Kinderen
alle pijlers
corrigerende tik
donderdag 5 maart 2009 om 22:35
hallo, ik heb net mn zoontje een duw gegeven omdat hij de hond steeds mishandeld en ik heb het erg vaak tegen hem gezegd dat hij de hond met rust moet laten nu werd het me teveel en heb hem geduwd /geknepen .
ik voel me erg schuldig .heeft iemand tips om ervoor te zorgen dat hij die hond niet meer mishandelt? en dat ik niet meer duw/knijp
ik voel me erg schuldig .heeft iemand tips om ervoor te zorgen dat hij die hond niet meer mishandelt? en dat ik niet meer duw/knijp
zondag 8 maart 2009 om 20:29
Reken maar dat er wel iets is genoemd wat eerder in het topic niet voorkwam. Namelijk een boek lezen terwijl kind wil spelen.
Emotionele chantage, ja, ook wel. Lijkt me dat iedereen zich daar wel eens aan schuldig maakt. Mijn interpretatie van emotionele chantage is dan 'he, waarom doe je dat nu zo? Ik word daar verdrietig/zo moe van'.
Maar ja, durf al bijna niks meer te bekennen, want zo aan dit topic te geloven zijn alle moeders die hun geduld niet verliezen zowat heiligen die nooooit last hebben van het uiten van emoties.
Emotionele chantage, ja, ook wel. Lijkt me dat iedereen zich daar wel eens aan schuldig maakt. Mijn interpretatie van emotionele chantage is dan 'he, waarom doe je dat nu zo? Ik word daar verdrietig/zo moe van'.
Maar ja, durf al bijna niks meer te bekennen, want zo aan dit topic te geloven zijn alle moeders die hun geduld niet verliezen zowat heiligen die nooooit last hebben van het uiten van emoties.
zondag 8 maart 2009 om 20:30
quote:mamzelle schreef op 08 maart 2009 @ 20:29:
Reken maar dat er wel iets is genoemd wat eerder in het topic niet voorkwam. Namelijk een boek lezen terwijl kind wil spelen.
JA MAAR DAT WAS IK NIE!!!
Emotionele chantage, ja, ook wel. Lijkt me dat iedereen zich daar wel eens aan schuldig maakt. Mijn interpretatie van emotionele chantage is dan 'he, waarom doe je dat nu zo? Ik word daar verdrietig/zo moe van'.
Maar ja, durf al bijna niks meer te bekennen, want zo aan dit topic te geloven zijn alle moeders die hun geduld niet verliezen zowat heiligen die nooooit last hebben van het uiten van emoties.Ik vind dat emotionele chantage vooral goed werkt bij mannen
Reken maar dat er wel iets is genoemd wat eerder in het topic niet voorkwam. Namelijk een boek lezen terwijl kind wil spelen.
JA MAAR DAT WAS IK NIE!!!
Emotionele chantage, ja, ook wel. Lijkt me dat iedereen zich daar wel eens aan schuldig maakt. Mijn interpretatie van emotionele chantage is dan 'he, waarom doe je dat nu zo? Ik word daar verdrietig/zo moe van'.
Maar ja, durf al bijna niks meer te bekennen, want zo aan dit topic te geloven zijn alle moeders die hun geduld niet verliezen zowat heiligen die nooooit last hebben van het uiten van emoties.Ik vind dat emotionele chantage vooral goed werkt bij mannen
zondag 8 maart 2009 om 20:40
zondag 8 maart 2009 om 20:44
Af en toe een beetje schuldgevoel lijkt me redelijk gezond en ook niet altijd te vermijden. Er zullen momenten zijn dat je oprecht teleurgesteld bent in je kind en een kind met een beetje geweten zal zich daar niet lekker onder voelen.
De manier waarop ik me schuldig heb gevoeld over vanalles waar ik niet eens debet aan was. Dat is niet gezond. Maar goed, dat is een ander topic.
