Kinderen
alle pijlers
Hoe lang relatie voor beginnen met kinderen
vrijdag 8 augustus 2008 om 15:03
Ik las enkele dagen geleden een topic waarin TO stelde na 5 maanden samen te zijn met haar partner ze bewust voor een kindje gingen. Aangezien ik er nog steeds verbaasd over ben maar een topic, wanneer achtten jullie je relatie klaar voor kinderen?
Ikzelf ben 5 jaar samen met mijn vriend en de relatie is er klaar voor, vriend en situatie nog niet.
/heb getwijfeld over de PijlerT dus als mensen vinden dattie op relaties hoort ga ik wel naar een engeltje...
Ikzelf ben 5 jaar samen met mijn vriend en de relatie is er klaar voor, vriend en situatie nog niet.
/heb getwijfeld over de PijlerT dus als mensen vinden dattie op relaties hoort ga ik wel naar een engeltje...
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:09
quote:fluffychuzzle schreef op 08 augustus 2008 @ 16:02:
[...]
Al heeft man wel eens gezegd dat hij toen geen idee had waar hij nou aan begon. Niet dat hij spijt heeft, maar er kwam iets meer bij kijken dan alleen maar leuk een gezinnetje.
Gelukkig heeft het in jouw/jullie geval goed uitgepakt! Ik kan me ook voorstellen dat als je snel zwanger raakt, en het ouderschap tegenvalt (of hoe je dat moet zeggen) de relatie sneller misloopt, omdat je samen nog geen basis had. Als je snel de stap naar kinderen neemt, en het valt (voor de man) in praktijk tegen, zal 'ie ook sneller weer opstappen denk ik.
Het krijgen van kinderen is (een van de) meest ingrijpende dingen in je leven, dan wil je wel weten met wie je écht in zee gaat, dus ook als je je roze bril af hebt/ van je wolkje bent afgevallen.
[...]
Al heeft man wel eens gezegd dat hij toen geen idee had waar hij nou aan begon. Niet dat hij spijt heeft, maar er kwam iets meer bij kijken dan alleen maar leuk een gezinnetje.
Gelukkig heeft het in jouw/jullie geval goed uitgepakt! Ik kan me ook voorstellen dat als je snel zwanger raakt, en het ouderschap tegenvalt (of hoe je dat moet zeggen) de relatie sneller misloopt, omdat je samen nog geen basis had. Als je snel de stap naar kinderen neemt, en het valt (voor de man) in praktijk tegen, zal 'ie ook sneller weer opstappen denk ik.
Het krijgen van kinderen is (een van de) meest ingrijpende dingen in je leven, dan wil je wel weten met wie je écht in zee gaat, dus ook als je je roze bril af hebt/ van je wolkje bent afgevallen.
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:09
quote:Mevrouwdekees schreef op 08 augustus 2008 @ 15:59:
[...]
Ik ben ook na drie maanden samen gaan wonen. Kijk als je samen gaat wonen heb je alleen jezelf ermee als het mis gaat, voor twee volwassenen vind ik dat een acceptabel risico, als het gaat om kinderen zou ik liever wachten tot de roze wolken van verliefdheid op zijn getrokken om te zien of je het samen waar kunt maken.
Ik weet niet hoe ik nog meer duidelijk moet maken dat het in mijn geval al bij voorbaat vast stond dat wij het samen waar konden gaan maken. Ik ben nooit hoteldebotel verliefd geweest op Qlief. Hij was er opeens, in mijn leven, en hij hóórde bij mij. Alsof het altijd al de bedoeling was geweest dat wij samen verder zouden gaan, alleen we moesten elkaar nog even tegenkomen. Dat voelde overigens niet alleen voor mij zo: ook mijn beste vriendin die bij onze eerste avond was, vertelde me achteraf dat we daar zaten en eruit zagen alsof we al jaren getrouwd waren. Die stevige, rotsvaste basis lág er al, we hoefden alleen even op het fundament aangesloten te worden.
Als je dat gevoel niet kent, dan kun je je er denk ik ook niets bij voorstellen. Ik heb tot nu toe alleen maar herkenning gevonden bij mensen die óók van begin af aan wisten dat dit 100% de ware was, zoals bij mijn ouders (die heel kort op het begin van hun verkering getrouwd zijn), zoals bij een voormalig collega (die vrijwel direct na de eerste ontmoeting met haar man getrouwd is om met hem te kunnen emigreren), zoals bij mijn ex-schoonouders (en grappig genoeg had ik het bij hun zoon dus níet..., niets wat er ook maar op leek).
