Kinderen
alle pijlers
meer / andermans kinderen na een scheiding
zaterdag 31 januari 2009 om 00:51
Ik wil niemand schofferen , dat als eerste !
Maarrrrr .......
Mij lijkt dat dus enorm moeilijk , als je zelf vindt dat je klaar bent met kinderen krijgen en je voedt na een scheiding ( mede ) kinderen van een ander op . Dan heb je er dus meer dan je ooit gewild had .
Als 1 op de 3 huwelijken strandt , dan - even grofweg - voeden 1 op de 3 vaders kinderen van een andere man op .En worden hun kinderen ( mede ) opgevoed door de nieuwe partner van zijn exvrouw . Heel bout ; zou het niet lonen om pas in huwelijk 2 aan kinderen te beginnen ?
Ik word wat dat betreft steeds cynischer , helaas .
" We " komen een keer op een punt dat je gewoon met iemand kinderen maakt omdat je dan mooie , slimme kindjes krijgt , niet omdat die meneer zo leuk relatiemateriaal is . En dan zoek je een lieverdje op die ze opvoedt .
En om mijn stokpaardje te berijden ; ik houd mijn hart weleens vast ; als moeder van zoons heb ik dus een kans van 1 op 3 dat onze kleinkinderen opgevoed worden door mijn ex-schoondochter met haar nieuwe partner en dat ik meer te maken heb met de stiefkinderen van mijn zoons .
Nogmaals ; niet bedoeld om iemand te krenken !
Maarrrrr .......
Mij lijkt dat dus enorm moeilijk , als je zelf vindt dat je klaar bent met kinderen krijgen en je voedt na een scheiding ( mede ) kinderen van een ander op . Dan heb je er dus meer dan je ooit gewild had .
Als 1 op de 3 huwelijken strandt , dan - even grofweg - voeden 1 op de 3 vaders kinderen van een andere man op .En worden hun kinderen ( mede ) opgevoed door de nieuwe partner van zijn exvrouw . Heel bout ; zou het niet lonen om pas in huwelijk 2 aan kinderen te beginnen ?
Ik word wat dat betreft steeds cynischer , helaas .
" We " komen een keer op een punt dat je gewoon met iemand kinderen maakt omdat je dan mooie , slimme kindjes krijgt , niet omdat die meneer zo leuk relatiemateriaal is . En dan zoek je een lieverdje op die ze opvoedt .
En om mijn stokpaardje te berijden ; ik houd mijn hart weleens vast ; als moeder van zoons heb ik dus een kans van 1 op 3 dat onze kleinkinderen opgevoed worden door mijn ex-schoondochter met haar nieuwe partner en dat ik meer te maken heb met de stiefkinderen van mijn zoons .
Nogmaals ; niet bedoeld om iemand te krenken !
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 1 februari 2009 om 15:51
Ik vind, ter aanvulling, dat kinderen méér recht hebben op een voorspelbare, rustige situatie, tijd om de scheiding te verwerken, enzovoorts, dan dat een ouder heeft op een nieuwe relatie. Dat hoeft echt geen 15 jaar te zijn, maar als je kinderen nog erg klein zijn vind ik dat je daar rekening mee moet houden.
Tegenwoordig wordt alles maar afgedaan met 'kinderen zijn flexibel'. Terwijl ik niet wil weten hoe ellendig het moet zijn als kind om in zo'n situatie te zitten als de kinderen die TOP beschrijft.
Tegenwoordig wordt alles maar afgedaan met 'kinderen zijn flexibel'. Terwijl ik niet wil weten hoe ellendig het moet zijn als kind om in zo'n situatie te zitten als de kinderen die TOP beschrijft.
zondag 1 februari 2009 om 16:02
quote:Eowynn_ schreef op 01 februari 2009 @ 15:52:
Er zijn altijd uitzonderingen Wuiles, ik ga niet oordelen over andermans situatie, want die ken ik niet. In zijn algemeenheid vind ik alleen wat ik net schreef.
Jij schreef: "Ik denk alleen wel dat het per definitie schadelijk is voor kinderen als hun ouders uit elkaar gaan en een nieuwe relatie beginnen, zelfs als dat op de best mogelijke manier gebeurt." Ik ben blij te lezen dat ik dat niet als oordeel moet opvatten.
De meeste (stief-) ouders doen hun best zo goed mogelijk voor hun kinderen te zorgen. Niet elke gescheiden ouder hopt van de ene naar de andere relatie. Niet elke stiefmoeder frustreert het contact tussen de kinderen en de familie van moederszijde. Niet alle stiefkinderen groeien getraumatiseerd op. Wij zijn ons heel goed bewust van onze verantwoordelijkheden en handelen daar ook naar. Ik zou het prettig vinden als in alle discussies over stiefouders en samengestelde gezinnen ook dat geluid gehoord kan worden.
Er zijn altijd uitzonderingen Wuiles, ik ga niet oordelen over andermans situatie, want die ken ik niet. In zijn algemeenheid vind ik alleen wat ik net schreef.
Jij schreef: "Ik denk alleen wel dat het per definitie schadelijk is voor kinderen als hun ouders uit elkaar gaan en een nieuwe relatie beginnen, zelfs als dat op de best mogelijke manier gebeurt." Ik ben blij te lezen dat ik dat niet als oordeel moet opvatten.
