dochter(6) geen vriendjes...

Helemaal eens met Fashionvictim!



TO: heel veel sterkte! Het kan heel hard zijn allemaal. Maar wie weet leren jij en je dochter er nu ook heel veel van. Ik zou trouwens ook in je eigen vriendschappen investeren, want een goed voorbeeld kan nooit kwaad.

Oh mijn hart breekt gewoon als ik zoiets lees...

Trouwens, een sociale vaardigheidstraining o.i.d. is misschien ook geen gek idee voor je dochter. Ik heb toch het idee dat ze sociaal wat onhandig is, zeker ook omdat je zegt dat ze naar volwassenen toetrekt. In mijn ervaring is dat vaak een teken van onvermogen om met leeftijdsgenoten om te gaan. Daar kunnen kinderen vaak best veel in leren.

quote:plukjepulk schreef op 03 november 2010 @ 11:02:

[...]



Dat zou ik eens kunnen proberen, hoewel mij opvalt dat veel moeders de keuze aan hun kind overlaten.



Ook nadat ik mij ermee had bemoeit en de situatie had uitgelegd bleven de moeders bij hun standpunt...



Hiermee leren ze hun kind impliciet dat het wel okee is, om een ander uit te sluiten. Een heel naar standpunt. Kijk, vriendschap is niet af te dwingen, maar ze kunnen er op ingaan bij hun kind, en eens navragen waarom dit is, én uitleggen wat hartelijkheid is. Die moeders laten jou ook in de kou staan zeg!



Vaak zijn er een aantal meelopertjes die doen wat het "populairste' kind doet. Zelfde geldt voor de moeders (/vaders).



Misschien is je dochtertje wel heel goed in de klas en heeft ze eens het "populairste meisje" ergens in voorbijgestreefd? Het kán zinvol zijn om juist met diè moeder eens rustig te praten en daarbij ook onbeschroomd je zorg/verdriet te laten zien. Je moet toch wel van steen zijn om er dan niet iets aan te willen doen.



Nogmaals sterkte.

Wat verstaat je kind eigenlijk onder 'spelen' en hoe speelt ze, heb je daar naar gekeken? Kan ze goed samen spelen, is ze heel serieus of kan ze ook lol maken.

Een afspraak die al staat afzeggen omdat kind het 'ineens niet wil' vind ik iets anders dan een kind dat zichzelf uitnodigt (want dat doet het als het aan mij vraagt of ze mag komen spelen) en dat je eigen kind het er overduidelijk niet mee eens is.

Mijn zoon heeft wat vriendjes en die komen wel eens of hij gaat bij hun spelen. Maar verder weet ik niet zo goed wie er wel en niet goed ligt in de klas. Dus dat Pietje buiten de groep ligt, dat zou mij waarschijnlijk compleet ontgaan.

Wel weet ik met wie zoon wel en niet graag speelt en als ik weet dat hij geregeld mot heeft met Jantje, ben ik er ook niet erg happig op om Jantje dan mee te nemen.

quote:Youk79 schreef op 03 november 2010 @ 12:07:

Trouwens, een sociale vaardigheidstraining o.i.d. is misschien ook geen gek idee voor je dochter. Ik heb toch het idee dat ze sociaal wat onhandig is, zeker ook omdat je zegt dat ze naar volwassenen toetrekt. In mijn ervaring is dat vaak een teken van onvermogen om met leeftijdsgenoten om te gaan. Daar kunnen kinderen vaak best veel in leren.Dit kan natuurlijk 2 kanten op. Het kan ook zijn dat dochter van TO geen gelijke vind onder klasgenootjes. Dan nog is een sociale vaardigheidstaining een optie. Maar het moet natuurlijk niet zo zijn dat ze zich 'te' aan gaat passen om maar geaccepteerd te worden. TO zegt al dat het een pleaser is.

Tilalia, jij rukt het uit zijn verband. Ga natuurlijk niet voor de hele school opletten maar wel op de kindjes uit de klas. Het gaat erom dat veel ouders alleen maar aan hun eigen kinderen denken. Dat wil je je kinderen ook niet meegeven. Het blijft een moeilijk punt want je wil ook niet dat je kind met iemand moet spelen, hoop mijn kinderen toch wel een zekere mate van betrokkenheid met anderen mee te geven en dat begint bij jezelf.

quote:Maja82 schreef op 03 november 2010 @ 12:10:

[...]





