Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
dinsdag 6 januari 2015 om 22:16
quote:Stroopwafelcake schreef op 06 januari 2015 @ 22:09:
Ik denk het ook Youk. Hij lijkt het echt niet aan te kunnen. In een andere situatie, bij een overlijden in de zeer directe omgeving, heeft man ook ongeveer zo gereageerd. Dat wat je negeert gaat over lijkt hij te denken. Verdriet van een ander dat te dichtbij komt werpt een enorme muur op. Alleen nu is het zijn eigen kleine kindje en die heeft hem zo hard nodig.Wat moeilijk, stroop. Het lijkt zo ook allemaal op jouw schouders te vallen. Wat naar dat jullie wat dat betreft niet op 1 lijn zitten
. Ik ben idd ook blij dat je kind iig een moeder heeft die het zoveel mogelijk probeert te steunen en gevoelens laat uiten!
Ik denk het ook Youk. Hij lijkt het echt niet aan te kunnen. In een andere situatie, bij een overlijden in de zeer directe omgeving, heeft man ook ongeveer zo gereageerd. Dat wat je negeert gaat over lijkt hij te denken. Verdriet van een ander dat te dichtbij komt werpt een enorme muur op. Alleen nu is het zijn eigen kleine kindje en die heeft hem zo hard nodig.Wat moeilijk, stroop. Het lijkt zo ook allemaal op jouw schouders te vallen. Wat naar dat jullie wat dat betreft niet op 1 lijn zitten
. Ik ben idd ook blij dat je kind iig een moeder heeft die het zoveel mogelijk probeert te steunen en gevoelens laat uiten!
dinsdag 6 januari 2015 om 22:17
Hoe moeilijk ook voor jou: kun je voor nu accepteren dat man dit niet kan navoelen van kind? Kun je dat tegen man zeggen en hem vragen wel steun te bieden maar dan op een manier die voor hem haalbaar is. Wat mij betreft slaat hij de psycholoog een paar keer over, doet hi een tijd of er niets aan de hand is, richt zich meer op oudste. Wat dan ook, als hij maar wat ontspant. Hij zou dan bijvoorbeeld eens per week een film kunnen kijken met kind of wat dan ook, wat hij maar kan doen zonder geïrriteerd te zijn.
Dat betekent alleen dat jij dit niet meer met hem kunt delen. Maar dat kon je misschien toch al niet...
Ik denk gewoon dat je meer aan hem hebt als hij kan ontkennen en daarnaast normaal doen. Beter dan dat hij er steeds mee geconfronteerd wordt en geïrriteerd en boos doet.
Dat betekent alleen dat jij dit niet meer met hem kunt delen. Maar dat kon je misschien toch al niet...
Ik denk gewoon dat je meer aan hem hebt als hij kan ontkennen en daarnaast normaal doen. Beter dan dat hij er steeds mee geconfronteerd wordt en geïrriteerd en boos doet.
Het is zoals het is
dinsdag 6 januari 2015 om 22:19
Wat zegt je kind zelf over deze psycholoog?
Ik word er zelf een beetje ongeduldig van als ik het zo lees. 1,5 week geen contact is lang geweest en dan volgende week bespreken hoe verder te gaan. Waarom niet deze week? Je kind moet ontzettend aan het afvallen zijn als het bijna niet eet, vervolgens overgeeft en ook nog slecht slaapt.
Morgen ga je naar de kinderarts. Ik hoop dat die kan helpen.
Wat moet je je machteloos voelen. Die pijn van je kind die je maar niet weg kunt nemen. Heel veel sterkte, je ben een lieve moeder, precies wat je kind nodig heeft!
Ik word er zelf een beetje ongeduldig van als ik het zo lees. 1,5 week geen contact is lang geweest en dan volgende week bespreken hoe verder te gaan. Waarom niet deze week? Je kind moet ontzettend aan het afvallen zijn als het bijna niet eet, vervolgens overgeeft en ook nog slecht slaapt.
Morgen ga je naar de kinderarts. Ik hoop dat die kan helpen.
