Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
vrijdag 16 januari 2015 om 17:05
Ik hoop dat je vandaag de dag een beetje bent doorgekomen en je leidinggevende hebt kunnen spreken. Ook gefeliciteerd met je propedeuse!
Hoop dat kind het trekt met alle vreemden en jullie er misschien toch nog een beetje van kunnen genieten met elkaar
En maak je nooit druk om het terug moeten reageren hoor, dat hoeft helemaal niet. Kan me zo goed voorstellen dat je energie gewoon op is, maar op het moment dat je graag je hart wilt luchten dan kan het gelukkig hier.
Was er maar een handleiding voor ouders he...hoe kom je dit soort vreselijk moeilijke tijden door, wat zeg je wel en niet, wanneer wordt het beter en hoe kom ik van dat schuldgevoel af? Allemaal antwoorden waarnaar je zelf op zoek moet. Ontbrekende antwoorden die je nu het gevoel geven dat je in die woestijn staat zonder navigatie. Ik kan me zo goed je radeloosheid voorstellen. Maar je bent zo goed op weg en met alle tips en lieve woorden hier, hoop ik dat je steeds een stapje verder komt lieve Stroopwafelcake.
Sterkte en een dikke
Hoop dat kind het trekt met alle vreemden en jullie er misschien toch nog een beetje van kunnen genieten met elkaar
En maak je nooit druk om het terug moeten reageren hoor, dat hoeft helemaal niet. Kan me zo goed voorstellen dat je energie gewoon op is, maar op het moment dat je graag je hart wilt luchten dan kan het gelukkig hier.
Was er maar een handleiding voor ouders he...hoe kom je dit soort vreselijk moeilijke tijden door, wat zeg je wel en niet, wanneer wordt het beter en hoe kom ik van dat schuldgevoel af? Allemaal antwoorden waarnaar je zelf op zoek moet. Ontbrekende antwoorden die je nu het gevoel geven dat je in die woestijn staat zonder navigatie. Ik kan me zo goed je radeloosheid voorstellen. Maar je bent zo goed op weg en met alle tips en lieve woorden hier, hoop ik dat je steeds een stapje verder komt lieve Stroopwafelcake.
Sterkte en een dikke
vrijdag 16 januari 2015 om 20:09
Gefeliciteerd met je propedeuse ! Ik weet hoe zwaar het is om te studeren met een gezin!
Mijn kind kreeg een ongeval op hele jonge leeftijd en toen kregen we ook te maken met een hele rits aan hulpverlening. Ineens vond iedereen van alles en wij moesten daar erg aan wennen. Ook speelde een groot schuldgevoel ( even aan aandacht ontsnapt) mee waar je je verdere leven mee moet " dealen"
Ik begrijp je gevoelens m.b.t.hulpverlening en schuldgevoel dan ook heel goed.
Elke dag zijn jullie weer een stapje verder verwijderd van de nachtmerrie waarin jullie zijn beland, elke dag weer een stukje verder in de verwerking. Maar dat jullie het zwaar hebben is overduidelijk!
Mijn kind kreeg een ongeval op hele jonge leeftijd en toen kregen we ook te maken met een hele rits aan hulpverlening. Ineens vond iedereen van alles en wij moesten daar erg aan wennen. Ook speelde een groot schuldgevoel ( even aan aandacht ontsnapt) mee waar je je verdere leven mee moet " dealen"
Ik begrijp je gevoelens m.b.t.hulpverlening en schuldgevoel dan ook heel goed.
Elke dag zijn jullie weer een stapje verder verwijderd van de nachtmerrie waarin jullie zijn beland, elke dag weer een stukje verder in de verwerking. Maar dat jullie het zwaar hebben is overduidelijk!
vrijdag 16 januari 2015 om 21:40
Lieve Stroop,
Gefeliciteerd met je propedeuse! Wat geweldig goed gedaan!
Ik hoop dat het okee ging met kind vandaag en dat jij een goed gesprek hebt gehad met je leidinggevende.
Probeer je soms te zien wat er wel is? De fijne juf, de therapeut met klik met kind, je vriendin, dit topic, je oudste die (ook) lief is voor jongste, je man die (ondanks dat hij het moeilijk vindt) WEL zegt dat hij kind gelooft. En niet te vergeten jij en de band die jij met kind hebt.