Dit kan natuurlijk 2 kanten op. Het kan ook zijn dat dochter van TO geen gelijke vind onder klasgenootjes. Dan nog is een sociale vaardigheidstaining een optie. Maar het moet natuurlijk niet zo zijn dat ze zich 'te' aan gaat passen om maar geaccepteerd te worden. TO zegt al dat het een pleaser is.Dat soort trainingen zijn in mijn ervaring ook helemaal er niet op gericht kinderen te leren zich aan te passen. Ze leren handigere manieren om te vragen wat ze willen, maar ook zelfverzekerder zijn. Juist heel erg willen pleasen en/of onzekerheid kan irritatie opwekken bij kinderen. Op 'zo'n training (als je een goede hebt) kan dat duidelijk worden en kan een kind leren wat zekerder te zijn of over te komen.

quote:Youk79 schreef op 03 november 2010 @ 12:17:

[...]

. Op 'zo'n training (als je een goede hebt) kan dat duidelijk worden en kan een kind leren wat zekerder te zijn of over te komen.Ook een goed idee.

Even een knuffel voor jou en je dochter. Mijn hart breekt ook bij het lezen van je verhaal.



Vroeger, toen ik nog op de basisschool zat..speelde ik altijd met kinderen uit de buurt. Op school speeld ik wel maar het idee van een beste vriendinnetje had ik niet...ik ging met niemand en iedereen om...NIet gepest..af en toe kinderfeestjes maar altijd door mijn moeite vroeger...maar ik was vroeger extreem verlegen..dat is nu zo goed als weg.



Nu oudste dochter 5 (groep2) ben ik heel erg mee bezig geweest dat zij wel vriendinnetjes kreeg en veel speelt enz. tot mijn eigen irritatie pushende toe..(van toe maar spreek maar af enz enz.,) Dit was groep 1..Nu heeft ze haar vriendinnetjes en komt op elk feestje (wat ik ook gezegd heb dat ze daar ook rekening mee moet houden dat dat niet altijd zo zal gaan) maar ik spoor haar wel aan ook af te spreken met de kindjes die gene vriendinnetjes hebben (in het vriendenboekje van haar stond een meisje uit haar klas die met bijna niemand speelt) bij de vraag waar heb je een hekel aan: dat ik nooit met iemand mee ga spelen.

oeps daar brak mijn hart.maaarrrrrrrrrrrrrrr hoe vaak ik mijn dochter ook heb gevraag en nog doe..ze wil er liever niet mee spelen..waarom? geen idee...ze kijkt altijd boos zegt ze dan.......



dus dwingen kan denk ik ook niet. maar misschien zit er een meisje dat je dochte rleuk vind op een sport of clubje..eentje uit haar klas? misschien dat ze meer 1 op 1 contact krijgt?



en met kinderfeestjes? houdt zij die wel..? misschoen dan geen groot feestje maar een stuk op 3 en dan wat leuks gaan doen...zo is er meer contact weer.

quote:provinciaaltje schreef op 03 november 2010 @ 12:12:

Tilalia, jij rukt het uit zijn verband. Ga natuurlijk niet voor de hele school opletten maar wel op de kindjes uit de klas. Het gaat erom dat veel ouders alleen maar aan hun eigen kinderen denken. Dat wil je je kinderen ook niet meegeven. Het blijft een moeilijk punt want je wil ook niet dat je kind met iemand moet spelen, hoop mijn kinderen toch wel een zekere mate van betrokkenheid met anderen mee te geven en dat begint bij jezelf.Ik heb het ook niet over de hele school, maar als de school uit gaat krioelen er een paar honderd kinderen op het schoolplein. Dochter vraagt of ze 'bij die' mag, of 'die bij ons mag'. Dan heb ik geen oog voor de andere 25 kindjes uit haar klas. Dat lijkt me heel normaal.

quote:Starshine schreef op 03 november 2010 @ 12:10:

Een afspraak die al staat afzeggen omdat kind het 'ineens niet wil' vind ik iets anders dan een kind dat zichzelf uitnodigt (want dat doet het als het aan mij vraagt of ze mag komen spelen) en dat je eigen kind het er overduidelijk niet mee eens is.

Mijn zoon heeft wat vriendjes en die komen wel eens of hij gaat bij hun spelen. Maar verder weet ik niet zo goed wie er wel en niet goed ligt in de klas. Dus dat Pietje buiten de groep ligt, dat zou mij waarschijnlijk compleet ontgaan.