Wat moet je je machteloos voelen. Die pijn van je kind die je maar niet weg kunt nemen. Heel veel sterkte, je ben een lieve moeder, precies wat je kind nodig heeft!
dinsdag 6 januari 2015 om 22:31
Man is nu ook al naar bed en eigenlijk geirriteerd dat kindlief steeds rondspookt. Rationeel gezien.. Ze doen allebei hun best, ze doen denk ik ook echt ieder wat ze kunnen. Ik ook en als ik zie hoe we er hier nu bijzitten voel ik me tekortschieten in alles. Ik weet ontzettend goed dat het zo niet werkt, maar ik wil zo graag ons leven terug. Het leven van kindlief terug. Vanmiddag was kind nog even met een vriendje aan het spelen op het schoolplein terwijl ik even met de juf stond te praten en dan lijkt het even heel normaal, tot je goed kijkt. Zelfs mets jas aan zie je dat kindlief heel mager geworden is, schouders een beetje naar achteren, wallen, verdrietige oogjes en maar heel hard meedoen.
dinsdag 6 januari 2015 om 22:50
Ze doen ook hun best, op hun manier. En jij ook!!! Je wensen zijn heel logisch en begrijpelijk. Je schiet zeker niet te kort. Het is niet zoals je zou willen, maar dat komt niet door jou. Jij bent juist de reden dat het niet nog veel erger is allemaal.
Stel je doelen laag en zie wat er allemaal goed gaat. Kind gaat naar school zonder al te veel gedoe. Man gaat mee naar de psycholoog. Oudste heeft een leuk oud en nieuw gehad. Hele kleine lichtpuntjes, ik hoop dat je ze af en toe toch kunt zien en ook kunt voelen hoe positief jij bijdraag aan jullie gezin.
Stel je doelen laag en zie wat er allemaal goed gaat. Kind gaat naar school zonder al te veel gedoe. Man gaat mee naar de psycholoog. Oudste heeft een leuk oud en nieuw gehad. Hele kleine lichtpuntjes, ik hoop dat je ze af en toe toch kunt zien en ook kunt voelen hoe positief jij bijdraag aan jullie gezin.
Het is zoals het is
dinsdag 6 januari 2015 om 22:57
Mooi gezegd Youk.
En ik vind ook dat je laat zien dat je jouw uiterste best doet voor je kinderen. Die lichtpuntjes, houd ze vast, blijf ze zien hoor, ze geven houvast in het donker.
Je kunt het niet perfect doen. Wel zo goed als je kan, en ik denk dat je dat doet. Kleine stapjes nemen. Weet dat er met jullie meegeleefd wordt.
En ik vind ook dat je laat zien dat je jouw uiterste best doet voor je kinderen. Die lichtpuntjes, houd ze vast, blijf ze zien hoor, ze geven houvast in het donker.
Je kunt het niet perfect doen. Wel zo goed als je kan, en ik denk dat je dat doet. Kleine stapjes nemen. Weet dat er met jullie meegeleefd wordt.
woensdag 7 januari 2015 om 02:09
Ik kan me indenken dat je je compleet verloren, alleen en hulpeloos voelt in deze situatie. Ik denk wel dat het helpt om het toch even van de andere kant te bekijken, al is het maar om wat meer wederzijds begrip te scheppen zodat niet alles op scherp blijft staan.
Heeft jouw man zijn houding nu ook niet te maken met het gegeven dat jullie kind hem ook afwijst? Ik heb de afwijzing door kind in meerdere posts in dit topic gelezen en die afwijzing, hoe begrijpelijk ook vanuit het perspectief van het kind, lijkt mij toch erg pijnlijk vanuit perspectief van diegene die afgewezen wordt. Je kan dan beargumenteren dat hij er boven moet staan, maar net zoals dat jij je verloren voelt in deze situatie, voelt hij zich dat ook en krijgt die relatie nu ook een flinke knauw. Dan kan je nog mooi redeneren dat zijn emoties niet de overhand moeten nemen, maar zoals je ziet en zelf ervaart is dat veel makkelijker gezegd dan gedaan. Ideaal is zijn houding niet, maar ideaal gezien zaten jullie niet in deze situatie, het is nu zaak van roeien met de riemen die je wel hebt. Praten jij en jouw man nog hierover, kunnen jullie wel op een lijn staan wat betreft de opvoeding?
