gedaan. Daarna zijn mijn vliezen handmatig gebroken door de vk (ik was 41w1d) en kon het feest beginnen.
Dacht ik...maar mijn lijf snapte er niets van, mijn weeën deden (behalve @#$%pijn) helemaal niets. Dus ben ik aan het infuus gegaan. Na enige uren persweeën tegenhouden had ik genoeg ontsluiting, waarna het infuus uitging. Helaas hielden mijn persweeën er toen ook mee op. Met wilskracht, twee zusters, mijn man en een gyneacoloog met een vacuümpomp is mijn zoon er uiteindelijk een half uurtje later toch gekomen.
Toen ik mijn zoon tweeënhalf uur later (hij had geen topstart, maar er verder weinig last van gehad, goddank) zag, had hij al gegeten. Medisch, dus kunstvoeding. Ik hem ook meteen aangelegd, deed hij prima. Ook ben ik begonnen met kolven.
Toen ik nog zwanger was, heb ik de Medela In Style advanced gekocht. Ik heb ouderschapsverlof opgenomen om zo op mijn gemakje borstvoeding te kunnen geven. Ik wilde dat een jaar volhouden. Ik was een redelijke borstvoedingsmaffioso, bij de opmerking 'Ik ga het wel proberen' had ik al zoiets van: 'Hoezo proberen??? Dat is iets wat je DOET'. Helemaal klaar ervoor dus.
In ieder geval, na een paar dagen mocht mijn zoon naar huis. Het aanleggen ging nog prima, maar hij kreeg toen bij elke voeding nog kv. Het kolven lukte nog niet, maar dat hoorde je vaker. Ook had ik geen stuwing gehad. Toen mijn zoon thuis was, huilde hij alleen nog maar van de honger, was hij teveel afgevallen en werd hij zeer boos op mijn borst. Geen melk. Kan gebeuren, doen we er een week over in plaats van twee dagen om de boel op gang te brengen.
Mijn zoon kreeg vingervoeding, ik kolfde iedere drie uur. Lactatiekundige ingeschakeld. Brandnetelthee, bietensap, neusspray, anijs, massage, volledige bedrust, ontspannen (haha) dom peridon, voetreflex (op een gegeven moment ga je best ver...) ALLES geprobeerd. En niets. De lactatiekundige zei dat ik met deze kunstgrepen een liter melk zou moeten hebben en dat ze het ook niet wist. Dus ben ik (nog een week later) gestopt.
Inmiddels is mijn zoon vijf maanden en hij doet het prima met kunstvoeding. Ik dacht dat ik het ook wel redelijk verwerkt had, maar ik zit er nu nog bij te huilen.
Nou is mijn vraag, in een ander topic las ik dat je geen oxytocine aanmaakt als je bevalling niet vanzelf begint. Oxytocine heb je ook nodig bij de borstvoeding.
Dus: hebben moeders met een ingeleide bevalling dan ook zo'n moeite gehad met de borstvoeding? Of is dat óók al niet de reden?
Weer geen weeën en oxytocine dus. Nu weer geen zichtbare aders. Maar ook geen kind met medische indicatie die meteen kunstgevoed hoeft te worden.
Wat ik eigenlijk zoek is iemand met een glazen bol die mij kan vertellen wat ik kan verwachten van de borstvoeding deze keer.
En ik wil graag weten wat jullie zouden doen.
1. Hoe kan ik het opstarten (waar ik eigenlijk helemaal niet in geloof, maar ik wil het toch proberen voor mijn eigen gemoedsrust) van de borstvoeding het beste aanpakken?
1a Moet ik behalve aanleggen ook meteen beginnen met kolven?
1b Hoe vaak?
1c Meteen vanaf het begin alle dom periodon en neusspray gebruiken?
1d Hoe lang moet ik de voeding de kans geven om op gang te komen?
Ik zit erg met deze vragen in mijn maag. Het stuit me ook tegen de borst ( ) om mijn kindje moedwillig geen eten te geven, de eerste dagen. (Zo voelt het - aangezien ik ervan uitga dat ik nu weer geen melk produceer).
Ohja, en túúrlijk ga ik nog een afspraak maken met lactatiekundige in het ziekenhuis, nog voor de bevalling. Die schijnt erg fijn te zijn en is dus ook in de buurt.
Iemand? Help?
Dag moeders,
Mijn bevalling was een rommeltje, de eerste 5 centimeter ontsluiting heb ik niet gevoeld, paar dagen over gedaan. Daarna zijn mijn vliezen handmatig gebroken door de vk (ik was 41w1d) en kon het feest beginnen.
Dacht ik...maar mijn lijf snapte er niets van, mijn weeën deden (behalve @#$%pijn) helemaal niets. Dus ben ik aan het infuus gegaan. Na enige uren persweeën tegenhouden had ik genoeg ontsluiting, waarna het infuus uitging. Helaas hielden mijn persweeën er toen ook mee op. Met wilskracht, twee zusters, mijn man en een gyneacoloog met een vacuümpomp is mijn zoon er uiteindelijk een half uurtje later toch gekomen.
Toen ik mijn zoon tweeënhalf uur later (hij had geen topstart, maar er verder weinig last van gehad, goddank) zag, had hij al gegeten. Medisch, dus kunstvoeding. Ik hem ook meteen aangelegd, deed hij prima. Ook ben ik begonnen met kolven.
Toen ik nog zwanger was, heb ik de Medela In Style advanced gekocht. Ik heb ouderschapsverlof opgenomen om zo op mijn gemakje borstvoeding te kunnen geven. Ik wilde dat een jaar volhouden. Ik was een redelijke borstvoedingsmaffioso, bij de opmerking 'Ik ga het wel proberen' had ik al zoiets van: 'Hoezo proberen??? Dat is iets wat je DOET'. Helemaal klaar ervoor dus.
In ieder geval, na een paar dagen mocht mijn zoon naar huis. Het aanleggen ging nog prima, maar hij kreeg toen bij elke voeding nog kv. Het kolven lukte nog niet, maar dat hoorde je vaker. Ook had ik geen stuwing gehad. Toen mijn zoon thuis was, huilde hij alleen nog maar van de honger, was hij teveel afgevallen en werd hij zeer boos op mijn borst. Geen melk. Kan gebeuren, doen we er een week over in plaats van twee dagen om de boel op gang te brengen.
Mijn zoon kreeg vingervoeding, ik kolfde iedere drie uur. Lactatiekundige ingeschakeld. Brandnetelthee, bietensap, neusspray, anijs, massage, volledige bedrust, ontspannen (haha) dom peridon, voetreflex (op een gegeven moment ga je best ver...) ALLES geprobeerd. En niets. De lactatiekundige zei dat ik met deze kunstgrepen een liter melk zou moeten hebben en dat ze het ook niet wist. Dus ben ik (nog een week later) gestopt.
Inmiddels is mijn zoon vijf maanden en hij doet het prima met kunstvoeding. Ik dacht dat ik het ook wel redelijk verwerkt had, maar ik zit er nu nog bij te huilen.
Nou is mijn vraag, in een ander topic las ik dat je geen oxytocine aanmaakt als je bevalling niet vanzelf begint. Oxytocine heb je ook nodig bij de borstvoeding.
Dus: hebben moeders met een ingeleide bevalling dan ook zo'n moeite gehad met de borstvoeding? Of is dat óók al niet de reden?
vrijdag 30 januari 2009 om 19:56
Fleur: nee, van H. H. (we kunnen die namen hier toch wel gewoon noemen eigenlijk? Iedere gek kan ze zo vinden op de site van t centrum..).