Gefeliciteerd met je propedeuse! Wat geweldig goed gedaan!
Ik hoop dat het okee ging met kind vandaag en dat jij een goed gesprek hebt gehad met je leidinggevende.
Probeer je soms te zien wat er wel is? De fijne juf, de therapeut met klik met kind, je vriendin, dit topic, je oudste die (ook) lief is voor jongste, je man die (ondanks dat hij het moeilijk vindt) WEL zegt dat hij kind gelooft. En niet te vergeten jij en de band die jij met kind hebt.
Het is zoals het is
vrijdag 16 januari 2015 om 23:03
Dank voor alle felicitaties!
Ik weet het Youk, thx
Kindlief is de dag redelijk doorgekomen. De uitreiking was moeilijk, teveel mensen vooral en daar wat eten kostte ook heel erg veel moeite, maar het is wel gelukt en wat ben ik trots op mijn lieve kinderen.
Wat school enz betreft is het precies wat jij beschrijft amreg. En ik kan dat zo vreselijk slecht hebben. Ik wil eigenlijk helemaal niets meer zeggen. Voel totale paniek, ben zo ontzettend bang voor het gesprek maandag. Ik weet dat het nergens op slaat, maar ik wil zo graag vluchten met kindlief. Weg van dit alles, weg van iedereen die zich met ons bemoeit.
Ik weet het Youk, thx
Kindlief is de dag redelijk doorgekomen. De uitreiking was moeilijk, teveel mensen vooral en daar wat eten kostte ook heel erg veel moeite, maar het is wel gelukt en wat ben ik trots op mijn lieve kinderen.
Wat school enz betreft is het precies wat jij beschrijft amreg. En ik kan dat zo vreselijk slecht hebben. Ik wil eigenlijk helemaal niets meer zeggen. Voel totale paniek, ben zo ontzettend bang voor het gesprek maandag. Ik weet dat het nergens op slaat, maar ik wil zo graag vluchten met kindlief. Weg van dit alles, weg van iedereen die zich met ons bemoeit.
vrijdag 16 januari 2015 om 23:40
Ik weet het niet cesium. Ik geloof dat ik dat helemaal niet wil. Ik wil onze deur barricaderen en niemand meer toelaten. En ik merk dat dat heel erg vanuit mijn gevoel gaat. Kindlief is even heel erg mijn wereld en iedereen die zich erin mengt voelt als een bedreiging. Ik weet dat het zo niet werkt, maar het gevoel dat ik de controle kwijt ben is zo eng. De angst dat ik maandag het gesprek aanga en dat er voor ons beslist wordt, dat ik niet meer mag bepalen wat we wel of niet doen voor en met kindlief. Dat anderen het me uit handen nemen, daar ben ik zo bang voor. En rationeel denk ik wel dat ik zowel de ib-er als de directrice goed genoeg kan inschatten dat dat niet hun insteek is, maar ik zag het gisteren ook niet aankomen dat dit de insteek werd. En wat nou als ik ze wel verkeerd inschat en zij gaan beslissen over mijn kind. Voor mijn gevoel moet ik zo voor kindlief gaan staan en het beschermen tegen nog meer 'handen die eraan gaan zitten' en ik ben bang dat ik dat niet kan, dat ik het niet meer kan voorkomen en dat we elkaar kwijtraken.
zaterdag 17 januari 2015 om 00:04
Ik begrijp heel goed dat je dat wilt. Het oerinstinct van een moeder
Vergeet nooit dat niemand anders beslissingen gaan nemen dan jij en je man. Je hoeft de controle niet kwijt te raken. Je kunt maandag alles aanhoren en na het gesprek aangeven dat je erover na wilt denken als je niet zeker weet of je het er mee eens bent. Dat heeft mij in alle ziekenhuistijden overeind gehouden.
