Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
woensdag 7 januari 2015 om 21:42
Ik hoop dat de slaappillen en aansterkdrankjes gaan helpen. Zoals hierboven al gezegd, meer energie zal je kind in ieder geval kunnen gebruiken en rust is daar een vereiste voor. Wat een zware tijden, heeft de kinderarts ook iets gezegd over de psycholoog? of ben je daar niet meer aan toegekomen? Hoop dat jullie allemaal goed slapen vannacht!
p.s. Ik had je post gestaft om het geslacht te laten verwijderen, hoop dat je dat niet erg vindt.
p.s. Ik had je post gestaft om het geslacht te laten verwijderen, hoop dat je dat niet erg vindt.
woensdag 7 januari 2015 om 22:10
Lieve Stroopwafelcake, Ik ben helemaal niet blij met wat je te horen hebt gekregen, maar ik ben wel heel blij dat er nu een deskundige blij betrokken is die doorpakt en gaat overleggen met de kinderpsychiater! Ik weet niet over wat voor soort opname de kinderarts het had, maar als het in het ziekenhuis is, dan kun je gewoon de hele dag en nacht bij je kind blijven, wist je dat?
Ik hoop ontzettend dat de slaapmedicatie je kindje wat rustiger maakt en dat er een vicieuze cirkel doorbroken kan worden.
Heel veel liefs voor jou en je kleintje!!
Ik hoop ontzettend dat de slaapmedicatie je kindje wat rustiger maakt en dat er een vicieuze cirkel doorbroken kan worden.
Heel veel liefs voor jou en je kleintje!!
woensdag 7 januari 2015 om 22:14
Wel met man besproken en die schrok eigenlijk vooral, als een arts zegt dat het niet goed gaat is dat toch weer anders dan dat ik het zeg. Dit topic weet ie wel van, maar hij is niet bepaald van het forum
Slaap en voeding doen zeker heel veel, dus ik hoop echt ontzettend dat we het hiermee beter kunnen maken. Kindlief verzuipt nu echt in eigen kleding, het is zo naar om te zien allemaal.
Slaap en voeding doen zeker heel veel, dus ik hoop echt ontzettend dat we het hiermee beter kunnen maken. Kindlief verzuipt nu echt in eigen kleding, het is zo naar om te zien allemaal.
woensdag 7 januari 2015 om 22:26
Dank je rasonkel. Ik weet dat dat inderdaad zou kunnen. De kinderarts gaf ook aan dat verwerking niet gaat gebeuren als kindlief er fysiek zo aan onderdoor gaat. Eerst energie om letterlijk overeind te blijven dat is het plan. En daar sta ik ook helemaal achter, maar wat een confrontatie. Vooral het wegen/meten vond ik heel confronterend. Kindlief weegt nog maar 23,5 kilo en was een maand geleden nog zo'n 27 kilo. Dat kind afvalt was echt wel zichtbaar, maar op een bepaalde manier zie je het toch minder duidelijk als je je kind elke dag ziet.
woensdag 7 januari 2015 om 22:53
Stroopwafel, wat zal het binnenkomen om van een arts zo duidelijk te horen te krijgen dat het niet goed gaat met kind. Ook al is het geen verrassing, zulke heldere boodschappen zijn toch heftig om te moeten horen.
Een stukje terug werd er gesproken over afwijzing van kind richting zijn vader. Zou het kunnen dat het geslacht van de dader van het misbruik hier in een rol speelt? Zelf heb ik ervaring met misbruik en ik heb een tijd lang moeite gehad met intimiteit (niet eens perse fysiek) met mensen van hetzelfde geslacht, vandaar dat ik er aan moest denken.
Ik weet niet of dit al eerder besproken is hier, heb veel gelezen maar niet alles, dus excuses als ik in herhaling val.
Een stukje terug werd er gesproken over afwijzing van kind richting zijn vader. Zou het kunnen dat het geslacht van de dader van het misbruik hier in een rol speelt? Zelf heb ik ervaring met misbruik en ik heb een tijd lang moeite gehad met intimiteit (niet eens perse fysiek) met mensen van hetzelfde geslacht, vandaar dat ik er aan moest denken.