De manier waarop ik me schuldig heb gevoeld over vanalles waar ik niet eens debet aan was. Dat is niet gezond. Maar goed, dat is een ander topic.
zondag 8 maart 2009 om 20:45
zondag 8 maart 2009 om 20:56
quote:Poezewoes schreef op 08 maart 2009 @ 19:03:
Miepjee, je nichtjes waar je één keer per week op past is geen vergelijking met een periode van grenzen verkennen van je kind waarin je dag in dag uit daarmee te maken krijgt. Echt niet.
Intiem, eigenlijk is het koekjesvoorbeeld een goede illustratie van wat ik eerder aanhaalde en wat je in je (dappere!) open antwoord bevestigde: een bepaald vanzelfsprekend inzicht in de verhoudingen tussen ouder en kind heb je niet, heb je ook niet geleerd van huis uit. Het klinkt niet als je kind begeleiden bij het groter worden, maar je kind onder controle houden binnen vrij starre kaders, omdat je niet kan vertrouwen op je eigen vermogen tot flexibiliteit daarin. Wat ik heel sterk vind in je posting aan mij, is dat je dat wél inziet.
Dat je hulp hebt gehad om je eigen grenzen te leren verkennen en deze te bewaken vind ik hartstikke goed en zo te horen ben je daar ook een heel eind in gekomen. Wat ik mis in die ontwikkeling, is hoe je dit goed kan vertalen en hanteren in je rol als moeder en opvoeder. Ik denk dat het heel zinvol kan zijn, als je, nu je zover met jezelf bent gekomen, ook eens samen met een professional naar de andere kant gaat kijken. Wat gebeurt er tussen jou en je dochter en hoe beïnvloed dit het gedrag van je dochter? Hoe kun je daar op inspelen, welke flexibele ruimte heb jij wel binnen je eigen grenzen? En hoe moet je dat nu aanpakken, als je niet die flexibiliteit hebt, maar het belang van je dochter geen geweld aan wilt doen? Hoe liggen de verhoudingen tussen jouw belangen en wensen en die van je kind?
Ik weet niet of ik duidelijk ben, vind het moeilijk te omschrijven, maar begrijp je een beetje wat ik bedoel? Het klinkt zo krampachtig allemaal; jij vindt een bepaalde regel belangrijk en op zich is de regel prima. Maar je lijkt niet in staat om in te zien dat deze regel soms gewoon niet strak toe te passen is omdat er nuances zitten in situaties, die maken dat je als ouder je regel wat aan moet passen op dat moment.
Je zegt dat de belangen van kinderen en volwassenen niet gelijk zijn, maar wel even belangrijk. Dat ben ik niet met je eens. De belangen van het kind horen voor de jouwe te gaan.
Waarom?
Omdat het kind afhankelijk is van jou. Het kind heeft jou nodig om aan haar behoeften te voldoen en om haar belangen te beschermen. Als jij het niet doet als ouder, dan is het kind nergens. Het iets doen voor de ander, is tussen kinderen en ouders redelijk éénrichting verkeer.
Hai Poezewoes, ik reageer graag op jouw stukjes, omdat ik van jou ten minste niet het gevoel krijg dat ik de rotte kies van de maatschappij ben.
Maar goed, wat er momenteel nog loopt aan begeleiding en wat dus ook voor de situatie tussen mijn dochter en mij van belang is, is de langdurige zorg. Dit is een manier om te polsen of mijn omgaan met (en dan valt te denken aan een heleboel dingen, waaronder mijn dochter. Maar bijvoorbeeld ook aan soort werken/arbeid en nog meer dingen) goed gaat. Als het niet goed gaat of het bijgesteld moet worden en hoe dan. Dus er blijft voor een langere termijn een soort vinger aan de pols.
Ik ben dus vorige week overgedragen door de IPT (intensieve psychiatrische thuiszorg) dame aan deze afdeling die resos heet. IPT heeft dus ook een korte samenvatting gegeven van de vaardigheden van mij als moeder. Zij heeft daarbij ook vermeld dat ik de lat hoog leg. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn omgeving en voor mijn dochter (dat heb ik niet bewust verzwegen in mijn vorige samenvatting, maar was ik echt even vergeten). Dat herken ik, dus daar wil ik mee dealen. Dat dat niet zomaar gaat is me al lang duidelijk.
