Kinderen
alle pijlers
dochter(6) geen vriendjes...
woensdag 3 november 2010 om 10:43
Ik heb drie kinderen.
M'n middelste is een meisje van 6 die in groep 3 zit.
Op zich gaat het heel goed op school, ze vindt het leren leuk.
Alleen is zij elke dag heel verdrietig omdat volgens haar zeggen niemand met haar wil spelen. Toen ze nog in groep 1-2 zat speelde dit soms ook al, maar wel minder.
Nu wil echter niemand met haar spelen op het schoolplein in de pauzes (inmiddels rennen ze gewoon weg als zij eraan komt lopen om het te vragen)
Ze zegt dat ze daarom maar alleen gaat spelen.
Ook wordt zij nooit uitgekozen om mee te lopen met verjaardagstraktaties, of verjaardagsfeestjes. Zo nu en dan mag ze een 'vriendenboek' invullen, maar het is steevast de laatste bladzijde.
Begrijp mij niet verkeerd, ze hoeft echt geen popi jopi te zijn, maar ze wordt er zelf zo enorm verdrietig van...
Gisteravond toen ik haar naar bed bracht was ht ook hartverscheurend, met dikke tranen vertelde ze dat ze: Ik begríjp het maar niet mama, niemand wil met mij spelen, ik denk dan de hele dag na over wat ik dan kan vragen, waarop ze vast geen nee zullen zeggen, maar ze zeggen nogsteeds nee! Ik wil zo graag een vriendinnetje'.
Ze heeft nu ook steeds vaker 's ochtend last van buikpijn en/of misselijkheid, volgens mij puur door deze situatie. (hoewel het niet dagelijks is, over het algemeen gaat ze vrolijk naar school)
Ze wordt nog niet echt gepest gelukkig, maar ik kan mij voorstellen dat het wel hierop uitdraait als we een paar groepen verder zijn...
Een paar weken geleden heb ik het aangekaart bij de juf. (wat ik dan heel frappant vind is dat het lijkt of de juf er nog nooit van gehoord heeft, terwijl er in haar eindrapport van groep 2 al een opmerking over stond als aandachtspunt...is er dan geen overdracht?)
Zij zou er even naar kijken, maar haar eindconclusie was dat haar niets opgevallen was.
Ik heb het toen laten rusten om de situatie verder aan te kijken.
Maar m'n dochter blijft er verdrietig over.
Wie weet hoe 6-7 jarigen vriendschap beleven?
Soms denk ik dat zij al 'teveel' vriendschap verwacht, terwijl leeftijdsgenootjes nog in een fase zitten waarin je elke dag van vriendin wisselt, of is die periode al voorbij?
M'n dochter is een heel gevoelig typje, kinderen lijken dat haarfijn aan te voelen. Als ik soms op een afstandje kijk dan hoor je vaak dingen als: Ik nodig jou lekker niet uit op mijn feestje!
Is dat ook nog iets wat bij de leeftijd hoort? Of gaat dit al richting bewust pesten?
Haar oudere broer had in groep 3 precies dezelfde problemen maar bleek hoogbegaafd, nu hij op een andere school zit gaat het super en heeft hij zelf eindelijk vriendjes, maar ik heb dus geen referentiekader hoe het hoort op die leeftijd...
En wie heeft er tips hoe het nu verder aan kan pakken?
Nog een keer naar de juf? Zou het wat zijn om samen met mijn dochter naar de juf te gaan? (wil het haar niet nog moeilijker maken..)
Edit: m'n dochtertje is een echte 'pleaser' zal zichzelf wegcijferen om anderen te plezieren, verder heeft ze geen afwijkende dingen waar kinderen als snel een punt van zouden kunnen maken (als een bril of overgewicht oid)
M'n middelste is een meisje van 6 die in groep 3 zit.
Op zich gaat het heel goed op school, ze vindt het leren leuk.
Alleen is zij elke dag heel verdrietig omdat volgens haar zeggen niemand met haar wil spelen. Toen ze nog in groep 1-2 zat speelde dit soms ook al, maar wel minder.
