Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
dinsdag 6 januari 2015 om 21:05
Aha, nu snap ik het. Natuurlijk wil je dat iemand jullie bij de hand neemt, zeker nu het zo heftig is. Het kan zijn dat een andere psycholoog meer duidelijke adviezen heeft. Ze zijn echt niet allemaal hetzelfde, dus ik kan me voorstellen dat je een andere opbelt om het verhaal eens mee te delen en kijkt wat die zegt. Heeft deze wel ervaring met misbruik?
Blijkbaar koppelt jouw kind angst heel erg aan lichamelijke zaken, zoals overgeven enzo. En dat roept dan ook weer angst op en bovendien gaat de lichamelijke weerstand natuurlijk erg achteruit als kind nauwelijks eet. At kind eerst wel goed of was dit altijd al lastig?
Blijkbaar koppelt jouw kind angst heel erg aan lichamelijke zaken, zoals overgeven enzo. En dat roept dan ook weer angst op en bovendien gaat de lichamelijke weerstand natuurlijk erg achteruit als kind nauwelijks eet. At kind eerst wel goed of was dit altijd al lastig?
Het is zoals het is
dinsdag 6 januari 2015 om 21:07
dinsdag 6 januari 2015 om 21:17
Dag Stroop, ik heb een tijdje niet gereageerd. Ik lees hoe je worstelt en hoe ongelooflijk jij je best doet en je inzet voor je kind, heb hier veel bewondering voor.
Over de psycholoog krijg ik een beetje de indruk dat ze niet echt doortastend is, klopt dat? Heeft ze met jullie besproken wat het behandelplan wordt en wat jullie kunnen verwachten? Is er een lijn uitgezet wat je houvast kan bieden? Wanneer is de volgende afspraak?
Over de psycholoog krijg ik een beetje de indruk dat ze niet echt doortastend is, klopt dat? Heeft ze met jullie besproken wat het behandelplan wordt en wat jullie kunnen verwachten? Is er een lijn uitgezet wat je houvast kan bieden? Wanneer is de volgende afspraak?
dinsdag 6 januari 2015 om 21:21
Hallo Stroopwafelcake,
Ik lees vanaf het begin mee en leef met je mee.
Ik las net dat blijkbaar de psycholoog vindt dat je kind vrij heftig reageert en dat het jou verontrust dat de psycholoog dit zegt. Maar het is per kind denk ik erg verschillend hoe heftig het reageert. De ene heeft een pittiger karakter dan de ander en heeft het daardoor misschien nodig om heftiger te reageren. Het hoeft niet te betekenen dat de situatie zorgelijker is dan met een minder heftig reagerend kind. Begrijp je wat ik bedoel?
Ik lees vanaf het begin mee en leef met je mee.
Ik las net dat blijkbaar de psycholoog vindt dat je kind vrij heftig reageert en dat het jou verontrust dat de psycholoog dit zegt. Maar het is per kind denk ik erg verschillend hoe heftig het reageert. De ene heeft een pittiger karakter dan de ander en heeft het daardoor misschien nodig om heftiger te reageren. Het hoeft niet te betekenen dat de situatie zorgelijker is dan met een minder heftig reagerend kind. Begrijp je wat ik bedoel?
dinsdag 6 januari 2015 om 21:22
Sorry, maar ik denk ook dat je kind het beste geholpen kan worden in een gz-instelling of traumacentrum. Daar hebben ze ook een kinderpsychiater die zich kan buigen over de lichamelijke klachten, die kan vaststellen of de klachten bij verwerking horen of dat er andere klachten zoals bijv. Een depressie meespelen. Evt. Kunnen er ook medicijnen voorgeschreven worden.
Daarnaast kunnen ze in zo'n instelling multi-disciplinair kinderen helpen. Dat wil zeggen dat meerdere disciplines ( psycholoog, psychiater, begeleiding) ook met elkaar kunnen overleggen over wat het beste is voor je kind.
Ik denk dat deze situatie te heftig is voor jullie hulpverlener op dit moment. Als je hulp nodig hebt bij het zoeken naar een geschikte instelling wil ik met alle liefde met je mee zoeken.
