Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
zondag 14 december 2014 om 19:08
quote:Stroopwafelcake schreef op 14 december 2014 @ 18:53:
@reisa1978 ik heb je een pb gestuurd.
Volgens de paar mensen die het weten kom ik heel onbuigzaam en sterk over en straal ik heel veel rust uit, in elk geval zolang ik bij de kinderen ben. Heel herkenbaar. Ik was de rust zelve als dochter in de buurt was, en zodra ze sliep kon ik het wel uitgillen en -kotsen. Dat is later vanzelf beter geworden, naarmate dochter er beter over kon praten.quote:Ik denk dat we het niet zonder hulp kunnen, daarvoor lijkt het me te heftig voor ons kind. Of vergis ik me daarin en neemt deze heftigheid 'vanzelf' af? Op dit moment gaat het gewoon niet goed. Kind is angstig, slaapt slecht, heeft nachtmerries, eet slecht en valt af. Ik weet niet zo goed hoe we zonder hulp in te schakelen e.e.a weer 'goed' moeten krijgen. Ik heb ook erg het gevoel dat kind nog steeds aan bescherming doet, lang niet alles verteld van wat er gebeurd is. Uiteindelijk is het uitgekomen, doordat kindlief aangaf niet meer daarheen te willen omdat het zoveel pijn had, wat en hoe we weten het niet precies. Er komen wel flarden langs, opmerkingen, aanwijzingen, kleine stukjes informatie, maar helemaal duidelijk is het niet. En ik kan alleen maar denken wat heb je dat kleintje allemaal laten doorstaan?
Ik denk ook niet dat jullie zonder hulp kunnen, en ik wilde met mijn verhaal ook zeker niet de indruk wekken dat jullie dat zouden moeten proberen. Bij ons liep het per ongeluk zo. Ik denk trouwens niet dat je moet proberen om in detail te achterhalen wat er allemaal precies gebeurd is. Als je kind dat wil vertellen is het okee, als hij/zij daar nog niet aan toe is is het ook goed. Hier kwamen de verhalen ook pas later. En ik denk eigenlijk stiekem dat het beter is als die verhalen worden gedaan bij een hulpverlener dan bij jou, want je wordt er echt misselijk van hoor, als je dat hoort en dat kan voor je kind ook weer belastend zijn (schuldgevoel). Nogmaals, bij ons liep het nou eenmaal zo en gelukkig kan ik wel wat hebben, maar ideaal was het natuurlijk niet.
En over schuldgevoel gesproken: dat heb ik ook heel erg gehad. Maar mijn dochter zegt nu zelf dat ik het uiteindelijk allemaal ook niet van te voren kon weten, en dat ik heb gedaan wat ik kon toen het eenmaal uitkwam. En ik heb er in ieder geval wel voor gezorgd dat ze zich veilig genoeg voelde om het te vertellen, dat is ook wat waard.
@reisa1978 ik heb je een pb gestuurd.
Volgens de paar mensen die het weten kom ik heel onbuigzaam en sterk over en straal ik heel veel rust uit, in elk geval zolang ik bij de kinderen ben. Heel herkenbaar. Ik was de rust zelve als dochter in de buurt was, en zodra ze sliep kon ik het wel uitgillen en -kotsen. Dat is later vanzelf beter geworden, naarmate dochter er beter over kon praten.quote:Ik denk dat we het niet zonder hulp kunnen, daarvoor lijkt het me te heftig voor ons kind. Of vergis ik me daarin en neemt deze heftigheid 'vanzelf' af? Op dit moment gaat het gewoon niet goed. Kind is angstig, slaapt slecht, heeft nachtmerries, eet slecht en valt af. Ik weet niet zo goed hoe we zonder hulp in te schakelen e.e.a weer 'goed' moeten krijgen. Ik heb ook erg het gevoel dat kind nog steeds aan bescherming doet, lang niet alles verteld van wat er gebeurd is. Uiteindelijk is het uitgekomen, doordat kindlief aangaf niet meer daarheen te willen omdat het zoveel pijn had, wat en hoe we weten het niet precies. Er komen wel flarden langs, opmerkingen, aanwijzingen, kleine stukjes informatie, maar helemaal duidelijk is het niet. En ik kan alleen maar denken wat heb je dat kleintje allemaal laten doorstaan?
