Kinderen
alle pijlers
HELLP en pre-eclampsie
maandag 18 januari 2010 om 22:13
Het is nu bijna drie maanden geleden, maar ik besef nog steeds niet helemaal dat dit onderwerp over mezelf gaat .
Eind oktober was ik 30 weken zwanger en kreeg ik een hoge bloeddruk die in een paar dagen té hoog werd zodat ik opgenomen moest worden in het zkhs.
De bloeddruk daalde maar niet en ik kreeg allerlei medicijnen en infusen maar niets hielp. Donderdag fiets ik nog naar de VK en die woensdag erop wordt mijn zoon met een spoedkeizersnee gehaald omdat hij volgens het CTG het niet meer trok.
Als ik er nog aan denk dat ik dat zwarte lijntje op het papier naar beneden zag tuimelen richting de nul, de vpk duwde me geschrokken op mijn zij en een collega kwam uit de post aangerend. Nu ik het opschrijf lopen de tranen over mijn wangen, maar op dat moment was ik zo ziek dat ik de reactie maar overdreven vond.
Een paar uur later word mijn zoon geboren met 31 weken en 1,5 kilo. Ralph doet het meteen goed en was wel erg klein natuurlijk, maar hij groeit braaf door in de couveuse tot alle slangetjes los mogen (wat een dag was dat!) Op 10 december is hij 2,2 kilo en mag hij naar huis. Nu hebben we een 'gewone' pasgeboren baby thuis en begin ik me te realiseren wat er is gebeurd.
Vandaag is weer zo'n tranen dag. Het valt me erg tegen en ik zou zo graag al meer energie hebben. Tijdens het koken vanavond raakte ik helemaal de kluts kwijt omdat ik drie pannen had opstaan en het overzicht gewoon kwijtraakte. Zo ken ik mezelf helemaal niet. Ik heb het mezelf een tijdje gegund om 'ziek' te zijn, maar nu merk ik dat ik het zat begin te worden en weer gewoon wil doen.
Als ik al niet eens kan koken, hoe moet het dan met werken straks?
Ik weet ook wel dat wij heel erg geluk gehad hebben. Ralph en ik zijn er allebij nog en de complicaties zijn minimaal geweest. Ik heb veel moeders gesproken die hele andere ervaringen hebben en dat is wel moeilijk. Dan heb ik helemaal zo iets van: ik mag niet klagen.
Ik ben benieuwd of er mensen zijn met vergelijkbare ervaringen en natuurlijk of die tips hebben.
Eind oktober was ik 30 weken zwanger en kreeg ik een hoge bloeddruk die in een paar dagen té hoog werd zodat ik opgenomen moest worden in het zkhs.
De bloeddruk daalde maar niet en ik kreeg allerlei medicijnen en infusen maar niets hielp. Donderdag fiets ik nog naar de VK en die woensdag erop wordt mijn zoon met een spoedkeizersnee gehaald omdat hij volgens het CTG het niet meer trok.
Als ik er nog aan denk dat ik dat zwarte lijntje op het papier naar beneden zag tuimelen richting de nul, de vpk duwde me geschrokken op mijn zij en een collega kwam uit de post aangerend. Nu ik het opschrijf lopen de tranen over mijn wangen, maar op dat moment was ik zo ziek dat ik de reactie maar overdreven vond.
Een paar uur later word mijn zoon geboren met 31 weken en 1,5 kilo. Ralph doet het meteen goed en was wel erg klein natuurlijk, maar hij groeit braaf door in de couveuse tot alle slangetjes los mogen (wat een dag was dat!) Op 10 december is hij 2,2 kilo en mag hij naar huis. Nu hebben we een 'gewone' pasgeboren baby thuis en begin ik me te realiseren wat er is gebeurd.
Vandaag is weer zo'n tranen dag. Het valt me erg tegen en ik zou zo graag al meer energie hebben. Tijdens het koken vanavond raakte ik helemaal de kluts kwijt omdat ik drie pannen had opstaan en het overzicht gewoon kwijtraakte. Zo ken ik mezelf helemaal niet. Ik heb het mezelf een tijdje gegund om 'ziek' te zijn, maar nu merk ik dat ik het zat begin te worden en weer gewoon wil doen.
Als ik al niet eens kan koken, hoe moet het dan met werken straks?
Ik weet ook wel dat wij heel erg geluk gehad hebben. Ralph en ik zijn er allebij nog en de complicaties zijn minimaal geweest. Ik heb veel moeders gesproken die hele andere ervaringen hebben en dat is wel moeilijk. Dan heb ik helemaal zo iets van: ik mag niet klagen.
Ik ben benieuwd of er mensen zijn met vergelijkbare ervaringen en natuurlijk of die tips hebben.
vrijdag 29 januari 2010 om 15:45
Wat mij vooral is bijgebleven is het onbegrip van veel mensen, je bent bevallen dus wat zeur je nou?? En het allerergste was voor mij dat ik bij de jongste 4 weken in het ziekenhuis moest liggen, mijn zoontje van toen 1,5 bij opa en oma moest blijven en dat hij van de zuster niet bij me mocht in het ziekenhuis. Op de afdeling was er namelijk ook bezoek van 11 tot 12 ( geloof ik , weet het niet meer zeker) en voordat opa en oma hem meenamen wilde hij nog afscheid van me nemen, het mocht niet, was te druk. Tranen tranen tranen heb ik gehuild want wij wonen in ZH en opa en oma in NH dus jullie begrijpen dat ik hem niet heel veel heb gezien. Het was ook nog rond de Sint tijd dus ik heb me zo rot gevoeld daarover.
Al met al kan ik niet zeggen dat ik kinderen krijgen het mooiste vind, die roze wolk heb ik echt niet gehad, zwart was ie, gitzwart. En ik kan nog steeds geen verhalen over thuisbevallingen zien, daar word ik heel emotioneel van. Want ook dat was een drama op zich, 2 x ingeleid worden, vreselijk. Bij de oudste ging het niet goed omdat hij gek lag en de jongste dat ging gewoon niet goed. Ik kan daar ook nog steeds moeilijk over praten of schrijven.
