Kinderen
alle pijlers
dochter(6) geen vriendjes...
woensdag 3 november 2010 om 10:43
Ik heb drie kinderen.
M'n middelste is een meisje van 6 die in groep 3 zit.
Op zich gaat het heel goed op school, ze vindt het leren leuk.
Alleen is zij elke dag heel verdrietig omdat volgens haar zeggen niemand met haar wil spelen. Toen ze nog in groep 1-2 zat speelde dit soms ook al, maar wel minder.
Nu wil echter niemand met haar spelen op het schoolplein in de pauzes (inmiddels rennen ze gewoon weg als zij eraan komt lopen om het te vragen)
Ze zegt dat ze daarom maar alleen gaat spelen.
Ook wordt zij nooit uitgekozen om mee te lopen met verjaardagstraktaties, of verjaardagsfeestjes. Zo nu en dan mag ze een 'vriendenboek' invullen, maar het is steevast de laatste bladzijde.
Begrijp mij niet verkeerd, ze hoeft echt geen popi jopi te zijn, maar ze wordt er zelf zo enorm verdrietig van...
Gisteravond toen ik haar naar bed bracht was ht ook hartverscheurend, met dikke tranen vertelde ze dat ze: Ik begríjp het maar niet mama, niemand wil met mij spelen, ik denk dan de hele dag na over wat ik dan kan vragen, waarop ze vast geen nee zullen zeggen, maar ze zeggen nogsteeds nee! Ik wil zo graag een vriendinnetje'.
Ze heeft nu ook steeds vaker 's ochtend last van buikpijn en/of misselijkheid, volgens mij puur door deze situatie. (hoewel het niet dagelijks is, over het algemeen gaat ze vrolijk naar school)
Ze wordt nog niet echt gepest gelukkig, maar ik kan mij voorstellen dat het wel hierop uitdraait als we een paar groepen verder zijn...
Een paar weken geleden heb ik het aangekaart bij de juf. (wat ik dan heel frappant vind is dat het lijkt of de juf er nog nooit van gehoord heeft, terwijl er in haar eindrapport van groep 2 al een opmerking over stond als aandachtspunt...is er dan geen overdracht?)
Zij zou er even naar kijken, maar haar eindconclusie was dat haar niets opgevallen was.
Ik heb het toen laten rusten om de situatie verder aan te kijken.
Maar m'n dochter blijft er verdrietig over.
Wie weet hoe 6-7 jarigen vriendschap beleven?
Soms denk ik dat zij al 'teveel' vriendschap verwacht, terwijl leeftijdsgenootjes nog in een fase zitten waarin je elke dag van vriendin wisselt, of is die periode al voorbij?
M'n dochter is een heel gevoelig typje, kinderen lijken dat haarfijn aan te voelen. Als ik soms op een afstandje kijk dan hoor je vaak dingen als: Ik nodig jou lekker niet uit op mijn feestje!
Is dat ook nog iets wat bij de leeftijd hoort? Of gaat dit al richting bewust pesten?
Haar oudere broer had in groep 3 precies dezelfde problemen maar bleek hoogbegaafd, nu hij op een andere school zit gaat het super en heeft hij zelf eindelijk vriendjes, maar ik heb dus geen referentiekader hoe het hoort op die leeftijd...
En wie heeft er tips hoe het nu verder aan kan pakken?
Nog een keer naar de juf? Zou het wat zijn om samen met mijn dochter naar de juf te gaan? (wil het haar niet nog moeilijker maken..)
Edit: m'n dochtertje is een echte 'pleaser' zal zichzelf wegcijferen om anderen te plezieren, verder heeft ze geen afwijkende dingen waar kinderen als snel een punt van zouden kunnen maken (als een bril of overgewicht oid)
M'n middelste is een meisje van 6 die in groep 3 zit.
Op zich gaat het heel goed op school, ze vindt het leren leuk.
Alleen is zij elke dag heel verdrietig omdat volgens haar zeggen niemand met haar wil spelen. Toen ze nog in groep 1-2 zat speelde dit soms ook al, maar wel minder.
Nu wil echter niemand met haar spelen op het schoolplein in de pauzes (inmiddels rennen ze gewoon weg als zij eraan komt lopen om het te vragen)
Ze zegt dat ze daarom maar alleen gaat spelen.
Ook wordt zij nooit uitgekozen om mee te lopen met verjaardagstraktaties, of verjaardagsfeestjes. Zo nu en dan mag ze een 'vriendenboek' invullen, maar het is steevast de laatste bladzijde.
Begrijp mij niet verkeerd, ze hoeft echt geen popi jopi te zijn, maar ze wordt er zelf zo enorm verdrietig van...
Gisteravond toen ik haar naar bed bracht was ht ook hartverscheurend, met dikke tranen vertelde ze dat ze: Ik begríjp het maar niet mama, niemand wil met mij spelen, ik denk dan de hele dag na over wat ik dan kan vragen, waarop ze vast geen nee zullen zeggen, maar ze zeggen nogsteeds nee! Ik wil zo graag een vriendinnetje'.