Wel weet ik met wie zoon wel en niet graag speelt en als ik weet dat hij geregeld mot heeft met Jantje, ben ik er ook niet erg happig op om Jantje dan mee te nemen.Eens. In MK's klas zitten twee kindjes die ik hier niet graag over de vloer zou hebben. Ik heb geen idee of die binnen of buiten de groep vallen, maar een van die kindjes is behoorlijk agressief (een jongetje) en de andere is manipulatief en bazig (een meisje). Daar wil MK niet mee spelen en dat kan ik haar niet kwalijk nemen.

Ik heb geen reacties gelezen want maar even tijd nu, maar ik herken wel iets in je verhaal. Mijn ouste zoontje is net 7. In groep 1 sprak hij nog wel regelmatig af met klasgenootjes (altijd meisjes overigens), maar in groep 2 werd dat minder en ging meer opvallen dat hij toch wat anders in elkaar zit dan de meeste kinderen. Kinderen gaan dat zo rond de leeftijd van 5, 6, 7 zien en zijn vaak keihard: wie 'anders' is, hoort er niet echt bij. Volwassenen zien het 'anders' soms niet eens, de juf van groep 1 zag niets bijzonders bij mijn zoon, terwijl ik al aanvoelde dat hij het moeilijker zou krijgen, in sociaal opzicht, dan gemiddeld. De juf van groep 2 zag het wel, net op het moment dat ik mezelf er eindelijk van overtuigd had dat het allemaal toch zo''n vaart niet liep, dat het toch bij het dagverblijf, op de speelzaal en in groep 1 allemaal meer dan prima was gegaan, dus...

In groep 3 liep mijn zoon vast qua meedoen met de lessen omdat hij zich niet kan concentreren op dingen die hem op dat moment niet boeien. Toen heb ikhem laten testen en de diagnose was syndroom van Asperger en AD(H)D. Ik vond het nogal zwaar, Asperger, thuis merk je er weinig van vond ik, maar op school is dat anders (daar is hij ook getest en geobserveerd, thuis niet). Hij is ook slim. Te slim voor de school voor speciaal basisonderwijs die in onze woonplaats is, aldus de directeur van die school. Hun doelgroep is blijkbaar vooral de groep kinderen die qua leren, dus meer het begrijpen van stof, moeite hebben. Gelukkig is er ook een cluster 4-school bij ons, sinds een paar jaar, en daar zit mijn zoontje nu op. Waar vorig jaar, in de reguliere groep 3 dus, bijna nooit iemand met hem wilde afspreken en hij gewoon geen aansluiting had, heeft hij nu al een paar keer afgesproken en heeft binnenkort ook eens een kinderfeestje. In de drie jaar op zijn andere school is hij één keer uitgenodigd, dus ook niet teruggevraagd bij kinderen die wel op zijn feestje kwamen...

Nou, ik bedoel niet mijn verhaal hier nu weer helemaal neer te plempen, maar ik wil illustreren dat er misschien dingen spelen waar je aanvankelijk niet aan denkt.

Mijn zoontje heeft heel goed contact met de kinderen van mijn vriendinnen en zijn neefje, daarom leek het er aanvankelijk helemaal niet op dat hij sociaal toch wat anders is. Deze kinderen kennen hem natuurlijk al hun hele leven, dat scheelt veel. Mijn zoontje zou zeker ook gepest gaan worden als hij op zijn vorige school gebleven was. Ik heb gezien, aan het eind van het schooljaar, hoe ze wegschoven in de kring, als hij zijn stoeltje ergens neerzette. Zijn vertwijfelde gezichtje, niet helemaal begrijpend wat het grapje nou was, gelúkkig nog net niet snappend dat het was omdat ze niet naast hem wilden zitten. (mijn hartverbrijzelde op dat moment, de juf gaf later aan dat dit haar echt nooit opgevallen was, dat zij niet de indruk had dat dit gebeurde, maar zij 'ziet' dat niet, ze kijkt toch anders dan een moeder en let toch minder op individuele kinderen)

Wij zijn wat dat betreft denk ik net op tijd geweest. Het punt is wel dat mijn zoontje eigenlijk niet heel goed begrijpt waarom hij naar een andere school moest. Hij weet wel dat hij moeilijk tot werken komt, maar hij vindt dat hij zijn best al veel beter deed en hij kon toch alles qua rekenen en lezen etc?

