Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
woensdag 14 januari 2015 om 22:30
Stroop, je bent geen leek. Je bent de moeder van je kind, met een intuitie en moedergevoel dat meer dan uitstekend werkt. Je komt op voor je kind. Je stelt geen diagnose, je geeft medicatie en nutrilon, maar je beschermt daarnaast je kind tegen extra polonaise aan zijn/haar lijf. In deze situatie maak je daarin een uitstekende keuze.
Wat fijn dat de juf van van vandaag zo'n positief gevoel bij je achter heeft gelaten!
Wat fijn dat de juf van van vandaag zo'n positief gevoel bij je achter heeft gelaten!
woensdag 14 januari 2015 om 22:34
woensdag 14 januari 2015 om 22:59
Fijn dat je iets aan ons hebt Stroop.
Blijf je stem laten horen bij artsen e.d. Jij bent continu bij je kind en weet wat het allemaal meemaakt en nog aankan.
Zoals je je man omschrijft, snap ik ook wel weer dat hij het niet kwaad bedoelt. Maar grrrr. Mannen! Nou ja, je snapt het wel. Als jij het maar volhoudt, zo alleen (toch best wel).
Blijf je stem laten horen bij artsen e.d. Jij bent continu bij je kind en weet wat het allemaal meemaakt en nog aankan.
Zoals je je man omschrijft, snap ik ook wel weer dat hij het niet kwaad bedoelt. Maar grrrr. Mannen! Nou ja, je snapt het wel. Als jij het maar volhoudt, zo alleen (toch best wel).
donderdag 15 januari 2015 om 09:51
Stroop, je doet het goed! Petje af.
Er komt nu een hoop op je af, maar blijf alsjeblieft praten met je man. Zorg dat als het straks 'voorbij' is, jullie samen nog een team zijn en dat jullie huwelijk dit overleeft. Hij is een binnenvetter, dat kan. Dus of jij moet je verwachtingen t.o.v. hem laten gaan, of je moet hem bij zijn lurven grijpen en zeggen dat hij mee moet in de rollercoaster en jullie dit samen als team gaan doen. Jij kunt immers onderweg ook niet uitstappen.
Er komt nu een hoop op je af, maar blijf alsjeblieft praten met je man. Zorg dat als het straks 'voorbij' is, jullie samen nog een team zijn en dat jullie huwelijk dit overleeft. Hij is een binnenvetter, dat kan. Dus of jij moet je verwachtingen t.o.v. hem laten gaan, of je moet hem bij zijn lurven grijpen en zeggen dat hij mee moet in de rollercoaster en jullie dit samen als team gaan doen. Jij kunt immers onderweg ook niet uitstappen.
donderdag 15 januari 2015 om 10:56
Zou je man niet alles kunnen opschrijven, als hij niet zo'n prater is? Ik ben bang dat hij anders eraan onderdoor gaat want dit moet toch aan je " vreten"
Mijn partner zou ik bijvoorbeeld moeten tegen houden want die zou onmiddellijk verhaal gaan halen bij de dader, wat natuurlijk wel menselijk maar volstrekt onaanvaardbaar is.
Iedereen verwerkt zoiets op zijn/haar eigen manier maar soms is de ander dan wel moeilijk te begrijpen!
Mijn partner zou ik bijvoorbeeld moeten tegen houden want die zou onmiddellijk verhaal gaan halen bij de dader, wat natuurlijk wel menselijk maar volstrekt onaanvaardbaar is.
Iedereen verwerkt zoiets op zijn/haar eigen manier maar soms is de ander dan wel moeilijk te begrijpen!
donderdag 15 januari 2015 om 11:40
Lieve Stroopwafelcake,
Ik heb steeds meegelezen en nu moet me echt iets van het hart: voor jou en je kindlief en je oudste en je man, moet je echt loslaten dat je zeurt of overvraagt. Dit is een situatie waarin je nauwelijks kán overvragen!! Je kind heeft heel veel hulp nodig en wel nu.
Er zijn genoeg ouders die om wissewasjes heel veel vragen, en zelfs daar stoort niet iedereen zich aan. Ik hang zelf potverdikke alsmaar aan de telefoon bij de huisarts over verkoudheden en kuchjes en zere oren. Jullie situatie is helaas extreem en iedereen begrijpt dat je kind hulp nodig heeft, en ook dat de ouders de grootste advocaat van kindlief zijn (en moeten zijn)!