De meeste (stief-) ouders doen hun best zo goed mogelijk voor hun kinderen te zorgen. Niet elke gescheiden ouder hopt van de ene naar de andere relatie. Niet elke stiefmoeder frustreert het contact tussen de kinderen en de familie van moederszijde. Niet alle stiefkinderen groeien getraumatiseerd op. Wij zijn ons heel goed bewust van onze verantwoordelijkheden en handelen daar ook naar. Ik zou het prettig vinden als in alle discussies over stiefouders en samengestelde gezinnen ook dat geluid gehoord kan worden.
zondag 1 februari 2009 om 16:44
Wat een verademing om op dit topic te lezen dat er genoeg mensen zijn die ook genuanceerd kunnen discussieren over stiefkinderen (op Flair is er een topic waarop stiefouders flink tekeergaan over hun stiefkinderen).
Ik heb niet het hele topic gelezen maar wilde dit kwijt. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was en zij vormden zo'n slechte combinatie dat scheiden de enige optie was. Ik heb daardoor ook een cynische kijk gekregen op de manier waarop mensen tegenwoordig tegen relaties aankijken dus TO ik begrijp je heel goed. Maar er zijn genoeg samengestelde gezinnen die werken en dat hangt grotendeels af van de instelling van de (stief)ouders. Kinderen vormen altijd de meest kwetsbare partij, zeker na een scheiding, en daarom is het zo belangrijk dat ouders daar rekening mee houden.
Daarnaast begrijp ik niet dat veel mensen zeggen dat "je de kinderen van je nieuwe partner ongevraagd cadeau krijgt"; mij lijkt het dat je weloverwogen aan elke relatie begint en in het begin moeite doet om de kinderen te leren kennen en aftast of het klikt! Wat de stiefgrootouders betreft: tja over het liefdesleven van je kinderen heb je niets te zeggen, maar voor stiefkinderen zou het zo prettig zijn als je je voor ze kunt openstellen.
En een scheiding hoeft niet altijd schadelijk te zijn voor de kinderen, het hangt er ook vanaf hoe de verhoudingen daarna zijn. Ik denk dat ik er minder last van had gehad als mijn moeder niet alle moeite had gedaan om bij iedereen te stoken en mijn vader meer naar ons had omgekeken. Uiteindelijk, nadat ze het in het begin er wel moeilijk mee had gehad, is mijn stiefmoeder alleen maar een bindende factor geweest in de familie. Gelukkig heb ik zelf wel een heel stabiele relatie, ben wel erg voorzichtig in de liefde en heb de nodige bindingsangst moeten overwinnen. Maar ik ben er nog niet uit of ik wel kinderen wil...
Ik heb niet het hele topic gelezen maar wilde dit kwijt. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was en zij vormden zo'n slechte combinatie dat scheiden de enige optie was. Ik heb daardoor ook een cynische kijk gekregen op de manier waarop mensen tegenwoordig tegen relaties aankijken dus TO ik begrijp je heel goed. Maar er zijn genoeg samengestelde gezinnen die werken en dat hangt grotendeels af van de instelling van de (stief)ouders. Kinderen vormen altijd de meest kwetsbare partij, zeker na een scheiding, en daarom is het zo belangrijk dat ouders daar rekening mee houden.
Daarnaast begrijp ik niet dat veel mensen zeggen dat "je de kinderen van je nieuwe partner ongevraagd cadeau krijgt"; mij lijkt het dat je weloverwogen aan elke relatie begint en in het begin moeite doet om de kinderen te leren kennen en aftast of het klikt! Wat de stiefgrootouders betreft: tja over het liefdesleven van je kinderen heb je niets te zeggen, maar voor stiefkinderen zou het zo prettig zijn als je je voor ze kunt openstellen.
En een scheiding hoeft niet altijd schadelijk te zijn voor de kinderen, het hangt er ook vanaf hoe de verhoudingen daarna zijn. Ik denk dat ik er minder last van had gehad als mijn moeder niet alle moeite had gedaan om bij iedereen te stoken en mijn vader meer naar ons had omgekeken. Uiteindelijk, nadat ze het in het begin er wel moeilijk mee had gehad, is mijn stiefmoeder alleen maar een bindende factor geweest in de familie. Gelukkig heb ik zelf wel een heel stabiele relatie, ben wel erg voorzichtig in de liefde en heb de nodige bindingsangst moeten overwinnen. Maar ik ben er nog niet uit of ik wel kinderen wil...
zondag 1 februari 2009 om 16:50
quote:Eowynn_ schreef op 01 februari 2009 @ 15:45:
En mij valt hetzelfde op als BGB, over scheiden en de gevolgen daarvan hoor je ouders bijna nooit. Hoogstens zeggen ze dat het beter is voor de kinderen dat ze scheiden omdat ze anders niet lekker in hun vel zitten en dat is slecht voor de kinderen.
Ik was heel erg bang voor de gevolgen voor de kinderen. Over de langere termijn kan ik nog niks zeggen, daarvoor is alles nog te recent. Maar mijn oudste zoon gaf al direct aan dat het thuis fijner is nu we uit elkaar zijn. Zowel bij mij als bij zijn ouders. Ik ken mijn zoon goed genoeg om er 99% zeker van te zijn dat dit geen sociaal wenselijke opmerking van hem is.
En dan was er bij ons geen sprake van een extreem slechte of schadelijke situatie tijdens ons huwelijk.
