hoog sensitief kind en nu?

Hsp is niet wetenschappelijk bewezen. Ik zou dus eerst gaan voor de wat traditionelere etiketten, mochten die van toepassing zijn, voordat je je in het HSP circuit gaat bevinden en daar oplossingen gaat zoeken. En wellicht is het ook gewoon een kind wat snel geprikkeld is. Mijne heeft dat ook, in nieuwe situaties, groepen etc.



Waar zijn ze bang voor op de basisschool? En kunnen ze hem niet daarop trainen? Bij mij werd ook verteld: dat gaat nooooooooit goed op de basisschool. Mooi wel dus, meneer vindt het fantastisch en doet het super. En een basisschool is natuurlijk veel stabieler dan een kdv. Twee vaste juffen, heel zelden is er eentje ziek, vaste klas, elke dag dezelfde kinderen etc.

Vertaal nieuwetijd maar eens in het engels. Dam begrijp je meteen hoe serieus het wordt genomen in hulpverleningsland.

Ik geloof niet zo in die termen (sorry). Denk dat je ter zijner tijd best wel een kanjer training ofzo kunt doen. Verder zijn er wel meer kindjes die moeite hebben met veranderingen op de groep.

Als het nou gewoon een etiketloos kindje blijft, dan betekent dat niet, dat je er niets aan kan doen. Hij heeft dus moeite met verandering en het kdv denkt dat de switch van kdv naar school moeilijk gaat zijn. Hier was dezelfde angst. De tip: op tijd beginnen. Dus als maanden eerder laten zien: kijk, X wordt 4 en mag ook naar de basisschool stoer he. School is veeeeeel cooler dan het kdv want het is alleen voor grote kinderen. (hij moet er zin in hebben). Dan, zo'n 6 weken eerder naar de school gaan en gewoon een rondje om de school lopen. Nog niet naar binnen, gewoon de buitenkant. Rij er een paar keer langs en zeg, daar is je school, leuk he.

Dan, maand van tevoren: de rondleiding. Laat je kind een rondleiding door de school krijgen als de kinderen er zijn. Vooral de gymzaal was hier een groot succes. Het liefst dat de rondleiding door een van de juffen wordt gegeven.

Dan, de week daarop, beginnen met wennen. Zo heeft hij drie weken om de indrukken te verwerken.



Verder zou ik gewoon bij de school melden dat hij moeite heeft met veranderingen.

Newage is de vertaling. Overprikkeld betekent ook gevoelig. Als iemand anders verdrietig is, dat eerder oppikken dan de rest, etc.



Gaat hij ook naar de bso straks?

Het komt op mij allemaal nogal overdreven over, zowel het "slechte nieuws" als het o jee, hoe daar mee om te gaan.

Elk kind heeft tegenwoordig wel wat, want ze zitten er tegenwoordig zo ontzettend bovenop dat je altijd wel iets vindt wat niet helemaal volgens de norm is. Blaas het niet teveel op, maar hou er gewoon een beetje rekening mee. Door bijvoorbeeld veranderingen aan te kondigen.



Misschien maak ik het nu wel weer te klein hoor en is het echt serieus iets aan de hand, maar ik word een beetje moe van al die kinderen die allemaal iets hebben en waar dan een heel traject aangehangen moet worden. Pfff.

Ten eerste heb je geen officiele diagnose, maar een google resultaat. Ten tweede lijkt het me ongezond om een etiket op je kind te plakken. Dan kijk je in het vervolg naar het etiket ipv naar je kind. Bekijk wat je kínd nodig heeft. Ga niet met etiketten (en dan voorál zelfverzonnen hippe etiketten) strooien en ga zéker niet aan de school melden dat je een nieuwetijdskind hebt. Meldt gewoon hoe hij in elkaar zit, geef aan dat hij gevoelig is, begeleiding nodig heeft, enzovoorts. Maar zet aub dat etiket zo snel mogelijk uit je hoofd.



Overigens vind ik het ook een onzin term, maar goed.

