Drama; kleding kopen met dochter, ze vindt niets mooi!

Drama in de stad! Ik was met een paar van mijn kinderen even naar de film en daarna shoppen. Hebben ze een hekel aan. Aan shoppen. Zeker nu. En ik kan ze geen ongelijk geven. Ik had even het gevoel de enige zwetende ouder in de stad te zijn, met veel te veel zware tassen om de armen. Zeurende en ontevreden kinderen in mijn kielzog. Ik was er even he-le-maal klaar mee. Ruzie in de stad. Op straat. Om kleding. Dochter lief vind mijn gekozen kleren voor haar lelijk. Ze vliegt altijd meteen op de fluor met glitter kleding af. Of de mini uitvoeringen van volwassen outfits. Alles wat zij in haar handen neemt, vind ik schreeuwend lelijk. Ze heeft een uitgesproken, nonsmaak, als je het mij vraagt. Ze valt voor echte aso-kleding, ordi-kleding. En ik wil best schipperen en haar een beetje meer haar gang laten gaan. Maar als ik haar zelf een outfit uit laat kiezen, dan is het echt zonder uitzondering altijd afschuwelijk. En daar wil ik mijn geld niet aan uitgeven. En zo wil ik mijn kinderen ook niet af leveren. Ze valt voor over de schouder truitjes met schreeuwerige opdrukken. Ze valt voor franjes, voor dingen als het huis anubis op een jurk, en kanten hemdjes. De C en A en de Bristol zijn favoriet, want iedereen uit haar school loopt daar in. Ik vind die 2 by far de meest afzichtelijke winkels die er maar zijn. Ik heb een hekel aan stripfiguren op een trui. Ik walg van kleding van de markt gemaakt van Lycra. Ik vind een meisje van 8 in een zwart nep leren legging met een zwart kanten opengewerkt jurkje en een hes van Anubis, met cowboy laarsjes en lakschoentjes met een hakje niet schattig. Die vind ik aso. Ik probeer haar uit te leggen dat kleding meer met je doet dan je alleen maar warm houden. Dat je jezelf er op een bepaalde manier mee profileert. Ik zeg niet dat het duur moet of van een of ander bekend merk. Ik hou niet van opdrukken, van vale kleurtjes, of pastels, ik hou niet van de kwaliteit van de C en A en de Skooter. Ik vind die kleding aso. Dat vind ík. Ik zeg niet dat de mensen die deze kleding dragen aso zíjn, maar ik hou er gewoon echt op geen enkele manier van. Als ik dan voor mezelf een zwart kanten jurkje voor de kerst pas is het van: jij mag wel en ik mag niet. Ik wil ook zulke kleding als jou. Ik draag altijd of iig vaak jurken en rokjes. Met hoge laarzen met hakken. Maar ik ben 35 en zij is 8. Ik ben die strijd zo zat. Nu heb ik accuut de helft van de gekochte kleding ter plekke geruild. Als madam het toch niet zou dragen, dan zou ik het wel eens eventjes terug brengen. Verwende snotneus. Drama natuurlijk. Bij de Didi uiteindelijk een compromis gesloten. Maar ik ben het ondertussen zo zat. De helft van de kleding die ik gekocht heb, kunnen linea recta marktplaats op. Of in de zak van Max. Ze is zo eigenzinnig. Ergens vind ik dat natuurlijk wel leuk, ik was en ben precies zo. Maar kom op: wij zijn echt geen types voor het soort kleding wat mijn dochter het liefste in haar kast zou zien. Ik ga voor kwaliteit en voor bepaalde kleuren. Ik koop vrijwel alles in de uitverkoop, dus heel veel geld ben ik er niet aan kwijt. Maar als ik kan kiezen tussen een Takko, Wibra of de Shooby bijvoorbeeld. Dan kies ik per direct voor die laatste. Misschien wel ietsjes duurder, maar dat kan ik missen en dat heb ik er graag voor over.

Wat overblijft is online shoppen. Maar ja, lang niet zo leuk. En bovendien evenzogoed drama's. Madam wil alleen online shoppen bij de H en M. Niets mis mee, op zich, je kan er zeker leuke dingen vinden. Denk aan de jongensspijkerbroeken. Maar zij kiest weer dat ene shirtje met die schreeuwerige opdruk. Met hello kitty bijvoorbeeld. En als ik ergens een hekel aan heb....juist!



Help wat moet ik doen??

Oud geld, nieuw geld.

Het zal allemaal wel.

Ik ben er eentje van oud en nieuw geld.

En als men zegt dat nieuw geld het ergste is, dan ben ik het met jullie oneens.

Dat oud geld wel weet hoe het hoort betekend niet dat nieuw geld het niet kan leren.

Daar horen inderdaad ook bepaalde kleren bij.

Presentatie.

Je weet wel.



Iets wat oud geld wellicht generaties lang van nature zich eigen heeft gemaakt, mag iemand met nieuw geld ook toch best leren.

Je ziet de kinderen van oud geld toch echt zelden in ordinarie kledij voorbij komen. Waar of niet?



En soms is het inderdaad nodig om aan te stippen wat je achtergrond is, wat is daar mis mee?

Ik vind het eerder overkomen als jaloezie om daar altijd wat van te willen zeggen.



Het maakt nml ook niets uit. Maar in deze discussie dan weer wel.



En waar je mee omgaat raak je mee besmet. En soort zoekt soort enzo. Het is toch een bepaalde interesse, presentatie, voorkomen, en niveau, wat je aantrekt in die ander.



Maar om misverstanden te voorkomen. Ik woon niet echt in het gooi, wel in een soortgelijk dorp. Hier kom ik vandaan, hier kennen ze mij. Ik ben ook een behoorlijke rebel geweest. En ze hebben best eventjes aan me moeten wennen. Maar inmiddels ben ik volledig geaccepteerd.



En hoewel het er niet toe zou moeten doen doet het het wel.

Je kijkt onwillekeurig toch naar het totaal plaatje van een gezin. Een kind. Dat zegt nml meer dan duizend woorden.

Ik vind het raar dat iedereen zich daar hier zo over opwind. Ik zeg gewoon wat de rest denkt.



Maar goed anders blijf je toch lekker je kont tegen de krib gooien. Mij een biet hoor. Ik slaap er echt geen nacht minder om