Nu wil echter niemand met haar spelen op het schoolplein in de pauzes (inmiddels rennen ze gewoon weg als zij eraan komt lopen om het te vragen)
Ze zegt dat ze daarom maar alleen gaat spelen.
Ook wordt zij nooit uitgekozen om mee te lopen met verjaardagstraktaties, of verjaardagsfeestjes. Zo nu en dan mag ze een 'vriendenboek' invullen, maar het is steevast de laatste bladzijde.
Begrijp mij niet verkeerd, ze hoeft echt geen popi jopi te zijn, maar ze wordt er zelf zo enorm verdrietig van...
Gisteravond toen ik haar naar bed bracht was ht ook hartverscheurend, met dikke tranen vertelde ze dat ze: Ik begríjp het maar niet mama, niemand wil met mij spelen, ik denk dan de hele dag na over wat ik dan kan vragen, waarop ze vast geen nee zullen zeggen, maar ze zeggen nogsteeds nee! Ik wil zo graag een vriendinnetje'.
Ze heeft nu ook steeds vaker 's ochtend last van buikpijn en/of misselijkheid, volgens mij puur door deze situatie. (hoewel het niet dagelijks is, over het algemeen gaat ze vrolijk naar school)
Ze wordt nog niet echt gepest gelukkig, maar ik kan mij voorstellen dat het wel hierop uitdraait als we een paar groepen verder zijn...
Een paar weken geleden heb ik het aangekaart bij de juf. (wat ik dan heel frappant vind is dat het lijkt of de juf er nog nooit van gehoord heeft, terwijl er in haar eindrapport van groep 2 al een opmerking over stond als aandachtspunt...is er dan geen overdracht?)
Zij zou er even naar kijken, maar haar eindconclusie was dat haar niets opgevallen was.
Ik heb het toen laten rusten om de situatie verder aan te kijken.
Maar m'n dochter blijft er verdrietig over.
Wie weet hoe 6-7 jarigen vriendschap beleven?
Soms denk ik dat zij al 'teveel' vriendschap verwacht, terwijl leeftijdsgenootjes nog in een fase zitten waarin je elke dag van vriendin wisselt, of is die periode al voorbij?
M'n dochter is een heel gevoelig typje, kinderen lijken dat haarfijn aan te voelen. Als ik soms op een afstandje kijk dan hoor je vaak dingen als: Ik nodig jou lekker niet uit op mijn feestje!
Is dat ook nog iets wat bij de leeftijd hoort? Of gaat dit al richting bewust pesten?
Haar oudere broer had in groep 3 precies dezelfde problemen maar bleek hoogbegaafd, nu hij op een andere school zit gaat het super en heeft hij zelf eindelijk vriendjes, maar ik heb dus geen referentiekader hoe het hoort op die leeftijd...
En wie heeft er tips hoe het nu verder aan kan pakken?
Nog een keer naar de juf? Zou het wat zijn om samen met mijn dochter naar de juf te gaan? (wil het haar niet nog moeilijker maken..)
Edit: m'n dochtertje is een echte 'pleaser' zal zichzelf wegcijferen om anderen te plezieren, verder heeft ze geen afwijkende dingen waar kinderen als snel een punt van zouden kunnen maken (als een bril of overgewicht oid)
donderdag 4 november 2010 om 09:40
och wat verdrietig, vind dit soort verhalen zo sneu om te lezen. Ik heb geen tips voor je, want nog kleinere kinderen bij wie dit nog niet echt speelt. Vind het wel goed dat je een topic opent, dit soort topics zijn heel waardevol vind ik. Sterkte, hopelijk kan je wat met de adviezen.
En off topic, fv, ik zou jou graag als buurvrouw, of moeder in de klas of collega op het werk willen hebben. Ik zou je elke dag bestoken met opvoed vragen Ik vind echt dat je heel veel dingen goed aanpakt en ik onthoud veel dingen van je.
En off topic, fv, ik zou jou graag als buurvrouw, of moeder in de klas of collega op het werk willen hebben. Ik zou je elke dag bestoken met opvoed vragen Ik vind echt dat je heel veel dingen goed aanpakt en ik onthoud veel dingen van je.
donderdag 4 november 2010 om 09:49
Ik hou het zeker goed in de gaten hoor! (ben met mijn zoontje ook van school gewisselt teon hij het niet trok)
Maar soms twijfel ik aan de situatie...
