Kinderen
alle pijlers
Hoe lang relatie voor beginnen met kinderen
vrijdag 8 augustus 2008 om 15:03
Ik las enkele dagen geleden een topic waarin TO stelde na 5 maanden samen te zijn met haar partner ze bewust voor een kindje gingen. Aangezien ik er nog steeds verbaasd over ben maar een topic, wanneer achtten jullie je relatie klaar voor kinderen?
Ikzelf ben 5 jaar samen met mijn vriend en de relatie is er klaar voor, vriend en situatie nog niet.
/heb getwijfeld over de PijlerT dus als mensen vinden dattie op relaties hoort ga ik wel naar een engeltje...
Ikzelf ben 5 jaar samen met mijn vriend en de relatie is er klaar voor, vriend en situatie nog niet.
/heb getwijfeld over de PijlerT dus als mensen vinden dattie op relaties hoort ga ik wel naar een engeltje...
zondag 10 augustus 2008 om 18:10
quote:Carlice schreef op 10 augustus 2008 @ 14:10:
[...]
dat bedoel ik dus, dat ouders moeten overtuigen dat zij ook wel die dingen kunnen doen of gaan doen. Maar met een kind van 15 ga je dat nog steeds niet doen, je bent gebonden aan schoolvakanties. Je zegt niet tegen iemand van 15: he doei schat wij zijn drie maanden rondreizen in midden Amerika. Je laat een iemand van 15 niet 3 maanden alleen thuis achter als hij zijn proefwerkweek moet doen. Misschien als je kind boven de 20 is ga je hem zo lang 'alleen' laten. En dan nog als je weg bent, neem je contact op met het thuisfront, hoe gaat het met de studie, eet je wel goed etc. Je bent nooit vrij. Ik wil niet reizen als ik 37 ben of 40, ik wil dat nu doen, nu ik 'jong' ben. Ik wil niet al die dingen hoeven opschuiven naar 'later'. Dat er toch hoogst waarschijnlijk nooit meer van komt. Want dan wil je weer niet zo lang wegblijven van de evt. kleinkinderen. Je bent gebonden en nooit meer vrij. Nu roepen de meeste ouders heel hard dat ze niet meer anders zouden willen. Prima, ieder wat wils.
Ik heb nergens gezegd: jij kan dat niet doen. En toch meen je hier je zaak te moeten verdedigen, dat je heus wel aan leuke dingen toekomt etc. Dat bevestigt mijn vermoeden, dat dit juist als ouder wat tegenvalt. En dat dat dus toch wel balen is, maar niets meer aan te doen. En dan naar de buitenwereld heel hard roepen, dat het allemaal wel kan. Je hoeft mij niet te overtuigen, maar blijkbaar wel jezelf. Ouderschap houdt nou eenmaal beperkingen in. Dat is toch niet zo moeilijk om toe te geven?
Wacht eens even...volgens mij heb je mijn stelling verkeerd begrepen. Ik heb nergens maar dan ook nergens beweerd dat ik nu net zoveel en op dezelfde manier leuke dingen kan doen als voordat ik ouder was. Als dat wel zou zijn, dan zou ik denk ik mijn taak als ouder verwaarlozen. Die categorie mensen heb je namelijk ook, die behouden hun leven als voor het ouderschap en nemen hun kind mee naar de kroeg, op survival in thailand etc. Ik ken ze, ze bestaan. Dat beweer ik dus niet.
Wat ik wel beweer is dat ik nog wel degelijk leuke dingen kan doen en dat het leven als ouder niet betekent dat je ineens helemaal niets meer kan doen. Verder wijs ik erop dat jong moederschap voor mij betekent dat je wel weer eerder je vrijheid hebt. En tuurlijk ga je niet als je kind 15 is 3 maanden weg zonder hem maar je zit dan ook niet meer vast aan vakanties a la centerparcs, iets wat veel vrouwen met 37 wel zitten omdat hun kinderen kleiner zijn. En zoals ik zei, reizen hoort bij mijn baan, ik krijg de gelegenheid de wereld te zien. Nee, ik ga dan niet weken weg maar wel een paar daagjes voor conferenties enzo. Dat is heerlijk. Niet iedereen heeft dat in een baan en dit is wel een reden dat reizen voor mij niet meespeelde bij wel of niet wachten met een kind.
