Kind misbruikt, hoe nu verder?

Ha ha, ik moet toch even grinniken om die nachtvoedingen



Maar het is voor jou en kind wel heel zwaar zo natuurlijk. Ik zit te broeden op een goede oplossing....



Ik denk dat ik er zelf voor zou gaan om het tijdelijk zo makkelijk mogelijk te maken en pas daarna, als het ergste wat gezakt is, weer in het oude ritme te stappen. In principe klinkt ritme houden heel goed en logisch, maar blijkbaar werkt het niet voor kind en het is ook bijna kerstvakantie dus dan is het ritme toch weg.

Zou je kind in overleg met school de laatste dagen thuis kunnen houden? In pyjama op de bank onder een dekentje en verder niets.

Je zou dan een vel papier kunnen maken waarop je de nachtjes aftelt tot school weer begint en met kind afspreken dat jullie dan samen het ritme weer op gaan pakken.

Dan heeft kind nu even de mogelijkheid om zich te laten gaan.

In het kader van makkelijk maken 's nachts meteen bij kind op de kamer gaan liggen op een matrasje, en zelf ook vroeg naar bed gaan natuurlijk. Andere verplichtingen even terugbrengen tot het minimum. Dat mag echt wel in deze situatie.



Zou dat iets zijn wat bij jullie past denk je?

quote:Stroopwafelcake schreef op 14 december 2014 @ 20:55:

Voelspriet wat jij beschrijft is inderdaad wat ik denk te zien bij kindlief. Er is geen controle meer op de emotie, alles komt eruit. Het maakt dat ik heel erg het gevoel heb alle signalen gemist te hebben, hoe doet zo'n kleintje dat dan alles binnenhouden? Het lijkt nu alsof kind ontploft. Soms letterlijk in hele erge enorme woede of verdriet, soms ook gewoon in emotie. Daarstraks bij het naar bed brengen kon kindlief alleen maar trillen en uiteindelijk fluisteren of ik alsjeblieft niet weg wilde gaan. Man zegt dan dat het echt wel goedkomt en dat we gewoon beneden zijn, maar ik kan kindlief zo niet zomaar achterlaten. Eindconclusie is nu dat ik bij kind ben blijven zitten tot kindlief sliep en man nu boos is dat ik niet gewoon mee naar beneden ben gekomen en zelf is gaan slapen.



Ik denk wel da je gelijk hebt dat het een kwestie is van 'als we normaal doen gaat het wel over', man gaat met alle tegenslag in het leven zo om eigenlijk. En meestal kan ik zijn 'nuchterheid' wel waarderen, maar ik ben hierin niet nuchter, totaal niet zelfs, dit is mijn kindje.



Ik heb ons oudste kind beloofd in de vakantie een dagje samen door te brengen, oudste heet duidelijke behoefte aan even alleentijd en daar natuurlijk ook gewoon nog recht op.

Ben het niet eens met de actie van je man.

Jouw kindje gaf aan dat hij/zij behoefte had aan geborgenheid en wilde dat je bij hem/haar bleef,omdat hij/zij zich veilig voelde tot hij/zij in slaap viel.

Ik zou er gewoon aan toe geven, iedere als hij/zij vraagt om te blijven, waarschijnlijk komen de nare dingen weer op in zijn gedachten.

Sterkte in deze moeilijke tijd



Wat jullie en jullie kind is overkomen, is de reden waarom ik mijn dochter van 3 met mijn leven bewaak.

Stroopwafel, ik denk dat jij het heel goed doet. Op je gevoel. Ik zou precies hetzelfde gedaan hebben en bij mijn kind zijn gaan liggen. Ik lig ook bij ze als ze heel verdrietig zijn (niet zo vaak) of als ze ziek zijn en aangeven dat ik even bij ze moet blijven. Je kunt dit later altijd rechttrekken als blijkt dat het uiteindelijk jarenlang zo doorgaat iedere avond. Nu is het nodig. Nu heeft je kind de geborgenheid nodig. Goed dat je dat haar biedt. En een dikke . Mijn hart breekt en mijn maag draait rondjes. Wat een dikke ellende.

Tegen misbruik door vertrouwde personen kun je je kinderen niet beschermen. Het enige dat je kunt doen is goed reageren als ze het vertellen, en dat doe je





De schooldag is bijna voorbij!

Hoe gaat het contact met je man? Kunnen jullie elkaars zienswijze accepteren?



Ik begrijp dat hij ook met schuldgevoel zit dat hij het niet gezien heeft. Misschien helpt het (een beetje) om dat voor hem te benoemen.

Goed opgelost met je man!



Schuldgevoel is niet nodig maar ik begrijp dat je het zo voelt. Het is voor jullie allemaal iets vreselijks om mee te maken.

Wat een verschrikkelijke situatie.. Heel schrijnend. dikke knuffel voor jullie allemaal..

Als ik het zo lees doe je alles wat er gedaan kan worden. Je bent echt een dappere ..

In je post van 13.45 meen ik bijna onderaan het geslacht van je kind te lezen.