Ik denk ook niet dat jullie zonder hulp kunnen, en ik wilde met mijn verhaal ook zeker niet de indruk wekken dat jullie dat zouden moeten proberen. Bij ons liep het per ongeluk zo. Ik denk trouwens niet dat je moet proberen om in detail te achterhalen wat er allemaal precies gebeurd is. Als je kind dat wil vertellen is het okee, als hij/zij daar nog niet aan toe is is het ook goed. Hier kwamen de verhalen ook pas later. En ik denk eigenlijk stiekem dat het beter is als die verhalen worden gedaan bij een hulpverlener dan bij jou, want je wordt er echt misselijk van hoor, als je dat hoort en dat kan voor je kind ook weer belastend zijn (schuldgevoel). Nogmaals, bij ons liep het nou eenmaal zo en gelukkig kan ik wel wat hebben, maar ideaal was het natuurlijk niet.
En over schuldgevoel gesproken: dat heb ik ook heel erg gehad. Maar mijn dochter zegt nu zelf dat ik het uiteindelijk allemaal ook niet van te voren kon weten, en dat ik heb gedaan wat ik kon toen het eenmaal uitkwam. En ik heb er in ieder geval wel voor gezorgd dat ze zich veilig genoeg voelde om het te vertellen, dat is ook wat waard.
zondag 14 december 2014 om 19:35
Dat schuldgevoel vind ik vreselijk. Ik denk echt dat ik het had moeten zien. Kindlief was nig echt een klein droppie uit wat ik nu kan terughalen en ik heb alles aan andere oorzaken opgehangen, maar dit dus niet gezien. Ik kan het wel proberen nu zo goed mogelijk te doen en dat zal ik ook doen, met alles wat in mijn macht ligt, maar ik kan het nooit meer terugdraaien.
Mijn maag draait om bij alles wat kind erover zegt. Gelukkig kan ik niet spugen (zelfs bij een goede buikgriep en in mijn zwangerschappen doet/deed ik niet aan kotsen ), maar dat misselijk en naar worden is heel erg herkenbaar. Ik probeer neutraal te reageren, slik tranen weg, haal een keer of meer diep adem om mijn stem onder controle te kunnen houden, maar het komt verwoestend binnen. Mijn kindje.. Ik begrijp niets van dit soort zieke mensen.
Mijn maag draait om bij alles wat kind erover zegt. Gelukkig kan ik niet spugen (zelfs bij een goede buikgriep en in mijn zwangerschappen doet/deed ik niet aan kotsen ), maar dat misselijk en naar worden is heel erg herkenbaar. Ik probeer neutraal te reageren, slik tranen weg, haal een keer of meer diep adem om mijn stem onder controle te kunnen houden, maar het komt verwoestend binnen. Mijn kindje.. Ik begrijp niets van dit soort zieke mensen.
zondag 14 december 2014 om 19:43
zondag 14 december 2014 om 20:34
Lieve Stroopwafel,
Ik heb nog even na zitten denken over jullie kerstvakantie. Misschien kunnen jullie de verwachting loslaten dat het twee weken lang met zijn vieren gezellig zou moeten zijn, voor kind. Jij en je man hebben dat nu even niet in huis. Het zij zo. Jammer dat hij je nu verwijt dat jij teveel meebeweegt met kinds 'grillen' en niet mee 'kan' naar het eerste oudergesprek maar dat klinkt (excuses voor de generalisatie) heel erg mannelijk. Alsof hij het eigenlijk niet wil weten weten of kan accepteren. Een beetje zon houding van ' als we maar normaal doen gaat het heus wel over' . Ontkennen is ook een vorm van rouwen en ik denk/hoop dat je man uiteindelijk ook wel bij zijn gevoel komt of in ieder geval accepteert dat het is wat het is.
Maar kunnen jullie in je vakantie ook een beetje splitsen? Dat geeft misschien ook wat lucht en het is ook fijn om al je aandacht aan een kind te kunnen geven. Dus jij een dag op pad met oudste en man met jongste een leuk uitje. En dan na een paar dagen weer apart andersom.