En mij valt hetzelfde op als BGB, over scheiden en de gevolgen daarvan hoor je ouders bijna nooit. Hoogstens zeggen ze dat het beter is voor de kinderen dat ze scheiden omdat ze anders niet lekker in hun vel zitten en dat is slecht voor de kinderen.
Ik was heel erg bang voor de gevolgen voor de kinderen. Over de langere termijn kan ik nog niks zeggen, daarvoor is alles nog te recent. Maar mijn oudste zoon gaf al direct aan dat het thuis fijner is nu we uit elkaar zijn. Zowel bij mij als bij zijn ouders. Ik ken mijn zoon goed genoeg om er 99% zeker van te zijn dat dit geen sociaal wenselijke opmerking van hem is.
En dan was er bij ons geen sprake van een extreem slechte of schadelijke situatie tijdens ons huwelijk.
zondag 1 februari 2009 om 17:04
BGB, maak jij dat verschil ook tussen de kids van jouw eigen broers en zussen (bloedband) en de kids aan de kant van de schoonfamilie?
Eerlijk gezegd vind ik het echt raar dat mensen zo redeneren. Komop hé, het zijn kids. En dan wonen ze niet eens bij jou in huis, maar bij je broer of zus. Je ziet ze op een feestje of als ze eens op visite komen, wat valt er 'te wennen'?
[quote]
Dat jij aan een eigen neefje net zo veel moet wennen dan aan een van tien die er ineens bijkomt vind ik wel vreemd ; of je een neefje als baby in je armen hebt gehad ( ok, daar heb jij niet zoveel mee ) en hebt zien opgroeien is toch wel wat anders . [quote]
Grappig hoe jij dit opvat. Ik hoef aan een kind van mijn broer of zus helemaal niet te wennen.
En natuurlijk is dat gezamenlijke verleden leuk en heb ik gehuild toen mijn kleine nichtje zelf mama werd. ('ik weet nog als de dag van gisteren dat jij geboren bent' ) maar het is niet noodzakelijk.
En het is prettig voor zo'n kind als er iemand in de familie is die zichzelf herkent in die boze opstandige puber. Maar als het om 'stief' gaat dan heeft dat kind dat refentiepunt wel in zijn eigen 'echte' familie.
Ik heb niet met al mijn neefjes en nichtjes ('echt', 'stief' of van de 'kouwe kant') een even goede band. Maar dat heeft niets te maken met bloedband.
Mr Nilsson heeft met de kids van zijn zus een gewone oom/neef verhouding, maar met een paar van mijn nichten en neven een hele hechte.
Eerlijk gezegd vind ik het echt raar dat mensen zo redeneren. Komop hé, het zijn kids. En dan wonen ze niet eens bij jou in huis, maar bij je broer of zus. Je ziet ze op een feestje of als ze eens op visite komen, wat valt er 'te wennen'?
[quote]
Dat jij aan een eigen neefje net zo veel moet wennen dan aan een van tien die er ineens bijkomt vind ik wel vreemd ; of je een neefje als baby in je armen hebt gehad ( ok, daar heb jij niet zoveel mee ) en hebt zien opgroeien is toch wel wat anders . [quote]
Grappig hoe jij dit opvat. Ik hoef aan een kind van mijn broer of zus helemaal niet te wennen.
En natuurlijk is dat gezamenlijke verleden leuk en heb ik gehuild toen mijn kleine nichtje zelf mama werd. ('ik weet nog als de dag van gisteren dat jij geboren bent' ) maar het is niet noodzakelijk.
En het is prettig voor zo'n kind als er iemand in de familie is die zichzelf herkent in die boze opstandige puber. Maar als het om 'stief' gaat dan heeft dat kind dat refentiepunt wel in zijn eigen 'echte' familie.
Ik heb niet met al mijn neefjes en nichtjes ('echt', 'stief' of van de 'kouwe kant') een even goede band. Maar dat heeft niets te maken met bloedband.
Mr Nilsson heeft met de kids van zijn zus een gewone oom/neef verhouding, maar met een paar van mijn nichten en neven een hele hechte.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 1 februari 2009 om 17:54
quote:HoiPippiLangkous schreef op 01 februari 2009 @ 17:04:
BGB, maak jij dat verschil ook tussen de kids van jouw eigen broers en zussen (bloedband) en de kids aan de kant van de schoonfamilie? Die zijn er niet , dus daar kan ik niets zinnigs over zeggen .
Eerlijk gezegd vind ik het echt raar dat mensen zo redeneren. Komop hé, het zijn kids. En dan wonen ze niet eens bij jou in huis, maar bij je broer of zus. Je ziet ze op een feestje of als ze eens op visite komen, wat valt er 'te wennen'?
[quote]
Dat jij aan een eigen neefje net zo veel moet wennen dan aan een van tien die er ineens bijkomt vind ik wel vreemd ; of je een neefje als baby in je armen hebt gehad ( ok, daar heb jij niet zoveel mee ) en hebt zien opgroeien is toch wel wat anders . [quote]
Grappig hoe jij dit opvat. Ik hoef aan een kind van mijn broer of zus helemaal niet te wennen.
.O, ik vond het al zo raar zoals ik dat las .
BGB, maak jij dat verschil ook tussen de kids van jouw eigen broers en zussen (bloedband) en de kids aan de kant van de schoonfamilie? Die zijn er niet , dus daar kan ik niets zinnigs over zeggen .