Al met al kan ik niet zeggen dat ik kinderen krijgen het mooiste vind, die roze wolk heb ik echt niet gehad, zwart was ie, gitzwart. En ik kan nog steeds geen verhalen over thuisbevallingen zien, daar word ik heel emotioneel van. Want ook dat was een drama op zich, 2 x ingeleid worden, vreselijk. Bij de oudste ging het niet goed omdat hij gek lag en de jongste dat ging gewoon niet goed. Ik kan daar ook nog steeds moeilijk over praten of schrijven.
vrijdag 29 januari 2010 om 16:06
Fabindia, ik herken het. Ik ondervond erg veel onbegrip in mijn omgeving over het hele HELLP/Pre-eclampsie circus in mijn omgeving en heb me het eerste jaar na de geboorte van mijn zoontjes erg eenzaam gevoeld.
De opmerkingen "Maar ze zijn toch gezond?" of "Joh, 40 weken zwanger zijn is ook niet leuk" heb ik zo vaak gehoord! Het is gewoon niet leuk om te vroeg moeder te worden!
Wat goed van je dat je naar een medisch psycholoog gaat. Ik heb dit niet gedaan en achteraf was dat niet zo slim. Ik denk echt dat ik me eerder beter had gevoeld als ik met een psycholoog was gaan praten, gewoon omdat ik er dan over had kunnen praten zonder het gevoel te krijgen dat mijn gevoelens gebagatalisseerd werden.
Het is voor mij nu bijna drie jaar geleden dat mijn zoontjes geboren werden en ik kan nog steeds niet met een fijn gevoel terug kijken op de zwangerschap en de geboorte. Natuurlijk ben ik blij dat ze gezond zijn, natuurlijk ben ik blij dat alles goed is gekomen, natuurlijk ben ik blij dat ik weer mezelf ben geworden, maar dat neemt niet weg dat hun geboorte niet leuk is geweest!
Later meer, de kinders roepen.
De opmerkingen "Maar ze zijn toch gezond?" of "Joh, 40 weken zwanger zijn is ook niet leuk" heb ik zo vaak gehoord! Het is gewoon niet leuk om te vroeg moeder te worden!
Wat goed van je dat je naar een medisch psycholoog gaat. Ik heb dit niet gedaan en achteraf was dat niet zo slim. Ik denk echt dat ik me eerder beter had gevoeld als ik met een psycholoog was gaan praten, gewoon omdat ik er dan over had kunnen praten zonder het gevoel te krijgen dat mijn gevoelens gebagatalisseerd werden.
Het is voor mij nu bijna drie jaar geleden dat mijn zoontjes geboren werden en ik kan nog steeds niet met een fijn gevoel terug kijken op de zwangerschap en de geboorte. Natuurlijk ben ik blij dat ze gezond zijn, natuurlijk ben ik blij dat alles goed is gekomen, natuurlijk ben ik blij dat ik weer mezelf ben geworden, maar dat neemt niet weg dat hun geboorte niet leuk is geweest!
Later meer, de kinders roepen.
vrijdag 29 januari 2010 om 20:51
Oh zo herkenbaar! Eerst al die telefoontjes met felicitaties waar ik niet goed raad mee wist en vervolgens reacties als: nou, hij is toch alleen een beetje klein? Gewoon groeien...
Op advies van een vpk hebben we een email geschreven aan al onze vrienden met als titel 'geen roze wolk' We hebben hierin beschreven dat we heel erg geschrokken zijn en dat we ons erg zorgen maken om onze zoon in de couveuse, maar dat we ook heel trots zijn dat hij zo dapper is en dat we wel degelijk willen pronken. Dat we even de telefoon niet opnemen, maar wel heel graag mailtjes willen ontvangen en post die we kunnen lezen als het ons uitkomt. Op die mail is heel goed gereageerd, de meeste vrienden snapten wat ze moesten doen en hebben super gereageerd. Op hyves en facebook hebben we foto's geplaatst en om daar reacties op te vinden was echt heel veel waard.
Juist mensen die dichtbij staan hebben me met hun reactie gekwetst, maar eerlijk gezegd snapte ik dat ook wel weer. mensen die van je houden willen dat het goed gaat, willen ook trots kunnen zijn op hun kleinzoon/ neef en die werden door onze sombere 'we hangen nog even geen slingers op' mail een beetje teruggefloten.
Nu een paar dagen na het gesprek merk ik al dat het me goed gedaan heeft. De psycholoog heeft een paar dingen goed benoemd, waardoor ik me gehoord voel, maar ook mijn eigen reacties een beetje beter kan accepteren.
lateromo wat vreselijk dat je zo lang zonder je kindje moest Wat een achterlijk raar ziekenhuis dat je kind niet mocht langskomen de hele dag.
spitsmuisje: denk je niet dat het zin heeft om alsnog een psycholoog op te zoeken? Kan lekker zijn om het een plek te geven, hoe zweverig dat ook klinkt....
Op advies van een vpk hebben we een email geschreven aan al onze vrienden met als titel 'geen roze wolk' We hebben hierin beschreven dat we heel erg geschrokken zijn en dat we ons erg zorgen maken om onze zoon in de couveuse, maar dat we ook heel trots zijn dat hij zo dapper is en dat we wel degelijk willen pronken. Dat we even de telefoon niet opnemen, maar wel heel graag mailtjes willen ontvangen en post die we kunnen lezen als het ons uitkomt. Op die mail is heel goed gereageerd, de meeste vrienden snapten wat ze moesten doen en hebben super gereageerd. Op hyves en facebook hebben we foto's geplaatst en om daar reacties op te vinden was echt heel veel waard.
Juist mensen die dichtbij staan hebben me met hun reactie gekwetst, maar eerlijk gezegd snapte ik dat ook wel weer. mensen die van je houden willen dat het goed gaat, willen ook trots kunnen zijn op hun kleinzoon/ neef en die werden door onze sombere 'we hangen nog even geen slingers op' mail een beetje teruggefloten.