De gedachte dat ik de moeder ben en uiteindelijk altijd kan beslissen om iets niet te doen en gewoon naar huis te gaan. Soms had ik gewoon even tijd nodig om dingen op me in te laten werken, op andere momenten besloot ik na erover nagedacht te hebben dat het helemaal niet de juiste aanpak was voor mijn kind. Ik heb hierin altijd mijn gevoel gevolgd, zelfs de meest slimme arts zat er wel eens naast en achteraf was ik blij dat ik zelf de regie in handen nam toen het nodig was (maar dat ging zeker niet vanzelf in het begin)
Het kan enorm helpen om iemand bij je te hebben die je vertrouwt, is dat een optie?
Vergeet nooit dat niemand anders beslissingen gaan nemen dan jij en je man. Je hoeft de controle niet kwijt te raken. Je kunt maandag alles aanhoren en na het gesprek aangeven dat je erover na wilt denken als je niet zeker weet of je het er mee eens bent. Dat heeft mij in alle ziekenhuistijden overeind gehouden.
De gedachte dat ik de moeder ben en uiteindelijk altijd kan beslissen om iets niet te doen en gewoon naar huis te gaan. Soms had ik gewoon even tijd nodig om dingen op me in te laten werken, op andere momenten besloot ik na erover nagedacht te hebben dat het helemaal niet de juiste aanpak was voor mijn kind. Ik heb hierin altijd mijn gevoel gevolgd, zelfs de meest slimme arts zat er wel eens naast en achteraf was ik blij dat ik zelf de regie in handen nam toen het nodig was (maar dat ging zeker niet vanzelf in het begin)
Het kan enorm helpen om iemand bij je te hebben die je vertrouwt, is dat een optie?
zaterdag 17 januari 2015 om 00:14
Als ik het goed begrepen heb dan heb je een oudste kind met leer of ander soort problemen op school en een jongste kind die een vreselijke ervaring heeft gehad. Ik zie, als docent, een betrokken ouder die het beste wil voor haar kind. Ik denk dat jullie uitgangspunt van het gesprek maandag dan ook moet zijn: hoe gaan we het kind zo goed mogelijk helpen om deze vreselijke ervaring te verwerken en wat is daar voor nodig! Zie deze mensen als mede standers i.p.v.tegenstanders. Het kan zijn dat men niet veel ervaring heeft met deze problemen ( gelukkig, zou ik zeggen) en dan is het fijn dat er meer mensen mee denken.
Het verhaal hoeft echt niet op de voorkant van de krant maar je mag van deze mensen verwachten dat ze zorgvuldig met de situatie omgaan ( beroepsgeheim)
Ze denken echt niet: " ze was slim genoeg om haar propedeuse te halen maar zag niet wat er met haar kind gebeurde"
Het is natuurlijk lastig om mensen te vertrouwen na deze situatie maar samen sta je zoveel sterker dan alleen!
Het verhaal hoeft echt niet op de voorkant van de krant maar je mag van deze mensen verwachten dat ze zorgvuldig met de situatie omgaan ( beroepsgeheim)
Ze denken echt niet: " ze was slim genoeg om haar propedeuse te halen maar zag niet wat er met haar kind gebeurde"
Het is natuurlijk lastig om mensen te vertrouwen na deze situatie maar samen sta je zoveel sterker dan alleen!
zaterdag 17 januari 2015 om 00:15
Je hoeft maandag echt niet in te stemmen met iets dat je niet wil.
Ik begrijp dat het je tegenstaat dat anderen zich met je intieme kringetje gaan bemoeien, ik weet hoe dat voelt. Je wordt voor het blok gezet: het kan zo niet verder en dus moet er iets gebeuren. Je wilt alleen wegvluchten voor alles en iedereen.
Het is nu weekend en er hoeft nu even niets. Probeer een beetje te ontspannen, jullie gaan elkaar niet kwijtraken. Echt niet. Dit is tijdelijk. De vloedgolf trekt zich ook weer langzaam terug.
Ik hoop dat je een beetje kunt slapen vannacht.
Ik begrijp dat het je tegenstaat dat anderen zich met je intieme kringetje gaan bemoeien, ik weet hoe dat voelt. Je wordt voor het blok gezet: het kan zo niet verder en dus moet er iets gebeuren. Je wilt alleen wegvluchten voor alles en iedereen.
Het is nu weekend en er hoeft nu even niets. Probeer een beetje te ontspannen, jullie gaan elkaar niet kwijtraken. Echt niet. Dit is tijdelijk. De vloedgolf trekt zich ook weer langzaam terug.
