Mijn ene kind is in alles 'beter' dan de andere

Het jongste kind is toch niet in álles " beter " ....... er zullen toch ook wel verschillen zijn qua humor of diepzinnigheid of interesses ?

Lijkt me goed als je benadrukt dat als je je best doet dit altijd goed is en dat je met " goed " als resultaat eigenlijk gewoon mazzel hebt omdat beiden doen wat ze kunnen ; hun stinkende best .



Uitmuntende resultaten zullen altijd besproken worden , zorg ervoor dat ook haar ' middelmatige " prestaties het onderwerp van gesprek zijn op een positieve manier .

Jullie hebben een jongen en een meisje begrijp ik ?



Zijn er geen specifieke " meidendingen " die je zoon helemaal niet ambieert ? Al is het maar gezellig winkelen met moeders en benadrukken hoe gezellig je dat vindt om iets samen te doen ?

Ik herken de situatie een klein beetje. Mijn twee jaar jongere broertje en ik hebben (hadden) een vergelijkbare situatie. Ik klungelig in mijn fysiek, minder makkelijk met leren, zo toondoof als de pest, hij; muzikaal, sportief en leerde makkelijker dan ik (helemaal niet hoogbegaafd of iets, maar het ging wel veel makkelijker dan bij mij, en dat merk je toch).



Mijn ouders hebben dit "opgelost" door hier sowieso nooit een nadruk op te leggen. Als de rapporten kwamen werd er gekeken naar het begeleidend commentaar i.p.v. naar resultaat; 'Doet heel goed haar best', 'Werkt hard' etc. etc. Zo is het wel eens voorgekomen dat ik complimenten kreeg over mijn rapport (docent vond dat ik zo hard gewerkt had dat jaar) en mijn broertje vreselijk op zijn kop kreeg (docent vond dat hij harder moest werken, en er was en melding dat hij (te) vaak de klas uit werd gestuurd). Zijn rapport stond vol 8-en, de mijne vol 5-en en 6-en. Broer is er vreselijk boos om geweest, maar heeft sindsdien wel een stuk harder zijn best gedaan (met als resultaat 9-ens, maarja) Verder (en daar kijk ik met veel plezier op terug) hadden wij een hoekje in huis waar er dingen werden opgehangen waar wij 'trots' op waren. (niet 'mooi' of 'knap', nee, 'trots'/'blij') Dat zijn eerst natuurlijk tekeningen of plakwerkjes van school, later werden dat bijvoorbeeld oorkondes van een clubje, iets heel moois gevonden of proefwerken met een goed cijfer. Zo hing er van mij een 4,5 voor Frans (haalde tot die tijd alleen maar 2en en 3en) en van broer en of ander vaantje van een club.



Nu ik dit opschrijf bedenk ik me opeens dat het voor andere kinderen misschien juist demotiverend kan werken, maar ik het juist als prettig ervaren. (vooral ook omdat je beide om heel andere dingen blij of trots bent/kan zijn) Mooi zichtbaar in de kamer, en als dan een ouder thuiskwam was het ook meteen van "WAUW! Wat ontzettend goed! Een 4,5! Nou, je had ook zo je best gedaan!" (Nu ik het opschrijf ben ik er stiekem nog steeds trots op, merk ik ) Misschien werkt het voor jou dochter ook?



Inmiddels is de situatie tussen ons redelijk recht getrokken. Hij kan nog steeds een heleboel beter, maar er zijn ook een heleboel dingen bij gekomen waar ik gewoon meer aanleg voor heb. Er zit nergens meer een naar gevoel.

quote:playmobil schreef op 03 september 2008 @ 23:37:





Wat je zegt over meidendingen; mischien komt het nog.

Maar voorlopig komt ze, na een middag spelen, het liefst thuis met de blubber achter dr oren



Heeft ze langer haar / blonder haar / blauwere/ bruinere ogen ? Is ze fotogenieker ? houdt ze net zoals jij van weet-ik-veel ; GTST ? Leest ze graag boeken die jij ook las ? Ze is de OUDSTE dus ze mág meer , toch ? Toch ? ( later naar bed , meer zakgeld , verder de buurt uit , etc )

En niet onbelangrijk ; als jullie haar niet zo leuk hadden gevonden was dat broertje er niet eens gekomen !!!

Ik heb dezelfde situatie. Oudste VMBO jongste Gymnasium. Maar ik heb er nooit zo veel aandacht aan besteed. Ze concureren helemaal niet met elkaar. Ze doen het allebei op hun manier hatstikke goed. En dat je talenten hebt meegekregen daar kun je niks aan doen, maar wel wat je er mee doet.

