Kinderen
alle pijlers
Dochter haat zichzelf (6)
zaterdag 30 maart 2019 22:55
Help.. ik heb even wat bemoedigende woorden nodig. Ben behoorlijk aangeslagen door incident met dochterlief eerder op de avond. Ik ga morgen bekijken waar ik ondersteuning/hulp kan vragen, maar tot die tijd moet ik ook even van me afschrijven. Wellicht zijn ervaringsdeskundigen hier met tips?
Mijn dochter is een wat zwaarmoedig, slim en gevoelig meisje. Temperamentvol, maar toont op school tegelijkertijd een hoog aanpassingsvermogen (laat niet zien dat ze bepaalde lesstof allang beheerst, laat vriendjes de baas over haar spelen, ..). Ze is een kat uit de boom kijker, wacht met iets te doen tot ze snapt hoe het moet en doet het dan in 1 keer goed (of doet het niet; agv faalangst vermoed ik). Weegt eerst risico’s af voordat ze ergens aan begint en houdt niet van veranderingen of grote groepen mensen (vooral als zij ze niet kent). Ze heeft lieve vrienden, en hoewel ze vaak wat geremder is in haar gedrag, kan ze echt lol met haar vrienden hebben en haar vrienden zijn ook echt gek op haar.
De laatste tijd heeft ze vaker woedeaanvallen. Zegt dan dat wij haar niet begrijpen. Een enkele keer heeft ze gezegd dat zij zichzelf lelijk vind, en onlangs zei ze toen ze zich verveelde zelfs dat ze dood wilde. Ook heeft ze wel eens gezegd dat ze zich alleen voelt op school omdat haar vrienden andere interesses hebben. Ik ben hiervan geschrokken en het in de gaten gaan houden, maar omdat het slechts incidenten leken, ze veel speelafspraakjes heeft, en het daarna stil bleef hielden we het op uitspraken in “the heat of the moment”.
Vanavond echter vertelde ze dat ze zichzelf haat. Dat ze zichzelf lelijk vind (wil ook nooit op de foto en dat is de reden zegt ze nu), en dat als ze “weer eens iets doms heeft gedaan” zichzelf doodwenst. Toen we erover spraken en ik haar in alle veiligheid haar eigen gedachten zonder oordeel liet ventileren (hoe aangeslagen ik ook was), werd ze van het ene op het andere moment heel dwingend en eiste ze van me dat ik bevestigde dat ze lelijk is. Ze werd steeds bozer toen ik aangaf dat ik dat anders zag (met respect naar haar mening toe), en ze begon fysiek te dreigen. Een heel gedoe, waarbij ik rustig ben gebleven terwijl het me zo pijn deed dat mijn lieve, kleine kind van 6 met dit soort zware thema’s bezig is. Ze is nooit onbevangen geweest. En ik en mijn vriend maken ons inmiddels echt zorgen.
Herkennen jullie dit gedrag? Heeft iemand hier ervaring mee? Ze is zo anders dan haar vrienden, de kinderen uit onze buurt of de kinderen van mijn vriendenkring..
(Kleine aanvullingen op een inmiddels lang verhaal: ik kan me niet voorstellen dat ze wordt gepest. Niets wijst daarop; ze lijkt goed te liggen in de klas. Verder lijken de kenmerken van hoogsensitiviteit op haar geschreven te zijn.. )
Mijn dochter is een wat zwaarmoedig, slim en gevoelig meisje. Temperamentvol, maar toont op school tegelijkertijd een hoog aanpassingsvermogen (laat niet zien dat ze bepaalde lesstof allang beheerst, laat vriendjes de baas over haar spelen, ..). Ze is een kat uit de boom kijker, wacht met iets te doen tot ze snapt hoe het moet en doet het dan in 1 keer goed (of doet het niet; agv faalangst vermoed ik). Weegt eerst risico’s af voordat ze ergens aan begint en houdt niet van veranderingen of grote groepen mensen (vooral als zij ze niet kent). Ze heeft lieve vrienden, en hoewel ze vaak wat geremder is in haar gedrag, kan ze echt lol met haar vrienden hebben en haar vrienden zijn ook echt gek op haar.