Smollie: oh echt? Bizar... ik ga er toch vanuit dat ze vit. B wel uit andere voeding/melk halen en niet uit die paar kruimeltjes rijstewafel die er naar binnen gaan!
Smollie: oh echt? Bizar... ik ga er toch vanuit dat ze vit. B wel uit andere voeding/melk halen en niet uit die paar kruimeltjes rijstewafel die er naar binnen gaan!
vrijdag 30 januari 2009 om 19:57
quote:arwen173 schreef op 30 januari 2009 @ 13:58:
tess tan, lees ik dat nou goed, ben jij dus met 42-5 bevallen? 5 dagen na het inleiden? wat een drama moet dat geweest zijn. En dan ook nog een baby op de high care, liggen ze ook niet voor niks.
off topic, maar toch.
Nee, ik ben met 42+4 bevallen. Ze zijn me gaan inleiden met 39+6 namelijk. Ik reageerde gewoon nergens op en ik zat bij het beginnen met inleiden nog helemaal potdicht, baarmoedermond was nog niet verweekt. Ze hebben eerst 4 dagen, met 1 dag rustpauze waarbij ze hebben proberen te strippen, pillen ingebracht (is hetzelfde als gel). Dat had niet zoveel effect, ik kreeg er hooguit wat harde buiken van. Op dag 4 stond ik 's avonds vriend uit te zwaaien omdat hij thuis ging slapen en toen braken mijn vliezen. De daaropvolgende nacht heb ik door het ziekenhuis gedoold met genoeg harde buiken om er niet van te kunnen slapen. En ik wilde mijn kamergenotes niet wakker houden, want die lagen er juist om vroeggeboortes te voorkomen. Op dag vijf hebben ze me 's ochtends vroeg aan het infuus gelegd. In eerste instantie leek dat te werken, om half drie 's middags had ik vijf cm ontsluiting. En een enorme weeenstorm, volgens het apparaat waar ik aan lag had ik één lange wee. Dat is ook niet goed en daarom werd het infuus weer een standje lager gezet. Uiteindelijk bleek ik om half acht 's avonds pas 6 cm te hebben en mijn baarmoedermond lag nog heel ver naar achteren. Ondertussen vond mijn dochter het ook niet meer fijn en is er besloten tot een keizersnede. Het gekke is dat op het moment dat ze de weeenopwekkers stop zetten ik van mezelf geen één wee meer heb gehad. En toen eenmaal de ruggeprik erin zat kreeg ik zowaar weer praatjes . Dochter wilde er zelfs met keizersnede niet uit, ze hebben met een paar man op mijn buik moeten duwen. Eenmaal eruit had ze niet zo'n beste start. Ze was helemaal gestuwd en had een enorme vochtbult op haar hoofd. Toen ze haar eenmaal goed aan de praat hadden is ze even langsgereden in de couveuse (grappig met een kind van 54 cm en 4125 gram) en direct door naar de high care. Tweeenhalf uur later zag ik haar pas weer. Op dat moment was voeden niet mogelijk, dochter was misselijk en had hoofdpijn volgens de verpleegsters dus ik mocht haar ook maar heel even vasthouden. Op dat moment was het al rond middernacht en moest vriend naar huis en ik slapen op de kraamafdeling. De volgende ochtend werd ik (na een slaappil) wakker en stond het eerste flesje (normale, dus niet eens hypo-allergene kunstvoeding) van mijn dochter op mijn nachtkastje. Mijn dochter heeft nog 3,5 dag op de high care gelegen om bij te komen en omdat haar hartslagje steeds daalde. Ik ging er zo vaak mogelijk naar toe, maar daar kreeg ik geen begeleiding met voeden. Ik kreeg dochter aangereikt waarna ik haar zelf zo goed mogelijk probeerde aan te leggen en na 10-15 minuten stond de verpleging naast me met een flesje. Op dag twee heb ik om een kolf gevraagd en ben ik gaan kolven, maar de borstvoeding kwam erg langzaam op gang. Vier dagen na mijn dochters geboorte werden we ontslagen uit het ziekenhuis (besloten werd dat dochter van nature een lage hartslag had) en bleek dat we dat weekend wegens tekorten maar 2 uur kraamzorg per dag kregen. Dat hielp ook niet mee met dochter aan de borst te krijgen. Ondertussen was dochter allang gewend aan de fles en begon ze standaard na 2 seconden aan de borst, als ze al hapte, te krijsen omdat er niet snel genoeg melk kwam. Ik heb nog een lactatiekundige ingeschakeld, maar die had nou ook geen gouden tips, dochter wilde gewoon niet. Ze was een superlieve baby die nooit huilde behalve..... als ze aan de borst 'moest'. Mijn productie was ook niet om over naar huis te schrijven. Ik ben fulltime gaan kolven maar dochter heeft altijd 1 a 2 voedingen kunstvoeding bij moeten krijgen.
Of de moeizame borstvoeding nu echt te wijten is aan de ingeleide bevalling weet ik niet. Zelf denk ik dat als er gelijk genoeg begeleiding was geweest en dochter geen fles had gekregen maar bijvoorbeeld met een cupje was gevoed het wel had kunnen lukken. Dan was mijn productie misschien alsnog moeizaam op gang gekomen, maar dan had dochter in ieder geval aan mijn borst gelegen wat ook weer wonderen schijnt te doen voor de productie. Omdat de eerste weken van mijn dochters leven zo in het teken hebben gestaan van voeden en de daarmee gepaard gaande frustratie bij mij en bij mijn dochter kijk ik helemaal niet met een fijn gevoel terug op die periode. Plus dat ik daarbij nog eens een zware bevalling te verwerken had, aan het herstellen was en de eerste dagen van mijn dochter dat ze op de high care lag nog moest gaan beseffen. Nee, een volgende keer doe ik het heel anders. Geen inleiding meer en ook niet tot 42 weken doorlopen. Mondiger zijn naar de verpleging toe, geen flesje in mijn kind, als het bijgevoed moet worden op een andere manier. En betere begeleiding eisen, desnoods laat ik zelf een lactatiekundige naar het ziekenhuis komen. En dan hoop ik eens een relaxte borstvoedingsperiode mee te maken. Want dat het leuk kán zijn zie ik nu bijvoorbeeld bij mijn tweelingzus die mijn nichtje nu al drie maanden zonder een enkel probleem zelf voedt.
Het moge ook duidelijk zijn dat ik nooit meer in datzelfde ziekenhuis ga bevallen. En dat terwijl ze tijdens de voorlichtingsavond nog met hun borstvoedingscertificaat aan het zwaaien waren. Maar dat geldt alleen maar op de kraamafdeling, niet als je kind op de high care ligt .
tess tan, lees ik dat nou goed, ben jij dus met 42-5 bevallen? 5 dagen na het inleiden? wat een drama moet dat geweest zijn. En dan ook nog een baby op de high care, liggen ze ook niet voor niks.
off topic, maar toch.
