Kind misbruikt, hoe nu verder?

Je raakt echt je kinderen niet kwijt! Het is puur toeval dat nu je beide kinderen hulp en zorg nodig hebben.

Je bent een goede moeder, je vraagt om ondersteuning, daar is niets mis mee.

Ga je nu niet schuldig voelen daarover, heel veel liefs!

×10000000

Pfff... wat naar zeg dat je je zo voor het blok gezet voelde. Natuurlijk goed dat de directrice nu hulp kan inschakelen, maar kan me ook voorstellen dat je het had willen vertellen na jezelf wat voor te bereiden. Zo hup ineens, nee, dat is niet handig van de IB-er.



Je faalt echt niet en mensen zullen niet denken dat je geen goede moeder bent. Ik herken je gevoel wel heel sterk en wat Youk zegt, ik gun jou ook een goede therapeut voor jezelf alleen. Dat kan zo helend werken! Wel fijn dat er een moeder was waar je kon uithuilen



Je doet alles wat je kan, je zoekt overal hulp en bent open daarover. Daar raak je absoluut je kinderen niet mee kwijt hoor! Er zijn ouders die 10x minder doen en die raken ze al niet kwijt, laat staan jij. Vind het echt rot voor je dat je daar zo bang voor bent



Ziekenhuis heb je ook geregeld, weer een kleine stap gezet, goed gedaan! Je zult voet bij stuk moeten houden iedere keer weer. Wel wil ik je aanraden in de gaten te houden of je je goed blijft voelen bij die kinderpsychiater en het ziekenhuis. Toen ik las dat je geen ruimte kreeg om kind vragen te laten stellen en dat je het gevoel had dat ze niet erg meelevend waren of meedachten met dat dubbele bloed laten prikken voor niks... Ik dacht, juist in deze situatie en bij een kinderpsychiater moet dit toch niet gebeuren!

Ik heb me veel te lang rot laten behandelen en voelde me absoluut niet meer veilig en prettig in het ziekenhuis waar ik met ons kind kwam. Na veel gedoe en gezeur ben ik overgestapt naar een andere arts en een ander ziekenhuis en wat een wereld van verschil. Meelevende artsen, afspraken die snel geregeld worden, gewoon een prettige omgeving om te komen helemaal gericht op kinderen. Nogmaals, onze situaties zijn totaal verschillend en wie weet geef ik overbodige tips (dan moet je het ook zeker lekker langs je heen laten waaien), maar hoop dat er op deze manier toch iets is wat wij kunnen doen voor je op het forum hier.

Ik heb jaren geleden online therapie (omdat ik geen tijd en fut had om ergens naartoe te gaan) gevolgd voor het verwerken van traumatische gebeurtenissen en dat heeft me zo goed geholpen. Kon alles van me afschrijven en kreeg goede oefeningen en feedback van een therapeut. Mocht je er ooit interesse in hebben, stuur me dan een PB-tje.

Maar als je niet werkt ga je natuurlijk niet op de klok zitten kijken. Dan heb je tijd om te sporten (!!) en therapie voor jezelf en regeldingen voor kind.

Doorgaan lijkt nu fijner omdat je dan minder voelt, maar het is niet goed voor je.



Wat je beschrijft is zo duidelijk angst. Daar moet je niet mee blijven lopen. Het is juist belangrijk dat jij aan kind voorleeft dat je ook van angst af kunt komen.



Degene die het meest negatief denkt over jou ben jij zelf op dit moment! Is dat niet zonde?

Dollycat: ik vind jouw stukken heel nuttig en verhelderend! De tip van online therapie is ook een goede, al denk ik dat persoonlijk de voorkeur heeft. Zeker als er misschien iemand is die je al kent.

Als je je ziek zou melden zou je ook af kunnen spreken dat je twee ochtenden therapeutisch komt werken. Wel de voordelen niet de nadelen.

Stroopwafelcake, ik heb je een pb-tje gestuurd.