Verder sta ik op de lijst van een cursus opvoedingsbegeleiding, die ik ook al eens gehad heb zo'n twee jaar geleden. De vraag is nog of deze doorgaat vanwege te weinig (?) aanmeldingen. Mijn IPT-er heeft mij wel geadviseerd om mijn gedachten -waarin ik heel eerlijk ben geweest- een beetje voor me te houden. Omdat ze vermoed dat de meeste mensen daar niet mee om kunnen gaan en dat ik met die heftige tegenreacties toch niks kan. Ik ben meer gebaat bij begeleiden dan mensen die van schrik vuur gaan spuwen. Nou ja, beetje wat jij doet denk ik in tegenstelling tot wat de meeste anderen doen.
Dus de begeleiding in die zin is nog zeker niet voorbij.
Ik heb met IPT de afgelopen maanden vooral gewerkt aan wat jij zegt/samenvat en dat is die flexibiliteit die bij mij mist. Ik vaar op denken en starre regeltjes, omdat ik het anders vaak ook niet weet. Ik heb geen kader. Niet echt ten minste. Dat is en blijft voor mij nog steeds een zoeken en daarin zal de begeleiding daarin naar mij nog niet klaar zijn. Ik heb meer hulp nodig. Niet dat ik dat dagelijks merk, maar wel wanneer de verhouding stress, druk, onvoorziene reacties van dochter, opeenstapeling van negativiteit bij mij voor een stapel effect zorgt. Met 'weten' kom ik een heel eind, maar die laat het dan ook echt afweten op dat soort momenten.
Ik wist trouwens niet of je mijn inhoudelijke reactie gelezen had, omdat ik 'm al snel weer had weggehaald. Maar blijkbaar heb je 'm toch gelezen. Dat vind ik fijn, want hij was ook eigenlijk vooral voor jou bedoelt. Maar het voelt eng om zo met de billen bloot te gaan in een clupje fanatiekelingen waar ik alleen nog maar schopgevoelens bij krijg. Het ontaard in een cynische moddergooi wedstrijd en dat is gewoon eigenlijk niet wat ik zoek. Maar goed, wie wel? Dit is het resultaat, hoe dan ook en ik ben er ongetwijfeld zelf net zo hard debet aan, omdat ik blijf posten en elke post is koren op de molen.
Maargoed, dat even om je angst wat te kunnen dempen. Je hoeft in die zin niet bang te zijn voor mijn dochter, omdat ik nog volop in hulpverlening zit en anders wel weer zo bovenaan de lijst staat, mocht het nodig zijn. Ik moet nu alleen met mijn nieuwe behandelaar nieuwe doelen formuleren en daar een beleid op zoeken. Ik denk dat jouw reacties ook onderdeel gaan zijn van dat nieuwe doelen formuleren. Dus daarvoor dank!
groetjes Intiem
Miepjee, je nichtjes waar je één keer per week op past is geen vergelijking met een periode van grenzen verkennen van je kind waarin je dag in dag uit daarmee te maken krijgt. Echt niet.
Intiem, eigenlijk is het koekjesvoorbeeld een goede illustratie van wat ik eerder aanhaalde en wat je in je (dappere!) open antwoord bevestigde: een bepaald vanzelfsprekend inzicht in de verhoudingen tussen ouder en kind heb je niet, heb je ook niet geleerd van huis uit. Het klinkt niet als je kind begeleiden bij het groter worden, maar je kind onder controle houden binnen vrij starre kaders, omdat je niet kan vertrouwen op je eigen vermogen tot flexibiliteit daarin. Wat ik heel sterk vind in je posting aan mij, is dat je dat wél inziet.