Nee, ik ben met 42+4 bevallen. Ze zijn me gaan inleiden met 39+6 namelijk. Ik reageerde gewoon nergens op en ik zat bij het beginnen met inleiden nog helemaal potdicht, baarmoedermond was nog niet verweekt. Ze hebben eerst 4 dagen, met 1 dag rustpauze waarbij ze hebben proberen te strippen, pillen ingebracht (is hetzelfde als gel). Dat had niet zoveel effect, ik kreeg er hooguit wat harde buiken van. Op dag 4 stond ik 's avonds vriend uit te zwaaien omdat hij thuis ging slapen en toen braken mijn vliezen. De daaropvolgende nacht heb ik door het ziekenhuis gedoold met genoeg harde buiken om er niet van te kunnen slapen. En ik wilde mijn kamergenotes niet wakker houden, want die lagen er juist om vroeggeboortes te voorkomen. Op dag vijf hebben ze me 's ochtends vroeg aan het infuus gelegd. In eerste instantie leek dat te werken, om half drie 's middags had ik vijf cm ontsluiting. En een enorme weeenstorm, volgens het apparaat waar ik aan lag had ik één lange wee. Dat is ook niet goed en daarom werd het infuus weer een standje lager gezet. Uiteindelijk bleek ik om half acht 's avonds pas 6 cm te hebben en mijn baarmoedermond lag nog heel ver naar achteren. Ondertussen vond mijn dochter het ook niet meer fijn en is er besloten tot een keizersnede. Het gekke is dat op het moment dat ze de weeenopwekkers stop zetten ik van mezelf geen één wee meer heb gehad. En toen eenmaal de ruggeprik erin zat kreeg ik zowaar weer praatjes . Dochter wilde er zelfs met keizersnede niet uit, ze hebben met een paar man op mijn buik moeten duwen. Eenmaal eruit had ze niet zo'n beste start. Ze was helemaal gestuwd en had een enorme vochtbult op haar hoofd. Toen ze haar eenmaal goed aan de praat hadden is ze even langsgereden in de couveuse (grappig met een kind van 54 cm en 4125 gram) en direct door naar de high care. Tweeenhalf uur later zag ik haar pas weer. Op dat moment was voeden niet mogelijk, dochter was misselijk en had hoofdpijn volgens de verpleegsters dus ik mocht haar ook maar heel even vasthouden. Op dat moment was het al rond middernacht en moest vriend naar huis en ik slapen op de kraamafdeling. De volgende ochtend werd ik (na een slaappil) wakker en stond het eerste flesje (normale, dus niet eens hypo-allergene kunstvoeding) van mijn dochter op mijn nachtkastje. Mijn dochter heeft nog 3,5 dag op de high care gelegen om bij te komen en omdat haar hartslagje steeds daalde. Ik ging er zo vaak mogelijk naar toe, maar daar kreeg ik geen begeleiding met voeden. Ik kreeg dochter aangereikt waarna ik haar zelf zo goed mogelijk probeerde aan te leggen en na 10-15 minuten stond de verpleging naast me met een flesje. Op dag twee heb ik om een kolf gevraagd en ben ik gaan kolven, maar de borstvoeding kwam erg langzaam op gang. Vier dagen na mijn dochters geboorte werden we ontslagen uit het ziekenhuis (besloten werd dat dochter van nature een lage hartslag had) en bleek dat we dat weekend wegens tekorten maar 2 uur kraamzorg per dag kregen. Dat hielp ook niet mee met dochter aan de borst te krijgen. Ondertussen was dochter allang gewend aan de fles en begon ze standaard na 2 seconden aan de borst, als ze al hapte, te krijsen omdat er niet snel genoeg melk kwam. Ik heb nog een lactatiekundige ingeschakeld, maar die had nou ook geen gouden tips, dochter wilde gewoon niet. Ze was een superlieve baby die nooit huilde behalve..... als ze aan de borst 'moest'. Mijn productie was ook niet om over naar huis te schrijven. Ik ben fulltime gaan kolven maar dochter heeft altijd 1 a 2 voedingen kunstvoeding bij moeten krijgen.
Of de moeizame borstvoeding nu echt te wijten is aan de ingeleide bevalling weet ik niet. Zelf denk ik dat als er gelijk genoeg begeleiding was geweest en dochter geen fles had gekregen maar bijvoorbeeld met een cupje was gevoed het wel had kunnen lukken. Dan was mijn productie misschien alsnog moeizaam op gang gekomen, maar dan had dochter in ieder geval aan mijn borst gelegen wat ook weer wonderen schijnt te doen voor de productie. Omdat de eerste weken van mijn dochters leven zo in het teken hebben gestaan van voeden en de daarmee gepaard gaande frustratie bij mij en bij mijn dochter kijk ik helemaal niet met een fijn gevoel terug op die periode. Plus dat ik daarbij nog eens een zware bevalling te verwerken had, aan het herstellen was en de eerste dagen van mijn dochter dat ze op de high care lag nog moest gaan beseffen. Nee, een volgende keer doe ik het heel anders. Geen inleiding meer en ook niet tot 42 weken doorlopen. Mondiger zijn naar de verpleging toe, geen flesje in mijn kind, als het bijgevoed moet worden op een andere manier. En betere begeleiding eisen, desnoods laat ik zelf een lactatiekundige naar het ziekenhuis komen. En dan hoop ik eens een relaxte borstvoedingsperiode mee te maken. Want dat het leuk kán zijn zie ik nu bijvoorbeeld bij mijn tweelingzus die mijn nichtje nu al drie maanden zonder een enkel probleem zelf voedt.
Het moge ook duidelijk zijn dat ik nooit meer in datzelfde ziekenhuis ga bevallen. En dat terwijl ze tijdens de voorlichtingsavond nog met hun borstvoedingscertificaat aan het zwaaien waren. Maar dat geldt alleen maar op de kraamafdeling, niet als je kind op de high care ligt .
