Kinderen
alle pijlers
Kat wegdoen, kind verdrietig. Hoe hiermee omgaan?
dinsdag 9 juni 2020 om 09:41
Beste mensen,
Ik wil graag wat delen, om 't kwijt te zijn maar ook om wat tips evt wat te doen en hoe ermee om te gaan.
Wij hebben een kat, al 9 jaar. Onze dochter is 5. Door mijn (mentale)
gezondheid kunnen wij niet meer (goed genoeg) voor de kat zorgen. Ook hebben wij sinds vorig jaar een vaste plek op 'n camping waarvoor we heel lang in de wachtlijst hebben gestaan. Dat is 5 maanden per jaar, de weekenden en alle vakanties zijn we daar. Waardoor hij veel alleen is, wat wij zielig vinden en 't is lastig met eten geven. Nu is er via via een wat oudere dame die is haar man verloren en zou onze kat heel graag willen zodat ze niet meer zo alleen is. In het belang van de kat gaan we dit ook doen, hij verdient een huis met liefde en aandacht wat is bij ons al lange tijd niet meer krijgt.
Win win dacht ik dus. Maar het is ook met de nodige verdriet en pijn want over dochter is stapelgek op 't beestje. Ze heeft mij horen praten over door plan met een vriendin en sindsdien is ze al verdrietig. Ik heb daarop gezegd dat het nog niet zeker is en dat we even moeten kijken wat we gaan doen in verband met onder andere de lange zomervakanties. Even in de week gezet zeg maar
We hebben afgesproken om de kat begin juli te laten verhuizen omdat we dan naar de camping gaan. Dan zijn we 6 weken niet thuisen is 't gemis en de verandering niet zo groot in de eerste instantie. Maar mijn hart breekt als k aan haar verdriet denk.
Mijn vraag, zijn er mensen met soort gelijke ervaringen? En hoe zijn jullie hiermee omgegaan met kleine kinderen. Moet ik het nu al vertellen dat de kat zeker gaat verhuizen en waarheen (heb foto's van de mevrouw en haar huis en tuin) Of beter wachten tot 't kort ervoor zodat ze nu nog niet verdrietig hoeft te zijn? Of zijn kinderen flexibeler dan ik denk? De eerste 6 weken zijn we sowieso niet thuis.. Ik vind 't zooo moeilijk, en zo sneu voor m'n dochter. Maar het is niet anders en gewoon de beste oplossing, houden is geen optie en hij gaat daar alle liefde en aandacht krijgen die hij verdient. Wil 'mn dochter geen verdriet doen en dat doen we straks wel...
Ik wil graag wat delen, om 't kwijt te zijn maar ook om wat tips evt wat te doen en hoe ermee om te gaan.
Wij hebben een kat, al 9 jaar. Onze dochter is 5. Door mijn (mentale)
gezondheid kunnen wij niet meer (goed genoeg) voor de kat zorgen. Ook hebben wij sinds vorig jaar een vaste plek op 'n camping waarvoor we heel lang in de wachtlijst hebben gestaan. Dat is 5 maanden per jaar, de weekenden en alle vakanties zijn we daar. Waardoor hij veel alleen is, wat wij zielig vinden en 't is lastig met eten geven. Nu is er via via een wat oudere dame die is haar man verloren en zou onze kat heel graag willen zodat ze niet meer zo alleen is. In het belang van de kat gaan we dit ook doen, hij verdient een huis met liefde en aandacht wat is bij ons al lange tijd niet meer krijgt.
Win win dacht ik dus. Maar het is ook met de nodige verdriet en pijn want over dochter is stapelgek op 't beestje. Ze heeft mij horen praten over door plan met een vriendin en sindsdien is ze al verdrietig. Ik heb daarop gezegd dat het nog niet zeker is en dat we even moeten kijken wat we gaan doen in verband met onder andere de lange zomervakanties. Even in de week gezet zeg maar
We hebben afgesproken om de kat begin juli te laten verhuizen omdat we dan naar de camping gaan. Dan zijn we 6 weken niet thuisen is 't gemis en de verandering niet zo groot in de eerste instantie. Maar mijn hart breekt als k aan haar verdriet denk.
