Drama; kleding kopen met dochter, ze vindt niets mooi!

Drama in de stad! Ik was met een paar van mijn kinderen even naar de film en daarna shoppen. Hebben ze een hekel aan. Aan shoppen. Zeker nu. En ik kan ze geen ongelijk geven. Ik had even het gevoel de enige zwetende ouder in de stad te zijn, met veel te veel zware tassen om de armen. Zeurende en ontevreden kinderen in mijn kielzog. Ik was er even he-le-maal klaar mee. Ruzie in de stad. Op straat. Om kleding. Dochter lief vind mijn gekozen kleren voor haar lelijk. Ze vliegt altijd meteen op de fluor met glitter kleding af. Of de mini uitvoeringen van volwassen outfits. Alles wat zij in haar handen neemt, vind ik schreeuwend lelijk. Ze heeft een uitgesproken, nonsmaak, als je het mij vraagt. Ze valt voor echte aso-kleding, ordi-kleding. En ik wil best schipperen en haar een beetje meer haar gang laten gaan. Maar als ik haar zelf een outfit uit laat kiezen, dan is het echt zonder uitzondering altijd afschuwelijk. En daar wil ik mijn geld niet aan uitgeven. En zo wil ik mijn kinderen ook niet af leveren. Ze valt voor over de schouder truitjes met schreeuwerige opdrukken. Ze valt voor franjes, voor dingen als het huis anubis op een jurk, en kanten hemdjes. De C en A en de Bristol zijn favoriet, want iedereen uit haar school loopt daar in. Ik vind die 2 by far de meest afzichtelijke winkels die er maar zijn. Ik heb een hekel aan stripfiguren op een trui. Ik walg van kleding van de markt gemaakt van Lycra. Ik vind een meisje van 8 in een zwart nep leren legging met een zwart kanten opengewerkt jurkje en een hes van Anubis, met cowboy laarsjes en lakschoentjes met een hakje niet schattig. Die vind ik aso. Ik probeer haar uit te leggen dat kleding meer met je doet dan je alleen maar warm houden. Dat je jezelf er op een bepaalde manier mee profileert. Ik zeg niet dat het duur moet of van een of ander bekend merk. Ik hou niet van opdrukken, van vale kleurtjes, of pastels, ik hou niet van de kwaliteit van de C en A en de Skooter. Ik vind die kleding aso. Dat vind ík. Ik zeg niet dat de mensen die deze kleding dragen aso zíjn, maar ik hou er gewoon echt op geen enkele manier van. Als ik dan voor mezelf een zwart kanten jurkje voor de kerst pas is het van: jij mag wel en ik mag niet. Ik wil ook zulke kleding als jou. Ik draag altijd of iig vaak jurken en rokjes. Met hoge laarzen met hakken. Maar ik ben 35 en zij is 8. Ik ben die strijd zo zat. Nu heb ik accuut de helft van de gekochte kleding ter plekke geruild. Als madam het toch niet zou dragen, dan zou ik het wel eens eventjes terug brengen. Verwende snotneus. Drama natuurlijk. Bij de Didi uiteindelijk een compromis gesloten. Maar ik ben het ondertussen zo zat. De helft van de kleding die ik gekocht heb, kunnen linea recta marktplaats op. Of in de zak van Max. Ze is zo eigenzinnig. Ergens vind ik dat natuurlijk wel leuk, ik was en ben precies zo. Maar kom op: wij zijn echt geen types voor het soort kleding wat mijn dochter het liefste in haar kast zou zien. Ik ga voor kwaliteit en voor bepaalde kleuren. Ik koop vrijwel alles in de uitverkoop, dus heel veel geld ben ik er niet aan kwijt. Maar als ik kan kiezen tussen een Takko, Wibra of de Shooby bijvoorbeeld. Dan kies ik per direct voor die laatste. Misschien wel ietsjes duurder, maar dat kan ik missen en dat heb ik er graag voor over.

Wat overblijft is online shoppen. Maar ja, lang niet zo leuk. En bovendien evenzogoed drama's. Madam wil alleen online shoppen bij de H en M. Niets mis mee, op zich, je kan er zeker leuke dingen vinden. Denk aan de jongensspijkerbroeken. Maar zij kiest weer dat ene shirtje met die schreeuwerige opdruk. Met hello kitty bijvoorbeeld. En als ik ergens een hekel aan heb....juist!