Volgens mij voelen ze zelf wel aan dat ze minder goed zijn. Lijkt me wel heel moeilijk als ouder om de aandacht nog eerlijk te verdelen als de ene overal bovenuit steekt en 't natuurlijk veel leuker is om met de succesvolle op sportwedstrijd te gaan dan met degene waarvan je weet dat ze toch niet in de prijzen zal vallen.

Hier hetzelfde verhaal en omdat er maar anderhalf jaar tussen zit, zitten ze dus ook nog eens in hetzelfde leerjaar. Echt tips heb ik niet, wel herkenning. En omdat het mijn kadokinders zijn en ze er dus maar om het weekend zijn (en verder bij hun moeder wonen) hebben we er ook nog eens veel minder invloed op. We prijzen ze idd om de dingen die ze goed doen: inzet op school en ook thuis, behulpzaamheid, gedrag (en dat zijn dan toch net de dingen waarin de oudste uitblinkt en waardoor jongste gemotiveerd wordt). Oudste is wel handiger met klussen, die dame snapt bijvoorbeeld heel goed hoe je een bed in elkaar moet schroeven als je het haar 1 keer uitlegt en helpt dus heerlijk met dat soort dingen. En ze heeft spierballen!! Bij jongste roepen we al hoera als ze zelf een fles opengedraaid krijgt. Hier helaas wel concurrentie, oudste voelt zich duidelijk minder dan jongste en jongste voelt zich ook echt beter en hoe we ook ons best doen in de weekends hier, dat is moeilijk bij te sturen (daar moeders vooral naar de rapportcijfers kijkt).

Ik lees dus lekker mee voor meer tips!

quote:elninjoo schreef op 04 september 2008 @ 07:22:

Volgens mij voelen ze zelf wel aan dat ze minder goed zijn. Lijkt me wel heel moeilijk als ouder om de aandacht nog eerlijk te verdelen als de ene overal bovenuit steekt en 't natuurlijk veel leuker is om met de succesvolle op sportwedstrijd te gaan dan met degene waarvan je weet dat ze toch niet in de prijzen zal vallen.Dat ben ik niet met je eens, ik geniet eerlijk gezegd meer van de absolute inzet en het knokken van oudste met bijbehorende prestaties dan van het zelfvoldane koppie van jongste als iets met 2 vingers in haar neus lukt (hoewel ik haar dat van harte gun, hoor)

Dat 'trots op'-hoekje vind ik een hele leuke positieve benadering! Zo prijs je ze bewust voor alles waar ze trots op zijn.



Je moet natuurlijk de balans zoeken. Vergelijken zal onbewust altijd wel gebeuren, ook door de kinderen zelf, maar het is goed om de kinderen zo veel mogelijk als individu te zien met eigen kwaliteiten. Zo'n trots op hoekje stimuleert ze om zichzelf en elkaar ook meer als individu te zien.

Ik kon aanzienelijk beter leren dan mijn jongere broers. Mijn moeder heeft altijd, naar mijn gevoel, sterk het vergrootglas gelegd op mijn zwakkere kanten, om mijn broers als het ware te troosten. Hierdoor heb ik bijvoorbeeld lang gedacht dat ik sociaal behoorlijk onhandiger was dan de gemiddelde persoon (terwijl door feedback van vrienden en leidinggevenden op het werk inmiddels beter weet) en dit heeft me best wel eens belemmerd bij dingen. Mijn trots op hoge cijfers werd vaak weggewoven met ''wat overdreven, een 6 is ook een voldoende...'. Ik snap het wel, dat ze dat deden, maar als ik zelf kinderen zou hebben zou ik een kind dat graag leert en hoge cijfers haalt toch wel stimuleren om dat door te zetten... Wat ik wil zeggen: zoek naar een balans, maar vergeet daarbij ook je zoon niet.

Iedereen is anders! Anders zou het ook zo saai worden

Heel herkenbaar hoor!

En dan gaat het bij ons ook nog eens om een tweeling.

De ene (Laat ik hem Storm noemen) heeft groep 2 een keer extra gedaan, de ander ( Orkaan of zo..) ging fluitend door.

Ook qua sport en motoriek zit er groot verschil in, had Orkaan in anderhalf jaar A en B, Storm is nu net met B begonnen.



Maar ook wij kijken naar hoe ze allebei zijn in heeel veel opzichten. Want Storm weet ontzettend veel over de natuur, is hartstikke creatief en heeft veel fantasie op zijn eigen manier. Dus hij zit op Scouting, dat past ook bij hem.

