Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
woensdag 17 december 2014 om 00:11
Lieve Stroopwafel,
Pas even het geslacht aan in je laatste post. Je merkt we leven mee met alles, ook met privacy. Je kan nu van alles voorstellen en bedenken, maar feit is dat kind van alles dwars zit. Goed om dit aan de hulpverleners te vertellen en misschien hebben zij ook goede tips en trucs om dit gevoel bij kind weg te nemen. Ik vind het zo ontzettend vreselijk verdrietig voor jullie. Maar toch is het goed dat alle rotzooi en angsten nu op tafel komen. Hoe meer er bespreekbaar wordt, hoe meer er verwerkt kan worden denk ik dan.
Voor nu, hele fijne nachtrust!
Pas even het geslacht aan in je laatste post. Je merkt we leven mee met alles, ook met privacy. Je kan nu van alles voorstellen en bedenken, maar feit is dat kind van alles dwars zit. Goed om dit aan de hulpverleners te vertellen en misschien hebben zij ook goede tips en trucs om dit gevoel bij kind weg te nemen. Ik vind het zo ontzettend vreselijk verdrietig voor jullie. Maar toch is het goed dat alle rotzooi en angsten nu op tafel komen. Hoe meer er bespreekbaar wordt, hoe meer er verwerkt kan worden denk ik dan.
Voor nu, hele fijne nachtrust!
woensdag 17 december 2014 om 07:18
Ooooo wat ontzettend verdrietig. Ik lig hier in bed na te denken over hoe ik zou reageren. Vroeger toen ik een jaar of acht was kreeg ik last van angsten met naar bed gaan en 's nachts. Volledig in paniek. Het heeft wel twee jaar geduurd. Ik liep bij psych maar daar is nooit wat uitgekomen. Achteraf denk ik wel te weten wat het was en waar het vandaan kwam. Er overleed voor het begon een kind uit mijn klas. Ik denk dat het verlqtingsangst en bang voor dood gaan was. Iig heb ik mijn ouders tot radeloosheid gedreven. Het enige waar je mij rustig mee kreeg is nabijheid van mijn ouders. Ik lag tussen hen in 5 van de 7 nachten ongeveer. En als ik dan wakker of onrustig werd, luisterde ik naar hun ademhaling. Ik wist dat ze er waren.
Nu is het met de achtergrond van je kind misschien nog niet prettig om bij jullie in bed te liggen, maar miisschien een bed op jullie kamer tijdelijk? Zodat het weet en ervaart dat jullie er altijd zijn voor jullie kind. Als het dan even wakker wordt en weet dat jullie vlakbij zijn en dit ook kan horen geeft dat een veilig gevoel. Ik denk dat jullie kind het gevoel van veiligheid weer moet vergroten. Dit is mijn gevoel he, ben geen psych maar probeer mee te denken.
Nu is het met de achtergrond van je kind misschien nog niet prettig om bij jullie in bed te liggen, maar miisschien een bed op jullie kamer tijdelijk? Zodat het weet en ervaart dat jullie er altijd zijn voor jullie kind. Als het dan even wakker wordt en weet dat jullie vlakbij zijn en dit ook kan horen geeft dat een veilig gevoel. Ik denk dat jullie kind het gevoel van veiligheid weer moet vergroten. Dit is mijn gevoel he, ben geen psych maar probeer mee te denken.
woensdag 17 december 2014 om 09:31
woensdag 17 december 2014 om 09:38
quote:milouda schreef op 17 december 2014 @ 09:34:
[...]
Ik suggereer helemaal niets.Die post kon overkomen alsof je vond dat Stroopwafelcake niet goed genoeg op haar kind gepast had. Zo vatte ik hem trouwens niet op hoor, ik vind het juist heel naar voor je dat je blijkbaar een reden hebt om je vader niet te vertrouwen met je dochter. Maar dit is nou eenmaal een heel gevoelig onderwerp en dan is zo'n misverstand zo geboren.