Ik zou het bijvoorbeeld bij mijn ex ook totaal onverantwoord hebben gevonden om snel aan kinderen te beginnen. Terwijl met Qlief? Ik zou er geen seconde over getwijfeld hebben. Al had hij in week één willen beginnen.
[...]
Ik ben ook na drie maanden samen gaan wonen. Kijk als je samen gaat wonen heb je alleen jezelf ermee als het mis gaat, voor twee volwassenen vind ik dat een acceptabel risico, als het gaat om kinderen zou ik liever wachten tot de roze wolken van verliefdheid op zijn getrokken om te zien of je het samen waar kunt maken.
Ik weet niet hoe ik nog meer duidelijk moet maken dat het in mijn geval al bij voorbaat vast stond dat wij het samen waar konden gaan maken. Ik ben nooit hoteldebotel verliefd geweest op Qlief. Hij was er opeens, in mijn leven, en hij hóórde bij mij. Alsof het altijd al de bedoeling was geweest dat wij samen verder zouden gaan, alleen we moesten elkaar nog even tegenkomen. Dat voelde overigens niet alleen voor mij zo: ook mijn beste vriendin die bij onze eerste avond was, vertelde me achteraf dat we daar zaten en eruit zagen alsof we al jaren getrouwd waren. Die stevige, rotsvaste basis lág er al, we hoefden alleen even op het fundament aangesloten te worden.
Als je dat gevoel niet kent, dan kun je je er denk ik ook niets bij voorstellen. Ik heb tot nu toe alleen maar herkenning gevonden bij mensen die óók van begin af aan wisten dat dit 100% de ware was, zoals bij mijn ouders (die heel kort op het begin van hun verkering getrouwd zijn), zoals bij een voormalig collega (die vrijwel direct na de eerste ontmoeting met haar man getrouwd is om met hem te kunnen emigreren), zoals bij mijn ex-schoonouders (en grappig genoeg had ik het bij hun zoon dus níet..., niets wat er ook maar op leek).
Ik zou het bijvoorbeeld bij mijn ex ook totaal onverantwoord hebben gevonden om snel aan kinderen te beginnen. Terwijl met Qlief? Ik zou er geen seconde over getwijfeld hebben. Al had hij in week één willen beginnen.
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:14
quote:Mevrouwdekees schreef op 08 augustus 2008 @ 16:06:
[...]
In ons geval?
1 We studeerden allebij nog
2 Die gesprekken begonnen destijds met 'wil je ooit kinderen?' (nogal belangrijk voor het toekomstperspectief met iemand) dat wilde voor ons toen nog niet zeggen dat we onszelf of onze relatie daar al aan toe vonden, dat is gegroeid in de loop der tijd. Ik denk wel dat als je een goeie relatie hebt je er automatisch vanuit gaat dat de samen gefantaseerde toekomstige kids ook van jullie samen zijn. (maar ja, dat deed ik met mijn eerste pubervriendje ook, zegt me niet zo veel)
3 Nog van elkaar en de wereld willen genieten op een manier die niet/ veel moeilijker wordt met kinderen.Ik schreef "Waarom zou je er dan niet gewoon aan mogen beginnen". Waarom je er niet aan begint, dat moet ieder voor zich weten. Als jij nog eerst even drie wereldreizen wilt maken of tien jaar als opperpoffer op de bank je series wilt kijken en uit wilt kunnen slapen of alles wat daartussen zit: prima. Lekker doen!
Maar wat ik oprecht niet snap is waarom je een oordeel hebt over mensen die die behoefte niet hebben en die er gewoon aan begonnen zijn op het moment dat ze wisten dat dit de ware was en dat ze met deze man kinderen wilden krijgen en oud wilden worden.
[...]
In ons geval?