De laatste tijd heeft ze vaker woedeaanvallen. Zegt dan dat wij haar niet begrijpen. Een enkele keer heeft ze gezegd dat zij zichzelf lelijk vind, en onlangs zei ze toen ze zich verveelde zelfs dat ze dood wilde. Ook heeft ze wel eens gezegd dat ze zich alleen voelt op school omdat haar vrienden andere interesses hebben. Ik ben hiervan geschrokken en het in de gaten gaan houden, maar omdat het slechts incidenten leken, ze veel speelafspraakjes heeft, en het daarna stil bleef hielden we het op uitspraken in “the heat of the moment”.
Vanavond echter vertelde ze dat ze zichzelf haat. Dat ze zichzelf lelijk vind (wil ook nooit op de foto en dat is de reden zegt ze nu), en dat als ze “weer eens iets doms heeft gedaan” zichzelf doodwenst. Toen we erover spraken en ik haar in alle veiligheid haar eigen gedachten zonder oordeel liet ventileren (hoe aangeslagen ik ook was), werd ze van het ene op het andere moment heel dwingend en eiste ze van me dat ik bevestigde dat ze lelijk is. Ze werd steeds bozer toen ik aangaf dat ik dat anders zag (met respect naar haar mening toe), en ze begon fysiek te dreigen. Een heel gedoe, waarbij ik rustig ben gebleven terwijl het me zo pijn deed dat mijn lieve, kleine kind van 6 met dit soort zware thema’s bezig is. Ze is nooit onbevangen geweest. En ik en mijn vriend maken ons inmiddels echt zorgen.
Herkennen jullie dit gedrag? Heeft iemand hier ervaring mee? Ze is zo anders dan haar vrienden, de kinderen uit onze buurt of de kinderen van mijn vriendenkring..
(Kleine aanvullingen op een inmiddels lang verhaal: ik kan me niet voorstellen dat ze wordt gepest. Niets wijst daarop; ze lijkt goed te liggen in de klas. Verder lijken de kenmerken van hoogsensitiviteit op haar geschreven te zijn.. )
dinsdag 10 december 2019 22:44
Lieve Horizon,
Ik heb alleen je openingspost en wat van de laatste reacties gelezen, maar wil je in elk geval even een hart onder de riem steken. Ik was precies zo’n zesjarige, zei als noodkreet dat ik dood wilde en mijn betrokken ouders hebben hulp ingeschakeld. Uiteindelijk getest, “hoogbegaafd” (dat labeltje was toen nog nodig, is al ff geleden). Goede begeleiding opgestart op school. Echt niet altijd perfect op maat, maar genoeg om weer goed in m’n vel te komen en mee te kunnen en willen.
Ook op de middelbare school én in t hoger onderwijs is het bij tijden best een uitdaging geweest, maar zo erg als toen ik zes was is t nooit meer geworden
En nu gaat het gewoon hartstikke goed. Ik hoop op hetzelfde voor jouw dochter, houd moed! 
Ik heb alleen je openingspost en wat van de laatste reacties gelezen, maar wil je in elk geval even een hart onder de riem steken. Ik was precies zo’n zesjarige, zei als noodkreet dat ik dood wilde en mijn betrokken ouders hebben hulp ingeschakeld. Uiteindelijk getest, “hoogbegaafd” (dat labeltje was toen nog nodig, is al ff geleden). Goede begeleiding opgestart op school. Echt niet altijd perfect op maat, maar genoeg om weer goed in m’n vel te komen en mee te kunnen en willen.