Ze heeft nu ook steeds vaker 's ochtend last van buikpijn en/of misselijkheid, volgens mij puur door deze situatie. (hoewel het niet dagelijks is, over het algemeen gaat ze vrolijk naar school)
Ze wordt nog niet echt gepest gelukkig, maar ik kan mij voorstellen dat het wel hierop uitdraait als we een paar groepen verder zijn...
Een paar weken geleden heb ik het aangekaart bij de juf. (wat ik dan heel frappant vind is dat het lijkt of de juf er nog nooit van gehoord heeft, terwijl er in haar eindrapport van groep 2 al een opmerking over stond als aandachtspunt...is er dan geen overdracht?)
Zij zou er even naar kijken, maar haar eindconclusie was dat haar niets opgevallen was.
Ik heb het toen laten rusten om de situatie verder aan te kijken.
Maar m'n dochter blijft er verdrietig over.
Wie weet hoe 6-7 jarigen vriendschap beleven?
Soms denk ik dat zij al 'teveel' vriendschap verwacht, terwijl leeftijdsgenootjes nog in een fase zitten waarin je elke dag van vriendin wisselt, of is die periode al voorbij?
M'n dochter is een heel gevoelig typje, kinderen lijken dat haarfijn aan te voelen. Als ik soms op een afstandje kijk dan hoor je vaak dingen als: Ik nodig jou lekker niet uit op mijn feestje!
Is dat ook nog iets wat bij de leeftijd hoort? Of gaat dit al richting bewust pesten?
Haar oudere broer had in groep 3 precies dezelfde problemen maar bleek hoogbegaafd, nu hij op een andere school zit gaat het super en heeft hij zelf eindelijk vriendjes, maar ik heb dus geen referentiekader hoe het hoort op die leeftijd...
En wie heeft er tips hoe het nu verder aan kan pakken?
Nog een keer naar de juf? Zou het wat zijn om samen met mijn dochter naar de juf te gaan? (wil het haar niet nog moeilijker maken..)
Edit: m'n dochtertje is een echte 'pleaser' zal zichzelf wegcijferen om anderen te plezieren, verder heeft ze geen afwijkende dingen waar kinderen als snel een punt van zouden kunnen maken (als een bril of overgewicht oid)
woensdag 3 november 2010 om 11:27
quote:emaille schreef op 03 november 2010 @ 11:21:
[...]
Dit is heel belangrijk. Als moeder moet je hier rekening mee houden, aanpappen met andere moeders, zorgen dat kind sociale contacten krijgt. Had je dochter voordat ze naar school ging ook geen vriendinnetjes?Ja, ze had op de peuterspeelzaal een hele 'hechte'vriendin, met haar moeder kan ik ook goed overweg, tijd om dei vriendschap eens af te stoffen!
[...]
Dit is heel belangrijk. Als moeder moet je hier rekening mee houden, aanpappen met andere moeders, zorgen dat kind sociale contacten krijgt. Had je dochter voordat ze naar school ging ook geen vriendinnetjes?Ja, ze had op de peuterspeelzaal een hele 'hechte'vriendin, met haar moeder kan ik ook goed overweg, tijd om dei vriendschap eens af te stoffen!
woensdag 3 november 2010 om 11:27
Ik ben er overigens toen ook met de juf over gaan praten en de juf wuifde dat ook een beetje weg, en daar was ik nogal boos over dus toen heb ik mijn poot stijf gehouden en een wat pittiger gesprek gehad.
Sindsdien merk ik wel dat het bij mijn zoontje enorm is verbeterd, ik denk dat het feit dat hij gemerkt heeft dat ik voor hem "opkwam" hem goed heeft gedaan, maar ook dat de juf het daardoor serieuzer is gaan nemen. En ik heb gewoon ook tegen wat aardige ouders die ik zelf verder ook nog niet kende maar wel op het schoolplein tegenkwam gezegd dat mijn zoontje moeite had zijn draai in die nieuwe groep te vinden (hij kwam in een bestaande groep 2 na groep 3, zijn groep 2 was verdeeld over andere klassen). En ineens regende het speelafspraken.
Ik zou er even bovenop zitten. Kritisch kijken naar het gedrag van je eigen kind en daar ook over praten, hoe vriendschap werkt en hoe gedrag op anderen overkomt, aan de juf heel duidelijk maken dat je een huilend kind thuis hebt dat met buikpijn naar school gaat (dan maar even zo'n zeikmoeder zijn, denk ik altijd maar), zelf wat aansluiting zoeken bij ouders van klasgenoten (maak je zelf ook nieuwe vrienden mee, twee vliegen in 1 klap) en begeleiden.
Ik denk overigens ook dat het niet helpt dat je zelf wellicht ook niet zo heel goed in vriendschappen bent? Ik heb het geluk dat mijn zoon qua karakter echt totaal niet op mij lijkt, ik ben juist heel makkelijk en spontaan en heb altijd heel veel vrienden en kennissen gehad en maak ook makkelijk nieuwe vrienden, dus hij krijgt van mij wel een voorbeeld mee van hoe het ook kan. En ik zie bij hem vrij goed waar hij echt de mist ingaat, soms kijk ik naar interactie van hem met anderen en denk ik "oooooooh, sufkop, zo maak je natuurlijk ook geen vrienden, onhandige harry".