Gelukkig vindt hij het op zijn nieuwe school nog leuker dan op de oude. Hij zit met 12 kinderen in de klas zie allemaal 'iets' hebben, ADHD en/of een ASS veelal, maar door de supergoede benadering en discipline merk je er eigenlijk niets van. Je zou elk kind zo'n school gunnen. De leerkrachten en andere medwerkers 'zien' de kinderen veel beter, de dingen die zij over mijn zoon zeggen snijden tenminste hout en doen mij ervaren dat er echt gezien wordt. Zo zei de juf van vorig jaar altijd over mijn zoon dat hij zo groot is en zo hard groeide. Terwijl de schoolmaatschappelijk werkster, die meerdere keren per jaar aan huis komt om alles wat je maar wilt te bespreken, tegen mij zei: als ik hem op het schoolplein zie, zie ik echt nog een kleuter. En zo is het, mijn zoontje is op bepaalde gebieden jonger dan zijn kalenderleeftijd en zeker dan zijn fysiek doet vermoeden. Ik vond het top dat dat gezien werd.

Mijn zoon zit ook op scouting trouwens (ik zie dat in een berichtje hierboven staan). Wij kozen daarvoor vanwege de activiteiten die aansluiten bij zijn interesses, niet per se om er vriendjes te maken, hoewel dat leuk zou zijn. Inmiddels zit onze jongste zoon er ook bij en wat kinderen die ze kennen, en nu wordt er wel soms afgesproken. Komend weekend kamp, superleuk voor die mannekes.



Nou, ik blabla toch te veel. Maar: kijk eens goed naar je dochter en vraag ook heel eerlijk de mening van anderen, mensen die niet ál te dichtbij staan (want die zijn subjectief). Hoe confronterend ook, er is 'iets' met je dochter. Iets waardoor zij er niet in slaagt contacten te leggen. Zij is er bovendien intens verdrietig om en dat is wel heel sneu, ik kan me voorstellen hoe zwaar dat ook voor jou moet zijn. Ik heb dat gevoel ook gehad, mijn zoontje heeft er dan wel niet zo veel van meegekregen, maar hij heeft wel eens opgemerkt dat hij 'geen vriendjes had op school', en dat vond ik al hartbrekend... Als er een of andere oorzaak in het gedrag of de uitstraling van je dochter is die maakt dat andere kinderen haar niet mogen, kun je daar misschien iets mee. Is bij je zoon alleen sprake van de hoge intelligentie, of speelt er meer? Komt er autisme of trekken ervan voor in de familie? Als er duidelijkheid is, kan er naar gehandeld worden of kun je kiezen voor speciaal onderwijs.

Als je denkt dat er helemaal niets bijzonders met je dochter is, dan is het nog steeds tijd voor actie. Dan moet dit in de klas bespreekbaar gemaakt worden zelfs, misschien. Als kinderen geconfronteerd worden met hun gedrag kan er veel veranderen. Want negeren, roepen 'ik nodig je lekker niet uit' etc, dat noem ik zeker ook pesten. Als het allemaal niet lukt, is een andere school misschien ook voor haar een optie. Opnieuw beginnen.



Nou, ik heb het gevoel maar wat te blaten nu. Ik wil je zo graag een hart onder de riem steken, want je kind zo verdrietig zien is het allerergste.

xYella.

Als ze in haar ontwikkeling voorloopt kan dat natuurlijk wel verklaren waarom andere kidneren haar als 'anders' ervaren. Mijn dochter zit als ukkie van net 5,5 in een klas met veel kidneren die een jaar extra gekleuterd hebben, gemiddelde leeftijd in de klas ligt tegen de 7 jaar i.p.v. 6 jaar en zij past daar heel erg goed, ondanks dat het oudste kind ruim 2 jaar het kind het dichtste bij haar ruim 6 maanden ouder is dan zij. Daarnaast is mijn dochter geen speelkind, ze heeft een hekel aan tutten met poppen, vind veel dingen ehct volkomen onzin ('die pop is toch aangekleed waarom moet die andere kleren aan dan'), leest op het niveau van eind groep 4, terwijl ze net in groep 3 zit enz. Ze heeft wel veel vriendjes, wordt vaak uitgenodigd en ligt heel goed in de groep, maar haar 'vaste'(voor zover dat vast is op deze leeftijd he) vriendinnetjes zijn allemaal 7/8 jaar en verder speelt ze enkel met jongetjes, want die vinden buiten racen wie er het snelst aan het eind vand e straat is enz wel leuk, die hoeven ook niet met poppen te spelen enz. Veel buitenspelen heeft hier ook voor heel veel aansluiting gezorgd. Zo bleek het grootste poppenmoedertje van de klas (en dus in dochters ogen een heel stom kind) ontzettend hard te kunnen fietsen en nu zijn ze al de hele middag wielrennertje aan het spelen hier voor de deur.