Ook op de middelbare school én in t hoger onderwijs is het bij tijden best een uitdaging geweest, maar zo erg als toen ik zes was is t nooit meer geworden
En nu gaat het gewoon hartstikke goed. Ik hoop op hetzelfde voor jouw dochter, houd moed!
dinsdag 10 december 2019 23:01
ik wil je ook even een hart onder de riem steken, je doet je best en meer kan je niet doen, je bent rustig gebleven en met haar in contact en zoekt hulp. Leg niet teveel druk op jezelf hierin, je klinkt als een betrokken en kundige moeder die investeert in de band met haar dochter, Dit bij elkaar is heel veel waard. je hoeft niet alle antwoorden te hebben. Heb vertrouwen in jezelf en je dochter.
dinsdag 10 december 2019 23:31
Ik heb niet het hele topic gelezen, maar alleen de openingspost en laatste updates. Ik wil hier even op inhaken. Op het moment dat de verbale index hoog scoort ligt namelijk overschatting al snel op de loer. Dat is wel belangrijk om je te realiseren. Aan de ene kant wil je dat ze uitgedaagd wordt, maar je wilt uiteraard ook niet dat ze overschat wordt en daardoor te veel frustraties gaat ervaren. Op de WISC V is voornamelijk het fluid redeneren een belangrijke index die een belangrijke component van de intelligentie weergeeft. Het basisonderwijs is heel talig ingesteld, dus met een hoge verbale index ga je daar waarschijnlijk vrij makkelijk doorheen komen (mits niet te grote onderlinge verschillen met de andere indexen). Dan ligt echter wel het risico op uitval op de middelbare school voor de hand als je daar niet alert op bent. Maar dat is voor jou uiteraard nog een ver van je bed show. Als ik jou was zou ik inderdaad het gesprek met de onderzoekster afwachten. Dan kan zij ook meer toelichten over de observaties die ze tijdens het onderzoek heeft gedaan en hoe betrouwbaar ze de scores acht._horizon_ schreef: ↑10-12-2019 22:20Heb je leestips? Ben al aan het googelen geslagen en kom wel het eea tegen maar niet erg diepgaand.
Wel net een boek van Tessa Kieboom gekocht; en het is net alsof ik daar mijn kind in teruglees. Shockend.
Ze is overigens idd door een goed bureau getest. Zij willen geen uitspraak doen over wel of niet hoogbegaafd omdat daar geen eenduidige definitie over is. Ze kijken vooral naar het leervermogen van het kind en wat het nodig heeft om goed tot ontwikkeling te komen. En mijn inschatting is dat school er net zo in staat. Het etiketje doet er dus niet zo toe; wel is nu duidelijk dat ze op onderdelen veel meer uitgedaagd moet worden, en tegelijkertijd extra handvaten moet krijgen als het gaat om praktisch handelen (overschatting ligt op de loer begrijp ik; hoewel ik op paradoxaal genoeg op basis van wat we thuis zien tevens inschat dat ze op enkele subtesten hoger zou kunnen scoren. Ik denk dat faalangst en demotivatie best invloed gehad kunnen hebben. Maar dat gaan we nog met de tester bespreken.).
dinsdag 10 december 2019 23:57
Herken veel. De test an sich heeft ons kind ook weinig opgeleverd maar ons als ouders wel wat meer.
Ik kan niet in jouw beurs kijken maar wat hier echt heeft geholpen: extern plusklasje. Een ochtend in de week. Kost wat maar het heeft zoveel opgeleverd voor onze zoon. Ik heb begrepen van sommige andere ouders dat ze dat via hun gemeente (gedeeltelijk) vergoed krijgen.
In die externe plusklasjes is er tegenwoordig ook een wildgroei en zoon zit pas bij de tweede echt op zijn plek. De eerste was weer het afgezaagde ‘alle HB’ers kicken op astronomie en robotjes bouwen van recyclemateriaal’.
Bij de huidige zit hij in een klein groepje waar ook nog een orthopedagoge in meedraait. Iedere maand iets anders, dus niet alleen techniek en science. Ieder kwartaal een compleet rapport met observaties, ondersteuning van de reguliere leerkracht en ondersteuning indien gewenst van ouders.
School deed daar moeilijk over (zoals bij zowat alles) vanwege onderwijstijd maar ik had het al kort gesloten met de leerplichtambtenaar. Daar ga ik mijn tijd niet meer mee verdoen, met de eeuwig wisselende zorgcoördinator en IB’ ers. Dit schooljaar heeft zoon een juf die wel gebruikt maakt van die hulplijn en ik zie dat zij zoon ook echt aan het werk krijgt. Hij blijft nu gewoon in de groep i.p.v. steeds weer met een werkje op de gang te zitten dagdromen. Ineens is wel alles geautomatiseerd. En heel gek... spontaan thuis oefenen want hij wil ‘een goed punt’ halen. Dat er ineens zelfvertrouwen is dat hij dat kan, het besef dat hij wel controle heeft over bepaalde zaken.