1 We studeerden allebij nog
2 Die gesprekken begonnen destijds met 'wil je ooit kinderen?' (nogal belangrijk voor het toekomstperspectief met iemand) dat wilde voor ons toen nog niet zeggen dat we onszelf of onze relatie daar al aan toe vonden, dat is gegroeid in de loop der tijd. Ik denk wel dat als je een goeie relatie hebt je er automatisch vanuit gaat dat de samen gefantaseerde toekomstige kids ook van jullie samen zijn. (maar ja, dat deed ik met mijn eerste pubervriendje ook, zegt me niet zo veel)
3 Nog van elkaar en de wereld willen genieten op een manier die niet/ veel moeilijker wordt met kinderen.Ik schreef "Waarom zou je er dan niet gewoon aan mogen beginnen". Waarom je er niet aan begint, dat moet ieder voor zich weten. Als jij nog eerst even drie wereldreizen wilt maken of tien jaar als opperpoffer op de bank je series wilt kijken en uit wilt kunnen slapen of alles wat daartussen zit: prima. Lekker doen!
Maar wat ik oprecht niet snap is waarom je een oordeel hebt over mensen die die behoefte niet hebben en die er gewoon aan begonnen zijn op het moment dat ze wisten dat dit de ware was en dat ze met deze man kinderen wilden krijgen en oud wilden worden.
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:16
quote:qwertu schreef op 08 augustus 2008 @ 16:09:
[...]
Ik weet niet hoe ik nog meer duidelijk moet maken dat het in mijn geval al bij voorbaat vast stond dat wij het samen waar konden gaan maken. Ik ben nooit hoteldebotel verliefd geweest op Qlief. Hij was er opeens, in mijn leven, en hij hóórde bij mij. Alsof het altijd al de bedoeling was geweest dat wij samen verder zouden gaan, alleen we moesten elkaar nog even tegenkomen. Dat voelde overigens niet alleen voor mij zo: ook mijn beste vriendin die bij onze eerste avond was, vertelde me achteraf dat we daar zaten en eruit zagen alsof we al jaren getrouwd waren. Die stevige, rotsvaste basis lág er al, we hoefden alleen even op het fundament aangesloten te worden.
Als je dat gevoel niet kent, dan kun je je er denk ik ook niets bij voorstellen. Ik heb tot nu toe alleen maar herkenning gevonden bij mensen die óók van begin af aan wisten dat dit 100% de ware was, zoals bij mijn ouders (die heel kort op het begin van hun verkering getrouwd zijn), zoals bij een voormalig collega (die vrijwel direct na de eerste ontmoeting met haar man getrouwd is om met hem te kunnen emigreren), zoals bij mijn ex-schoonouders (en grappig genoeg had ik het bij hun zoon dus níet..., niets wat er ook maar op leek).
Ik zou het bijvoorbeeld bij mijn ex ook totaal onverantwoord hebben gevonden om snel aan kinderen te beginnen. Terwijl met Qlief? Ik zou er geen seconde over getwijfeld hebben. Al had hij in week één willen beginnen.Zonder er een oordeel over uit te spreken, nee dat ken ik niet, nooit gezien bij anderen ook. Fijn voor jullie dat het zo is gegaan. (al zou ik het hoteldebotelgedoe niet graag hebben gemist)
[...]
Ik weet niet hoe ik nog meer duidelijk moet maken dat het in mijn geval al bij voorbaat vast stond dat wij het samen waar konden gaan maken. Ik ben nooit hoteldebotel verliefd geweest op Qlief. Hij was er opeens, in mijn leven, en hij hóórde bij mij. Alsof het altijd al de bedoeling was geweest dat wij samen verder zouden gaan, alleen we moesten elkaar nog even tegenkomen. Dat voelde overigens niet alleen voor mij zo: ook mijn beste vriendin die bij onze eerste avond was, vertelde me achteraf dat we daar zaten en eruit zagen alsof we al jaren getrouwd waren. Die stevige, rotsvaste basis lág er al, we hoefden alleen even op het fundament aangesloten te worden.
Als je dat gevoel niet kent, dan kun je je er denk ik ook niets bij voorstellen. Ik heb tot nu toe alleen maar herkenning gevonden bij mensen die óók van begin af aan wisten dat dit 100% de ware was, zoals bij mijn ouders (die heel kort op het begin van hun verkering getrouwd zijn), zoals bij een voormalig collega (die vrijwel direct na de eerste ontmoeting met haar man getrouwd is om met hem te kunnen emigreren), zoals bij mijn ex-schoonouders (en grappig genoeg had ik het bij hun zoon dus níet..., niets wat er ook maar op leek).