Dank je Youk, ik vind van jouw tips hetzelfde

Persoonlijk heeft zeker de voorkeur. Dat had ik eerst gedaan, maar merkte dat ik er last van bleef houden (achteraf gezien was de therapeut niet de juiste voor mij) en toen kwam ik bij online therapie terecht. Dat schrijven werkte voor mij zo goed. Zal per persoon heel erg verschillen en ook liggen aan welke therapeut je treft natuurlijk.

quote:Stroopwafelcake schreef op 15 januari 2015 @ 19:58:

Ik heb kindlief niet genoeg beschermd. Ik voel me de grootste sukkel die er is en kindlief is daar de dupe van. Mijn kinderen, onze weg, het is zo eng dat zoveel mensen zich ermee bemoeien. Ik heb het gevoel de controle te verliezen. Ergens weet ik dat het angst is en misschien helemaal niet realistisch, maar het beneemt mij m'n adem. Het idee dat iedereen iets van de situatie en van ons vindt. En echt we hebben een fijne school, ik loop inmiddels een aantal jaar mee en ik ken het team goed, doe veel op school, het is een hartstikke warm team, fijne mensen enzovoorts. En toch die angst is zo groot, ons gezin is zo aangetast en ook mijn veiligheidsgevoel is volkomen kapot. Ik moet moegenochtend voor iets heel anders op school even langs de directrice en ik durf gewoon nu al niet. Ik schaam me ook gewoon ontzettend.



Lieve stroop, je hebt niet gefaald en je faalt nu ook niet. Hoe graag je ook zou willen, je kunt je kind niet tegen alles beschermen. Je hebt iemand vertrouwt. Je hebt je kind losgelaten en toevertrouwd aan een ander. Als je dat niet zou doen, zou je je kinderen opvoeden met het idee dat de wereld een onbetrouwbare plek is en mensen gevaarlijk zijn. Dat zou geresulteerd hebben in angstige, wantrouwige, afgezonderde kinderen. Je hebt gekozen je kinderen op te laten groeien in een positieve, vertrouwende omgeving. En een ongelofelijk manipulerende, kwaadwillende egoïst heeft daar misbruik van gemaakt. Dat is ongelofelijk klote. Maar tegen zulk doelbewust kwaad kun je weinig doen zonder daarvoor teveel op te offeren. Het lijkt me vreselijk pijnlijk om dit mee te maken. Het is vaak makkelijker om je schuldig te voelen dan machteloos. Dat wil niet zeggen dat dat gevoel terecht is.



Hetzelfde geldt voor hoe je er nu mee omgaat. Je bent open (voor zover nodig uiteraard), vraagt om hulp en accepteert die en staat als een leeuwin voor je kind klaar. Nog steeds omgeef je je kind met een sfeer van vertrouwen: jij vertrouwt je kind en je doet alles zodat je kind jou kan vertrouwen. Hoeveel angst, verdriet en schaamte het ook bij je oproept, je ontkent niet wat er gebeurt is, loopt er niet voor weg, maar gaat de confrontatie aan. Dat is wat je je kind meegeeft: wat voor verschrikkelijks er ook gebeurt, op jou kan het altijd rekenen. Jij gaat de problemen niet uit de weg en zoekt samen met hem/haar naar de best mogelijke manier om ermee om te gaan. Daarmee pak je dat hele kleine beetje controle dat je kunt hebben over zo'n ramp: je neemt controle over hoe je ermee omgaat. Ondanks de angst en de schaamte die daarmee gepaard gaan, blijf je de confrontatie aangaan en zoeken naar hulp om het beter te maken.