Het is n.l ook niet ondenkbaar dat m'n dochtertje door haar gevoeligheid alles extra hard aantrekt. Zo kwam ik bijv. vanochtend de klas binnen en het meisje waar ze vaak over vertelt dat zij haar op het schoolplein afwijst rende op haar af om een speelafspraakje te maken. Het meisje deed heel vrolijk en reageerde met een "yes!" toen mijn dochter ja zei...
Daardoor denk ik soms dat het probleem meer bij de interpretatie van mijn dochter ligt. Dus het feit dat kinderen op die leeftijd heel vaak van vriendje wisselen en iemand de ene dag stom vinden en de andere dag niet, daar kan mijn dochter niet goed mee omgaan... Zij durft aan een kind dat haar op het schoolplein afwees ook niet te vragen of ze met haar na schooltijd wil spelen (want dat is in haar gedachte niet logisch)
Het blijft dat ook een probleem waarmee zij geholpen moet worden, maar dan wel vanuit een andere invalshoek.. En toen ze afgleopen week zo intens verdrietig was, dan geloof ik haar meteen, maar ik begin nu toch ook te twijfelen door bovenstaand verhaal (en de observatie van de juf)
@schouderklopje:
Ik denk wel dat ik haar in sociaal opzien een goed voorbeeld kan geven. Ze vraagt mijweleens waarom ik met zoveel mensens praat, waar ik al die mensen van ken en waarom ik altijd gedag zeg. Daarnast hebben wij wel een hechte familie en ik heb bijv. een hele geod band met de buren die dagelijks over en weer gaan. Misschien geen eigen echte vriendin, maar ik denk wel geneod sociale contacten.
Wat ik mij wel afvraag is het feit in hoeverre mijn dochter heeft meegekregen dat ik ziek ben geweest.
Zij was 2.5 toen er bij mij kanker werd geconstateerd.
Ik werd vrij acuut geopereerd en las 3 maanden plat op bed.
Wel in onze eigen huiskamer (na 2 weken ziekenhuis waar ze niet op bezoek is geweest omdat ik nogal veel pijn had en allerlei slangetjes lag)
Zij was (is) een echt mamakind en werd in 1 klap van mijn zorg ontdaan zeg maar (ze kreeg nog wat borstvoeding waar ze toen 'cold turkey'mee moest stoppen)
Destijds leken de kinderen het prima te vinden, maar ze zijn alle drie enorm gevoelig en ik kan mij voorstellen dat he toch meer indruk heeft gemaakt dan wij wisten.
Klinkt gek maar dit is iets waar ik pas de laatste tijd over na denk...
Edit: Excuses voor het belabberde typewerk....
Maar soms twijfel ik aan de situatie...
Het is n.l ook niet ondenkbaar dat m'n dochtertje door haar gevoeligheid alles extra hard aantrekt. Zo kwam ik bijv. vanochtend de klas binnen en het meisje waar ze vaak over vertelt dat zij haar op het schoolplein afwijst rende op haar af om een speelafspraakje te maken. Het meisje deed heel vrolijk en reageerde met een "yes!" toen mijn dochter ja zei...
Daardoor denk ik soms dat het probleem meer bij de interpretatie van mijn dochter ligt. Dus het feit dat kinderen op die leeftijd heel vaak van vriendje wisselen en iemand de ene dag stom vinden en de andere dag niet, daar kan mijn dochter niet goed mee omgaan... Zij durft aan een kind dat haar op het schoolplein afwees ook niet te vragen of ze met haar na schooltijd wil spelen (want dat is in haar gedachte niet logisch)
Het blijft dat ook een probleem waarmee zij geholpen moet worden, maar dan wel vanuit een andere invalshoek.. En toen ze afgleopen week zo intens verdrietig was, dan geloof ik haar meteen, maar ik begin nu toch ook te twijfelen door bovenstaand verhaal (en de observatie van de juf)
@schouderklopje:
Ik denk wel dat ik haar in sociaal opzien een goed voorbeeld kan geven. Ze vraagt mijweleens waarom ik met zoveel mensens praat, waar ik al die mensen van ken en waarom ik altijd gedag zeg. Daarnast hebben wij wel een hechte familie en ik heb bijv. een hele geod band met de buren die dagelijks over en weer gaan. Misschien geen eigen echte vriendin, maar ik denk wel geneod sociale contacten.