Plukjepulk, ik ben wel benieuwd of de leerkracht weinig met je verhaal doet. Als dat zo is, dan zou ik een goed gesprek aangaan.

Scholen hebben vaak wel mogelijkheden om kinderen een sociaal emotionele training te geven, hierin leren ze omgaan met andere kinderen.

Maar ook de leerkracht kan dingen betekenen.



Ik (ook leerkracht, zelfde groep als jouw dochter) doe aan:

- maatjeswerk (ik kies twee kinderen die een bepaalde opdracht samen moeten doen)

- Speelregels opstellen en er streng op toezien (wil iemand meedoen, dan mag dat, altijd)

- Kinderen met weinig aansluiting vragen bij wie ze in het groepje willen zitten, en dat ook regelen

- Speelafspraken maken, dus: wie gaat met wie spelen op het plein, en hierin stuur ik heel veel.

- Het zonnetje van de week: Elke week staat een kind centraal, en mag dan dingen van zichzelf laten zien, bijv foto's van thuis, leuk speelgoed, een huisdier. Zo kan een kind zich profileren. Alle andere kinderen maken een positieve opmerking over het zonnetje, en die worden opgeschreven.



Hoe gaat de juf van jouw dochter hiermee om? Heeft jullie school ook een pestprotocol?



Als je toch vermoedens hebt van hoogbegaafdheid, let dan goed op haar ontwikkeling, en dring eventueel aan op een onderzoek, naar oa haar IQ.



Met deze post wil ik je alleen wat inzicht geven in wat ik zoal doe in een klas, om goede banden tussen de kinderen te creeeren. Misschien kan je er je voordeel mee doen in een gesprek met de leerkracht.

Wat moet dat verdrietig zijn voor je dochter! En daardoor ook voor jou : (



Ik kan niet stellen dat vriendschap op een bepaalde wijze hoort te lopen. Wel zie ik aan mijn dochter van 5 dat haar vriendinnetjes al sinds groep 1 min of meer dezelfde zijn en blijven. Dus heel vluchtig is het nou ook weer niet. Aan de andere kant, een vriendinnetje waar ze veel mee speelde en afgelopen zomer is verhuisd naar de andere kant v/h land lijkt ook niet erg gemist te worden. Dus vriendschap is nog wel heel inwisselbaar.



Maar er zijn inderdaad al wel sterke voorkeuren. Zo zijn er kinderen waar mijn dochter echt niet tot amper mee speelt (die ik dan bijvoorbeeld best leuk vind) en kinderen waar mijn dochter meteen al heel enthousiast van is.



Ik vind het wel ook een verantwoordelijkheid van school om de kinderen bij elkaar te betrekken, dus ik zou toch nog zeker niet opgeven en de juf vertellen van het (grote) verdriet van je dochter. Een meer pro actieve houding van de juf zou geen kwaad kunnen. Ook in het voorlezen van een boekje over dit onderwerp bijvoorbeeld en hoe verdrietig zo'n kindje uit dat boekje daarover kan zijn, kan misschien een eye opener zijn voor de kinderen uit de klas.

Sterkte hoor.

Zit jouw dochter bij dezelfde kinderen als vorig jaar? Of is er een combinatie gemaakt van de oude groepen 2?

Dat laatste is bij mij op school het geval, waardoor er ook veel aandacht is voor de groepsvorming, waarbij ik eerdergenoemde werkwijzen hanteer.

Enne, ik heb nog wel een plekje voor jouw dochter in de klas hoor! (Even serieus: een wisseling van scholen kan ook best eens heel goed uitpakken voor kinderen. Kunnen ze een 'frisse start' maken.)

Ik vind het zó naar voor je dochter... er moet toch echt wat gebeuren zou ik zeggen.