Nu een paar dagen na het gesprek merk ik al dat het me goed gedaan heeft. De psycholoog heeft een paar dingen goed benoemd, waardoor ik me gehoord voel, maar ook mijn eigen reacties een beetje beter kan accepteren.
lateromo wat vreselijk dat je zo lang zonder je kindje moest Wat een achterlijk raar ziekenhuis dat je kind niet mocht langskomen de hele dag.
spitsmuisje: denk je niet dat het zin heeft om alsnog een psycholoog op te zoeken? Kan lekker zijn om het een plek te geven, hoe zweverig dat ook klinkt....
donderdag 11 februari 2010 om 14:26
Ik kan niet zonder huilen dit topic lezen. Ik ben 10 maanden geleden bevallen van ons zoontje. Ik lag toen al 2 weken in het ziekenhuis met een torenhoge bloeddruk en de 7 pillen die ik moest slikken werkten ook niet echt meer. Ik heb plat moeten liggen, mocht geen bezoek ontvangen (alleen ouders en man) en toen ik 37 weken was werd ik ingeleid. Dit werkte niet, en de hartslag van mijn zoontje daalde ineens. De gynaecoloog die alweer thuis was volgde het CTG apparaat en kwam snel terug naar het ziekenhuis. Ik was inmiddels zover heen dat ik niets door had van de spoedkeizersnede en alles wat eromheen gebeurde. Mijn kindje werd die avond om 20.50 u. gehaald. Direct na de bevalling verloor ik 7 zakken vocht en zat ik 10 kilo onder het gewicht dat ik had voordat ik zwanger werd.
We zijn nu 10 maanden verder. We hebben een heerlijk kind, maar ik herken mezelf niet meer. Niet alleen heb ik er van alle narigheid 25 kilo bij zitten eten, ik vergeet veel, veel dingen groeien me boven het hoofd en ik kan heel weinig hebben. Ik voel me vaak nutteloos en heb soms nare gedachten. Ik slaap slecht en zorg niet goed voor mezelf.
Het voelt prettig te lezen dat ik niet de enige ben die dit doormaakt. En dat het dus tijd kost.
Ik heb na de bevalling nog een week in het ziekenhuis gelegen en daarna nog 6 dagen kraamhulp gehad. Die had het overigens makkelijk want ik was heel stoer en wilde alles zelf doen. Ik heb ook nooit overdag geslapen, dat mocht ik niet van mezelf. Ik mocht niet zeuren. Het ging immers toch goed'?
Nu weet ik het even niet meer. Ik wacht op de zomer, op mooi weer en warmte.
M.
We zijn nu 10 maanden verder. We hebben een heerlijk kind, maar ik herken mezelf niet meer. Niet alleen heb ik er van alle narigheid 25 kilo bij zitten eten, ik vergeet veel, veel dingen groeien me boven het hoofd en ik kan heel weinig hebben. Ik voel me vaak nutteloos en heb soms nare gedachten. Ik slaap slecht en zorg niet goed voor mezelf.
Het voelt prettig te lezen dat ik niet de enige ben die dit doormaakt. En dat het dus tijd kost.
Ik heb na de bevalling nog een week in het ziekenhuis gelegen en daarna nog 6 dagen kraamhulp gehad. Die had het overigens makkelijk want ik was heel stoer en wilde alles zelf doen. Ik heb ook nooit overdag geslapen, dat mocht ik niet van mezelf. Ik mocht niet zeuren. Het ging immers toch goed'?
Nu weet ik het even niet meer. Ik wacht op de zomer, op mooi weer en warmte.
M.
donderdag 11 februari 2010 om 16:59
Hi M,
Nou, het doet je nog erg veel dus, maar dat is ook niet zo gek, je hebt helemaal geen tijd genomen om het allemaal te verwerken. Ik herken het hoor, ik ga heel snel over mijn grenzen heen omdat ik ook niet wil zeuren.
De psycholoog zei: "jij wilt gewoon even extra gas geven en je hoopt dat je dat van mij/ hulpverlening kunt krijgen maar wat je moet leren is juist je kwetsbaar op te stellen"
Wat ik merk is dat ik me steeds flink houd en dat ik niet weet hoe ik mijn onzekerheid moet verwoorden. Ook omdat mensen om me heen vinden dat ik niet moet zeuren (of ik denk dat ze dat vinden, of ik vind het zelf) want het is toch allemaal goed afgelopen etc. Ik ga steeds over mijn eigen grenzen heen en dan raak ik overstuur van helemaal niks, lees: een handje boven de dekens uitgewurmd terwijl ik probeer hem in te stoppen kan dan ineens een heel machteloos gevoel geven. Dan wil ik het liefst stampvoeten dat hij niet meteen zoet gaat slapen.
Mijn man heeft het er ook niet makkelijk mee want die krijgt soms de wind van voren terwijl hij ook moe is en zijn best doet.
Ik heb hele goeie momenten waardoor ik dan weer denk dat ik alles aankan.
Ik zou volgende week (18 feb) weer moeten gaan werken maar ik ga mijn werkgever melden dat me dat niet gaat lukken. Het gaat wel al beter, maar ik kan om hele kleine dingen zo overstuur raken, ik vind het zelf heel onberekenbaar.
Dat nutteloze gevoel heb ik ook. Ik zag een interne vacature die me wel aansprak en zou graag solliciteren maar ik weet gewoon niet of ik dat aankan. Aan de ene kant heb ik zin om te solliciteren en aan de andere kant ben ik bang om na een dag werken huilend thuis te komen zitten. Ik heb dat nu soms al als ik ergens op visite ben geweest.
Het kost dus tijd. Daar baal ik van, maar laten we in die tijd mekaar maar een beetje steunen en ervaringen delen.
Ik hoop ook heel erg op de lente, heb er hoge verwachtingen van. Ik wil uit dit vreselijke dal!!
Nou, het doet je nog erg veel dus, maar dat is ook niet zo gek, je hebt helemaal geen tijd genomen om het allemaal te verwerken. Ik herken het hoor, ik ga heel snel over mijn grenzen heen omdat ik ook niet wil zeuren.
De psycholoog zei: "jij wilt gewoon even extra gas geven en je hoopt dat je dat van mij/ hulpverlening kunt krijgen maar wat je moet leren is juist je kwetsbaar op te stellen"
Wat ik merk is dat ik me steeds flink houd en dat ik niet weet hoe ik mijn onzekerheid moet verwoorden. Ook omdat mensen om me heen vinden dat ik niet moet zeuren (of ik denk dat ze dat vinden, of ik vind het zelf) want het is toch allemaal goed afgelopen etc. Ik ga steeds over mijn eigen grenzen heen en dan raak ik overstuur van helemaal niks, lees: een handje boven de dekens uitgewurmd terwijl ik probeer hem in te stoppen kan dan ineens een heel machteloos gevoel geven. Dan wil ik het liefst stampvoeten dat hij niet meteen zoet gaat slapen.