Eerlijk gezegd vind ik het echt raar dat mensen zo redeneren. Komop hé, het zijn kids. En dan wonen ze niet eens bij jou in huis, maar bij je broer of zus. Je ziet ze op een feestje of als ze eens op visite komen, wat valt er 'te wennen'?
[quote]
Dat jij aan een eigen neefje net zo veel moet wennen dan aan een van tien die er ineens bijkomt vind ik wel vreemd ; of je een neefje als baby in je armen hebt gehad ( ok, daar heb jij niet zoveel mee ) en hebt zien opgroeien is toch wel wat anders . [quote]
Grappig hoe jij dit opvat. Ik hoef aan een kind van mijn broer of zus helemaal niet te wennen.
.O, ik vond het al zo raar zoals ik dat las .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 1 februari 2009 om 19:55
quote:Eowynn_ schreef op 01 februari 2009 @ 15:21:
En ik ben vast ouderwetsch enzo en waarschijnlijk krijg ik het halve forum over me heen en krijg ik nu verhalen over niet goed functionerende gezinnen waarbij pa iedereen in elkaar sloeg en ma niet durfde weg te gaan: maar ik vind dat een gezin bestaande uit twee ouders gewoon de allerbeste en gezondste plaats is voor een kind om op te groeien.
Dat wordt tegenwoordig afgedaan als overdreven, waarschijnlijk omdat bijna niemand het waar kan maken (rokers zeggen ook dat het wel meevalt met de gezondheidsschade, dus gescheiden mensen zullen ook zeggen dat het wel meevalt met de schade bij hun kinderen), maar in beginsel lijkt het me gewoon de bedoeling dat als je samen kinderen krijgt dat je in ieder geval bij elkaar blijft totdat die kinderen zelfstandig functionerende mensen zijn. Tenzij het nóg schadelijker is voor de kinderen als je blijft (dus in geval van mishandeling bijvoorbeeld)
Hier kan ik alleen maar uit eigen ervaring mee eens zijn. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan op het moment dat ik op kamers ging. Ik wist dat het geen al te best huwelijk was -niets dramatisch hoor, maar gewoon naast elkaar leven en nog wat dingen die in het verleden zijn gebeurd, maar die ik niet heb meegekregen als klein kind- maar ik ben toch blij dat ze zo lang bij elkaar zijn gebleven. Mijn moeder wilde al scheiden toen ik 8 was, toen ik 20 werd heeft ze de knoop doorgehakt.
Kinderen zijn per definitie egoïstisch: ze willen het liefst hun ouders bij elkaar zien, ook al weet je dat het geen gelukkig huwelijk hebben. Eenmaal op kamers heb ik ook sneller mijn draai gevonden en kon ik ook beter met de scheiding omgaan dan als ik gewoon thuis was blijven wonen.
En ik ben vast ouderwetsch enzo en waarschijnlijk krijg ik het halve forum over me heen en krijg ik nu verhalen over niet goed functionerende gezinnen waarbij pa iedereen in elkaar sloeg en ma niet durfde weg te gaan: maar ik vind dat een gezin bestaande uit twee ouders gewoon de allerbeste en gezondste plaats is voor een kind om op te groeien.
Dat wordt tegenwoordig afgedaan als overdreven, waarschijnlijk omdat bijna niemand het waar kan maken (rokers zeggen ook dat het wel meevalt met de gezondheidsschade, dus gescheiden mensen zullen ook zeggen dat het wel meevalt met de schade bij hun kinderen), maar in beginsel lijkt het me gewoon de bedoeling dat als je samen kinderen krijgt dat je in ieder geval bij elkaar blijft totdat die kinderen zelfstandig functionerende mensen zijn. Tenzij het nóg schadelijker is voor de kinderen als je blijft (dus in geval van mishandeling bijvoorbeeld)
Hier kan ik alleen maar uit eigen ervaring mee eens zijn. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan op het moment dat ik op kamers ging. Ik wist dat het geen al te best huwelijk was -niets dramatisch hoor, maar gewoon naast elkaar leven en nog wat dingen die in het verleden zijn gebeurd, maar die ik niet heb meegekregen als klein kind- maar ik ben toch blij dat ze zo lang bij elkaar zijn gebleven. Mijn moeder wilde al scheiden toen ik 8 was, toen ik 20 werd heeft ze de knoop doorgehakt.
Kinderen zijn per definitie egoïstisch: ze willen het liefst hun ouders bij elkaar zien, ook al weet je dat het geen gelukkig huwelijk hebben. Eenmaal op kamers heb ik ook sneller mijn draai gevonden en kon ik ook beter met de scheiding omgaan dan als ik gewoon thuis was blijven wonen.
zondag 1 februari 2009 om 21:40
maandag 2 februari 2009 om 00:27
quote:ruma schreef op 01 februari 2009 @ 19:55:
[...]
Hier kan ik alleen maar uit eigen ervaring mee eens zijn. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan op het moment dat ik op kamers ging. Ik wist dat het geen al te best huwelijk was -niets dramatisch hoor, maar gewoon naast elkaar leven en nog wat dingen die in het verleden zijn gebeurd, maar die ik niet heb meegekregen als klein kind- maar ik ben toch blij dat ze zo lang bij elkaar zijn gebleven. Mijn moeder wilde al scheiden toen ik 8 was, toen ik 20 werd heeft ze de knoop doorgehakt.
