Kinderen
alle pijlers
Dochter haat zichzelf (6)
zaterdag 30 maart 2019 22:55
Help.. ik heb even wat bemoedigende woorden nodig. Ben behoorlijk aangeslagen door incident met dochterlief eerder op de avond. Ik ga morgen bekijken waar ik ondersteuning/hulp kan vragen, maar tot die tijd moet ik ook even van me afschrijven. Wellicht zijn ervaringsdeskundigen hier met tips?
Mijn dochter is een wat zwaarmoedig, slim en gevoelig meisje. Temperamentvol, maar toont op school tegelijkertijd een hoog aanpassingsvermogen (laat niet zien dat ze bepaalde lesstof allang beheerst, laat vriendjes de baas over haar spelen, ..). Ze is een kat uit de boom kijker, wacht met iets te doen tot ze snapt hoe het moet en doet het dan in 1 keer goed (of doet het niet; agv faalangst vermoed ik). Weegt eerst risico’s af voordat ze ergens aan begint en houdt niet van veranderingen of grote groepen mensen (vooral als zij ze niet kent). Ze heeft lieve vrienden, en hoewel ze vaak wat geremder is in haar gedrag, kan ze echt lol met haar vrienden hebben en haar vrienden zijn ook echt gek op haar.
De laatste tijd heeft ze vaker woedeaanvallen. Zegt dan dat wij haar niet begrijpen. Een enkele keer heeft ze gezegd dat zij zichzelf lelijk vind, en onlangs zei ze toen ze zich verveelde zelfs dat ze dood wilde. Ook heeft ze wel eens gezegd dat ze zich alleen voelt op school omdat haar vrienden andere interesses hebben. Ik ben hiervan geschrokken en het in de gaten gaan houden, maar omdat het slechts incidenten leken, ze veel speelafspraakjes heeft, en het daarna stil bleef hielden we het op uitspraken in “the heat of the moment”.
Vanavond echter vertelde ze dat ze zichzelf haat. Dat ze zichzelf lelijk vind (wil ook nooit op de foto en dat is de reden zegt ze nu), en dat als ze “weer eens iets doms heeft gedaan” zichzelf doodwenst. Toen we erover spraken en ik haar in alle veiligheid haar eigen gedachten zonder oordeel liet ventileren (hoe aangeslagen ik ook was), werd ze van het ene op het andere moment heel dwingend en eiste ze van me dat ik bevestigde dat ze lelijk is. Ze werd steeds bozer toen ik aangaf dat ik dat anders zag (met respect naar haar mening toe), en ze begon fysiek te dreigen. Een heel gedoe, waarbij ik rustig ben gebleven terwijl het me zo pijn deed dat mijn lieve, kleine kind van 6 met dit soort zware thema’s bezig is. Ze is nooit onbevangen geweest. En ik en mijn vriend maken ons inmiddels echt zorgen.
Herkennen jullie dit gedrag? Heeft iemand hier ervaring mee? Ze is zo anders dan haar vrienden, de kinderen uit onze buurt of de kinderen van mijn vriendenkring..
(Kleine aanvullingen op een inmiddels lang verhaal: ik kan me niet voorstellen dat ze wordt gepest. Niets wijst daarop; ze lijkt goed te liggen in de klas. Verder lijken de kenmerken van hoogsensitiviteit op haar geschreven te zijn.. )
Mijn dochter is een wat zwaarmoedig, slim en gevoelig meisje. Temperamentvol, maar toont op school tegelijkertijd een hoog aanpassingsvermogen (laat niet zien dat ze bepaalde lesstof allang beheerst, laat vriendjes de baas over haar spelen, ..). Ze is een kat uit de boom kijker, wacht met iets te doen tot ze snapt hoe het moet en doet het dan in 1 keer goed (of doet het niet; agv faalangst vermoed ik). Weegt eerst risico’s af voordat ze ergens aan begint en houdt niet van veranderingen of grote groepen mensen (vooral als zij ze niet kent). Ze heeft lieve vrienden, en hoewel ze vaak wat geremder is in haar gedrag, kan ze echt lol met haar vrienden hebben en haar vrienden zijn ook echt gek op haar.
De laatste tijd heeft ze vaker woedeaanvallen. Zegt dan dat wij haar niet begrijpen. Een enkele keer heeft ze gezegd dat zij zichzelf lelijk vind, en onlangs zei ze toen ze zich verveelde zelfs dat ze dood wilde. Ook heeft ze wel eens gezegd dat ze zich alleen voelt op school omdat haar vrienden andere interesses hebben. Ik ben hiervan geschrokken en het in de gaten gaan houden, maar omdat het slechts incidenten leken, ze veel speelafspraakjes heeft, en het daarna stil bleef hielden we het op uitspraken in “the heat of the moment”.
