Kinderen
alle pijlers
Hoe lang relatie voor beginnen met kinderen
vrijdag 8 augustus 2008 om 15:03
Ik las enkele dagen geleden een topic waarin TO stelde na 5 maanden samen te zijn met haar partner ze bewust voor een kindje gingen. Aangezien ik er nog steeds verbaasd over ben maar een topic, wanneer achtten jullie je relatie klaar voor kinderen?
Ikzelf ben 5 jaar samen met mijn vriend en de relatie is er klaar voor, vriend en situatie nog niet.
/heb getwijfeld over de PijlerT dus als mensen vinden dattie op relaties hoort ga ik wel naar een engeltje...
Ikzelf ben 5 jaar samen met mijn vriend en de relatie is er klaar voor, vriend en situatie nog niet.
/heb getwijfeld over de PijlerT dus als mensen vinden dattie op relaties hoort ga ik wel naar een engeltje...
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:15
quote:mamzelle schreef op 08 augustus 2008 @ 16:50:
Op het moment dat ik mijn kinderen kreeg wilde ik oud worden met hun vader. Praktijk bleek weerbarstiger maar maakt dat mijn keuze minder waardevol dan die van iemand die een jaar of vijf gewacht heeft?
Een vrouw is prima in staat zelf kinderen op te voeden. Als het kan met de familie erbij. Miljoenen vrouwen op deze wereld voeden kinderen alleen op omdat vader het te druk heeft met andere vrouwen scoren/zijn carriére/vrienden/zichzelf.
Tuurlijk kan dat. Maar je zou dat toch niet líever doen dan in een leuke relatie, samen met een partner die er voor jou en kind is?
Er gaan ook zat huwelijken na 25 jaar stuk maar die kans lijkt me nog altijd minder groot dan een relatie die in minder dan een jaar tijd ook al een kindje in de mix heeft.
En dat jij geen van je kids ooit meer zou willen missen lijkt me ook logisch maar dat is achteraf bezien.
Op het moment dat ik mijn kinderen kreeg wilde ik oud worden met hun vader. Praktijk bleek weerbarstiger maar maakt dat mijn keuze minder waardevol dan die van iemand die een jaar of vijf gewacht heeft?
Een vrouw is prima in staat zelf kinderen op te voeden. Als het kan met de familie erbij. Miljoenen vrouwen op deze wereld voeden kinderen alleen op omdat vader het te druk heeft met andere vrouwen scoren/zijn carriére/vrienden/zichzelf.
Tuurlijk kan dat. Maar je zou dat toch niet líever doen dan in een leuke relatie, samen met een partner die er voor jou en kind is?
Er gaan ook zat huwelijken na 25 jaar stuk maar die kans lijkt me nog altijd minder groot dan een relatie die in minder dan een jaar tijd ook al een kindje in de mix heeft.
En dat jij geen van je kids ooit meer zou willen missen lijkt me ook logisch maar dat is achteraf bezien.
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:18
quote:chica1978 schreef op 08 augustus 2008 @ 16:00:
Vinden jullie het niet jammer dat jullie niet eerst samen hebben genoten? Niet om jullie te veroordelen, maar ik snap niet zo goed waarom je zo snel een kind bij je relatie wilt betrekken.
Geen aanval, maar begrijp het gewoon niet. Wil je niet eerst samen verliefd zijn, leuke dingen doen, zonder dat het meteen serieus wordt dmv ouderschap?
Om heel eerlijk te zijn? Ik denk dat ik geen drol minder aan leuke dingen heb ondernomen dan mensen die niet snel aan een kleine zijn begonnen. Afgelopen weekend nog heerlijk samen naar Loveland Festival geweest, morgen lekker uit eten met vrienden en familie. Mysteryland staat al voor de deur en we gaan toch zeker 1 keer per maand nog naar de Matrixx of iets vergelijkbaars. Mijn lief is er niet lelijker op geworden sinds ie vader is, dus verliefd ben ik ook nog steeds.
Het enige ietsiepietsie kleine minpuntje is dat we niet impulsief even 's avonds de stad in kunnen, of tot laat in de middag verliefd op bed liggen om stomende sex te hebben. Maar dat heb ik er wel voor over hoor. En voordat mini er was hadden we al onze honden, en die willen er ook op tijd uit.
Dus ook met kind binnen een jaar, genoeg tijd om de toffe kanten aan elkaar te ontdekken en gekke dingen te ondernemen. En tot nu toe is er niks tegengevallen aan lief. Maar dat wist ik al toen ik hem voor het eerst zag.
Vinden jullie het niet jammer dat jullie niet eerst samen hebben genoten? Niet om jullie te veroordelen, maar ik snap niet zo goed waarom je zo snel een kind bij je relatie wilt betrekken.
Geen aanval, maar begrijp het gewoon niet. Wil je niet eerst samen verliefd zijn, leuke dingen doen, zonder dat het meteen serieus wordt dmv ouderschap?
Om heel eerlijk te zijn? Ik denk dat ik geen drol minder aan leuke dingen heb ondernomen dan mensen die niet snel aan een kleine zijn begonnen. Afgelopen weekend nog heerlijk samen naar Loveland Festival geweest, morgen lekker uit eten met vrienden en familie. Mysteryland staat al voor de deur en we gaan toch zeker 1 keer per maand nog naar de Matrixx of iets vergelijkbaars. Mijn lief is er niet lelijker op geworden sinds ie vader is, dus verliefd ben ik ook nog steeds.
Het enige ietsiepietsie kleine minpuntje is dat we niet impulsief even 's avonds de stad in kunnen, of tot laat in de middag verliefd op bed liggen om stomende sex te hebben. Maar dat heb ik er wel voor over hoor. En voordat mini er was hadden we al onze honden, en die willen er ook op tijd uit.
Dus ook met kind binnen een jaar, genoeg tijd om de toffe kanten aan elkaar te ontdekken en gekke dingen te ondernemen. En tot nu toe is er niks tegengevallen aan lief. Maar dat wist ik al toen ik hem voor het eerst zag.
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:24
quote:qwertu schreef op 08 augustus 2008 @ 16:00:
Maar als je het er al over eens bent dat je samen kinderen wilt, waarom zou je daar dan niet gewoon aan mogen beginnen?
Ik zie niet in wat die jaren wachten toevoegen. In ons geval niet zo veel. Een zieke partner zonder zinnig toekomstperspectief is evengoed zeer ingrijpend en dat stadium hebben we gewoon zonder strubbelingen doorlopen toen we elkaar nog maar een maand kenden. De veranderingen die het krijgen van een kind met zich meebrengt, hadden niet meer moeite gekost.
het hoeft toch niet jaren wachten te betekenen, maar jaren fijn samen zijn?