Ik heb nog even na zitten denken over jullie kerstvakantie. Misschien kunnen jullie de verwachting loslaten dat het twee weken lang met zijn vieren gezellig zou moeten zijn, voor kind. Jij en je man hebben dat nu even niet in huis. Het zij zo. Jammer dat hij je nu verwijt dat jij teveel meebeweegt met kinds 'grillen' en niet mee 'kan' naar het eerste oudergesprek maar dat klinkt (excuses voor de generalisatie) heel erg mannelijk. Alsof hij het eigenlijk niet wil weten weten of kan accepteren. Een beetje zon houding van ' als we maar normaal doen gaat het heus wel over' . Ontkennen is ook een vorm van rouwen en ik denk/hoop dat je man uiteindelijk ook wel bij zijn gevoel komt of in ieder geval accepteert dat het is wat het is.
Maar kunnen jullie in je vakantie ook een beetje splitsen? Dat geeft misschien ook wat lucht en het is ook fijn om al je aandacht aan een kind te kunnen geven. Dus jij een dag op pad met oudste en man met jongste een leuk uitje. En dan na een paar dagen weer apart andersom.
zondag 14 december 2014 om 20:55
Voelspriet wat jij beschrijft is inderdaad wat ik denk te zien bij kindlief. Er is geen controle meer op de emotie, alles komt eruit. Het maakt dat ik heel erg het gevoel heb alle signalen gemist te hebben, hoe doet zo'n kleintje dat dan alles binnenhouden? Het lijkt nu alsof kind ontploft. Soms letterlijk in hele erge enorme woede of verdriet, soms ook gewoon in emotie. Daarstraks bij het naar bed brengen kon kindlief alleen maar trillen en uiteindelijk fluisteren of ik alsjeblieft niet weg wilde gaan. Man zegt dan dat het echt wel goedkomt en dat we gewoon beneden zijn, maar ik kan kindlief zo niet zomaar achterlaten. Eindconclusie is nu dat ik bij kind ben blijven zitten tot kindlief sliep en man nu boos is dat ik niet gewoon mee naar beneden ben gekomen en zelf is gaan slapen.
Ik denk wel da je gelijk hebt dat het een kwestie is van 'als we normaal doen gaat het wel over', man gaat met alle tegenslag in het leven zo om eigenlijk. En meestal kan ik zijn 'nuchterheid' wel waarderen, maar ik ben hierin niet nuchter, totaal niet zelfs, dit is mijn kindje.
Ik heb ons oudste kind beloofd in de vakantie een dagje samen door te brengen, oudste heet duidelijke behoefte aan even alleentijd en daar natuurlijk ook gewoon nog recht op.
Ik denk wel da je gelijk hebt dat het een kwestie is van 'als we normaal doen gaat het wel over', man gaat met alle tegenslag in het leven zo om eigenlijk. En meestal kan ik zijn 'nuchterheid' wel waarderen, maar ik ben hierin niet nuchter, totaal niet zelfs, dit is mijn kindje.
Ik heb ons oudste kind beloofd in de vakantie een dagje samen door te brengen, oudste heet duidelijke behoefte aan even alleentijd en daar natuurlijk ook gewoon nog recht op.
zondag 14 december 2014 om 21:08
Het lijkt me voor jou vreselijk om te zien, maar van een afstandje denk ik dat het heel goed is dat kind nu ontploft van de emoties. Dan is alles er maar uit. Wat moet het zich veilig voelen bij jou dat het dat durft te doen!
Idee om met je man te bespreken: misschien heeft kindlief jullie beide strategieën nodig (als jullie elkaars strategie kunnen accepteren). Dus jouw zorg en aandacht en meebuigen op de momenten dat jij met kind bent. En de nuchterheid en het gewoon doen van man als hij met kind is. Dan is het vooral van belang dat jullie de strijd loslaten.
En trouwens eens met kerol. Ik heb heel veel bewondering voor je!
