Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
vrijdag 9 januari 2015 om 19:31
Stroop,bekijk het zo, er zit tenminste al wat eten in het kind en ik denk dat het al flink wat meer calorieën zijn dan voorheen met die bijvoeding, dus dat is winst!
Jullie staan aan een lang proces van 2 stappen vooruit en een stap achteruit. Het wordt beter, heel langzaamaan, en probeer daarom dan ook te kijken naar de winstmomenten. Elk uur meer geslapen en elke hap erbij = winst. Kind (en de rest van het gezin) moet goed aansterken en in deze donkere tijden is het soms zoeken naar de kleine lichtpuntjes, maar ze zijn er heus wel.
Jullie staan aan een lang proces van 2 stappen vooruit en een stap achteruit. Het wordt beter, heel langzaamaan, en probeer daarom dan ook te kijken naar de winstmomenten. Elk uur meer geslapen en elke hap erbij = winst. Kind (en de rest van het gezin) moet goed aansterken en in deze donkere tijden is het soms zoeken naar de kleine lichtpuntjes, maar ze zijn er heus wel.
vrijdag 9 januari 2015 om 23:01
Kindlief moest vandaag inderdaad naar de therapeut, maar die heeft de sessie vroegtijdig afgebroken. Kindlief kwam uit school met verhoging en na overleg met de kinderarts mochten we e.e.a aankijken zolang de temperatuur onder de 38,5 bleef, daarboven moesten we komen. We zijn wel naar therapie gegaan, maar het ging echt niet. Kindlief heeft nog steeds verhoging. We hebben een wekadvies gekregen en als het morgenochtend nog zo is wil de kinderarts dat kindlief gezien wordt. Hoe fijn ik het ook vind dat we thuis mogen slapen, zo eng vind ik het ook. Een arts die het zorgelijk genoeg vind om in het weekend te beoordelen vind ik eng . Kindlief ligt naast mijn bed en ik ga proberen ook iets van slaap te pakken. De wekker staat om de twee uur en ik kan alleen maar duimen dat kindlief opknapt vannacht .
zaterdag 10 januari 2015 om 00:55
quote:Stroopwafelcake schreef op 09 januari 2015 @ 23:01:
Kindlief moest vandaag inderdaad naar de therapeut, maar die heeft de sessie vroegtijdig afgebroken. Kindlief kwam uit school met verhoging en na overleg met de kinderarts mochten we e.e.a aankijken zolang de temperatuur onder de 38,5 bleef, daarboven moesten we komen. We zijn wel naar therapie gegaan, maar het ging echt niet. Kindlief heeft nog steeds verhoging. We hebben een wekadvies gekregen en als het morgenochtend nog zo is wil de kinderarts dat kindlief gezien wordt. Hoe fijn ik het ook vind dat we thuis mogen slapen, zo eng vind ik het ook. Een arts die het zorgelijk genoeg vind om in het weekend te beoordelen vind ik eng . Kindlief ligt naast mijn bed en ik ga proberen ook iets van slaap te pakken. De wekker staat om de twee uur en ik kan alleen maar duimen dat kindlief opknapt vannacht .
Probeer het zo te bekijken; als er iets is, dan is er onmiddellijk hulp, zijn ze er op tijd bij en heb je veel minder gedoe dan dingen hun beloop te laten en pappen en nathouden en achteraf met de zooi te zitten. Fijn dat die man er bovenop zit, het is ook bedoeld als je een stukje vertrouwen te geven dat hij zijn uiterste best voor jullie doet.
Ik weet dat ik in mijn posts nogal door zeur om dingen zo veel mogelijk van de andere kant te bekijken, als je het vervelend vindt dan moet je het zeggen. Ik bedoel het alleen goed en ik probeer je ook de lichtere kant van dingen te laten zien, vooral omdat alles momenteel zo zwaar valt voor jullie. In mijn optiek geeft het weer wat meer perspectief (en ademruimte) waardoor het gewicht op jouw schouders wat minder zwaar valt. Heeft mij geholpen toen ik heel erg in de shit, ik hoop dat je er ook wat aan hebt
.
Ik hoop dat jouw kind snel opknapt (en de rest van het gezin ook).
Kindlief moest vandaag inderdaad naar de therapeut, maar die heeft de sessie vroegtijdig afgebroken. Kindlief kwam uit school met verhoging en na overleg met de kinderarts mochten we e.e.a aankijken zolang de temperatuur onder de 38,5 bleef, daarboven moesten we komen. We zijn wel naar therapie gegaan, maar het ging echt niet. Kindlief heeft nog steeds verhoging. We hebben een wekadvies gekregen en als het morgenochtend nog zo is wil de kinderarts dat kindlief gezien wordt. Hoe fijn ik het ook vind dat we thuis mogen slapen, zo eng vind ik het ook. Een arts die het zorgelijk genoeg vind om in het weekend te beoordelen vind ik eng . Kindlief ligt naast mijn bed en ik ga proberen ook iets van slaap te pakken. De wekker staat om de twee uur en ik kan alleen maar duimen dat kindlief opknapt vannacht .