Verder, en neem het alsjeblieft niet verkeerd op, kan ik ook wel iets vinden in de opmerking van jouw man (hoewel ik zijn mening niet deel). Jouw kind laat nu wel een extreme reactie zien en domineert hiermee ook de rest van het gezin. Dat doet het natuurlijk niet moedwillig, het verlangt zo naar die veiligheid en iets vertrouwd, maar ik denk persoonlijk dat het consequent blijven met regels en regelmaat van schoolgaan erin moeten blijven. Mag jullie kind nu opeens veel dingen meer die het vroeger niet mocht / de oudste niet mag? Hoe zouden jullie vroeger gereageerd hebben als het kind spookt of driftig wordt omdat iets niet loopt zoals kind wil?
Het is logisch om uit medelijden en hartzeer kind zoveel mogelijk te willen ontzien, af te schermen van alles en alle onvoorwaardelijke geborgenheid en genegenheid geven als troost. Daar is niets mis, absoluut niet. Maar regels die veranderen / reacties die veranderen, hoe begrijpelijk ook, nemen ook die vertrouwdheid en houvast weg.
Hoe moeilijk het ook is, jullie zullen als gezin uiteindelijk toch echt verder moeten, daar is iedereen aan toe. Als het met de huidige ondersteuning niet goed lukt, hebben jullie al gedacht aan een GGZ interventie / kinderpsychiater (zoals anderen al hebben geopperd)? Misschien zou het kind juist deugd doen om even uit de hele situatie gehaald te worden onder professioneel toezicht, ik kan me indenken dat die triggers voor die herbelevingen te sterk aanwezig zijn in huiselijke kring, misschien dat een tijdelijke verandering van omgeving al lucht schept voor iedereen. Ik weet niet of een opname tot onder de mogelijkheden valt maar het zou iets kunnen zijn om naar te kijken.
Veel sterkte
Heeft jouw man zijn houding nu ook niet te maken met het gegeven dat jullie kind hem ook afwijst? Ik heb de afwijzing door kind in meerdere posts in dit topic gelezen en die afwijzing, hoe begrijpelijk ook vanuit het perspectief van het kind, lijkt mij toch erg pijnlijk vanuit perspectief van diegene die afgewezen wordt. Je kan dan beargumenteren dat hij er boven moet staan, maar net zoals dat jij je verloren voelt in deze situatie, voelt hij zich dat ook en krijgt die relatie nu ook een flinke knauw. Dan kan je nog mooi redeneren dat zijn emoties niet de overhand moeten nemen, maar zoals je ziet en zelf ervaart is dat veel makkelijker gezegd dan gedaan. Ideaal is zijn houding niet, maar ideaal gezien zaten jullie niet in deze situatie, het is nu zaak van roeien met de riemen die je wel hebt. Praten jij en jouw man nog hierover, kunnen jullie wel op een lijn staan wat betreft de opvoeding?
Verder, en neem het alsjeblieft niet verkeerd op, kan ik ook wel iets vinden in de opmerking van jouw man (hoewel ik zijn mening niet deel). Jouw kind laat nu wel een extreme reactie zien en domineert hiermee ook de rest van het gezin. Dat doet het natuurlijk niet moedwillig, het verlangt zo naar die veiligheid en iets vertrouwd, maar ik denk persoonlijk dat het consequent blijven met regels en regelmaat van schoolgaan erin moeten blijven. Mag jullie kind nu opeens veel dingen meer die het vroeger niet mocht / de oudste niet mag? Hoe zouden jullie vroeger gereageerd hebben als het kind spookt of driftig wordt omdat iets niet loopt zoals kind wil?
Het is logisch om uit medelijden en hartzeer kind zoveel mogelijk te willen ontzien, af te schermen van alles en alle onvoorwaardelijke geborgenheid en genegenheid geven als troost. Daar is niets mis, absoluut niet. Maar regels die veranderen / reacties die veranderen, hoe begrijpelijk ook, nemen ook die vertrouwdheid en houvast weg.