Sommigen hebben een duidelijke kinderwens, dan komt er een man waarvan ze denken: Ja van HEM wil ik ze wel. En vinden het niet nodig om eerst nog lang samen te zijn, voordat ze eraan beginnen. Anderen zijn helemaal stapeldol op elkaar, en over een kinderwens nog geen uitgesproken idee (of wel, maar willen eerst van hun 'vrijheid' samen genieten). Ik heb dit gezien bij mijn broer, die al heel lang samen is met zijn vrouw. Dit was geen 10 jarige wik en weeg relatie. Maar een relatie waarin heel veel werd gereisd, leuke dingen doen, genieten (niet dat je dit niet met kinderen kunt doen) en dit wilden ze gewoon samen en zonder kinderen. Ze waren nog jong en geen plannen om jonge ouders te worden, wel zeker weten dat ze samen wilden zijn. Ze hebben zich samen ontwikkeld, samen 'volwassen' geworden en uiteindelijk een kind. Je relatie is toch niet per se meer waard als je hier direct aan de start mee begint. Niet ieder staat te springen om direct papa/mama te worden als ze die geweldig leuke partner tegenkomen.
Maar als je het er al over eens bent dat je samen kinderen wilt, waarom zou je daar dan niet gewoon aan mogen beginnen?
Ik zie niet in wat die jaren wachten toevoegen. In ons geval niet zo veel. Een zieke partner zonder zinnig toekomstperspectief is evengoed zeer ingrijpend en dat stadium hebben we gewoon zonder strubbelingen doorlopen toen we elkaar nog maar een maand kenden. De veranderingen die het krijgen van een kind met zich meebrengt, hadden niet meer moeite gekost.
het hoeft toch niet jaren wachten te betekenen, maar jaren fijn samen zijn?
Sommigen hebben een duidelijke kinderwens, dan komt er een man waarvan ze denken: Ja van HEM wil ik ze wel. En vinden het niet nodig om eerst nog lang samen te zijn, voordat ze eraan beginnen. Anderen zijn helemaal stapeldol op elkaar, en over een kinderwens nog geen uitgesproken idee (of wel, maar willen eerst van hun 'vrijheid' samen genieten). Ik heb dit gezien bij mijn broer, die al heel lang samen is met zijn vrouw. Dit was geen 10 jarige wik en weeg relatie. Maar een relatie waarin heel veel werd gereisd, leuke dingen doen, genieten (niet dat je dit niet met kinderen kunt doen) en dit wilden ze gewoon samen en zonder kinderen. Ze waren nog jong en geen plannen om jonge ouders te worden, wel zeker weten dat ze samen wilden zijn. Ze hebben zich samen ontwikkeld, samen 'volwassen' geworden en uiteindelijk een kind. Je relatie is toch niet per se meer waard als je hier direct aan de start mee begint. Niet ieder staat te springen om direct papa/mama te worden als ze die geweldig leuke partner tegenkomen.
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:27
Ik verbaas me ook over hoe makkelijk mensen voor kinderen kiezen. En dan niet eens alleen over korte relaties, maar ook over problematische relaties. Ik lees hier op het forum zo vaak over relaties die al in de problemen zijn voordat de zwangerschap voorbij is....
Ik geloof trouwens wel in het dat-is-de-ware-gevoel dat je op slag bij iemand kunt hebben. Ik geloof alleen niet dat dat erg betrouwbaar is. Ik heb het ook wel eens gehad, en bleek er later totaal naast te zitten. Als het goed uitpakt, is het zo makkelijk te denken dat je het meteen goed aanvoelde, maar het blijft in mijn ogen een gok, hoe echt dat gevoel achteraf ook lijkt. Meteen voor kinderen kiezen vind ik dus niet verstandig.
En ik geloof ook dat leeftijd wel uitmaakt. Niet eens alleen om de biologische klok, maar omdat je als dertiger gewoon veel meer inzicht hebt in jezelf en in je relatie dan als twintiger. En dus met meer basis ingrijpende beslissingen kunt nemen.
Ik geloof trouwens wel in het dat-is-de-ware-gevoel dat je op slag bij iemand kunt hebben. Ik geloof alleen niet dat dat erg betrouwbaar is. Ik heb het ook wel eens gehad, en bleek er later totaal naast te zitten. Als het goed uitpakt, is het zo makkelijk te denken dat je het meteen goed aanvoelde, maar het blijft in mijn ogen een gok, hoe echt dat gevoel achteraf ook lijkt. Meteen voor kinderen kiezen vind ik dus niet verstandig.
En ik geloof ook dat leeftijd wel uitmaakt. Niet eens alleen om de biologische klok, maar omdat je als dertiger gewoon veel meer inzicht hebt in jezelf en in je relatie dan als twintiger. En dus met meer basis ingrijpende beslissingen kunt nemen.
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:32
quote:Nastik schreef op 08 augustus 2008 @ 17:18:
[...]
Om heel eerlijk te zijn? Ik denk dat ik geen drol minder aan leuke dingen heb ondernomen dan mensen die niet snel aan een kleine zijn begonnen. Afgelopen weekend nog heerlijk samen naar Loveland Festival geweest, morgen lekker uit eten met vrienden en familie. Mysteryland staat al voor de deur en we gaan toch zeker 1 keer per maand nog naar de Matrixx of iets vergelijkbaars. Mijn lief is er niet lelijker op geworden sinds ie vader is, dus verliefd ben ik ook nog steeds.
Het enige ietsiepietsie kleine minpuntje is dat we niet impulsief even 's avonds de stad in kunnen, of tot laat in de middag verliefd op bed liggen om stomende sex te hebben. Maar dat heb ik er wel voor over hoor. En voordat mini er was hadden we al onze honden, en die willen er ook op tijd uit.
Dus ook met kind binnen een jaar, genoeg tijd om de toffe kanten aan elkaar te ontdekken en gekke dingen te ondernemen. En tot nu toe is er niks tegengevallen aan lief. Maar dat wist ik al toen ik hem voor het eerst zag.
Ik weet dat ouders heel hard roepen dat ze nog steeds geweldig leuke dingen kunnen doen, net zoals before baby. Maar je zegt het zelf al, het vereist meer planning. Niet iedereen heeft familie/buren etc standby om op te passen.
Er lijkt me niks mis met eerst samen genieten in alle vrijheid, die je nou eenmaal meer hebt zonder kinderen. Maar als mensen gewoon niet kunnen/willen/hoeven wachten omdat ze harstikke graag willen, is dat ook prima. Maar er is zeker wel een groot verschil tussen de vrijheid die je hebt om samen dingen te doen met of zonder kind. Dit is ook afhankelijk van wat dit voor leuke dingen zijn, veel en ver reizen is toch wat lastig voor een kleine baby. Als ik al kinderen zou willen, is dat de reden voor mij om het nog niet te doen. Ik geniet nu enorm van de vrijheid, en de leuke kanten van ouderschap wil ik nog even niet inruilen voor wat minder vrijheid. Zodra ik het gevoel heb gas terug te kunnen/willen nemen, dan ben ik er meer aan toe.