Probeer het zo te bekijken; als er iets is, dan is er onmiddellijk hulp, zijn ze er op tijd bij en heb je veel minder gedoe dan dingen hun beloop te laten en pappen en nathouden en achteraf met de zooi te zitten. Fijn dat die man er bovenop zit, het is ook bedoeld als je een stukje vertrouwen te geven dat hij zijn uiterste best voor jullie doet.
Ik weet dat ik in mijn posts nogal door zeur om dingen zo veel mogelijk van de andere kant te bekijken, als je het vervelend vindt dan moet je het zeggen. Ik bedoel het alleen goed en ik probeer je ook de lichtere kant van dingen te laten zien, vooral omdat alles momenteel zo zwaar valt voor jullie. In mijn optiek geeft het weer wat meer perspectief (en ademruimte) waardoor het gewicht op jouw schouders wat minder zwaar valt. Heeft mij geholpen toen ik heel erg in de shit, ik hoop dat je er ook wat aan hebt
. Ik hoop dat jouw kind snel opknapt (en de rest van het gezin ook).
zaterdag 10 januari 2015 om 07:59
zaterdag 10 januari 2015 om 10:49
Vanmorgen gelukkig geen verhoging meer!
Het wekadvies omdat kindlief een verleden met heftig verlopende infecties heeft, waarbij kindlief meerdere malen bewusteloos raakte. En de ab omdat er een licht verhoogde ontstekingswaarde was gemeten en de kinderarts aangaf dat kindlief er nu echt niks bij kan hebben.
De nacht was redelijk te doen, wat meer geslapen dan de afgelopen tijd en maar drie keer een echte nachtmerrie, waarbij kindlief wakker werd.
@Fru1t3lla ik vind het niet vervelend, ik probeer zelf ook de positieve kanten te zien, maar dat is best lastig nu en het is fijn om daar ook op gewezen te worden
Het wekadvies omdat kindlief een verleden met heftig verlopende infecties heeft, waarbij kindlief meerdere malen bewusteloos raakte. En de ab omdat er een licht verhoogde ontstekingswaarde was gemeten en de kinderarts aangaf dat kindlief er nu echt niks bij kan hebben.
De nacht was redelijk te doen, wat meer geslapen dan de afgelopen tijd en maar drie keer een echte nachtmerrie, waarbij kindlief wakker werd.
@Fru1t3lla ik vind het niet vervelend, ik probeer zelf ook de positieve kanten te zien, maar dat is best lastig nu en het is fijn om daar ook op gewezen te worden
zaterdag 10 januari 2015 om 11:01
Oh fijn zeg dat de verhoging weg was! En nu snap ik het van het wekadvies.
Wanneer moeten jullie weer terug naar de kinderarts? En heeft de kinderarts ook al overleg gehad met de psychiater?
Drie keer een nachtmerrie vind ik niet niks, maar uit jouw schrijven maak ik op dat het daarvoor nog vaker was. Fijn dat dat afneemt en dat je kindje misschien nog wel iets meer rust gaat krijgen 's nachts. Ik hoop het ontzettend voor jullie!
Wanneer moeten jullie weer terug naar de kinderarts? En heeft de kinderarts ook al overleg gehad met de psychiater?
Drie keer een nachtmerrie vind ik niet niks, maar uit jouw schrijven maak ik op dat het daarvoor nog vaker was. Fijn dat dat afneemt en dat je kindje misschien nog wel iets meer rust gaat krijgen 's nachts. Ik hoop het ontzettend voor jullie!
zaterdag 10 januari 2015 om 13:20
We moeten maandag bloed laten prikken en woensdag terug naar de kinderarts, dan zou er ook advies van de kinderpsychiater gevraagd zijn. 3 nachtmerries is echt een hele vooruitgang, in de vakantie was het vaak om het halfuur/uur
Klopt Lady-Voldemort bij de HAP hebben we vorige keer echt heel veel moeite moeten doen om kindlief gezien te krijgen. Het was vast griep, want dat heerst en daar doen ze niets aan. In dat opzicht ben ik wel heel blij dat we direct met de kinderafdeling contact op mogen nemen, scheelt een hoop moeite.