Wat ik mij wel afvraag is het feit in hoeverre mijn dochter heeft meegekregen dat ik ziek ben geweest.
Zij was 2.5 toen er bij mij kanker werd geconstateerd.
Ik werd vrij acuut geopereerd en las 3 maanden plat op bed.
Wel in onze eigen huiskamer (na 2 weken ziekenhuis waar ze niet op bezoek is geweest omdat ik nogal veel pijn had en allerlei slangetjes lag)
Zij was (is) een echt mamakind en werd in 1 klap van mijn zorg ontdaan zeg maar (ze kreeg nog wat borstvoeding waar ze toen 'cold turkey'mee moest stoppen)
Destijds leken de kinderen het prima te vinden, maar ze zijn alle drie enorm gevoelig en ik kan mij voorstellen dat he toch meer indruk heeft gemaakt dan wij wisten.
Klinkt gek maar dit is iets waar ik pas de laatste tijd over na denk...
Edit: Excuses voor het belabberde typewerk....
donderdag 4 november 2010 om 09:52
quote:arrwen schreef op 04 november 2010 @ 09:40:
och wat verdrietig, vind dit soort verhalen zo sneu om te lezen. Ik heb geen tips voor je, want nog kleinere kinderen bij wie dit nog niet echt speelt. Vind het wel goed dat je een topic opent, dit soort topics zijn heel waardevol vind ik. Sterkte, hopelijk kan je wat met de adviezen.
En off topic, fv, ik zou jou graag als buurvrouw, of moeder in de klas of collega op het werk willen hebben. Ik zou je elke dag bestoken met opvoed vragen Ik vind echt dat je heel veel dingen goed aanpakt en ik onthoud veel dingen van je.
och wat verdrietig, vind dit soort verhalen zo sneu om te lezen. Ik heb geen tips voor je, want nog kleinere kinderen bij wie dit nog niet echt speelt. Vind het wel goed dat je een topic opent, dit soort topics zijn heel waardevol vind ik. Sterkte, hopelijk kan je wat met de adviezen.
En off topic, fv, ik zou jou graag als buurvrouw, of moeder in de klas of collega op het werk willen hebben. Ik zou je elke dag bestoken met opvoed vragen Ik vind echt dat je heel veel dingen goed aanpakt en ik onthoud veel dingen van je.
donderdag 4 november 2010 om 21:24
Plukjepulk, ik kan me best voorstellen dat dat gedachten zijn waar je dan o.a. mee bezig gaat. En best kans dat dat invloed heeft (gehad). Echter, zo'n situatie draai je niet meer terug. Je kind komt in haar verdere leven nog genoeg verdriet, afwijzing en teleurstelling tegen en het mag (moet zelfs) ook wat met je doen als mens. Dat is wat je mens maakt, wat maakt dat je kunt invoelen in anderen en waarde kunt hechten aan contacten etc. Zonder verlies (hoe ironisch ook) is er ook minder besef van waarde. Dus het dient ergens wel een doel.
Punt is dat jij haar mama bent en haar vader haar papa en dat jullie er zijn om haar te leren omgaan met dit soort tegenslagen. Met verdriet en teleurstelling. Want voorkomen kan nl. niet. En als je weet dat je kind (erg) gevoelig is, dan is het een mooie maar wel moeilijke taak om je kind te leren dat het voor een deel komt door wie ze is en hoe ze daar mee om zou kunnen gaan. Dus zoals je nu al doet, leren jullie haar de levenslessen, leren jullie haar ook incasseren. Net als relativeren.
Ik denk dat het ook niet verkeerd is om bij je dochter te benoemen wat je hebt waargenomen en om dit soort situaties ook heel duidelijk te spiegelen naar haar. Zodat ze ook leert focussen op andere dingen die wel goed gaan.