Hoe moeilijk het ook is, jullie zullen als gezin uiteindelijk toch echt verder moeten, daar is iedereen aan toe. Als het met de huidige ondersteuning niet goed lukt, hebben jullie al gedacht aan een GGZ interventie / kinderpsychiater (zoals anderen al hebben geopperd)? Misschien zou het kind juist deugd doen om even uit de hele situatie gehaald te worden onder professioneel toezicht, ik kan me indenken dat die triggers voor die herbelevingen te sterk aanwezig zijn in huiselijke kring, misschien dat een tijdelijke verandering van omgeving al lucht schept voor iedereen. Ik weet niet of een opname tot onder de mogelijkheden valt maar het zou iets kunnen zijn om naar te kijken.
Veel sterkte
woensdag 7 januari 2015 om 07:55
Stroopwafel: ik lees in stilte mee en vind je enorm sterk.
Ik weet hoe je je best doet om anonimiteit te behouden en wil je er daarom wel even op wijzen dat je op 6-1 om 21:29 in de laatste regel van je bericht een verwijzing doet naar het geslacht van je kind.
Ik hoop en duim met jullie mee dat het ritme en de regelmaat jullie hele gezin goed gaat doen de komende tijd.
Ik weet hoe je je best doet om anonimiteit te behouden en wil je er daarom wel even op wijzen dat je op 6-1 om 21:29 in de laatste regel van je bericht een verwijzing doet naar het geslacht van je kind.
Ik hoop en duim met jullie mee dat het ritme en de regelmaat jullie hele gezin goed gaat doen de komende tijd.
woensdag 7 januari 2015 om 08:00
Lastig fru1t3lla. Mag kindlief meer dan normaal? In praktische zin soweiso niet, minder juist. Kind was aan het oefenen met alleen naa school lopen bijvoorbeeld en mag dat nu niet meer. Zo zijn er meer dingen die nu gewoon niet mogen/kunnen. Ben ik soepeler naar kind? Ja dat denk ik wel. Ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om te dwingen te eten bijvoorbeeld. Niet dat we dat ooit hebben gedaan, maar ik dring nu ook niet heel erg aan. Dan wordt de weerstand nog groter en gaat er nog minder in. Met slapen zijn we eigenlijk altijd heel simpel geweest, wakkeer zijn is prima (eten en slapen kun je nu eenmaal niet afdwingen), maar je blijft in je bed. Dat vind ik nu best lastig. Kindlief ligt regelmatig echt doodsbang te zijn, moet ik het dan verbieden naar ons toe te komen? Verder gelden wel de normale regels volgens mij, op school hebben we gelijk in het begin duidelijke afspraken gemaakt over hoe we op dingen reageren en volgens mij zijn we daar allemaal behoorlijk consequent in. Maar ja, dat zelf beoordelen is ook best ingewikkeld.
Wat man betreft zo had ik het inderdaad nog niet bekeken. Vooral dat hij afgewezen wordt zal hem inderdaad wel raken. Hij laat dat niet merken, maar toen de oudste kleiner was en ons om en om als 'lievelingsouder' had vond hij de periodes dat hij werd afgewezen ook heel moeilijk. In deze situatie is het van kind uit wel logisch denk ik, maar ook pijnlijk als je aan de ontvangende kant staat zal het niet prettig zijn.
Een opname.. Vind je het erg als ik daar echt even niet over na kan denken. Het is ons kindje
Wat man betreft zo had ik het inderdaad nog niet bekeken. Vooral dat hij afgewezen wordt zal hem inderdaad wel raken. Hij laat dat niet merken, maar toen de oudste kleiner was en ons om en om als 'lievelingsouder' had vond hij de periodes dat hij werd afgewezen ook heel moeilijk. In deze situatie is het van kind uit wel logisch denk ik, maar ook pijnlijk als je aan de ontvangende kant staat zal het niet prettig zijn.