Ik zou het bijvoorbeeld bij mijn ex ook totaal onverantwoord hebben gevonden om snel aan kinderen te beginnen. Terwijl met Qlief? Ik zou er geen seconde over getwijfeld hebben. Al had hij in week één willen beginnen.Zonder er een oordeel over uit te spreken, nee dat ken ik niet, nooit gezien bij anderen ook. Fijn voor jullie dat het zo is gegaan. (al zou ik het hoteldebotelgedoe niet graag hebben gemist)
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:20
4 fases van een relatie:
1ste fase: < 3 jaar (pioniersfase)
2e fase: 3-7 jaar (doorgroeifase)
3e fase: 7-20 jaar (consolidatiefase)
4e fase: > 20 jaar (herontdekkingsfase)
Wij wisten vanaf onze eerste ontmoeting dat we de ware hadden gevonden. Maar pas bij aanvang van fase 3 zijn we aan kinderen begonnen. Een prettige en verstandige keuze, zo ervaren wij.
Stellen die al in de pioniersfase kinderen krijgen, benijden we niet.
1ste fase: < 3 jaar (pioniersfase)
2e fase: 3-7 jaar (doorgroeifase)
3e fase: 7-20 jaar (consolidatiefase)
4e fase: > 20 jaar (herontdekkingsfase)
Wij wisten vanaf onze eerste ontmoeting dat we de ware hadden gevonden. Maar pas bij aanvang van fase 3 zijn we aan kinderen begonnen. Een prettige en verstandige keuze, zo ervaren wij.
Stellen die al in de pioniersfase kinderen krijgen, benijden we niet.
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:21
quote:calvijn1 schreef op 08 augustus 2008 @ 16:15:
@Qwertu; had jij toen je je man voor het eerst zag een 'stem' in je hoofd die zei Dit is Hem! ?
Ik wel
Dat laatste wat jij over je ex zegt herken ik ook heel erg
Nee, bij mijn man voelde ik dat gewoon (nou ja, blijkbaar niet zo gewoon dus ) in al mijn vezels. Het wás er gewoon en het voelde alsof het er altijd al geweest was, alleen dat we het eerder nog niet gevonden hadden.
Bij mijn ex had ik wel zo'n stem in mijn hoofd, die me zei "deze moet ik vasthouden, want hier kan ik veel van leren". Oh ironie, ik heb er veel van geleerd ja. En bepaald niet in positieve zin op veel fronten.
Het was ook daarom dat ik bij Qlief meteen snapte dat ik dat gevoel serieus kon nemen. Dit wás hem dus. En zo denk ik er, na zeven jaar (en echt niet de makkelijkste jaren, onbezorgdheid heeft hier niet of nauwelijks op het menu gestaan), nog steeds over. Ik kan me ook niet voorstellen dat het ooit anders wordt.
@Qwertu; had jij toen je je man voor het eerst zag een 'stem' in je hoofd die zei Dit is Hem! ?
Ik wel
Dat laatste wat jij over je ex zegt herken ik ook heel erg
Nee, bij mijn man voelde ik dat gewoon (nou ja, blijkbaar niet zo gewoon dus ) in al mijn vezels. Het wás er gewoon en het voelde alsof het er altijd al geweest was, alleen dat we het eerder nog niet gevonden hadden.
Bij mijn ex had ik wel zo'n stem in mijn hoofd, die me zei "deze moet ik vasthouden, want hier kan ik veel van leren". Oh ironie, ik heb er veel van geleerd ja. En bepaald niet in positieve zin op veel fronten.
Het was ook daarom dat ik bij Qlief meteen snapte dat ik dat gevoel serieus kon nemen. Dit wás hem dus. En zo denk ik er, na zeven jaar (en echt niet de makkelijkste jaren, onbezorgdheid heeft hier niet of nauwelijks op het menu gestaan), nog steeds over. Ik kan me ook niet voorstellen dat het ooit anders wordt.
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:22
Qwertu
Ik schreef "Waarom zou je er dan niet gewoon aan mogen beginnen". Waarom je er niet aan begint, dat moet ieder voor zich weten. Als jij nog eerst even drie wereldreizen wilt maken of tien jaar als opperpoffer op de bank je series wilt kijken en uit wilt kunnen slapen of alles wat daartussen zit: prima. Lekker doen!
Heel eerlijk? (shoot me, ik weet dat het een oordeel is) Ik geloof er geen drol van dat je het binnen een dag, week, maand kunt weten en denk dat het in de meeste gevallen een enorme gok is.
/ wel in een deuk om de term opperpoffer!