Help wat moet ik doen??

Ik heb geen ruzie meer gehad met mijn dochters hoor. We hebben het nu vooral de hele dag over wat nou ordi is en wat niet. Zo erg dat ze aan de kassa vragen of wat die mevrouw aan heeft ook ordi is!

Als ik even voor mezelf mag spreken: nee dat vind ik niet.

Het wordt een beetje uit zijn verband gerukt hoor.

Willen we niet allemaal ( oké bijna allemaal dan) ergens bij horen, bewust of onbewust? En is het niet onze taak als ouders, om dat, als ze nog jong zijn, een beetje bij te sturen?

Wij vinden bepaalde vrienden toch ook niet geschikt? Of bepaalde sporten, instrumenten, of anderzijds?

Wij zijn er toch om ze te begeleiden, te coachen, zoals wij denken, dat het goed is?

Of dat ook goed ís, is de vraag, maar wij regeren ook vanuit ons eigen referentie kader.



Ik heb dit onderwerp voor de gein eens in mijn vriendengroep gegooid. En zo apart, dat zij het allemaal heel roerend met mijn visie eens zijn. Hun jonge kinderen zijn presentatie technisch ook een verlengstuk van hun ouders. Niet omdat zij mini-me's willen creëren, of klonen van zichzelf, maar omdat je als gezin toch iets wilt uitstralen.



Mag je het mee oneens zijn, dat vind ik prima. Zo houd je een discussie ook gaande. Maar om hier nou ruzie om te gaan maken, met nare verwijten te gaan strooien, dat is het niet waard hoor. Zo zwaar is het onderwerp nu ook al weer niet.



Have a nice begin of the week.

quote:Maleficent schreef op 03 januari 2011 @ 08:46:

[...]





God, dat lijkt me ook vermoeiend.

Arme dochter.Zielig he? Ik zou het amk alvast maar inlichten

Ach weet je, trekken we niet allemaal bepaalde kleding aan. Hebben we niet allemaal ( bijna allemaal) een bepaalde stijl.



Kijk creativiteit in je kleding keuze, dat kan ik zeker, op een bepaalde leeftijd, waarderen. Dat is denk ik, ook nodig om je persoonlijkheid te ontwikkelen. Dat hoeft niet, maar ik kan me er zeker wel iets bij voorstellen. Zeker als ik naar mijn eigen pubers kijk, die nog midden in hun ontwikkeling en zoektocht zitten. Dat rem ik dan ook zeker niet af. Ik stuur het wat bij, maar rem het niet af.



Waar het mijn jonge kinderen betreft, denk ik daar vooralsnog toch ietsjes anders over.



Net zoals sommigen als kuddedieren en masse aan de drollevanger gaan, of er juist totaal op tegen zijn. Het is allemaal een uiting van je persoonlijkheid. Of je dat nu wilt of niet.

Ook als het je, zo gezegd, niets boeit, straal je met die houding iets uit. En hoor je, jawel, toch weer bij een groepje.

Waarom dat verzetten? Het heeft helemaal geen zin. En waarom? Wat is er in godsnaam zo erg aan bij een groep horen? Wij mensen zijn oha kudde dieren. Uitzonderingen daargelaten. En met onze presentatie ( kleding, haar, make-up en aanverwanten) laten wij zien wie wij zijn. Dat is al zo oud als de weg naar Rome, en zo natuurlijk als wat.

Dat is dat ook wens voor mijn gezin, vind ik zo klaar als een klontje.

Ik vind echt dat jullie moeilijk doen om het moeilijk doen.

En overdrijven. Heel erg overdrijven.

Want mijn kind ís niet zielig. Kom op zeg!

Ach Voornu en Maleficent, wat doen jullie toch ontzettend moeilijk.

Ik ben helemaal niet obsessief. Ik ben gewoon realistisch. Als je dat als obsessief wilt bestempelen; ga je gang. Maar 1 keer is genoeg. Het is me duidelijk dat bepaalde mensen het gewoon pertinent met mij oneens willen zijn. Prima. Maar laten we elkaar dan ajb in onze waarde laten. Zoveel mensen, zoveel wensen, zoveel meningen, zoveel verschillen. En dat mag. Dat kan, dat is oké.



En die ruzie in de stad had alles te maken met dat drammerige, dat gezeur, die houding van mijn verwende prinsesje. Ik wil ik wil ik wil!