Ik weet niet of dit al eerder besproken is hier, heb veel gelezen maar niet alles, dus excuses als ik in herhaling val.
woensdag 7 januari 2015 om 23:01
Ik vermoed wel dat dat de voornaamste reden van kinds afwijzing richting mijn man is. Kindlief is sowieso altijd heel erg op vrouwen gericht, al een hele tijd. Nu terugdenkend is dat ook duidelijker geworden in de afgelopen jaren, zo'n beetje vanaf dat we vermoeden dat het begonnen is. Maar papa was altijd wel gewoon prima. Ik denk dat kind de boosheid van man ook erg aanvoelt. Kindlief heeft erg veel moeite met elke vorm van boosheid, zelfs van kinderen onderling.
woensdag 7 januari 2015 om 23:14
Heftig hoor, ik pink nu een klein traantje weg bij de gedachte aan jullie kleine kind en wat hem/haar is aangedaan. Kan me de woede van je man zo goed voorstellen, maar ook de (extra) angst en kwetsbaarheid van je kind voor alle soorten van agressie. Het is ook gewoon een onmogelijke situatie waar jullie in zitten. Maar zo te lezen doen jullie het binnen de omstandigheden hartstikke goed, je lijkt me een ontzettend lieve, fijne, goede moeder. En fijn dat er actie vanuit de is en professionals met jullie meekijken, -denken en -beslissen.
Knuffel
Knuffel
donderdag 8 januari 2015 om 02:23
Lieve Stroopwafel, ik vind je geweldig. Wat een leeuw ben jij voor je kind. Ik lees je topic vanaf het begin en ik vind het verschrikkelijk dat dit jouw kind is aangedaan. Wat een intens verdriet.
Mijn kindje heeft een ernstige ziekte, iets heel anders dan wat jij nu meemaakt, maar ik snap wel de zorgen die je nu voelt. De angst voor opname en het fysiek sterker moeten worden. Wat goed dat er nu een plan ligt om je kind meer energie te laten krijgen. Ik ben nu wakker omdat mijn kind niet slapen kan en ik hoop met heel mijn hart dat jouw huis nu in rust is. Sterkte! Twijfel niet, volg je gevoel. Je doet het fantastisch.
@voornu: in jouw post staat het geslacht vermeld van het kind van TO. Is volgens mij niet de bedoeling...
Mijn kindje heeft een ernstige ziekte, iets heel anders dan wat jij nu meemaakt, maar ik snap wel de zorgen die je nu voelt. De angst voor opname en het fysiek sterker moeten worden. Wat goed dat er nu een plan ligt om je kind meer energie te laten krijgen. Ik ben nu wakker omdat mijn kind niet slapen kan en ik hoop met heel mijn hart dat jouw huis nu in rust is. Sterkte! Twijfel niet, volg je gevoel. Je doet het fantastisch.
@voornu: in jouw post staat het geslacht vermeld van het kind van TO. Is volgens mij niet de bedoeling...
donderdag 8 januari 2015 om 10:40
quote:Stroopwafelcake schreef op 07 januari 2015 @ 22:26:
Dank je rasonkel. Ik weet dat dat inderdaad zou kunnen. De kinderarts gaf ook aan dat verwerking niet gaat gebeuren als kindlief er fysiek zo aan onderdoor gaat. Eerst energie om letterlijk overeind te blijven dat is het plan. En daar sta ik ook helemaal achter, maar wat een confrontatie. Vooral het wegen/meten vond ik heel confronterend. Kindlief weegt nog maar 23,5 kilo en was een maand geleden nog zo'n 27 kilo. Dat kind afvalt was echt wel zichtbaar, maar op een bepaalde manier zie je het toch minder duidelijk als je je kind elke dag ziet.
Allereerst een dikke voor jullie allemaal.
Natuurlijk heeft die arts gelijk als hij zegt dat je kind eerst fysiek helemaal in orde moet zijn eer de verwerking kan beginnen, en het lijkt me dus goed dat kindlief daarvoor slaapmiddelen en aangepaste voeding krijgt. Ik zou dan toch eerst proberen of je dit in je vertrouwde omgeving van thuis kunt geven, en je kind kunt laten aansterken, dan aan een opname te beginnen, wat weer extra stress ( want onbekende omgeving, vreemde gezichten, onveilig gevoel) oplevert voor kindlief. Mijn inziens kan het dan beter lekker in zijn eigen vertrouwde omgeving zijn. Goed slapen maakt al zo ontzettend veel verschil in alles. Dat heeft ook weer invloed op de eetlust en de gemoedstoestand. Als je dan met de speciale voeding er weer wat kilootjes aan kunt krijgen, dan komt dat goed. Mocht het dan echt voor geen meter lukken, kun je altijd nog voor een opname kiezen waar jij dan steeds bij blijft.