Daarnaast kunnen ze in zo'n instelling multi-disciplinair kinderen helpen. Dat wil zeggen dat meerdere disciplines ( psycholoog, psychiater, begeleiding) ook met elkaar kunnen overleggen over wat het beste is voor je kind.
Ik denk dat deze situatie te heftig is voor jullie hulpverlener op dit moment. Als je hulp nodig hebt bij het zoeken naar een geschikte instelling wil ik met alle liefde met je mee zoeken.
dinsdag 6 januari 2015 om 21:29
Kindlief heeft heel erg last van herbelevingen. Geeft aan steeds dingen te voelen, vooral inderdaad heel lichamelijk. De handen van de dader te voelen, terwijl kindlief wel weet dat het niet echt is, maar wel het gevoel heeft. Heel erg overstuur raakt kind daarvan, daarop reageerd kindlief lichamelijk. Overgeven, maar ook drinken is lastig (slikken is op dat soort momenten sowieso lastig), flauwvallen op sommige momenten. De psycholoog geeft aan dat het meestal begint doordat kind iets voelt/hoort/ziet/ruikt waardoor het zo sterk terugdenkt aan het misbruik en dat het eigenlijk zaak is uit te zoeken waarop de reactie volgt zodat die geur bijvoorbeeld weer aan iets normaals gekoppeld kan worden. En tegelijk ook om kindlief trucjes aan te leren om niet zo bang te zijn van de eigen reacties. Vanmiddag zei de psycholoog dat kind zo heftig reageerd dat ze niet weet of ze dat goed genoeg kan doen. Ze heeft veel ervaring en ook misbruik bij kinderen als specialisatie. Daarom had ik geloof ik meer sturing verwacht, maar het gesprek dat we eerst samen hadden hielp ook niet. Man vind het te langzaam gaan, vind dat kindlief zelf wel erg snel overstuur raakt en te onbereikbaar is. We begrijpen elkaar even helemaal niet en dat met een kind dat nu ook weer zonder maaltijd op bed onrustig ligt te zijn wordt me gewoon een beetje teveel.
Eten is op zich altijd wel lastig geweest, maar over het algemeen eet kind wel goed. Als je nu kijkt zie je gewoon dat kindliefs energie op raakt, dat vind ik zo erg.
Eten is op zich altijd wel lastig geweest, maar over het algemeen eet kind wel goed. Als je nu kijkt zie je gewoon dat kindliefs energie op raakt, dat vind ik zo erg.
dinsdag 6 januari 2015 om 21:35
quote:Rasonkel schreef op 06 januari 2015 @ 21:22:
Sorry, maar ik denk ook dat je kind het beste geholpen kan worden in een gz-instelling of traumacentrum. Daar hebben ze ook een kinderpsychiater die zich kan buigen over de lichamelijke klachten, die kan vaststellen of de klachten bij verwerking horen of dat er andere klachten zoals bijv. Een depressie meespelen. Evt. Kunnen er ook medicijnen voorgeschreven worden.
Daarnaast kunnen ze in zo'n instelling multi-disciplinair kinderen helpen. Dat wil zeggen dat meerdere disciplines ( psycholoog, psychiater, begeleiding) ook met elkaar kunnen overleggen over wat het beste is voor je kind.
Ik denk dat deze situatie te heftig is voor jullie hulpverlener op dit moment. Als je hulp nodig hebt bij het zoeken naar een geschikte instelling wil ik met alle liefde met je mee zoeken.Ik sluit mij hier wel bij aan. Want de psycholoog van nu zegt het eigenlijk ook al.
Sorry, maar ik denk ook dat je kind het beste geholpen kan worden in een gz-instelling of traumacentrum. Daar hebben ze ook een kinderpsychiater die zich kan buigen over de lichamelijke klachten, die kan vaststellen of de klachten bij verwerking horen of dat er andere klachten zoals bijv. Een depressie meespelen. Evt. Kunnen er ook medicijnen voorgeschreven worden.