Orkaan zit op voetbal, past ook helemaal bij hem. Sociaal gezien heeft hij wat meer moeite, hij heeft snel ruzie, is erg impulsief en ontzettend aanwezig.



Die concurrentiestrijd, daar was ik ook bang voor, toen Orkaan naar groep 3 ging.

Maar dat bleek niet zo te werken, Orkaan was erg lief voor Storm, vertelde dat hij het volgend jaar ook goed zou kunnen, en dan zou hij hem wel helpen. Storm (die wat faalangstig is, en perfectionistisch, een onhandige combi dus) heeft nu juist steun aan Orkaan, die hem dingen voordoet en vertelt. Terwijl wij daar juist helemaal geen aandacht aan schenken, want wij vinden het belangrijker, dat ze zich gewoon lekker voelen, en plezier hebben.



Maar het is inderdaad wel eens lastig, en dan vooral op de manier waarop de buitenwereld ermee omgaat vind ik.

Hier ook. Zoon (7 jr) had heel veel moeite met lezen in groep 3, heeft heel hard gewerkt om over te kunnen naar groep 4.

Dochter (6 jr) zit nu sindskort in groep 3 maar kan nu al lezen en schrijven. Wij merkte dat Zoon daar heel veel moeite mee had, dat zij dat allemaal al kon terwijl ze nog niet eens in groep 3 zat. Er ontstond een beetje een nare sfeer tussen die 2. Want dochter wilde dat wij trots waren op feit dat zij dat al kon maar zoon wilde dat juist weer níet horen..



Hier dus sindsdien ook zo'n soort 'trotshoekje'. Alle speciale, bijzondere dingen van hen worden op koelkast opgehangen, allebei andere kwaliteiten. Werkt echt goed, want iedereen die hier thuis komt en dat ziet maakt er een compliment over en dan zie je ze allebei weer stralen.



En dochter is ook nog 's zo lief om een stapje terug te doen richting zoon. Ze wrijft het hem er niet in ofzo. Ze geeft haar broer regelmatig complimenten als hij nieuwe woorden kan lezen (die voor haar een eitje zijn), da's echt heel leuk om te zien. Maar ook daarin is het belangrijk om goede balans te vinden, dat zij niet het gevoel krijgt dat niet trots mag zijn op haar prestaties!

Bij mijn vriend en zwager is het ook zo. Vriend is ruim drie jaar jonger dan zijn broer, maar heeft altijd voorop gelopen. Nu zijn mensen ook nog steeds verbaasd dat hij de jongste van de twee is. Hij is intelligent, terwijl zijn oudere broer naar een school voor moeilijk lerende kinderen moest. (Mijn vriend hielp z'n broer met z'n wiskunde van de middelbare school, terwijl hij zelf nog in groep 7 zat) Hij is socialer, zelfverzekerder, zelfstandiger, sportiever. Maar hun ouders zijn er altijd goed mee omgegaan. Eigenlijk een beetje zoals de ouders van lufthansa, maar dan niet met zo'n hoekje. Maar inderdaad door het benadrukken van goede prestaties, ook als dat betekent dat er moet moeite een 5 is gehaald. En daarnaast kreeg mijn vriend inderdaad op z'n kop als leraren klaagden dat hij geen flikker uitvoerde, ondanks dat zijn cijfers wel goed waren.



Al moet ik wel zeggen dat tot op de dag van vandaag de verhoudingen wel anders liggen. Ondanks dat mijn zwager dus de oudste is, is hij wel mijn vriends "kleine broertje". Maar dat ligt ook gewoon besloten in hun karakter.

Een broer van mijn moeder heeft twee zonen. De oudste heeft bij de bevalling zuurstoftekort gehad, waardoor hij met alles net ondergemiddeld presteert, zeg maar. Hij kan op zichzelf wonen, maar dat is wel vrij moeilijk en een normale baan zit er ook niet in. Zijn jongere broer is het andere uiterste. Een genie, in alles een uitblinker. Toch is dat - voor zover ik weet - altijd tussen die twee heel goed gegaan. Maarja, dan is er met de oudste dus ook 'echt iets aan de hand', iets benoembaars, het is te verklaren. Dat maakt het misschien makkelijker.