Maar bovenal wilden wij zoon uit die spiraal van ‘ik ben vreemd, ik moet maar doodgaan, ik kan niets, niemand begrijpt mij’ krijgen. En dat is (voorlopig) gelukt. Alle overige positieve ontwikkelingen zijn bijvangst.
Ik kan niet in jouw beurs kijken maar wat hier echt heeft geholpen: extern plusklasje. Een ochtend in de week. Kost wat maar het heeft zoveel opgeleverd voor onze zoon. Ik heb begrepen van sommige andere ouders dat ze dat via hun gemeente (gedeeltelijk) vergoed krijgen.
In die externe plusklasjes is er tegenwoordig ook een wildgroei en zoon zit pas bij de tweede echt op zijn plek. De eerste was weer het afgezaagde ‘alle HB’ers kicken op astronomie en robotjes bouwen van recyclemateriaal’.
Bij de huidige zit hij in een klein groepje waar ook nog een orthopedagoge in meedraait. Iedere maand iets anders, dus niet alleen techniek en science. Ieder kwartaal een compleet rapport met observaties, ondersteuning van de reguliere leerkracht en ondersteuning indien gewenst van ouders.
School deed daar moeilijk over (zoals bij zowat alles) vanwege onderwijstijd maar ik had het al kort gesloten met de leerplichtambtenaar. Daar ga ik mijn tijd niet meer mee verdoen, met de eeuwig wisselende zorgcoördinator en IB’ ers. Dit schooljaar heeft zoon een juf die wel gebruikt maakt van die hulplijn en ik zie dat zij zoon ook echt aan het werk krijgt. Hij blijft nu gewoon in de groep i.p.v. steeds weer met een werkje op de gang te zitten dagdromen. Ineens is wel alles geautomatiseerd. En heel gek... spontaan thuis oefenen want hij wil ‘een goed punt’ halen. Dat er ineens zelfvertrouwen is dat hij dat kan, het besef dat hij wel controle heeft over bepaalde zaken.
Maar bovenal wilden wij zoon uit die spiraal van ‘ik ben vreemd, ik moet maar doodgaan, ik kan niets, niemand begrijpt mij’ krijgen. En dat is (voorlopig) gelukt. Alle overige positieve ontwikkelingen zijn bijvangst.
Nee heb je, ja kun je krijgen
woensdag 11 december 2019 09:11
Alecta schreef: ↑10-12-2019 16:35Mijn ervaring is dat de school enorm veel uitmaakt. Op de vorige school voelde ik mij een zeurouder, op de huidige school heb ik dat gevoel nog nooit gehad en worden wij als ouders in alles betrokken en -belangrijk!- serieus genomen. Natuurlijk gaat niet alles goed (zoals dat op geen enkele school het geval is), maar ik heb blije zoon thuis, die al twee jaar met plezier naar school gaat (en een school die mijn suggesties serieus neemt).
Mijn andere kinderen zaten op een school, die welwillend was, maar het gewoon niet zag. Ik heb er met terugwerkende kracht spijt van dat ik het zolang heb laten voortduren en niet eerder op zoek ben gegaan naar een andere school (met een dochter, die altijd buikpijn had en ongelukjes). Want, ze bestaan dus wel: scholen die meedenken en kundig zijn (mijn school is een school waar veel kinderen met (taal)achterstanden op zitten, maar ze zijn ook verrassend goed met slimme kinderen).
Ik weet niet of het zo gaat blijven, maar ik geniet nu van een blije, gelukkige zoon (en baal van de schooltijd van mijn andere kinderen, die zoveel minder leuk was).
Als ik jou lees zou ik op zoek gaan naar een andere school (op de vorige basisschool kwam ik altijd gefrustreerd en verdrietig terug van schoolgesprekken, nu juist blij en opgelucht)).