Idee om met je man te bespreken: misschien heeft kindlief jullie beide strategieën nodig (als jullie elkaars strategie kunnen accepteren). Dus jouw zorg en aandacht en meebuigen op de momenten dat jij met kind bent. En de nuchterheid en het gewoon doen van man als hij met kind is. Dan is het vooral van belang dat jullie de strijd loslaten.
En trouwens eens met kerol. Ik heb heel veel bewondering voor je!
Het is zoals het is
zondag 14 december 2014 om 21:14
Dat gevoel heb ik ook reisa dat kindlief de veiligheid nodig heeft. Het lijkt me ook dat kind zich vreselijk alleen gevoeld moet hebben en ik wil dat kindlief echt heel erg duidelijk merkt dat we er echt zijn. Dat we alles zullen doen om kind wel veilig te laten zijn.
Man vind dat we juist moeten laten zien dat er absoluut niets veranderd is, maar eerlijk ik denk dat het wel degelijk veranderd is. We weten nu iets waar we mee om moeten leren gaan, kind maar wij ook. We moeten dit overwinnen, maar er is wel echt iets veranderd. Op zijn minst mijn wereldbeeld is wel nog een stuk grauwer geworden en ook voor kind is het ook niet meer de wereld die het had moeten zijn, die wij dachten ons kind te kunnen bieden.
Man vind dat we juist moeten laten zien dat er absoluut niets veranderd is, maar eerlijk ik denk dat het wel degelijk veranderd is. We weten nu iets waar we mee om moeten leren gaan, kind maar wij ook. We moeten dit overwinnen, maar er is wel echt iets veranderd. Op zijn minst mijn wereldbeeld is wel nog een stuk grauwer geworden en ook voor kind is het ook niet meer de wereld die het had moeten zijn, die wij dachten ons kind te kunnen bieden.
zondag 14 december 2014 om 21:26
maandag 15 december 2014 om 09:09
Kindlief net weer met hangende schoudertjes en een gezichtje op huilen op school achtergelaten. Ik heb dan echt een steen op mijn maag, toen de kinderen peutertjes of kleutertjes waren die net op school begonnen en het nog niet leuk vonden had ik dat altijd al, maar nu is het ook niet eens een kwestie van wennen.
De boodschappen zijn binnen en mijn werkmail is opgestart en ik weet gewoon niet waar te beginnen, enige dat ik wil is kindlief ophalen
De boodschappen zijn binnen en mijn werkmail is opgestart en ik weet gewoon niet waar te beginnen, enige dat ik wil is kindlief ophalen
maandag 15 december 2014 om 10:27
Lieve stroopwafelcake,
Ik heb je topic bijgelezen....zo heftig
Ik lees veel je twijfels en je schuldgevoel, maar zoals je het hier beschrijft doe je het echt goed. Dit is een proces waar jullie in zitten, eerst is alles heftig, overweldigend, je verdrinkt, je voelt je machteloos, gefrustreerd, verdrietig, angstig, alles door elkaar. Alleen maar goed om dat er nu uit te laten komen en er te laten zijn zonder dat je er per se iets mee moet, ook bij je kind. Ik denk dat het een goed teken is dat de emoties eruit komen bij kind. Dat is heftig en zo verdrietig, maar nu kan het, en kind maakt daar gebruik van, het voelt zich veilig genoeg om het inhouden een beetje los te laten. Volg zijn/haar tempo hierin en blijft liefde geven.
Jammer dat je man lijkt af te haken bij therapie. Het is denk ik belangrijk dat jullie een manier vinden om wel met elkaar te communiceren. Misschien dat hij eens in de twee weken meegaat? Misschien heeft de therapeut hier ook ideeën over. Dat mailen was ook een goed idee van jou voor nu. Wat Youk hierboven schrijft is ook een goed aandachtspunt.
Besef ook wel dat jullie hier nog niet zo lang in zitten, dat dingen nu misschien niet 'perfect' lopen geeft niet. Er is niet altijd een 'juiste' handeling. Gun jezelf, je kind, je gezin de tijd om weer even een weg te vinden. De grond is onder jullie vandaan getrokken, je moet eerst even met je benen op de grond kunnen staan om weer vooruit te kunnen lopen. Dat heeft wat tijd nodig. Je doet het echt goed. Hoe gaat het met jullie oudste?