Misschien anders eens handvatten vragen aan een expert op het gebied van gevoelige kinderen die dingen eerder negatiever zien? Een kind dat niet te stoppen en te stuiten is, moet geleerd worden wat grenzen zijn.
Een kind dat het zwaartepunt legt op moeilijk en zwaar, moet geleerd worden dat er nog een wereld naast bestaat.
Maar volgens mij ben je al haske goed bezig joh! Je neemt haar serieus, je onderzoekt het probleem, je wilt haar helpen bij haar obstakels, je bent realistisch over je eigen kind en haar karakter. Alles heb je in huis om haar goed te kunnen begeleiden! Dus ondanks het verdriet dat zij ervaart, geloof ik zeker dat ze in hele veilige en liefdevolle handen is die haar goed kunnen gaan helpen!
Punt is dat jij haar mama bent en haar vader haar papa en dat jullie er zijn om haar te leren omgaan met dit soort tegenslagen. Met verdriet en teleurstelling. Want voorkomen kan nl. niet. En als je weet dat je kind (erg) gevoelig is, dan is het een mooie maar wel moeilijke taak om je kind te leren dat het voor een deel komt door wie ze is en hoe ze daar mee om zou kunnen gaan. Dus zoals je nu al doet, leren jullie haar de levenslessen, leren jullie haar ook incasseren. Net als relativeren.
Ik denk dat het ook niet verkeerd is om bij je dochter te benoemen wat je hebt waargenomen en om dit soort situaties ook heel duidelijk te spiegelen naar haar. Zodat ze ook leert focussen op andere dingen die wel goed gaan.
Misschien anders eens handvatten vragen aan een expert op het gebied van gevoelige kinderen die dingen eerder negatiever zien? Een kind dat niet te stoppen en te stuiten is, moet geleerd worden wat grenzen zijn.
Een kind dat het zwaartepunt legt op moeilijk en zwaar, moet geleerd worden dat er nog een wereld naast bestaat.
Maar volgens mij ben je al haske goed bezig joh! Je neemt haar serieus, je onderzoekt het probleem, je wilt haar helpen bij haar obstakels, je bent realistisch over je eigen kind en haar karakter. Alles heb je in huis om haar goed te kunnen begeleiden! Dus ondanks het verdriet dat zij ervaart, geloof ik zeker dat ze in hele veilige en liefdevolle handen is die haar goed kunnen gaan helpen!
vrijdag 5 november 2010 om 09:46
Bedankt voor je lieve post schouderklopje..
Ik ga inderdaad eens meer kijken hoe ik haar karakter kan begeleiden. Het klopt dat verdriet en tegenslag bij het leven horen, maar doordat ik nog een 3e kind heb die dezelfde leeftijd had als m'n dochter destijds, lijk ik ineens in te zien dat ze wel erg jong was en het wellicht niet kon bevatten.
Ben het ook helemaal met je eens dat diepe dalen je juist doen beseffen hoe mooi het leven eigenlijk is, maar ik vind het wel moeilijk om dit over te brengen aan m'n kinderen omdat het voor hun nog moeilijk te overzien is.
Goed idee om eens rond te kijken naar een vorm van begeleiding/handvaten.
Ik ga inderdaad eens meer kijken hoe ik haar karakter kan begeleiden. Het klopt dat verdriet en tegenslag bij het leven horen, maar doordat ik nog een 3e kind heb die dezelfde leeftijd had als m'n dochter destijds, lijk ik ineens in te zien dat ze wel erg jong was en het wellicht niet kon bevatten.
Ben het ook helemaal met je eens dat diepe dalen je juist doen beseffen hoe mooi het leven eigenlijk is, maar ik vind het wel moeilijk om dit over te brengen aan m'n kinderen omdat het voor hun nog moeilijk te overzien is.
Goed idee om eens rond te kijken naar een vorm van begeleiding/handvaten.
donderdag 11 november 2010 om 22:50
Misschien is het al genoemd hoor maar wellicht is een teamsport wat voor haar (ook als investering in de toekomst).