Sterkte voor je dochter (ik herken er mijn dochter een beetje in).
Ik kom nooit gefrustreerd terug van gesprekken gelukkig, ze zijn oprecht liefdevol en sociaal en heel begaan met dochter. Maar de urgentie van aangepast onderwijs voelen ze maar kort, en als het gevoel van urgentie verdwijnt, verdwijnt ook het aangepaste onderwijs weer. Ik moet blijven trekken, blijven praten, ik moet steeds die cyclus in: kind krijgt depressieve klachten en vertoont gedragsproblemen, ik praat met school, school past onderwijs aan, kind wordt weer blij, kind is blij dus is er geen probleem dat aangepast onderwijs noodzaakt, brandjes elders vragen aandacht, aangepast onderwijs vermindert tot het helemaal van de agenda is, kind krijgt weer depressieve klachten en ik ga weer naar school. Die cyclus doe ik niet meer. Ik ben het afgelopen jaar overspannen geweest, ik kan geen energie meer steken in iets dat niet werkt.
Een andere school is hier helaas geen optie. Kind is al eens gewisseld, beter dan we nu hebben is er niet op een afstand waarbij ik mijn baan kan behouden. En heel eerlijk: ik kan niet inschatten of een school goed is. Op papier heeft bijna iedere school beleid voor kinderen die veel afwijken van de standaard, maar hoe daar in de dagelijkse praktijk mee om wordt gegaan is afhankelijk van het team en zelfs van de specifieke leerkracht die het kind dat jaar toevallig heeft.
Ik ga dus voor acceptatie. Maar heel fijn om te lezen dat je zoon zoveel beter in zijn vel zit dan zijn zus zat. Het is goed om te lezen dat het kan, een fijne leeromgeving voor kinderen die veel afwijken
Dat zal voor TO ook een hart onder de riem de zijn.
woensdag 11 december 2019 10:06
Dank voor alle reacties!
Fijn al deze verhalen en perspectieven. In dit soort situaties wil ik zelf ook een aardig kennisbasis hebben voordat ik het gesprek met een professional aan ga. (Ook al heb ik een hele goede indruk van het bureau; de criticus in mij neemt niet zomaar alles aan). Jullie verhalen helpen daarbij.
Ik ga me nog een beetje verder inlezen en dan volgende week het gesprek met de orthopedagoog. Heb inmiddels al een lijstje met vragen; waarbij de vraag over onderpresteren op de toets dan wel de kans dat wij haar overschatten de belangrijkste is.
@Pandax, het klinkt heel zwaar. Droevig vooral. Alsof je uitgeput bent van het vechten. Zoals je de context omschrijft lijkt het idd wijs om nu in de acceptatie modus te gaan. Zeker als je net overspannen bent geweest, is het zaak om je energie niveau eerst weer (blijvend) op pijl te krijgen. Hopelijk doe je het niet allemaal alleen.![🌷]()
Fijn al deze verhalen en perspectieven. In dit soort situaties wil ik zelf ook een aardig kennisbasis hebben voordat ik het gesprek met een professional aan ga. (Ook al heb ik een hele goede indruk van het bureau; de criticus in mij neemt niet zomaar alles aan). Jullie verhalen helpen daarbij.
Ik ga me nog een beetje verder inlezen en dan volgende week het gesprek met de orthopedagoog. Heb inmiddels al een lijstje met vragen; waarbij de vraag over onderpresteren op de toets dan wel de kans dat wij haar overschatten de belangrijkste is.
@Pandax, het klinkt heel zwaar. Droevig vooral. Alsof je uitgeput bent van het vechten. Zoals je de context omschrijft lijkt het idd wijs om nu in de acceptatie modus te gaan. Zeker als je net overspannen bent geweest, is het zaak om je energie niveau eerst weer (blijvend) op pijl te krijgen. Hopelijk doe je het niet allemaal alleen.