[...]
Ik suggereer helemaal niets.Die post kon overkomen alsof je vond dat Stroopwafelcake niet goed genoeg op haar kind gepast had. Zo vatte ik hem trouwens niet op hoor, ik vind het juist heel naar voor je dat je blijkbaar een reden hebt om je vader niet te vertrouwen met je dochter. Maar dit is nou eenmaal een heel gevoelig onderwerp en dan is zo'n misverstand zo geboren.
woensdag 17 december 2014 om 10:14
Oh, stroopwafel, wat naar om te horen. En wat moeilijk om te zien dat kind zo moest huilen. Dat breekt je hart!
Toch denk ik (en ja dat is makkelijk denken hier voor mij op een afstandje, dat realiseer ik me heel goed) dat het heel goed is dat kind nu zo met de verwerking bezig is. Mensen die misbruik meemaken hebben deze herbelevingen soms pas na jaren. Jouw kind durft dit nu al aan en kan dus ook nu al verwerken en straks hopelijk loslaten. Dat kan allemaal omdat het zich zo veilig voelt in jullie gezin.
Ik hoop dat kind het een beetje trekt vandaag op school.
Ik zit te denken wat je kunt doen om kind te troosten als kind niet aangeraakt wil worden (dat lijkt me vreselijk als moeder!) en ik zat te denken aan voorlezen. Ik zou dan boeken nemen die kind al goed kent, weinig concentratie nodig en veel veiligheid.
Toch denk ik (en ja dat is makkelijk denken hier voor mij op een afstandje, dat realiseer ik me heel goed) dat het heel goed is dat kind nu zo met de verwerking bezig is. Mensen die misbruik meemaken hebben deze herbelevingen soms pas na jaren. Jouw kind durft dit nu al aan en kan dus ook nu al verwerken en straks hopelijk loslaten. Dat kan allemaal omdat het zich zo veilig voelt in jullie gezin.
Ik hoop dat kind het een beetje trekt vandaag op school.
Ik zit te denken wat je kunt doen om kind te troosten als kind niet aangeraakt wil worden (dat lijkt me vreselijk als moeder!) en ik zat te denken aan voorlezen. Ik zou dan boeken nemen die kind al goed kent, weinig concentratie nodig en veel veiligheid.
Het is zoals het is
woensdag 17 december 2014 om 10:48
quote:Youk79 schreef op 17 december 2014 @ 10:14:
Oh, stroopwafel, wat naar om te horen. En wat moeilijk om te zien dat kind zo moest huilen. Dat breekt je hart!
Toch denk ik (en ja dat is makkelijk denken hier voor mij op een afstandje, dat realiseer ik me heel goed) dat het heel goed is dat kind nu zo met de verwerking bezig is. Mensen die misbruik meemaken hebben deze herbelevingen soms pas na jaren. Jouw kind durft dit nu al aan en kan dus ook nu al verwerken en straks hopelijk loslaten. Dat kan allemaal omdat het zich zo veilig voelt in jullie gezin.
Ik hoop dat kind het een beetje trekt vandaag op school.
Ik zit te denken wat je kunt doen om kind te troosten als kind niet aangeraakt wil worden (dat lijkt me vreselijk als moeder!) en ik zat te denken aan voorlezen. Ik zou dan boeken nemen die kind al goed kent, weinig concentratie nodig en veel veiligheid.
Wat afschuwelijk Stroopwafelcake, ik heb het topic net gelezen en heb er geen woorden voor. Wat een pijn en verdriet en liefde spreekt er uit jouw berichten. Wat je beschrijft van gisteravond lijkt idd op herbelevingen, dat het voor kind voelt alsof het nu weer gebeurt. Goed dat je op school ook na bent gegaan wat een mogelijke aanleiding is geweest, door er achter te komen wat triggers zijn voor kind kan je het wat (gevoelsmatig)veiliger maken.