tesstan wijzigde dit bericht op 30-01-2009 20:04
Reden: spelvauten en aanvulling
Reden: spelvauten en aanvulling
% gewijzigd
zaterdag 31 januari 2009 om 10:38
Wat een herkenning bij sommige verhalen hier! Ik ben zelf niet ingeleid, maar mijn zoontje (inmiddels 1 maand oud) is na 2 uur persen met een vacuumpomp geboren. Hij wilde niet aan de borst toen ze hem in het ziekenhuis probeerden aan te leggen, ik vermoed doordat hij te veel uitgeput was door de bevalling. Toen maakte ik me nog geen zorgen, dacht dat het wel goed zou komen met een kraamverzorgster. Helaas kregen we de eerste drie dagen na de geboorte maar 3 uur per dag kraamverzorging (omdat er te weinig personeel beschikbaar was tijdens de feestdagen). Het aanleggen ging oke toen de kraamhulp bij ons was, maar nadat ze weg was lukte het mij (samen met mij man) nauwelijks meer, en zo ging het 3 dagen door. Ik gaf aan dat het aanleggen moezaam ging, maar kreeg steevast het advies om te blijven proberen want een kindje heeft de eerste dagen sowieso weinig nodig omdat hij nog voldoende reservers heeft, dus het is niet erg als die te weinig binnenkrijgt. Ik bleef het dan ook proberen, het ging echter heel slecht, ondertussen raakte mijn kind steeds meer gefrustreerd en ik zelf ook, en zo belandden we in een vicieuze cirkel, huilende baby, huilende mama, bezorgde papa..Op dag 4 kregen we een andere kraamhulp en die zag meteen dat het voeden voor geen meter lukte, en nog erger, onze baby was te veel afgevallen, zag geel en moest meteen worden bijgevoed. Wij zaten er toen na 3 slapeloze nachten helemaal doorheen, voelden ons schuldig dat we het probleem niet eerder gesignaleerd hadden- maar ja, het is je eerste kind en je hebt 0,0 ervaring...In de daarop volgende dagen probeerden we zoon aan de borst te krijgen, in alle mogelijke houdingen, op alle mogelijke momenten, kolven, lactatiedeskundige ingeschakeld (en haar was het ook niet gelukt), hij pakte de borst wel, maar liet steeds los, wat uiteindelijk resulteerde in enorme huilbuien. Ondertussen bleef ik kolven en hem voeden met een flesje, en wat ik tekortkwam, vulden we aan met kunstvoeding. En zo gaat het nog steeds, ik probeer zoveel mogelijk te kolven en op sommige dagen lukt het me om hem volledig zelf te voeden, maar ik maak me toch elke dag zorgen- heb ik wel genoeg productie als die straks meer nodig heeft? Hoe moet het straks als ik weer aan het werk ben? Om maar te zwijgen over de tijd die het kolven me kost, en het feit dat het me niet altijd lukt om er de tijd voor te nemen, als ik alleen thuis ben en zoontje aan het huilen is, dan kan ik me erg moeilijk concentreren want wil hem oppakken etc. Heel soms leg ik hem nog wel aan, gisteren bijvoorbeeld, pakte hij ineens de borst en dronk er zowaar 15 min aan, ik wist niet wat ik zag!! Wat een heerijk gevoel is dat, lief babytje aan de borst, die rustig met zijn ogen dicht bij mama ligt te drinken! Maar ik wist dat ik niet te vroeg mocht juichen, want bij de volgende voedingen lukte het weer niet. Pfff, het is een heel verhaal geworden, maar het schuldgevoel waar velen hier over schrijven, is voor mij heel herkenbaar- kan ik niet meer doen? Moet ik het blijven proberen? Hoe accepteer ik het als borstvoeding (rechtstreeks dan) echt niet gaat lukken? Vind het zo jammer dat ik dit intieme contact met mijn kind moet missen, maar aan de andere kant, ik wil ook geen boze baby die een hekel heeft aan de borst.
Sorry nogmaals voor een ego-verhaal, ik las de reacties van sommige vrouwen, en herkende er zoveel in, dit moest me van het hart...
Sorry nogmaals voor een ego-verhaal, ik las de reacties van sommige vrouwen, en herkende er zoveel in, dit moest me van het hart...
zaterdag 31 januari 2009 om 11:03
TessTan, dit had ik zelf kunnen schrijven:
"Ze was een superlieve baby die nooit huilde behalve..... als ze aan de borst 'moest'. Mijn productie was ook niet om over naar huis te schrijven. Ik ben fulltime gaan kolven maar dochter heeft altijd 1 a 2 voedingen kunstvoeding bij moeten krijgen."
Frustrerend he? Ik ben er nu wel overheen heur.. maar net als jij hoop ik de volgende keer op meer geluk!
Ally, ook jouw verhaal had het mijne kunnen zijn. Ik heb 2 maanden zo aangemodderd met kolven, soms aanleggen, dan boze baby...en ben toen, met schuldgevoel, overgegaan op de fles. Dat gaf mij echt enorm veel rust, zo kon ik tenminste nog genieten van de laatste maand verlof. Ik zeg niet dat jij dat ook zo moet doen trouwens.. als je echt echt echt wil kan je misschien je zoontje nog wel volledig aan de borst krijgen. Stel je vraag eens op het borstvoedingstopic, daar zal je goede tips krijgen!
"Ze was een superlieve baby die nooit huilde behalve..... als ze aan de borst 'moest'. Mijn productie was ook niet om over naar huis te schrijven. Ik ben fulltime gaan kolven maar dochter heeft altijd 1 a 2 voedingen kunstvoeding bij moeten krijgen."
Frustrerend he? Ik ben er nu wel overheen heur.. maar net als jij hoop ik de volgende keer op meer geluk!
Ally, ook jouw verhaal had het mijne kunnen zijn. Ik heb 2 maanden zo aangemodderd met kolven, soms aanleggen, dan boze baby...en ben toen, met schuldgevoel, overgegaan op de fles. Dat gaf mij echt enorm veel rust, zo kon ik tenminste nog genieten van de laatste maand verlof. Ik zeg niet dat jij dat ook zo moet doen trouwens.. als je echt echt echt wil kan je misschien je zoontje nog wel volledig aan de borst krijgen. Stel je vraag eens op het borstvoedingstopic, daar zal je goede tips krijgen!
zaterdag 31 januari 2009 om 11:38
zaterdag 31 januari 2009 om 12:16
quote:elska schreef op 31 januari 2009 @ 11:03:
TessTan,
Ally, ook jouw verhaal had het mijne kunnen zijn. Ik heb 2 maanden zo aangemodderd met kolven, soms aanleggen, dan boze baby...en ben toen, met schuldgevoel, overgegaan op de fles. Dat gaf mij echt enorm veel rust, zo kon ik tenminste nog genieten van de laatste maand verlof. Ik zeg niet dat jij dat ook zo moet doen trouwens.. als je echt echt echt wil kan je misschien je zoontje nog wel volledig aan de borst krijgen. Stel je vraag eens op het borstvoedingstopic, daar zal je goede tips krijgen!Het is in elk geval fijn om te weten dat ik niet de enige ben hierin! Heb in mijn kraamweken (waar ik dus echt niet met plezier op terugkijk) het gevoel ontwikkeld dat borstvoeding de norm is en gewoon zou moeten lukken, dan voel je dat je eigen lichaam faalt als het niet op gang komt..maar hoor en lees ook weer zo veel verhalen van vrouwen bij wie het niet gelukt was om wat voor reden dan ook...Kan me goed voorstellen dat je op de fles bent overgegaan, je wilt ook genieten van de tijd met je kind en zo raak je alleen maar gefixeerd op de borstvoeding...zucht...
TessTan,
Ally, ook jouw verhaal had het mijne kunnen zijn. Ik heb 2 maanden zo aangemodderd met kolven, soms aanleggen, dan boze baby...en ben toen, met schuldgevoel, overgegaan op de fles. Dat gaf mij echt enorm veel rust, zo kon ik tenminste nog genieten van de laatste maand verlof. Ik zeg niet dat jij dat ook zo moet doen trouwens.. als je echt echt echt wil kan je misschien je zoontje nog wel volledig aan de borst krijgen. Stel je vraag eens op het borstvoedingstopic, daar zal je goede tips krijgen!Het is in elk geval fijn om te weten dat ik niet de enige ben hierin! Heb in mijn kraamweken (waar ik dus echt niet met plezier op terugkijk) het gevoel ontwikkeld dat borstvoeding de norm is en gewoon zou moeten lukken, dan voel je dat je eigen lichaam faalt als het niet op gang komt..maar hoor en lees ook weer zo veel verhalen van vrouwen bij wie het niet gelukt was om wat voor reden dan ook...Kan me goed voorstellen dat je op de fles bent overgegaan, je wilt ook genieten van de tijd met je kind en zo raak je alleen maar gefixeerd op de borstvoeding...zucht...
zaterdag 31 januari 2009 om 12:23
quote:Ally31 schreef op 31 januari 2009 @ 12:17:
Fleurtje, kun je domperidom gewoon bij de apotheek krijgen of moet het op voorschrift? En heeft het echt geholpen bij jou?
Je kunt het zonder recept bij de apotheek krijgen, tot vorige maand verkocht Kruidvat het ook, maar dat mag nu niet meer. Maar ik weet niet of je nog andere medicijnen slikt, want dan moet je het wel even checken bij de apotheek, of dat samen kan.