Ik wens jullie heel veel kracht en liefde toe
Ik heb je topic bijgelezen....zo heftig
Ik lees veel je twijfels en je schuldgevoel, maar zoals je het hier beschrijft doe je het echt goed. Dit is een proces waar jullie in zitten, eerst is alles heftig, overweldigend, je verdrinkt, je voelt je machteloos, gefrustreerd, verdrietig, angstig, alles door elkaar. Alleen maar goed om dat er nu uit te laten komen en er te laten zijn zonder dat je er per se iets mee moet, ook bij je kind. Ik denk dat het een goed teken is dat de emoties eruit komen bij kind. Dat is heftig en zo verdrietig, maar nu kan het, en kind maakt daar gebruik van, het voelt zich veilig genoeg om het inhouden een beetje los te laten. Volg zijn/haar tempo hierin en blijft liefde geven.
Jammer dat je man lijkt af te haken bij therapie. Het is denk ik belangrijk dat jullie een manier vinden om wel met elkaar te communiceren. Misschien dat hij eens in de twee weken meegaat? Misschien heeft de therapeut hier ook ideeën over. Dat mailen was ook een goed idee van jou voor nu. Wat Youk hierboven schrijft is ook een goed aandachtspunt.
Besef ook wel dat jullie hier nog niet zo lang in zitten, dat dingen nu misschien niet 'perfect' lopen geeft niet. Er is niet altijd een 'juiste' handeling. Gun jezelf, je kind, je gezin de tijd om weer even een weg te vinden. De grond is onder jullie vandaan getrokken, je moet eerst even met je benen op de grond kunnen staan om weer vooruit te kunnen lopen. Dat heeft wat tijd nodig. Je doet het echt goed. Hoe gaat het met jullie oudste?
Ik wens jullie heel veel kracht en liefde toe
maandag 15 december 2014 om 10:33
quote:Stroopwafelcake schreef op 14 december 2014 @ 19:35:
Dat schuldgevoel vind ik vreselijk. Ik denk echt dat ik het had moeten zien. Kindlief was nig echt een klein droppie uit wat ik nu kan terughalen en ik heb alles aan andere oorzaken opgehangen, maar dit dus niet gezien. Ik kan het wel proberen nu zo goed mogelijk te doen en dat zal ik ook doen, met alles wat in mijn macht ligt, maar ik kan het nooit meer terugdraaien.
Mijn maag draait om bij alles wat kind erover zegt. Gelukkig kan ik niet spugen (zelfs bij een goede buikgriep en in mijn zwangerschappen doet/deed ik niet aan kotsen ), maar dat misselijk en naar worden is heel erg herkenbaar. Ik probeer neutraal te reageren, slik tranen weg, haal een keer of meer diep adem om mijn stem onder controle te kunnen houden, maar het komt verwoestend binnen. Mijn kindje.. Ik begrijp niets van dit soort zieke mensen.
Je kon het niet weten.
Net als dat je nu kind probeert te overtuigen van het feit dat het niet zijn/haar schuld was, was het ook niet jouw schuld. Je hebt het niet kunnen zien en dat is enkel en geheel de schuld van de dader.
Dat schuldgevoel vind ik vreselijk. Ik denk echt dat ik het had moeten zien. Kindlief was nig echt een klein droppie uit wat ik nu kan terughalen en ik heb alles aan andere oorzaken opgehangen, maar dit dus niet gezien. Ik kan het wel proberen nu zo goed mogelijk te doen en dat zal ik ook doen, met alles wat in mijn macht ligt, maar ik kan het nooit meer terugdraaien.
Mijn maag draait om bij alles wat kind erover zegt. Gelukkig kan ik niet spugen (zelfs bij een goede buikgriep en in mijn zwangerschappen doet/deed ik niet aan kotsen ), maar dat misselijk en naar worden is heel erg herkenbaar. Ik probeer neutraal te reageren, slik tranen weg, haal een keer of meer diep adem om mijn stem onder controle te kunnen houden, maar het komt verwoestend binnen. Mijn kindje.. Ik begrijp niets van dit soort zieke mensen.
Je kon het niet weten.