Daarnaast kunnen ze in zo'n instelling multi-disciplinair kinderen helpen. Dat wil zeggen dat meerdere disciplines ( psycholoog, psychiater, begeleiding) ook met elkaar kunnen overleggen over wat het beste is voor je kind.
Ik denk dat deze situatie te heftig is voor jullie hulpverlener op dit moment. Als je hulp nodig hebt bij het zoeken naar een geschikte instelling wil ik met alle liefde met je mee zoeken.Ik sluit mij hier wel bij aan. Want de psycholoog van nu zegt het eigenlijk ook al.
dinsdag 6 januari 2015 om 21:35
quote:Stroopwafelcake schreef op 06 januari 2015 @ 20:55:Ze geeft alleen aan dat ze het heel lastig vind dat kindlief zo heftig reageerd.
Ik was er natuurlijk niet bij, dus misschien sla ik de plank mis, maar is het niet gewoon een bevestiging van wat jullie ervaren? Heel heftig, heel erg voor kind, maar ook "lastig" voor iedereen die ermee om probeert te gaan. Misschien benoemt ze gewoon wat jij ook voelt/ mag voelen?
Maar ik snap dat je nog liever had gehad dat ze zegt: we gaan het zo doen. Ga maar met mij mee, dan komt alles goed.
Ik was er natuurlijk niet bij, dus misschien sla ik de plank mis, maar is het niet gewoon een bevestiging van wat jullie ervaren? Heel heftig, heel erg voor kind, maar ook "lastig" voor iedereen die ermee om probeert te gaan. Misschien benoemt ze gewoon wat jij ook voelt/ mag voelen?
Maar ik snap dat je nog liever had gehad dat ze zegt: we gaan het zo doen. Ga maar met mij mee, dan komt alles goed.
dinsdag 6 januari 2015 om 21:47
Stroopwafelcake, ik zie het toch beslist als positief dat kind klik heeft met
psychologe, toch een onbekende volwassene voor haar in deze moeilijke periode.
Het is geen gebroken been met een pasklare oplossing, het zal aftasten zijn voor
de hulpverlener.
Ik snap heel goed dat jij meer wilt nu maar ik denk niet dat dat realistisch is.
Was er al eerder sprake van onbegrip in jullie relatie of is dat ook nu er extra
bovenop gekomen? Ter sprake brengen morgen in ieder geval.
Heel veel sterkte, het is zwaar voor je, ik heb met je te doen. Liefs.
psychologe, toch een onbekende volwassene voor haar in deze moeilijke periode.
Het is geen gebroken been met een pasklare oplossing, het zal aftasten zijn voor
de hulpverlener.
Ik snap heel goed dat jij meer wilt nu maar ik denk niet dat dat realistisch is.
Was er al eerder sprake van onbegrip in jullie relatie of is dat ook nu er extra
bovenop gekomen? Ter sprake brengen morgen in ieder geval.
Heel veel sterkte, het is zwaar voor je, ik heb met je te doen. Liefs.
dinsdag 6 januari 2015 om 21:49
quote:Rasonkel schreef op 06 januari 2015 @ 21:22:
Sorry, maar ik denk ook dat je kind het beste geholpen kan worden in een gz-instelling of traumacentrum. Daar hebben ze ook een kinderpsychiater die zich kan buigen over de lichamelijke klachten, die kan vaststellen of de klachten bij verwerking horen of dat er andere klachten zoals bijv. Een depressie meespelen. Evt. Kunnen er ook medicijnen voorgeschreven worden.
Daarnaast kunnen ze in zo'n instelling multi-disciplinair kinderen helpen. Dat wil zeggen dat meerdere disciplines ( psycholoog, psychiater, begeleiding) ook met elkaar kunnen overleggen over wat het beste is voor je kind.
Ik denk dat deze situatie te heftig is voor jullie hulpverlener op dit moment. Als je hulp nodig hebt bij het zoeken naar een geschikte instelling wil ik met alle liefde met je mee zoeken.Hier sluit ik mij ook bij aan. Je kind zit teveel in een neerwaartse spiraal waardoor energie opraakt en de indrukken alleen maar moeilijk te verwerken worden vanwege moeheid, slecht eten etc. Ik zou bv echt vragen of medicamenteuze ondersteuning nu een optie is, misschien kan de kinderarts ook iets in gang zetten en verwijzen naar een psychiater?
