Kinderen
alle pijlers
corrigerende tik
donderdag 5 maart 2009 om 22:35
hallo, ik heb net mn zoontje een duw gegeven omdat hij de hond steeds mishandeld en ik heb het erg vaak tegen hem gezegd dat hij de hond met rust moet laten nu werd het me teveel en heb hem geduwd /geknepen .
ik voel me erg schuldig .heeft iemand tips om ervoor te zorgen dat hij die hond niet meer mishandelt? en dat ik niet meer duw/knijp
ik voel me erg schuldig .heeft iemand tips om ervoor te zorgen dat hij die hond niet meer mishandelt? en dat ik niet meer duw/knijp
zondag 8 maart 2009 om 18:03
quote:Eowynn_ schreef op 08 maart 2009 @ 17:59:
Oh en als je dat voorbeeld van dat koekje een goed voorbeeld vindt van een situatie waarin een tik geoorloofd is zegt dat alleen maar iets over je gebrek aan inzicht in die dingen. Want je gaat daarbij voorbij aan élk gevoel van je kind, het is lastig dat ze niet gewoon 2 minuutjes (terecht) boos is en daarna haar mond houdt, dat moet wel van jullie als ouders, dus deel je een tik uit. Terwijl het niet meer dan terecht is dat ze boos is en ze op haar leeftijd absoluut nog niet het vermogen heeft om zonder hulp uit die boosheid te komen. En dat verwacht je wel van haar. Je behandeld haar alsof je een volwassene tegenover je hebt en dat vind ik zielig.Maar dat strookt dan weer niet met eerdere opvattingen dat met een volwassene wel altijd eerst geprobeerd wordt te praten.
Oh en als je dat voorbeeld van dat koekje een goed voorbeeld vindt van een situatie waarin een tik geoorloofd is zegt dat alleen maar iets over je gebrek aan inzicht in die dingen. Want je gaat daarbij voorbij aan élk gevoel van je kind, het is lastig dat ze niet gewoon 2 minuutjes (terecht) boos is en daarna haar mond houdt, dat moet wel van jullie als ouders, dus deel je een tik uit. Terwijl het niet meer dan terecht is dat ze boos is en ze op haar leeftijd absoluut nog niet het vermogen heeft om zonder hulp uit die boosheid te komen. En dat verwacht je wel van haar. Je behandeld haar alsof je een volwassene tegenover je hebt en dat vind ik zielig.Maar dat strookt dan weer niet met eerdere opvattingen dat met een volwassene wel altijd eerst geprobeerd wordt te praten.
zondag 8 maart 2009 om 18:19
Nog erger, als je kind een beetje een heethoofd is dan kun je wachten op een scene bij zo'n soort situatie. Koekje beloofd, gaat niet door et voila ontploffing. Waarom zet je dit in werking? Voor een biscuitje (neem niet aan dat er glacekoeken of kano's uitgedeeld worden op kdv)? Moet je perse een machtstrijd aangaan met je kind? En ja, een kind is geen volwassene maar de volwassene in deze situatie dient zich wel als zodanig te gedragen. Wie heeft er ooit heel kalm en rustig weloverwogen een lel gegeven? Is toch altijd verlies van zelfbeheersing. Kijk eens naar je eigen gedrag, wat heb jij gedaan dat de ander zo boos is (is heel erg zen). Hoe heeft het uit de hand kunnen lopen en wat kun je doen om dat de volgende keer te voorkomen.
zondag 8 maart 2009 om 18:25
Hoi allemaal,
ik heb een paar pagina's bijgelezen omdat ik nieuwsgierig werd naar de discussie. Ik ben het met de meesten eens, laat dat voorop staan. Maar de manier waarop op intiem word gereageerd vind ik niet echt netjes/leuk. Ik ben het zeker niet met haar eens, maar dit is haar manier van opvoeden en haar waarden en normen. Dat wij het als mede forummers daar niet mee eens zijn, tuurlijk dat kan.
Zelf ben ik opgevoed met de pedagogische tik, soms niet echt zo pedagogisch meer. Mijn moeder nooit, maar mijn vader kon best boos worden en mij een pak op mn broek geven. Zolang regels, afspraken en beloftes duidelijk zijn, is dit geen mishandelen en (vind ik) is het aan jezelf of je dit wel of niet toepast. En geloof me niet verkeerd, ik heb twee schatten van nichtjes waar ik echt enorm veel op gepast heb (in hoogtijden minimaal 1 keer per week, logeerpartijtjes e.d.) en die konden en kunnen echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Maar nooit heb ik ze een tik gegeven. Gewoonweg omdat ik vind dat er genoeg andere manieren en middelen zijn om een kind het besef bij te brengen dat hetgeen wat hij/zij doet niet goed is. Maar daarbij blijft, iedere ouder voed anders op, en wanneer het bij een pedagogische tik blijft (en niet op mishandelen gaat lijken) is dat zijn of haar manier.
ik heb een paar pagina's bijgelezen omdat ik nieuwsgierig werd naar de discussie. Ik ben het met de meesten eens, laat dat voorop staan. Maar de manier waarop op intiem word gereageerd vind ik niet echt netjes/leuk. Ik ben het zeker niet met haar eens, maar dit is haar manier van opvoeden en haar waarden en normen. Dat wij het als mede forummers daar niet mee eens zijn, tuurlijk dat kan.