En, daarom quote ik bovenstaande, het klinkt als een hele waardevolle tip. Als aanraking te beangstigend is, is contact maken via een ander zintuig misschien helpend voor kind. Dus je stem, of muziek, of geur, iets om uit te zoeken?
Oh, stroopwafel, wat naar om te horen. En wat moeilijk om te zien dat kind zo moest huilen. Dat breekt je hart!
Toch denk ik (en ja dat is makkelijk denken hier voor mij op een afstandje, dat realiseer ik me heel goed) dat het heel goed is dat kind nu zo met de verwerking bezig is. Mensen die misbruik meemaken hebben deze herbelevingen soms pas na jaren. Jouw kind durft dit nu al aan en kan dus ook nu al verwerken en straks hopelijk loslaten. Dat kan allemaal omdat het zich zo veilig voelt in jullie gezin.
Ik hoop dat kind het een beetje trekt vandaag op school.
Ik zit te denken wat je kunt doen om kind te troosten als kind niet aangeraakt wil worden (dat lijkt me vreselijk als moeder!) en ik zat te denken aan voorlezen. Ik zou dan boeken nemen die kind al goed kent, weinig concentratie nodig en veel veiligheid.
Wat afschuwelijk Stroopwafelcake, ik heb het topic net gelezen en heb er geen woorden voor. Wat een pijn en verdriet en liefde spreekt er uit jouw berichten. Wat je beschrijft van gisteravond lijkt idd op herbelevingen, dat het voor kind voelt alsof het nu weer gebeurt. Goed dat je op school ook na bent gegaan wat een mogelijke aanleiding is geweest, door er achter te komen wat triggers zijn voor kind kan je het wat (gevoelsmatig)veiliger maken.
En, daarom quote ik bovenstaande, het klinkt als een hele waardevolle tip. Als aanraking te beangstigend is, is contact maken via een ander zintuig misschien helpend voor kind. Dus je stem, of muziek, of geur, iets om uit te zoeken?
woensdag 17 december 2014 om 10:55
En wat tijdens een herbeleving ook kan helpen (misschien doe je dat al?) is de huidige omgeving, tijd, plaats te benoemen (je bent nu thuis bij papa en mama, op je slaapkamer, met knuffel x en y etc etc), dan kan ook veiligheid geven en helpen weer in het hier en nu te komen. En weet je, herbelevingen zijn doodeng en naar, maar (wat iemand ook al eerder schreef) blijkbaar is er nu wel de veiligheid om het te gaan voelen en laten zien aan jou.
woensdag 17 december 2014 om 11:04
En wat betreft school: herbelevingen, apathisch worden kan door hele kleine (maar wel specifieke) dingen ontstaan. Een woord (bv verwijzing naar mensen door ander kind 'ik ga vandaag naar opa/oma/buurvrouw etc') kan een herinnering oproepen. Of een beeld, een plaatje uit een boek wat een nare associatie geeft. Samen (met hulpverlening) uitzoeken wat deze triggers zijn is belangrijk. En, daarom schrijf ik het ook, het betekent dus ook niet dat er op school daadwerkelijk nare dingen gebeuren op zo'n dag van een 'terugval'. Het kan dus goed komen door (voor anderen) 'kleine' dingen, zoals de voorbeelden die ik beschreef.
woensdag 17 december 2014 om 11:22
Vanmorgen de andere juf en die vertelde dat kindlief vorige week ook een middag helemaal de weg kwijt was (de middag voordat kind niet meer naar school wilde) en dat ze navraag had gedaan bij collegajuf en dat ze allebei op die dagen het kerstverhaal hadden besproken en geoefend en gisteren ook de liedjes die ze vanavond in de kerk moeten zingen. Ik vermoed dat daar de trigger inzit, kindlief vind het hele kerkgebeuren eng, maar zegt zelf wel dat het wil gaan. en ik twijfel dan zo ontzettend, maar als kind zelf wil gaan dan lijkt verbieden mee te gaan me ook niet goed. Ik heb met juf een teken afgesproken als het niet meer gaat dat ik kindlief mee naar buiten neem en dat als kindlief niet naar het altaar wil lopen dat het mag blijven zitten, maar alles in me schreeuwt dat ik het kindlief niet aan wil doen om erheen te gaan. En kindlief zegt alleen maar dat het met de klas mee wil en erbij wil horen. Therapeut zegt kind volgen, dus dat ga ik doen, maar wat gaat het verschrikkelijk tegen mijn gevoel in.