Maar als je zelf ook niet zo goed bent in makkelijk vriendschappen opbouwen is het wellicht moeilijker om je kind daarin te begeleiden.
Sindsdien merk ik wel dat het bij mijn zoontje enorm is verbeterd, ik denk dat het feit dat hij gemerkt heeft dat ik voor hem "opkwam" hem goed heeft gedaan, maar ook dat de juf het daardoor serieuzer is gaan nemen. En ik heb gewoon ook tegen wat aardige ouders die ik zelf verder ook nog niet kende maar wel op het schoolplein tegenkwam gezegd dat mijn zoontje moeite had zijn draai in die nieuwe groep te vinden (hij kwam in een bestaande groep 2 na groep 3, zijn groep 2 was verdeeld over andere klassen). En ineens regende het speelafspraken.
Ik zou er even bovenop zitten. Kritisch kijken naar het gedrag van je eigen kind en daar ook over praten, hoe vriendschap werkt en hoe gedrag op anderen overkomt, aan de juf heel duidelijk maken dat je een huilend kind thuis hebt dat met buikpijn naar school gaat (dan maar even zo'n zeikmoeder zijn, denk ik altijd maar), zelf wat aansluiting zoeken bij ouders van klasgenoten (maak je zelf ook nieuwe vrienden mee, twee vliegen in 1 klap) en begeleiden.
Ik denk overigens ook dat het niet helpt dat je zelf wellicht ook niet zo heel goed in vriendschappen bent? Ik heb het geluk dat mijn zoon qua karakter echt totaal niet op mij lijkt, ik ben juist heel makkelijk en spontaan en heb altijd heel veel vrienden en kennissen gehad en maak ook makkelijk nieuwe vrienden, dus hij krijgt van mij wel een voorbeeld mee van hoe het ook kan. En ik zie bij hem vrij goed waar hij echt de mist ingaat, soms kijk ik naar interactie van hem met anderen en denk ik "oooooooh, sufkop, zo maak je natuurlijk ook geen vrienden, onhandige harry".
Maar als je zelf ook niet zo goed bent in makkelijk vriendschappen opbouwen is het wellicht moeilijker om je kind daarin te begeleiden.
Am Yisrael Chai!
woensdag 3 november 2010 om 11:29
quote:w00t schreef op 03 november 2010 @ 11:22:
[...]
Dat hoeft toch niet zo te zijn? Het kan ook gewoon iets zijn dat er in de klas is ingeslopen en dat kinderen vinden dat het not done is om met Pietje of Mientje te spelen. Maar dat het toch gewoon haske leuk is als ze eenmaal wél met elkaar spelen. Wat mij betreft mag er op die leeftijd nog wel een beetje meer vanuit de ouders komen om het voor alle kinderen een beetje prettig te maken en kansen te geven.
Mee eens!
Somige kinderen worden puur behandelt als tere prinsjes en prinsesjes die geen je geen strobreed in de weg mag liggen en die heel veel te bepalen hebben.
[...]
Dat hoeft toch niet zo te zijn? Het kan ook gewoon iets zijn dat er in de klas is ingeslopen en dat kinderen vinden dat het not done is om met Pietje of Mientje te spelen. Maar dat het toch gewoon haske leuk is als ze eenmaal wél met elkaar spelen. Wat mij betreft mag er op die leeftijd nog wel een beetje meer vanuit de ouders komen om het voor alle kinderen een beetje prettig te maken en kansen te geven.
Mee eens!
Somige kinderen worden puur behandelt als tere prinsjes en prinsesjes die geen je geen strobreed in de weg mag liggen en die heel veel te bepalen hebben.
woensdag 3 november 2010 om 11:30
woensdag 3 november 2010 om 11:32
Ik kan het goed vinden met de meeste moeders. Zij vinden het wel sneu voor haar, maar voelen zich duidelijk niet verantwoordelijk om daar iets mee te doen.
Zelf ervaren ze niets van de toestand, ze beamen alleen dat hun kind inderdaad zegt niet met mijn dochter te willen spelen.
maar ik neem aan dat ze niet thuis vertellen hoé ze het zeggen.
Zelf ervaren ze niets van de toestand, ze beamen alleen dat hun kind inderdaad zegt niet met mijn dochter te willen spelen.
maar ik neem aan dat ze niet thuis vertellen hoé ze het zeggen.
woensdag 3 november 2010 om 11:33
quote:Evelyn82 schreef op 03 november 2010 @ 11:30:
@Plukjepulk. Woon je toevallig in (de buurt van) West-Brabant. Ik heb hier ook nog wel een kindje dat graag wil spelen. Wel iets jonger overigens, maar kan wel leuk/lief spelen.
Weer zo lief!