Als je zelf pedagoog bent snap ik eerlijk gezegd niet zo goed waarom dit zo'n enorm probleem is en je zo meegaat in iets vaags als nieuwetijdskinderen.

Hij gaat over een half jaar pas naar de basisschool. Kinderen veranderen nog zo snel als ze klein zijn, kunnen soms in een maand weer veel meer, of veel meer aan. Daarom zijn kinderen tot 4 jaar nog heel lastig in te schatten en worden en vaak nog niet eens (definitieve) etiketjes uitgedeeld.

Wacht het even af, zou ik zeggen. Als hij er echt moeite mee gaat hebben straks, is het vroeg genoeg om samen met school te kijken wat nodig is.

Wat je wel kan doen, is kijken naar een kleinschalige school (wel 30 kk in de klas, maar minder klassen). Voor kinderen die wat gevoeliger zijn voor prikkels, is een kleine school veel veiliger.

Precies de reacties die ik verwacht had bij het lezen van de topictitel



Ik herken in mijn kind wat jij beschrijft. Ik noem hem een open kind, hij krijgt alles binnen en kan zich niet goed afschermen.

Ik vind het belangrijk dat hij zich wel goed leert afschermen en probeer hem daarbij te helpen.

Aangezien ik hier toch afgebrand ga worden als ik vertel hoe ik dat doe, ga ik daar niet verder op in.

Maar google eens wat zou ik zeggen, dan kom je best veel bruikbare tips tegen.



Mijn zoon is overigens wel officieël onderzocht. Ook ik vond hem ASS kenmerken hebben, maar dit heeft hij dus niet.

Imni,



Ik snap je verontrusting heel goed. Het gaat over jouw kind en je wilt het beste voor hem. Dat is niet overdreven, maar een reactie van een bezorgde ouder.

Is hij al aan het wennen op de basisschool, of komt dat nog? Ben benieuwd hoe hij daarop reageert.

Wat hier al eerder is gezegd is ook mijn mening: veel vooraf aankondigen en voorbereiden op een speelse manier, niet te serieus en strak.

In de laagste groepen zullen ze ook gebruik maken van dagindelings kaartjes. 's ochtends al uitleggen dmv pictogrammen wat er voor die dag op het programma staat en daar ook steeds naar verwijzen. Dat biedt houwvast voor veel kinderen.

Ga vooraf eens praten met school, ze zullen best meer 'van dit soort' kinderen hebben.



Verder zou ik me er niet druk om maken wat anderen vinden van hoog sensitieve kinderen, of althans de benaming. Jij herkent hier dingen in, prima toch? Je ziet dat je er niet alleen in staat.

Imni, mijn oudste heeft problemen met zijn sensorische integratie, dat lijkt nog het meest op HSP maar dit is dan wetenschappelijk onderlegt en kan worden verbeterd door ergo/fysio. Google daar maar eens op.

En dan ook de engelse variant want de Nlse krijg je vaak alleen maar fysio/ergo praktijken.



Ik ben naar BJZ geweest omdat ik me zorgen begon te maken omdat hij zo gevoelig was, dus niet alleen emotioneel maar ook voor geluiden en aanrakingen bv. haren kammen of nagels knippen.

Hij kreeg ook steeds meer problemen op school en daar kwam dus uit dat hij problemen had met zijn sensorische integratie.

Als ik Google en artikelen in tijdschriften moet geloven (zoals de Jantje van deze maand) dan heb ik ook een nieuwetijds-kind. Overigens was het artikel in de Jantje nog wel aardig, daar gaf iemand al aan dat de term nogal ongelukkig was gekozen. Volgens haar zijn er al eeuwen gevoelige kinderen alleen valt het in ons huidige nogal hectische maatschappij meer op dan in bijvoorbeeld de veel rustigere jaren 50.



Enfin, de PSZ van mijn zoontje maakte zich ook ernstig zorgen over hoe de basisschool. Er is zelfs nog een orthopedagoog bij gehaald die ik weet niet wat voor uitspraken deed over mijn kind (het was een veel te gevoelig en triest kind dat diepongelukkig was, daar herkende ik mijn vrolijkerd niet echt in). Doorverwijzing naar een kinderpsychiater gehad en die snapte echt niet waar de orthopedagoog het over had.