In mijn omgeving zijn veel mensen die blijvende vriendschappen hebben overgehouden aan teamsporten uit hun jeugd. Vaak zitten ze zelfs nog steeds bij de club (bijvoorbeeld als vrijwilliger of begeleider). Ik ken ook verschillen de vrienden die alleen nog lid zijn vanwege het sociale aspect en alle contacten die ze hebben opgedaan (dus niet eens meer voor de sport zelf). Zoek naar een grote club in jullie buurt waar ze in de loop van de jaren veel contacten kan opdoen en mensen leren kennen (wellicht voetbal/hockey etc).
Mijn ervaring is dat bij teamsporten ook meer gezamelijke activiteiten worden georganiseerd dan bij individuele sporten (om de onderlinge banden te versterken). Denk aan dingen als een kamp, sinterklaas, samen naar (uit)wedstrijden activiteiten tijdens de zomer- en of winterstop etc. Op latere leeftijd zaken als verjaardagen en uitgaan. In mijn omgeving zijn er diverse mensen die hun kinderen juist vanwege de sociale aspecten op een teamsport hebben gedaan (en het aanleren van sociale vaardigheden natuurlijk).
Mijn eigen ervaring is dat ik bij individuele sporten bijna geen mensen heb leren kennen. Je gaat naar de les en gaat weer naar huis. Ook naar wedstrijden ging ik voornamelijk alleen (en met eigen ouders). Tijdens het sporten ben je niet afhankelijk van de anderen maar meer van jezelf. Bij teamsporten is dat toch wel anders.
Daarnaast kan je dochter ook meer zelfvertrouwen uit het sporten halen. Een buurjongen was erg verlegen maar bleek erg goed in sport (selectieteams, verre uitwedstrijden etc). Dit zorgde voor de nodige bewondering en populairiteit bij zijn klasgenoten (die eerder weinig belangstelling hadden). Doordat hij meer zelfvertrouwen kreeg ging het op school ook beter. En hij had buiten school meer dan genoeg te doen.
In mijn omgeving zijn veel mensen die blijvende vriendschappen hebben overgehouden aan teamsporten uit hun jeugd. Vaak zitten ze zelfs nog steeds bij de club (bijvoorbeeld als vrijwilliger of begeleider). Ik ken ook verschillen de vrienden die alleen nog lid zijn vanwege het sociale aspect en alle contacten die ze hebben opgedaan (dus niet eens meer voor de sport zelf). Zoek naar een grote club in jullie buurt waar ze in de loop van de jaren veel contacten kan opdoen en mensen leren kennen (wellicht voetbal/hockey etc).
Mijn ervaring is dat bij teamsporten ook meer gezamelijke activiteiten worden georganiseerd dan bij individuele sporten (om de onderlinge banden te versterken). Denk aan dingen als een kamp, sinterklaas, samen naar (uit)wedstrijden activiteiten tijdens de zomer- en of winterstop etc. Op latere leeftijd zaken als verjaardagen en uitgaan. In mijn omgeving zijn er diverse mensen die hun kinderen juist vanwege de sociale aspecten op een teamsport hebben gedaan (en het aanleren van sociale vaardigheden natuurlijk).
Mijn eigen ervaring is dat ik bij individuele sporten bijna geen mensen heb leren kennen. Je gaat naar de les en gaat weer naar huis. Ook naar wedstrijden ging ik voornamelijk alleen (en met eigen ouders). Tijdens het sporten ben je niet afhankelijk van de anderen maar meer van jezelf. Bij teamsporten is dat toch wel anders.
Daarnaast kan je dochter ook meer zelfvertrouwen uit het sporten halen. Een buurjongen was erg verlegen maar bleek erg goed in sport (selectieteams, verre uitwedstrijden etc). Dit zorgde voor de nodige bewondering en populairiteit bij zijn klasgenoten (die eerder weinig belangstelling hadden). Doordat hij meer zelfvertrouwen kreeg ging het op school ook beter. En hij had buiten school meer dan genoeg te doen.
maandag 22 november 2010 om 21:45
Hai
Ik moest even reageren omdat je verhaall zo herkenbaar is.
Ik zat namelijk te "googelen"" en zocht op "dochter geen vriendinnen"
Ik kwam op dit topic uit...
Ik was heel verbaast omdat onze dochters precies even oud zijn... zelfde groep en hetzelfde probleem...