Maar ik woon zo'n beetje in het midden van het land..
Ik ga er trouwens even vandoor (dochter ophalen)
Meteen even de juf aanspreken
@Plukjepulk. Woon je toevallig in (de buurt van) West-Brabant. Ik heb hier ook nog wel een kindje dat graag wil spelen. Wel iets jonger overigens, maar kan wel leuk/lief spelen.
Weer zo lief!
Maar ik woon zo'n beetje in het midden van het land..
Ik ga er trouwens even vandoor (dochter ophalen)
Meteen even de juf aanspreken
woensdag 3 november 2010 om 11:33
woensdag 3 november 2010 om 11:35
quote:plukjepulk schreef op 03 november 2010 @ 11:32:
Ik kan het goed vinden met de meeste moeders. Zij vinden het wel sneu voor haar, maar voelen zich duidelijk niet verantwoordelijk om daar iets mee te doen.
Zelf ervaren ze niets van de toestand, ze beamen alleen dat hun kind inderdaad zegt niet met mijn dochter te willen spelen.
maar ik neem aan dat ze niet thuis vertellen hoé ze het zeggen.
Het is ook niet hun verantwoordelijkheid, het is de jouwe. Jij zal je kind moeten helpen bij hoe vriendschappen werken. En misschien zijn de kinderen van de ouders die je hebt gesproken, allemaal rotkinderen, maar dat lijkt me eigenlijk sterk.
Je hoeft niet meteen op de koffie bij die ouders, je kunt ook in de speeltuin afspreken. Al is het maar onder het mom van dat je dat zelf leuker vindt dan alleen met je kind naar de speeltuin gaan.
Ik kan het goed vinden met de meeste moeders. Zij vinden het wel sneu voor haar, maar voelen zich duidelijk niet verantwoordelijk om daar iets mee te doen.
Zelf ervaren ze niets van de toestand, ze beamen alleen dat hun kind inderdaad zegt niet met mijn dochter te willen spelen.
maar ik neem aan dat ze niet thuis vertellen hoé ze het zeggen.
Het is ook niet hun verantwoordelijkheid, het is de jouwe. Jij zal je kind moeten helpen bij hoe vriendschappen werken. En misschien zijn de kinderen van de ouders die je hebt gesproken, allemaal rotkinderen, maar dat lijkt me eigenlijk sterk.
Je hoeft niet meteen op de koffie bij die ouders, je kunt ook in de speeltuin afspreken. Al is het maar onder het mom van dat je dat zelf leuker vindt dan alleen met je kind naar de speeltuin gaan.
woensdag 3 november 2010 om 11:37
plukjepulk ik herken zo goed je opmerking dat andere ouders zich niet verantwoordelijk voelen. Mijn ervaring is inmiddels dat er maar heel weinig ouders zijn die zich verantwoordelijk voor andere kinderen voelen. Het principe van als mijn kind het maar leuk of goed heeft gaat hier vaak op. Hoe vaak ik niet een vriendje of vriendinnetje extra meegevraagd heb als hij/zij sip op het schoolplein stond zijn niet te tellen. Bijna altijd ging dat goed en was het ook heel leuk. Maar als je eigen kind sip staat te wezen zijn er weinig ouders die zich er ook maar iets van aantrekken. Vreselijk.
Ik heb ontzettend met je te doen, ik heb zelf ook altijd buikpijn van de vriendjes en vriendinnetjes en dan vooral als de kinderen er zelf last van hebben. Heel veel sterkte gewenst!
Ik heb ontzettend met je te doen, ik heb zelf ook altijd buikpijn van de vriendjes en vriendinnetjes en dan vooral als de kinderen er zelf last van hebben. Heel veel sterkte gewenst!
woensdag 3 november 2010 om 11:37
quote:plukjepulk schreef op 03 november 2010 @ 11:29:
[...]
Mee eens!
Somige kinderen worden puur behandelt als tere prinsjes en prinsesjes die geen je geen strobreed in de weg mag liggen en die heel veel te bepalen hebben.
Daar spreek ik soms ouders wel op aan, trouwens. Al een hele tijd geleden dit, maar mijn zoon heeft een aantal beste vrienden, al heel lang. En een jaar geleden ofzo had ie met een daarvan afgesproken, helemaal op verheugd, dikke mik, hij zou ook blijven eten geloof ik, en bij het jas aantrekken krijgt het andere kind de kolder in de kop en zegt "oh, nee ik wil liever met ander vriendje spelen." En die vader zegt "ja, ik kan het niet dwingen natuurlijk, nou dan gaat die ander maar met ons mee".
Zat ik met een huilend kind, die van mij nota bene in dezelfde soort situaties altijd een standje krijgt als hij dat flikt. Afspraak is afspraak, die ander heeft zich erop verheugd en er rekening mee gehouden, dan kan je niet op het aller-aller-allerlaatste moment van gedachten veranderen, dat idee.