woensdag 11 december 2019 12:12
Ik vind dit wel voor het bureau spreken. Het is vooral belangrijk wat jouw dochter nodig heeft; IQ is een cijfer (geeft wel een indicatie, maar niet meer dan dat). Het rapport kan vaak wel handvaten geven, vooral ook omdat daar de observaties van de tester in zijn verwerkt. Ook kan het zijn dat een tester bijvoorbeeld merkt dat het kind het antwoord wel weet, maar het niet juist verwoordt of kan verwoorden._horizon_ schreef: ↑10-12-2019 22:20
Ze is overigens idd door een goed bureau getest. Zij willen geen uitspraak doen over wel of niet hoogbegaafd omdat daar geen eenduidige definitie over is. Ze kijken vooral naar het leervermogen van het kind en wat het nodig heeft om goed tot ontwikkeling te komen. En mijn inschatting is dat school er net zo in staat. Het etiketje doet er dus niet zo toe; wel is nu duidelijk dat ze op onderdelen veel meer uitgedaagd moet worden, en tegelijkertijd extra handvaten moet krijgen als het gaat om praktisch handelen (overschatting ligt op de loer begrijp ik; hoewel ik op paradoxaal genoeg op basis van wat we thuis zien tevens inschat dat ze op enkele subtesten hoger zou kunnen scoren. Ik denk dat faalangst en demotivatie best invloed gehad kunnen hebben. Maar dat gaan we nog met de tester bespreken.).
Soms kunnen hele kleine aanpassingen op school al een groot verschil maken trouwens (zoon vond de boekjes in groep 3 saai: hij mocht vanaf toen lezen in zijn eigen boeken van huis. Probleem opgelost).
woensdag 11 december 2019 15:30
Ja, dat was 1 van de dingen die ons aansprak in het bureau. (School ook trouwens).
Voor mij bevestigen de cijfertjes alleen dat we op de juiste plek aan het zoeken zijn. En in het meeste herken ik haar ook; maar op een enkel (maar cruciaal) vlak hebben we vraagtekens. Ze scoorde mn relatief laag op visueel ruimtelijk. En in de aanbevelingen lag oa de focus op begeleiding bij plannen en organiseren. Ik vraag me echter af of ze hier zoveel minder goed op scoorde omdat ze het echt niet kan, of omdat ze het ietwat moeilijker vond icm faalangst. Ze is behoorlijk gedemotiveerd en haakt snel af, daar waar ze eea prima kan. Thuis vinden we haar sterk in plannen, zowel in de dagelijkse gang van zaken als in bijv strategische spellen. Dat we haar gymtas bijv nooit vergeten, is echt aan haar te danken en niet aan ons
. En ze heeft ons meermalen versteld doen staan bij van die visueel ruimtelijke smartgames. Die maken we echt samen; ik verlaag me niet tot “kind-niveau” (maar dat kan natuurlijk ook iets over mij zeggen ![😬]()
).
Erg interessant dus om onze ervaringen naast de observaties van school en het bureau te leggen. Ik sta zeker open voor de optie dat we haar overschatten, maar er knaagt nog wel iets..
Voor mij bevestigen de cijfertjes alleen dat we op de juiste plek aan het zoeken zijn. En in het meeste herken ik haar ook; maar op een enkel (maar cruciaal) vlak hebben we vraagtekens. Ze scoorde mn relatief laag op visueel ruimtelijk. En in de aanbevelingen lag oa de focus op begeleiding bij plannen en organiseren. Ik vraag me echter af of ze hier zoveel minder goed op scoorde omdat ze het echt niet kan, of omdat ze het ietwat moeilijker vond icm faalangst. Ze is behoorlijk gedemotiveerd en haakt snel af, daar waar ze eea prima kan. Thuis vinden we haar sterk in plannen, zowel in de dagelijkse gang van zaken als in bijv strategische spellen. Dat we haar gymtas bijv nooit vergeten, is echt aan haar te danken en niet aan ons
. En ze heeft ons meermalen versteld doen staan bij van die visueel ruimtelijke smartgames. Die maken we echt samen; ik verlaag me niet tot “kind-niveau” (maar dat kan natuurlijk ook iets over mij zeggen 
). Erg interessant dus om onze ervaringen naast de observaties van school en het bureau te leggen. Ik sta zeker open voor de optie dat we haar overschatten, maar er knaagt nog wel iets..