[...]
Om heel eerlijk te zijn? Ik denk dat ik geen drol minder aan leuke dingen heb ondernomen dan mensen die niet snel aan een kleine zijn begonnen. Afgelopen weekend nog heerlijk samen naar Loveland Festival geweest, morgen lekker uit eten met vrienden en familie. Mysteryland staat al voor de deur en we gaan toch zeker 1 keer per maand nog naar de Matrixx of iets vergelijkbaars. Mijn lief is er niet lelijker op geworden sinds ie vader is, dus verliefd ben ik ook nog steeds.
Het enige ietsiepietsie kleine minpuntje is dat we niet impulsief even 's avonds de stad in kunnen, of tot laat in de middag verliefd op bed liggen om stomende sex te hebben. Maar dat heb ik er wel voor over hoor. En voordat mini er was hadden we al onze honden, en die willen er ook op tijd uit.
Dus ook met kind binnen een jaar, genoeg tijd om de toffe kanten aan elkaar te ontdekken en gekke dingen te ondernemen. En tot nu toe is er niks tegengevallen aan lief. Maar dat wist ik al toen ik hem voor het eerst zag.
Ik weet dat ouders heel hard roepen dat ze nog steeds geweldig leuke dingen kunnen doen, net zoals before baby. Maar je zegt het zelf al, het vereist meer planning. Niet iedereen heeft familie/buren etc standby om op te passen.
Er lijkt me niks mis met eerst samen genieten in alle vrijheid, die je nou eenmaal meer hebt zonder kinderen. Maar als mensen gewoon niet kunnen/willen/hoeven wachten omdat ze harstikke graag willen, is dat ook prima. Maar er is zeker wel een groot verschil tussen de vrijheid die je hebt om samen dingen te doen met of zonder kind. Dit is ook afhankelijk van wat dit voor leuke dingen zijn, veel en ver reizen is toch wat lastig voor een kleine baby. Als ik al kinderen zou willen, is dat de reden voor mij om het nog niet te doen. Ik geniet nu enorm van de vrijheid, en de leuke kanten van ouderschap wil ik nog even niet inruilen voor wat minder vrijheid. Zodra ik het gevoel heb gas terug te kunnen/willen nemen, dan ben ik er meer aan toe.
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:42
quote:nippo schreef op 08 augustus 2008 @ 17:27:
Ik verbaas me ook over hoe makkelijk mensen voor kinderen kiezen. En dan niet eens alleen over korte relaties, maar ook over problematische relaties. Ik lees hier op het forum zo vaak over relaties die al in de problemen zijn voordat de zwangerschap voorbij is....
Ik geloof trouwens wel in het dat-is-de-ware-gevoel dat je op slag bij iemand kunt hebben. Ik geloof alleen niet dat dat erg betrouwbaar is. Ik heb het ook wel eens gehad, en bleek er later totaal naast te zitten. Als het goed uitpakt, is het zo makkelijk te denken dat je het meteen goed aanvoelde, maar het blijft in mijn ogen een gok, hoe echt dat gevoel achteraf ook lijkt. Meteen voor kinderen kiezen vind ik dus niet verstandig.
En ik geloof ook dat leeftijd wel uitmaakt. Niet eens alleen om de biologische klok, maar omdat je als dertiger gewoon veel meer inzicht hebt in jezelf en in je relatie dan als twintiger. En dus met meer basis ingrijpende beslissingen kunt nemen.
Helder omschreven wat ik ook bedoelde met weten/ geloven.
Mijn relatie komt ook niet met een garantiebewijs maar net zoals ik gelóóf dat de zon morgen weer opkomt (kan ik niet bewijzen) omdat ie dat al heel lang doet ben ik ook zekerder van mijn relatie omdat ie het al heel lang doet (en beter wordt ) Kortom ik heb een basis waarop ik de toekomst voorspel. Die basis hoe goed dan ook lijkt mij echt te klein na minder dan een jaar.
/ off-topic: takke ik kan me niet herinneren hoe dat in de filosofie qua bewijslast zit, maakt helder wat ik bedoel..
Ik verbaas me ook over hoe makkelijk mensen voor kinderen kiezen. En dan niet eens alleen over korte relaties, maar ook over problematische relaties. Ik lees hier op het forum zo vaak over relaties die al in de problemen zijn voordat de zwangerschap voorbij is....
Ik geloof trouwens wel in het dat-is-de-ware-gevoel dat je op slag bij iemand kunt hebben. Ik geloof alleen niet dat dat erg betrouwbaar is. Ik heb het ook wel eens gehad, en bleek er later totaal naast te zitten. Als het goed uitpakt, is het zo makkelijk te denken dat je het meteen goed aanvoelde, maar het blijft in mijn ogen een gok, hoe echt dat gevoel achteraf ook lijkt. Meteen voor kinderen kiezen vind ik dus niet verstandig.
En ik geloof ook dat leeftijd wel uitmaakt. Niet eens alleen om de biologische klok, maar omdat je als dertiger gewoon veel meer inzicht hebt in jezelf en in je relatie dan als twintiger. En dus met meer basis ingrijpende beslissingen kunt nemen.
Helder omschreven wat ik ook bedoelde met weten/ geloven.
Mijn relatie komt ook niet met een garantiebewijs maar net zoals ik gelóóf dat de zon morgen weer opkomt (kan ik niet bewijzen) omdat ie dat al heel lang doet ben ik ook zekerder van mijn relatie omdat ie het al heel lang doet (en beter wordt ) Kortom ik heb een basis waarop ik de toekomst voorspel. Die basis hoe goed dan ook lijkt mij echt te klein na minder dan een jaar.
/ off-topic: takke ik kan me niet herinneren hoe dat in de filosofie qua bewijslast zit, maakt helder wat ik bedoel..
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:44
quote:mamzelle schreef op 08 augustus 2008 @ 17:07:
Tweede heeft hij me gevraagd om een broertje/zusje voor de oudste -en ik wilde zo graag geloven in het goede in die man-
derde is gekomen toen we eigenlijk al uit elkaar waren -na de bevalling is hij wel weer teruggekomen, en hebben we het nog vier jaar geprobeerd met elkaar.
Ik weet nog steeds waarom ik verliefd werd op die man. Vóel die vlinders ook bij tijd en wijle, als ik hem zie, ondanks alles wat er gebeurd is.
Relatiewise was hij geen goede keuze, sommige mannen zijn gewoon geen relatiemateriaal, en hij is daar één van.
Poeh... dat klinkt als een behoorlijke strijd die je hebt moeten leveren en misschien nog levert.... Je had vast een ander ideaalbeeld vooraf.
Hoop dat je desondanks wel gelukkig bent met je leven zoals het er nu uit ziet.
Tweede heeft hij me gevraagd om een broertje/zusje voor de oudste -en ik wilde zo graag geloven in het goede in die man-
derde is gekomen toen we eigenlijk al uit elkaar waren -na de bevalling is hij wel weer teruggekomen, en hebben we het nog vier jaar geprobeerd met elkaar.