Ik schreef "Waarom zou je er dan niet gewoon aan mogen beginnen". Waarom je er niet aan begint, dat moet ieder voor zich weten. Als jij nog eerst even drie wereldreizen wilt maken of tien jaar als opperpoffer op de bank je series wilt kijken en uit wilt kunnen slapen of alles wat daartussen zit: prima. Lekker doen!
Heel eerlijk? (shoot me, ik weet dat het een oordeel is) Ik geloof er geen drol van dat je het binnen een dag, week, maand kunt weten en denk dat het in de meeste gevallen een enorme gok is.
/ wel in een deuk om de term opperpoffer!
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:24
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:29
Ik weet tot mijn grote geluk precies wat je bedoelt Querty! Mijn vriend en ik hoorden ook van het allereerste begin (nu 3 jaar geleden) simpelweg bij elkaar. Onze families dachten dat we stiekem al een hele tijd een relatie hadden toen we elkaar aan hen voorstelden. Maar eigenlijk waren we nog maar een week samen. We woonden ook vrijwel direct samen, hoewel hij zijn huis nog wel een tijd aangehouden heeft (vanuit het idee dat het rationeel gezien onmogelijk is om zo snel zeker te zijn van elkaar). We hebben nog geen kinderen, omdat we nog veel andere dingen te doen hadden en hebben. Maar als we er persoonlijk wel aan toe waren geweest hadden we best in ons eerste jaar kunnen stoppen met voorbehoedsmiddelen.
Ik wist vanaf het eerste begin dat wij voorgoed samen zijn en dat weet ik nog steeds. Het klinkt misschien naief in de oren van anderen... en in het begin deden mensen die mijn vriend niet kenden (zoals collega's) het ook af als 'verliefdheid die wel weer over zou gaan en dat ik dan pas kon beoordelen of het echt iets was tussen ons'. Dat laatste klonk mij toen echt voledig idioot in de oren. Ik denk inderdaad dat mensen die het niet zelf hebben meegemaakt het vaak niet begrijpen.
Ik wist vanaf het eerste begin dat wij voorgoed samen zijn en dat weet ik nog steeds. Het klinkt misschien naief in de oren van anderen... en in het begin deden mensen die mijn vriend niet kenden (zoals collega's) het ook af als 'verliefdheid die wel weer over zou gaan en dat ik dan pas kon beoordelen of het echt iets was tussen ons'. Dat laatste klonk mij toen echt voledig idioot in de oren. Ik denk inderdaad dat mensen die het niet zelf hebben meegemaakt het vaak niet begrijpen.
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:32
Tja ik vind dat weten en voelen/ geloven andere dingen zijn. Verschil hier tussen is ervaring en die mist dus na een dag/week/maand.
Ik wil je echt niet beledigen maar ik kan er óók met mijn verstand niet bij. En daarin is zien toch misschien geloven. Jullie hebben het ervaren en geloven het dus, ik niet.
Ik wil je echt niet beledigen maar ik kan er óók met mijn verstand niet bij. En daarin is zien toch misschien geloven. Jullie hebben het ervaren en geloven het dus, ik niet.
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:44
Klopt MA, ik bedoel dus dat je vóóraf, zonder ervaring van samenzijn (of maar een week/ maand) niet kunt stellen dat je wéét dat je voor elkaar gemaakt bent, dat geloof je dan. Achteraf kun je constateren of je gelijk hebt gehad.
Ik ben helemaal niet tegen geloven in je gevoel, wel vind ik het een behoorlijk risico om daar zulke verstrekkende beslissingen als het krijgen van kinderen aan te verbinden. Ik zou dan wachten tot gevoel weten wordt.
Ik ben helemaal niet tegen geloven in je gevoel, wel vind ik het een behoorlijk risico om daar zulke verstrekkende beslissingen als het krijgen van kinderen aan te verbinden. Ik zou dan wachten tot gevoel weten wordt.
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:46
quote:fluffychuzzle schreef op 08 augustus 2008 @ 15:54:
Na drie maanden waren we getrouwd, was ik zwanger en liep de procedure om de oudste twee op naam van manlief te zetten. Inmiddels 2,5 jaar getrouwd, derde is anderrhalf en vierde alweer zes maanden. We hebben allemaal dezelfde achternaam inmiddels en de adoptieprocedure voor de oudste twee loopt.quote:fluffychuzzle schreef op 08 augustus 2008 @ 15:56:
We voelden dat dit het was en hadden meteen een soort van rust bij elkaar.