Hoe dan ook; heel veel sterkte!
Dank je rasonkel. Ik weet dat dat inderdaad zou kunnen. De kinderarts gaf ook aan dat verwerking niet gaat gebeuren als kindlief er fysiek zo aan onderdoor gaat. Eerst energie om letterlijk overeind te blijven dat is het plan. En daar sta ik ook helemaal achter, maar wat een confrontatie. Vooral het wegen/meten vond ik heel confronterend. Kindlief weegt nog maar 23,5 kilo en was een maand geleden nog zo'n 27 kilo. Dat kind afvalt was echt wel zichtbaar, maar op een bepaalde manier zie je het toch minder duidelijk als je je kind elke dag ziet.
Allereerst een dikke voor jullie allemaal.
Natuurlijk heeft die arts gelijk als hij zegt dat je kind eerst fysiek helemaal in orde moet zijn eer de verwerking kan beginnen, en het lijkt me dus goed dat kindlief daarvoor slaapmiddelen en aangepaste voeding krijgt. Ik zou dan toch eerst proberen of je dit in je vertrouwde omgeving van thuis kunt geven, en je kind kunt laten aansterken, dan aan een opname te beginnen, wat weer extra stress ( want onbekende omgeving, vreemde gezichten, onveilig gevoel) oplevert voor kindlief. Mijn inziens kan het dan beter lekker in zijn eigen vertrouwde omgeving zijn. Goed slapen maakt al zo ontzettend veel verschil in alles. Dat heeft ook weer invloed op de eetlust en de gemoedstoestand. Als je dan met de speciale voeding er weer wat kilootjes aan kunt krijgen, dan komt dat goed. Mocht het dan echt voor geen meter lukken, kun je altijd nog voor een opname kiezen waar jij dan steeds bij blijft.
Hoe dan ook; heel veel sterkte!
donderdag 8 januari 2015 om 10:55
Wat erg om te lezen. Probeer je niet te veel schuldig te voelen. Er is hier maar een schuldige en dat is de dader! Ik ben als kind (vanaf mijn 5e) zelf ook misbruikt en ik herken mezelf in het "gedrag" van jouw dochter. Ik ben nu 30 en veel van betreffende gedragingen komen nog steeds voor (m.n. buiten proportionele woede uitbarstingen), maar ik heb het ook nog niet kunnen verwerken en ben bezig met hulpverlening.Je hebt aangegeven dat jullie aangifte hebben gedaan.
Ik wil je niet ontmoedigen.
Ik heb ook aangifte gedaan, zeven jaar terug en ik ervaar het als een van de zwartste periodes in mijn leven. Het strafproces duurde maar liefst 5 jaar; er waren drie slachtoffers (niet alleen ik) en hij is toch vrijuit gegaan na ongeveer negen rechtszaken waar hij zelf niet eens aanwezig is geweest.
Iedereen geloofde het, maar er was te weinig bewijs.. dit heeft ook best veel met mij gedaan moet ik zeggen. In die zin, dat ik achteraf gezien beter geen aangifte had kunnen doen. Het was voor mij denk ik makkelijker om met de hoop te leven dat hij ooit nog berecht zou kunnen worden, dan met de wetenschap dat iedereen het weet en gelooft en hij er mee weg is gekomen.