Vanavond echter vertelde ze dat ze zichzelf haat. Dat ze zichzelf lelijk vind (wil ook nooit op de foto en dat is de reden zegt ze nu), en dat als ze “weer eens iets doms heeft gedaan” zichzelf doodwenst. Toen we erover spraken en ik haar in alle veiligheid haar eigen gedachten zonder oordeel liet ventileren (hoe aangeslagen ik ook was), werd ze van het ene op het andere moment heel dwingend en eiste ze van me dat ik bevestigde dat ze lelijk is. Ze werd steeds bozer toen ik aangaf dat ik dat anders zag (met respect naar haar mening toe), en ze begon fysiek te dreigen. Een heel gedoe, waarbij ik rustig ben gebleven terwijl het me zo pijn deed dat mijn lieve, kleine kind van 6 met dit soort zware thema’s bezig is. Ze is nooit onbevangen geweest. En ik en mijn vriend maken ons inmiddels echt zorgen.
Herkennen jullie dit gedrag? Heeft iemand hier ervaring mee? Ze is zo anders dan haar vrienden, de kinderen uit onze buurt of de kinderen van mijn vriendenkring..
(Kleine aanvullingen op een inmiddels lang verhaal: ik kan me niet voorstellen dat ze wordt gepest. Niets wijst daarop; ze lijkt goed te liggen in de klas. Verder lijken de kenmerken van hoogsensitiviteit op haar geschreven te zijn.. )
zondag 31 maart 2019 10:07
Je verhaal komt me op sommige vlakken bekend voor. Zoek professionele hulp, want dit kunnen jullie niet alleen oplossen. Laat je niet in verwarring brengen door mensen die zeggen dat het aan de school ligt, of aan jullie opvoeding, of dat alle kinderen tegenwoordig verwend zijn. Dat kan allemaal best wel zo zijn, maar dat merk je dan vanzelf als er iemand gesprekken met jullie dochter en jullie gaat voeren.
En veel sterkte, want ik weet hoe verdrietig en leeg het je kan laten voelen als je kind zich zo slecht voelt en zo negatief is over zichzelf.
En veel sterkte, want ik weet hoe verdrietig en leeg het je kan laten voelen als je kind zich zo slecht voelt en zo negatief is over zichzelf.
zondag 31 maart 2019 10:30
Marigold1986 schreef: ↑30-03-2019 23:08Ja... hoogsensitiviteit moest ik ook meteen aan denken. Ze lijkt, ondanks positieve ervaringen, erg onzeker over zich zelf en heeft blijkbaar torenhoge verwachtingen van zichzelf.
Ontzettend moeilijk én pijnlijk inderdaad. Ik heb hier alleen zélf ervaring mee (ook hoogsensitief). Ik vond mezelf nooit, maar dan ook nooit goed genoeg. Dat destructieve kwam bij mij later pas.
Ik vermoed dat ze elke dag, elke gebeurtenis zeer intens ervaart en er veel en lang over na blijft denken. Dus als het onder de meiden over uiterlijk gaat, betrekt ze dat wellicht direct op haar zelf. En andere dingen dus ook...
Sorry als ik warrig klink. Ik probeer te graven in mijn eigen hoogsensitieve jeugd en welke gevoelens daarbij allemaal kwamen kijken...
Dat 6 jarige meisjes al over uiterlijk in de zin van mooi en lelijk praten, vind ik wel een beetje erg. Zitten die meisjes al op instagram te scrollen ofzo?
Treurig dat TO's dochter haar uiterlijk nu al zo streng beoordeelt.
Ik zou een goede kinderpsycholoog zoeken.
Veel sterkte voor TO
anoniem_63ed2e0ad2db9 wijzigde dit bericht op 31-03-2019 13:23
0.66% gewijzigd
zondag 31 maart 2019 10:30
Betty_Slocombe schreef: ↑31-03-2019 10:18Dan moet je wel een hoge tolerantie voor geneuzel hebben, trouwens.
zondag 31 maart 2019 10:42
Professionele hulp zoeken klinkt logisch, maar zou in haar geval ook verkeerd kunnen uitpakken. Ze is slim; als je hier 'professionele hulp' voor haar bij zoekt, is dat voor haar een bevestiging dat er iets mis met haar is. Als je per se professionele hulp wilt zoeken, zou het goed zijn om eerst professionele hulp te zoeken voor jullie zelf, voor het omgaan met haar en de opvoeding.