Ik hoop dat je een beetje kunt slapen vannacht.
zaterdag 17 januari 2015 om 00:39
Ik hoop ontzettend dat jullie gelijk hebben, want ik overzie het even niet meer. Ik speel net zoveel toneel als kindlief en ik val nu zo uit die rol. Dat voor het blok gezet worden was mijn grens geloof ik. Het had al heel veel uitgemaakt als ze me gewoon eerlijk van te voren had gezegd dat ze het gesprek met de directrice aan wilde gaan. Dan had ik er alsnog heel ongelukkig mee geweest, maar dan had ik ook even de mogelijkheid gehad om mijn koers te bepalen. Het eigenlijk geen echte keuze geven en vooral het niet er van te voren open ingaan door gewoon aan te geven wat je wilt heeft me heel erg geraakt. Het maakt mijn onzekerheid enorm, want wie zegt dat ze zoiets maandag niet ook doen. Ik probeer me voor te bereiden, maar ik weet niet wat hun insteek is, want die kan gevoelsmatig dus zomaar veranderen. Daar heb ik heel veel moeite mee. Ik zie of spreek haar ook niet meer voor het gesprek en dat zit me ook dwars. Door oudste hebben we al vaak met elkaar te maken gehad en ook nu hadden we het er al een keer over gehad en ik heb bij haar altijd het gevoel dat ze open en eerlijk communiceert. Het voelt nu alsof ze achter mijn rug om gegaan is en ik voel me daarin een soort bedonderd. Normaal iets wat ik even zou zeggen en waarbij ik zou vragen of ze dat wat tactvoller kan doen, omdat ik openheid erg waardeer. Nu voelt het veel groter, ik voel me ook kwetsbaar. Heb me kwetsbaar opgesteld en dat voelt nu niet goed. Kindlief zei vanavond, eenmaal thuis was kindlief er klaar mee (moe, verdrietig enz.) 'had ik het maar nooit gezegd mama, alles is anders en ik vind het helemaal niet meer leuk, ik weet helemaal niet meer wie er echt aardig is en wie er doet alsof.' En dat is ook exact mijn gevoel, had ik maar niets gezegd, ik had ook gewoon kunnen doen alsof mijn neus bloedt, kindlief zou het nooit uit zichzelf op school verteld hebben
zaterdag 17 januari 2015 om 00:54
zaterdag 17 januari 2015 om 09:02
Wat een naar gevoel Stroop!
Weet je, ook goede en lieve mensen doen wel eens iets fout. En soms komt dat door de omstandigheden veel harder aan bij de ander. Dat is heel rot, maar probeer te zien dat ze nog steeds aardig en vriendelijk is. Ze heeft alleen een beslissing gemaakt die niet zo handig was. Ik zou het maandag tegen haar zeggen als ik jou was.
Ik vind het van zowel kind als van jou heel goed dat jullie het verteld hebben. Maar ik snap jullie gevoel hierin.
Hoe was het bij je leidinggevende?
Weet je, ook goede en lieve mensen doen wel eens iets fout. En soms komt dat door de omstandigheden veel harder aan bij de ander. Dat is heel rot, maar probeer te zien dat ze nog steeds aardig en vriendelijk is. Ze heeft alleen een beslissing gemaakt die niet zo handig was. Ik zou het maandag tegen haar zeggen als ik jou was.
Ik vind het van zowel kind als van jou heel goed dat jullie het verteld hebben. Maar ik snap jullie gevoel hierin.
Hoe was het bij je leidinggevende?
Het is zoals het is
zaterdag 17 januari 2015 om 09:11
Geef je eigen gevoelens direct weer bij het begin van het gesprek! Benoem je gevoelens van kwetsbaarheid, overdonderd zijn, vertrouwen in IB-er e.d. ,mijn ervaring heeft me geleerd om daar het gesprek direct mee te openen. Stel daarna direct het doel van het gesprek vast ( we zijn hier om........) zodat je er telkens naar toe terug kunt als het gesprek een kant uit dreigt te gaan die jij niet wilt. Zorg dat jezelf de regie hebt maar probeer je open te stellen voor de aangeboden hulp anders verlies je je eigen doel ( zo goed mogelijke begeleiding om dit trauma te verwerken ) ook uit het oog. Neem desnoods iemand mee en geef aan waarom die persoon met je mee is gekomen.