Of het heeft geholpen... Ja en nee. Ik had veel meer melk dan wanneer ik die pillen niet slikte, van niets naar ongeveer 250cc op een dag. Dus ja, het maakte wel verschil, maar niet genoeg voor mij. Ik ben er deze week dan ook mee gestopt. Maar als je al redelijk wat van jezelf hebt, kunnen die pillen misschien wel net het verschil maken.
Fleurtje, kun je domperidom gewoon bij de apotheek krijgen of moet het op voorschrift? En heeft het echt geholpen bij jou?
Je kunt het zonder recept bij de apotheek krijgen, tot vorige maand verkocht Kruidvat het ook, maar dat mag nu niet meer. Maar ik weet niet of je nog andere medicijnen slikt, want dan moet je het wel even checken bij de apotheek, of dat samen kan.
Of het heeft geholpen... Ja en nee. Ik had veel meer melk dan wanneer ik die pillen niet slikte, van niets naar ongeveer 250cc op een dag. Dus ja, het maakte wel verschil, maar niet genoeg voor mij. Ik ben er deze week dan ook mee gestopt. Maar als je al redelijk wat van jezelf hebt, kunnen die pillen misschien wel net het verschil maken.
zaterdag 31 januari 2009 om 13:58
Ally, ik weet niet wat er misging met aanhappen? Ik heb bij mijn dochter oefeningen gekregen voor het opensperren van haar mondje (deed ze niet ver genoeg) en voor de ligging van haar tongetje. Uiteindelijk heb ik gebruik kunnen maken van de hernieuwde zuigreflex die rond de zes weken aanwezig is (nou ja, bij ons iets langer na d'r geboorte omdat ze te vroeg geboren is ) en heeft ze dus na drie maanden aan de borst leren drinken. Zeker als je zoontje nu de borst pakt, kan het zin hebben om toch nog even door te zetten. Schakel dan wel even een goede lactatiekundige in (ik weet niet of je de vorige goed vond, maar anders gewoon even naar een ander).
Ik zou als ik jou was alleen wel een harde deadline stellen voor welke datum het verbeterd moet zijn, om te voorkomen dat je aan blijft modderen en van teleurstelling in teleurstelling rolt. En je moet het willen natuurlijk. Als je het niet wilt, niet 100% vanuit je tenen wilt, wees dan gewoon lief voor jezelf en sta jezelf toe om te stoppen of om het in ieder geval op z'n beloop te laten.
Borstvoeding geven is iets wat MAG. Nooit iets wat MOET. Houd jezelf dat goed voor ogen. Het is niet de norm. Het is de norm voor vrouwen die het zonder problemen kunnen geven. Voor alle anderen, de vrouwen die er veel moeite voor moeten doen of de vrouwen met kinderen die niet snappen hoe ze aan de borst moeten drinken, is het iets extra's. Je ontzegt je kind niets door nu te beslissen dat je de martelgang niet aan wilt gaan. Als je het wilt, dan mag het. Maar het hoeft niet. Zoveel hoef je echt voor je kind niet over te hebben. Zo veel beter is borstvoeding nou ook weer niet namelijk.
Veel sterkte.
Ik zou als ik jou was alleen wel een harde deadline stellen voor welke datum het verbeterd moet zijn, om te voorkomen dat je aan blijft modderen en van teleurstelling in teleurstelling rolt. En je moet het willen natuurlijk. Als je het niet wilt, niet 100% vanuit je tenen wilt, wees dan gewoon lief voor jezelf en sta jezelf toe om te stoppen of om het in ieder geval op z'n beloop te laten.
Borstvoeding geven is iets wat MAG. Nooit iets wat MOET. Houd jezelf dat goed voor ogen. Het is niet de norm. Het is de norm voor vrouwen die het zonder problemen kunnen geven. Voor alle anderen, de vrouwen die er veel moeite voor moeten doen of de vrouwen met kinderen die niet snappen hoe ze aan de borst moeten drinken, is het iets extra's. Je ontzegt je kind niets door nu te beslissen dat je de martelgang niet aan wilt gaan. Als je het wilt, dan mag het. Maar het hoeft niet. Zoveel hoef je echt voor je kind niet over te hebben. Zo veel beter is borstvoeding nou ook weer niet namelijk.
Veel sterkte.
zaterdag 31 januari 2009 om 14:05
TessTan en Ally, jeetje meiden, wat een heftige verhalen zeg. Ik ben dus best een beetje bv-maffia, en ik sluit niet uit wat hormonen met me zouden doen, maar ik geloof serieus dat ik in jullie geval al lang en breed de handdoek in de ring had gesmeten. Het lijkt me dat de bottomline van jullie beider verhaal is dat de begeleiding om te huilen is, dat het aan jullie wil en doorzettingsvermogen écht niet ligt.
Q omschreef het hier al eens mooi, en ook La India zei ongeveer hetzelfde. BV en FV, het ontloopt elkaar niet zo veel. BV is het meest logische vervolg op een zwangerschap, maar gelukkig is er FV. Het is geen vergif, het is gewoon babyvoeding. Echt hoor meiden, petje af voor wat jullie doen. Ook Elska, want jouw situatie was ongeveer vergelijkbaar.
En wat betreft die intimiteit. Tsja, ik vraag mezelf altijd af of ik wel normaal ben, maar ik vind bv helemaal niet zo intiem. Ik vind hele andere momenten met Minismollie vele malen intiemer. Als we bijvoorbeeld lekker samen douchen. Of als ik haar 's avonds haar pyjamaatje aantrek op de bank en zij kraait van plezier als ik haar kusjes op haar buikje geef. Of als ik haar dicht bij me in de draagdoek heb en zij ineens haar hoofdje naar mij toe draait en me aankijkt alsof ze zich ineens realiseert dat ik er ook nog ben, die ogen dan... * smelt *.
Q omschreef het hier al eens mooi, en ook La India zei ongeveer hetzelfde. BV en FV, het ontloopt elkaar niet zo veel. BV is het meest logische vervolg op een zwangerschap, maar gelukkig is er FV. Het is geen vergif, het is gewoon babyvoeding. Echt hoor meiden, petje af voor wat jullie doen. Ook Elska, want jouw situatie was ongeveer vergelijkbaar.
En wat betreft die intimiteit. Tsja, ik vraag mezelf altijd af of ik wel normaal ben, maar ik vind bv helemaal niet zo intiem. Ik vind hele andere momenten met Minismollie vele malen intiemer. Als we bijvoorbeeld lekker samen douchen. Of als ik haar 's avonds haar pyjamaatje aantrek op de bank en zij kraait van plezier als ik haar kusjes op haar buikje geef. Of als ik haar dicht bij me in de draagdoek heb en zij ineens haar hoofdje naar mij toe draait en me aankijkt alsof ze zich ineens realiseert dat ik er ook nog ben, die ogen dan... * smelt *.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
zaterdag 31 januari 2009 om 14:18
quote:Supersmollie1 schreef op 31 januari 2009 @ 14:05:
En wat betreft die intimiteit. Tsja, ik vraag mezelf altijd af of ik wel normaal ben, maar ik vind bv helemaal niet zo intiem. Ik vind hele andere momenten met Minismollie vele malen intiemer. Als we bijvoorbeeld lekker samen douchen. Of als ik haar 's avonds haar pyjamaatje aantrek op de bank en zij kraait van plezier als ik haar kusjes op haar buikje geef. Of als ik haar dicht bij me in de draagdoek heb en zij ineens haar hoofdje naar mij toe draait en me aankijkt alsof ze zich ineens realiseert dat ik er ook nog ben, die ogen dan... * smelt *.