Mijn man heeft het er ook niet makkelijk mee want die krijgt soms de wind van voren terwijl hij ook moe is en zijn best doet.
Ik heb hele goeie momenten waardoor ik dan weer denk dat ik alles aankan.
Ik zou volgende week (18 feb) weer moeten gaan werken maar ik ga mijn werkgever melden dat me dat niet gaat lukken. Het gaat wel al beter, maar ik kan om hele kleine dingen zo overstuur raken, ik vind het zelf heel onberekenbaar.
Dat nutteloze gevoel heb ik ook. Ik zag een interne vacature die me wel aansprak en zou graag solliciteren maar ik weet gewoon niet of ik dat aankan. Aan de ene kant heb ik zin om te solliciteren en aan de andere kant ben ik bang om na een dag werken huilend thuis te komen zitten. Ik heb dat nu soms al als ik ergens op visite ben geweest.
Het kost dus tijd. Daar baal ik van, maar laten we in die tijd mekaar maar een beetje steunen en ervaringen delen.
Ik hoop ook heel erg op de lente, heb er hoge verwachtingen van. Ik wil uit dit vreselijke dal!!
donderdag 11 februari 2010 om 20:53
hoi,
ik herken erg veel in je verhaal!
onze dochter is na 8 zeer kritieke weken geboren met 28 weken en 630 gram. daarna een zeer spannende tijd op de nicu in het wkz in Utrecht met allerlei complicaties die vrijwel 'erbij horen' als ze zo vroeg en klein geboren worden. één dag voor de uitgerekende datum mocht ze thuis komen en woog ze 1995 gram. thuis verliep het ook niet vlekkeloos en is ze nog een keer opgenomen geweest. welgeteld zijn wij 8 weken vóór de keizersnee en 3 maanden ná de keizersnee in het ziekenhuis geweest. 8 weken vóór lag ik in het z'huis en dochter nog 3 maanden na haar geboorte. ik stond ook op standje overleven en het lukte mij ook niet meer om weer op normaal leven over te schakelen. na anderhalf jaar ben ik eindelijk echt geholpen door een revalidatietraject te gaan doen in een revalidatiecentrum. want ik voelde mijn lichaam niet meer (als ik moe was ging ik door, als ik pijn had ging ik door en ondertussen zo ernstig oververmoeid dat ik uitputtingsverschinselen had maar ik nog steeds als een hypere in het rond rende) ik heb zolang niet naar mijn lichaam kunnen luisteren omdat het een zaak van overleven was dat ik gewoon niet meer wist wat ik voelde en hoe ik daarop moest reageren. gewoon alles negeren.
ik heb zo een zelfde brief gestuurd naar mijn omgeving (was een soort van standaard brief van de vereniging voor ouders van couveuse kinderen geloof ik, herken de brief of heb je die zelf opgesteld?) gestuurd. en nu, 2 en een half jaar later, kan ik zeggen dat er een aantal vriendschappen gesneuveld zijn door alles. ben ook echt erg teleurgesteld geweest in mensen.
maar goed, mijn dochter is helemaal in orde (ze kreeg bij de 20 weken echo maar een kleine 5% kans) en dat is een groot wonder, zo gezond als ze is zien ze maar heel erg weinig aldus de artsen in het wkz.
ik raad je aan om nog niet aan het werk te gaan. meld je ziek en neem echt de tijd. je hebt nog zoveel onverwerkt verdriet en dat is echt niet gek, je bent heel erg ziek geweest! en geen normale kraamtijd en geen rust om te herstellen.
ga ook niet nu van baan veranderen, neem dit soort beslissingen als je weer rust hebt en helder kan overwegen.
een forum waar ik ooit kwam en steun uit ontleende was glazenhuisje.nl allemaal moeders met te vroeg en/of te klein geboren kindjes.
heel veel sterkte maar ook heel veel geluk!
liefs
ik herken erg veel in je verhaal!
onze dochter is na 8 zeer kritieke weken geboren met 28 weken en 630 gram. daarna een zeer spannende tijd op de nicu in het wkz in Utrecht met allerlei complicaties die vrijwel 'erbij horen' als ze zo vroeg en klein geboren worden. één dag voor de uitgerekende datum mocht ze thuis komen en woog ze 1995 gram. thuis verliep het ook niet vlekkeloos en is ze nog een keer opgenomen geweest. welgeteld zijn wij 8 weken vóór de keizersnee en 3 maanden ná de keizersnee in het ziekenhuis geweest. 8 weken vóór lag ik in het z'huis en dochter nog 3 maanden na haar geboorte. ik stond ook op standje overleven en het lukte mij ook niet meer om weer op normaal leven over te schakelen. na anderhalf jaar ben ik eindelijk echt geholpen door een revalidatietraject te gaan doen in een revalidatiecentrum. want ik voelde mijn lichaam niet meer (als ik moe was ging ik door, als ik pijn had ging ik door en ondertussen zo ernstig oververmoeid dat ik uitputtingsverschinselen had maar ik nog steeds als een hypere in het rond rende) ik heb zolang niet naar mijn lichaam kunnen luisteren omdat het een zaak van overleven was dat ik gewoon niet meer wist wat ik voelde en hoe ik daarop moest reageren. gewoon alles negeren.
ik heb zo een zelfde brief gestuurd naar mijn omgeving (was een soort van standaard brief van de vereniging voor ouders van couveuse kinderen geloof ik, herken de brief of heb je die zelf opgesteld?) gestuurd. en nu, 2 en een half jaar later, kan ik zeggen dat er een aantal vriendschappen gesneuveld zijn door alles. ben ook echt erg teleurgesteld geweest in mensen.
maar goed, mijn dochter is helemaal in orde (ze kreeg bij de 20 weken echo maar een kleine 5% kans) en dat is een groot wonder, zo gezond als ze is zien ze maar heel erg weinig aldus de artsen in het wkz.
ik raad je aan om nog niet aan het werk te gaan. meld je ziek en neem echt de tijd. je hebt nog zoveel onverwerkt verdriet en dat is echt niet gek, je bent heel erg ziek geweest! en geen normale kraamtijd en geen rust om te herstellen.
ga ook niet nu van baan veranderen, neem dit soort beslissingen als je weer rust hebt en helder kan overwegen.
een forum waar ik ooit kwam en steun uit ontleende was glazenhuisje.nl allemaal moeders met te vroeg en/of te klein geboren kindjes.
heel veel sterkte maar ook heel veel geluk!
liefs
donderdag 11 februari 2010 om 21:25
Fabindia, ik kan het alleen maar eens zijn met het advies van Nilufer.