Dat je hulp hebt gehad om je eigen grenzen te leren verkennen en deze te bewaken vind ik hartstikke goed en zo te horen ben je daar ook een heel eind in gekomen. Wat ik mis in die ontwikkeling, is hoe je dit goed kan vertalen en hanteren in je rol als moeder en opvoeder. Ik denk dat het heel zinvol kan zijn, als je, nu je zover met jezelf bent gekomen, ook eens samen met een professional naar de andere kant gaat kijken. Wat gebeurt er tussen jou en je dochter en hoe beïnvloed dit het gedrag van je dochter? Hoe kun je daar op inspelen, welke flexibele ruimte heb jij wel binnen je eigen grenzen? En hoe moet je dat nu aanpakken, als je niet die flexibiliteit hebt, maar het belang van je dochter geen geweld aan wilt doen? Hoe liggen de verhoudingen tussen jouw belangen en wensen en die van je kind?
Ik weet niet of ik duidelijk ben, vind het moeilijk te omschrijven, maar begrijp je een beetje wat ik bedoel? Het klinkt zo krampachtig allemaal; jij vindt een bepaalde regel belangrijk en op zich is de regel prima. Maar je lijkt niet in staat om in te zien dat deze regel soms gewoon niet strak toe te passen is omdat er nuances zitten in situaties, die maken dat je als ouder je regel wat aan moet passen op dat moment.
Je zegt dat de belangen van kinderen en volwassenen niet gelijk zijn, maar wel even belangrijk. Dat ben ik niet met je eens. De belangen van het kind horen voor de jouwe te gaan.
Waarom?
Omdat het kind afhankelijk is van jou. Het kind heeft jou nodig om aan haar behoeften te voldoen en om haar belangen te beschermen. Als jij het niet doet als ouder, dan is het kind nergens. Het iets doen voor de ander, is tussen kinderen en ouders redelijk éénrichting verkeer.
Hai Poezewoes, ik reageer graag op jouw stukjes, omdat ik van jou ten minste niet het gevoel krijg dat ik de rotte kies van de maatschappij ben.
Maar goed, wat er momenteel nog loopt aan begeleiding en wat dus ook voor de situatie tussen mijn dochter en mij van belang is, is de langdurige zorg. Dit is een manier om te polsen of mijn omgaan met (en dan valt te denken aan een heleboel dingen, waaronder mijn dochter. Maar bijvoorbeeld ook aan soort werken/arbeid en nog meer dingen) goed gaat. Als het niet goed gaat of het bijgesteld moet worden en hoe dan. Dus er blijft voor een langere termijn een soort vinger aan de pols.
Ik ben dus vorige week overgedragen door de IPT (intensieve psychiatrische thuiszorg) dame aan deze afdeling die resos heet. IPT heeft dus ook een korte samenvatting gegeven van de vaardigheden van mij als moeder. Zij heeft daarbij ook vermeld dat ik de lat hoog leg. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn omgeving en voor mijn dochter (dat heb ik niet bewust verzwegen in mijn vorige samenvatting, maar was ik echt even vergeten). Dat herken ik, dus daar wil ik mee dealen. Dat dat niet zomaar gaat is me al lang duidelijk.
Verder sta ik op de lijst van een cursus opvoedingsbegeleiding, die ik ook al eens gehad heb zo'n twee jaar geleden. De vraag is nog of deze doorgaat vanwege te weinig (?) aanmeldingen. Mijn IPT-er heeft mij wel geadviseerd om mijn gedachten -waarin ik heel eerlijk ben geweest- een beetje voor me te houden. Omdat ze vermoed dat de meeste mensen daar niet mee om kunnen gaan en dat ik met die heftige tegenreacties toch niks kan. Ik ben meer gebaat bij begeleiden dan mensen die van schrik vuur gaan spuwen. Nou ja, beetje wat jij doet denk ik in tegenstelling tot wat de meeste anderen doen.
Dus de begeleiding in die zin is nog zeker niet voorbij.