Mijn vraag, zijn er mensen met soort gelijke ervaringen? En hoe zijn jullie hiermee omgegaan met kleine kinderen. Moet ik het nu al vertellen dat de kat zeker gaat verhuizen en waarheen (heb foto's van de mevrouw en haar huis en tuin) Of beter wachten tot 't kort ervoor zodat ze nu nog niet verdrietig hoeft te zijn? Of zijn kinderen flexibeler dan ik denk? De eerste 6 weken zijn we sowieso niet thuis.. Ik vind 't zooo moeilijk, en zo sneu voor m'n dochter. Maar het is niet anders en gewoon de beste oplossing, houden is geen optie en hij gaat daar alle liefde en aandacht krijgen die hij verdient. Wil 'mn dochter geen verdriet doen en dat doen we straks wel...
woensdag 10 juni 2020 om 15:58
Ik bedenk me opeens dat we de kat als persoon nog helemaal niet kennen. Misschien is-ie ook wel heel lastig. Verhaart hij bovenmatig veel (twee keer per dag het hele huis stofzuigen), heeft hij de neiging altijd plastic te eten en elke dag te kotsen op het tapijt/de bank/het bed, pist hij graag in de poppenhoek van TO’s dochter. Het zou heel goed kunnen zijn dat het een high-maintenance kat is. We kunnen de ene depressie natuurlijk niet met de andere vergelijken, de ene mens niet met de andere, en ook de ene kat niet met de andere!
woensdag 10 juni 2020 om 16:00
woensdag 10 juni 2020 om 16:00
Niet als ze daarnaast ook nog cyberphobia hebben.
woensdag 10 juni 2020 om 16:03
Met mijn voorbeeld geef ik aan dat mensen inderdaad soms vraagtekens zetten bij onlogische dingen bij aandoeningen. Puur omdat het onlogisch is en mensen het niet met elkaar kunnen rijmen. In dit geval is dat een TO die beweerd dat ze psychisch niet in staat is om voor een kat te zorgen terwijl ze wel kan zorgen voor een kind (en partner, huishouden, vakantieverblijf etc). Dat strookt in de ogen van veel mensen niet met elkaar en dus stellen ze vragen.mindervanmij schreef: ↑10-06-2020 15:11En vervolgens geef je mij een voorbeeld van wéér iemand met een psychische aandoening die zich moet verantwoorden. Leg dan uit hoe je dat bedoelt? Want ik snap je niet.
Ik noemde vervolgens een voorbeeld waarbij mensen ook vraagtekens zouden zetten, waarmee ik wil aangeven dat in veel gevallen dingen soms gewoon niet lijken te kloppen. En met vragen stellen is niets mis.
Jij beweerd dat dit bij psychische aandoeningen zo is omdat je het bij lichamelijke aandoeningen beter ziet. Dit is niet waar. Ik heb ook vraagtekens bij mijn buurman die in de ziektewet zit vanwege zijn rug en daardoor niet kan werken maar wel de oprit opnieuw kan bestraten op zijn knieën.
Kortom, mensen hebben vragen, in mijn optiek gegronde vragen. Dat mag en dat is prima. Jij doet gelijk heel theatraal dat mensen met een psychische aandoening zich altijd moeten verantwoorden.
woensdag 10 juni 2020 om 16:05
Nou, dat zou helemaal mooi zijn. En dan een oud vrouwtje met zo’n kat opschepen!Verrassingswolkje schreef: ↑10-06-2020 15:58Ik bedenk me opeens dat we de kat als persoon nog helemaal niet kennen. Misschien is-ie ook wel heel lastig. Verhaart hij bovenmatig veel (twee keer per dag het hele huis stofzuigen), heeft hij de neiging altijd plastic te eten en elke dag te kotsen op het tapijt/de bank/het bed, pist hij graag in de poppenhoek van TO’s dochter. Het zou heel goed kunnen zijn dat het een high-maintenance kat is. We kunnen de ene depressie natuurlijk niet met de andere vergelijken, de ene mens niet met de andere, en ook de ene kat niet met de andere!