Na 1 jaar huwelijk was je toch druk bezig met het regelen van een scheiding? Maar toen bleek je per ongeluk weer zwanger. Klinkt mij eerlijk gezegd niet echt als "rust" in de oren.
Maar uiteraard hoop ik dat de doorgroeifase, die jullie relatie spoedig zal bereiken, succesvol zal verlopen.
Na drie maanden waren we getrouwd, was ik zwanger en liep de procedure om de oudste twee op naam van manlief te zetten. Inmiddels 2,5 jaar getrouwd, derde is anderrhalf en vierde alweer zes maanden. We hebben allemaal dezelfde achternaam inmiddels en de adoptieprocedure voor de oudste twee loopt.quote:fluffychuzzle schreef op 08 augustus 2008 @ 15:56:
We voelden dat dit het was en hadden meteen een soort van rust bij elkaar.
Na 1 jaar huwelijk was je toch druk bezig met het regelen van een scheiding? Maar toen bleek je per ongeluk weer zwanger. Klinkt mij eerlijk gezegd niet echt als "rust" in de oren.
Maar uiteraard hoop ik dat de doorgroeifase, die jullie relatie spoedig zal bereiken, succesvol zal verlopen.
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:47
Mevrouwdekees, het ís natuurlijk ook niets verstandelijks. Het is misschien meer iets intuïtiefs. Wij hebben vanuit rationeel oogpunt nog wel mijn vriends flat een jaar aangehouden, maar dat kwam vooral door een negatieve ervaring van mijn vriend met zijn ex. Hij had met zichzelf afgesproken dat hij in een volgende relatie pas na een jaar zou gaan samenwonen, terwijl hij in feite meteen na de eerste kus bij me introk 
. Hij stond zichzelf niet toe om helemaal op zijn intuïtie te vertrouwen, hij raakte er zelfs wat van in de war... maar ook hij voelde net als ik vanaf het begin dat we voorgoed samen zouden zijn.
Het klinkt misschien sprookjesachtig... of als een verhaal uit een meisjesboek. En snap best dat het voor buitenstaandeers moeilijk te begrijpen is... maar gevoelsmatig is het net alsof je twee puzzelstukjes tegen elkaar aanschuift, die perfect blijken te passen.
Misschien kun je sommige mensen binnen een dag echt 'kennen', terwijl je er bij anderen een jaar over doet. Ik kan het ook niet echt verklaren. We lijken niet heel erg op elkaar ofzo. We sluiten gewoon perfect op elkaar aan.
. Hij stond zichzelf niet toe om helemaal op zijn intuïtie te vertrouwen, hij raakte er zelfs wat van in de war... maar ook hij voelde net als ik vanaf het begin dat we voorgoed samen zouden zijn. Het klinkt misschien sprookjesachtig... of als een verhaal uit een meisjesboek. En snap best dat het voor buitenstaandeers moeilijk te begrijpen is... maar gevoelsmatig is het net alsof je twee puzzelstukjes tegen elkaar aanschuift, die perfect blijken te passen.
Misschien kun je sommige mensen binnen een dag echt 'kennen', terwijl je er bij anderen een jaar over doet. Ik kan het ook niet echt verklaren. We lijken niet heel erg op elkaar ofzo. We sluiten gewoon perfect op elkaar aan.
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:50
Op het moment dat ik mijn kinderen kreeg wilde ik oud worden met hun vader. Praktijk bleek weerbarstiger maar maakt dat mijn keuze minder waardevol dan die van iemand die een jaar of vijf gewacht heeft?
Een vrouw is prima in staat zelf kinderen op te voeden. Als het kan met de familie erbij. Miljoenen vrouwen op deze wereld voeden kinderen alleen op omdat vader het te druk heeft met andere vrouwen scoren/zijn carriére/vrienden/zichzelf.
Een vrouw is prima in staat zelf kinderen op te voeden. Als het kan met de familie erbij. Miljoenen vrouwen op deze wereld voeden kinderen alleen op omdat vader het te druk heeft met andere vrouwen scoren/zijn carriére/vrienden/zichzelf.
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:02
quote:mamzelle schreef op 08 augustus 2008 @ 16:50:
Op het moment dat ik mijn kinderen kreeg wilde ik oud worden met hun vader. Praktijk bleek weerbarstiger maar maakt dat mijn keuze minder waardevol dan die van iemand die een jaar of vijf gewacht heeft?
