Kinderen
alle pijlers
Kinderlozen.... help!
vrijdag 1 mei 2020 om 09:07
Ik nader de 40. Mijn beste vriendinnen hebben deze maand volledig put-of-the-blue hun zwangerschap aangekondigd. En ik was deze maand een week overtijd.
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie.
Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.)
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie. Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.
)
vrijdag 1 mei 2020 om 09:28
Ik heb kinderen en had ze nooit willen missenrumforviva schreef: ↑01-05-2020 09:14Is het geen laatste stuiptrekking vanwege je leeftijd?
Ik ben hoe langer hoe blijer dat ik geen kinderen heb en was juist blij dat ik de 40 passeerde. Ik had het “gered” en de vraag van de omgeving naar een kinderwens wordt gelukkig ook minder na de 40.
Dit inderdaad. Je klinkt niet alsof je echt wil.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:28
Wat zegt je gevoel?
Ogen dicht, ademhalen en stel je voor dat je een miskraam krijgt. Wat voel je?
Ogen dicht, ademhalen en stel je voor dat je hoogzwanger bent van jouw baby. Wat voel je?
Probeer echt alleen maar te voelen. Laat alles wat je voelt echt toe. Niet alle praktische of emotionele zaken, maar alleen maar voelen.
Ogen dicht, ademhalen en stel je voor dat je een miskraam krijgt. Wat voel je?
Ogen dicht, ademhalen en stel je voor dat je hoogzwanger bent van jouw baby. Wat voel je?
Probeer echt alleen maar te voelen. Laat alles wat je voelt echt toe. Niet alle praktische of emotionele zaken, maar alleen maar voelen.
anoniem_637fde5445245 wijzigde dit bericht op 01-05-2020 10:36
Reden: ..
Reden: ..
56.80% gewijzigd
vrijdag 1 mei 2020 om 09:29
Ik ben nooit naar kinderverjaardagen gegaan omdat ik het ten eerste niet trek en ten tweede weiger ik m'n halve inkomen weg te brengen naar tig verjaardagen terwijl ik de mijne niet vier en er niks voor terug krijg. Bovendien gaan de interesses teveel uit elkaar liggen als men gaat werpen. Nu gebeurde dat in mijn vriendenkring tussen de 25-30 trouwens. Dus wat er over is is ofwel kindvrij of inmiddels zijn de kinderen aan 't studeren of de deur uit. Ik ben 51. Wat 'n ellende als je als veertiger nog die hele martelgang aan moet gaan...
vrijdag 1 mei 2020 om 09:29
Ik heb zelf wel een kind, maar ik zou het niet persé aanraden 
Je hebt inderdaad van die oermoeders die het allemaal even geweldig vinden, maar als ik je zo lees ben jij dat niet. Ik ook niet trouwens en ik vind het soms écht ploeteren.
Als ie er eenmaal is zal je er vast wel van gaan houden, maar je bent wel voor de komende 18 jaar een groot deel van je vrijheid kwijt. Bovendien grote kans dat met jouw leeftijd de overgang en zijn/haar pubertijd samenvallen, ook niet echt lekker.