Zelf ben ik vijf maanden na de geboorte van de jongens weer aan het werk gegaan, om vervolgens na een paar weken als een wrak thuis te gaan zitten. Ik wilde graag werken, maar ik kón het niet. Zowel mentaal als fysiek was ik nog aan het bijkomen van de zwangerschap en werken lukte gewoon niet.
Net als Nilufer deed ik mezelf sterker voor dan ik was en ik vond dat ik me niet aan mocht stellen. Mijn kinderen waren immers gezond en ik was ook op de been! Fout. Gelukkig waren (en zijn!) mijn kuikentjes gezond, maar ik was helemaal niet op de been. Ik was aan het overleven en ontkende dat.
Het ontkennen van mijn gevoelens omtrent de geboorte en de zwangerschap is een van de stomste dingen die ik ooit heb gedaan. Het heeft me twee jaar gekost om normaal, dus zonder te huilen, over het einde van de zwangerschap te kunnen praten! Ook had ik, sufferd die ik ben, geen hulp gezocht in de zin van therapie of wat dan ook. Ik kon het allemaal zelf wel! Dacht ik.
Nilufer, bij mij zijn ook een aantal vriendschappen gesneuveld. Ik heb gemerkt dat het heel moeilijk is om HELLP/PE uit te leggen aan mensen die er niets van weten. Ik kreeg bijvoorbeeld reacties als: "Nou, ik had een knip en dat wens je je ergste vijand nog niet toe!" Ik had dolgraag een knip en een normale zwangerschap gehad...(gelukkig heb ik die ook gehad, op de knip na! Mijn tweede zwangerschap ging goed! Geen enge hoogtes van bloeddrukken, geen tintelende vingers, geen sterretjes zien, geen pijn in mijn buik, helemaal niets! Ik denk nog steeds heel graag terug aan de tweede zwangerschap en de bevalling, in tegenstelling tot de eerste.)
Zelf ben ik vijf maanden na de geboorte van de jongens weer aan het werk gegaan, om vervolgens na een paar weken als een wrak thuis te gaan zitten. Ik wilde graag werken, maar ik kón het niet. Zowel mentaal als fysiek was ik nog aan het bijkomen van de zwangerschap en werken lukte gewoon niet.
Net als Nilufer deed ik mezelf sterker voor dan ik was en ik vond dat ik me niet aan mocht stellen. Mijn kinderen waren immers gezond en ik was ook op de been! Fout. Gelukkig waren (en zijn!) mijn kuikentjes gezond, maar ik was helemaal niet op de been. Ik was aan het overleven en ontkende dat.
Het ontkennen van mijn gevoelens omtrent de geboorte en de zwangerschap is een van de stomste dingen die ik ooit heb gedaan. Het heeft me twee jaar gekost om normaal, dus zonder te huilen, over het einde van de zwangerschap te kunnen praten! Ook had ik, sufferd die ik ben, geen hulp gezocht in de zin van therapie of wat dan ook. Ik kon het allemaal zelf wel! Dacht ik.
Nilufer, bij mij zijn ook een aantal vriendschappen gesneuveld. Ik heb gemerkt dat het heel moeilijk is om HELLP/PE uit te leggen aan mensen die er niets van weten. Ik kreeg bijvoorbeeld reacties als: "Nou, ik had een knip en dat wens je je ergste vijand nog niet toe!" Ik had dolgraag een knip en een normale zwangerschap gehad...(gelukkig heb ik die ook gehad, op de knip na! Mijn tweede zwangerschap ging goed! Geen enge hoogtes van bloeddrukken, geen tintelende vingers, geen sterretjes zien, geen pijn in mijn buik, helemaal niets! Ik denk nog steeds heel graag terug aan de tweede zwangerschap en de bevalling, in tegenstelling tot de eerste.)
donderdag 11 februari 2010 om 21:48
Jeetje, door jullie verhalen te lezen realiseer ik me pas wat er dus bij pre-eclampsie of HELPP mis kan gaan. Ik heb dus een ingeleide bevalling gehad (14 uur later) maar die is verder goed gegaan. Bij mij zat de schrik er wel in toen mijn onderdruk steeds hoger werd en ik vond het ook mijn eigen schuld omdat ik in het derde trimester nog zoveel moest van mezelf (huis verkoopklaar maken en houden etc).
Is het niet vreselijk nederlands om zo om te gaan met elkaar? "Wees blij dat het gezond is" en dan dat verhaal van Spitsmuisje over die knip... Natuurlijk zijn er ergere dingen, maar die zijn er altijd, dus het is compleet onzinnig om dat tegen een kraamvrouw te zeggen in zo'n situatie.
Helaas leer je in zo'n situatie dat je je verhaal niet aan iedereen kwijt kan. Ik hoop dat jullie toch nog een paar mensen kunnen vinden waar je echt je hart bij kunt uitstorten. Ik hoop dat jullie jezelf weer helemaal vinden. Je hoeft niet altijd stoer te zijn. Een therapeut of een middagslaapje is echt geen schande!
Is het niet vreselijk nederlands om zo om te gaan met elkaar? "Wees blij dat het gezond is" en dan dat verhaal van Spitsmuisje over die knip... Natuurlijk zijn er ergere dingen, maar die zijn er altijd, dus het is compleet onzinnig om dat tegen een kraamvrouw te zeggen in zo'n situatie.