En wat dat zoeken naar bevestiging betreft van haar; ik zou daar niet al te laconiek mee omgaan. Als ze van jou wil horen dat je haar lelijk vindt, moet je daar niet grappig over doen. Maar zou je haar heel duidelijk moeten maken dat je heel veel van haar houdt, dat je haar mooi vindt, dat ze goed is zoals ze is e.d. Zeg dit soort dingen drie keer per dag tegen haar. Ze heeft het nodig.
En wat dat zoeken naar bevestiging betreft van haar; ik zou daar niet al te laconiek mee omgaan. Als ze van jou wil horen dat je haar lelijk vindt, moet je daar niet grappig over doen. Maar zou je haar heel duidelijk moeten maken dat je heel veel van haar houdt, dat je haar mooi vindt, dat ze goed is zoals ze is e.d. Zeg dit soort dingen drie keer per dag tegen haar. Ze heeft het nodig.
zondag 31 maart 2019 10:43
Ik denk dat je het goed doet zo.Het-groepje schreef: ↑31-03-2019 08:51Dank je, hier heb ik wat aan.
Ik merk zelf dat ik van nature de neiging heb omdat het zo vaak herhaald wordt van ' jaja we weten het'.
Ook omdat ikzelf als kind mishandeld en verwaarloosd ben kan ik het leventje wat hij heeft niet rijmen met zijn uitlatingen.
Maar dit is zijn realiteit.
Dus daar worstel ik ook mee, ook voor mezelf een kinderachtig 'niemand om mij heen wordt gelukkig van mij'
Omdat ik bij een ander stel in de omgeving zie wat voor druk je kunt leggen op je kind als je maar wil en eist dat het gelukkig is wil ik dat ook niet.
Wij hebben begrepen dat je het beste wel op het gevoel kunt ingaan, dus fysiek dichtbij en 'troosten' maar dan met woorden zonder inhoud en fysiek.
Dus niet alleen laten huilen, niet afzonderen.
En de nadruk leggen op helpende gedachtes en de niet helpende gedachtes op een ander moment benoemen, kort, maar niet tijdens zo'n episode.
Mijn kind is verbaal redelijk sterk en gaar dan helemaal in de ja maar.
En ook dingen verzinnen of overdrijven en dan wordt het groter.
Van 'ik had ruzie met een vriendje' naar 'iedereen haat me' inclusief alle dingen ooit die hen hebben gekwetst.
Dus heel erg op 'wat is feitelijk waar' en ' wat helpt je'.
Wat je schrijft over hoe het gaat bij je kind, herken ik als kind. Dat is je kind zelf niet, maar het depressie monster.
Ze kan daar niks aan doen. Wel hoe er nee om te leren gaan.
Misschien kun je daar ook nog wat mee. Zou ook fijn zijn als je kind dat onderscheid ziet. Dit ben ik en dat is het nare monster die vervelende dingen zegt. En dan bijvoorbeeld een doos maken, waar ze de nare gedachten in kan doen.
Bij mij is het helaas nooit over gegaan. Ik kan er wel beter mee omgaan. Chronische depressie heet het bij mij.
Goed dat je nadruk legt op helpende gedachten. Volgens mij doe je het top!
zondag 31 maart 2019 10:55
Het is niet alleen slecht zelfbeeld; ik denk dat dit meer het gevolg van haar denkwijze is. De meeste woedeaanvallen tot nu toe gingen bijv over rechtvaardigheid.
Onlangs werd een meisje in de speeltuin streng toegesproken door haar oma. Het viel op; leverde bij meerdere omstanders omhooggetrokken wenkbrauwen op. Dit heeft mijn dochter heel lang bezig gehouden. Waarom deed die oma zo? Ik vind het zielig voor het meisje, etc.
Ze kijkt zonder problemen harry potter of andere spannende films. Daar geniet ze van. Maar als het realistisch is en heeft met onrecht te maken dan laat ze het niet los. Ze werd bijv meerdere malen huilend wakker van het sinterklaasjournaal. Omdat daar een Piet werd buitengesloten terwijl hij juist goede dingen wilde doen.
Het is fijn om even van me af te schrijven en mijn gedachten te ordenen. En ook jullie bevestiging dat dit anders dan gemiddeld gedrag is. Ik heb psychologie gestudeerd, en heb een behoorlijke dosis zelfreflectie. En geloof dat we dingen anders hadden kunnen doen en sta open om het op een andere boeg te gaan gooien. Maar ik geloof niet dat onze wijze van opvoeding de hoofdfactor hier is..