Verder heb je helemaal gelijk als je zegt dat het ouderschap beperkingen kent maar hoe je daarmee omgaat vul je zelf in. En ik denk dat dat juist het verschil maakt. En als jij nu wil reizen: doen! Geniet ervan want als er kinderen zijn doe je dat vaak de eerste jaren niet (tenzij je mijn schoonzus bent....)! Ik vind het heel verstandig dat je zegt: ik doe het nu want ik kan niet in de toekomst kijken, misschien komt het er later niet van. Groot gelijk. Voor mij speelde dit dus niet vanwege mijn baan. En ja, een leven zonder kinderen is zorgelozer, vrijer, relaxter, doorgaans leuker (dat zal ik gewoon erkennen hoor). Van kinderen krijg je een hoop zorgen terug. Maar dat ene, die liefde, die lach op dat smoeltje als hij weer wat ondeugends doet, die knuffel, daar heb ik nooit spijt van en kan geen reis tegenop.
[...]
dat bedoel ik dus, dat ouders moeten overtuigen dat zij ook wel die dingen kunnen doen of gaan doen. Maar met een kind van 15 ga je dat nog steeds niet doen, je bent gebonden aan schoolvakanties. Je zegt niet tegen iemand van 15: he doei schat wij zijn drie maanden rondreizen in midden Amerika. Je laat een iemand van 15 niet 3 maanden alleen thuis achter als hij zijn proefwerkweek moet doen. Misschien als je kind boven de 20 is ga je hem zo lang 'alleen' laten. En dan nog als je weg bent, neem je contact op met het thuisfront, hoe gaat het met de studie, eet je wel goed etc. Je bent nooit vrij. Ik wil niet reizen als ik 37 ben of 40, ik wil dat nu doen, nu ik 'jong' ben. Ik wil niet al die dingen hoeven opschuiven naar 'later'. Dat er toch hoogst waarschijnlijk nooit meer van komt. Want dan wil je weer niet zo lang wegblijven van de evt. kleinkinderen. Je bent gebonden en nooit meer vrij. Nu roepen de meeste ouders heel hard dat ze niet meer anders zouden willen. Prima, ieder wat wils.
Ik heb nergens gezegd: jij kan dat niet doen. En toch meen je hier je zaak te moeten verdedigen, dat je heus wel aan leuke dingen toekomt etc. Dat bevestigt mijn vermoeden, dat dit juist als ouder wat tegenvalt. En dat dat dus toch wel balen is, maar niets meer aan te doen. En dan naar de buitenwereld heel hard roepen, dat het allemaal wel kan. Je hoeft mij niet te overtuigen, maar blijkbaar wel jezelf. Ouderschap houdt nou eenmaal beperkingen in. Dat is toch niet zo moeilijk om toe te geven?
Wacht eens even...volgens mij heb je mijn stelling verkeerd begrepen. Ik heb nergens maar dan ook nergens beweerd dat ik nu net zoveel en op dezelfde manier leuke dingen kan doen als voordat ik ouder was. Als dat wel zou zijn, dan zou ik denk ik mijn taak als ouder verwaarlozen. Die categorie mensen heb je namelijk ook, die behouden hun leven als voor het ouderschap en nemen hun kind mee naar de kroeg, op survival in thailand etc. Ik ken ze, ze bestaan. Dat beweer ik dus niet.
Wat ik wel beweer is dat ik nog wel degelijk leuke dingen kan doen en dat het leven als ouder niet betekent dat je ineens helemaal niets meer kan doen. Verder wijs ik erop dat jong moederschap voor mij betekent dat je wel weer eerder je vrijheid hebt. En tuurlijk ga je niet als je kind 15 is 3 maanden weg zonder hem maar je zit dan ook niet meer vast aan vakanties a la centerparcs, iets wat veel vrouwen met 37 wel zitten omdat hun kinderen kleiner zijn. En zoals ik zei, reizen hoort bij mijn baan, ik krijg de gelegenheid de wereld te zien. Nee, ik ga dan niet weken weg maar wel een paar daagjes voor conferenties enzo. Dat is heerlijk. Niet iedereen heeft dat in een baan en dit is wel een reden dat reizen voor mij niet meespeelde bij wel of niet wachten met een kind.
Verder heb je helemaal gelijk als je zegt dat het ouderschap beperkingen kent maar hoe je daarmee omgaat vul je zelf in. En ik denk dat dat juist het verschil maakt. En als jij nu wil reizen: doen! Geniet ervan want als er kinderen zijn doe je dat vaak de eerste jaren niet (tenzij je mijn schoonzus bent....)! Ik vind het heel verstandig dat je zegt: ik doe het nu want ik kan niet in de toekomst kijken, misschien komt het er later niet van. Groot gelijk. Voor mij speelde dit dus niet vanwege mijn baan. En ja, een leven zonder kinderen is zorgelozer, vrijer, relaxter, doorgaans leuker (dat zal ik gewoon erkennen hoor). Van kinderen krijg je een hoop zorgen terug. Maar dat ene, die liefde, die lach op dat smoeltje als hij weer wat ondeugends doet, die knuffel, daar heb ik nooit spijt van en kan geen reis tegenop.