Ik ben een gesprek ook wel eens begonnen met " het voelt bijna of ik gedwongen ben tot dit gesprek en dat is niet fijn "
Je krijgt later nooit de dooddoener "had het maar gezegd" of " we wisten helemaal niet dat je je voor het blok gezet voelde" Ik denk echt dat IB-er niet meer wist hoe ze kon helpen ( misschien raakt het haar persoonlijk , het is tenslotte gewoon een mens) en daarom voor deze route heeft gekozen. Ik hoop dat hij/zij dat maandag aan jou gaat vertellen.
Aan het begin van een gesprek ben je nog in je kracht, er kan later door hen iets gezegd worden over het gedrag van je kind op school waardoor je helemaal van slag raakt en je daardoor niet meer goed kunt reageren.
Ik zal maandag aan je denken!
Ik ben een gesprek ook wel eens begonnen met " het voelt bijna of ik gedwongen ben tot dit gesprek en dat is niet fijn "
Je krijgt later nooit de dooddoener "had het maar gezegd" of " we wisten helemaal niet dat je je voor het blok gezet voelde" Ik denk echt dat IB-er niet meer wist hoe ze kon helpen ( misschien raakt het haar persoonlijk , het is tenslotte gewoon een mens) en daarom voor deze route heeft gekozen. Ik hoop dat hij/zij dat maandag aan jou gaat vertellen.
Aan het begin van een gesprek ben je nog in je kracht, er kan later door hen iets gezegd worden over het gedrag van je kind op school waardoor je helemaal van slag raakt en je daardoor niet meer goed kunt reageren.
Ik zal maandag aan je denken!
zaterdag 17 januari 2015 om 09:56
Er zit een extern iemand bij die advies komt geven en dat maakt mijn drempel heel hoog om iets te zeggen. Niet fair, maar ik twijfel aan alles, wie weet wie het is en wat hij/zij (dat weet ik ook niet en maakt mijn weerstand nog groter) daadwerkelijk wil/doet. Tegen alleen de ib-er zou ik dat nog wel durven te zeggen, dat ze me hiermee heel onzeker gemaakt heeft, maar ik weet niet of ik dat durf in deze setting . Daarbij ga ik al bij ga huilen als ik aan het gesprek denk, dat vind ik altijd heel zwak overkomen en probeer ik sowieso te voorkomen, maar bij onbekenden zeker.
Vannacht was niks. Ik lag hiervan wakker, kindlief had nachtmerrie op nachtmerrie en de oudste kroop om 3 uur in bed met hoge koorts.
Vannacht was niks. Ik lag hiervan wakker, kindlief had nachtmerrie op nachtmerrie en de oudste kroop om 3 uur in bed met hoge koorts.
zaterdag 17 januari 2015 om 10:11
Lieve stroopwafelcake, eerlijk gezegd begrijp ik niet heel goed waar je concreet bang voor bent bij het gesprek maandag. Je schrijft dat je bang bent de controle te verliezen en dat je zou willen vluchten. Dat de IB'er je overdondert heeft. Die gevoelens snap ik wel heel goed.
Maar wat is het in het gesprek waar je echt concreet bang voor bent?
Maar wat is het in het gesprek waar je echt concreet bang voor bent?
zaterdag 17 januari 2015 om 10:41
zaterdag 17 januari 2015 om 10:49
Ik begrijp Stroop heel goed. Vanuit mijn eigen ervaring weet ik dat je je als in een etalage te kijk voelt gezet. Alsof alles wat je doet en laat onder een vergrootglas komt te liggen. Er raken steeds meer mensen bij betrokken, een inktvlek die zich steeds verder verspreidt. Dat geeft een heel angstig gevoel.
Lieve Stroop, het zit je allemaal niet mee. Hoop dat de oudste weer snel opknapt. Liefs.
Lieve Stroop, het zit je allemaal niet mee. Hoop dat de oudste weer snel opknapt. Liefs.
zaterdag 17 januari 2015 om 10:51
Niet quoten ofzo ajb, ik haal dit waarschijnlijk straks weg.