En wat betreft die intimiteit. Tsja, ik vraag mezelf altijd af of ik wel normaal ben, maar ik vind bv helemaal niet zo intiem. Ik vind hele andere momenten met Minismollie vele malen intiemer. Als we bijvoorbeeld lekker samen douchen. Of als ik haar 's avonds haar pyjamaatje aantrek op de bank en zij kraait van plezier als ik haar kusjes op haar buikje geef. Of als ik haar dicht bij me in de draagdoek heb en zij ineens haar hoofdje naar mij toe draait en me aankijkt alsof ze zich ineens realiseert dat ik er ook nog ben, die ogen dan... * smelt *.
zaterdag 31 januari 2009 om 14:22
quote:fleurtje schreef op 31 januari 2009 @ 14:18:
[...]
Hihi, ze zitten al hoog vandaag, maar door jouw hartje komen ze los... En ik kan nog wel uren doorgaan met opnoemen van mooie en intieme Smollie - Minismollie momenten...
OK, eentje nog dan... Als ik 's morgens wakker word en het is nog schemerig in de kamer en ik hoor dat Mini ook wakker is, dan noem ik haar naam en dan hoor ik zo'n verliefde zucht uit het ledikantje komen. Dan ga ik zitten en kijk haar aan en dan krijg ik behalve die verliefde zucht ook nog een brede glimlach.
[...]
Hihi, ze zitten al hoog vandaag, maar door jouw hartje komen ze los... En ik kan nog wel uren doorgaan met opnoemen van mooie en intieme Smollie - Minismollie momenten...
OK, eentje nog dan... Als ik 's morgens wakker word en het is nog schemerig in de kamer en ik hoor dat Mini ook wakker is, dan noem ik haar naam en dan hoor ik zo'n verliefde zucht uit het ledikantje komen. Dan ga ik zitten en kijk haar aan en dan krijg ik behalve die verliefde zucht ook nog een brede glimlach.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
zaterdag 31 januari 2009 om 15:04
Qwerty en Supersmollie, bedankt voor jullie lieve reacties en begrip! Q- volgens de lactatiedeskundige (D van borstvoedingscentrum A'dam) was het probleem niet zozeer het aanhappen maar het feit dat de melk niet hard genoeg stroomde voor de kleine. Ik moest me meer ontspannen, alleen dat ging nou juist zo moeilijk met allerlei mensen om me heen die aan mijn borsten zaten en riepen dat ik me moest ontspannen!:-) Zoontje pakt de borst dus wel, hij doet in elk geval ontzettend zijn best maar laat steeds los omdat het te veel moeite kost. Zeker nu hij al een aantal weken de fles krijgt, kan ik me voorstellen dat ie dat veel makkelijker vindt en de borst weigert. Ja, ik wil dolgraag, vanuit mijn tenen bv geven, ook voor mij is het een logisch vervolg op een zwangerschap (en dan te bedenken dat ik er destijds gewoon vanuit ging dat ik bv zou geven, zo makkelijk dacht ik erover!) Ik wil echter niet nog wanhopiger worden dan ik nu ben na elke mislukte poging, wil een vrolijke mama zijn en genieten van het heerlijke gezonde ventje dat ondertussen als kool groeit op 90% bv dat ik er uit weet te krijgen. Ik heb dus aan de ene kant zo mijn bedenkingen bij nog een deskundige inschakelen, nog een poging, stel dat het op een teleurstelling uitloopt.? En anderzijds denk ik- en stel dat het nu wel ineens lukt, zoals bij jou Q?
Supersmollie- tuurlijk, er zijn ook andere intieme(re) momenten die je met je kleintje kan beleven, alleen heb ik nu het gevoel dat ik iets misloop. Zeker toen hij gisteren wel ineens aan de borst dronk, het was zo'n voldaan ventje daarna!
Supersmollie- tuurlijk, er zijn ook andere intieme(re) momenten die je met je kleintje kan beleven, alleen heb ik nu het gevoel dat ik iets misloop. Zeker toen hij gisteren wel ineens aan de borst dronk, het was zo'n voldaan ventje daarna!
zaterdag 31 januari 2009 om 15:54
Ally, 90% is al heel wat! Ik heb volgens mij nooit meer dan 75% kunnen geven met alleen kolven. Ik zou dus zeker Domperidom gaan gebruiken, wie weet krijg je zo wat meer melk en stroomt het dan wel snel genoeg voor je mannetje. Ik ben trouwens ook bij D geweest en mijn probleem was eigenlijk hetzelfde als het jouwe: omdat mijn dochter al vroeg aan de fles gewend was, waren mijn borsten daarna gewoon niet goed genoeg meer! Ze kon het wel, maar prefereerde de fles...(wat natuurlijk als een enorme afwijzing voelde!)
zondag 1 februari 2009 om 12:19
Elska, ik dacht dat Domperidom vooral bedoeld is om de productie wat op te krikken, maar gaat het daar ook sneller van stromen (een beetje mutserige vraag misschien)? Van mijn man die in de gezondheidszorg werkt mag ik het trouwens niet eens gebruiken want het is bedoeld voor mensen met darmklachten, maar ik ben zo eigenwijs als ik weet niet wat dus als dit echt goed werkt voor melkproductie heb ik het zo aangeschaft-) Ik heb op zich niet echt weinig heb ik het idee, kolf standaard 120-140 cc en 's ochtends meer (vanochtend bijv 250cc). Alleen moet ik het dus vaak doen op een dag wil ik mijn mannetje volledig zelf kunnen voeden. En ja, het voelt zeker als een afwijzing als je kind liever de fles heeft, weet er alles van! Daarom ben ik ook zo huiverig voor elke nieuwe aanlegpoging...
zondag 1 februari 2009 om 13:19
Ally, dikke knuffel voor jou! En neem het advies van Qwertu aan, niet eindeloos aan blijven tobben.
Iedereen bedankt voor de lieve woorden. Ik ben er nu wel overheen hoor, ik baal er alleen van omdat ik denk dat het met wat meer en andere begeleiding wel had kúnnen lukken. Maar ik ben opgehouden met mezelf verwijten te maken. Ik hoop dat het ons gegeven is om in de toekomst nog een kindje te krijgen en wie weet lukt het dan wel. Zo niet, dan wordt dat kindje ook wel groot op flesvoeding. Ik heb me nu in ieder geval voorgenomen om niet alleen maar gefocust te zijn op het voeden, maar om ook meer te genieten van de andere dingen. Mijn vriend en mijn moeder hebben trouwens weleens voorzichtig proberen te suggereren of het niet beter was om te stoppen, maar die heb ik destijds met een hormonale jankbui het zwijgen opgelegd .