Maar wat nog vreemder is, ik heb ook nog een zoon van 9, die hb is en ook vorig jaar naar een andere school is gegaan en ook een klas is versneld.
Met hem heb ik hetzelfde probleem ( geen vrienden bijna), alleen weten we nu wat er speelt en begrijpen we onze zoon nu beter, ook met vrienden maken heeft hij het moeilijk gehad en nog steeds eigenlijk.
Dus nu met onze dochter hetzelfde...altijd alleen, nooit wordt ze gevraagd, en langzaam aan begint ze het te begrijpen en inderdaad dezelfde vragen te stellen "mama waarom wil er nooit eens iemand bij mij"? Ze ziet dat de meiden uit haar klas vaak een partijtje hebben en wordt echt nooit gevraagd. Met buiten spelen gaat ze zich langzamerhand ook afzonderen..
Zelfde verhaal, ze is vriendelijk, geen bazig type, misschien juist te vriendelijk?
Vandaag zit ik weer de hele dag te piekeren, gelukkig is ze thuis vrolijk en eigenlijk op school ook (nog). Maar zo begon het bij onze zoon ook... Iemand hier zei : buitensluiten is een voorbode van pesten... en dat is denk ik echt zo!. Met onze zoon begon het namelijk ook met buitensluiten en later is hij echt gepest getreiterd en bespuugd en zelfs door 6 kinderen(groep 4 notabene !) in elkaar geslagen en geschopt.
We hebben hem toen van school gehaald en nu gaat het absoluut beter. We zijn er nog niet , maar een eind op de goede weg..
Tja en dan nu onze dochter...
Ik ben heel benieuwd naar hoe het nu gaat met jullie dochter...
Wilde alleen even mijn verhaal kwijt,
Ik wil absoluut geen verdrietige moeder zijn, en laat hun niets merken, maar soms doet t zo een pijn dat ze altijd maar alleen zijn.
pennylover
Ik moest even reageren omdat je verhaall zo herkenbaar is.
Ik zat namelijk te "googelen"" en zocht op "dochter geen vriendinnen"
Ik kwam op dit topic uit...
Ik was heel verbaast omdat onze dochters precies even oud zijn... zelfde groep en hetzelfde probleem...
Maar wat nog vreemder is, ik heb ook nog een zoon van 9, die hb is en ook vorig jaar naar een andere school is gegaan en ook een klas is versneld.
Met hem heb ik hetzelfde probleem ( geen vrienden bijna), alleen weten we nu wat er speelt en begrijpen we onze zoon nu beter, ook met vrienden maken heeft hij het moeilijk gehad en nog steeds eigenlijk.
Dus nu met onze dochter hetzelfde...altijd alleen, nooit wordt ze gevraagd, en langzaam aan begint ze het te begrijpen en inderdaad dezelfde vragen te stellen "mama waarom wil er nooit eens iemand bij mij"? Ze ziet dat de meiden uit haar klas vaak een partijtje hebben en wordt echt nooit gevraagd. Met buiten spelen gaat ze zich langzamerhand ook afzonderen..
Zelfde verhaal, ze is vriendelijk, geen bazig type, misschien juist te vriendelijk?
Vandaag zit ik weer de hele dag te piekeren, gelukkig is ze thuis vrolijk en eigenlijk op school ook (nog). Maar zo begon het bij onze zoon ook... Iemand hier zei : buitensluiten is een voorbode van pesten... en dat is denk ik echt zo!. Met onze zoon begon het namelijk ook met buitensluiten en later is hij echt gepest getreiterd en bespuugd en zelfs door 6 kinderen(groep 4 notabene !) in elkaar geslagen en geschopt.
We hebben hem toen van school gehaald en nu gaat het absoluut beter. We zijn er nog niet , maar een eind op de goede weg..
Tja en dan nu onze dochter...
Ik ben heel benieuwd naar hoe het nu gaat met jullie dochter...
Wilde alleen even mijn verhaal kwijt,
Ik wil absoluut geen verdrietige moeder zijn, en laat hun niets merken, maar soms doet t zo een pijn dat ze altijd maar alleen zijn.
pennylover