Kinderen zijn per definitie egoïstisch: ze willen het liefst hun ouders bij elkaar zien, ook al weet je dat het geen gelukkig huwelijk hebben. Eenmaal op kamers heb ik ook sneller mijn draai gevonden en kon ik ook beter met de scheiding omgaan dan als ik gewoon thuis was blijven wonen.
Dit had ik geschreven kunnen hebben. Achteraf ben ik heel tevreden dat mijn ouders gescheiden zijn, want ik zie dat ze nu veel gelukkiger zijn, maar ik ben ook heel blij dat ik wel ben opgegroeid met de ouders samen. En juist door deze ervaring ben ik zelf veel bewuster geworden van het belang van keuzes van ouders en in hoeverre dat eigenlijk invloed heeft op de kinderen.
Overigens zijn mijn ouders allebei fantastisch goed omgegaan met het onderwerp 'nieuwe partners', en gelukkig maar. Het is al lastig genoeg om door die hele gewenning heen te gaan (ook als je 18+ bent, dus laat staan als jong kind), en als je dan een nieuwe partner 'door je strot gedouwd krijgt' is dat wel het laatste waar je op zit te wachten (en imo een van de grootste fouten die je als ouder kan maken). En ook het punt dat het belangrijk is om af en toe even je ouder(s) voor jezelf te hebben vind ik dat vaak onderbelicht wordt. Erg jammer, want zulke dingen kunnen veel helpen of juist bemoeilijken.
Verder wil ik hier nog even een verhaal aan toevoegen om ook nog een ander licht te werpen op het stief-of-geen-stief. Mijn oma heeft jong mijn vader gehad, daarna is haar eerste man overleden en heeft ze met haar tweede man (mijn opa) een tweede kind gekregen (mijn oom). Mijn opa heeft dus ook 1 eigen en 1 stiefkind opgevoed. En ja, dat verschil merk je vanuit mijn opa wel. Ook met de kleinkinderen, waar ik er dus een van de 'stief'-kant ben. En daar heb ik totaal geen probleem mee; ik hou erg veel van mijn opa en hij ziet mij zeker volledig als zijn kleindochter, alleen is er wel een klein verschil in relatie.
Ik vind het zelf naïef om zoiets te ontkennen en ik denk dat je er moeilijk aan ontkomt in zulke situaties, dus kan je beter zulke gevoelens voor jezelf erkennen en ermee werken. Ik ben immers ook geïnteresseerd in het verhaal van mijn 'biologische' grootvader, maar dat betekent ook niet dat ik mijn 'stief'opa niet als mijn opa zie.
Het klinkt misschien wat warrig, maar mijn punt is dat zo'n verschil op zichzelf helemaal niet erg is en vaak ook wel logisch, zolang het maar niet bewust vervelend bedoeld is. Er zijn genoeg nuances te maken, en ik heb iig nooit het gevoel gehad dat ik tekort gedaan werd.
(pfff, wel een lang verhaal geworden zeg; ik hoop dat het te begrijpen is).
[...]
Hier kan ik alleen maar uit eigen ervaring mee eens zijn. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan op het moment dat ik op kamers ging. Ik wist dat het geen al te best huwelijk was -niets dramatisch hoor, maar gewoon naast elkaar leven en nog wat dingen die in het verleden zijn gebeurd, maar die ik niet heb meegekregen als klein kind- maar ik ben toch blij dat ze zo lang bij elkaar zijn gebleven. Mijn moeder wilde al scheiden toen ik 8 was, toen ik 20 werd heeft ze de knoop doorgehakt.
Kinderen zijn per definitie egoïstisch: ze willen het liefst hun ouders bij elkaar zien, ook al weet je dat het geen gelukkig huwelijk hebben. Eenmaal op kamers heb ik ook sneller mijn draai gevonden en kon ik ook beter met de scheiding omgaan dan als ik gewoon thuis was blijven wonen.
Dit had ik geschreven kunnen hebben. Achteraf ben ik heel tevreden dat mijn ouders gescheiden zijn, want ik zie dat ze nu veel gelukkiger zijn, maar ik ben ook heel blij dat ik wel ben opgegroeid met de ouders samen. En juist door deze ervaring ben ik zelf veel bewuster geworden van het belang van keuzes van ouders en in hoeverre dat eigenlijk invloed heeft op de kinderen.
Overigens zijn mijn ouders allebei fantastisch goed omgegaan met het onderwerp 'nieuwe partners', en gelukkig maar. Het is al lastig genoeg om door die hele gewenning heen te gaan (ook als je 18+ bent, dus laat staan als jong kind), en als je dan een nieuwe partner 'door je strot gedouwd krijgt' is dat wel het laatste waar je op zit te wachten (en imo een van de grootste fouten die je als ouder kan maken). En ook het punt dat het belangrijk is om af en toe even je ouder(s) voor jezelf te hebben vind ik dat vaak onderbelicht wordt. Erg jammer, want zulke dingen kunnen veel helpen of juist bemoeilijken.
Verder wil ik hier nog even een verhaal aan toevoegen om ook nog een ander licht te werpen op het stief-of-geen-stief. Mijn oma heeft jong mijn vader gehad, daarna is haar eerste man overleden en heeft ze met haar tweede man (mijn opa) een tweede kind gekregen (mijn oom). Mijn opa heeft dus ook 1 eigen en 1 stiefkind opgevoed. En ja, dat verschil merk je vanuit mijn opa wel. Ook met de kleinkinderen, waar ik er dus een van de 'stief'-kant ben. En daar heb ik totaal geen probleem mee; ik hou erg veel van mijn opa en hij ziet mij zeker volledig als zijn kleindochter, alleen is er wel een klein verschil in relatie.