Sorry, maar ik denk ook dat je kind het beste geholpen kan worden in een gz-instelling of traumacentrum. Daar hebben ze ook een kinderpsychiater die zich kan buigen over de lichamelijke klachten, die kan vaststellen of de klachten bij verwerking horen of dat er andere klachten zoals bijv. Een depressie meespelen. Evt. Kunnen er ook medicijnen voorgeschreven worden.
Daarnaast kunnen ze in zo'n instelling multi-disciplinair kinderen helpen. Dat wil zeggen dat meerdere disciplines ( psycholoog, psychiater, begeleiding) ook met elkaar kunnen overleggen over wat het beste is voor je kind.
Ik denk dat deze situatie te heftig is voor jullie hulpverlener op dit moment. Als je hulp nodig hebt bij het zoeken naar een geschikte instelling wil ik met alle liefde met je mee zoeken.Hier sluit ik mij ook bij aan. Je kind zit teveel in een neerwaartse spiraal waardoor energie opraakt en de indrukken alleen maar moeilijk te verwerken worden vanwege moeheid, slecht eten etc. Ik zou bv echt vragen of medicamenteuze ondersteuning nu een optie is, misschien kan de kinderarts ook iets in gang zetten en verwijzen naar een psychiater?
dinsdag 6 januari 2015 om 21:52
Man zei vanmiddag letterlijk dat kindlief overdreef, want voordat kindlief vertelde over het misbruik ging het ook gewoon goed. Hij wil niet inzien dat dat dromerige, srille kind dat steeds minder leek te kunnen (niet alleen op school, overal hoorden we de laatste maanden voor het misbruik uitkwam: 'ik kan het niet'. Altijd moe en prikkelbaar. Maar ja kindlief deed verder inderdaad 'normaal' voor zover je dat kan zeggen. Niet zo verschrikkelijk verdrietigen angstig als nu, maar bij elke glimp die ik opvang van wat kindlief ondergaan heeft dan vind ik elke minuut dat kind functioneerd winst geloof ik.
Ik heb man wel leesvoer gegeven de afgelopen weken, ook de psycholoog heeft dat geprobeerd, maar als ik hem zo hoor praten kan ik alleen maar heel erg verdrietig worden.
Kindlief heeft vrijdag weer een afspraak en wij volgende week dinsdag, de psycholoog wil overleggen met de kinderarts en dan volgende week bespreken hoe we verder gaan. Ik ben gewoon bang denk ik, ik heb het gevoel de controle te verliezen over wat er met ons kind gebeurd. Als ik naar kindlief kijk krimpt mijn maag ineen, het verdriet, de angst, de wanhoop, ik ben zo bang voor kindlief.
Ik heb man wel leesvoer gegeven de afgelopen weken, ook de psycholoog heeft dat geprobeerd, maar als ik hem zo hoor praten kan ik alleen maar heel erg verdrietig worden.
Kindlief heeft vrijdag weer een afspraak en wij volgende week dinsdag, de psycholoog wil overleggen met de kinderarts en dan volgende week bespreken hoe we verder gaan. Ik ben gewoon bang denk ik, ik heb het gevoel de controle te verliezen over wat er met ons kind gebeurd. Als ik naar kindlief kijk krimpt mijn maag ineen, het verdriet, de angst, de wanhoop, ik ben zo bang voor kindlief.
dinsdag 6 januari 2015 om 21:53
Ik vind het niet zo handig van de psycholoog om zich zo uit te drukken. Ze geeft totaal geen houvast terwijl jullie dit wel nodig hebben. Ik zou morgen bellen en dit uitspreken. Dit is allemaal te heftig om te laten sudderen. Vraag haar op de vrouw af of zij dit aankan of niet. Zo ja dan vraag je haar om meer leiding te nemen en zo nee dan vraag je haar of ze weet waar je wel terecht zou kunnen.