Ik weet nog steeds waarom ik verliefd werd op die man. Vóel die vlinders ook bij tijd en wijle, als ik hem zie, ondanks alles wat er gebeurd is.
Relatiewise was hij geen goede keuze, sommige mannen zijn gewoon geen relatiemateriaal, en hij is daar één van.
Poeh... dat klinkt als een behoorlijke strijd die je hebt moeten leveren en misschien nog levert.... Je had vast een ander ideaalbeeld vooraf.
Hoop dat je desondanks wel gelukkig bent met je leven zoals het er nu uit ziet.
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:46
Liefde op het eerste gezicht bestaat, dat geloof ik ook (want heb het zelf ook meegemaakt), maar dan nóg snap ik niet waarom je zo snel een kind zou willen.
Als die liefde echt zo echt is, dan kun je toch een jaar (of 2, of 3, ..) later ook nog aan een gezin beginnen?
Ik denk oprecht dat relaties die zó in sneltreinvaart gaan uiteindelijk minder kans van slagen hebben (op den lange duur)
En dat je iemand na 1 dag al écht denkt te kennen gaat er bij mij niet in; wie zegt dat iemand is zoals hij zich voordoet, wie zegt hoe hij reageert als het even niet zo leuk is allemaal, als je een dag chagerijnig bent, als je niet lekker bent, als je een probleem hebt...
Je zit zeker de eerste maanden op een roze wolk, dan lijkt alles helemaal fantastisch. Na verloop van ijd ontdenk je de mindere kanten van iemand, dat gebeurt niet al op dag 1, want dan doet iedereen zich net even leuker voor (om indruk te maken).
Tel daar de stress en veranderde situatie bij op als er een baby is, en dan gaat het toch ook regelmatig mis. Niet bij iedereen, maar je zou zeker niet de eerste zijn..
Wat niet betekent dat een huwelijk na 25 jaar nooit meer mis kan gaan, maar als je het zo snel doet is de kans beduidend groter, zeker als er snel een kind in het spel is.
Als die liefde echt zo echt is, dan kun je toch een jaar (of 2, of 3, ..) later ook nog aan een gezin beginnen?
Ik denk oprecht dat relaties die zó in sneltreinvaart gaan uiteindelijk minder kans van slagen hebben (op den lange duur)
En dat je iemand na 1 dag al écht denkt te kennen gaat er bij mij niet in; wie zegt dat iemand is zoals hij zich voordoet, wie zegt hoe hij reageert als het even niet zo leuk is allemaal, als je een dag chagerijnig bent, als je niet lekker bent, als je een probleem hebt...
Je zit zeker de eerste maanden op een roze wolk, dan lijkt alles helemaal fantastisch. Na verloop van ijd ontdenk je de mindere kanten van iemand, dat gebeurt niet al op dag 1, want dan doet iedereen zich net even leuker voor (om indruk te maken).
Tel daar de stress en veranderde situatie bij op als er een baby is, en dan gaat het toch ook regelmatig mis. Niet bij iedereen, maar je zou zeker niet de eerste zijn..
Wat niet betekent dat een huwelijk na 25 jaar nooit meer mis kan gaan, maar als je het zo snel doet is de kans beduidend groter, zeker als er snel een kind in het spel is.
vrijdag 8 augustus 2008 om 18:01
Toen ik mijn man leerde kennen hadden wij allebei, vanaf de eerste blik, het gevoel "dit is het". Dat gevoel werd alleen maar sterker toen we ook nog eens aan de praat raakten en vanaf dag 1 zijn we vrijwel onafscheidelijk geweest, in die zin dat we amper meer een nacht apart hebben doorgebracht. We woonden dan ook al snel samen, da's dan net zo handig en leuk.
Niet alleen voelde het vanaf het begin zo goed, we bleken ook nog eens dezelfde principes, idealen en toekomstdromen te hebben. Wel erg belangrijk natuurlijk. Zo waren we allebei overtuigd van ons wens een groot gezin te willen. En al snel voelde dat als: Een groot gezin met elkaar.
En toch...
We waren ruim negen jaar bij elkaar toen we daadwerkelijk de stap namen om aan kinderen te beginnen en ook nog eens in het huwelijk te treden. Heel bewust.
Ik zie hier mensen zeggen:"Maar ik wist meteen dat hij de ware was, daar heb je geen tijd voor nodig". Dat geloof ik best. Dat voelde voor mij dus ook zo. Maar voor mij is de beslissing tot het krijgen van kinderen, evenzo als het aangaan van een huwelijk, een beslissing voor het leven. Een verantwoordelijkheid die je niet licht neemt en die veel meer behelst dan alleen gevoel.
Ja, ik wilde met deze man samen zijn (nog steeds trouwens) en kinderen met hem. Omdat ik hem leuk vind, ja. Maar vooral omdat ik in al die jaren hem door en door heb leren kennen. Omdat ik weet hoe wij samen omgaan met allerhande situaties. Omdat wij dezelfde normen en waarden hebben als het gaat om ons gezin. Omdat we na al die jaren konden zeggen dat zelfs als die emoties, die verliefdheid of liefde, eens in de knoei zouden komen, we nog steeds het aandurven te beloven voor altijd voor dit gezin zorg te dragen, en elkaars kern zo goed kennen dat we weten dat dat voor de ander ook geldt.
Best zakelijk dus eigenlijk. En dat zijn dingen die je in mijn ogen pas kunt zeggen, pas kunt weten, als je elkaar wel degelijk een tijdje kent. Of laat ik het anders zeggen: Zo'n levenslange verantwoordelijkheid zou ik niet aangaan als ik er niet verdomde zeker over zou zijn, buiten alle verliefdheid en dergelijke emoties om. Daarvoor vind ik het te belangrijk.
Niet alleen voelde het vanaf het begin zo goed, we bleken ook nog eens dezelfde principes, idealen en toekomstdromen te hebben. Wel erg belangrijk natuurlijk. Zo waren we allebei overtuigd van ons wens een groot gezin te willen. En al snel voelde dat als: Een groot gezin met elkaar.
En toch...
We waren ruim negen jaar bij elkaar toen we daadwerkelijk de stap namen om aan kinderen te beginnen en ook nog eens in het huwelijk te treden. Heel bewust.
Ik zie hier mensen zeggen:"Maar ik wist meteen dat hij de ware was, daar heb je geen tijd voor nodig". Dat geloof ik best. Dat voelde voor mij dus ook zo. Maar voor mij is de beslissing tot het krijgen van kinderen, evenzo als het aangaan van een huwelijk, een beslissing voor het leven. Een verantwoordelijkheid die je niet licht neemt en die veel meer behelst dan alleen gevoel.