woensdag 11 december 2019 21:13
Ik denk dat een kind zeker kan onderpresteren (op bepaalde onderdelen); wanneer je vermoedens hebt, zou ik dat ook zeker naar vragen in het gesprek. Dochter had ook wat onderdelen waar ze relatief wat lager scoorde. Degene die bij ons de test afnam kon ook precies vertellen waarom dat was. Zo was ze bij een onderdeel op tijd bang om fouten te maken: ze was razendsnel klaar, maar ging alles dubbel controleren, waardoor ze meer tijd nodig had.
woensdag 11 december 2019 21:21
Die cyclus herken ik van de oude school van mijn kinderen: heel erg vermoeiend en frustrerend. Ik snap ook dat je daar op een gegeven moment mee stopt. Het is ook belangrijk om genoeg energie voor je eigen functioneren over te houden.Pandax schreef: ↑11-12-2019 09:11Ik kom nooit gefrustreerd terug van gesprekken gelukkig, ze zijn oprecht liefdevol en sociaal en heel begaan met dochter. Maar de urgentie van aangepast onderwijs voelen ze maar kort, en als het gevoel van urgentie verdwijnt, verdwijnt ook het aangepaste onderwijs weer. Ik moet blijven trekken, blijven praten, ik moet steeds die cyclus in: kind krijgt depressieve klachten en vertoont gedragsproblemen, ik praat met school, school past onderwijs aan, kind wordt weer blij, kind is blij dus is er geen probleem dat aangepast onderwijs noodzaakt, brandjes elders vragen aandacht, aangepast onderwijs vermindert tot het helemaal van de agenda is, kind krijgt weer depressieve klachten en ik ga weer naar school. Die cyclus doe ik niet meer. Ik ben het afgelopen jaar overspannen geweest, ik kan geen energie meer steken in iets dat niet werkt.
Een andere school is hier helaas geen optie. Kind is al eens gewisseld, beter dan we nu hebben is er niet op een afstand waarbij ik mijn baan kan behouden. En heel eerlijk: ik kan niet inschatten of een school goed is. Op papier heeft bijna iedere school beleid voor kinderen die veel afwijken van de standaard, maar hoe daar in de dagelijkse praktijk mee om wordt gegaan is afhankelijk van het team en zelfs van de specifieke leerkracht die het kind dat jaar toevallig heeft.
Ik ga dus voor acceptatie. Maar heel fijn om te lezen dat je zoon zoveel beter in zijn vel zit dan zijn zus zat. Het is goed om te lezen dat het kan, een fijne leeromgeving voor kinderen die veel afwijken
Ik geniet erg van mijn blije zoon, ook omdat ik weet dat het zo weer om kan slaan. En het is een fijne tegenhanger voor de problemen die mijn twee oudere kinderen momenteel ondervinden (school is vooral voor mijn jongste dochter een worsteling af en toe, wat deels met haar schoolgeschiedenis, maar ook zeker met haarzelf te maken heeft. Ze is een geweldig kind, maar ze voelt zich "anders" (helaas ook in eenklas met veel slimme kinderen).
donderdag 12 december 2019 15:56
Belangrijk om dan in het gesprek na te vragen of de tijd haar belemmerd heeft. Dit zijn namelijk subtesten met een tijdslimiet. Op het moment dat je dochter te perfectionisch is kan dat er voor zorgen dat dit haar score belemmert omdat ze daardoor pas na de tijdslimiet klaar is. Wel belangrijk om van de diagnosticus te weten dan vanuit haar observaties of zij vooral gebrek aan inzicht zat of dat haar tempo te laag lag._horizon_ schreef: ↑11-12-2019 15:30Ja, dat was 1 van de dingen die ons aansprak in het bureau. (School ook trouwens).