woensdag 10 juni 2020 om 16:09
GinnyJones schreef: ↑10-06-2020 16:03Met mijn voorbeeld geef ik aan dat mensen inderdaad soms vraagtekens zetten bij onlogische dingen bij aandoeningen. Puur omdat het onlogisch is en mensen het niet met elkaar kunnen rijmen. In dit geval is dat een TO die beweerd dat ze psychisch niet in staat is om voor een kat te zorgen terwijl ze wel kan zorgen voor een kind (en partner, huishouden, vakantieverblijf etc). Dat strookt in de ogen van veel mensen niet met elkaar en dus stellen ze vragen.
Ik noemde vervolgens een voorbeeld waarbij mensen ook vraagtekens zouden zetten, waarmee ik wil aangeven dat in veel gevallen dingen soms gewoon niet lijken te kloppen. En met vragen stellen is niets mis.
Jij beweerd dat dit bij psychische aandoeningen zo is omdat je het bij lichamelijke aandoeningen beter ziet. Dit is niet waar. Ik heb ook vraagtekens bij mijn buurman die in de ziektewet zit vanwege zijn rug en daardoor niet kan werken maar wel de oprit opnieuw kan bestraten op zijn knieën.
Kortom, mensen hebben vragen, in mijn optiek gegronde vragen. Dat mag en dat is prima. Jij doet gelijk heel theatraal dat mensen met een psychische aandoening zich altijd moeten verantwoorden.
Iemand met een psychische aandoening kan betere en mindere dagen hebben, net als iemand met een lichamelijk chronische aandoening, trouwens. Dat iemand een dag een straatje kan leggen of kan winkelen betekent natuurlijk niet dat die persoon ook weer aan de slag kan.
Dat iemand voor de essentiele personen in zijn leven kan zorgen betekent niet dat er dan ook nog ruimte is voor andere dingen. Voor mij is het zorgen voor mijn zoon vaak eigenlijk al teveel, bijvoorbeeld, maarja, ik kan hem een beetje moeilijk aan zijn lot overlaten he? Dus je doet wat moet, wat absolute prioriteit heeft. Als het slecht met mi gaat dan is mijn huis een bende, dan zie ik geen vrienden, ga niet naar verjaardagen etc. Dat mensen dan denken dat het goed met me gaat omdat ze me een keertje op een goede in de stad hebben zien lopen "shoppen" of, god verbiede het, het naar me zin hebbend, zegt (nogmaals) meer over hoe zijzelf misbruik zouden willen maken van een situatie dan over mijn situatie.
woensdag 10 juni 2020 om 16:16
Maar dat is toch niet versimpeld uitleggen? Dat zijn gewoon leugens om er zelf een beetje makkelijker mee weg te komen. Zodat ze niet aan haar dochter hoeft te vertellen dat ze gewoon andere prioriteiten heeft.wittereiger schreef: ↑10-06-2020 11:10Kun je het versimpeld uitleggen? Zonder te zeggen dat mama de camping nodig heeft en daarom poes weg moet. Misschien dat poes ouder wordt en nu een ouder baasje nodig heeft.
Dit.Nemain• schreef: ↑10-06-2020 15:11Dit was geloofwaardig geweest als er vooraf al naar een camping was gezocht die dieren toelaat. Niet na maanden op een wachtlijst een plek krijgen en dan ineens roepen dat een kat verzorgen psychisch te belastend is.
Ze wil van die kat af, prima, maar lieg de boel dan niet bij elkaar en wees gewoon eerlijk.
woensdag 10 juni 2020 om 16:23
Mijn nichtje is met man en kinderen in Italië gaan wonen, hond en twee katten zijn gewoon meegegaan.hippie_meisje schreef: ↑10-06-2020 12:12Een kat mee laten reizen naar spanje is minder egoïstisch dan het beestje al die stress niet aan te doen..?
Dat je kinderen meegaan lijkt me overbodig om te melden overigens.