Een opname.. Vind je het erg als ik daar echt even niet over na kan denken. Het is ons kindje
woensdag 7 januari 2015 om 09:34
Misschien geeft het wat lucht voor je man als je uitspreekt dat je begrijpt dat die afwijzing pijn doet.
Vandaag naar de kinderarts toch? Ik hoop dat die wat duidelijker is dan de psycholoog.
Niet te ver vooruit denken. Stapje voor stapje. Opname lijkt mij nog niet aan de orde hoor, alles kan ook prima wat de goede kant op gaan de komende weken en dan zit je alweer op een heel ander punt.
Vandaag naar de kinderarts toch? Ik hoop dat die wat duidelijker is dan de psycholoog.
Niet te ver vooruit denken. Stapje voor stapje. Opname lijkt mij nog niet aan de orde hoor, alles kan ook prima wat de goede kant op gaan de komende weken en dan zit je alweer op een heel ander punt.
Het is zoals het is
woensdag 7 januari 2015 om 11:28
Het is ook een erg lastige situatie en ik stel je deze vragen zodat je er even anders naar kan kijken, ongeacht de uitkomst. Het was dan natuurlijk ook niet als kritiek bedoeld, ik hoop oprecht dat je er wat aan hebt (nu of later). Je doet zo ontzettend jouw best om het goed te doen, vergeet alleen niet om ook aan jezelf te denken hierin. Wie steunt jou?
Wat een opname betreft, het is natuurlijk erg vroeg om hieraan te denken en ik zou eerst de psycholoog en kinderarts afwachten, dus nee daar hoef je nu niet meteen aan te denken . Ik zou het wel als een mogelijkheid achter de hand houden als het fysiek niet snel beter gaat met kind. Honger of geen honger, het moet eten, het moet ook slapen, het moet ook rust krijgen en niet continu met de stress zitten van die herbelevingen. Het is ook een vicieuze cirkel waar jouw kind zich in bevindt; slecht slapen leidt tot veel vatbaarder zijn voor prikkels, dit brengt weer eetproblemen mee en de stress van de prikkels zorgt ook weer voor het slechte slapen. Is er al medicatie overwogen (antidepressiva bijvoorbeeld)?
Wat betreft het gewicht van jouw kind, kan je niet die calorie drankjes geven? Toen mijn kaak gebroken was kon ik alleen vloeibaar eten en kreeg ik van het ziekenhuis zulke drankjes om op peil te blijven aangezien ik zelf ondergewicht had. Dit kan je ook nog navragen bij de kinderarts, misschien dat drinken beter afgaat dan eten.
Edit: Ik bedoel deze vloeibare voeding http://www.nutriciamedisc ... verzorgers/onze-producten Ik vond persoonlijk de vanille erg lekker, zou hem zo nog drinken x-D.
Wat een opname betreft, het is natuurlijk erg vroeg om hieraan te denken en ik zou eerst de psycholoog en kinderarts afwachten, dus nee daar hoef je nu niet meteen aan te denken . Ik zou het wel als een mogelijkheid achter de hand houden als het fysiek niet snel beter gaat met kind. Honger of geen honger, het moet eten, het moet ook slapen, het moet ook rust krijgen en niet continu met de stress zitten van die herbelevingen. Het is ook een vicieuze cirkel waar jouw kind zich in bevindt; slecht slapen leidt tot veel vatbaarder zijn voor prikkels, dit brengt weer eetproblemen mee en de stress van de prikkels zorgt ook weer voor het slechte slapen. Is er al medicatie overwogen (antidepressiva bijvoorbeeld)?
Wat betreft het gewicht van jouw kind, kan je niet die calorie drankjes geven? Toen mijn kaak gebroken was kon ik alleen vloeibaar eten en kreeg ik van het ziekenhuis zulke drankjes om op peil te blijven aangezien ik zelf ondergewicht had. Dit kan je ook nog navragen bij de kinderarts, misschien dat drinken beter afgaat dan eten.
Edit: Ik bedoel deze vloeibare voeding http://www.nutriciamedisc ... verzorgers/onze-producten Ik vond persoonlijk de vanille erg lekker, zou hem zo nog drinken x-D.
woensdag 7 januari 2015 om 11:57
Stroopwafelcake wat een nare zware tijd hebben jullie toch. Ik leef zo ontzettend met je mee. Ik krijg er tranen van in mijn ogen.