Ik heb met IPT de afgelopen maanden vooral gewerkt aan wat jij zegt/samenvat en dat is die flexibiliteit die bij mij mist. Ik vaar op denken en starre regeltjes, omdat ik het anders vaak ook niet weet. Ik heb geen kader. Niet echt ten minste. Dat is en blijft voor mij nog steeds een zoeken en daarin zal de begeleiding daarin naar mij nog niet klaar zijn. Ik heb meer hulp nodig. Niet dat ik dat dagelijks merk, maar wel wanneer de verhouding stress, druk, onvoorziene reacties van dochter, opeenstapeling van negativiteit bij mij voor een stapel effect zorgt. Met 'weten' kom ik een heel eind, maar die laat het dan ook echt afweten op dat soort momenten.
Ik wist trouwens niet of je mijn inhoudelijke reactie gelezen had, omdat ik 'm al snel weer had weggehaald. Maar blijkbaar heb je 'm toch gelezen. Dat vind ik fijn, want hij was ook eigenlijk vooral voor jou bedoelt. Maar het voelt eng om zo met de billen bloot te gaan in een clupje fanatiekelingen waar ik alleen nog maar schopgevoelens bij krijg. Het ontaard in een cynische moddergooi wedstrijd en dat is gewoon eigenlijk niet wat ik zoek. Maar goed, wie wel? Dit is het resultaat, hoe dan ook en ik ben er ongetwijfeld zelf net zo hard debet aan, omdat ik blijf posten en elke post is koren op de molen.
Maargoed, dat even om je angst wat te kunnen dempen. Je hoeft in die zin niet bang te zijn voor mijn dochter, omdat ik nog volop in hulpverlening zit en anders wel weer zo bovenaan de lijst staat, mocht het nodig zijn. Ik moet nu alleen met mijn nieuwe behandelaar nieuwe doelen formuleren en daar een beleid op zoeken. Ik denk dat jouw reacties ook onderdeel gaan zijn van dat nieuwe doelen formuleren. Dus daarvoor dank!
groetjes Intiem
zondag 8 maart 2009 om 20:59
quote:mamzelle schreef op 08 maart 2009 @ 20:45:
Mijn moeder heeft me zodanig emotioneel gechanteerd, dat ik wel eens hardop gezegd heb dat ik liever slaag zou hebben gehad.
Het is dat jij het al zegt, Mamz, maar die gedachte ging ook door mij heen.
Is een tik op de billen of op de vingers zoveel erger dan emotionele chantage? De dames die fanatiek tegen Intiem ageren, rollebollen nu zo n beetje over elkaar heen van de lol van hoe ze hun kinderen bedotten.
Is dat niet wat krom?
En ik vond het trouwens heel verhelderende dat Intiem even dat andere topic aanhaalde, niks mis mee in mijn ogen. Of je moet ineens erg gaan pietepeuteren over de regeltjes.
Mijn moeder heeft me zodanig emotioneel gechanteerd, dat ik wel eens hardop gezegd heb dat ik liever slaag zou hebben gehad.
Het is dat jij het al zegt, Mamz, maar die gedachte ging ook door mij heen.
Is een tik op de billen of op de vingers zoveel erger dan emotionele chantage? De dames die fanatiek tegen Intiem ageren, rollebollen nu zo n beetje over elkaar heen van de lol van hoe ze hun kinderen bedotten.
Is dat niet wat krom?
En ik vond het trouwens heel verhelderende dat Intiem even dat andere topic aanhaalde, niks mis mee in mijn ogen. Of je moet ineens erg gaan pietepeuteren over de regeltjes.
zondag 8 maart 2009 om 21:06
quote:Nijntje schreef op 08 maart 2009 @ 20:59:
[...]
. Of je moet ineens erg gaan pietepeuteren over de regeltjes.
Waar Intiem zelf koningin in is.
Over die tik: het ging me trouwens meer om de reden (koekjesincident) dan om hard die tik nou werkelijk was. Die hele mentaliteit vond ik gewoon van de gekke en veelbelovend voor de toekomst.
[...]
. Of je moet ineens erg gaan pietepeuteren over de regeltjes.
Waar Intiem zelf koningin in is.