Maar het gaat vooral om het meisje van 5, en ik vind de uitleg die hierboven staat erg goed. De kat wordt ouder en heeft een ouder baasje nodig.
woensdag 10 juni 2020 om 16:40
mindervanmij schreef: ↑10-06-2020 14:58ja, inderdaad.
Echt ziek dat mensen zich zo moeten verantwoorden over hun ziekte. Als het om iets lichamelijks gaat is er altijd alle begrip, maar zodra het psychisch is dan moet je jezelf opeens overal voor verantwoorden.
Aan een kat heb je bijna geen omkijken. Dat zijn best zelfstandige dieren. Dus dat 'mentale' gezondheid wordt aangekaart om niet goed voor zo'n dier te kunnen zorgen, nee. Ik ben zelf autistisch, heel vaak overprikkelt en zwaar gestrest, maar dat ga ik ook niet gebruiken om ergens onderuit te komen. In tegendeel, van een knorrende kat wordt ik juist ontzettend rustig.
Een kind zou mij juist meer stress opleveren, meer zorg, meer aandacht ... meer van alles.
Ik vind het gewoon harteloos dat zo'n wezentje gewoon als een ding ergens anders wordt gedumpt.
koffiedoosje wijzigde dit bericht op 10-06-2020 16:42
0.23% gewijzigd
woensdag 10 juni 2020 om 16:40
Die woont misschien weer op een boerderij.Doubletree20 schreef: ↑10-06-2020 16:05Nou, dat zou helemaal mooi zijn. En dan een oud vrouwtje met zo’n kat opschepen!
woensdag 10 juni 2020 om 16:50
Wat vind jij een oud vrouwtje?Alles boven de 20?Doubletree20 schreef: ↑10-06-2020 16:05Nou, dat zou helemaal mooi zijn. En dan een oud vrouwtje met zo’n kat opschepen!
woensdag 10 juni 2020 om 17:19
mindervanmij schreef: ↑10-06-2020 09:11Hoeveel ernstiger dan een depressie wil je het hebben? Er gaan jaarlijks een heleboel mensen dood aan de gevolgen van een depressie en er zijn niet voor niks praatgroepen voor kinderen van ouders met een psychische aandoening.
Dit was ook mijn gedachte. Psychische aandoeningen kunnen net zo belemmerend zijn als somatische aandoeningen.
Here am I in my little bubble
woensdag 10 juni 2020 om 17:23
Vannacht om half 5 stond die van mij nog aan mn slaapkamerdeur te krabben omdat hij wilde eten. Bakje was nog gevuld overigens maar dan wil meneer dat ik erbij ben. Klootzak
woensdag 10 juni 2020 om 17:29
Helemaal eens. Niemand kan voor een ander bepalen wat diegene als wel of niet belastend ervaart.
Here am I in my little bubble
woensdag 10 juni 2020 om 17:52
Als je goed leest zou ik hier niet van uit gaan.
anoniem_63c6752642792 wijzigde dit bericht op 10-06-2020 17:56
20.00% gewijzigd
woensdag 10 juni 2020 om 19:01
Ik weet nog wel wat ernstigere ziektes. Daarbij gaan er helemaal niet een heleboel mensen dood aan een depressie. Als je die conclusie op de zelfmoordcijfers baseert sluit je een heleboel andere oorzaken uit.mindervanmij schreef: ↑10-06-2020 09:11Hoeveel ernstiger dan een depressie wil je het hebben? Er gaan jaarlijks een heleboel mensen dood aan de gevolgen van een depressie en er zijn niet voor niks praatgroepen voor kinderen van ouders met een psychische aandoening.
woensdag 10 juni 2020 om 19:02
Door een kat komt je gezondheid echt niet on hold hoor. En dat is waar velen over vallen. TO is niet alleen, dan had het nog anders geweest. Ze heeft ook een man en een kindje. Kindje is oud genoeg om als mamma dat zegt poes een vers bakje water te geven of de brokjes aan te vullen. De man kan de bak doen. Liefde en aaien kan poes van man en kind krijgen. Dus waar precies houd de kat de gezondheid tegen?hippie_meisje schreef: ↑10-06-2020 12:51Omdat het on-hold zetten van je eigen gezondheid vanwege een kat in mijn ogen totaal ridicuul is.