Het gaat me aan mijn hart dat je kind en je gezin dit moet mee maken. En dan de confrontatie met dader en zijn partner. Oh ze zouden eens moeten weten al die daders wat dit toch teweeg brengt bij slachtoffers. Ik gruwel ervan.
Heel veel succes vanmiddag bij de kinderarts. Er zijn hier velen die je goede adviezen geven. Daar ga ik me niet aan wagen. Ik wil je alleen een hart onder de riem steken. Je doet het zo goed en met zoveel liefde! Ik wens je veel kracht en moed en nu en dan een moment om je terug te trekken en je weer op te laden. Wat ben jij waardevol voor je kind!
Het gaat me aan mijn hart dat je kind en je gezin dit moet mee maken. En dan de confrontatie met dader en zijn partner. Oh ze zouden eens moeten weten al die daders wat dit toch teweeg brengt bij slachtoffers. Ik gruwel ervan.
Heel veel succes vanmiddag bij de kinderarts. Er zijn hier velen die je goede adviezen geven. Daar ga ik me niet aan wagen. Ik wil je alleen een hart onder de riem steken. Je doet het zo goed en met zoveel liefde! Ik wens je veel kracht en moed en nu en dan een moment om je terug te trekken en je weer op te laden. Wat ben jij waardevol voor je kind!
Minder is meer
woensdag 7 januari 2015 om 18:40
ook hier wordt nog steeds aan jullie gedacht!
Die nutridrink die wordt genoemd, daar heb ik ook goede ervaringen mee! Mijn oma vond ze echter niet zo heel lekker, en daar hebben we op een bepaald moment een 'milkshake' voor gemaakt. Vanilleijs, zo'n drankje er bij, even mixen, mooi glas, rietje... 'kijk eens oma, ik heb wat lekkers gemaakt!" -"och kind toch wat heerlijk". En hoppa, weer een smak caloriën binnen. Dan bied je het niet aan als 'medicatie', maar meer als traktatie, een extraatje. Oudste kan dan een echte milkshake krijgen zodat het ook niet zo opvalt / zich gepasseerd voelt.
Die nutridrink die wordt genoemd, daar heb ik ook goede ervaringen mee! Mijn oma vond ze echter niet zo heel lekker, en daar hebben we op een bepaald moment een 'milkshake' voor gemaakt. Vanilleijs, zo'n drankje er bij, even mixen, mooi glas, rietje... 'kijk eens oma, ik heb wat lekkers gemaakt!" -"och kind toch wat heerlijk". En hoppa, weer een smak caloriën binnen. Dan bied je het niet aan als 'medicatie', maar meer als traktatie, een extraatje. Oudste kan dan een echte milkshake krijgen zodat het ook niet zo opvalt / zich gepasseerd voelt.
woensdag 7 januari 2015 om 20:06
Ik praat niet als professional,maar puur vanuit gevoel en ervaring : een opname zou ik nooit doen zolang kind haar/zijn veiligheid zoekt bij een van de ouders.
Dit krijg je nooit uitgelegd en gerechtvaardigd in de belevingswereld van een kind in deze situatie.Je loopt een heel groot risico dat kind zich afgewezen en gestraft voelt, met alle gevolgen vandien.
Zolang kind jou volledig vertrouwd en jou als veilige haven ervaart is dit imo een no-go.
Zorg voor hulp voor jezelf zodra je het niet meer trekt (en/of voor man en je andere kind),maar hou kindlief in haar/zijn vertrouwde omgevingen, onder jouw vertrouwde vleugels.
Voor het eten ed zijn nog zoveel andere mogelijkheden en oplossingen.
Dit krijg je nooit uitgelegd en gerechtvaardigd in de belevingswereld van een kind in deze situatie.Je loopt een heel groot risico dat kind zich afgewezen en gestraft voelt, met alle gevolgen vandien.
Zolang kind jou volledig vertrouwd en jou als veilige haven ervaart is dit imo een no-go.