Ik weet niet hoe ik beter uit moet leggen wat voor ongelofelijk waardevolle moeder en voorbeeldfiguur jij bent voor je kind. Probeer net zo goed voor jezelf te zorgen! Want, zoals je zelf al zegt, jouw gevoel voor veiligheid is ook aangetast. Net zoals jij een veilige omgeving creëert voor je kind, waarin het er mag zijn met alle angsten en gevoelens, heb je zelf ook zo'n omgeving nodig. Het zou ideaal zijn als je man je kon helpen, maar hij is duidelijk meer van de struisvogel politiek. Ik hoop dat je vriendin er voor je kan zijn. Hou je taai lieve stroop, je doet alles wat je kant.

Helemaal eens met MountianGoat!!

Ik vind ook dat Mountaingoat het heel goed omschrijft.

Ook mee eens, goed omschreven Mountaingoat!

Geweldige post MountianGoat! En wat sluit ik me hierbij aan Stroop...



Zoals ik het begrijp is het niet 'die enge man op de hoek van de straat', maar is het in de naaste omgeving. Omgeving die je vertrouwde! Die je moet hebben kunnen vertrouwen! Ook van mij een voel je alsjeblieft niet schuldig! Al begrijp ik dat het weten en voelen anders is!



En wat zie ik je vechten! Vechten voor je kind, vechten om zelf overeind te blijven. Mijn moederhart huilt mee.



Toch ook, een bedankje richting jou; wat dapper dat je dit wilt delen hier. Misbruik is altijd afschuwelijk, een mens beseft dat het erg is... Tot je leest hoe erg het daadwerkelijk is; welke impact het heeft op het kind, maar ook op het hele gezinsleven. We krijgen zomaar een hele intieme blik in jullie leven 'na'.....



Wat wens ik jullie veel kracht, sterkte en liefde om deze periode door te komen. Virtueel rest me niet anders dan:

quote:Youk79 schreef op 15 januari 2015 @ 20:14:

Dollycat: ik vind jouw stukken heel nuttig en verhelderend!



Youk, ik wilde juist graag hetzelfde zeggen, maar dan over jouw berichten. Ik vind dat jij op hele rustige en subtiele wijze een paar hele belangrijke punten maakt. Bewonderenswaardig!



Lieve Stroopwafelcake, ik heb eerst je topic gelezen en reageer nu. Er zijn veel dingen gezegd die ik kan beamen, maar ik heb denk ik iets aanvullends dat misschien toch waardevol kan zijn... daarom kom ik toch even meeschrijven. Allereerst: wat een moeilijke en verdrietige periode voor jou en je gezin. Je vecht als een leeuwin voor je kind en dat is moedig en heel belangrijk voor je kind. Je kind weet dat jij voor hem/haar vecht en ook al voel jij je onbescheiden, dit is een hele goede boodschap naar je kind. Die hoeft niet alles nu zelf te kunnen en te weten, het heeft een mama en die mama stelt allereerst het belang van kind voorop. Het feit dat jij ook de grenzen van je kind respecteert (dat je wel de slang vasthoudt, maar niet te dicht in kind's ruimte komt) is ook een cruciale boodschap die je nu fantastisch uitdraagt. Echt, chapeau.



Wat ik aanvullend nog heb is het volgende... en dat zijn tegelijk ook punten die Youk aanstipt die denk ik heel belangrijk zijn.