Als je ene kind in verreweg de meeste dingen minder goed is dan het andere, lijkt me dat ook moeilijk. Mijn eigen kinderen zijn nog klein, 3 en net 5, dus is het nog niet zo duidelijk. Maar de jongste is mooi, iedereen is meteen van hem gecharmeerd. De oudste ziet er prima uit hoor, maar heeft niet dat extraatje zeg maar qua uiterlijk. Dat hebben ze zelf nog totaal niet door, maar ik merk het aan de buitenwereld wel. Mensen doen het onbewust; onderscheid maken op dat vlak. Meteen toch wat meer aandacht voor de jongste. Die is ook wat extraverter in zijn gedrag, dat scheelt ook.

Ik wacht met interesse de toekomst af. Denk zelf dat de oudste zich vooral op het technische vlak zal manifesteren; hij is dol op elektriciteit enzo. En dat de jongste op andere terreinen talenten zal hebben. Dat hoop ik ook echt, dat ze allebei in iets anders hun kracht zullen hebben en niet met elkaar hoeven te concurreren, zeg maar.



Zelf ben ik het oudste kind, mijn zus is ruim 1,5 jaar jonger. Zij stond toen we klein waren een beetje in mijn schaduw, volgens haar zelf. Mijn ouders hebben juist altijd veel gedaan om dat te voorkomen en tóch heeft ze het zo gevoeld. Ik leerde makkelijker, gaf meer blijk van artistiek talent etc. Mijn zus was trager. Wel mooier trouwens, iemand heeft dat zelfs weleens gewoon gezegd toen ik al een tiener was, oei, dat kwam aan...

Later is het bijgetrokken. Mijn zus bleek toch tot goede leerprestaties in staat en ik werd mooier, haha. Maar ze heeft een tijdje in Amerika gewoond en later in verschillende andere landen. En áltijd altijd vroegen mensen naar haar, als ze mijn ouders zagen. Nooit naar mij. Natuurlijk is het interessant, iemands kind in het buitenland en hoe het het daar vergaat, en ik ben echt niet het jaloerse type ofzo volgens mij. Maar toch had ik daar op een gegeven moment echt genoeg van. Dacht, hállo, ik ben er ook nog?!



Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat het volgens mij echt enorm lastig is. En je weet nooit of je het als ouders goed aanpakt. Ook al is dat objectief zo, dan nog kan een kind het later heel anders beleefd blijken te hebben. Nog één voorbeeldje over mijn/onze situatie om dat te illustreren: mijn zus kreeg als advies aan het eind van de basisschool (toen nog lagere school, wij zijn oud) om naar een LOM-mavo te gaan. Dat was in een andere stad, moest ze met de bus enzo. Mijn ouders vonden dat lastig voor haar, en dachten zelf dat ze toch eigenlijk misschien wel naar een gewone school kon. Ze hebben haar opnieuw laten testen door een particulier bureau. Omdat ze echt dachten dat ze méér kon. Dat bureau vond dat ook. Ze is toen naar de gewone mavo gegaan en heeft later met gemak ook de havo nog gedaan. Maar tot op de dag van vandaag heeft mijn zus het gevoel dat mijn ouders géén vertrouwen in haar hadden, haar eigenlijk naar een LOM-mavo hadden willen doen, dachten dat ze niet kon leren. Terwijl het juist omgekeerd was. Maar dat wil er bij haar niet in. Zij heeft het toen om wat voor reden ook zo gevoeld en dat blijkt onomkeerbaar. Verder is haar band met mijn ouders prima hoor, maar zo zie je maar.



Geef in elk geval het kind dat 'minder' presteert altijd het gevoel dat ze als mens alles waard is. Laat inderdaad zien hoe trots je op haar bent, maar het is een dunne lijn. Het kan ook vernederend voelen als iemand trots op je is terwijl je prestaties het niet halen bij die van je broer of zus. Blijf daar altijd open over en in gesprek over.

xx lisa.

quote:herfstrood schreef op 04 september 2008 @ 10:01:

Maar ook wij kijken naar hoe ze allebei zijn in heeel veel opzichten. Want Storm weet ontzettend veel over de natuur, is hartstikke creatief en heeft veel fantasie op zijn eigen manier. Dus hij zit op Scouting, dat past ook bij hem.

Orkaan zit op voetbal, past ook helemaal bij hem. Sociaal gezien heeft hij wat meer moeite, hij heeft snel ruzie, is erg impulsief en ontzettend aanwezig.Op zich lijkt me dat dus wel veel makkelijker als ze beiden een talent hebben op 'n heel ander vlak. Als ze beiden zouden sporten en de een is altijd slechter dan de ander lijkt me dat veel moeilijker.