Net als dat je nu kind probeert te overtuigen van het feit dat het niet zijn/haar schuld was, was het ook niet jouw schuld. Je hebt het niet kunnen zien en dat is enkel en geheel de schuld van de dader.
maandag 15 december 2014 om 10:42
quote:Stroopwafelcake schreef op 15 december 2014 @ 09:09:
Kindlief net weer met hangende schoudertjes en een gezichtje op huilen op school achtergelaten. Ik heb dan echt een steen op mijn maag, toen de kinderen peutertjes of kleutertjes waren die net op school begonnen en het nog niet leuk vonden had ik dat altijd al, maar nu is het ook niet eens een kwestie van wennen.
De boodschappen zijn binnen en mijn werkmail is opgestart en ik weet gewoon niet waar te beginnen, enige dat ik wil is kindlief ophalen
Ach lieve vrouw toch wat kan ik me je gevoel en verdriet goed voorstellen! Wat een zware tijd maken jullie met zijn allen door. Ik heb het hele topic gelezen en vind dat je het super doet! Echt, je kindje kan zich geen betere moeder wensen. Het voelt zich veilig genoeg om zijn/haar gevoelens te laten zien, en al is dat volgens jou nog mondjesmaat, het kind doet het toch maar! Naarmate de tijd verstrijkt en je die veiligheid blijft bieden, zal het wellicht meer gaan vertellen of laten zien. Laat dat er maar uitkomen, het moet eruit! Het is allemaal verwerking en hoe eerder dat eruit kan, hoe beter het is, dan kan het niet langer gaan zitten broeien en groeien van binnen. Ik begrijp helemaal je gevoel dat je je kind liefst meteen weer mee naar huis neemt van school, maar ook daar zijn ze op de hoogte en ik neem aan dat de juf er op adequate wijze mee omgaat. Een lieve juf of meester is voor een kind ook een stuk veiligheid buitenshuis.
Zelf ben ik als kind gepest, en ik realiseer me heel goed dat dat nog wat anders is dan wat jouw kind is overkomen. Maar ik durfde er dus niet over te praten thuis, voelde me zó onveilig en alleen. Jouw kind hoeft het niet alleen te doen, en dat is goud waard. Tijd heelt alle wonden zegt men, en ik denk zeker dat daar een kern van waarheid in zit. Het is nog vers allemaal, geef het de tijd, neem de ruimte ook voor jezelf om jouw verdriet en woede eruit te gooien, te praten, te huilen, en probeer er samen met je man een manier in te vinden om hier samen goed mee om te gaan. Dat lijkt me ook niet makkelijk.
Ik wens jullie alle goeds en veel sterkte in deze klote periode!
Kindlief net weer met hangende schoudertjes en een gezichtje op huilen op school achtergelaten. Ik heb dan echt een steen op mijn maag, toen de kinderen peutertjes of kleutertjes waren die net op school begonnen en het nog niet leuk vonden had ik dat altijd al, maar nu is het ook niet eens een kwestie van wennen.
De boodschappen zijn binnen en mijn werkmail is opgestart en ik weet gewoon niet waar te beginnen, enige dat ik wil is kindlief ophalen
Ach lieve vrouw toch wat kan ik me je gevoel en verdriet goed voorstellen! Wat een zware tijd maken jullie met zijn allen door. Ik heb het hele topic gelezen en vind dat je het super doet! Echt, je kindje kan zich geen betere moeder wensen. Het voelt zich veilig genoeg om zijn/haar gevoelens te laten zien, en al is dat volgens jou nog mondjesmaat, het kind doet het toch maar! Naarmate de tijd verstrijkt en je die veiligheid blijft bieden, zal het wellicht meer gaan vertellen of laten zien. Laat dat er maar uitkomen, het moet eruit! Het is allemaal verwerking en hoe eerder dat eruit kan, hoe beter het is, dan kan het niet langer gaan zitten broeien en groeien van binnen. Ik begrijp helemaal je gevoel dat je je kind liefst meteen weer mee naar huis neemt van school, maar ook daar zijn ze op de hoogte en ik neem aan dat de juf er op adequate wijze mee omgaat. Een lieve juf of meester is voor een kind ook een stuk veiligheid buitenshuis.