Allereerst: ik zie een aantal mensen wat fel reageren op je man en ik snap dat heel goed. Ik snap jouw ergernis en verdriet en zorgen. Je wilt het delen en hij heeft niet dezelfde manier van omgaan met en ook niet dezelfde zienswijze...een conflicterende zelfs. Dat doet veel pijn, zeker in een situatie die ontzettend moeilijk is. Je wilt naast elkaar kunnen staan, je zorgen delen en samen een front vormen in de strijd en dat kan nu niet. Tegelijkertijd herken ik zelf vaag iets in de reacties van je man. Dat is iets gevoelsmatigs en kan ik dus niet goed uitleggen. Maar dat maakt dat ik me ontzettend aansluit bij wat Youk eerder zei. Je man heeft ongetwijfeld tekortkomingen, maar deze situatie zal voor hem op een andere manier net zo zwaar zijn als die voor jou is. En ik hoop echt met heel mijn hart dat het jullie lukt om elkaar daar weer in te vinden. Dat jullie beiden van elkaar kunnen blijven inzien dat je uiteindelijk, als het erop aankomt, hetzelfde belang op 1 zet. Namelijk: het welzijn van iedereen in het gezin. Hij zal zich, net zoals jij je nu niet in hem herkent, misschien minder herkennen in jouw manier van hiermee omgaan. Ook hij zal daar een weg in moeten vinden. Die is de man van wie jij houdt, die van jou houdt. Die van je kind houdt, en waarvan je kind, hoe tegenstrijdig dat nu ook is, ook houdt. De man die zich misschien voor een deel zal herkennen in je oudste (en vice versa) en daarom misschien een deel van de zorg van je oudste voor jou weg kan nemen (of al doet, zoals op oudejaarsavond). Als deze man de voorafgaande 7 jaar geen klootzak was, is hij dat nu ook niet. Hij heeft iets traumatisch meegemaakt, net zoals jullie allemaal. Dat wil niet zeggen dat je maar alle begrip hoeft op te brengen voor zijn reacties, integendeel! Hij zal ook fouten maken en je boosheid over bijvoorbeeld de ziekenhuisafspraak is heel legitiem en begrijpelijk. Ik wilde me alleen graag aansluiten bij de mensen voor mij die hebben gezegd: ik hoop dat je in kunt blijven zien dat je een team bent, dat jullie een gezin zijn, met gaves en tekortkomingen. Dat je elkaar kunt steunen door hetzelfde te zijn, maar ook door anders te zijn en elkaar dus aan te vullen. Dat je heel boos kunt zijn op de buitenwereld en misschien ook op elkaar, maar dat jullie ook elkaars fundament kunnen zijn. Als dat nu nog niet kan, dan misschien later in het proces... omdat je allebei uiteindelijk het beste wilt voor degenen die je het meest dierbaar zijn.



In je post over de directrice geef je aan dat je angst je heel erg beïnvloedt. Zoals Youk zegt: het is zo ontzettend belangrijk dat je de boodschap aan je kind meegeeft dat die angst er mag zijn... en dat die ook weer weg kan gaan. Dat je bang mag zijn, doodsbenauwd... en dat het dan ook weer anders kan worden. Jouw angst en de angst van je kind, de manier van reageren, hebben een paar overeenkomsten en dat is logisch. Ik denk dat dat ook in je voordeel kan werken. Ja, de IB-er heeft je voor het blok gezet en ja je bent bang. Dat is heel begrijpelijk en op dit moment heel verdrietig voor je. Het is tegelijkertijd, zoals Youk zegt, ook een duidelijk signaal voor je kind: mama is ook wel eens bang... en dan gaat dat ook weer over. Jij vecht nu tegen je angst, tegen je behoefte om ruimte te claimen en de angst dat dat ongegrond is. Terwijl ik hoop dat je kunt leren in te zien dat die angst heel legitiem is... maar toch niet leidend hoeft te zijn voor wat je doet. Dus ja: je mag hartstikke bang zijn om te brutaal te zijn... en vervolgens mag je hartstikke brutaal zijn. En daar mag je dan ook nog fouten in maken. Want jij hebt het belang van je kind voorop, dat is je drijfveer en dat is je kracht. Andere mensen mogen assertief, mondig en bovendien professioneel genoeg zijn om daarmee om te gaan. Dit is niet de buurvrouw die je overvraagt, dit zijn professionals die vanuit hun professionaliteit om moeten kunnen gaan met vragen van ouders/patiënten/cliënten. Je kunt ze dus nooit overvragen. Dat bestaat niet. Je kunt op z'n hoogst iets vragen dat zij niet kunnen bieden, maar je kunt nooit te veel vragen. Jij mag alles vragen en dan datzelfde nog een keer... en het is aan hen om daar iets mee te doen.