Ja, ik wilde met deze man samen zijn (nog steeds trouwens) en kinderen met hem. Omdat ik hem leuk vind, ja. Maar vooral omdat ik in al die jaren hem door en door heb leren kennen. Omdat ik weet hoe wij samen omgaan met allerhande situaties. Omdat wij dezelfde normen en waarden hebben als het gaat om ons gezin. Omdat we na al die jaren konden zeggen dat zelfs als die emoties, die verliefdheid of liefde, eens in de knoei zouden komen, we nog steeds het aandurven te beloven voor altijd voor dit gezin zorg te dragen, en elkaars kern zo goed kennen dat we weten dat dat voor de ander ook geldt.
Best zakelijk dus eigenlijk. En dat zijn dingen die je in mijn ogen pas kunt zeggen, pas kunt weten, als je elkaar wel degelijk een tijdje kent. Of laat ik het anders zeggen: Zo'n levenslange verantwoordelijkheid zou ik niet aangaan als ik er niet verdomde zeker over zou zijn, buiten alle verliefdheid en dergelijke emoties om. Daarvoor vind ik het te belangrijk.
vrijdag 8 augustus 2008 om 18:23
vrijdag 8 augustus 2008 om 19:18
quote:Carlice schreef op 08 augustus 2008 @ 17:24:
[...]
het hoeft toch niet jaren wachten te betekenen, maar jaren fijn samen zijn?
Sommigen hebben een duidelijke kinderwens, dan komt er een man waarvan ze denken: Ja van HEM wil ik ze wel. En vinden het niet nodig om eerst nog lang samen te zijn, voordat ze eraan beginnen. Anderen zijn helemaal stapeldol op elkaar, en over een kinderwens nog geen uitgesproken idee (of wel, maar willen eerst van hun 'vrijheid' samen genieten). Ik heb dit gezien bij mijn broer, die al heel lang samen is met zijn vrouw. Dit was geen 10 jarige wik en weeg relatie. Maar een relatie waarin heel veel werd gereisd, leuke dingen doen, genieten (niet dat je dit niet met kinderen kunt doen) en dit wilden ze gewoon samen en zonder kinderen. Ze waren nog jong en geen plannen om jonge ouders te worden, wel zeker weten dat ze samen wilden zijn. Ze hebben zich samen ontwikkeld, samen 'volwassen' geworden en uiteindelijk een kind. Je relatie is toch niet per se meer waard als je hier direct aan de start mee begint. Niet ieder staat te springen om direct papa/mama te worden als ze die geweldig leuke partner tegenkomen.Carlice, zie een van mijn eerdere posts waarin ik al betoogd heb dat je van mij ook gewoon na jaren kinderen mag krijgen. (Alsof mijn mening er iets toe doet bij dat soort keuzes. "Ja, maar Qú-hu, van het Fórum... ) Je doet het maar lekker hoe het het jezelf maar wenst. Ik vind dat je beide keuzes niet moet veroordelen.
[...]
het hoeft toch niet jaren wachten te betekenen, maar jaren fijn samen zijn?
Sommigen hebben een duidelijke kinderwens, dan komt er een man waarvan ze denken: Ja van HEM wil ik ze wel. En vinden het niet nodig om eerst nog lang samen te zijn, voordat ze eraan beginnen. Anderen zijn helemaal stapeldol op elkaar, en over een kinderwens nog geen uitgesproken idee (of wel, maar willen eerst van hun 'vrijheid' samen genieten). Ik heb dit gezien bij mijn broer, die al heel lang samen is met zijn vrouw. Dit was geen 10 jarige wik en weeg relatie. Maar een relatie waarin heel veel werd gereisd, leuke dingen doen, genieten (niet dat je dit niet met kinderen kunt doen) en dit wilden ze gewoon samen en zonder kinderen. Ze waren nog jong en geen plannen om jonge ouders te worden, wel zeker weten dat ze samen wilden zijn. Ze hebben zich samen ontwikkeld, samen 'volwassen' geworden en uiteindelijk een kind. Je relatie is toch niet per se meer waard als je hier direct aan de start mee begint. Niet ieder staat te springen om direct papa/mama te worden als ze die geweldig leuke partner tegenkomen.Carlice, zie een van mijn eerdere posts waarin ik al betoogd heb dat je van mij ook gewoon na jaren kinderen mag krijgen. (Alsof mijn mening er iets toe doet bij dat soort keuzes. "Ja, maar Qú-hu, van het Fórum... ) Je doet het maar lekker hoe het het jezelf maar wenst. Ik vind dat je beide keuzes niet moet veroordelen.
vrijdag 8 augustus 2008 om 19:43
Tuurlijk mag je jaren wachten met kinderen maar is het echt een factor waardoor je relatie meer kans van slagen heeft? Dat weet ik dus niet. Wij hebben heel bewust gekozen voor snel een kleine vanwege mijn carriere (ik zag het echt niet zitten om midden in mijn promotie onderzoek zwanger te zijn of erger nog: zo'n promovenda te zijn die stresst en snel klaar wil zijn omdat haar biologische klok tikt en ze nog een kind eruit moet persen). Tussen afstuderen en starten promotie was gewoon het handigst. En het was heel snel raak, dat ook. Maar ik denk eerlijk gezegd dat als we een jaar hadden gewacht het voor onze relatie weinig uit had gemaakt.
En natuurlijk doe je veel meer leuke romantische dingen als je alleen met zijn tweeen bent want dan kan dat gewoon wat makkelijker. Maar juist omdat onze relatie zo vers was hebben wij dit element niet verslonst toen de kleine er was, iets wat ik wel veel om me heen zie gebeuren bij stellen die lang gewacht hebben.
En ja, je kan dus wel weten dat je gelijk de ware hebt getroffen. Je denkt toch niet dat er al millennia boeken en liederen, poezie en films worden geschreven/gemaakt over iets wat niet bestaat? Maar als je het niet meegemaakt hebt, dan begrijp ik heel goed dat je sceptisch bent want het klinkt gewoon te mooi voor woorden.
En natuurlijk doe je veel meer leuke romantische dingen als je alleen met zijn tweeen bent want dan kan dat gewoon wat makkelijker. Maar juist omdat onze relatie zo vers was hebben wij dit element niet verslonst toen de kleine er was, iets wat ik wel veel om me heen zie gebeuren bij stellen die lang gewacht hebben.
En ja, je kan dus wel weten dat je gelijk de ware hebt getroffen. Je denkt toch niet dat er al millennia boeken en liederen, poezie en films worden geschreven/gemaakt over iets wat niet bestaat? Maar als je het niet meegemaakt hebt, dan begrijp ik heel goed dat je sceptisch bent want het klinkt gewoon te mooi voor woorden.
vrijdag 8 augustus 2008 om 19:51
Zwieber, je kan dus ook denken dat je de ware hebt gevonden, maar er later achter komen dat je het mis had. Dat maakt je eerste gevoel nog niet minder echt dan als het wel de ware bleek te zijn. Ook zat poezie over te vinden lijkt me zo.