Zelf ben ik als kind gepest, en ik realiseer me heel goed dat dat nog wat anders is dan wat jouw kind is overkomen. Maar ik durfde er dus niet over te praten thuis, voelde me zó onveilig en alleen. Jouw kind hoeft het niet alleen te doen, en dat is goud waard. Tijd heelt alle wonden zegt men, en ik denk zeker dat daar een kern van waarheid in zit. Het is nog vers allemaal, geef het de tijd, neem de ruimte ook voor jezelf om jouw verdriet en woede eruit te gooien, te praten, te huilen, en probeer er samen met je man een manier in te vinden om hier samen goed mee om te gaan. Dat lijkt me ook niet makkelijk.
Ik wens jullie alle goeds en veel sterkte in deze klote periode!
maandag 15 december 2014 om 11:29
Je doet het super Stroopwafelcake
Meer kun je ook echt niet doen, de wereld is nou eenmaal wat het is.
Vol met afgrijselijke mensen, gelukkig is jullie dochter wel in een veilig nest beland en vanuit daar probeer je haar zo goed mogelijk te beschermen maar dat is dus niet altijd mogelijk omdat er ook een wereld buiten het veilige nest bestaat.
Jullie zitten nu midden in het proces, maar de basis van het veilige nest is er en vanuit daar doe jij wat in je macht staat om haar het vertrouwen terug te geven.
Meer kun je ook echt niet doen, de wereld is nou eenmaal wat het is.
Vol met afgrijselijke mensen, gelukkig is jullie dochter wel in een veilig nest beland en vanuit daar probeer je haar zo goed mogelijk te beschermen maar dat is dus niet altijd mogelijk omdat er ook een wereld buiten het veilige nest bestaat.
Jullie zitten nu midden in het proces, maar de basis van het veilige nest is er en vanuit daar doe jij wat in je macht staat om haar het vertrouwen terug te geven.
Girls compete with each other, women empower one another
maandag 15 december 2014 om 11:43
Daar zit een stukje van mijn eigen 'ik' onder denk ik. Faalangstig en perfectionistisch. De twijfel over of wat ik doe goed is en goed genoeg zal zijn het enorme gevoel te hebben gefaald zitten heel diep.
De juf is zeker een stukje veiligheid buitenshuis. Vooral de juf van woe/do/vrij, de ma/di-juf is ook lief, maar daar heeft kindlief wel meer moeite mee. Die is ook erg van het principe 'ze maar wat er is, wat ik kan het niet aan je neus zien' en dat snap ik best, maar dat kan ons kind nu gewoon niet. De andere juf ziet het vaak letterlijk wel aan het koppie en speelt in op wat ze ziet, niet zozeer op wat ze hoort. Juf twee is ook iets ouder, gewoon meer ervaring en zelf kinderen, dat lijkt ook wel mee te spelen. Kindlief voelt zich bij haar in elk geval veiliger, zo veilig dat kind vrijdag aan durfde te geven de school niet uit te durven tussen de middag voor de overblijf. Dat vond ik echt wel een prestatie en ik ben dan zo dankbaar dat de juf dat oppakt.
Ik ga u maar naar school, kijken of kindlief de ochtend een beetje is doorgekomen. Dank voor de 's weten wat we niet helemaal alleen staan helpt mij wel wat.
De juf is zeker een stukje veiligheid buitenshuis. Vooral de juf van woe/do/vrij, de ma/di-juf is ook lief, maar daar heeft kindlief wel meer moeite mee. Die is ook erg van het principe 'ze maar wat er is, wat ik kan het niet aan je neus zien' en dat snap ik best, maar dat kan ons kind nu gewoon niet. De andere juf ziet het vaak letterlijk wel aan het koppie en speelt in op wat ze ziet, niet zozeer op wat ze hoort. Juf twee is ook iets ouder, gewoon meer ervaring en zelf kinderen, dat lijkt ook wel mee te spelen. Kindlief voelt zich bij haar in elk geval veiliger, zo veilig dat kind vrijdag aan durfde te geven de school niet uit te durven tussen de middag voor de overblijf. Dat vond ik echt wel een prestatie en ik ben dan zo dankbaar dat de juf dat oppakt.