Helaas leer je in zo'n situatie dat je je verhaal niet aan iedereen kwijt kan. Ik hoop dat jullie toch nog een paar mensen kunnen vinden waar je echt je hart bij kunt uitstorten. Ik hoop dat jullie jezelf weer helemaal vinden. Je hoeft niet altijd stoer te zijn. Een therapeut of een middagslaapje is echt geen schande!
donderdag 11 februari 2010 om 22:29
quote:Faye_C schreef op 11 februari 2010 @ 21:48:
Is het niet vreselijk nederlands om zo om te gaan met elkaar? "Wees blij dat het gezond is" en dan dat verhaal van Spitsmuisje over die knip...
......... Helaas leer je in zo'n situatie dat je je verhaal niet aan iedereen kwijt kan. Ik hoop dat jullie toch nog een paar mensen kunnen vinden waar je echt je hart bij kunt uitstorten. Ik hoop dat jullie jezelf weer helemaal vinden. Je hoeft niet altijd stoer te zijn. Een therapeut of een middagslaapje is echt geen schande!
Is het Nederlands? Zou kunnen. Voor niets gaat de zon op, werken voor je geld dat soort calvinistisch moraal. In elk geval merk ik dat ik goed snap waarom mensen zo reageren. Bijv. mijn moederl; die wil gewoon blij kunnen zijn met haar kleinzoon. Ze belt om leuke verhalen te horen en dan krijgt ze mijn gezeur over opzien tegen de DKTP (want bij andere vaccinatie kreeg hij hartritmestoornissen) Hij had 39 graden koorts gisteren van de prik en is nog niet helemaal lekker. Dat is niet leuk voor oma als ik steeds zo 'zorgelijk' ben. Ik snap het wel, maar ik maak me gewoon wel zorgen, sorry als dat niet leuk is. Ik zal volgende keer weer opzien tegen die prikken, dat weet ik nu al.
@spitsmuisje: ik had bijna geschreven vandaag, maar je hebt waarschijnlijk gelijk. Daar moet ik nu helemaal niet mee bezig zijn. Ik vind het zooooo raar dat mijn accu zo leeg is. Ik was van de week bij iemand op visite. Helemaal niet ver weg. Heb de hele avond om alles (eigenlijk niks dus) gehuild. Ik heb echt geen reserves meer. Ik hoop dat het geen twee jaar gaat duren hoor. Maarja, ik kan alleen maar toegeven aan die vermoeidheid in de hoop dat het zo ver niet komt. Moet nu ook naar bed, maar mijn kleine lieffie ligt na de laatste borst zo heerlijk tegen me aan te slapen dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om te bewegen. Zit nu over het voedingskussen heen op de laptop die op een paar boeken staan te schrijven.
Ben trouwens deze week voor een tweede gesprek gegaan. Belangrijkste boodschap daaruit was: ik vind het moeilijk om om hulp te vragen en denk dat ik flink moet zijn en gas bij moet geven om hier doorheen te komen, terwijl ik juist moet leren me kwetsbaar op te stellen, zodat mensen me kunnen helpen.
Ik heb daar de hele middag om gehuild omdat ik dat dus heel erg moeilijk vind.
Ik voel me verantwoordlijk voor de gevoelens van mijn man, moeder etc. Als ik er maar aan denk dat ik toe zou geven aan mijn gevoel en hun dan meetrek, want daar ben ik bang voor, dan zijn we met z'n drieen in de mysere. Het zou makkelijker zijn als ik wist dat ze sterk konden blijven.
Is het niet vreselijk nederlands om zo om te gaan met elkaar? "Wees blij dat het gezond is" en dan dat verhaal van Spitsmuisje over die knip...
......... Helaas leer je in zo'n situatie dat je je verhaal niet aan iedereen kwijt kan. Ik hoop dat jullie toch nog een paar mensen kunnen vinden waar je echt je hart bij kunt uitstorten. Ik hoop dat jullie jezelf weer helemaal vinden. Je hoeft niet altijd stoer te zijn. Een therapeut of een middagslaapje is echt geen schande!
Is het Nederlands? Zou kunnen. Voor niets gaat de zon op, werken voor je geld dat soort calvinistisch moraal. In elk geval merk ik dat ik goed snap waarom mensen zo reageren. Bijv. mijn moederl; die wil gewoon blij kunnen zijn met haar kleinzoon. Ze belt om leuke verhalen te horen en dan krijgt ze mijn gezeur over opzien tegen de DKTP (want bij andere vaccinatie kreeg hij hartritmestoornissen) Hij had 39 graden koorts gisteren van de prik en is nog niet helemaal lekker. Dat is niet leuk voor oma als ik steeds zo 'zorgelijk' ben. Ik snap het wel, maar ik maak me gewoon wel zorgen, sorry als dat niet leuk is. Ik zal volgende keer weer opzien tegen die prikken, dat weet ik nu al.
@spitsmuisje: ik had bijna geschreven vandaag, maar je hebt waarschijnlijk gelijk. Daar moet ik nu helemaal niet mee bezig zijn. Ik vind het zooooo raar dat mijn accu zo leeg is. Ik was van de week bij iemand op visite. Helemaal niet ver weg. Heb de hele avond om alles (eigenlijk niks dus) gehuild. Ik heb echt geen reserves meer. Ik hoop dat het geen twee jaar gaat duren hoor. Maarja, ik kan alleen maar toegeven aan die vermoeidheid in de hoop dat het zo ver niet komt. Moet nu ook naar bed, maar mijn kleine lieffie ligt na de laatste borst zo heerlijk tegen me aan te slapen dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om te bewegen. Zit nu over het voedingskussen heen op de laptop die op een paar boeken staan te schrijven.
Ben trouwens deze week voor een tweede gesprek gegaan. Belangrijkste boodschap daaruit was: ik vind het moeilijk om om hulp te vragen en denk dat ik flink moet zijn en gas bij moet geven om hier doorheen te komen, terwijl ik juist moet leren me kwetsbaar op te stellen, zodat mensen me kunnen helpen.
Ik heb daar de hele middag om gehuild omdat ik dat dus heel erg moeilijk vind.
Ik voel me verantwoordlijk voor de gevoelens van mijn man, moeder etc. Als ik er maar aan denk dat ik toe zou geven aan mijn gevoel en hun dan meetrek, want daar ben ik bang voor, dan zijn we met z'n drieen in de mysere. Het zou makkelijker zijn als ik wist dat ze sterk konden blijven.
donderdag 11 februari 2010 om 22:59
quote:Fabindia schreef op 11 februari 2010 @ 22:29:
Ik voel me verantwoordlijk voor de gevoelens van mijn man, moeder etc. Als ik er maar aan denk dat ik toe zou geven aan mijn gevoel en hun dan meetrek, want daar ben ik bang voor, dan zijn we met z'n drieen in de mysere. Het zou makkelijker zijn als ik wist dat ze sterk konden blijven.