Zelf ben ik opgevoed met de pedagogische tik, soms niet echt zo pedagogisch meer. Mijn moeder nooit, maar mijn vader kon best boos worden en mij een pak op mn broek geven. Zolang regels, afspraken en beloftes duidelijk zijn, is dit geen mishandelen en (vind ik) is het aan jezelf of je dit wel of niet toepast. En geloof me niet verkeerd, ik heb twee schatten van nichtjes waar ik echt enorm veel op gepast heb (in hoogtijden minimaal 1 keer per week, logeerpartijtjes e.d.) en die konden en kunnen echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Maar nooit heb ik ze een tik gegeven. Gewoonweg omdat ik vind dat er genoeg andere manieren en middelen zijn om een kind het besef bij te brengen dat hetgeen wat hij/zij doet niet goed is. Maar daarbij blijft, iedere ouder voed anders op, en wanneer het bij een pedagogische tik blijft (en niet op mishandelen gaat lijken) is dat zijn of haar manier.
zondag 8 maart 2009 om 19:03
Miepjee, je nichtjes waar je één keer per week op past is geen vergelijking met een periode van grenzen verkennen van je kind waarin je dag in dag uit daarmee te maken krijgt. Echt niet.
Intiem, eigenlijk is het koekjesvoorbeeld een goede illustratie van wat ik eerder aanhaalde en wat je in je (dappere!) open antwoord bevestigde: een bepaald vanzelfsprekend inzicht in de verhoudingen tussen ouder en kind heb je niet, heb je ook niet geleerd van huis uit. Het klinkt niet als je kind begeleiden bij het groter worden, maar je kind onder controle houden binnen vrij starre kaders, omdat je niet kan vertrouwen op je eigen vermogen tot flexibiliteit daarin. Wat ik heel sterk vind in je posting aan mij, is dat je dat wél inziet.
Dat je hulp hebt gehad om je eigen grenzen te leren verkennen en deze te bewaken vind ik hartstikke goed en zo te horen ben je daar ook een heel eind in gekomen. Wat ik mis in die ontwikkeling, is hoe je dit goed kan vertalen en hanteren in je rol als moeder en opvoeder. Ik denk dat het heel zinvol kan zijn, als je, nu je zover met jezelf bent gekomen, ook eens samen met een professional naar de andere kant gaat kijken. Wat gebeurt er tussen jou en je dochter en hoe beïnvloed dit het gedrag van je dochter? Hoe kun je daar op inspelen, welke flexibele ruimte heb jij wel binnen je eigen grenzen? En hoe moet je dat nu aanpakken, als je niet die flexibiliteit hebt, maar het belang van je dochter geen geweld aan wilt doen? Hoe liggen de verhoudingen tussen jouw belangen en wensen en die van je kind?
Ik weet niet of ik duidelijk ben, vind het moeilijk te omschrijven, maar begrijp je een beetje wat ik bedoel? Het klinkt zo krampachtig allemaal; jij vindt een bepaalde regel belangrijk en op zich is de regel prima. Maar je lijkt niet in staat om in te zien dat deze regel soms gewoon niet strak toe te passen is omdat er nuances zitten in situaties, die maken dat je als ouder je regel wat aan moet passen op dat moment.
Je zegt dat de belangen van kinderen en volwassenen niet gelijk zijn, maar wel even belangrijk. Dat ben ik niet met je eens. De belangen van het kind horen voor de jouwe te gaan.
Waarom?
Omdat het kind afhankelijk is van jou. Het kind heeft jou nodig om aan haar behoeften te voldoen en om haar belangen te beschermen. Als jij het niet doet als ouder, dan is het kind nergens. Het iets doen voor de ander, is tussen kinderen en ouders redelijk éénrichting verkeer.
Intiem, eigenlijk is het koekjesvoorbeeld een goede illustratie van wat ik eerder aanhaalde en wat je in je (dappere!) open antwoord bevestigde: een bepaald vanzelfsprekend inzicht in de verhoudingen tussen ouder en kind heb je niet, heb je ook niet geleerd van huis uit. Het klinkt niet als je kind begeleiden bij het groter worden, maar je kind onder controle houden binnen vrij starre kaders, omdat je niet kan vertrouwen op je eigen vermogen tot flexibiliteit daarin. Wat ik heel sterk vind in je posting aan mij, is dat je dat wél inziet.