Ik ga u maar naar school, kijken of kindlief de ochtend een beetje is doorgekomen. Dank voor de 's weten wat we niet helemaal alleen staan helpt mij wel wat.
maandag 15 december 2014 om 20:07
Ik kan me de strategie van je man wel voorstellen hoor. Voor mijn dochter werkte die zelfs het beste, en ik paste hem zelf ook toe. Er was niks veranderd, dochter was niet veranderd, opa was een ouwe zielepoot maar dat was haar probleem uiteindelijk niet. Dochter werd daar echt erg blij van.
Maar voor jouw kind werkt die strategie blijkbaar niet altijd, en het zou toch wel heel fijn zijn voor je kind als er ook ruimte is voor hets (ik hou het geslacht maar even in het midden) behoefte aan bibberen, uithuilen en troost zoeken. En dan moet je man wat mij betreft gewoon accepteren dat jij aan die behoefte voldoet, en daar geen strijd over maken. Want die strijd, hoe mild ook, zal je kind toch weer op zichzelf betrekken.
Is de dader trouwens familie van je man? Want dat kan ook een complicerende factor zijn in zijn acceptatieproces, dat heb ik toen maar al te goed gezien. Noem het een loyaliteitsconflict... voor buitenstaanders heel onterecht maar daarom nog niet zo maar weg te poetsen.
Maar voor jouw kind werkt die strategie blijkbaar niet altijd, en het zou toch wel heel fijn zijn voor je kind als er ook ruimte is voor hets (ik hou het geslacht maar even in het midden) behoefte aan bibberen, uithuilen en troost zoeken. En dan moet je man wat mij betreft gewoon accepteren dat jij aan die behoefte voldoet, en daar geen strijd over maken. Want die strijd, hoe mild ook, zal je kind toch weer op zichzelf betrekken.
Is de dader trouwens familie van je man? Want dat kan ook een complicerende factor zijn in zijn acceptatieproces, dat heb ik toen maar al te goed gezien. Noem het een loyaliteitsconflict... voor buitenstaanders heel onterecht maar daarom nog niet zo maar weg te poetsen.
maandag 15 december 2014 om 20:27
Ik snap het op zich ook wel, ik kan het alleen niet. Ik hou kind echt wel voor dat het voor ons nog steeds hetzelfde kind is, dat er niets aan kindief veranderd is. Ik kan alleen de behoefte aan veiligheid niet negeren.
De dader is familie van mij, maar man heeft wel een sterkere band met de dader dan dat ik heb. Mijn band zit veel meer bij de partner van de dader. Er is zeker een soort loyaliteitsconflict en ook het niet kunnen accepteren dat we het dus niet gezien hebben. Dat speelt bij hem misschien nog wel meer dan bij mij.
Een dapper droppie is het zeker Youk, kindlief is helemaal op, maar toch weer een dag doorgekomen. Vandaag was niet goed gegaan op school. Ruzie met groepsgenootjes, een boze juf en een ongelukje. Kindlief was dan ook behoorlijk verdrietig bij thuiskomst. Eigenlijk hoop ik dat de kerstvakantie rust gaat geven. Hoe erg ik er zelf ook tegenop zie, misschien is het uiteindelijk wel goed voor kindlief.
De dader is familie van mij, maar man heeft wel een sterkere band met de dader dan dat ik heb. Mijn band zit veel meer bij de partner van de dader. Er is zeker een soort loyaliteitsconflict en ook het niet kunnen accepteren dat we het dus niet gezien hebben. Dat speelt bij hem misschien nog wel meer dan bij mij.
Een dapper droppie is het zeker Youk, kindlief is helemaal op, maar toch weer een dag doorgekomen. Vandaag was niet goed gegaan op school. Ruzie met groepsgenootjes, een boze juf en een ongelukje. Kindlief was dan ook behoorlijk verdrietig bij thuiskomst. Eigenlijk hoop ik dat de kerstvakantie rust gaat geven. Hoe erg ik er zelf ook tegenop zie, misschien is het uiteindelijk wel goed voor kindlief.