Je bent niet verantwoordelijk voor de gevoelens van je man en je moeder! Geloof me! Je primaire verantwoordelijkheid ligt nu bij jezelf in de zin dat je het nodige te verwerken hebt. Het is niet niets wat er gebeurd is!
Overigens herken ik wel wat je schrijft: ik voelde me ook vreselijk verantwoordelijk voor het geluk van mijn man en ouders. Ik wilde niemand belasten met alle donkere en duistere gevoelens die ik had, aangezien ik van mezelf gelukkig moest zijn met mijn kinderen. Het gevolg is bekend: ik rende mezelf enorm voorbij en stortte in, om vervolgens te ontkennen dat ik was ingestort en het niet meer trok. Ik denk echt dat het mede door mijn ontkenningsfase (die ietwat lang duurde ) zo lang heeft geduurd eer ik mezelf psychisch weer goed voelde.
Het is eng om jezelf kwetsbaar op te stellen, maar ik denk dat het goed zal zijn voor je. Je man en je moeder zullen echt niet boos op je zijn en je zal ze echt niet de misère intrekken! Mijn man heeft het bijvoorbeeld heel erg gevonden dat ik zo lang mijn angsten/woede/onbegrip en dergelijke omtrent HELLP voor mezelf heb gehouden. Hij voelde zich al zo machteloos tijdens de zwangerschap en voelde zich nog machtelozer toen ik maar deed alsof alles prima was, terwijl hij aan alle kanten zag dat ik mezelf voorbij rende.
Nogmaals: Het komt goed! Echt!
HELLP stinkt.
PE stinkt.
Ik voel me verantwoordlijk voor de gevoelens van mijn man, moeder etc. Als ik er maar aan denk dat ik toe zou geven aan mijn gevoel en hun dan meetrek, want daar ben ik bang voor, dan zijn we met z'n drieen in de mysere. Het zou makkelijker zijn als ik wist dat ze sterk konden blijven.
Je bent niet verantwoordelijk voor de gevoelens van je man en je moeder! Geloof me! Je primaire verantwoordelijkheid ligt nu bij jezelf in de zin dat je het nodige te verwerken hebt. Het is niet niets wat er gebeurd is!
Overigens herken ik wel wat je schrijft: ik voelde me ook vreselijk verantwoordelijk voor het geluk van mijn man en ouders. Ik wilde niemand belasten met alle donkere en duistere gevoelens die ik had, aangezien ik van mezelf gelukkig moest zijn met mijn kinderen. Het gevolg is bekend: ik rende mezelf enorm voorbij en stortte in, om vervolgens te ontkennen dat ik was ingestort en het niet meer trok. Ik denk echt dat het mede door mijn ontkenningsfase (die ietwat lang duurde ) zo lang heeft geduurd eer ik mezelf psychisch weer goed voelde.
Het is eng om jezelf kwetsbaar op te stellen, maar ik denk dat het goed zal zijn voor je. Je man en je moeder zullen echt niet boos op je zijn en je zal ze echt niet de misère intrekken! Mijn man heeft het bijvoorbeeld heel erg gevonden dat ik zo lang mijn angsten/woede/onbegrip en dergelijke omtrent HELLP voor mezelf heb gehouden. Hij voelde zich al zo machteloos tijdens de zwangerschap en voelde zich nog machtelozer toen ik maar deed alsof alles prima was, terwijl hij aan alle kanten zag dat ik mezelf voorbij rende.
Nogmaals: Het komt goed! Echt!
HELLP stinkt.
PE stinkt.
vrijdag 12 februari 2010 om 07:32
Ik hoop alleen voor mezelf dat het niet meer goed kunnen nadenken bij drukte ooit eens overgaat. Want het is soms zo lastig met een jongen van 7 en 6, ik kan soms zo weinig hebben.Gewoon omdat mijn hoofd dan tolt en ik niet meer kan denken.Ik ben vergeetachtig en onzekerder geworden. Je hoort er eigenlijk verder nooit iets over, ook dokters weten denk ik niet wat voor last je er nog van kan blijven houden. Mijn man begrijpt het gelukkig wel en die ontziet me ook heel vaak.
Neem nu vanochtend, mijn zoontjes hebben juffendag/carnaval op school en werden dus een uur eerder wakker als normaal.Kan gebeuren, ze zijn zenuwachtig. Maar dan moet ik dus beide helpen met de verkleedkleding, ik kan op dat moment dus niet nadenken en ik vind dat best erg. Vroeger had ik dat niet, kon alles goed organiseren maar ik kan het niet meer.
Neem nu vanochtend, mijn zoontjes hebben juffendag/carnaval op school en werden dus een uur eerder wakker als normaal.Kan gebeuren, ze zijn zenuwachtig. Maar dan moet ik dus beide helpen met de verkleedkleding, ik kan op dat moment dus niet nadenken en ik vind dat best erg. Vroeger had ik dat niet, kon alles goed organiseren maar ik kan het niet meer.
vrijdag 12 februari 2010 om 08:37
Ja, ik voel me ook vreselijk verantwoordelijk voor iedereen. En voor de sfeer in huis. En voel me schuldig als kindlief een keertje wakker wordt in de nacht en dat mijn man er dan uitgaat. Dan neem ik alle schuld op me (welke schuld?) dat het zo loopt. Ik ben paniekerig en zit met 1 oog de hele dag op de babyfoon te kijken. Ik wil graag werken maar durf niet te solliciteren. Laat staan hoeveel moeite en zorg het me kost om uberhaupt opvang te zoeken.
Ik wordt er soms gek van. Gelukkig ken en ervaar ik ook leuke en goede, ja zelfs geluksmomenten. Maar ik leef van weekend naar weekend. Als mijn man thuis is en we doen het samen, dan ben ik het gelukkigst.
Ik was voor mijn zwangerschap een reuze organisatietalent. Ik deed alles, draaide nergens mijn hand voor om. Een lekker bezig bijtje. En nu....?