Ze heeft tot op een bepaalde hoogte iets te willen. Maar ik heb daarin nog altijd het laatste woord. Dat is niet zielig. Dat heet opvoeden!



( en hebben niet alle kinderen op een bepaald moment die fase dat ze de kont tegen de krib gooien? ik ben iig realistisch genoeg om te erkennen dat ik niet louter engeltjes heb gebaard)

Nou wat is het probleem dan?

Dat is toch niet zielig dat ik haar spelenderwijs iets probeer uit te leggen!!

Tuurlijk ben je wel bezig met de uitstraling van je gezin. Niet elke dag, en niet altijd even bewust. Maar denk maar eens goed na. Op welke school zitten je kinderen, en waarom. Op welke sporten zitten ze, of welke buitenschoolse activiteiten beoefenen ze. Zitten ze op de opvang, en zo ja op welke dan wel en waarom. Krijgen ze zakgeld, of kleedgeld, hoeveel en waarom. Hoe laat gaan ze naar bed, mogen ze bepaalde tv programma's zien, mogen ze een laptop op hun kamer, en onbeperkt op msn.

Vind je het prima als je kind van pak hem beet 10 met minirokjes en laarzen met een hakje naar school wil, omdat ze dat mooi vindt, of probeer je haar met zachte hand uit te leggen dat dat misschien niet zo handig is. Zeg je desnoods dat het te koud is? Maar bedoel je in feite precies hetzelfde.

Kam je 's morgens het haar van je 6 jarige, en knoop je er een degelijke vlecht in, of laat je het ongekamd hangen, omdat het je niet boeit.

Wat trekken ze aan bij gym, is dat een rose ballet pakje, of een joggingbroek met t-shirt en waarom dan wel. Wat voor badpak of bikini heeft je kleuter? Als ze perse eentje wil met van die kleine driehoekjes in een blingbling kleur, sta je dat dan toe omdat ze haar eigen mening en smaak moet kunnen ontwikkelen. Waar ga je dit jaar naartoe op vakantie en waarom.

Wat voor werk doe je, wat voor werkt doet je man, en wat voor werk doen je vrienden. In wat voor auto rij je en waarom. In wat voor huis woon je, en waarom. Hoe is je huis ingericht, de kamers van je kinderen. Hebben ze daar een stem in. En als ze hun hele muur met stickers willen beplakken, mag dat dan omdat je vindt dat ze hun eigen smaak moeten kunnen ontwikkelen of zeg je: dat wil ik niet hebben want dat is zonde van de muur. Wat net zoveel betekend als: ik wil liever niet dat je die kleding aan doet, want dat vind ik zonde van jouw als persoon.

Heb je huisdieren en zo ja hoeveel, welke en waarom.

Lees je de krant en zo ja welke?

Heb je abonnementen op het een of ander, en zo ja welke en waarom. Doe je zelf aan sport en zo ja wat doe je dan, met wie en waarom. Heb je een eigen muziek smaak, hoe is die tot stand gekomen en hoe kan dat?

Mag je jonge kind overal naar luisteren, ook als dat op jonge leeftijd gangsta rap is. Mogen ze harde metal luisteren met satanische teksten omdat ze dat mooi vinden, of prefereer je kinderen voor kinderen voor je kind?

Zomaar een paar voorbeelden.

Natuurlijk zijn we allemaal verschillend, maar ergens ook heel erg hetzelfde: we willen allemaal ergens bij horen en bewust of onbewust worden onze dagelijkse keuzes afgemeten aan die groep waar we ons onder begeven. De ene keer iets meer en de andere keer iets minder. Zo heeft je basis, het nest waar je uit komt, ook behoorlijke langlopende invloed op de persoon die je vandaag de dag bent.

Er valt niet zo veel mee oneens te zijn. Dit is gewoon zoals het is. En dan?

En dan baal ik nog steeds van het feit dat ik die ruzies steeds heb met mijn kind.

Gelukkig gaat het tegenwoordig al stukken beter. Sinds ik haar enkele begrippen heb uitgelegd.

Shala, even een kleine noot: het is best mogelijk om een discussie te hebben terwijl je het allemaal met elkaar eens bent. Er valt inhoudelijk nog genoeg van gedachten te wisselen.

Maleficent, ik ben vandaag in een goede bui.