Dus zie het als een cursus assertiviteit waar je nooit om gevraagd hebt. Vraag om zoveel je kan, wanneer je maar kan, totdat het overdreven voelt, en dan nog meer. Vind daarin je stijl. Bel bijvoorbeeld het ziekenhuis en leg de situatie kort uit (op een manier die jou past), en zeg "kindlief kan echt niet meer wachten". En laat dan een stilte vallen. Laat die ander een voorstel doen voor een oplossing, dat is zijn/haar werk. En mocht je dan alsnog als antwoord krijgen "over 2 weken", dan herhaal je: "Kindlief kan echt niet meer wachten. Kindlief gaat er aan onderdoor en eet en slaapt nauwelijks." Laat weer een stilte vallen. En desnoods bel je morgen weer met dezelfde boodschap.
En bij de kinderarts+psychiater: "Kindlief heeft nog vragen voor jullie." Als ze daar niet meteen op ingaan: "Ik vind het heel belangrijk dat jullie nu de vragen van kindlief beantwoorden."
Dat soort dingen ben jij nu gedwongen te doen. Tegen je persoonlijkheid en je gevoel in. Laat dat gevoel los. Geloof ons maar: je bent géén zeur!! Dat ben je sowieso niet, als ik het zo lees. En trouwens, so what?! 'Zeur' er maar op los. Vraag en overvraag! Je bent de advocaat en beschermer van je zeer kwetsbare, jonge kind. En bijna iedereen zal heel graag met jullie meedenken en zoveel mogelijk voor jullie doen.
Ik hoop dat ik niet te dwingend overkom, maar dit moest me echt van het hart. Heel veel succes en sterkte hiermee. Je doet het voor je lieve kleintje.
P.S. Ik denk ook vaak steunende woorden, en soms tips, als ik hier lees, maar de schrijvende dames verwoorden die al heel goed, dus blijf ik meestal stil. Dit was ook al gezegd maar het is zó belangrijk dat ik het nog even extra dik wilde aanzetten. Zet 'm op Stroop, houd vol
Ik heb steeds meegelezen en nu moet me echt iets van het hart: voor jou en je kindlief en je oudste en je man, moet je echt loslaten dat je zeurt of overvraagt. Dit is een situatie waarin je nauwelijks kán overvragen!! Je kind heeft heel veel hulp nodig en wel nu.
Er zijn genoeg ouders die om wissewasjes heel veel vragen, en zelfs daar stoort niet iedereen zich aan. Ik hang zelf potverdikke alsmaar aan de telefoon bij de huisarts over verkoudheden en kuchjes en zere oren. Jullie situatie is helaas extreem en iedereen begrijpt dat je kind hulp nodig heeft, en ook dat de ouders de grootste advocaat van kindlief zijn (en moeten zijn)!
Dus zie het als een cursus assertiviteit waar je nooit om gevraagd hebt. Vraag om zoveel je kan, wanneer je maar kan, totdat het overdreven voelt, en dan nog meer. Vind daarin je stijl. Bel bijvoorbeeld het ziekenhuis en leg de situatie kort uit (op een manier die jou past), en zeg "kindlief kan echt niet meer wachten". En laat dan een stilte vallen. Laat die ander een voorstel doen voor een oplossing, dat is zijn/haar werk. En mocht je dan alsnog als antwoord krijgen "over 2 weken", dan herhaal je: "Kindlief kan echt niet meer wachten. Kindlief gaat er aan onderdoor en eet en slaapt nauwelijks." Laat weer een stilte vallen. En desnoods bel je morgen weer met dezelfde boodschap.
En bij de kinderarts+psychiater: "Kindlief heeft nog vragen voor jullie." Als ze daar niet meteen op ingaan: "Ik vind het heel belangrijk dat jullie nu de vragen van kindlief beantwoorden."
Dat soort dingen ben jij nu gedwongen te doen. Tegen je persoonlijkheid en je gevoel in. Laat dat gevoel los. Geloof ons maar: je bent géén zeur!! Dat ben je sowieso niet, als ik het zo lees. En trouwens, so what?! 'Zeur' er maar op los. Vraag en overvraag! Je bent de advocaat en beschermer van je zeer kwetsbare, jonge kind. En bijna iedereen zal heel graag met jullie meedenken en zoveel mogelijk voor jullie doen.
Ik hoop dat ik niet te dwingend overkom, maar dit moest me echt van het hart. Heel veel succes en sterkte hiermee. Je doet het voor je lieve kleintje.