En jij was 21 toen je je zoon kreeg, dus je had makkelijk kunnen wachten tot na je promotie, dan was je nog steeds heel jong geweest. Als ik dan nu lees dat hij 5 dagen per week naar het kinderdagverblijf gaat omdat jij dat als enige optie ziet voor je werk (terwijl je zelf eerder hebt gezegd dat het wellicht beter voor hem zou zijn als dit minder was geweest), zou ik in jouw positie toch even gewacht hebben.
En jij was 21 toen je je zoon kreeg, dus je had makkelijk kunnen wachten tot na je promotie, dan was je nog steeds heel jong geweest. Als ik dan nu lees dat hij 5 dagen per week naar het kinderdagverblijf gaat omdat jij dat als enige optie ziet voor je werk (terwijl je zelf eerder hebt gezegd dat het wellicht beter voor hem zou zijn als dit minder was geweest), zou ik in jouw positie toch even gewacht hebben.
vrijdag 8 augustus 2008 om 20:00
quote:chica1978 schreef op 08 augustus 2008 @ 17:46:
Liefde op het eerste gezicht bestaat, dat geloof ik ook (want heb het zelf ook meegemaakt), maar dan nóg snap ik niet waarom je zo snel een kind zou willen.
Als die liefde echt zo echt is, dan kun je toch een jaar (of 2, of 3, ..) later ook nog aan een gezin beginnen?
Ik denk oprecht dat relaties die zó in sneltreinvaart gaan uiteindelijk minder kans van slagen hebben (op den lange duur)
En dat je iemand na 1 dag al écht denkt te kennen gaat er bij mij niet in; wie zegt dat iemand is zoals hij zich voordoet, wie zegt hoe hij reageert als het even niet zo leuk is allemaal, als je een dag chagerijnig bent, als je niet lekker bent, als je een probleem hebt...
Je zit zeker de eerste maanden op een roze wolk, dan lijkt alles helemaal fantastisch. Na verloop van ijd ontdenk je de mindere kanten van iemand, dat gebeurt niet al op dag 1, want dan doet iedereen zich net even leuker voor (om indruk te maken).
Tel daar de stress en veranderde situatie bij op als er een baby is, en dan gaat het toch ook regelmatig mis. Niet bij iedereen, maar je zou zeker niet de eerste zijn..
Wat niet betekent dat een huwelijk na 25 jaar nooit meer mis kan gaan, maar als je het zo snel doet is de kans beduidend groter, zeker als er snel een kind in het spel is.
Tuurlijk kan dat, maar wij waren 32 en 36 en je weet nooit of het je gegeven is om een kind te krijgen en hoelang dat dan gaat duren.
Dat hebben wij wel in ons achterhoofd gehouden. Ik bleek ook veel sneller zwanger dan we hadden verwacht.
Nogmaals, het voelt goed en we hebben er vertrouwen in.
Liefde op het eerste gezicht bestaat, dat geloof ik ook (want heb het zelf ook meegemaakt), maar dan nóg snap ik niet waarom je zo snel een kind zou willen.
Als die liefde echt zo echt is, dan kun je toch een jaar (of 2, of 3, ..) later ook nog aan een gezin beginnen?
Ik denk oprecht dat relaties die zó in sneltreinvaart gaan uiteindelijk minder kans van slagen hebben (op den lange duur)
En dat je iemand na 1 dag al écht denkt te kennen gaat er bij mij niet in; wie zegt dat iemand is zoals hij zich voordoet, wie zegt hoe hij reageert als het even niet zo leuk is allemaal, als je een dag chagerijnig bent, als je niet lekker bent, als je een probleem hebt...
Je zit zeker de eerste maanden op een roze wolk, dan lijkt alles helemaal fantastisch. Na verloop van ijd ontdenk je de mindere kanten van iemand, dat gebeurt niet al op dag 1, want dan doet iedereen zich net even leuker voor (om indruk te maken).
Tel daar de stress en veranderde situatie bij op als er een baby is, en dan gaat het toch ook regelmatig mis. Niet bij iedereen, maar je zou zeker niet de eerste zijn..
Wat niet betekent dat een huwelijk na 25 jaar nooit meer mis kan gaan, maar als je het zo snel doet is de kans beduidend groter, zeker als er snel een kind in het spel is.
Tuurlijk kan dat, maar wij waren 32 en 36 en je weet nooit of het je gegeven is om een kind te krijgen en hoelang dat dan gaat duren.
Dat hebben wij wel in ons achterhoofd gehouden. Ik bleek ook veel sneller zwanger dan we hadden verwacht.
Nogmaals, het voelt goed en we hebben er vertrouwen in.
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 8 augustus 2008 om 20:00
quote:nippo schreef op 08 augustus 2008 @ 19:51:
Zwieber, je kan dus ook denken dat je de ware hebt gevonden, maar er later achter komen dat je het mis had. Dat maakt je eerste gevoel nog niet minder echt dan als het wel de ware bleek te zijn. Ook zat poezie over te vinden lijkt me zo.
En jij was 21 toen je je zoon kreeg, dus je had makkelijk kunnen wachten tot na je promotie, dan was je nog steeds heel jong geweest. Als ik dan nu lees dat hij 5 dagen per week naar het kinderdagverblijf gaat omdat jij dat als enige optie ziet voor je werk (terwijl je zelf eerder hebt gezegd dat het wellicht beter voor hem zou zijn als dit minder was geweest), zou ik in jouw positie toch even gewacht hebben.
Nou ik was 22 toen ik hem kreeg. Ik wil juist snel promoveren zodat ik hem niet 5 dagen naar de bso hoef te doen maar hem zelf kan brengen en halen. Gelukkig lijkt het erop dat dit lukt voor volgend jaar. Ik kon dus kiezen tussen ofwel nu snel carriere maken of wachten en part-time werken en dat later doen. Helaas heb ik tijdens mijn post-natale depressie gemerkt dat ik echt heel hard (hard bij nodig niet bij werken) werken nodig heb wil ik mezelf een beetje staande kunnen houden. Mijn ouders waren helaas te ziek geworden om voor hem te zorgen (snel achteruit gegaan), iets wat ik niet kon voorzien anders had hij geen 5 dagen te hoeven gaan. Wachten had weinig uit gemaakt denk ik. En manlief was wel al 30 toen hij vader werd, dat speelde ook mee hoor, want zijn vader is zelf jong overleden en hij wilde niet dat Zwiepje met 20 al wees zou zijn.
Joh Nippo, er speelt veel meer mee hoor dan alleen mijn werk. Als je alleen naar het werk kijkt begrijp ik jouw stelling wel.
Zwieber, je kan dus ook denken dat je de ware hebt gevonden, maar er later achter komen dat je het mis had. Dat maakt je eerste gevoel nog niet minder echt dan als het wel de ware bleek te zijn. Ook zat poezie over te vinden lijkt me zo.