Onlangs werd een meisje in de speeltuin streng toegesproken door haar oma. Het viel op; leverde bij meerdere omstanders omhooggetrokken wenkbrauwen op. Dit heeft mijn dochter heel lang bezig gehouden. Waarom deed die oma zo? Ik vind het zielig voor het meisje, etc.
Ze kijkt zonder problemen harry potter of andere spannende films. Daar geniet ze van. Maar als het realistisch is en heeft met onrecht te maken dan laat ze het niet los. Ze werd bijv meerdere malen huilend wakker van het sinterklaasjournaal. Omdat daar een Piet werd buitengesloten terwijl hij juist goede dingen wilde doen.
Het is fijn om even van me af te schrijven en mijn gedachten te ordenen. En ook jullie bevestiging dat dit anders dan gemiddeld gedrag is. Ik heb psychologie gestudeerd, en heb een behoorlijke dosis zelfreflectie. En geloof dat we dingen anders hadden kunnen doen en sta open om het op een andere boeg te gaan gooien. Maar ik geloof niet dat onze wijze van opvoeding de hoofdfactor hier is..
_horizon_ wijzigde dit bericht op 31-03-2019 11:43
6.51% gewijzigd
zondag 31 maart 2019 10:55
Betty_Slocombe schreef: ↑31-03-2019 10:18Dan moet je wel een hoge tolerantie voor geneuzel hebben, trouwens.
nu heb ik echt zin om daar te gaan kijken
zondag 31 maart 2019 11:00
Ik zeg de hele dag door hoe lief en mooi ik haar vind. Dat ik van haar houd ongeacht haar gedrag.Cazandra schreef: ↑31-03-2019 10:42Professionele hulp zoeken klinkt logisch, maar zou in haar geval ook verkeerd kunnen uitpakken. Ze is slim; als je hier 'professionele hulp' voor haar bij zoekt, is dat voor haar een bevestiging dat er iets mis met haar is. Als je per se professionele hulp wilt zoeken, zou het goed zijn om eerst professionele hulp te zoeken voor jullie zelf, voor het omgaan met haar en de opvoeding.
En wat dat zoeken naar bevestiging betreft van haar; ik zou daar niet al te laconiek mee omgaan. Als ze van jou wil horen dat je haar lelijk vindt, moet je daar niet grappig over doen. Maar zou je haar heel duidelijk moeten maken dat je heel veel van haar houdt, dat je haar mooi vindt, dat ze goed is zoals ze is e.d. Zeg dit soort dingen drie keer per dag tegen haar. Ze heeft het nodig.
Snap je post; maar ik zou nooit een grap over haar gevoelens maken. De strekking van ons gesprek was dat je elkaars gedachten moet respecteren en dat je andere mensen niet mag dwingen iets te zeggen wat ze niet willen zeggen of waar ze zelf niet in geloven. “Stel je voor dat ik je nu zou dwingen te zeggen dat je brocolli het allerlekkerste van de wereld vind. Zeg het maar. ‘Ik houd van broccolli en ik wil nu broccolli eten’”. Dat hielp om haar even uit de situatie te halen en toen zei ze lachend dat ze dat nooit zou zeggen.
zondag 31 maart 2019 11:09
Dit ja.
En kijk uit met het feit dat je zelf psycholoog bent. Als ouder heb je een blinde vlek wat betreft je kind en gewenning mbt gedrag. Laat een neutraal iemand eens meekijken, een speltherapeut is denk ik een goed begin, dan maak je niet al heel zwaar qua hulp maar krijg je wellicht wel een reële kijk op het gedrag.
zondag 31 maart 2019 12:03
Ja, ook vanuit hier sterkte!Marigold1986 schreef: ↑31-03-2019 00:06Hè meid, wat naar... Wat een onmogelijke strijd zo. Ik kan kan me voorstellen dat de het huilen je nader staat dan het lachen. Moe, maar ook zorgen voor hoe hier mee verder.
Heel veel sterkte gewenst
zondag 31 maart 2019 12:32
Maar waarom mensonterend?appels-peren schreef: ↑31-03-2019 01:21Een noodzakelijk kwaad om hulp en aanpassingen te krijgen.. laat je daar ook niet door misleiden, het lijkt wel alsof Nederland verslaafd is aan etiketten! Pas wanneer het gediagnosticeerd (in een hokje geplaatst) is , kan er hulp ingezet worden. Ik vind het afschuwelijk!