Dan ben ik wel zo'n moedermonster dat ik de volgende dag dus gewoon tegen die ouder zeg "joh, dat vond ik eigenlijk niet zo tof van je, dat je je kind laat bepalen wat de regels zijn. Ik geef namelijk in dezelfde situatie mijn kind op zijn kop, dus die krijgt een heel oneerlijk beeld mee daardoor."
Ik weet niet, ik ben vrij makkelijk in dat soort dingen en zeg dat dan gewoon.
[...]
Mee eens!
Somige kinderen worden puur behandelt als tere prinsjes en prinsesjes die geen je geen strobreed in de weg mag liggen en die heel veel te bepalen hebben.
Daar spreek ik soms ouders wel op aan, trouwens. Al een hele tijd geleden dit, maar mijn zoon heeft een aantal beste vrienden, al heel lang. En een jaar geleden ofzo had ie met een daarvan afgesproken, helemaal op verheugd, dikke mik, hij zou ook blijven eten geloof ik, en bij het jas aantrekken krijgt het andere kind de kolder in de kop en zegt "oh, nee ik wil liever met ander vriendje spelen." En die vader zegt "ja, ik kan het niet dwingen natuurlijk, nou dan gaat die ander maar met ons mee".
Zat ik met een huilend kind, die van mij nota bene in dezelfde soort situaties altijd een standje krijgt als hij dat flikt. Afspraak is afspraak, die ander heeft zich erop verheugd en er rekening mee gehouden, dan kan je niet op het aller-aller-allerlaatste moment van gedachten veranderen, dat idee.
Dan ben ik wel zo'n moedermonster dat ik de volgende dag dus gewoon tegen die ouder zeg "joh, dat vond ik eigenlijk niet zo tof van je, dat je je kind laat bepalen wat de regels zijn. Ik geef namelijk in dezelfde situatie mijn kind op zijn kop, dus die krijgt een heel oneerlijk beeld mee daardoor."
Ik weet niet, ik ben vrij makkelijk in dat soort dingen en zeg dat dan gewoon.
Am Yisrael Chai!
woensdag 3 november 2010 om 11:38
Jeetje wat verdrietig zeg!
Mijn dochter heeft gelukkig wel wat vriendinnetjes, maar komt geregeld thuis uit de speeltuin dat ze gepest word, doen ze ienemienemutte en wie dan pech heeft moet naar huis. En moeke gaat dan ook natuurlijk. Maar goed, dat is wel een heel anders situatie als bij jou..
Ik zou niet weten hoe je dit op kunt lossen. Heb je geen buurtvereniging die activiteiten organiseerd? Hier zijn knutselmiddagen, bingo middagen, kinderdisco etc. Allemaal leuke activiteiten waar genoeg kinderen aan mee doen, en dus niet alleen maar klasgenootjes, Mss leert ze zo andere kindjes uit de buurt kennen die wel met haar willen spelen, want niet beinvloed door de klas
Mijn dochter heeft gelukkig wel wat vriendinnetjes, maar komt geregeld thuis uit de speeltuin dat ze gepest word, doen ze ienemienemutte en wie dan pech heeft moet naar huis. En moeke gaat dan ook natuurlijk. Maar goed, dat is wel een heel anders situatie als bij jou..
Ik zou niet weten hoe je dit op kunt lossen. Heb je geen buurtvereniging die activiteiten organiseerd? Hier zijn knutselmiddagen, bingo middagen, kinderdisco etc. Allemaal leuke activiteiten waar genoeg kinderen aan mee doen, en dus niet alleen maar klasgenootjes, Mss leert ze zo andere kindjes uit de buurt kennen die wel met haar willen spelen, want niet beinvloed door de klas
woensdag 3 november 2010 om 11:39
Provinciaaltje, ik ben een bij school betrokken moeder, ik ben hardstikke sociaal, ken redelijk wat ouders en kinderen uit de klas, maar als de school uitgaat zie ik niet van alle kinderen of ze sip staan te kijken of niet. Dat vind ik ook niet mijn verantwoordelijkheid, zorgen voor het welbevinden van elk kindje uit de klas. Maar als een ouder mij zou aanspreken met de vraag of een kind eens met mijn dochter zou mogen spelen, wil ik daar best op in gaan.
woensdag 3 november 2010 om 11:41
quote:plukjepulk schreef op 03 november 2010 @ 11:32:
Ik kan het goed vinden met de meeste moeders. Zij vinden het wel sneu voor haar, maar voelen zich duidelijk niet verantwoordelijk om daar iets mee te doen.
Zelf ervaren ze niets van de toestand, ze beamen alleen dat hun kind inderdaad zegt niet met mijn dochter te willen spelen.
maar ik neem aan dat ze niet thuis vertellen hoé ze het zeggen.
En misschien eens vragen aan die moeders waarom hun kind dat zegt? Vinden ze haar stom, te verlegen, te bazig? Dan kan je vandaaruit tenminste verder om een oplossing te vinden.
Heb zelf geen kinderen, maar als ik zo'n meiske zou zien staan die aldoor overgeslagen werd, dan zou mijn kind toch met een verrekte goede reden moeten komen waarom ze niet met haar wil spelen.