Ik bedoel met mijn hele epistel niet te zeggen dat jouw dochter een ASS heeft, hoor, maar sluit 'iets', wat voor afko dan ook, niet te snel uit. Het komt in vele gradaties. Mijn zoontje is ook een kletskous, heel gezellig, vindt contacten ook leuk en speelt heel graag. Dat gaat trouwens wel het beste met iets oudere kinderen realiseer ik me nu. Bij jongere kinderen krijgt hij meer de kans het spel te bepalen en dat doet hij dan ook. Als hij een beetje 'opkijkt' naar een kind gaat het veel soepeler en natuurlijker, of zo.

Haar 'oudere' zinsgebruik etc kan komen omdat ze inderdaad ook hoogintelligent is, maar het kan ook een kenmerk van Asperger zijn (dat overigens ook vrij vaak samengaat met bovengemiddelde dan wel hoge intelligentie). Het praten als een 'kleine professor' herken ik bij mijn zoontje heel sterk. (maar andere veel voorkomende kenmerken van ASS, zoals moeite met verandering, weer helemaal niet)

Heb je het idee dat je dochter verschillende 'mentale leeftijden' heeft? Dus op het ene vlak veel jonger en op een ander vlak juist weer veel ouder en op weer een ander vlak normaal? Heeft je dochter zelf het gevoel 'anders' te zijn, of niet?



Maar geen enkel kind zou buitengesloten mogen worden, en het zal best lastig zijn daar in te sturen als leerkracht maar het moet wel. Ook hoe je in sociaal opzicht met elkaar omgaat en dat je moet zorgen voor elkaar vind ik een belangrijk onderwerp om op school mee te werken.



Ik denk wel eens na over een soort contactsite, afsprakensite voor kinderen. Er zijn zó veel kinderen die niet makkelijk uit zichzelf vriendjes maken, maar dat wel graag willen. Waarom ze niet met elkaar in contact brengen? Ik vind dat je kinderen daar net zo goed in mag helpen als bij het aanleren of doen van andere dingen als fietsen, aankleden, whatever.

xYella.

Plukjepulk, wat een rotverhaal. In de eerste plaats wil ik je zeggen dat buitensluiten ook gewoon pesten is, soms zelfs een van de rotste (want sluikse) manieren. Mijn neefje heeft ook een aantal jaar een rottijd op school gehad. Hij was ook gevoelig en een beetje "anders" en uiteindelijk heeft hij zijn geluk op een toneelclub gevonden. Daar zaten veel leuke en apartere kinderen op die hem meteen opnamen. Doordat hij zijn zelfvertrouwen kon opkrikken op de toneelclub, werd hij ook weerbaarder op school en uiteindelijk is het dus wel goedgekomen.



Maar achteraf gezien denk ik toch dat het bij hem beter was om hem van school te halen. Het was echt heel heftig pesten in die tijd, ook fysiek, en sommige kinderen hebben die toon zijn hele schooltijd lang aangehouden. Een vriendin van mij is ook echt heel erg gepest en zegt ook achteraf was ik graag met een schone lei begonnen op een andere school. Let op: ik zeg NIET dat jouw dochter naar een andere school zou moeten, maar houd het goed in de gaten en als zij na verloop van tijd zich belemmerd voelt omdat iedereen in haar klas zijn mening al gevormd heeft kan het een optie zijn.



Als laatst is de tip van weerbaarheidstraining oid een hele goede, uit onderzoek schijnt te blijken dat "gepeste kinderen" (vreselijke categorie) vaak een aantal zaken met elkaar gemeen hebben, vooral op het sociale vlak. Ik weet niet wat er zoal bestaat qua trainingen en oefeningen, maar volgens mij wordt pesten op school serieus genoeg genomen om te kunnen aannemen dat daar wel methodes voor zijn. Mijn moeder vond mij soms onuitstaanbaar tegen andere kinderen en deed dan thuis rollenspelletjes met mij om wat aardiger uit de hoek te komen.



Verder: in mijn ervaring als de juf niet wil helpen dan is het vaak lastig en kan aandringen zelfs een negatieve weerslag hebben. Dan maar zelf ad slag.

Pesten, uitsluiting etc. kan vergaande gevolgen hebben voor je kind, dus nooit te licht opnemen.



Hoe ben je eigenlijk zelf als moeder? Ben je in staat het goede voorbeeld te geven?