Ik vind het zelf naïef om zoiets te ontkennen en ik denk dat je er moeilijk aan ontkomt in zulke situaties, dus kan je beter zulke gevoelens voor jezelf erkennen en ermee werken. Ik ben immers ook geïnteresseerd in het verhaal van mijn 'biologische' grootvader, maar dat betekent ook niet dat ik mijn 'stief'opa niet als mijn opa zie.
Het klinkt misschien wat warrig, maar mijn punt is dat zo'n verschil op zichzelf helemaal niet erg is en vaak ook wel logisch, zolang het maar niet bewust vervelend bedoeld is. Er zijn genoeg nuances te maken, en ik heb iig nooit het gevoel gehad dat ik tekort gedaan werd.
(pfff, wel een lang verhaal geworden zeg; ik hoop dat het te begrijpen is).
maandag 2 februari 2009 om 08:25
Een vriendin van mij doet een pedagogische studie en vertelde mij idd dat zij leren dat het beter zou zijn als ouders bij elkaar blijven voor de kinderen dan dat ze zouden gaan scheiden. Maar tegen welke prijs? Als jij als ouders een manier vindt om met elkaar te leven, zonder met elkaar te willen leven vind ik het knap en moet je dat doen...Maar het lijkt mij vreselijk...
Wat ik mij afvraag is moet je jezelf helemaal wegcijferen wanneer je kinderen hebt? Is het niet zo dat wanneer mama/papa gelukkig is kind ook gelukkig is?
Mijn moeder is jaren lang alleen met haar kinderen geweest. Wilde niet allerlei mannen over de vloer hebben. Ben haar daar aan de ene kant best dankbaar voor...Aan de andere kant was ze ongelukkig: Ze heeft altijd een partner gemist waarmee ze dingen kon delen..de dingen die je met je kinderen niet kan delen. Dat vind ik vreselijk!
Ontopic:
Heb nu zelf een vriend met kinderen. Heb vrienden/vriendinnen met stiefkinderen. Ooms en tantes met stiefkinderen. En die zijn altijd gewoon goed opgenomen in ons familie en vriendenkring. Niks wennen...voor die kinderen is het al moeilijk genoeg. En hoe vaak zie je ze nou eigenlijk?
Weet je..dit topic deed mij best een beetje pijn om te lezen. Wat nou als ik een familie had die er zo moeilijk over zou doen? Moeite zou hebben of het ene kind op het andere zou voortrekken? Pfffff....Dan moet ik denken aan de kindjes van mn vriend...zo jong en al zoveel meegemaakt . Ja dat steekt.
Wat ik mij afvraag is moet je jezelf helemaal wegcijferen wanneer je kinderen hebt? Is het niet zo dat wanneer mama/papa gelukkig is kind ook gelukkig is?
Mijn moeder is jaren lang alleen met haar kinderen geweest. Wilde niet allerlei mannen over de vloer hebben. Ben haar daar aan de ene kant best dankbaar voor...Aan de andere kant was ze ongelukkig: Ze heeft altijd een partner gemist waarmee ze dingen kon delen..de dingen die je met je kinderen niet kan delen. Dat vind ik vreselijk!
Ontopic:
Heb nu zelf een vriend met kinderen. Heb vrienden/vriendinnen met stiefkinderen. Ooms en tantes met stiefkinderen. En die zijn altijd gewoon goed opgenomen in ons familie en vriendenkring. Niks wennen...voor die kinderen is het al moeilijk genoeg. En hoe vaak zie je ze nou eigenlijk?
Weet je..dit topic deed mij best een beetje pijn om te lezen. Wat nou als ik een familie had die er zo moeilijk over zou doen? Moeite zou hebben of het ene kind op het andere zou voortrekken? Pfffff....Dan moet ik denken aan de kindjes van mn vriend...zo jong en al zoveel meegemaakt . Ja dat steekt.
Perfectionisme is niet perfect...
maandag 2 februari 2009 om 08:31
quote:yathibiyya schreef op 02 februari 2009 @ 08:25:
Is het niet zo dat wanneer mama/papa gelukkig is kind ook gelukkig is?
.[/fgcolor]
nee, niet persé , lijkt mij .
Draaien we het om ; kun je wel als ouder gelukkig zijn als je kind dat niet is ?
En bij wie ligt de grootste verantwoordelijkheid ?
Is het niet zo dat wanneer mama/papa gelukkig is kind ook gelukkig is?
.[/fgcolor]
nee, niet persé , lijkt mij .
Draaien we het om ; kun je wel als ouder gelukkig zijn als je kind dat niet is ?
En bij wie ligt de grootste verantwoordelijkheid ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 2 februari 2009 om 09:13
quote:blijfgewoonbianca schreef op 02 februari 2009 @ 08:31:
[...]
nee, niet persé , lijkt mij .
Draaien we het om ; kun je wel als ouder gelukkig zijn als je kind dat niet is ?
En bij wie ligt de grootste verantwoordelijkheid ?
Mmmm ja idd. Moeilijk dit
Vind sowieso dat mensen te snel kinderen 'nemen' tegenwoordig. Alsof het niks is...
[...]
nee, niet persé , lijkt mij .
Draaien we het om ; kun je wel als ouder gelukkig zijn als je kind dat niet is ?