Bull. Echt ongelooflijke onzin. Als je alleen bent en je kan de bak niet goed verschonen etc dan snap ik het. Nu is de echt en de enige reden dat TO gewoon zat is van de kat. Camping is ook een lulsmoes want je kan een camping nemen waar huisdieren wel welkom zijn én kind is binnenkort leerplichtig. En voor 6 weken per jaar de poes wegdoen??
woensdag 10 juni 2020 om 19:13
6 weken? Elke vakantie en alle weekenden zijn meer dan 6 weken hoorstrings-attached schreef: ↑10-06-2020 19:02Door een kat komt je gezondheid echt niet on hold hoor. En dat is waar velen over vallen. TO is niet alleen, dan had het nog anders geweest. Ze heeft ook een man en een kindje. Kindje is oud genoeg om als mamma dat zegt poes een vers bakje water te geven of de brokjes aan te vullen. De man kan de bak doen. Liefde en aaien kan poes van man en kind krijgen. Dus waar precies houd de kat de gezondheid tegen?
Bull. Echt ongelooflijke onzin. Als je alleen bent en je kan de bak niet goed verschonen etc dan snap ik het. Nu is de echt en de enige reden dat TO gewoon zat is van de kat. Camping is ook een lulsmoes want je kan een camping nemen waar huisdieren wel welkom zijn én kind is binnenkort leerplichtig. En voor 6 weken per jaar de poes wegdoen??
woensdag 10 juni 2020 om 19:32
Ik vind een aantal reacties wel overdreven, met name over het grote verdriet wat een vijfjarige ervan zou hebben. Ze is vijf! Toen ik vijf was zijn mijn ouders gescheiden. Ik kan me daar totaal geen verdriet van herinneren. Wel later, toen ik zeven of acht was dat ik de situatie lastig vond en ook verdrietig voor m’n pa. Ikzelf zou never nooit m’n huisdier wegdoen, maar in deze situatie zie ik wel dat kat het waarschijnlijk wel beter krijgt in z’n nieuwe huis. Meenemen naar de camping, tuigje, riempje en reis..? Of de voorstellen dat er iemand geregeld kan worden die thuis voor de kat zorgt als ze op de camping zijn? Leuk voor een weekend, maar toch niet voor weken (maanden) achterelkaar? Ik zie dit een beetje als scheiden en kinderen hebben. Natuurlijk heb je de intentie om bij elkaar te blijven, als het goed is die je er als ouders alles aan om je huwelijk te laten slagen. Maar als het niet meer werkt, ga dan AUB uit elkaar, blijf niet samen vanwege de kinderen. Want die voelen alles!
Klaar mee
woensdag 10 juni 2020 om 19:55
Is niet voor elk kind hetzelfde. Ik weet nog veel vanaf mijn vierde en ook nog wel van daarvoor.Buffie schreef: ↑10-06-2020 19:32Ik vind een aantal reacties wel overdreven, met name over het grote verdriet wat een vijfjarige ervan zou hebben. Ze is vijf! Toen ik vijf was zijn mijn ouders gescheiden. Ik kan me daar totaal geen verdriet van herinneren. Wel later, toen ik zeven of acht was dat ik de situatie lastig vond en ook verdrietig voor m’n pa. Ikzelf zou never nooit m’n huisdier wegdoen, maar in deze situatie zie ik wel dat kat het waarschijnlijk wel beter krijgt in z’n nieuwe huis. Meenemen naar de camping, tuigje, riempje en reis..? Of de voorstellen dat er iemand geregeld kan worden die thuis voor de kat zorgt als ze op de camping zijn? Leuk voor een weekend, maar toch niet voor weken (maanden) achterelkaar? Ik zie dit een beetje als scheiden en kinderen hebben. Natuurlijk heb je de intentie om bij elkaar te blijven, als het goed is die je er als ouders alles aan om je huwelijk te laten slagen. Maar als het niet meer werkt, ga dan AUB uit elkaar, blijf niet samen vanwege de kinderen. Want die voelen alles!