M.
Ik wordt er soms gek van. Gelukkig ken en ervaar ik ook leuke en goede, ja zelfs geluksmomenten. Maar ik leef van weekend naar weekend. Als mijn man thuis is en we doen het samen, dan ben ik het gelukkigst.
Ik was voor mijn zwangerschap een reuze organisatietalent. Ik deed alles, draaide nergens mijn hand voor om. Een lekker bezig bijtje. En nu....?
M.
vrijdag 12 februari 2010 om 08:55
Hoi Fabindia, ook ik ben heb HELLP gehad bijna 18 jaar geleden.
Het begon met een onmeetbare hoge bloeddruk en pijn hoog in de buik, dit werd door de huisarts afgedaan alsdat de baby zou drukken op de maag.
Diezelfde dag stuurde mijn verloskundige mij door naar het ziekenhuis waar nog diezelfde avond een spoedkeizersnee gedaan werd.
De lever en nieren waren uit aan het vallen en als ze langer zouden wachten zou er geen bloedstolling meer zijn.
Hoe ernstig het was begreep ik pas 2 dagen later toen de arts, die overigens vrij was, toch kwam kijken omdat hij niet gedacht had dat ik het zou halen.
Mijn zoon is 6 weken te vroeg geboren en was maar 39 cm lang en woog 1200 gram.
Gelukkig is het nu een gezonde jongen van bijna 18, al heeft hij erg lang een groeiachterstand gehouden, maar verder geen gevolgen.
Ikzelf heb vanaf die dag een veel te hoge bloeddruk en slik daar nu al bijna 18 jaar pillen voor, maar verder ook geen gevolgen.
Bij mij springen nog wel eens de tranen in de ogen als ik op tv het hele circus van een couveuse afdeling zie, dat blijft moeilijk.
Ik wens je heel veel sterkte en geluk met je kindje, en besef dat het heel veel tijd kost, juist ook geestelijk.
liefs, m
Het begon met een onmeetbare hoge bloeddruk en pijn hoog in de buik, dit werd door de huisarts afgedaan alsdat de baby zou drukken op de maag.
Diezelfde dag stuurde mijn verloskundige mij door naar het ziekenhuis waar nog diezelfde avond een spoedkeizersnee gedaan werd.
De lever en nieren waren uit aan het vallen en als ze langer zouden wachten zou er geen bloedstolling meer zijn.
Hoe ernstig het was begreep ik pas 2 dagen later toen de arts, die overigens vrij was, toch kwam kijken omdat hij niet gedacht had dat ik het zou halen.
Mijn zoon is 6 weken te vroeg geboren en was maar 39 cm lang en woog 1200 gram.
Gelukkig is het nu een gezonde jongen van bijna 18, al heeft hij erg lang een groeiachterstand gehouden, maar verder geen gevolgen.
Ikzelf heb vanaf die dag een veel te hoge bloeddruk en slik daar nu al bijna 18 jaar pillen voor, maar verder ook geen gevolgen.
Bij mij springen nog wel eens de tranen in de ogen als ik op tv het hele circus van een couveuse afdeling zie, dat blijft moeilijk.
Ik wens je heel veel sterkte en geluk met je kindje, en besef dat het heel veel tijd kost, juist ook geestelijk.
liefs, m
vrijdag 12 februari 2010 om 21:12
@spitsmuisje: ik zou ook zo'n advies geven als het niet om mezelf ging Ik werk zelf in de psychiatrie maar ik zie het echt niet zitten om die kwetsbaarheid toe te laten. Dan vind ik mezelf niet aardig en zo'n muts. Vandaag zat ik ook weer als een tiener op de bank te huilen toen de vpk van het CB vroeg of ik mijn kind echt niet kon laten huilen. (Die was heel lief op huisbezoek gekomen omdat ze zich zorgen maakte)
Dat is het vooral, ik moet mezelf opnieuw maken, leren kennen, ontwikkelen. Ik ben niet meer die 'mij maken ze de pis niet lauw' potige vpk. Mijn hele identiteit ligt aan diggelen.
Het is maar de buitenkant, dat weet ik ook wel, maar toch, ik realiseer me nu pas hoeveel houvast je eraan ontleent. Nu ben ik ineens een onverzorgde vrouw met melkvlekken op haar joggingbroek en klitten in haar haren en donkere wallen onder haar ogen. AAAaaaaaaaaah echt zo zie ik er uit. Ik draag ook mijn laarsjes niet meer maar gemakkelijke schoenen met klitteband.
Zo lekker klagen. Even nog een positief einde van dit bericht: Ik heb vandaag heerlijk gekookt met hulp van mijn moeder maar toch! Er stonden vier pannen op en alles was ongeveer tegelijk klaar. Best knap en zonder paniek. En ik kan me soms best even kwetsbaar opstellen hoor, maar gewoon niet te lang.
Dat is het vooral, ik moet mezelf opnieuw maken, leren kennen, ontwikkelen. Ik ben niet meer die 'mij maken ze de pis niet lauw' potige vpk. Mijn hele identiteit ligt aan diggelen.
Het is maar de buitenkant, dat weet ik ook wel, maar toch, ik realiseer me nu pas hoeveel houvast je eraan ontleent. Nu ben ik ineens een onverzorgde vrouw met melkvlekken op haar joggingbroek en klitten in haar haren en donkere wallen onder haar ogen. AAAaaaaaaaaah echt zo zie ik er uit. Ik draag ook mijn laarsjes niet meer maar gemakkelijke schoenen met klitteband.
Zo lekker klagen. Even nog een positief einde van dit bericht: Ik heb vandaag heerlijk gekookt met hulp van mijn moeder maar toch! Er stonden vier pannen op en alles was ongeveer tegelijk klaar. Best knap en zonder paniek. En ik kan me soms best even kwetsbaar opstellen hoor, maar gewoon niet te lang.
zondag 21 februari 2010 om 21:41
Even een update: ik ben dus niet aan het werk gegaan maar heb me ziek gemeld. Op het werk geen probleem en de UWV heeft gebeld om te vragen wat er precies aan de hand was en of het niet ook gewoon met hormonen te maken heeft. Ik geloof dat degene die ik sprak wel overtuigd raakte dat ik niet zomaar een beetje uit balans ben.