woensdag 17 december 2014 om 12:01
Jeetje wat komt jou verhaal weer aan.
Bij ons is het inmiddels 2,5 jaar geleden dat mijn dochter heeft aangegeven dat ze seksueel misbruikt werd.
Ze was toen 5 jaar.
Wat er door je heen gaat als ouder is onbeschrijfelijk.
Onze dochter voelde zich ook ontzettend schuldig omdat ze met eigen ogen heeft gezien dat de dader werd opgepakt. Dit was haar schuld want als ze niks had gezegd was er ook niks met hem gebeurd. Hoe gek het ook klinkt. Dochter en dader waren beste maatjes.
Onze dochter heeft ontzettend lang last gehad van dit schuldgevoel. Hoe vaak wij ook zeiden dat het juist goed was dat ze het had gezegd en dat wat hij had gedaan niet mocht, konden wij niet tot haar door dringen. Wij wisten ook niet hoe wij haar konden helpen. Moest je er over praten of moet je juist zwijgen?
Gelukkig konden wij wel na een week of 2 terecht bij een psycholoog. Dit heeft ons ontzettend geholpen. Zij gaf aan hoe wij moesten handelen met onze dochter. Wat of wonderbaarlijk goed hielp. Ook heeft onze dochter daar meer verteld dan dat ze tegen ons heeft verteld omdat ze wist dat ze ons daar verdriet mee deed. Hoe jong kinderen ook zijn. Ze voelen werkelijk alles aan. Het advies van de psycholoog was overigens als je kind erover begint ga je erover praten. Zodra het stopt begin jij ook weer over koetjes en kalfjes. Begin er nooit zelf over! Inmiddels zijn wij dus 2,5 jaar verder en het gaat gelukkig goed met onze dochter. Af en toe zegt ze nog wel eens iets maar haar schuldgevoel is gelukkig verdwenen. Dit wel door de therapie want dit hadden wij nooit zelf voor elkaar gekregen.
Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt en als je verder nog vragen hebt hoor ik het wel.
Ik wens je veel sterkte en geloof me. De boosheid,schuldgevoel etc....blijft maar zwakt af.
Bij ons is het inmiddels 2,5 jaar geleden dat mijn dochter heeft aangegeven dat ze seksueel misbruikt werd.
Ze was toen 5 jaar.
Wat er door je heen gaat als ouder is onbeschrijfelijk.
Onze dochter voelde zich ook ontzettend schuldig omdat ze met eigen ogen heeft gezien dat de dader werd opgepakt. Dit was haar schuld want als ze niks had gezegd was er ook niks met hem gebeurd. Hoe gek het ook klinkt. Dochter en dader waren beste maatjes.
Onze dochter heeft ontzettend lang last gehad van dit schuldgevoel. Hoe vaak wij ook zeiden dat het juist goed was dat ze het had gezegd en dat wat hij had gedaan niet mocht, konden wij niet tot haar door dringen. Wij wisten ook niet hoe wij haar konden helpen. Moest je er over praten of moet je juist zwijgen?