En wat met je leven bewaken betreft, dat doet iedere moeder. Dat doe ik ook. Dat voelt misschien zo alsof je daarin gefaald hebt, maar je weet dondersgoed dat als jij van te voren geweten had naar wat voor zieke geest jij je kind bracht, dat je NOOIT maar ook NOOIT deze keuze gemaakt zou hebben. Je vertrouwde hem en verwacht gewoon niet dat iemand nabij tot zo iets gestoords in staat is. Dus ik vind, hoe goed bedoelt ook, dat zo'n opmerking niet geplaatst hoeft te worden in dit topic.

Ik snap niet dat een zeer dichte familie lid het risico neemt, om een eigen of een kleinkind te misbruiken. Er komt toch een moment dat het kind knapt en gaat praten, met alle gevolgen van dien.



To, heb je de dader zelf met het misbruik geconfronteerd? En wat was zijn reactie?

.

Wat erg dat jullie kind dit heeft meegemaakt en wat heftig ook voor jullie.

Wat goed van je dat je hulp zoekt, nu ze niet direct geholpen kan worden. Ik kan mij voorstellen dat je niet weet hoe je het nu moet aanpakken.

Ik ben laatst bij een lezing geweest van Marja Rexwinkel, ze werkt bij de ouderkindlijn in Amsterdam. Met kinderen(0 tot 4) die een trauma hebben meegemaakt. Ze hebben veel ervaring in het helpen van kinderen die misbruikt zijn.

Misschien kun je ze wel bellen voor tips om deze periode te overbruggen of kunnen ze doorverwijzen naar een andere instantie voor iets oudere kinderen.

quote:milouda schreef op 16 december 2014 @ 17:12:

Over het bewaken betreft, ik laat mijn dochter bijv. dus nooit alleen bij mijn vader achter, terwijl ik haar bij mijn broer met 2 jonge kinderen rustig met een gerust hart kan laten. Het klinkt hard, maar ik volg mijn moedersinstinct.



je moederinstinct is niet onfeilbaar, in onze directe omgeving ook een geval van misbruik meegemaakt en niemand had enig vermoeden, echt niemand..

ik had in het verleden mijn kinderen ook zo bij deze persoon achter gelaten.. je kunt het echt niet altijd weten.

Iedereen denkt te weten wie je wel en niet kunt vertrouwen. Maar dat is dus niet zo.



Hoe was kinds dag stroopwafel?

quote:milouda schreef op 16 december 2014 @ 17:12:

Over het bewaken betreft, ik laat mijn dochter bijv. dus nooit alleen bij mijn vader achter, terwijl ik haar bij mijn broer met 2 jonge kinderen rustig met een gerust hart kan laten. Het klinkt hard, maar ik volg mijn moedersinstinct.Wat suggereer je nu eigenlijk? Ik vind het echt een hele nare post van je.

Milouda, wat jij doet is jezelf een rad voor ogen draaien. Jezelf sussen met onzin, om jezelf ervan te getroosten dat het altijd andermans kind zal zijn, maar niet de jouwe. Nee, want jij, jij doet het beter. Als jij jezelf zo winst te sussen; jouw keuze en goed recht. Wel een met juist risico's.



Maar dat je dat hier verkondigt? In dit topic? Op de wijze waarop je dat doet? Jij weet beter? Even lekker dus een veeg uit de pan naar al die ouders en Stroopwafelcake, gezin en kind in het bijzonder? Beneden elk peil. Hoe durf je zo ongelooflijk onterecht dergelijke zooi hier plempen? Is daar nou echt geen enkel ander plekje voor? Geen seconde bedacht hoe ongelooflijk pijnlijk dit kan zijn voor een moeder die zich, jaja uit datzelfde niet feilloze moederhart als waar jij je op beroept, al zo zeer ten onrechte ongelooflijk schuldig voelt? Omdat ze het oh zo moeilijk kan en wil rijmen dat ze haar kind niet 24/7 voor alles veilig kon noch kan houden, daar verantwoord mee om is gegaan en nu haar kind zo ultiem onveilig te zien voelen en weten wat er is gebeurt? Omdat daar reden voor zou moeten zijn en "alleen maar " dat er uitschot op deze aardkloot rond hobbelt niet genoeg is voor haar moederhart en datzelfde hart zo enorm schreeuwt dat ze dit toch had moeten weten te voorkomen, want sja supermoederinstinct enzo. Nooit in je op gekomen? Ook niet toen ze daarna reageerde, zelfs worsteling met schuldgevoel benoemt, ook niet voor je besloot daar nog eens op te reageren met weer zo'n uitblinker van een reactie?



Ik ben er heel erg niet snel van, maar bedoelingen kunnen me hierin gestolen worden, het resultaat telt. Alleen al mogelijk kunnen opvatten als verwijt (al dan niet ingepakt in hoe jij beter weet/doet) zou een ieder mens, laat staan mede-ouder zich in een topic als deze ver weg van moeten willen blijven. Geen benul, letterlijk, van wat dit soort "meningen" kan doen met een moeder, vader etc. Hoe moeilijk is het om in een topic als deze het belang inclusief emotionele veiligheid van ouders, gezin en kinde boven eigen onnozele mening te stellen? Jij leest slechts een van jouw grootste nachtmerries, klikt het topic weg en slaap heerlijk vannacht. Stroopwafelcake leeft haar grootste nachtmerrie helaas en nog erger voor haar; haar kind beleeft die. Haar belang hoort hier op een.