Een etiket kleeft aan een kind, jarenlang, want het is immers geregistreerd. Van een etiket afkomen is zo makkelijk niet. Eenmaal een etiket en je wordt benaderd naar gelang je etiket. Ik vind dat zo mens(kind)onterend!
Mijn ouders waren juist weer zo bang voor een etiket, precies zoals jij dat hier ook omschrijft, dat ik dus daardoor nooit hulp heb gehad en helemaal ontspoord ben geraakt.
Ik moest dus de schone schijn ophouden en het allemaal alleen oplossen en ondanks dat ik op een gegeven moment mij voor hen en de buitenwereld zo kon gedragen dat het minder opviel was ik vanbinnen diep ongelukkig en in de war.
Meerdere malen heb ik hen signalen gegeven en zelfs toen ik wat ouder was gevraagd of ik alsjeblieft naar een psycholoog mocht, omdat ik vanbinnen wist dat er met mij iets niet klopte.
Maar zij zeiden gewoon dat ik goed was zoals ik was en dus kreeg ik geen hulp.
Ik wist zeker dat ze minder van mij hielden als ik gewoon mezelf was.
Ik had heel graag een etiket gekregen als dat had betekend dat ik wat meer hulp kreeg.
Ik liep uiteindelijk helemaal verloren toen ik in de tienerleeftijd kwam en tot op de dag van vandaag heb ik het er moeilijk mee.
En dat plakt óók.
zondag 31 maart 2019 12:38
Dat deden mijn ouders bij mij ook, bevestiging geven, veel complimenten.Cazandra schreef: ↑31-03-2019 10:42Professionele hulp zoeken klinkt logisch, maar zou in haar geval ook verkeerd kunnen uitpakken. Ze is slim; als je hier 'professionele hulp' voor haar bij zoekt, is dat voor haar een bevestiging dat er iets mis met haar is. Als je per se professionele hulp wilt zoeken, zou het goed zijn om eerst professionele hulp te zoeken voor jullie zelf, voor het omgaan met haar en de opvoeding.
En wat dat zoeken naar bevestiging betreft van haar; ik zou daar niet al te laconiek mee omgaan. Als ze van jou wil horen dat je haar lelijk vindt, moet je daar niet grappig over doen. Maar zou je haar heel duidelijk moeten maken dat je heel veel van haar houdt, dat je haar mooi vindt, dat ze goed is zoals ze is e.d. Zeg dit soort dingen drie keer per dag tegen haar. Ze heeft het nodig.
Het hielp geen zier.
Ik herken erg veel in het verhaal van de dochter.
Zelf denk ik bij mezelf aan ass.
Er zijn ook mensen die in het grijze gebied vallen, nét niet hoogbegaafd en nét niet autistisch genoeg voor de testen, maar wél met dezelfde problemen.
Ik zou professionele hulp inschakelen voor haar.
Dit gaat niet zomaar over met een paar complimenten.
zondag 31 maart 2019 13:06
zondag 31 maart 2019 13:09
_horizon_ schreef: ↑31-03-2019 00:22Zou dit het kunnen zijn? Het is best een bijzondere school, ik geloof ook echt in de didactische onderlegger, maar er is natuurlijk niet een one size fits all. Ik weet het niet.. Als ik alleen al zou voorstellen om eens bij een andere school te kijken zou er een heel drama ontstaan (want een verandering). Hoe kom je daar dan achter en waar doe je dan goed aan?
In welke zin?
zondag 31 maart 2019 13:18
_horizon_ schreef: ↑31-03-2019 08:32Twee dagen bso. En 1 sport. Ze wilde altijd op hockey, heeft op de wachtlijst gestaan maar toen het eenmaal zover was wilde ze niet meer. Wilde niet dat ze zo snel opgeeft, dus ze heeft een paar lessen moeten volgen. Maar het gevoel is gebleven dus we zijn een andere sport aan het zoeken. Twee weken geleden heeft ze een een proefles van een andere sport gedaan (geen teamsport, meer gericht op mentale training en oog-hand coordinatie) en dat lijkt schot in de roos.
Ze spreekt wel bijna iedere dag met iemand af (zit daar niet tussen). Nog liever zou ze hele dag achter scherm zitten, dus daar zijn duidelijke regels voor.
Vakanties zijn trouwens altijd heel fijn; ze wil altijd wel vakantie. Houden dan wel veel rekening met haar “handleiding”. Is intensief voor ons zijn als er geen andere kinderen in de huurt zijn. Ik geniet ervan, maar ze vraagt ook echt heel veel aandacht. Al vanaf de baby-tijd (was huilbaby en sliep weinig).
Zou dat wat zeggen denk je?