En jij was 21 toen je je zoon kreeg, dus je had makkelijk kunnen wachten tot na je promotie, dan was je nog steeds heel jong geweest. Als ik dan nu lees dat hij 5 dagen per week naar het kinderdagverblijf gaat omdat jij dat als enige optie ziet voor je werk (terwijl je zelf eerder hebt gezegd dat het wellicht beter voor hem zou zijn als dit minder was geweest), zou ik in jouw positie toch even gewacht hebben.
Nou ik was 22 toen ik hem kreeg. Ik wil juist snel promoveren zodat ik hem niet 5 dagen naar de bso hoef te doen maar hem zelf kan brengen en halen. Gelukkig lijkt het erop dat dit lukt voor volgend jaar. Ik kon dus kiezen tussen ofwel nu snel carriere maken of wachten en part-time werken en dat later doen. Helaas heb ik tijdens mijn post-natale depressie gemerkt dat ik echt heel hard (hard bij nodig niet bij werken) werken nodig heb wil ik mezelf een beetje staande kunnen houden. Mijn ouders waren helaas te ziek geworden om voor hem te zorgen (snel achteruit gegaan), iets wat ik niet kon voorzien anders had hij geen 5 dagen te hoeven gaan. Wachten had weinig uit gemaakt denk ik. En manlief was wel al 30 toen hij vader werd, dat speelde ook mee hoor, want zijn vader is zelf jong overleden en hij wilde niet dat Zwiepje met 20 al wees zou zijn.
Joh Nippo, er speelt veel meer mee hoor dan alleen mijn werk. Als je alleen naar het werk kijkt begrijp ik jouw stelling wel.
vrijdag 8 augustus 2008 om 20:56
alhoewel ik dus ook snel zwanger ben geraakt en we 2 1/2 jaar na onze ontmoeting 2 kinderen hadden, speelt voor mij niet echt zo dat idee van dit is de ware en dit voelt goed voor altijd. Het voelde (voelt) zeker goed, maar ik had ook zoiets van, tja, mensen gaan na 50 jaar nog uit elkaar, voor mij is het belangrijk dat het nu goed voelt en dat ik er nu vertrouwen in heb, en dat was zo en is nog steeds zo. Ik heb heel sterk een instelling van ik leef nu en iets moet nu goed voelen en morgen zien we wel weer verder. Onverantwoordelijk? kan, maar ondertussen zijn we 3 jaar verder en erg gelukkig. Ik geloof niet zo in eerst jaren samen leven om erachter te komen dat het toch niet werkt of juist wel. Waarmee ik niet wil suggeren dat ik er morgen makkelijk mee zou stoppen als het niet meer goed voelt. Als je eenmaal kinderen hebt samen, moet je ook je uiterste best doen om samen te blijven. vind ik dan.
vrijdag 8 augustus 2008 om 21:40
quote:Java schreef op 08 augustus 2008 @ 16:46:
[...]
[...]
Na 1 jaar huwelijk was je toch druk bezig met het regelen van een scheiding? Maar toen bleek je per ongeluk weer zwanger. Klinkt mij eerlijk gezegd niet echt als "rust" in de oren.
Maar uiteraard hoop ik dat de doorgroeifase, die jullie relatie spoedig zal bereiken, succesvol zal verlopen. Nadat onze derde (en zijn eerste) was geboren, kreeg ik het op mijn heupen. Ik was al erg lang alleen ouder geweest en ineesn deden we de dingen samen. Iets waar ik erg aan moest wennen. Dus toen gingen we door een dal hen ja. Maar dat kwam van mij uit en niet van hem. Manlief snapte er toen niets van. En na heel veel praten besloten we er toch voor te gaan. Of ik besloot er toch voor te gaan. Vlak daarna bleek ik inderdaad weer zwanger. De rust heb ik toen teruggevonden en die is er nog steeds. Na Tessa hebben we die periode niet gehad. Ik wijt het dus maar aan horrormonen en het wennen aan samen het ouderschap aangaan.
[...]
[...]
Na 1 jaar huwelijk was je toch druk bezig met het regelen van een scheiding? Maar toen bleek je per ongeluk weer zwanger. Klinkt mij eerlijk gezegd niet echt als "rust" in de oren.
Maar uiteraard hoop ik dat de doorgroeifase, die jullie relatie spoedig zal bereiken, succesvol zal verlopen. Nadat onze derde (en zijn eerste) was geboren, kreeg ik het op mijn heupen. Ik was al erg lang alleen ouder geweest en ineesn deden we de dingen samen. Iets waar ik erg aan moest wennen. Dus toen gingen we door een dal hen ja. Maar dat kwam van mij uit en niet van hem. Manlief snapte er toen niets van. En na heel veel praten besloten we er toch voor te gaan. Of ik besloot er toch voor te gaan. Vlak daarna bleek ik inderdaad weer zwanger. De rust heb ik toen teruggevonden en die is er nog steeds. Na Tessa hebben we die periode niet gehad. Ik wijt het dus maar aan horrormonen en het wennen aan samen het ouderschap aangaan.
vrijdag 8 augustus 2008 om 21:43
quote:arwen173 schreef op 08 augustus 2008 @ 20:56:
alhoewel ik dus ook snel zwanger ben geraakt en we 2 1/2 jaar na onze ontmoeting 2 kinderen hadden, speelt voor mij niet echt zo dat idee van dit is de ware en dit voelt goed voor altijd. Het voelde (voelt) zeker goed, maar ik had ook zoiets van, tja, mensen gaan na 50 jaar nog uit elkaar, voor mij is het belangrijk dat het nu goed voelt en dat ik er nu vertrouwen in heb, en dat was zo en is nog steeds zo. Ik heb heel sterk een instelling van ik leef nu en iets moet nu goed voelen en morgen zien we wel weer verder. Onverantwoordelijk? kan, maar ondertussen zijn we 3 jaar verder en erg gelukkig. Ik geloof niet zo in eerst jaren samen leven om erachter te komen dat het toch niet werkt of juist wel. Waarmee ik niet wil suggeren dat ik er morgen makkelijk mee zou stoppen als het niet meer goed voelt. Als je eenmaal kinderen hebt samen, moet je ook je uiterste best doen om samen te blijven. vind ik dan.
alhoewel ik dus ook snel zwanger ben geraakt en we 2 1/2 jaar na onze ontmoeting 2 kinderen hadden, speelt voor mij niet echt zo dat idee van dit is de ware en dit voelt goed voor altijd. Het voelde (voelt) zeker goed, maar ik had ook zoiets van, tja, mensen gaan na 50 jaar nog uit elkaar, voor mij is het belangrijk dat het nu goed voelt en dat ik er nu vertrouwen in heb, en dat was zo en is nog steeds zo. Ik heb heel sterk een instelling van ik leef nu en iets moet nu goed voelen en morgen zien we wel weer verder. Onverantwoordelijk? kan, maar ondertussen zijn we 3 jaar verder en erg gelukkig. Ik geloof niet zo in eerst jaren samen leven om erachter te komen dat het toch niet werkt of juist wel. Waarmee ik niet wil suggeren dat ik er morgen makkelijk mee zou stoppen als het niet meer goed voelt. Als je eenmaal kinderen hebt samen, moet je ook je uiterste best doen om samen te blijven. vind ik dan.