P.S. Ik denk ook vaak steunende woorden, en soms tips, als ik hier lees, maar de schrijvende dames verwoorden die al heel goed, dus blijf ik meestal stil. Dit was ook al gezegd maar het is zó belangrijk dat ik het nog even extra dik wilde aanzetten. Zet 'm op Stroop, houd vol
donderdag 15 januari 2015 om 11:42
Dat begrip van elkaar is wel een heel lastig punt. Het maakt me verdrietig en eenzaam en mijn begrip daalt soms echt tot een nulpunt. Mijn eigen veiligheidsgevoel is ook gebroken op een bepaalde manier en ik voel me zo alleen met kindlief tegen de wereld soms.
Kindlief ging vanmorgen heel rustig naar school. Gelukkig! Tegelijk is het voor mij ook het teken dat er echt iets moet gebeuren, kindlief heeft daar dus wel een plekje. Ik heb de ib-er gevraagd om er echt vandaag op terug te komen (morgen werkt ze niet) en ik hoop echt dat ze dat doet. Zoniet dan weet ik niet wat ik doe, ziekmelden maandag denk ik. Ik pieker er ontzettend over, maar ik kan het niet meer aan om kind naar een plek te brengen waar het van ellende zichzelf pijn gaat doen en als ik dat al niet meer aankan hoe vreselijk moet het dan wel niet voor kindlief zijn, die heeft wederom geen keuze.
Vandaag en morgen heel veel werkafspraken, grotendeels thuis gelukkig. Maar het vraagt zoveel concentratie, dan pas merk ik hoe moe ik eigenlijk ben. En in het feit dat ik al een paar keer mijn tranen niet heb kunnen wegslikken als ik iets moet zeggen, zoals vanmorgen de vraag aan de ib-er om er echt op terug te komen. Ik moet het ziekenhuis ook nog afwachten, maar eigenlijk wil ik gewoon weten wanneer kindlief terecht kan, dus als ze straks nog niet gebeld hebben ga ik zelf maar bellen.
Kindlief ging vanmorgen heel rustig naar school. Gelukkig! Tegelijk is het voor mij ook het teken dat er echt iets moet gebeuren, kindlief heeft daar dus wel een plekje. Ik heb de ib-er gevraagd om er echt vandaag op terug te komen (morgen werkt ze niet) en ik hoop echt dat ze dat doet. Zoniet dan weet ik niet wat ik doe, ziekmelden maandag denk ik. Ik pieker er ontzettend over, maar ik kan het niet meer aan om kind naar een plek te brengen waar het van ellende zichzelf pijn gaat doen en als ik dat al niet meer aankan hoe vreselijk moet het dan wel niet voor kindlief zijn, die heeft wederom geen keuze.
Vandaag en morgen heel veel werkafspraken, grotendeels thuis gelukkig. Maar het vraagt zoveel concentratie, dan pas merk ik hoe moe ik eigenlijk ben. En in het feit dat ik al een paar keer mijn tranen niet heb kunnen wegslikken als ik iets moet zeggen, zoals vanmorgen de vraag aan de ib-er om er echt op terug te komen. Ik moet het ziekenhuis ook nog afwachten, maar eigenlijk wil ik gewoon weten wanneer kindlief terecht kan, dus als ze straks nog niet gebeld hebben ga ik zelf maar bellen.
donderdag 15 januari 2015 om 12:13
donderdag 15 januari 2015 om 12:36
Zorgverlof lijkt mij een uitstekend idee. Het is toch bijna niet te doen om nu ook nog energie voor je werk te hebben? Maar misschien wil je je werk nu juist wel niet missen.
En je man, (parttime) zorgverlof opnemen? Ook zodat jullie tijd hebben om te praten en samen naar therapie te gaan? Deze binnenvetter zal nu toch een beetje uit zichzelf moeten treden om jou en kind tot steun te zijn...
En je man, (parttime) zorgverlof opnemen? Ook zodat jullie tijd hebben om te praten en samen naar therapie te gaan? Deze binnenvetter zal nu toch een beetje uit zichzelf moeten treden om jou en kind tot steun te zijn...
donderdag 15 januari 2015 om 12:51
Stroop: bel die IB-er plat en het ziekenhuis ook. Het moet vandaag geregeld worden! Stop hier je boosheid in. En regel iets voor je werk. Voor mijn part meld je je ziek. Dit gaat zo niet. Op het moment dat het straks iets beter gaat met kind stort jij volledig in. Dat moet je voorkomen.
als je niet hoeft te werken kun je sporten als kind op school is (ruimte voor jezelf!!) en hoef je kind nooit te brengen als dat niet goed voelt. Drie dagen met de goede juf en twee ochtenden werken bij andere leerkracht die okee is voor kind is ruim voldoende voor ritme en laat ruimte over voor therapie en ziekenhuis bezoek. Bovendien kun je dan ook je vriendin makkelijker spreken omdat jouw werkschema geen issue meer is.