Zorg voor hulp voor jezelf zodra je het niet meer trekt (en/of voor man en je andere kind),maar hou kindlief in haar/zijn vertrouwde omgevingen, onder jouw vertrouwde vleugels.
Voor het eten ed zijn nog zoveel andere mogelijkheden en oplossingen.
woensdag 7 januari 2015 om 20:59
Gebruikersnaambestaatal dat is ook mijn gevoel. Kindlief vertrouwd mij wel, ondanks alles hebben we een hele sterke band. Ik kan dat handje echt niet loslaten, wil dat ook helemaal niet, het is ons gezin
Ik ben bij de kinderarts best geschrokken. Dat kindlief er niet goed uitziet was me duidelijk (en werd nog eens bevestigd door de juf die kindlief vandaag voor het eerst zag en die ook aangaf te schrikken van hoe kindlief eruit zag), maar de kinderarts gaf aan dat kindlief er slechter aan toe is dan we zo zien. Kindlief heeft duidelijk ondergewicht en valt echt teveel af en een aantal bloedwaarden (we moesten eerder al bloed laten prikken via de huisarts) zijn behoorlijk afwijkend. Kindlief heeft aanvullende dieetdrankjes gekregen, een onderhoudsdosis antibiotica en slaapmedicatie. De kinderarts gaat overleggen met de kinderpsychiater van het ziekenhuis en volgende week moeten we terug. Als kindlief volgende week slechter is of achteruit gaat (dan moeten we contact opnemen en ook als kindlief koorts krijgt of anderszins ziek wordt) gaat de kinderarts over tot opname. Heel ander soort opname, maar ik was er behoorlijk van van slag en kindlief helemaal
Vanavond het eerste dieetdrankje ging er gelukkig wel makkelijk in vanavond.
Ik ben bij de kinderarts best geschrokken. Dat kindlief er niet goed uitziet was me duidelijk (en werd nog eens bevestigd door de juf die kindlief vandaag voor het eerst zag en die ook aangaf te schrikken van hoe kindlief eruit zag), maar de kinderarts gaf aan dat kindlief er slechter aan toe is dan we zo zien. Kindlief heeft duidelijk ondergewicht en valt echt teveel af en een aantal bloedwaarden (we moesten eerder al bloed laten prikken via de huisarts) zijn behoorlijk afwijkend. Kindlief heeft aanvullende dieetdrankjes gekregen, een onderhoudsdosis antibiotica en slaapmedicatie. De kinderarts gaat overleggen met de kinderpsychiater van het ziekenhuis en volgende week moeten we terug. Als kindlief volgende week slechter is of achteruit gaat (dan moeten we contact opnemen en ook als kindlief koorts krijgt of anderszins ziek wordt) gaat de kinderarts over tot opname. Heel ander soort opname, maar ik was er behoorlijk van van slag en kindlief helemaal
Vanavond het eerste dieetdrankje ging er gelukkig wel makkelijk in vanavond.
woensdag 7 januari 2015 om 21:04
woensdag 7 januari 2015 om 21:06
Ach! Wat moet dat rot voelen voor je!
Ik moet zeggen dat ik (vanaf een afstand, dat besef ik me heel goed) wel opgelucht ben dat kind serieus wordt genomen en er iets gebeurd. Als de drankjes er goed in gaan en kind meer energie krijgt gaat het emotioneel waarschijnlijk vanzelf ook wat beter. Ook de slaapmedicatie kan enorm helpen. Ook voor jou! Als kind beter slaapt kom jij ook meer aan je rust toe.
Ik moet zeggen dat ik (vanaf een afstand, dat besef ik me heel goed) wel opgelucht ben dat kind serieus wordt genomen en er iets gebeurd. Als de drankjes er goed in gaan en kind meer energie krijgt gaat het emotioneel waarschijnlijk vanzelf ook wat beter. Ook de slaapmedicatie kan enorm helpen. Ook voor jou! Als kind beter slaapt kom jij ook meer aan je rust toe.