Gelukkig konden wij wel na een week of 2 terecht bij een psycholoog. Dit heeft ons ontzettend geholpen. Zij gaf aan hoe wij moesten handelen met onze dochter. Wat of wonderbaarlijk goed hielp. Ook heeft onze dochter daar meer verteld dan dat ze tegen ons heeft verteld omdat ze wist dat ze ons daar verdriet mee deed. Hoe jong kinderen ook zijn. Ze voelen werkelijk alles aan. Het advies van de psycholoog was overigens als je kind erover begint ga je erover praten. Zodra het stopt begin jij ook weer over koetjes en kalfjes. Begin er nooit zelf over! Inmiddels zijn wij dus 2,5 jaar verder en het gaat gelukkig goed met onze dochter. Af en toe zegt ze nog wel eens iets maar haar schuldgevoel is gelukkig verdwenen. Dit wel door de therapie want dit hadden wij nooit zelf voor elkaar gekregen.
Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt en als je verder nog vragen hebt hoor ik het wel.
Ik wens je veel sterkte en geloof me. De boosheid,schuldgevoel etc....blijft maar zwakt af.
woensdag 17 december 2014 om 14:29
Verkje hoe herkenbaar. Kindlief en de dader waren altijd vier handen op een buik. Dader was echt kinds held, vooral toen kindlief nog echt klein was. Dat hebben we wel gezien de verschuiving daarvan, maar ze waren nog steeds maatjes. Dat kind de dader 'verraden' heeft vind kindlief vreselijk. Dat de dader opgepakt is inderdaad ook, want dat is kinds schuld en nu houdt er niemand meer van kind. Kindlief zei het vanmiddag nog tegen een knuffel, dat het zo blij was dat knuffel een beetje nep is omdat echte mensen niet kunnen houden van kinderen die geheimen verraden. Vreselijk vind ik dat en inderdaad wat doe je dan? Het wordt niet tegen mij direct gezegd, maar ik hoor het wel en ik wil aleen maar vasthouden en zeggen dat het echt niet zo werkt, dat ik trots op kind ben, dat kind niets veraden heeft, alleen maar voor zichzelf opgekomen is.
Ik vraag er zelf inderdaad niet naar dat was het eerste dat ons aangeraden werd, alleen praten als kindlief erover begint. Die praat wel, maar in losse opmerkingen en nooit meer dan de opmerking, waar kind dan het liefste ook geen reactie op krijgt. Ik slik het dus weg, zeg wel heel vaak hoeveel ik van kind hou, geef complimentjes, ben fysiek in de buurt, maar praten wil kind echt niet.
Ik ben me geestelijk aan het voorbereiden op het kerkgebeuren. Bang voor kinds reactie, maar eigenlijk ook voor de mijne. Ik weet niet of ik me goed kan houden als kind het niet aankan. Zo op, moe, gestressed. Ik doe m'n best om alles normaal te doen, maar ik zit er zo doorheen.
Ik vraag er zelf inderdaad niet naar dat was het eerste dat ons aangeraden werd, alleen praten als kindlief erover begint. Die praat wel, maar in losse opmerkingen en nooit meer dan de opmerking, waar kind dan het liefste ook geen reactie op krijgt. Ik slik het dus weg, zeg wel heel vaak hoeveel ik van kind hou, geef complimentjes, ben fysiek in de buurt, maar praten wil kind echt niet.
Ik ben me geestelijk aan het voorbereiden op het kerkgebeuren. Bang voor kinds reactie, maar eigenlijk ook voor de mijne. Ik weet niet of ik me goed kan houden als kind het niet aankan. Zo op, moe, gestressed. Ik doe m'n best om alles normaal te doen, maar ik zit er zo doorheen.
woensdag 17 december 2014 om 18:26
Ach wat vreselijk dat je kind zo tegen een knuffel praat. Ze zeggen dat het het beste is om dan niet te reageren maar het doet ontzettend pijn en je wilt zo graag helpen. Ik kan echt alleen maar zeggen dat bij ons de therapie heel erg heeft geholpen. Ze heeft een soort plaatjes therapie gehad. Alles werd in plaatjes gezet en als ze er weer aan denkt moet ze het plaatje oppakken en weggooien. En nog steeds zegt ze af en toe.....even wachten mam ik moet even wat weggooien. Ik heb verder geen idee hoe ze dit voor elkaar hebben gekregen maar het werkt wel. Dus ik hoop echt van harte dat ze jou kindje ook kunnen helpen.