Je hebt inderdaad van die oermoeders die het allemaal even geweldig vinden, maar als ik je zo lees ben jij dat niet. Ik ook niet trouwens en ik vind het soms écht ploeteren. Als ie er eenmaal is zal je er vast wel van gaan houden, maar je bent wel voor de komende 18 jaar een groot deel van je vrijheid kwijt. Bovendien grote kans dat met jouw leeftijd de overgang en zijn/haar pubertijd samenvallen, ook niet echt lekker.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:29
Hij was vanaf het begin duidelijk. Geen kinderen. Ik ga dat onderwerp niet steeds aankaarten. Het is voor hem ook een zwaar principiële kwestie. En hij is ook wie hij is.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:32
vrijdag 1 mei 2020 om 09:32
Wij gaan nog met dezelfde mensen om als 30 jaar geleden. Daar zitten ook stellen bij die nooit aan kinderen zijn begonnen maar dat heeft onze vriendschap nooit in de weg gestaan. En kinderen hebben is zeker geen garantie om oma te worden. Wij hebben een zoon en een dochter en allebei zeggen ze absoluut geen kinderen te willen en ik geloof niet dat ze daar anders over gaan denken.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:33
Ik heb zelfs 'n kinderloze vriendin (inmiddels begin 60) die vroeger écht écht écht kinderen wilde. Haar eerste man verongelukte echter toen ze eind 20 was en haar tweede grote liefde was bewust kindvrij. Zij heeft toen de man verkozen boven haar kinderwens en nooit spijt gehad. Ik leerde haar pas 20 jaar geleden kennen en toen verzuchte ze regelmatig dat ze blij was de struggle die ze bij vriendinnen die moeder waren niet mee hoefde te maken (ook als ze ouder worden zijn er zorgen). En ook de wereld die steeds lastiger wordt. En het genot van de welvaart en de reizen die er bij hen zijn.
anoniem_109047 wijzigde dit bericht op 01-05-2020 09:33
4.51% gewijzigd
vrijdag 1 mei 2020 om 09:33
Herkenbaar. Ik denk dat ik zonder ook heel gelukkig zou kunnen zijn gebleven. Ja je zult sommige dingen missen maar ala ik jou lees gaat dat bv om reuring, gezelligheid, levendigheid. Dat kun je ook op een andere manier invullen.mindervanmij schreef: ↑01-05-2020 09:29Ik heb zelf wel een kind, maar ik zou het niet persé aanraden
Wellicht helpt een open gesprek met je vriend wel. Niet om hem te overtuigen toch voor een kind te gaan maar om je gevoel te bespreken.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:33
vrijdag 1 mei 2020 om 09:36
Ik ben wel moeder, maar ik heb het nog heel gezellig met mijn kinderloze vriendinnen hoor. Van de zomer nog heerlijk een weekendje weg geweest met een kinderloze vriendin en dat was super gezellig. Ik vind het juist fijn om beiden te hebben, moedervriendinnen en kinderloze vriendinnen.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:37
vrijdag 1 mei 2020 om 09:38
vrijdag 1 mei 2020 om 09:39
Nooit spijt gehad van mijn kindvrije opvatting. Ik heb geen hekel aan kinderen, ben ook wel naar schoolvoorstellingen geweest van kinderen van vrienden, ondernam/neem af en toe iets met ze.
Heb de verhalen over een wiskundeleraar of de introductie van een vriend(in) ook totaal niet gemist.
Heb de verhalen over een wiskundeleraar of de introductie van een vriend(in) ook totaal niet gemist.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
vrijdag 1 mei 2020 om 09:42
Ja dat is natuurlijk niet bepaald leuk om terug te lezen als kind. Heeft met taboe niet zoveel te maken, eerder met bescherming van je kind.vrijenblij20220 schreef: ↑01-05-2020 09:38Lang geleden heeft er eens een artikel gestaan in de Libelle over mensen die wel spijt hadden dat ze aan kinderen begonnen zijn. Die zouden het liefst de tijd terug gedraaid hebben. Ze schreven allemaal anoniem want hier rust een groot taboe op.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:43
Ja dat is wel opvallend. Vind ik ook.Banba schreef: ↑01-05-2020 09:37Ik vind het wel alarmerend klinken dat je met je ex 3 jaar bezig bent om zwanger te worden en bij een nieuwe partner ineens geen kinderwens meer hebt. Ben je 180 graden gedraaid in de tussentijd? Of druk je misschien iets weg om je relatie niet op het spel te zetten?
vrijdag 1 mei 2020 om 09:43
vrijdag 1 mei 2020 om 09:45
Nooit. Hoe langer, hoe blijer. Ik voel me zo vrij. Mijn moeder van in de 70 maakt zich nóg zorgen om haar volwassen kinderen.
anoniem_639a9136a72af wijzigde dit bericht op 01-05-2020 09:46
16.17% gewijzigd