Over die tik: het ging me trouwens meer om de reden (koekjesincident) dan om hard die tik nou werkelijk was. Die hele mentaliteit vond ik gewoon van de gekke en veelbelovend voor de toekomst.
zondag 8 maart 2009 om 21:07
Zolang er niks anders is dan hulpverlening zullen we het daarmee moeten doen, Fleurtje. Door kritiek alleen lossen dit soort problemen zich helaas niet op.
En hulpverlening betekent in elk geval een vinger aan de pols. Denk dat er heel wat gezinnen zonder rondlopen die best wel een vinger aan de pols zouden kunnen gebruiken..
En hulpverlening betekent in elk geval een vinger aan de pols. Denk dat er heel wat gezinnen zonder rondlopen die best wel een vinger aan de pols zouden kunnen gebruiken..
zondag 8 maart 2009 om 21:07
Intiem, ik vind dat je erg een slachtofferrol aanneemt. Ik heb je altijd het voordeel van de twijfel gegeven en ben ook voor je op gekomen, omdat ik het zeer kwalijk vond wat er gebeurde in vorige topics en omdat ik af en toe meer dan genoeg heb van posts waarin een soort -kijk mij het eens goed doen en dat zou ik nooit doen en dat herken ik helemaal niet- zweem doorklinkt. En dat soort flauwekul als dat iemand moet huilen omdat jij je kind wegstuurt als je een boekje wil lezen, mijn hemel, dat doe ik elke dag wel een keer of 5. Maar snap je dan niet dat je het zo voor jezelf verknalt door meds te citeren, door er een ander topic bij te halen, terwijl dat zo overduidelijk cynisch is geschreven en ook nog eens zo hetzelfde is als waar jij telkens tegen aan loopt? Voor mij ben je helemaal niet de rotte kies van de samenleving, maar je hebt wel duidelijk meer dan gemiddeld moeite met opvoeden, je kan wel doen alsof jij de enige bent die dat toegeeft, maar dat is wel wat anders natuurlijk. Dat je daar zo open over schrijft vind ik alleen maar bewonderenswaardig, maar je moet niet doen als iedereen er alleen maar op uit is om jou neer te sabbelen. Ik in elk geval niet, maar ik vind wel dat hele koekjes voorbeeld erg om te lezen, het is niet zo maar een voorbeeld, er spreekt zoveel uit dat voorbeeld dat ik dat zorgelijk vind. En dat moet ik ook kunnen schrijven zonder dat je me meteen tot fanatiekeling bestempeld.
zondag 8 maart 2009 om 21:09
Ik weet zeker dat de emotionele chantage die mijn moeder toepast (heeft toegepast - inmiddels heb ik met haar gebroken), van een geheel andere orde is dat een keer een uitroep van mij na een dag met alleen maar geklier van 2 kinderen.
Ik ben tegen het geven van tikken, zie daar het nut niet van en al helemaal niet in de voorbeelden die hier zijn aangehaald. Maar ik ben zeker geen heilige en doe ook echt weleens wat fout.
Ik ben tegen het geven van tikken, zie daar het nut niet van en al helemaal niet in de voorbeelden die hier zijn aangehaald. Maar ik ben zeker geen heilige en doe ook echt weleens wat fout.
zondag 8 maart 2009 om 21:10
Vind je nou zelf ook niet dat je heel vervelend bent?
Ja, jij wil altijd overal bovenop zitten want jij bent een opa.
Ach, laat hem maar, hij zal het nooit snappen want hij wil lekker baby zijn.
En nu ga ik weg want jij hebt het totaal verziekt.
Zomaar een greep uit de dingen die mijn kinderen op een slechte dag te horen krijgen van hun oma. Enorme dejavu's bij mij naar hoe het dus echt was thuis.
Geloof me, als je zoveel kritiek krijgt heb je graag liever 1 keer een tik en dan is het over.
Ja, jij wil altijd overal bovenop zitten want jij bent een opa.
Ach, laat hem maar, hij zal het nooit snappen want hij wil lekker baby zijn.
En nu ga ik weg want jij hebt het totaal verziekt.
Zomaar een greep uit de dingen die mijn kinderen op een slechte dag te horen krijgen van hun oma. Enorme dejavu's bij mij naar hoe het dus echt was thuis.