Stroopwafelcake, sorry. Eigenlijk niet de plek, maar je hebt het al zwaar genoeg. Wetende van ouders in mijn omgeving die deze hel meegemaakt en uit gekomen zijn, hoe zwaar de zeer onterechte zelfveroordeling kan zijn, laat staan hoe het onverhoopt binnen kan komen als een ander wat dan ook verkondigd dat een ouder kan ervaren als bevestiging van dat onterechter schuldgevoel, schreeuwt elke vezel in me dat jultieme dit niet hier horen hoeven te lezen. Dat kan wat mij betreft dan ook niet van genoeg tegengas voorzien worden. Voor alles is een tijd en plaats, en dit is hier zeer ongepast. Al zou het bij wijze van spreken een ban opleveren, des te duidelijker het gezegd wordt hoe jullie niets te verwijten valt, alleen de dader zelf, des te beter. Helaas is dat onterechte knagende gevoel van schuld, had ik maar, oh zo oorverdovend en hardnekkig krassend, daar zijn vele herhalingen op herhalingen nodig om het te gaan overstemmen en overrulen. Van de moeder uit mijn omgeving weet ik dat haar hart altijd wat van dat onterechte schuldgevoel blijft houden (en mijn hemel, onterechter kan niet), maar dat langzaam maar zeker haar hoofd en het weten dat dit gevoel niet terecht is sterker geworden en uiteindelijk merendeel van de tijd gebleven. Zij noemt het een wond in haar hart die nooit helemaal 100% tot een litteken genezen is, maar wel minder pijnlijk en aanwezig als die grote open wond van eerst. Kind is inmiddels volwassen, overigens.



Gun jezelf alsjeblieft de ruimte om dat onterechte gevoel te dempen. Blijf jezelf herhalen in wat de feiten zijn ipv dat geweldige maar niet realistische ouder-denken dat je alle pijn en ellende kind had moeten kunnen besparen. Dat kon je echt niet lieverd, anders had je het immers allang al gedaan. Zelfs al had het je jouw eigen leven gekost. Dat zegt genoeg, hoe onterecht het schuldgevoel is. Gun jezelf steun en tijd die je daarbij nodig hebt, net als man. Al is dat miljoenen keren herhaling, al moeten er maandenlang posten gepost worden voor je. Als het helpt, schroom niet en vraag erom. Vandaag, morgen, over 10 jaar. Voor jou zorgen maakt immers ook dat jij kind hierin weer kan bijstaan zoals ouders op een bijzondere wijze kunnen. Door te doen wat je kunt en regelen wat je niet kunt omdat dit elke ouder boven de pet kan gaan. Als jij net zo voor jezelf zorgt als voor kind, dan kom jij er uiteindelijk wel. Hoe en wanneer kunnen nu heel donker en onmogelijk lijken, maar geen betere zorg als zoals jij voor kind wil vechten, zijn, doen en laten. Gun jezelf dat ook, gun het kinds mama. En hetzelfde uiteraard voor papa. De technieken en visies mogen verschillen maar de liefde, vechtlust, onvoorwaardelijke onuitputtelijke komt bij beiden duidelijk naar voren. Kind kan ik niets beter meer gunnen, dat heeft het al daarin. Tijd kunnen We helaas niet terug draaien, was het maar waar. Bij gebrek daaraan dus geen betere steunpilaren, advocaten en vechter voor kind dan jullie. Ik gun jullie diezelfde liefde, onvoorwaardelijke steun, vechtlust voor jullie etc als kind van jullie krijgt. Hopelijk kan ventileren op dit topic een druppeltje bijdragen. Ongelooflijk veel sterkte!

quote:Stroopwafelcake schreef op 16 december 2014 @ 14:40:





Ik heb met man de afspraak gemaakt dat als we alleen met ons kind zijn we ieder onze eigen strategie volgen en als we er allebei zijn dat ik reageer (omdat ik er verreweg het meeste ben). Zo weet kindlief waar het aan toe is en wij hoeven er geen gedoe meer om te hebben waar de kinderen bij zijn. Als we het oneens zijn kan het besproken worden als de kinderen slapen (of anderszins er niet zijn).



Goeie afspraak. Er is helemaal niks op tegen als een kind merkt dat ouders verschillend reageren, later in het leven reageert immers ook niet iedereen hetzelfde. Zolang er maar duidelijkheid is, en wederzijds respect. En dat is er bij jullie zo te lezen.

Stroopwafelcake. je wist het niet, echt niet, je kent je familie al je hele leven, je denkt dat je ze kent, en dan toch, flikt iemand zoiets, en blijkt dat iemand al zoveel jaar heel iemand anders is dan je denkt, het is onvoorstelbaar toch, en je kon het niet weten, echt niet.