Echt, als je je been en je arm breekt kun je ook niets doen en dit is een equivalent daarvan. Laat alles uit je handen vallen zodat er na dit drama ook nog iets over is van jou!
als je niet hoeft te werken kun je sporten als kind op school is (ruimte voor jezelf!!) en hoef je kind nooit te brengen als dat niet goed voelt. Drie dagen met de goede juf en twee ochtenden werken bij andere leerkracht die okee is voor kind is ruim voldoende voor ritme en laat ruimte over voor therapie en ziekenhuis bezoek. Bovendien kun je dan ook je vriendin makkelijker spreken omdat jouw werkschema geen issue meer is.
Echt, als je je been en je arm breekt kun je ook niets doen en dit is een equivalent daarvan. Laat alles uit je handen vallen zodat er na dit drama ook nog iets over is van jou!
Het is zoals het is
donderdag 15 januari 2015 om 13:39
Lieve stroop, helemaal eens met Youk. Ziekmelden! Dit zou niemand volhouden. Je kan kind dan idd beter thuis houden als dat nodig is en hebt ruimte voor eigen verwerking. Tenzij je werk echt een enorme houvast voor je is en prettige afleiding, maar als ik het zo lees liggen jouw prioriteiten ergens anders.
Ik hoop dat kind het fijn vond in de nabijheid van juf.
Ik hoop dat kind het fijn vond in de nabijheid van juf.
donderdag 15 januari 2015 om 14:43
Eens met Youk. Maar niet ziekmelden, zorgverlof opnemen. Dat is hiervoor bedoeld en kan ook heel lang duren. Het is niet meer dan logisch dat je nu niet kan werken; alle energie en aandacht is nu nodig voor je kind en jezelf.
Doe het nou gewoon. Dit is een cruciale periode voor kindlief. Nu belangrijker dan ooit dat jij overeind blijft.
Als kind op school is, kun jij rusten en achter de instanties aan zitten.
Doe het nou gewoon. Dit is een cruciale periode voor kindlief. Nu belangrijker dan ooit dat jij overeind blijft.
Als kind op school is, kun jij rusten en achter de instanties aan zitten.
donderdag 15 januari 2015 om 15:08
Eens met bovenstaande adviezen: zorgverlof opnemen. En dan geen deeltijd (tenzij je werk echt een plek is waar je zelf even tot rust komt en energie van krijgt).
Dit traject is geen sprint, maar een marathon. Voor jullie allemaal. Je hebt het ook zelf nodig om af en toe je rust te pakken, anders hou je dit niet vol. Neem als kind op school zit de tijd om even te sporten, te huilen, naar de sauna te gaan en voel je daar niet schuldig over. Je werkgever heeft ook niet veel aan je als het straks beter gaat met kindlief, maar jij wordt ingehaald door jezelf en met een enorme burn-out thuis zit.
Dit traject is geen sprint, maar een marathon. Voor jullie allemaal. Je hebt het ook zelf nodig om af en toe je rust te pakken, anders hou je dit niet vol. Neem als kind op school zit de tijd om even te sporten, te huilen, naar de sauna te gaan en voel je daar niet schuldig over. Je werkgever heeft ook niet veel aan je als het straks beter gaat met kindlief, maar jij wordt ingehaald door jezelf en met een enorme burn-out thuis zit.
donderdag 15 januari 2015 om 18:19
Ik begrijp je eenzaamheid zo goed. In de periode dat ons kind ziek werd heb ik er ook alleen voor gestaan. Het zorgen, het geregel, het voelde ook als wij tegen de rest van de wereld.
Zoals iemand hierboven zo goed omschreef, je krijgt een assertiviteitscursus waar je niet om hebt gevraagd. Ik heb zoveel moeten doen en vragen, simpelweg omdat mijn man het niet deed. Het voelde heel eenzaam en achteraf is er bij mij veel boosheid naar boven gekomen naar mijn man toe.