Het is alweer een aardige lap tekst geworden... misschien heb je er iets uit kunnen halen. Zo niet, dan is dat ook niet erg, ik heb de wijsheid niet in pacht en eigenlijk heeft niemand dat hier. Vanuit jouw intentie, het beste doen voor mijn kind, doe je wat je kunt en dat doe je hartstikke goed. Je bent op de goede weg en ik hoop dat je dat terug kunt lezen in de berichten die je hier krijgt. Hoe moeilijk het ook is, je staat er en je zet je kind op 1. Dat is voor je kind misschien wel het beste dat het nu kan overkomen.

Lieve Stroopwafelcake, voor nu dan even een dikke knuffel voor jou. Je hoeft helemaal niet te reageren, het mág maar is helemaal niet verplicht.

stroop. Waar is je man nu? Kan je even het huis uit? Rondje hardlopen, even bij een vriendin langs?

Stroopwafelcake, dat mag. Je hoeft hier niet alles te delen als het even niet gaat. Mensen zijn er hier voor jou om te luisteren naar je en misschien tips te geven over hoe je deze ontzettend moeilijke situatie aan moet pakken. Youk en Dollycat (en een hoop andere) zeggen allemaal goede dingen en weten dat vaak beter te verwoorden dan ik.Weet dat er ook een hoop stille lezers zijn die aan je denken en met je meeleven. Ik merk aan mezelf dat ik op een dag regelmatig even stil sta en hoop dat het goed gaat bij jullie. Ik hoop dat je steun hebt aan die gedachten dat deze mensen er allemaal voor jou zijn.



Ik wil je vanavond toch nog iets anders meegeven. Dit forum helpt hopelijk een beetje, maar ik ben bang dat het niet genoeg is voor jou. Je bent een geweldige moeder en doet het heel goed voor je kind, maar je moet ook aan jezelf blijven denken. Er is sport aangedragen, en een eigen therapeut en minder werken, maar het lijkt me heel belangrijk dat je probeert om een eigen uitlaatklep te vinden. Iets wat je steunt en rust geeft en ervoor zorgt dat je er weer en beetje beter tegen kunt.

Ik heb als ik zo je posts lees het gevoel dat jij ook echt op je tandvlees loopt. Dit is al door een aantal andere aangehaald maar als je niet goed voor jezelf zorgt kun je er ook niet goed zijn voor je kind. We kunnen helpen en proberen, maar in wezen kennen wij je natuurlijk niet en zul je voor jezelf moeten uitzoeken wat voor jou het beste werkt. Misschien heb je iets aan de vele opties die hier aangedragen zijn en misschien is er wel iets heel anders dat voor jou werkt. Het is heel begrijpelijk dat al je energie en aandacht gaat naar je kind die jou nu zo hard nodig heeft. Maar er moet ook iets zijn om die energie weer aan te vullen. Anders is het postje straks leeg. Dus alsjeblieft, zorg ook goed voor jezelf.



Als ik dit zo terug lees weet niet niet echt of dit de rest eigenlijk wel aanvult, maar toch. Er zijn hier mensen die aan je denken, probeer dat zelf ook een beetje te doen.

Even een dikke knuffel voor jou

Stroop, wat breekt mijn hard als ik je zo lees! Ik weet niet zoveel te zeggen, denk erg veel aan jullie, ook al ken ik je niet. Hele dikke knuffel, en veel sterkte vandaag! Goed dat je met je leidinggevende gaat praten vandaag.

Wat zul jij ontzettend moe zijn en je kunt nergens 'ontsnappen'. Heel veel sterkte en succes vandaag, met al die activiteiten. En gefeliciteerd met je propedeuse

Stroopwafel, wat heb ik met je te doen. Ik hoop dat je leidinggevende je van drukke projecten met deadlines af zal halen en je wat simpel werk gaat toeschuiven. Dan ben je wel bezig, maar staat je boog ietsje minder gespannen.