Op de basisschool, waar hij sinds april vorig jaar zit, gaat het prima. Hij was erg snel gewend en vind de strakke structuur heel erg prettig (mijn zoon heeft ook erg moeite met veranderingen, maar is ook heel sociaal). Op de school van zoonlief werken ze met een vast ritme, kaartjes om aan te geven wanneer wat gaat gebeuren, een klok met kleurtjes waarop je kan zien hoelang een bepaade activiteit etc. duurt en dat alles werkt voor hem heel goed. Veel meer structuur dan op de PSZ, alhoewel het daar ook al redelijk schools was.



Mijn zoon heeft snel vriendjes gemaakt en ook al een vast vriendje. Wel zijn het oppervlakkige vriendjes (behalve dat ene vaste vriendje). Voor een verjaarspartijtje is hij nog nooit uitgenodigd, maar zolang hem dat niet eens opvalt, maakt het mij ook niet uit. Hij is gelukkig en dat is het belangrijkste.



In het afgelopen 10 minuten gesprek gaf de juf aan dat ze zich een beetje zorgen maakte om zoonlief omdat hij niet uit zichzelf iets nieuws kiest. Hij mist zogezegd leergierigheid en kiest eigenlijk elke dag, al maandenlang, hetzelfde speelgoed. Thuis zie ik hetzelfde overigens. Weinig initiatief tot nieuw speelgoed en hij kiest met name waar zijn zusje, die bijna 3 jaar jonger is, voor kiest. De juf ging hem nu wat meer stimuleren (lees 'dwingen') om andere dingen te kiezen. En dat gaat prima. Zoon heeft gewoon een beetje angst voor het onbekende en moet een beetje gepushed worden om nieuwe dingen uit te proberen.



Hij was overigens eerst wel een beetje boos dat de juf koos (hij kon niet zo goed kiezen uit dat bord met 20 verschillende speeldingen erop), maar hij had binnen drie dagen door dat als ie een beetje sneller een beslissing nam, hij mocht spelen waarmee hij wilde, mits het maar niet steeds hetzelfde was.



Imni: plak niet te snel een etiket op je kind. Wat moet je daar dan verder mee? Jij weet toch ook zonder etiket wel waar je kind wel en niet gelukkig van wordt? Wij hebben destijd aangegeven dat zoon slecht tegen veranderingen kan en moeite heeft zelf te bedenken waarmee te spelen. De juf anticipeert hier prima op. Dus op school gaat het prima.



Overigens, wat Zwieber voorstelde, zo hebben wij zoonlief ook voorbereid op de nieuwe school.



En mijn dochter is het tegenovergestelde van mijn zoon, maar ook die vindt af en toe weten waar ze aan toe is ook erg prettig. Ik denk dat alle kinderen dat wel hebben.

Het lijkt me makkelijker om je kind hier op voor te bereiden en je vooral niet te druk maken. Ik denk niet dat jij of je kind er beter van worden als je hem zelf gaat bestempelen als een nieuwetijdskind. Je kan dit aangeven bij de juf of meester als hij naar de basisschool gaat, zodat ze hier rekening mee kan houden. Dat er dertig kinderen in groep 1 zitten (wat ik behoorlijk veel vind!) wil niet zeggen dat er geen tijd is voor persoonlijke aandacht. Bovendien zit je in groep 1 een jaar met dezelfde kinderen en dezelfde juf, of soms 2 vaste juffen.

Ik weet niks van nieuwetijdskinderen en problemen op dat gebied, maar ik wil Imni (en IvyRosa) wel even een hart onder de riem steken.