Ik vind het heel moeilijk om tips te geven. Ik probeer voor mezelf na te gaan waar ik behoefte aan zou hebben gehad als ik er in de kinderjaren voor uit was gekomen, maar ik kan je wel vertellen dat ook die loyaliteit zooooo herkenbaar is! Sterker nog, ik begreep op mijn 24ste pas echt wat hij mij aangedaan heeft en welke consequenties dit hebben gehad. Tot die tijd hield ik altijd een hand boven zijn hoofd. De daders weten heel goed wat ze tegen een kind moeten zeggen en een kind begrijpt het gewoon niet. Ik zou in ieder geval zo snel mogelijk beginnen met het zoeken naar professionele hulp, maar ik las dat je daar ook al mee bezig bent. Ik zag ook slachtofferhulp een enkele keer voorbij komen en dat de meningen hierover verschillen. Tsja, ook ik ben daar geweest, maar ik vond het niveau van hulpverlening matig (ik studeerde toen zelf hbo verpleegkunde, geestelijke gezondheidszorg, dus ik wist al wel het e.e.a. van hulpverlening af). Ook met GGZ heb ik nare ervaringen, maar dat kan ook echt aan de personen in kwestie hebben gelegen. Het allerbelangrijkste is dat je een klik heb met de hulpverlener, heb je die niet… geef dit dan meteen aan! Jij/jullie zijn daar om jezelf te helpen.
Ik zeg dit zo nadrukkelijk, omdat ik dus wel gewoon meeging in de molen, om de ander het maar naar de zin te maken.
Ik wens jullie heel veel sterkte toe
anoniem_213878 wijzigde dit bericht op 08-01-2015 10:58
Reden: was het vergeten
Reden: was het vergeten
% gewijzigd
donderdag 8 januari 2015 om 21:58
's terug.
De nacht was lang en onrustig, maar de dag ging best redelijk. Kindlief heeft de extra voeding wel genomen. Kindlief heet uiteindelijk een klein schaaltje fruityoghurt, een halve appel, een banaan, een halve boterham en drie hapjes snijbonen op naast de nutridrink.
Ik ben moe en emotioneel, morgen ben ik de hele dag weg (man werkt op vrijdagen thuis) en ik zie er even heel erg tegenop. Ben ook gewoon heel erg leeg, morgen moet ik me de hele dag heel erg concentreren en dat lukt me slecht.
De nacht was lang en onrustig, maar de dag ging best redelijk. Kindlief heeft de extra voeding wel genomen. Kindlief heet uiteindelijk een klein schaaltje fruityoghurt, een halve appel, een banaan, een halve boterham en drie hapjes snijbonen op naast de nutridrink.
Ik ben moe en emotioneel, morgen ben ik de hele dag weg (man werkt op vrijdagen thuis) en ik zie er even heel erg tegenop. Ben ook gewoon heel erg leeg, morgen moet ik me de hele dag heel erg concentreren en dat lukt me slecht.
vrijdag 9 januari 2015 om 07:13
Ik kom ook even uit de leeleesmodus.
Ik heb totaal geen ervaring met misbruik, wel met een kind dat zich onveilig voelt in deze wereld.
Iemand voor mij sprak al over een soort 'light-autisme-aanpak' en als ik het zo lees dan denk ik dat jouw kleintje daar wel steun aan zou kunnen hebben.
Ik lees je postst telkens met een krop in de keel, en ik kan alleen maar hopen dat je dit volhoudt, het constant laveren tussen de noden van je kleintje, je oudste en je man, waarbij ik me regelmatig afvraag waar jij blijft in dit verhaal.
Onthou aub. dat er ook zorg voor jou nodig is, al was het maar om je kleintje te kunnen blijven geven wat het nodig heeft.
Verder niet veel zinnigs te vertellen, alleen de stille hoop dat steunbetuigingen jou een klein beetje kunnen 'dragen'
Ik heb totaal geen ervaring met misbruik, wel met een kind dat zich onveilig voelt in deze wereld.
Iemand voor mij sprak al over een soort 'light-autisme-aanpak' en als ik het zo lees dan denk ik dat jouw kleintje daar wel steun aan zou kunnen hebben.
Ik lees je postst telkens met een krop in de keel, en ik kan alleen maar hopen dat je dit volhoudt, het constant laveren tussen de noden van je kleintje, je oudste en je man, waarbij ik me regelmatig afvraag waar jij blijft in dit verhaal.
Onthou aub. dat er ook zorg voor jou nodig is, al was het maar om je kleintje te kunnen blijven geven wat het nodig heeft.
Verder niet veel zinnigs te vertellen, alleen de stille hoop dat steunbetuigingen jou een klein beetje kunnen 'dragen'