vrijdag 8 augustus 2008 om 21:55
quote:arwen173 schreef op 08 augustus 2008 @ 20:56:
alhoewel ik dus ook snel zwanger ben geraakt en we 2 1/2 jaar na onze ontmoeting 2 kinderen hadden, speelt voor mij niet echt zo dat idee van dit is de ware en dit voelt goed voor altijd. Het voelde (voelt) zeker goed, maar ik had ook zoiets van, tja, mensen gaan na 50 jaar nog uit elkaar, voor mij is het belangrijk dat het nu goed voelt en dat ik er nu vertrouwen in heb, en dat was zo en is nog steeds zo. Ik heb heel sterk een instelling van ik leef nu en iets moet nu goed voelen en morgen zien we wel weer verder. Onverantwoordelijk? kan, maar ondertussen zijn we 3 jaar verder en erg gelukkig. Ik geloof niet zo in eerst jaren samen leven om erachter te komen dat het toch niet werkt of juist wel. Waarmee ik niet wil suggeren dat ik er morgen makkelijk mee zou stoppen als het niet meer goed voelt. Als je eenmaal kinderen hebt samen, moet je ook je uiterste best doen om samen te blijven. vind ik dan.He-le-maal mee eens.
alhoewel ik dus ook snel zwanger ben geraakt en we 2 1/2 jaar na onze ontmoeting 2 kinderen hadden, speelt voor mij niet echt zo dat idee van dit is de ware en dit voelt goed voor altijd. Het voelde (voelt) zeker goed, maar ik had ook zoiets van, tja, mensen gaan na 50 jaar nog uit elkaar, voor mij is het belangrijk dat het nu goed voelt en dat ik er nu vertrouwen in heb, en dat was zo en is nog steeds zo. Ik heb heel sterk een instelling van ik leef nu en iets moet nu goed voelen en morgen zien we wel weer verder. Onverantwoordelijk? kan, maar ondertussen zijn we 3 jaar verder en erg gelukkig. Ik geloof niet zo in eerst jaren samen leven om erachter te komen dat het toch niet werkt of juist wel. Waarmee ik niet wil suggeren dat ik er morgen makkelijk mee zou stoppen als het niet meer goed voelt. Als je eenmaal kinderen hebt samen, moet je ook je uiterste best doen om samen te blijven. vind ik dan.He-le-maal mee eens.
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:05
quote:arwen173 schreef op 08 augustus 2008 @ 20:56:
alhoewel ik dus ook snel zwanger ben geraakt en we 2 1/2 jaar na onze ontmoeting 2 kinderen hadden, speelt voor mij niet echt zo dat idee van dit is de ware en dit voelt goed voor altijd. Het voelde (voelt) zeker goed, maar ik had ook zoiets van, tja, mensen gaan na 50 jaar nog uit elkaar, voor mij is het belangrijk dat het nu goed voelt en dat ik er nu vertrouwen in heb, en dat was zo en is nog steeds zo. Ik heb heel sterk een instelling van ik leef nu en iets moet nu goed voelen en morgen zien we wel weer verder. Onverantwoordelijk? kan, maar ondertussen zijn we 3 jaar verder en erg gelukkig. Ik geloof niet zo in eerst jaren samen leven om erachter te komen dat het toch niet werkt of juist wel. Waarmee ik niet wil suggeren dat ik er morgen makkelijk mee zou stoppen als het niet meer goed voelt. Als je eenmaal kinderen hebt samen, moet je ook je uiterste best doen om samen te blijven. vind ik dan.hear hear!
alhoewel ik dus ook snel zwanger ben geraakt en we 2 1/2 jaar na onze ontmoeting 2 kinderen hadden, speelt voor mij niet echt zo dat idee van dit is de ware en dit voelt goed voor altijd. Het voelde (voelt) zeker goed, maar ik had ook zoiets van, tja, mensen gaan na 50 jaar nog uit elkaar, voor mij is het belangrijk dat het nu goed voelt en dat ik er nu vertrouwen in heb, en dat was zo en is nog steeds zo. Ik heb heel sterk een instelling van ik leef nu en iets moet nu goed voelen en morgen zien we wel weer verder. Onverantwoordelijk? kan, maar ondertussen zijn we 3 jaar verder en erg gelukkig. Ik geloof niet zo in eerst jaren samen leven om erachter te komen dat het toch niet werkt of juist wel. Waarmee ik niet wil suggeren dat ik er morgen makkelijk mee zou stoppen als het niet meer goed voelt. Als je eenmaal kinderen hebt samen, moet je ook je uiterste best doen om samen te blijven. vind ik dan.hear hear!
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:06
Wij zijn 3 jaar samen en vanaf het begin weet ik dat ik kinderen met hem wil. Hij ook met mij, maar hij is net 24 geworden en hij vond zichzelf nog te jong.
Maar nu zijn we wel begonnen om zwanger te worden.
Belangrijkste is dat de relatie een goede basis heeft. Ik denk dat die basis er na een paar maanden nog niet is. Ondanks dat je weet dat hij het is.. Maar ik ben blij dat het bij een stel hier wel goed gegaan is..
Maar nu zijn we wel begonnen om zwanger te worden.
Belangrijkste is dat de relatie een goede basis heeft. Ik denk dat die basis er na een paar maanden nog niet is. Ondanks dat je weet dat hij het is.. Maar ik ben blij dat het bij een stel hier wel goed gegaan is..
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:12
nou ik heb niet alles gelezen! Maar ik kende mijn vriend een jaar, maar we hadden nog niets met elkaar en hadden elkaar een keer of 2 gezien. We hadden wel contact via msn, telefoon en mail. Uiteindelijk hadden we een ''echte'' date en toen was het meteen dik aan. Na een maand de pil de deur uit gedaan en 3 maanden later zwanger. Ik ben nu 30 weken zwanger van ons eerste kindje. Dus al met al heel vlot gelopen allemaal maar ik heb nergens spijt van. Ik wist vanaf moment 1 al dat hij DE man was en dat hij de vader van mijn kinderen zou worden. Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen. En tja misschien dat ik daar over een paar jaar anders over denk, maar dat weet je nooit van te voren. Ik heb een kennis die was 10 jaar samen met haar vriend, ze hadden besloten om aan kindjes te beginnen en toen ze 2 maanden zwanger was, ging de relatie over. Ik vraag me af waarom ik zou moeten wachten met het beginnen aan kindjes als je meteen al weet dat het goed zit??