Omdat het niet wetenschappelijk bewezen is wil het ook NIET zeggen dat het NIET bestaat. Je moet oppassen met etiketten plakken, maar je moet wel onder ogen zien als er iets aan de hand is. Dan maakt het geen moer uit of het bewezen is of (nog) niet, dan gaat het erom dat jouw kind evt baat heeft bij een bepaalde behandeling. Als jij, Imni je kind daarin herkent, dan is het verder aan jou om te bepalen waar hij goed op reageert.



Niemand hoeft zomaar dit soort onderwerpen af te branden omdat ze er niks van af weten, of het misschien ver van hun bed is. Probeer gewoon een aantal technieken en kijk hoe hij reageert. Maar sluit niet meteen het één of het ander buiten. Ook niet door het commentaar hier.



Het commentaar hier vind ik erg eenzijdig en dat is een beetje jammer. Een open mind mag best.

Hoi,



Ik herken mijn kind erg in de omschrijving van jouw kind. Maar ik "geloof" inderdaad niet zo in termen als hoog sensitief. Wel vind ik het zelf ook lastig om op de goede manier met mijn zoon om te gaan. Het is een schat van een kind, erg lief, maar soms ook wel erg lief, waarvan geprofiteerd gaat worden later in zijn leven (hij is nu 8). Inderdaad perfectionistisch, angstig, die reukzin herken ik, maar zeker ook proeven is extreem naar voor hem (klinkt gek, weet ik, maar het is nu eenmaal zo).



Wat doe je dan: doorpakken met de botte bijl, rustig blijven... dat vind ik met name een zoektocht.



Ik merk dat het veel helpt dat ikzelf accepteer dat mijn kind is zoals hij is. Met een karakter dat voor mij, sociaal, dominant, open persoon, wat minder makkelijk te begrijpen is. En dat klinkt heel makkelijk, maar valt in de praktijk niet altijd mee. Desondanks draait het leven er natuurlijk gewoon om verder, en zal hij - net als bijna alle andere kinderen om misschien andere redenen - zichzelf nog wel regelmatig tegenkomen.



Succes, hopelijk kun je er iets mee.



Kastanje

quote:Chica34 schreef op 04 maart 2009 @ 09:11:



Omdat het niet wetenschappelijk bewezen is wil het ook NIET zeggen dat het NIET bestaat. Je moet oppassen met etiketten plakken, maar je moet wel onder ogen zien als er iets aan de hand is. Dan maakt het geen moer uit of het bewezen is of (nog) niet, dan gaat het erom dat jouw kind evt baat heeft bij een bepaalde behandeling. Als jij, Imni je kind daarin herkent, dan is het verder aan jou om te bepalen waar hij goed op reageert.



Het kan misschien ook zeggen dat je kind een karakter heeft dat wat moeilijker is voor hemzelf en ook voor een moeder om mee om te gaan. Het hoeft niet meteen te zeggen dat er iets aan de hand is.

Ik vind het wat voorbarig vd leidsters dat er een slechtnieuwsgesprek komt voor de ouders een half jaar voor het naar school gaan. Daarbij denk ik dat het vrij normaal is dat een kind van zijn leeftijd niet goed met veranderingen kan omgaan, hij is toch 3,5 jaar oud wat ik begrijp? Dit hoort bij de leeftijdsfase waar hij in zit, althans, wat ik bij mijn eigen kinderen heb gezien en andere kinderen van die leeftijd. Op die leeftijd zijn ze erg gehecht aan structuur en routine. Een verandering daarin kan de ene peuter beter handelen dan de andere peuter. Ik ben zelf dus ook niet zo op etiketjes plakken en al helemaal niet dat nieuwetijdskind-gezever.

Nieuwetijdskinderen zijn zo gevoelig wordt gesteld, sorry hoor maar dat zijn alle kinderen m.i., helemaal de peuters. Ze hebben het nodig dat hun dag voorspelbaar is en er structuur is enzov. Zoals ik jouw verhaal lees kan ik geen bijzondere dingen opmerken waarbij het nodig is je zorgen te maken hoe het nu straks op de basisschool moet. In een half jaar tijd ontwikkelen peuters zich daarbij ook nog razendsnel. Dat kan een verschil zijn van dag en nacht.