Iedereen bedankt voor de lieve woorden. Ik ben er nu wel overheen hoor, ik baal er alleen van omdat ik denk dat het met wat meer en andere begeleiding wel had kúnnen lukken. Maar ik ben opgehouden met mezelf verwijten te maken. Ik hoop dat het ons gegeven is om in de toekomst nog een kindje te krijgen en wie weet lukt het dan wel. Zo niet, dan wordt dat kindje ook wel groot op flesvoeding. Ik heb me nu in ieder geval voorgenomen om niet alleen maar gefocust te zijn op het voeden, maar om ook meer te genieten van de andere dingen. Mijn vriend en mijn moeder hebben trouwens weleens voorzichtig proberen te suggereren of het niet beter was om te stoppen, maar die heb ik destijds met een hormonale jankbui het zwijgen opgelegd .
zondag 1 februari 2009 om 13:41
Domperidom gaf bij mij wel wat stuwing, maar dat garandeert geen sterkere tsr. De neusspray is wel bedoeld om een sterkere tsr op te wekken. Maar leg dit nog eens aan de lk voor anders.
Ally, ik snap dat je huiverig bent voor een nieuwe aanlegpoging. Misschien kun je toch de lk nog eens inschakelen, zodat je het samen doet? Ik weet niet of je je ontspannen voelde bij haar? Ik heb ook wel mensen aan mijn borst gehad waarvan ik acuut in een kramp schoot (en het aanleggen dus geen enkele kans van slagen had ). Maar als je je bij haar op je gemak voelt, dan heeft het misschien wel zin om het samen te doen, dan kan zij ook meteen kijken of één van jullie nog wat ondersteuning nodig heeft en zo ja: wat dan.
Ik heb Qtie bijvoorbeeld met een tepelhoedje gevoed in het begin, bij wijze van een soort van tussenstap tussen fles en borst. Met een tepelhoedje wordt het zuigpunt achter in het mondje van je kind meer gestimuleerd, waardoor hij misschien wat krachtiger gaat drinken.
Qtie wilde op een bepaald moment ook liever de fles dan de borst, dus als het trager ging stromen, stopte ze gewoon met drinken en wachtte ze op de fles. Dat heeft wel moeite gekost om haar dat af te leren, mede omdat ze nog zo klein was en ik het haar niet "the hard way" kon leren door gewoon die fles weg te laten.
Wat ik je ook nog echt op het hart wil drukken, is dat Qtie niet "het opeens goed ging doen". Dat heeft echt heel veel investering gevraagd van mijn kant. Ik heb heel veel met haar zitten oefenen, zowel het drinken aan de borst zelf als oefeningen doen met haar tongetje en met het opensperren van haar mondje. En dat bedoel ik vooral met of je dit wel echt wil: je kunt wel willen dat het gewoon goed gaat, maar dat willen we allemaal. Wat ik bedoel is dat je er ook echt zo'n grote investering in wil doen, zonder de garantie dat het lukt.
Het is geen falen of "slecht moederschap" als je dáár nee tegen zegt. Sterker nog: ik denk dat dat gewoon getuigt van gezond verstand.
Bij mij speelden er nog veel meer mechanismes mee, ook vanuit de gecompliceerde zwangerschap en vroeggeboorte en de extreme emoties die me dat ten opzichte van mijn kind gegeven heeft, waardoor ik juist heel bewust wél dat proces ben aangegaan. Ik wist ook van tevoren dat het moeilijk zou worden en ik heb er op een bepaald moment ook heel bewust voor gekozen dat mijn dagen zouden bestaan uit enkel voeden-kolven-voeden-kolven. Ik wist ook dat de kans dat het zou lukken maar klein was, maar dat interesseerde mij niet zo veel.
Ik denk dat die wetenschap, dus met het "worst case scenario" je uitgangspunt zou moeten zijn of dat die toch in ieder geval in je achterhoofd moet zitten bij het nemen van je besluit hierover. Dan stap je er in iedre geval met realistische verwachtingen in. Wat mij hielp was de wetenschap dat ik dit niet hóefde te willen, in combinatie met deadlines waarvóór er verbetering moest zijn. Ik heb ook regelmatig opnieuw de afweging gemaakt of ik de investering de mogelijke opbrengst nog wel waard vond. En regelmatig dat was in het begin eerder wekelijks dan maandelijks.
Sterkte met je afwegingen!
Ally, ik snap dat je huiverig bent voor een nieuwe aanlegpoging. Misschien kun je toch de lk nog eens inschakelen, zodat je het samen doet? Ik weet niet of je je ontspannen voelde bij haar? Ik heb ook wel mensen aan mijn borst gehad waarvan ik acuut in een kramp schoot (en het aanleggen dus geen enkele kans van slagen had ). Maar als je je bij haar op je gemak voelt, dan heeft het misschien wel zin om het samen te doen, dan kan zij ook meteen kijken of één van jullie nog wat ondersteuning nodig heeft en zo ja: wat dan.
Ik heb Qtie bijvoorbeeld met een tepelhoedje gevoed in het begin, bij wijze van een soort van tussenstap tussen fles en borst. Met een tepelhoedje wordt het zuigpunt achter in het mondje van je kind meer gestimuleerd, waardoor hij misschien wat krachtiger gaat drinken.
Qtie wilde op een bepaald moment ook liever de fles dan de borst, dus als het trager ging stromen, stopte ze gewoon met drinken en wachtte ze op de fles. Dat heeft wel moeite gekost om haar dat af te leren, mede omdat ze nog zo klein was en ik het haar niet "the hard way" kon leren door gewoon die fles weg te laten.
Wat ik je ook nog echt op het hart wil drukken, is dat Qtie niet "het opeens goed ging doen". Dat heeft echt heel veel investering gevraagd van mijn kant. Ik heb heel veel met haar zitten oefenen, zowel het drinken aan de borst zelf als oefeningen doen met haar tongetje en met het opensperren van haar mondje. En dat bedoel ik vooral met of je dit wel echt wil: je kunt wel willen dat het gewoon goed gaat, maar dat willen we allemaal. Wat ik bedoel is dat je er ook echt zo'n grote investering in wil doen, zonder de garantie dat het lukt.
Het is geen falen of "slecht moederschap" als je dáár nee tegen zegt. Sterker nog: ik denk dat dat gewoon getuigt van gezond verstand.
Bij mij speelden er nog veel meer mechanismes mee, ook vanuit de gecompliceerde zwangerschap en vroeggeboorte en de extreme emoties die me dat ten opzichte van mijn kind gegeven heeft, waardoor ik juist heel bewust wél dat proces ben aangegaan. Ik wist ook van tevoren dat het moeilijk zou worden en ik heb er op een bepaald moment ook heel bewust voor gekozen dat mijn dagen zouden bestaan uit enkel voeden-kolven-voeden-kolven. Ik wist ook dat de kans dat het zou lukken maar klein was, maar dat interesseerde mij niet zo veel.
Ik denk dat die wetenschap, dus met het "worst case scenario" je uitgangspunt zou moeten zijn of dat die toch in ieder geval in je achterhoofd moet zitten bij het nemen van je besluit hierover. Dan stap je er in iedre geval met realistische verwachtingen in. Wat mij hielp was de wetenschap dat ik dit niet hóefde te willen, in combinatie met deadlines waarvóór er verbetering moest zijn. Ik heb ook regelmatig opnieuw de afweging gemaakt of ik de investering de mogelijke opbrengst nog wel waard vond. En regelmatig dat was in het begin eerder wekelijks dan maandelijks.
Sterkte met je afwegingen!
zondag 1 februari 2009 om 13:45
quote:TessTan schreef op 01 februari 2009 @ 13:19:
Mijn vriend en mijn moeder hebben trouwens weleens voorzichtig proberen te suggereren of het niet beter was om te stoppen, maar die heb ik destijds met een hormonale jankbui het zwijgen opgelegd .