En voor de mama's over me heen vallen, dat hun kind niet met iemand hoeft te spelen die ze niet leuk vinden. Spruiten luste ik vroeger ook niet en moest ik ook proberen. Ik ben nog steeds geen liefhebber, maar zit tenminste niet te kokhalzen aan tafel als ik ze ergens onverwachts voorgezet krijg.
En zoiets vormt je kind ook sociaal, want misschien schuilt er in dat verlegen meisje wel een enorm spontane meid die wat beter loskomt als ze iemand wat beter kent.
Ik kan het goed vinden met de meeste moeders. Zij vinden het wel sneu voor haar, maar voelen zich duidelijk niet verantwoordelijk om daar iets mee te doen.
Zelf ervaren ze niets van de toestand, ze beamen alleen dat hun kind inderdaad zegt niet met mijn dochter te willen spelen.
maar ik neem aan dat ze niet thuis vertellen hoé ze het zeggen.
En misschien eens vragen aan die moeders waarom hun kind dat zegt? Vinden ze haar stom, te verlegen, te bazig? Dan kan je vandaaruit tenminste verder om een oplossing te vinden.
Heb zelf geen kinderen, maar als ik zo'n meiske zou zien staan die aldoor overgeslagen werd, dan zou mijn kind toch met een verrekte goede reden moeten komen waarom ze niet met haar wil spelen.
En voor de mama's over me heen vallen, dat hun kind niet met iemand hoeft te spelen die ze niet leuk vinden. Spruiten luste ik vroeger ook niet en moest ik ook proberen. Ik ben nog steeds geen liefhebber, maar zit tenminste niet te kokhalzen aan tafel als ik ze ergens onverwachts voorgezet krijg.
En zoiets vormt je kind ook sociaal, want misschien schuilt er in dat verlegen meisje wel een enorm spontane meid die wat beter loskomt als ze iemand wat beter kent.
Nope
woensdag 3 november 2010 om 11:43
Misschien kan je trouwens ook beginnen met je dochter een paar kindjes of een kindje uit te laten nodigen om eens tussen de middag te komen eten. Dat is wat minder lang dan spelen en dan kan je het ook makkelijk gezellig maken doordat je aan tafel zit.
Ik denk overigens dat je echt bij jezelf moet beginnen, en eerst moet ontdekken waar je dochter zelf de mist ingaat. In plaats van bij anderen te willen spelen dus eerst bij jou thuis iets organiseren.
Ik denk overigens dat je echt bij jezelf moet beginnen, en eerst moet ontdekken waar je dochter zelf de mist ingaat. In plaats van bij anderen te willen spelen dus eerst bij jou thuis iets organiseren.
Am Yisrael Chai!
woensdag 3 november 2010 om 11:44
Ik vind dat sommigen de verantwoordelijkheid toch wel teveel bij TO neerleggen. Een kind negeren, wegrennen als ze komt aanlopen, is toch echt een vorm van pesten in mijn ogen. Zeker als alle kindjes uit de klas dit doen. Hier kun je als ouder niet tegenop en dit zou met de school besproken moeten worden en van daaruit een tot een oplossing moeten worden gekomen. Ik hoorde iemand al kanjertraining zeggen. Wordt dit op school gegeven?
Overigens zou ik in deze situatie, als de school niet mee zou willen werken, zeker overwegen om van school te wisselen.
Overigens zou ik in deze situatie, als de school niet mee zou willen werken, zeker overwegen om van school te wisselen.
Life is like a pipe and I\'m a tiny penny rolling up the walls inside
woensdag 3 november 2010 om 11:46
TO Heb je al eens naar je dochter gegeken door de bril waarmee je naar je zoon kijkt? Hb-meisjes kunnen keien zijn in onderduiken. Geen aansluiting vinden is soms een van de weinige signalen die er wel zijn.
En negeren, niet kiezen en wegrennen is ook een vorm van pesten. (ervaringsdeskundige)
Ik ben blij dat je je inzet om dit te laten veranderen en dat je er vroeg bij bent.
En negeren, niet kiezen en wegrennen is ook een vorm van pesten. (ervaringsdeskundige)
Ik ben blij dat je je inzet om dit te laten veranderen en dat je er vroeg bij bent.
woensdag 3 november 2010 om 11:49
Och wat naar voor haar zeg!
Ik las dat je de juf aan gaat spreken.
Dat zou ik ook nogmaals doen.
Het is ook een taak van de leerkracht om de kinderen te leren, dat je elkaar accepteert, leert kennen, en de goede kanten van elkaar ziet.
Want ook het buitenspelen tijdens de pauze kan gestimuleerd worden, door van tevoren af te spreken wat je gaat doen, en met wie.
Ik snap dat dit los staat van het spelen na schooltijd, maar er kan zeker meer gedaan worden door de leerkracht vind ik.
En ik ben het ook eens met fashionvictim, afspraak is afspraak, ook als je kind zich bedenkt.
Maar dat is weer een andere discussie..
Ik las dat je de juf aan gaat spreken.