En dat zouden de leidsters van het kinderdagverblijf helemaal moeten weten! Natuurlijk zijn er verschillen, het ene kind is sneller 'rijp' dan het andere kind. Als dat in groep 1 straks nog steeds zo blijft is er altijd de mogelijkheid om hem een jaar langer in groep 1 te laten zitten. Dan komt hij sterker in groep 2.

De overstap van kinderdagverblijf naar basisschool is groot, maar dat geld voor alle peuters. Je zal zien op de eerste dag dat er allemaal kleine ukken in zijn klas zitten die moeite hebben met die overstap, de een wat meer dan de ander.

quote:Chica34 schreef op 04 maart 2009 @ 09:11:

Ik weet niks van nieuwetijdskinderen en problemen op dat gebied, maar ik wil Imni (en IvyRosa) wel even een hart onder de riem steken.



Omdat het niet wetenschappelijk bewezen is wil het ook NIET zeggen dat het NIET bestaat. Je moet oppassen met etiketten plakken, maar je moet wel onder ogen zien als er iets aan de hand is. Dan maakt het geen moer uit of het bewezen is of (nog) niet, dan gaat het erom dat jouw kind evt baat heeft bij een bepaalde behandeling. Als jij, Imni je kind daarin herkent, dan is het verder aan jou om te bepalen waar hij goed op reageert.



Niemand hoeft zomaar dit soort onderwerpen af te branden omdat ze er niks van af weten, of het misschien ver van hun bed is. Probeer gewoon een aantal technieken en kijk hoe hij reageert. Maar sluit niet meteen het één of het ander buiten. Ook niet door het commentaar hier.



Het commentaar hier vind ik erg eenzijdig en dat is een beetje jammer. Een open mind mag best.

Oh jee, nu komt de wetenschapper in mij omhoog hoor. Dat het wetenschappelijk niet bewezen is betekent dat het bestaan ervan nog niet wetenschappelijk erkent is. Dat houdt in: of het bestaat niet of het moet door de wetenschap nog ontdekt worden als bestaand zijnde..

En het heeft wel degelijk nadelen voor je kind als hier mee rondloopt: ik zie me al aankomen op de basisschool met de term nieuwetijdskind. Je staat gelijk voor lul en niemand zal je meer serieus nemen. Dan kan je beter zeggen dat je gewoon een gevoelig kind hebt, de symptomen noemen dan met de term te strooien hoor!

Baunie verwoordt goed wat ik eigenlijk ook wil zeggen (ook hier een drie jaar jongere dochter die volledig tegengesteld is aan zoon). Zo bedoelde ik het, maar Baunie is wat duidelijker.

Ik was ook zo,n kind,kon slecht tegen veranderingen,op vakantie werd ik letterlijk doodziek,en heb nu nog enorm behoefte aan ritme en structuur.



Maar goed,toen heette dat gewoon ''gevoelig'' volgens mij en deed ik gewoon wat er van mij verlangd werd,op school zal hij uiteindelijk echt wel zijn draai vinden joh als hij daar eenmaal gewend is.

Heb je trouwens al een basisschool uitgezocht?

Imni, mijn gevoelige zoon is nu 8 en kan steeds beter tegen verandering, heeft daar haast geen moeite meer mee.

Geluiden en nagels knippen ed nog wel maar op school gaat het goed, hij zit goed in zijn vel, heeft zelfs verkering.



Ik heb zelf wel wat dingen met hem gedaan

-hij is op een sova (socialevaardigheids) cursus geweest

-hij zit sinds twee jaar op fysio voor zijn houding en het schrijven en nu sinds kort sensorische intergratie therapie



Maar jouw jongen is nog zo klein, ik zou me zeker niet ongerust maken en met een medepedagoog (collega ofzo) even een kijkje nemen hoe je dit zo mogelijk opvoedkundig kan ondersteunen.

En misschien is dit helemaal niet nodig, gaat alles vanzelf goed komen maar volg je gevoel en als je het gevoel hebt niet objectief te zijn, vraag het je man, een collega ed.