Daar had ik nou HELEMAAL geen last van.
Hahaha, gelukkig was ik erop voorbereid dat ik überhaupt keuzes moest maken met betrekking tot de voeding. Ik kon dus in ieder geval wel de ratio in het oog houden. Neemt niet weg dat hier ook de nodige hormonale tranen geplengd zijn hoor. En dat ik zelfs wel boos ben geworden op mijn Qrummeltje dat ze "het niet gewoon dééd". Lang leve Qlief, die mij daar weer voor op mijn donder gaf... met fluwelen handschoen, want hij had ook al eens kennis gemaakt met mijn hormonen.
Mijn vriend en mijn moeder hebben trouwens weleens voorzichtig proberen te suggereren of het niet beter was om te stoppen, maar die heb ik destijds met een hormonale jankbui het zwijgen opgelegd .
Daar had ik nou HELEMAAL geen last van.
Hahaha, gelukkig was ik erop voorbereid dat ik überhaupt keuzes moest maken met betrekking tot de voeding. Ik kon dus in ieder geval wel de ratio in het oog houden. Neemt niet weg dat hier ook de nodige hormonale tranen geplengd zijn hoor. En dat ik zelfs wel boos ben geworden op mijn Qrummeltje dat ze "het niet gewoon dééd". Lang leve Qlief, die mij daar weer voor op mijn donder gaf... met fluwelen handschoen, want hij had ook al eens kennis gemaakt met mijn hormonen.
zondag 1 februari 2009 om 23:19
Q, bedankt wederom voor je advies. Begrijp ik het goed dat de BV bij jou uiteindelijk wel is gelukt? Je hebt er inderdaad erg veel moeite voor gedaan als ik het zo lees, petje af!
Ik ben er nog niet helemaal over uit wat wijsheid is in ons geval en nog belangrijker- wat wil ik zelf? Aan de ene kant gaat het wel goed zoals het nu gaat, ik begin er steeds meer rust over te krijgen, mijn kind krijgt tenslotte voor een groot deel moedermelk, en al kost het me veel tijd, ik heb het er wel voor over. Aan de andere kant blijf ik me afvragen wat er gebeurt als ik het nog een keer zou proberen, stel dat het dan ineens wel lukt? Ik sluit niet uit dat de hormonen hier ook zeker mee te maken hebben, emotioneel gezien ben ik na de bevalling nog behoorlijk uit balans, en het bv-drama is hiervoor ook niet bevorderlijk. Misschien is het nu tijd om eens goed voor mama te zorgen, dan komt de oplossing tzt vanzelf...Keuzes!..
Ik ben er nog niet helemaal over uit wat wijsheid is in ons geval en nog belangrijker- wat wil ik zelf? Aan de ene kant gaat het wel goed zoals het nu gaat, ik begin er steeds meer rust over te krijgen, mijn kind krijgt tenslotte voor een groot deel moedermelk, en al kost het me veel tijd, ik heb het er wel voor over. Aan de andere kant blijf ik me afvragen wat er gebeurt als ik het nog een keer zou proberen, stel dat het dan ineens wel lukt? Ik sluit niet uit dat de hormonen hier ook zeker mee te maken hebben, emotioneel gezien ben ik na de bevalling nog behoorlijk uit balans, en het bv-drama is hiervoor ook niet bevorderlijk. Misschien is het nu tijd om eens goed voor mama te zorgen, dan komt de oplossing tzt vanzelf...Keuzes!..
donderdag 5 februari 2009 om 21:40
Zie dat dit topic nog steeds actief is. Heb geen advies want ik heb de bv na een zwangerschapvergiftiging, maand platliggen, ingeleide bevalling met alle mogelijke toeters en bellen inclusief ruggenprik helemaal niet meer gedaan. Ik was helemaal op. Maar wat ik wel even wilde meegeven is dat mijn kraamhulp vertelde dat haar ervaring was dat bij vrouwen die een ruggenprik hadden gehad de borstvoeding eigenlijk nooit goed op gang kwam. Dat is natuurlijk geen wetenschappelijk onderzoek maar zij had al heel wat gefrustreerde vrouwen meegemaakt die zich afvroegen waarom het nou niet lukte en ze was verbaasd dat daar in het ziekenhuis niet over werd gesproken.
donderdag 5 februari 2009 om 22:37
Bij oudste: 42 weken zwanger, ingeleid. Mannetje kwam redelijk vervelend op de wereld, maar na wat zuurstof te hebben gekregen 'trok hij goed bij' en mocht hij bij mij in bed. Gelijk aangelegd (dit zal zo'n 45 minuten na de bevalling zijn geweest) en hij hapte goed. Borstvoeding kwam goed op gang en ik heb hem ergens tussen de 8 en 9 maanden BV gegeven.
Jongste: bij exact 40 weken ingeleid met ruggenprik vanwege (al voor de zws bestaande, ernstige) rugproblemen. Prima bevalling geweest. Dochter binnen 30 minuten na de bevalling aangelegd. Hapte goed. BV kwam minder goed op gang dan bij oudste. Kostte veel tijd, maar lukte wel. Meerdere perioden gehad waarin ik wat extra kolfde om de productie wat meer te stimuleren en elke keer als ik dan zoiets had van 'ik stop ermee' dan kwam het weer goed. Inmiddels is ze 9½ maand oud en krijgt ze elke ochtend nog de borst.
Tussen oudste en jongste zit 8 jaar verschil. Bij jongste heb ik het gevoel er continu strijd voor te leveren, dat gevoel heb ik bij oudste nooit gehad. Maar goed, het is uiteindelijk wel gelukt!
Overigens heb ik tot acht jaar terug ook als verloskundige gewerkt en heb ik altijd veel zorg en aandacht aan de BV gegeven. Aanleggen binnen een uur na de bevalling (soms al terwijl de placenta er nog niet was, om dat wat te stimuleren) en goede voorlichting. Ik weet dat er in ziekenhuizen niet altijd goed op ingespeeld wordt. Helaas. Want de eerste drie dagen zijn zooo belangrijk en als je dan geen hulp hebt...
Groetjes, Carrrie.
Jongste: bij exact 40 weken ingeleid met ruggenprik vanwege (al voor de zws bestaande, ernstige) rugproblemen. Prima bevalling geweest. Dochter binnen 30 minuten na de bevalling aangelegd. Hapte goed. BV kwam minder goed op gang dan bij oudste. Kostte veel tijd, maar lukte wel. Meerdere perioden gehad waarin ik wat extra kolfde om de productie wat meer te stimuleren en elke keer als ik dan zoiets had van 'ik stop ermee' dan kwam het weer goed. Inmiddels is ze 9½ maand oud en krijgt ze elke ochtend nog de borst.
Tussen oudste en jongste zit 8 jaar verschil. Bij jongste heb ik het gevoel er continu strijd voor te leveren, dat gevoel heb ik bij oudste nooit gehad. Maar goed, het is uiteindelijk wel gelukt!
Overigens heb ik tot acht jaar terug ook als verloskundige gewerkt en heb ik altijd veel zorg en aandacht aan de BV gegeven. Aanleggen binnen een uur na de bevalling (soms al terwijl de placenta er nog niet was, om dat wat te stimuleren) en goede voorlichting. Ik weet dat er in ziekenhuizen niet altijd goed op ingespeeld wordt. Helaas. Want de eerste drie dagen zijn zooo belangrijk en als je dan geen hulp hebt...
Groetjes, Carrrie.