Dat je hulp hebt gehad om je eigen grenzen te leren verkennen en deze te bewaken vind ik hartstikke goed en zo te horen ben je daar ook een heel eind in gekomen. Wat ik mis in die ontwikkeling, is hoe je dit goed kan vertalen en hanteren in je rol als moeder en opvoeder. Ik denk dat het heel zinvol kan zijn, als je, nu je zover met jezelf bent gekomen, ook eens samen met een professional naar de andere kant gaat kijken. Wat gebeurt er tussen jou en je dochter en hoe beïnvloed dit het gedrag van je dochter? Hoe kun je daar op inspelen, welke flexibele ruimte heb jij wel binnen je eigen grenzen? En hoe moet je dat nu aanpakken, als je niet die flexibiliteit hebt, maar het belang van je dochter geen geweld aan wilt doen? Hoe liggen de verhoudingen tussen jouw belangen en wensen en die van je kind?
Ik weet niet of ik duidelijk ben, vind het moeilijk te omschrijven, maar begrijp je een beetje wat ik bedoel? Het klinkt zo krampachtig allemaal; jij vindt een bepaalde regel belangrijk en op zich is de regel prima. Maar je lijkt niet in staat om in te zien dat deze regel soms gewoon niet strak toe te passen is omdat er nuances zitten in situaties, die maken dat je als ouder je regel wat aan moet passen op dat moment.
Je zegt dat de belangen van kinderen en volwassenen niet gelijk zijn, maar wel even belangrijk. Dat ben ik niet met je eens. De belangen van het kind horen voor de jouwe te gaan.
Waarom?
Omdat het kind afhankelijk is van jou. Het kind heeft jou nodig om aan haar behoeften te voldoen en om haar belangen te beschermen. Als jij het niet doet als ouder, dan is het kind nergens. Het iets doen voor de ander, is tussen kinderen en ouders redelijk éénrichting verkeer.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 8 maart 2009 om 19:41
quote:intiem schreef op 08 maart 2009 @ 15:57:
[...]
Euh, ja natuurlijk. Er is verboden te citeren, dus dat doe ik niet. Maar dit is gewoon een actief topic, dus daar mag je prima naar verwijzen. Ik bedoel, bij mij worden er maar overal losse citaten geplaatst en ik mag zelfs geeneens een topic noemen of linken (is wat makkelijker te vinden dan)???
Ik ben hier nog nergens een citaat uit je andere topic tegen gekomen, dan heb ik iets gemist waarschijnlijk?
Wel is er verwezen naar je andere topic, en ik heb al aangegeven dat het erg lastig is te doen alsof ik van de eerdere info geen weet heb. Dat is toch bijna onmogelijk? Hoe zie je dat dan voor je?
[...]
Euh, ja natuurlijk. Er is verboden te citeren, dus dat doe ik niet. Maar dit is gewoon een actief topic, dus daar mag je prima naar verwijzen. Ik bedoel, bij mij worden er maar overal losse citaten geplaatst en ik mag zelfs geeneens een topic noemen of linken (is wat makkelijker te vinden dan)???
Ik ben hier nog nergens een citaat uit je andere topic tegen gekomen, dan heb ik iets gemist waarschijnlijk?
Wel is er verwezen naar je andere topic, en ik heb al aangegeven dat het erg lastig is te doen alsof ik van de eerdere info geen weet heb. Dat is toch bijna onmogelijk? Hoe zie je dat dan voor je?
zondag 8 maart 2009 om 19:48
zondag 8 maart 2009 om 19:53
En over het koekjesvoorbeeld heb ik een vraag, en die is echt niet om je aan te vallen of om er een probleem erbij te bedenken. En misschien heb je geen zin antwoord te geven, ook prima.
Want heeft het er misschien mee te maken dat jij en je vriend onderling soms ook niet weten hoe streng een regel is? En dat je vriend in dit geval (had ook omgekeerd kunnen zijn als jij haar toen ophaalde) misschien bang was gedonder met jou te krijgen als je dochter wel het koekje had gekregen? Dus dat zoiets ook meespeelt?
Want heeft het er misschien mee te maken dat jij en je vriend onderling soms ook niet weten hoe streng een regel is? En dat je vriend in dit geval (had ook omgekeerd kunnen zijn als jij haar toen ophaalde) misschien bang was gedonder met jou te krijgen als je dochter wel het koekje had gekregen? Dus dat zoiets ook meespeelt?
zondag 8 maart 2009 om 20:15
Er bekruipt mij ook een ongemakkelijk gevoel als ik de opvoedberichten van I. lees, met een corrigerende tik hebben de voorbeelden niks te maken. Maar ik kan het ook niet los zien van haar vorige topic, waaruit ik uiteraard niet zal citeren of iets aanhalen. Ik weet wel dat ik de situatie toen zorgelijk vond. Ik ben blij dat het nu wat beter gaat, maar als ik de berichten zo lees I. dan vraag ik me af of dat wel echt zo is, wat is er dan allemaal veranderd in dat halve jaar
zondag 8 maart 2009 om 20:17
zondag 8 maart 2009 om 20:23