Het is zoals het is
dinsdag 6 januari 2015 om 21:55
Tja, je man kan het misschien langzaam vinden gaan, maar als het niet sneller gaat ... het is uiteindelijk kind die het ritme moet aangeven en aankunnen, niet hij.
Hij ziet toch ook hoe kind thuis reageert. En dat het toch echt niet in een paar weken opgelost zal zijn.
Als je echt over een bepaalde tijd merkt dat de psychologe niet sterk genoeg is, zou ik wel overwegen om naar iemand anders te gaan uitkijken met nog meer ervaring (kan je nog de huidige aanhouden tot er ergens anders plaats is). Of zelf aan de psych vragen wie zij aanraadt en dat er eventueel een echte overdracht is.
Dat ze niet sterk genoeg is voor kind is an sich niets. Erger zou ik het vinden als ze jullie lange tijd aan 't lijntje zou houden en niet zou erkennen dat het "dossier" (om het zo cru te zeggen) te zwaar is voor haar.
Fijn wel dat het op school voorlopig redelijk gaat ... dat kind dan doodmoe is en al de energie op aan 't eind van de dag is denk ik onvermijdelijk op dit moment.
Hij ziet toch ook hoe kind thuis reageert. En dat het toch echt niet in een paar weken opgelost zal zijn.
Als je echt over een bepaalde tijd merkt dat de psychologe niet sterk genoeg is, zou ik wel overwegen om naar iemand anders te gaan uitkijken met nog meer ervaring (kan je nog de huidige aanhouden tot er ergens anders plaats is). Of zelf aan de psych vragen wie zij aanraadt en dat er eventueel een echte overdracht is.
Dat ze niet sterk genoeg is voor kind is an sich niets. Erger zou ik het vinden als ze jullie lange tijd aan 't lijntje zou houden en niet zou erkennen dat het "dossier" (om het zo cru te zeggen) te zwaar is voor haar.
Fijn wel dat het op school voorlopig redelijk gaat ... dat kind dan doodmoe is en al de energie op aan 't eind van de dag is denk ik onvermijdelijk op dit moment.
dinsdag 6 januari 2015 om 22:06
quote:Youk79 schreef op 06 januari 2015 @ 22:02:
Ik denk dat je het goed zegt over je man: hij wil het niet inzien. Hij wilt niet navoelen hoe kind zich voelt. Ergens logisch natuurlijk, maar het onbegrip is heel treurig nu.
Hij is gewoon ook man. Die zien en voelen het soms echt gewoon niet.
Die moet je soms echt duidelijk aangeven van "je wil te snel".
Dat hij vindt dat kind overdrijft ... hij voelt het probleem gewoon zelf niet en hij kan het zich héél slecht voorstellen.
Je kan dan lectuur gaan geven over trauma's, maar hij moet het nog willen lezen ook.
Ik ben al blij dat je kind op zijn minst 1 iemand in 't gezin heeft die het wel wil en kan zien en voelen, opstartster!
Ik denk dat je het goed zegt over je man: hij wil het niet inzien. Hij wilt niet navoelen hoe kind zich voelt. Ergens logisch natuurlijk, maar het onbegrip is heel treurig nu.
Hij is gewoon ook man. Die zien en voelen het soms echt gewoon niet.
Die moet je soms echt duidelijk aangeven van "je wil te snel".
Dat hij vindt dat kind overdrijft ... hij voelt het probleem gewoon zelf niet en hij kan het zich héél slecht voorstellen.
Je kan dan lectuur gaan geven over trauma's, maar hij moet het nog willen lezen ook.
Ik ben al blij dat je kind op zijn minst 1 iemand in 't gezin heeft die het wel wil en kan zien en voelen, opstartster!
dinsdag 6 januari 2015 om 22:09
Ik denk het ook Youk. Hij lijkt het echt niet aan te kunnen. In een andere situatie, bij een overlijden in de zeer directe omgeving, heeft man ook ongeveer zo gereageerd. Dat wat je negeert gaat over lijkt hij te denken. Verdriet van een ander dat te dichtbij komt werpt een enorme muur op. Alleen nu is het zijn eigen kleine kindje en die heeft hem zo hard nodig.