Het is zoals het is
woensdag 7 januari 2015 om 21:09
woensdag 7 januari 2015 om 21:14
Och wat naar dat .....er ook lichamelijk zo slecht aan toe is. Maar ook ik denk dat het wel goed is dat het nu echt gezien is en er artsen bij betrokken zijn, dit betekent dat er gedaan kan worden wat nodig is. En wat Youk79 schrijft, als kind beter slaapt en meer (calorierijke) voeding binnen krijgt, kan het (fysiek) alleen maar de goede kant op gaan toch?
Je hebt nu in elk geval weer een ingang van waaruit gekeken kan worden welke behandeling het beste is.
Maar ja, het is relatief allemaal he, de hele situatie is gewoon vreselijk naar voor jullie
Je hebt nu in elk geval weer een ingang van waaruit gekeken kan worden welke behandeling het beste is.
Maar ja, het is relatief allemaal he, de hele situatie is gewoon vreselijk naar voor jullie
woensdag 7 januari 2015 om 21:17
In het uiterste geval is een voedinsgssonde ook nog een mogelijkheid ; kan gewoon thuis.
Er zijn ook vast wel (lichte) slaapmiddelen voor kindlief.Wat ik nu opmaak uit jouw verhaal,is een opname emotioneel gezien niet goed voor kindlief.Maar nogmaals,ik ben niet objectief en praat vanuit mijn eigen referentiekader.
Ik denk dat kindlief haar/ zijn vertrouwde omgeving,en in het bijzonder jou, heel hard nodig heeft.Voor de rest zijn oplossingen te bedenken.
Ik ben het overigens wel met Youk eens : een goede nachtrust en voldoende energie in de vorm van voedingsstoffen kan een enorm verschil maken.
woensdag 7 januari 2015 om 21:40
Wat jammer voor jullie dat het inderdaad niet goed zit, maar eerlijk gezegd, het is niet verwonderlijk he, gezien hoe de laatste weken zijn verlopen. Wel goed dat er nu wat aangepakt wordt, zo kan je het ook bekijken . Ik ben juist van mening dat als het zo verder gaat een opname juist goed is, zeker gezien de fysieke toestand van het kind. Wel goed dat ze nu eindelijk wat medicatie en supplementen geven (alleen snap ik de AB niet ma goed, hij is de behandelende arts en dat is ook niet ter discussie). Hopelijk lukt het zo beter en anders is er nog antidepressiva, welke niet alleen helpen bij de stemming maar ook de eetlust en slaapproblemen. (Let wel, AD zijn een mogelijke aanvulling op een behandeling, geen behandeling op zichzelf, die therapie moet er hoedanook komen).
Dat het niet fijn voelt is wat anders dan dat het geen goede optie zou zijn. Er zijn meer dingen die niet fijn voelen in het leven maar wel het beste zijn op dat moment gezien de omstandigheden. Neemt niet weg dat het naar blijft, maar ik denk toch dat een rationele stem hierin ook waardevol is.
Wat zegt jouw man van dit alles? Heb je al met hem gesproken? Wee hij trouwens van dit topic af? Misschien kan het lezen van dit topic juist een verhelderend gesprek aanzwengelen tussen jullie. Ik heb naar aanleiding van jouw posts wel het idee dat jullie nu allemaal heel erg op jullie tandvlees lopen en de communicatie hier helemaal op stuk loopt (wat niemand ten goede komt).
Dat het niet fijn voelt is wat anders dan dat het geen goede optie zou zijn. Er zijn meer dingen die niet fijn voelen in het leven maar wel het beste zijn op dat moment gezien de omstandigheden. Neemt niet weg dat het naar blijft, maar ik denk toch dat een rationele stem hierin ook waardevol is.
Wat zegt jouw man van dit alles? Heb je al met hem gesproken? Wee hij trouwens van dit topic af? Misschien kan het lezen van dit topic juist een verhelderend gesprek aanzwengelen tussen jullie. Ik heb naar aanleiding van jouw posts wel het idee dat jullie nu allemaal heel erg op jullie tandvlees lopen en de communicatie hier helemaal op stuk loopt (wat niemand ten goede komt).