Voor mij bevestigen de cijfertjes alleen dat we op de juiste plek aan het zoeken zijn. En in het meeste herken ik haar ook; maar op een enkel (maar cruciaal) vlak hebben we vraagtekens. Ze scoorde mn relatief laag op visueel ruimtelijk. En in de aanbevelingen lag oa de focus op begeleiding bij plannen en organiseren. Ik vraag me echter af of ze hier zoveel minder goed op scoorde omdat ze het echt niet kan, of omdat ze het ietwat moeilijker vond icm faalangst. Ze is behoorlijk gedemotiveerd en haakt snel af, daar waar ze eea prima kan. Thuis vinden we haar sterk in plannen, zowel in de dagelijkse gang van zaken als in bijv strategische spellen. Dat we haar gymtas bijv nooit vergeten, is echt aan haar te danken en niet aan ons).
Erg interessant dus om onze ervaringen naast de observaties van school en het bureau te leggen. Ik sta zeker open voor de optie dat we haar overschatten, maar er knaagt nog wel iets..
donderdag 12 december 2019 23:09
Heel veel herkenning in dit topic. Mijn partner is HB, al op jonge leeftijd was dat bij hem duidelijk.
Heb vanaf peuterleeftijd bij onze dochter bewust een 'ander' pad ingeslagen qua opvoeding en schoolkeuze toen we bij haar ook kenmerken herkenden en tot nu toe past dat heel goed bij haar. Al blijft het zoeken en vraagt ze veel begeleiding van ons bij haar grote emoties en levensvragen. Hier wel de mazzel dat ze graag wil praten over wat haar allemaal bezighoudt, al heb ik dat van jongs af aan ook met haar 'geoefend'.
Mocht je opvoedkundig nog zoekende zijn, Alfie Kohn's Onvoorwaardelijk Ouderschap is sinds kort in het Nederlands verkrijgbaar, dikke tip! Deze manier van kijken naar de relatie met je kind heeft mij heel, heel erg geholpen toen wij vastliepen met onze dochter op peuterleeftijd. Veel harmonie en begrip er voor terug gekregen. Ik heb geen aandelen, maar ben wel erg enthousiast over deze visie. Juist bij HB kinderen
Heb vanaf peuterleeftijd bij onze dochter bewust een 'ander' pad ingeslagen qua opvoeding en schoolkeuze toen we bij haar ook kenmerken herkenden en tot nu toe past dat heel goed bij haar. Al blijft het zoeken en vraagt ze veel begeleiding van ons bij haar grote emoties en levensvragen. Hier wel de mazzel dat ze graag wil praten over wat haar allemaal bezighoudt, al heb ik dat van jongs af aan ook met haar 'geoefend'.
Mocht je opvoedkundig nog zoekende zijn, Alfie Kohn's Onvoorwaardelijk Ouderschap is sinds kort in het Nederlands verkrijgbaar, dikke tip! Deze manier van kijken naar de relatie met je kind heeft mij heel, heel erg geholpen toen wij vastliepen met onze dochter op peuterleeftijd. Veel harmonie en begrip er voor terug gekregen. Ik heb geen aandelen, maar ben wel erg enthousiast over deze visie. Juist bij HB kinderen
vrijdag 13 december 2019 18:38
Goed dat je me er op wijst!
Bij de geboorte heb ik (oa) het boek Unconditional parenting van Kohn gelezen. We gebruikten het als onderlegger om samen te bespreken wat we belangrijk vinden in opvoeding. Ik kan me de basis nog goed herinneren, en we hanteren die lijnen ook. Maar misschien staan er wel meer concrete, praktische handvatten in die passen bij deze leeftijdsfase die ik me helemaal niet meer kan herinneren omdat het toen nog ver van mijn bed show was. Ik pak hem er weer eens bij! (Hoewel ik vermoed dat de aard van de problemen mn begint bij school, en niet thuis)
Bij de geboorte heb ik (oa) het boek Unconditional parenting van Kohn gelezen. We gebruikten het als onderlegger om samen te bespreken wat we belangrijk vinden in opvoeding. Ik kan me de basis nog goed herinneren, en we hanteren die lijnen ook. Maar misschien staan er wel meer concrete, praktische handvatten in die passen bij deze leeftijdsfase die ik me helemaal niet meer kan herinneren omdat het toen nog ver van mijn bed show was. Ik pak hem er weer eens bij! (Hoewel ik vermoed dat de aard van de problemen mn begint bij school, en niet thuis)