Klopt Lady-Voldemort bij de HAP hebben we vorige keer echt heel veel moeite moeten doen om kindlief gezien te krijgen. Het was vast griep, want dat heerst en daar doen ze niets aan. In dat opzicht ben ik wel heel blij dat we direct met de kinderafdeling contact op mogen nemen, scheelt een hoop moeite.
zaterdag 10 januari 2015 om 13:28
Fijn dat het weer iets beter met je kleintje gaat! Als er weer wat meer voeding binnen komt zal dat zeker helpen bij de emotionele kant, goed gevoed kun je dingen gewoon beter aan. Verder weinig bij te dragen, wil vooral zeggen dat ik aan jullie denk! Mocht je op een of andere manier iets nodig hebben waarbij wij kunnen helpen... Laat het weten!
zondag 11 januari 2015 om 11:13
Vannacht was ik kindlief kwijt. Meestal kruipt kind op het matrasje in onze slaapkamer als het dichtbij wil zijn, maar nu was kinds bed leeg en het matrasje ook. Ik vond kindlief uiteindelijk in een hoekje bij de wasmachine, helemaal ingewikkeld in de deken. Trillend van angst, handen over de oren, ogen dicht en tegen zichzelf herhalend dat kind thuis was en dat het veilig was (een trucje dat de therapeut met kind heeft afgesproken, als je het gevoel hebt dat je in de war raakt kun je ook tegen jezelf zeggen waar je bent en dat je veilig bent). Toen ik kindlief gevonden had ben ik erbij gaan zitten en heb kind ook verteld dat het veilig is hier en kind ging toen heel erg huilen dat het wel netjes zegt dat het zo is, maar dat kindlief het niet voelt. Dat kindlief vaak niet meer weet waar het is en dan het gevoel houdt dat de dader in de buurt is of dingen bij kind doet en dat kindlief wel ziet dat dat niet zo is, maar het dus wel steeds voelt. Kindlief heeft dit een keer eerder benoemd en de angst en pijn die het uitstraalt op dat moment is vreselijk.
Het eten gaat gelukkig wel ietsje beter. Kindlief heeft heel erg door dat het moet nu. Ik zie het gevecht aan, elke hap is een overwinning, en mijn hart breekt. Ik zie kindlief kokhalzen en toch doorkauwen met tranende ogen. Morgen bloedprikken en ik hoop dat de kinderarts woensdag met een klein beetje positief nieuws komt en vooral dat kindlief niet verder afgevallen is.
Het eten gaat gelukkig wel ietsje beter. Kindlief heeft heel erg door dat het moet nu. Ik zie het gevecht aan, elke hap is een overwinning, en mijn hart breekt. Ik zie kindlief kokhalzen en toch doorkauwen met tranende ogen. Morgen bloedprikken en ik hoop dat de kinderarts woensdag met een klein beetje positief nieuws komt en vooral dat kindlief niet verder afgevallen is.
zondag 11 januari 2015 om 11:44
Och jee Stroopwafelcake, ja dat zou mijn hart ook breken.
Het positieve eraan vind ik wel dat je kind zich uit naar jou toe. Dat het precies vertelt waar het last van heeft en hoe het voelt. Ook goed van je kind trouwens dat het zich herinnerde om de trucjes van de therapeut toe te passen.
Je kind is dus aan het herbeleven. Zou het misschien een klein beetje helpen om uit te leggen dat het zo werkt /erbij hoort als je zoiets hebt meegemaakt en dat het in de loop van de tijd minder gaat worden? Misschien helpt het ook als je het bijvoorbeeld opzoekt op internet, dat je kind het zelf kan lezen of dat jij het voorleest? Dat het dan ook weet dat er veel meer mensen zijn die dit hebben meegemaakt? Ik heb in de hulpverlening gewerkt met kinderen (niet direct met misbruikte kinderen) en het hielp vaak al als ze wisten dat ze niet de enige waren.
Of heb je hiervoor juist andere adviezen gekregen van de hulpverleners om je heen?
Nog een praktische tip: een babyfoon op de kamer van je kind zodat het kunt horen als er zich iets afspeelt bij je kind?
Het positieve eraan vind ik wel dat je kind zich uit naar jou toe. Dat het precies vertelt waar het last van heeft en hoe het voelt. Ook goed van je kind trouwens dat het zich herinnerde om de trucjes van de therapeut toe te passen.
Je kind is dus aan het herbeleven. Zou het misschien een klein beetje helpen om uit te leggen dat het zo werkt /erbij hoort als je zoiets hebt meegemaakt en dat het in de loop van de tijd minder gaat worden? Misschien helpt het ook als je het bijvoorbeeld opzoekt op internet, dat je kind het zelf kan lezen of dat jij het voorleest? Dat het dan ook weet dat er veel meer mensen zijn die dit hebben meegemaakt? Ik heb in de hulpverlening gewerkt met kinderen (niet direct met misbruikte kinderen) en het hielp vaak al als ze wisten dat ze niet de enige waren.
Of heb je hiervoor juist andere adviezen gekregen van de hulpverleners om je heen?
Nog een praktische tip: een babyfoon op de kamer van je kind zodat het kunt horen als er zich iets afspeelt bij je kind?