En bij wie ligt de grootste verantwoordelijkheid ?
Mmmm ja idd. Moeilijk dit
Vind sowieso dat mensen te snel kinderen 'nemen' tegenwoordig. Alsof het niks is...
Perfectionisme is niet perfect...
maandag 2 februari 2009 om 09:31
quote:Eowynn_ schreef op 01 februari 2009 @ 15:21:
En ik ben vast ouderwetsch enzo en waarschijnlijk krijg ik het halve forum over me heen en krijg ik nu verhalen over niet goed functionerende gezinnen waarbij pa iedereen in elkaar sloeg en ma niet durfde weg te gaan: maar ik vind dat een gezin bestaande uit twee ouders gewoon de allerbeste en gezondste plaats is voor een kind om op te groeien.
Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo ouderwets. En ik ben het helemaal met je eens. Ik vind het soms best shockerend om te zien hoe snel er weer nieuwe relaties aangegaan worden en hoe snel de kinderen hiermee geconfronteerd worden. Ik denk eigenlijk dat ik ook alleen zou blijven.. mocht het mis zou gaan met mijn huidige partner. In ieder geval zou ik mijn eventuele relaties/scharrels buiten mijn gezinsleven proberen te houden.
En ik ben vast ouderwetsch enzo en waarschijnlijk krijg ik het halve forum over me heen en krijg ik nu verhalen over niet goed functionerende gezinnen waarbij pa iedereen in elkaar sloeg en ma niet durfde weg te gaan: maar ik vind dat een gezin bestaande uit twee ouders gewoon de allerbeste en gezondste plaats is voor een kind om op te groeien.
Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo ouderwets. En ik ben het helemaal met je eens. Ik vind het soms best shockerend om te zien hoe snel er weer nieuwe relaties aangegaan worden en hoe snel de kinderen hiermee geconfronteerd worden. Ik denk eigenlijk dat ik ook alleen zou blijven.. mocht het mis zou gaan met mijn huidige partner. In ieder geval zou ik mijn eventuele relaties/scharrels buiten mijn gezinsleven proberen te houden.
maandag 2 februari 2009 om 12:56
quote:Eowynn_ schreef op 01 februari 2009 @ 15:45:
En mij valt hetzelfde op als BGB, over scheiden en de gevolgen daarvan hoor je ouders bijna nooit. Hoogstens zeggen ze dat het beter is voor de kinderen dat ze scheiden omdat ze anders niet lekker in hun vel zitten en dat is slecht voor de kinderen.
Hoezo hoor je ouders daar nooit over? Dat lijkt me echt flauwekul.
De meeste ouders maken zich juist wel degelijk druk om de kinderen, als er een scheiding in het spel is.
Waarom denk je dat de meeste mensen (met kinderen met name) het doormaken van een scheiding als een ware hel ervaren? Daar speelt het levensgeluk van de kinderen een grote rol in hoor.
Denk dat jij niet zoveel gescheiden mensen kent....
En mij valt hetzelfde op als BGB, over scheiden en de gevolgen daarvan hoor je ouders bijna nooit. Hoogstens zeggen ze dat het beter is voor de kinderen dat ze scheiden omdat ze anders niet lekker in hun vel zitten en dat is slecht voor de kinderen.
Hoezo hoor je ouders daar nooit over? Dat lijkt me echt flauwekul.
De meeste ouders maken zich juist wel degelijk druk om de kinderen, als er een scheiding in het spel is.
Waarom denk je dat de meeste mensen (met kinderen met name) het doormaken van een scheiding als een ware hel ervaren? Daar speelt het levensgeluk van de kinderen een grote rol in hoor.
Denk dat jij niet zoveel gescheiden mensen kent....
maandag 2 februari 2009 om 18:54
quote:Liv schreef op 02 februari 2009 @ 12:56:
[...]
Hoezo hoor je ouders daar nooit over? Dat lijkt me echt flauwekul.
De meeste ouders maken zich juist wel degelijk druk om de kinderen, als er een scheiding in het spel is.
Waarom denk je dat de meeste mensen (met kinderen met name) het doormaken van een scheiding als een ware hel ervaren? Daar speelt het levensgeluk van de kinderen een grote rol in hoor.
Denk dat jij niet zoveel gescheiden mensen kent....Ik ken een heleboel gescheiden mensen . Veel daarvan schromen er niet voor om de kinderen als inzet te gebruiken . En zodra er een nieuwe liefde in beeld is moet er vaak ook van alles voor wijken .
[...]
Hoezo hoor je ouders daar nooit over? Dat lijkt me echt flauwekul.
De meeste ouders maken zich juist wel degelijk druk om de kinderen, als er een scheiding in het spel is.
Waarom denk je dat de meeste mensen (met kinderen met name) het doormaken van een scheiding als een ware hel ervaren? Daar speelt het levensgeluk van de kinderen een grote rol in hoor.