Dat zou ik ook nogmaals doen.
Het is ook een taak van de leerkracht om de kinderen te leren, dat je elkaar accepteert, leert kennen, en de goede kanten van elkaar ziet.
Want ook het buitenspelen tijdens de pauze kan gestimuleerd worden, door van tevoren af te spreken wat je gaat doen, en met wie.
Ik snap dat dit los staat van het spelen na schooltijd, maar er kan zeker meer gedaan worden door de leerkracht vind ik.
En ik ben het ook eens met fashionvictim, afspraak is afspraak, ook als je kind zich bedenkt.
Maar dat is weer een andere discussie..
woensdag 3 november 2010 om 11:51
quote:Evelyn82 schreef op 03 november 2010 @ 11:44:
Ik vind dat sommigen de verantwoordelijkheid toch wel teveel bij TO neerleggen. Een kind negeren, wegrennen als ze komt aanlopen, is toch echt een vorm van pesten in mijn ogen. Zeker als alle kindjes uit de klas dit doen. Hier kun je als ouder niet tegenop en dit zou met de school besproken moeten worden en van daaruit een tot een oplossing moeten worden gekomen. Ik hoorde iemand al kanjertraining zeggen. Wordt dit op school gegeven?
Overigens zou ik in deze situatie, als de school niet mee zou willen werken, zeker overwegen om van school te wisselen.
Het is niet gezegd dat dat ook echt het geval is. Niet dat ik TO in twijfel wil trekken, maar ik heb zelf een kind dat snel het gevoel heeft dat iedereen tegen hem is en die enorm kan miepen over 1 verkeerd dingetje dat iemand dan tegen hem zegt of denkt dat vriendjes hem niet leuk meer vinden als ze bijvoorbeeld geen tijd hebben om af te spreken.
Dan heeft ie een hele leuke middag gehad, allemaal leuke dingen gedaan, het andere kind zegt "het was zooooo leuk!" en als ik aan hem vraag "schat, was het leuk" dan is het eerste wat hij zegt "nee, want Pietje zei tegen mij dat ..." en dan heeft hij van die hele middag lol alleen die 10 seconden waarop er iets mis ging onthouden.
Dat vind ik zelf een hele vervelende eigenschap van hem, dat ten eerste, maar ten tweede zie ik dat die eigenschap hem vreselijk in de weg zit in vriendschappen. Zeg nou zelf, niemand vindt een mieperd leuk, als je kan kiezen tussen iemand die happy go lucky is of iemand die altijd wat te miepen heeft weet ik zelf ook wel wie ik kies.
En het wordt een self fulfilling prophecy: hij denkt dat iedereen tegen hem is, gaat zich daardoor defensief gedragen, daarmee stoot hij anderen af, en voila, wat eerst alleen in zijn hoofd zat is werkelijkheid.
Tuurlijk wordt er in groep 3 vast ook al gepest. Maar het merendeel van de kinderen is zelf ook nog allemaal aan het ontdekken hoe vriendschap werkt en hoe jezelf staande houden in een groep werkt, en ze zijn allemaal nog zulke kleine spruiten.
Dus voordat ik van heftig pesten uit zou gaan zou ik er eerst achter zien te komen hoe accuraat de beleving van TO's dochter is en hoe zij zelf op anderen overkomt. Nu is het nog makkelijk bij te sturen.
Ik vind dat sommigen de verantwoordelijkheid toch wel teveel bij TO neerleggen. Een kind negeren, wegrennen als ze komt aanlopen, is toch echt een vorm van pesten in mijn ogen. Zeker als alle kindjes uit de klas dit doen. Hier kun je als ouder niet tegenop en dit zou met de school besproken moeten worden en van daaruit een tot een oplossing moeten worden gekomen. Ik hoorde iemand al kanjertraining zeggen. Wordt dit op school gegeven?
Overigens zou ik in deze situatie, als de school niet mee zou willen werken, zeker overwegen om van school te wisselen.
Het is niet gezegd dat dat ook echt het geval is. Niet dat ik TO in twijfel wil trekken, maar ik heb zelf een kind dat snel het gevoel heeft dat iedereen tegen hem is en die enorm kan miepen over 1 verkeerd dingetje dat iemand dan tegen hem zegt of denkt dat vriendjes hem niet leuk meer vinden als ze bijvoorbeeld geen tijd hebben om af te spreken.
Dan heeft ie een hele leuke middag gehad, allemaal leuke dingen gedaan, het andere kind zegt "het was zooooo leuk!" en als ik aan hem vraag "schat, was het leuk" dan is het eerste wat hij zegt "nee, want Pietje zei tegen mij dat ..." en dan heeft hij van die hele middag lol alleen die 10 seconden waarop er iets mis ging onthouden.
Dat vind ik zelf een hele vervelende eigenschap van hem, dat ten eerste, maar ten tweede zie ik dat die eigenschap hem vreselijk in de weg zit in vriendschappen. Zeg nou zelf, niemand vindt een mieperd leuk, als je kan kiezen tussen iemand die happy go lucky is of iemand die altijd wat te miepen heeft weet ik zelf ook wel wie ik kies.