Ons huwelijk heeft het overleefd, maar dat was alles behalve makkelijk. Blijven aangeven dat je graag steun zou willen en het belangrijkste advies wat hierboven wordt gegeven, denk om jezelf. Ik snap zo goed dat je je helemaal niet kunt concentreren op je werk nu. Je hebt zoveel goede redenen waarom je nu zorgverlof op zou kunnen nemen. Heb je er nog met je leidinggevende over gepraat? Even naar P&O lopen en vragen om de regels bij jullie rondom zorgverlof misschien een optie?
Ik bleef ook doorgaan en lang ook. Achteraf niet handig geweest. Wat de rest zegt hierboven, je kunt na een tijd volledig instorten als er weer een beetje rust in huis is. Maar ook dan wil je er zijn voor je kleintje en dat lukt dan niet meer.
Ziekmelden van kind zou ook mijn keuze zijn als je geen andere oplossing krijgt. Het ritme is er meer dan genoeg op woe, do en vrijdag en dan eventueel op maandag en dinsdag de ochtenden met iemand die vertrouwd is. Geen oplossing, dan maar even niet op maandag en dinsdag. Zo goed dat je gewoon op je strepen bent gaan staan en vandaag antwoord wil hebben! Elke overwinning is er 1 nu Het zou hoogste prioriteit moeten hebben op school om zo snel mogelijk te helpen nu.
Zoals iemand hierboven zo goed omschreef, je krijgt een assertiviteitscursus waar je niet om hebt gevraagd. Ik heb zoveel moeten doen en vragen, simpelweg omdat mijn man het niet deed. Het voelde heel eenzaam en achteraf is er bij mij veel boosheid naar boven gekomen naar mijn man toe.
Ons huwelijk heeft het overleefd, maar dat was alles behalve makkelijk. Blijven aangeven dat je graag steun zou willen en het belangrijkste advies wat hierboven wordt gegeven, denk om jezelf. Ik snap zo goed dat je je helemaal niet kunt concentreren op je werk nu. Je hebt zoveel goede redenen waarom je nu zorgverlof op zou kunnen nemen. Heb je er nog met je leidinggevende over gepraat? Even naar P&O lopen en vragen om de regels bij jullie rondom zorgverlof misschien een optie?
Ik bleef ook doorgaan en lang ook. Achteraf niet handig geweest. Wat de rest zegt hierboven, je kunt na een tijd volledig instorten als er weer een beetje rust in huis is. Maar ook dan wil je er zijn voor je kleintje en dat lukt dan niet meer.
Ziekmelden van kind zou ook mijn keuze zijn als je geen andere oplossing krijgt. Het ritme is er meer dan genoeg op woe, do en vrijdag en dan eventueel op maandag en dinsdag de ochtenden met iemand die vertrouwd is. Geen oplossing, dan maar even niet op maandag en dinsdag. Zo goed dat je gewoon op je strepen bent gaan staan en vandaag antwoord wil hebben! Elke overwinning is er 1 nu Het zou hoogste prioriteit moeten hebben op school om zo snel mogelijk te helpen nu.
donderdag 15 januari 2015 om 19:04
Ik heb het ziekenhuis geregeld. Wat mij betreft alsnog veel te ver weg, maar het ziekenhuis kwam met bijna 3 weken aan voor de afspraak en ik heb er uiteindelijk volgende week donderdagmiddag van weten te maken 
.
Vanmiddag ook een gesprek met de ib-er gehad. Die zette me gigantisch voor het blok. En hoewel ze gelijk had en ik echt heel erg goed begrijp waarom ze het zo gedaan heeft, heeft het me ook geraakt. Ib-er opende het gesprek met dat ze de directrice erbij wilde betrekken of eigenlijk moest en dat ze dat per direct wilde doen door er samen heen te gaan. En heus ik begrijp de redenen enz, maar ik voelde me zo voor het blok gezet. Ik voel me al zo rot hieronder. De paar mensen die het weten op school heb ik uitgekozen op het feit dat ik ze vertrouw (op de ene mindere juf na, die moest het echt weten). Ik schaam me zo, heb het gevoel dat ik ontzettend gefaald heb. En de drempel om bij iemand dat neer te moeten leggen die ik daar niet helemaal in vertrouw is enorm. Ik ben het gesprek wel aangegaan en de directrice heeft ook echt hartstikke begripvol gereageerd. Er is besloten begeleiding voor de juf in te schakelen en daar maandag over door te praten en ik weet dat dat goed is. Maar mijn gevoel ligt in stukjes. Ik heb voor het eerst op het schoolplein staan uithuilen bij een medeouder . Ik voel me er zo ellendig onder. Mijn angst ligt ook onder een vergrootglas. Onze oudste is ook geen makkelijk kind en dat gaat nu heel goed, maar daar is ook wel een hoop begeleiding (op het kind zelf) aan vooraf gegaan. Ik ben zo vreselijk bang dat men vind dat we het niet kunnen en dat we de kinderen kwijtraken.