Denk dat jij niet zoveel gescheiden mensen kent....Ik ken een heleboel gescheiden mensen . Veel daarvan schromen er niet voor om de kinderen als inzet te gebruiken . En zodra er een nieuwe liefde in beeld is moet er vaak ook van alles voor wijken .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 2 februari 2009 om 19:15
Ik ken iemand die vrij jong een baby kreeg van een niet zo betrouwbaar iemand. Dat liep snel stuk. In de jaren erna heeft ze zeker 3 vriendjes gehad waaraan dat kindje moest wennen als zijnde soort van vader, omdat hij de echte vader niet meer mocht zien. Allemaal foute types. En toen kreeg ze een stabiele relatie en er kwam nog een kindje. Nieuwe vriend wilde eerste kindje adopteren. Maar goed, nu hoorde ik laatst dat ze daar ook al weer weg bij was. Kind heeft gedragsproblematiek. Dat vind ik niet zo raar. Zo jong als het is, waar kan dat kind nou op vertrouwen? Alle mannen in het leven verdwijnen na een tijdje. En wat voor boodschap over liefde geef je als moeder aan je kinderen als je steeds maar zo kort bij een partner bent?
Ik vind dus niet dat als je een kind hebt en je wilt scheiden dat je dan maar verder liefdeloos door het leven moet gaan, maar ik denk dat ik zou latten tot ze het huis uit gingen.
Ik vind dus niet dat als je een kind hebt en je wilt scheiden dat je dan maar verder liefdeloos door het leven moet gaan, maar ik denk dat ik zou latten tot ze het huis uit gingen.
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 3 februari 2009 om 09:12
quote:blijfgewoonbianca schreef op 02 februari 2009 @ 18:54:
[...]
Ik ken een heleboel gescheiden mensen . Veel daarvan schromen er niet voor om de kinderen als inzet te gebruiken . En zodra er een nieuwe liefde in beeld is moet er vaak ook van alles voor wijken .
Die mensen ken ik dan dus niet. Hele andere ervaringen hier en ik ken behoorlijk wat gescheiden ouders.
Kinderen als inzet gebruiken vind ik zo ontzettend laag. En je nieuwe liefde vóór laten gaan? Snap ik ook niks van.
Maar je moet niet vergeten dat er bij een scheiding een hoop ellende en pijn komt kijken. Zoveel dat mensen zichzelf soms niet meer kennen en dingen doen die ze anders nooit zouden doen. Vind dat er hier wel wat erg makkelijk over wordt gesproken....
Scheiden is sowieso ellendig. Voor álle partijen. Soms heb je helaas alleen weinig keus............
[...]
Ik ken een heleboel gescheiden mensen . Veel daarvan schromen er niet voor om de kinderen als inzet te gebruiken . En zodra er een nieuwe liefde in beeld is moet er vaak ook van alles voor wijken .
Die mensen ken ik dan dus niet. Hele andere ervaringen hier en ik ken behoorlijk wat gescheiden ouders.
Kinderen als inzet gebruiken vind ik zo ontzettend laag. En je nieuwe liefde vóór laten gaan? Snap ik ook niks van.
Maar je moet niet vergeten dat er bij een scheiding een hoop ellende en pijn komt kijken. Zoveel dat mensen zichzelf soms niet meer kennen en dingen doen die ze anders nooit zouden doen. Vind dat er hier wel wat erg makkelijk over wordt gesproken....
Scheiden is sowieso ellendig. Voor álle partijen. Soms heb je helaas alleen weinig keus............
dinsdag 3 februari 2009 om 09:19
Maleficent: latten tot ze het huis uit gaan? Maar als je kinderen nou goed kunnen opschieten met je nieuwe vriend? Dan is het toch alleen maar in hun voordeel?
Er is dan een vaderfiguur bij (aangezien de meeste vaders hun kinderen nog slechts om het weekend zien), iemand die mee kan helpen met de opvoeding (onderschat het in je eentje zorgen voor je kinderen niet, das behoorlijk pittig), iemand die van hun moeder houdt. Tja, ik zie daar niet zo heel veel nadelen aan hoor.
Er is dan een vaderfiguur bij (aangezien de meeste vaders hun kinderen nog slechts om het weekend zien), iemand die mee kan helpen met de opvoeding (onderschat het in je eentje zorgen voor je kinderen niet, das behoorlijk pittig), iemand die van hun moeder houdt. Tja, ik zie daar niet zo heel veel nadelen aan hoor.
dinsdag 3 februari 2009 om 09:24
quote:Liv schreef op 03 februari 2009 @ 09:19:
Er is dan een vaderfiguur bij (aangezien de meeste vaders hun kinderen nog slechts om het weekend zien),alleen dat is toch al vreselijk ?
iemand die mee kan helpen met de opvoeding dat bedoelde ik ; lijkt me wel erg zuur als je je eigen kinderen eens per twee weken ziet en de kinderen van een ander opvoedt ... ik zou dat persoonlijk - denk ik - niet trekken . Dat zou zo tegen mijn gevoel ingaan .
(onderschat het in je eentje zorgen voor je kinderen niet, das behoorlijk pittig), iemand die van hun moeder houdt. Tja, ik zie daar niet zo heel veel nadelen aan hoor.
Er is dan een vaderfiguur bij (aangezien de meeste vaders hun kinderen nog slechts om het weekend zien),alleen dat is toch al vreselijk ?
iemand die mee kan helpen met de opvoeding dat bedoelde ik ; lijkt me wel erg zuur als je je eigen kinderen eens per twee weken ziet en de kinderen van een ander opvoedt ... ik zou dat persoonlijk - denk ik - niet trekken . Dat zou zo tegen mijn gevoel ingaan .
(onderschat het in je eentje zorgen voor je kinderen niet, das behoorlijk pittig), iemand die van hun moeder houdt. Tja, ik zie daar niet zo heel veel nadelen aan hoor.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