En het wordt een self fulfilling prophecy: hij denkt dat iedereen tegen hem is, gaat zich daardoor defensief gedragen, daarmee stoot hij anderen af, en voila, wat eerst alleen in zijn hoofd zat is werkelijkheid.
Tuurlijk wordt er in groep 3 vast ook al gepest. Maar het merendeel van de kinderen is zelf ook nog allemaal aan het ontdekken hoe vriendschap werkt en hoe jezelf staande houden in een groep werkt, en ze zijn allemaal nog zulke kleine spruiten.
Dus voordat ik van heftig pesten uit zou gaan zou ik er eerst achter zien te komen hoe accuraat de beleving van TO's dochter is en hoe zij zelf op anderen overkomt. Nu is het nog makkelijk bij te sturen.
Am Yisrael Chai!
woensdag 3 november 2010 om 11:52
quote:fashionvictim schreef op 03 november 2010 @ 11:37:
Zat ik met een huilend kind, die van mij nota bene in dezelfde soort situaties altijd een standje krijgt als hij dat flikt. Afspraak is afspraak, die ander heeft zich erop verheugd en er rekening mee gehouden, dan kan je niet op het aller-aller-allerlaatste moment van gedachten veranderen, dat idee.
Dan ben ik wel zo'n moedermonster dat ik de volgende dag dus gewoon tegen die ouder zeg "joh, dat vond ik eigenlijk niet zo tof van je, dat je je kind laat bepalen wat de regels zijn.
Dat deed ik ook. Mijn mini's mochten ook geen afspraken afzeggen en van de andere kinderen / hun ouders verwacht ik dat ook (tenzij er iets bijzonders aan de hand is, natuurlijk).
Ik vind het vrij aso om op het laatste moment af te zeggen en daar ligt als opvoeder een schone taak.
Maar goed, dat terzijde.
Voor TO, ik zou idd met de school bespreken. Als je dochter daar nog een kleine 5 jaar moet vertoeven, moet het voor haar daar wel een gezonde omgeving zijn. En daarnaast buiten de school nog wat clubs zoeken, zodat je dochter in elk geval elders al wél mogelijkheden krijgt om te spelen / vrienden te maken. Scouting kan idd erg leuk en goed zijn.
Verder alwéér eens met FV, probeer bij jou thuis leuke/practische dingen te doen en wat kinderen bij jou over de vloer te krijgen, da's ten eerste leuk voor je dochteren dan krijg je misschien zelf ook meer zicht op waarom het zo moeilijk gaat.
Zat ik met een huilend kind, die van mij nota bene in dezelfde soort situaties altijd een standje krijgt als hij dat flikt. Afspraak is afspraak, die ander heeft zich erop verheugd en er rekening mee gehouden, dan kan je niet op het aller-aller-allerlaatste moment van gedachten veranderen, dat idee.
Dan ben ik wel zo'n moedermonster dat ik de volgende dag dus gewoon tegen die ouder zeg "joh, dat vond ik eigenlijk niet zo tof van je, dat je je kind laat bepalen wat de regels zijn.
Dat deed ik ook. Mijn mini's mochten ook geen afspraken afzeggen en van de andere kinderen / hun ouders verwacht ik dat ook (tenzij er iets bijzonders aan de hand is, natuurlijk).
Ik vind het vrij aso om op het laatste moment af te zeggen en daar ligt als opvoeder een schone taak.
Maar goed, dat terzijde.
Voor TO, ik zou idd met de school bespreken. Als je dochter daar nog een kleine 5 jaar moet vertoeven, moet het voor haar daar wel een gezonde omgeving zijn. En daarnaast buiten de school nog wat clubs zoeken, zodat je dochter in elk geval elders al wél mogelijkheden krijgt om te spelen / vrienden te maken. Scouting kan idd erg leuk en goed zijn.
Verder alwéér eens met FV, probeer bij jou thuis leuke/practische dingen te doen en wat kinderen bij jou over de vloer te krijgen, da's ten eerste leuk voor je dochteren dan krijg je misschien zelf ook meer zicht op waarom het zo moeilijk gaat.
woensdag 3 november 2010 om 11:52
O en Evelyn, van school wisselen, dat vind ik veel te snel en te ver gaan.
Eerst kijken of je er samen met school uit kunt komen, en dan kijken naar andere opties.
Ik begrijp dat nooit zo goed, dat er gelijk gewisseld wordt van school.
In enkele gevallen snap ik dat best, maar vaak is dat geen oplossing.
Kinderen blijven kinderen, die moeten ook begeleid worden.
Eerst kijken of je er samen met school uit kunt komen, en dan kijken naar andere opties.
Ik begrijp dat nooit zo goed, dat er gelijk gewisseld wordt van school.
In enkele gevallen snap ik dat best, maar vaak is dat geen oplossing.
Kinderen blijven kinderen, die moeten ook begeleid worden.
woensdag 3 november 2010 om 11:58