.Vanmiddag ook een gesprek met de ib-er gehad. Die zette me gigantisch voor het blok. En hoewel ze gelijk had en ik echt heel erg goed begrijp waarom ze het zo gedaan heeft, heeft het me ook geraakt. Ib-er opende het gesprek met dat ze de directrice erbij wilde betrekken of eigenlijk moest en dat ze dat per direct wilde doen door er samen heen te gaan. En heus ik begrijp de redenen enz, maar ik voelde me zo voor het blok gezet. Ik voel me al zo rot hieronder. De paar mensen die het weten op school heb ik uitgekozen op het feit dat ik ze vertrouw (op de ene mindere juf na, die moest het echt weten). Ik schaam me zo, heb het gevoel dat ik ontzettend gefaald heb. En de drempel om bij iemand dat neer te moeten leggen die ik daar niet helemaal in vertrouw is enorm. Ik ben het gesprek wel aangegaan en de directrice heeft ook echt hartstikke begripvol gereageerd. Er is besloten begeleiding voor de juf in te schakelen en daar maandag over door te praten en ik weet dat dat goed is. Maar mijn gevoel ligt in stukjes. Ik heb voor het eerst op het schoolplein staan uithuilen bij een medeouder . Ik voel me er zo ellendig onder. Mijn angst ligt ook onder een vergrootglas. Onze oudste is ook geen makkelijk kind en dat gaat nu heel goed, maar daar is ook wel een hoop begeleiding (op het kind zelf) aan vooraf gegaan. Ik ben zo vreselijk bang dat men vind dat we het niet kunnen en dat we de kinderen kwijtraken.
donderdag 15 januari 2015 om 19:09
Ach lieverd toch! Dat denkt echt niemand! Echt niet! En open zijn over problemen maakt je alleen maar toegankelijker en zeker niet verdachter.
Heb je hulp voor jezelf? Een therapeut die er alleen voor jou is? Dat is echt iets wat ik je heel erg gun!
Super gedaan met het ziekenhuis en ook met school.
Hoe denk je over zorgverlof?
Heb je hulp voor jezelf? Een therapeut die er alleen voor jou is? Dat is echt iets wat ik je heel erg gun!
Super gedaan met het ziekenhuis en ook met school.
Hoe denk je over zorgverlof?
Het is zoals het is
donderdag 15 januari 2015 om 19:13
Jeetje Stroop. Wat ontzettend K dat de IBer je zo voor het blok heeft gezet. Daar mag je haar gerust op aanspreken! Misschien een goed idee om de directrice te benaderen, maar jeetje he, jouw gevoel van veiligheid is ook wat waard!! Daar mag ze niet zomaar overheen stappen. Zeker niet in zo'n kwetsbare periode.
En je kinderen raak je niet zomaar kwijt. Echt niet! Dat er een of andere achterlijk, zieke idioot in jullie omgeving was (WAS), daar kunnen jullie als ouders helemaal niks noppes nada wat aan doen. Want als je er ook maar IETS aan had kunnen doen, dan had je dat gedaan. Jij zorgt met hééél veel liefde voor je kinderen. Het enige waar mensen een oordeel over hebben is over de dader: dát is een zak hooi. Jij bent een vreselijk liefdevolle moeder die zich als een leeuwin inzet voor haar kinderen. Mensen zien dat écht!!
En je kinderen raak je niet zomaar kwijt. Echt niet! Dat er een of andere achterlijk, zieke idioot in jullie omgeving was (WAS), daar kunnen jullie als ouders helemaal niks noppes nada wat aan doen. Want als je er ook maar IETS aan had kunnen doen, dan had je dat gedaan. Jij zorgt met hééél veel liefde voor je kinderen. Het enige waar mensen een oordeel over hebben is over de dader: dát is een zak hooi. Jij bent een vreselijk liefdevolle moeder die zich als een leeuwin inzet voor haar kinderen. Mensen zien dat écht!!