Een vrouw is prima in staat zelf kinderen op te voeden. Als het kan met de familie erbij. Miljoenen vrouwen op deze wereld voeden kinderen alleen op omdat vader het te druk heeft met andere vrouwen scoren/zijn carriére/vrienden/zichzelf.
Nee, dat maakt je keuze zeker niet minder waardevol. Achteraf lijkt alles simpeler. En intuïtief kun je er soms ook gewoon naast zitten. Ik ben de laatste om dat te ontkennen. Al had je de opvoeding van je kinderen anders voorgesteld, het blijft waardevol dat ze er zijn en daarmee is automatisch ook je keuze om hen te 'krijgen' waardevol.
Je hebt het over 'kinderen'. Ik neem aan dat je bij je jongste kind ook al enkele jaren samen was met je ex? Was jullie relatie er bij de jongste meer 'klaar voor' dan bij de oudste? Misschien ben jij juist wel in staat om hier iets heel interessants over te kunnen zeggen.
Op het moment dat ik mijn kinderen kreeg wilde ik oud worden met hun vader. Praktijk bleek weerbarstiger maar maakt dat mijn keuze minder waardevol dan die van iemand die een jaar of vijf gewacht heeft?
Een vrouw is prima in staat zelf kinderen op te voeden. Als het kan met de familie erbij. Miljoenen vrouwen op deze wereld voeden kinderen alleen op omdat vader het te druk heeft met andere vrouwen scoren/zijn carriére/vrienden/zichzelf.
Nee, dat maakt je keuze zeker niet minder waardevol. Achteraf lijkt alles simpeler. En intuïtief kun je er soms ook gewoon naast zitten. Ik ben de laatste om dat te ontkennen. Al had je de opvoeding van je kinderen anders voorgesteld, het blijft waardevol dat ze er zijn en daarmee is automatisch ook je keuze om hen te 'krijgen' waardevol.
Je hebt het over 'kinderen'. Ik neem aan dat je bij je jongste kind ook al enkele jaren samen was met je ex? Was jullie relatie er bij de jongste meer 'klaar voor' dan bij de oudste? Misschien ben jij juist wel in staat om hier iets heel interessants over te kunnen zeggen.
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:02
Ik heb mijn vriend, inmiddels man, op 16 april 2007 leren kennen. We wisten gelijk van elkaar; dit is het! In juli gestopt met de pil, augustus eerste positieve test. Ik ben op 2 april 2008 met hem getrouwd en 27 april 2008 is onze dochter geboren.
Ik kan me helemaal vinden in wat fleurtje verteld; het was (en is nog steeds) gewoon het gevoel. Het JAAAAAAAAAA! gevoel. Daarvoor ook relaties gehad en nooit kinderen willen krijgen, ik ontmoette mijn man en het was alsof alles gewoon klopte.
Ik kan me helemaal vinden in wat fleurtje verteld; het was (en is nog steeds) gewoon het gevoel. Het JAAAAAAAAAA! gevoel. Daarvoor ook relaties gehad en nooit kinderen willen krijgen, ik ontmoette mijn man en het was alsof alles gewoon klopte.
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:07
Tweede heeft hij me gevraagd om een broertje/zusje voor de oudste -en ik wilde zo graag geloven in het goede in die man-
derde is gekomen toen we eigenlijk al uit elkaar waren -na de bevalling is hij wel weer teruggekomen, en hebben we het nog vier jaar geprobeerd met elkaar.
Ik weet nog steeds waarom ik verliefd werd op die man. Vóel die vlinders ook bij tijd en wijle, als ik hem zie, ondanks alles wat er gebeurd is.
Relatiewise was hij geen goede keuze, sommige mannen zijn gewoon geen relatiemateriaal, en hij is daar één van.
derde is gekomen toen we eigenlijk al uit elkaar waren -na de bevalling is hij wel weer teruggekomen, en hebben we het nog vier jaar geprobeerd met elkaar.
Ik weet nog steeds waarom ik verliefd werd op die man. Vóel die vlinders ook bij tijd en wijle, als ik hem zie, ondanks alles wat er gebeurd is.
Relatiewise was hij geen goede keuze, sommige mannen zijn gewoon geen relatiemateriaal, en hij is daar één van.