Geloof me, als je zoveel kritiek krijgt heb je graag liever 1 keer een tik en dan is het over.
zondag 8 maart 2009 om 21:10
zondag 8 maart 2009 om 21:11
quote:Nijntje schreef op 08 maart 2009 @ 20:59:
[...]
Is een tik op de billen of op de vingers zoveel erger dan emotionele chantage? De dames die fanatiek tegen Intiem ageren, rollebollen nu zo n beetje over elkaar heen van de lol van hoe ze hun kinderen bedotten.
Is dat niet wat krom?
Mee eens. Overigens vind ik beide geen adequaat opvoedingsgedrag. Dat het wel eens voorkomt, ok. Vooral emotionele chantage hebben ouders zelf niet altijd in de gaten. Maar beiden zijn niet goed voor de ontwikkeling van een kind als het op structurele basis wordt ingezet.
Konijn, volgens mij wordt met emotionele chantage wat anders bedoeld dan wat jij aanhaalt.
[...]
Is een tik op de billen of op de vingers zoveel erger dan emotionele chantage? De dames die fanatiek tegen Intiem ageren, rollebollen nu zo n beetje over elkaar heen van de lol van hoe ze hun kinderen bedotten.
Is dat niet wat krom?
Mee eens. Overigens vind ik beide geen adequaat opvoedingsgedrag. Dat het wel eens voorkomt, ok. Vooral emotionele chantage hebben ouders zelf niet altijd in de gaten. Maar beiden zijn niet goed voor de ontwikkeling van een kind als het op structurele basis wordt ingezet.
Konijn, volgens mij wordt met emotionele chantage wat anders bedoeld dan wat jij aanhaalt.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 8 maart 2009 om 21:14
quote:fleurtje schreef op 08 maart 2009 @ 18:42:
Na die posting van het koekje, vind ik het idd op mishandelen gaan lijken.
Dat gaat me dan wel weer erg ver Fleurtje. Een slimme actie vind ik het niet maar van anderen is een fout makkelijker te zien dan bij jezelf.
Ik heb een dochter van zes maanden en zal ook fouten gaan maken, want die maken alle ouders. Ik zal ze misschien niet allemaal zien en iemand van een afstandje misschien juist eerder.
Maar zomaar praten over mishandeling, dat vind ik niet kunnen.
Na die posting van het koekje, vind ik het idd op mishandelen gaan lijken.
Dat gaat me dan wel weer erg ver Fleurtje. Een slimme actie vind ik het niet maar van anderen is een fout makkelijker te zien dan bij jezelf.
Ik heb een dochter van zes maanden en zal ook fouten gaan maken, want die maken alle ouders. Ik zal ze misschien niet allemaal zien en iemand van een afstandje misschien juist eerder.
Maar zomaar praten over mishandeling, dat vind ik niet kunnen.
zondag 8 maart 2009 om 21:14
quote:mamzelle schreef op 08 maart 2009 @ 21:07:
Zolang er niks anders is dan hulpverlening zullen we het daarmee moeten doen, Fleurtje. Door kritiek alleen lossen dit soort problemen zich helaas niet op.
En hulpverlening betekent in elk geval een vinger aan de pols. Denk dat er heel wat gezinnen zonder rondlopen die best wel een vinger aan de pols zouden kunnen gebruiken..Dat er hulpverlening aanwezig is betekent ook dat iemand erkent dat er een probleem is en bereid is er iets mee te doen. Vind ik ook het noemen waard.
Zolang er niks anders is dan hulpverlening zullen we het daarmee moeten doen, Fleurtje. Door kritiek alleen lossen dit soort problemen zich helaas niet op.
En hulpverlening betekent in elk geval een vinger aan de pols. Denk dat er heel wat gezinnen zonder rondlopen die best wel een vinger aan de pols zouden kunnen gebruiken..Dat er hulpverlening aanwezig is betekent ook dat iemand erkent dat er een probleem is en bereid is er iets mee te doen. Vind ik ook het noemen waard.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