Ik ben zelf als kind uit huis geplaatst, had een 'mentorgesprek' en mocht niet meer naar huis. En zoals ik al eerder schreef het is vast hartstikke onrealistisch, mijn thuissituatie was heel erg anders (huiselijk geweld) en was geen incident zullen we maar zeggen, maar ik vond het vreselijk om zo weggerukt te worden uit mijn omgeving. Ik mocht niet eens mijn eigen kleren of spullen halen. Die angst speelt heel erg op, het mag dan onbedoeld zijn en ik mag dan nu heel erg mijn best doen om het goed te doen en om goed voor kindlief te zorgen, maar hoe weet ik zeker dat men daar op school ook zo over denkt en dat zij niet beslissen dat kindlief weg moet bij ons? Ik heb kindlief gezegd dat ik vreselijk veel van kindlief hou en dat alles wat er gebeurd is daar geen enkele invloed op heeft en dat ik kindlief nooit weg zou sturen (waar kindlief vreselijk bang voor is want dat heeft de dader voorgehouden niemand wil jou meer hebben als je dit verteld). Kindlief vraagt iedere dag, mama hou je nog van me, vind je me niet vies, doe je me echt niet weg? En ik ben zo vreselijk bang dat iemand vind dat ik (/we) teveel gefaald hebben en voor ons beslist dat kindlief weggehaald wordt
Ib-er weet dit ook van mij, zoals gezegd ze is één van de weinige mensen in wie ik de afgelopen jaren vertrouwen heb gehad om mijn kinderen heen
Ik ben zelf als kind uit huis geplaatst, had een 'mentorgesprek' en mocht niet meer naar huis. En zoals ik al eerder schreef het is vast hartstikke onrealistisch, mijn thuissituatie was heel erg anders (huiselijk geweld) en was geen incident zullen we maar zeggen, maar ik vond het vreselijk om zo weggerukt te worden uit mijn omgeving. Ik mocht niet eens mijn eigen kleren of spullen halen. Die angst speelt heel erg op, het mag dan onbedoeld zijn en ik mag dan nu heel erg mijn best doen om het goed te doen en om goed voor kindlief te zorgen, maar hoe weet ik zeker dat men daar op school ook zo over denkt en dat zij niet beslissen dat kindlief weg moet bij ons? Ik heb kindlief gezegd dat ik vreselijk veel van kindlief hou en dat alles wat er gebeurd is daar geen enkele invloed op heeft en dat ik kindlief nooit weg zou sturen (waar kindlief vreselijk bang voor is want dat heeft de dader voorgehouden niemand wil jou meer hebben als je dit verteld). Kindlief vraagt iedere dag, mama hou je nog van me, vind je me niet vies, doe je me echt niet weg? En ik ben zo vreselijk bang dat iemand vind dat ik (/we) teveel gefaald hebben en voor ons beslist dat kindlief weggehaald wordt
Ib-er weet dit ook van mij, zoals gezegd ze is één van de weinige mensen in wie ik de afgelopen jaren vertrouwen heb gehad om mijn kinderen heen
zaterdag 17 januari 2015 om 11:05
Ik snap je angst vreselijk goed! Helemaal met je eigen ervaring van vroeger erbij. Maar het is echt niet realistisch. Echt echt echt niet.
Juist de ib-er die jullie al kent weet hoe lief jullie zijn voor de kinderen.
Jouw situatie vroeger was heel anders en het was een hele andere tijd. Jij hoeft je hier echt geen zorgen om te maken.
Ga echt naar de ib-er toe maandag voor het gesprek. Vertel hoe je je voelt! Dan kan zij zeggen hoe zij erin zit en hoef jij je geen zorgen meer te maken.
Juist de ib-er die jullie al kent weet hoe lief jullie zijn voor de kinderen.
Jouw situatie vroeger was heel anders en het was een hele andere tijd. Jij hoeft je hier echt geen zorgen om te maken.
Ga echt naar de ib-er toe maandag voor het gesprek. Vertel hoe je je voelt! Dan kan zij zeggen hoe zij erin zit en hoef jij je geen zorgen meer te maken.
Het is zoals het is