En dat je erdoor heen zit begrijp ik volkomen.
Verder zou ik toch het kerkgebeuren proberen omdat het kind zelf aangeeft wel te willen. Je bent er zelf bij dus kan op tijd ingrijpen. Hoe moeilijk het ook zal zijn. Misschien barst het in huilen uit. Dat kan dan ook een hele opluchting voor het kind zijn. Ik wens je veel sterkte en ik hoop dat ondanks alles het toch een fijn gebeuren word.
En dat je erdoor heen zit begrijp ik volkomen.
Verder zou ik toch het kerkgebeuren proberen omdat het kind zelf aangeeft wel te willen. Je bent er zelf bij dus kan op tijd ingrijpen. Hoe moeilijk het ook zal zijn. Misschien barst het in huilen uit. Dat kan dan ook een hele opluchting voor het kind zijn. Ik wens je veel sterkte en ik hoop dat ondanks alles het toch een fijn gebeuren word.
woensdag 17 december 2014 om 21:42
woensdag 17 december 2014 om 22:26
Ik heb echt het dapperste kind ter wereld. Kindlief was echt heel bang toen we bij de kerk aankwamen, donker niet goed kunnen zien wie er allemaal zijn. De jas wilde kindlief niet uit, de juf had het gevraagd en ik later ook nog even, maar dat durfde kindlief niet, want met jas kun je weglopen en anders niet. Meezingen vooraan in de kerk wilde kind ook niet, maar de kerkdienst heeft het wel volgegouden. Ik heb een paar keer bijna tranen gezien, maar steeds net niet. Zo dapper en knap. Kindlief heeft zelfs echt goed gegeten bij het kerstdiner en dat was alweer dagen geleden, zo fijn dat eten lukte. En zo fijn dat de juffen het goed oppakken en kind niet gedwongen hebben. Zelf heb ik ook een paar keer m'n tranen maar net in kunnen houden, wat een emotionele achtbaan is dit
Na het hele gebeuren thuis kwamen de tranen bij kindlief wel en het is nog steeds niet stil, maar kindlief heeft het doorstaan, nu de nacht maar weer door zien te komen.
Na het hele gebeuren thuis kwamen de tranen bij kindlief wel en het is nog steeds niet stil, maar kindlief heeft het doorstaan, nu de nacht maar weer door zien te komen.
woensdag 17 december 2014 om 23:48
Mijn hart breekt oprecht bij dit topic. Wat onnoemelijk zwaar en wat doe jij ontzetend hard je best voor je kind. Ik kon het niet lezen zonder te reageren, maar iets zeggen wat recht doet aan deze ellende kan ik ook niet. Volgens mij doe je het fantastisch, hoe zwaar je het ook hebt. Ik hoop dat het opklaart binnenkort, dat kind heelt, en dat het lichter wordt voor jullie.
donderdag 18 december 2014 om 00:45
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar hoop voor jullie dat de zon weer zo snel mogelijk gaat schijnen.
En wat anderen ook zeggen, ik geloof er ook in dat het 'goed' is dat kind de uitbarstingen heeft, want dan komt het eruit en kropt kind het niet in zijn/haar uppie op. En dat laat ook zien dat kind zich veilig voelt bij jullie.
Een hele dikke knuffel en ik hoop dat de kerstvakantie voor jullie allemaal wat rust gaat bieden
En wat anderen ook zeggen, ik geloof er ook in dat het 'goed' is dat kind de uitbarstingen heeft, want dan komt het eruit en kropt kind het niet in zijn/haar uppie op. En dat laat ook zien dat kind zich veilig voelt bij jullie.
Een hele dikke knuffel en ik hoop dat de kerstvakantie voor jullie allemaal wat rust gaat bieden
