Kinderen
alle pijlers
Peutertje en hoofdbonken
woensdag 28 januari 2009 om 13:01
Mijn peuterjongetje wordt over twee maanden twee jaar en doet al een paar maanden aan hoofdbonken als hem iets niet zint of als hij gefrustreerd is. Ik vind dit to-taal niet leuk en weet eigenlijk niet meer zo goed wat ik moet doen!
Wij hebben al geprobeerd om hem te negeren als hij zijn hoofdje aan de tafel/grond/kast bonkt en we hebben hem straf gegeven voor dit gedrag. (anderhalve minuut in de hoek)
Gister was het toppunt en nu ben ik het echt zat! Hij wilde niet naar bed zonder het boekje dat zijn tweelingbroertje in zijn knuistjes had. Ik legde hem uit dat zijn broertje nu dat boekje had, maar dat hij het mocht hebben als broertje klaar was. Dit zinde hem niet en hij heeft mij dus een kopstoot gegeven. Boven op mijn neus! Ik heb er een lichte hersenschudding aan over gehouden.
Ik kan het hoofdbonken niet aanzien en raak altijd erg verdrietig als hij dit doet. Hij doet het niet vaak, maar wel genoeg. (een keer zou ik al te veel vinden eigenlijk) Het consultatiebureau zei dat we hem moeten belonen als hij iets goed doet, maar dat doen we al in de vorm van prijzen en knuffelen. Ik weet niet of een kindje van deze leeftijd al toe is aan stickers plakken voor een dag(deel) goed gedrag...
Heeft iemand tips over hoe we het hoofdbonken moeten afleren? Ik vind het echt een afschuwelijk gezicht als hij het doet en weet niet zo goed wat ik moet doen.
Wij hebben al geprobeerd om hem te negeren als hij zijn hoofdje aan de tafel/grond/kast bonkt en we hebben hem straf gegeven voor dit gedrag. (anderhalve minuut in de hoek)
Gister was het toppunt en nu ben ik het echt zat! Hij wilde niet naar bed zonder het boekje dat zijn tweelingbroertje in zijn knuistjes had. Ik legde hem uit dat zijn broertje nu dat boekje had, maar dat hij het mocht hebben als broertje klaar was. Dit zinde hem niet en hij heeft mij dus een kopstoot gegeven. Boven op mijn neus! Ik heb er een lichte hersenschudding aan over gehouden.
Ik kan het hoofdbonken niet aanzien en raak altijd erg verdrietig als hij dit doet. Hij doet het niet vaak, maar wel genoeg. (een keer zou ik al te veel vinden eigenlijk) Het consultatiebureau zei dat we hem moeten belonen als hij iets goed doet, maar dat doen we al in de vorm van prijzen en knuffelen. Ik weet niet of een kindje van deze leeftijd al toe is aan stickers plakken voor een dag(deel) goed gedrag...
Heeft iemand tips over hoe we het hoofdbonken moeten afleren? Ik vind het echt een afschuwelijk gezicht als hij het doet en weet niet zo goed wat ik moet doen.
woensdag 28 januari 2009 om 13:13
Zwartkant, hij is een heel lief en sociaal jongetje! Hij speelt graag met andere kindjes, is zorgzaam naar iedereen toe en praat voor zijn leeftijd best goed. Sinds een paar weken zegt hij korte zinnetjes van twee woorden (soms drie) en hij heeft een grote woordenschat. Hij kan goed duidelijk maken wat hij wil, zowel verbaal als nonverbaal.
woensdag 28 januari 2009 om 13:33
Hoi Spitsmuisje,
Klinkt heftig, maar het is wel een manier van frustratie uiten. Soms ook moeheid, of verdriet.
Vanuit drift niet meer weten wat hij er mee aan moet.
Misschien dat de tip die hieronder staat wel goed werkt, op de gang mag je hoofdbonken. Dan geef je hem er geen aandacht mee, maar kan hij zichzelf wel uiten. Misschien een plekje maken, met een stuk schuimrubber tegen de muur. Maar goed, dan bonkt het ook niet lekker voor hem..
Stickers plakken, werkt op deze leeftijd op zich wel maar eigenlijk alleen meteen na de actie. Positieve actie= sticker. Bijvoorbeeld plassen=sticker. Maar een 'dagdeel goed gedrag' is voor een tweejarige nog niet duidelijk wat je dan van hem verwacht, en krijgt hij een sticker maar weet hij niet waarvoor, omdat er geen duidelijke actie van zijn kant is. Dus kan hij je reactie (sticker) niet goed plaatsen, dus heeft het belonen op die manier ook niet zoveel zin.
Ik hoop dat je wat reacties krijgt van moeders die er ervaring mee hebben, met het hoofdbonken. Volgens mij is er wel al eens een topic over geweest, misschien heb je daar iets aan.
Succes iig, en sterkte met je lichte hersenschudding.
Klinkt heftig, maar het is wel een manier van frustratie uiten. Soms ook moeheid, of verdriet.
Vanuit drift niet meer weten wat hij er mee aan moet.
Misschien dat de tip die hieronder staat wel goed werkt, op de gang mag je hoofdbonken. Dan geef je hem er geen aandacht mee, maar kan hij zichzelf wel uiten. Misschien een plekje maken, met een stuk schuimrubber tegen de muur. Maar goed, dan bonkt het ook niet lekker voor hem..
Stickers plakken, werkt op deze leeftijd op zich wel maar eigenlijk alleen meteen na de actie. Positieve actie= sticker. Bijvoorbeeld plassen=sticker. Maar een 'dagdeel goed gedrag' is voor een tweejarige nog niet duidelijk wat je dan van hem verwacht, en krijgt hij een sticker maar weet hij niet waarvoor, omdat er geen duidelijke actie van zijn kant is. Dus kan hij je reactie (sticker) niet goed plaatsen, dus heeft het belonen op die manier ook niet zoveel zin.
Ik hoop dat je wat reacties krijgt van moeders die er ervaring mee hebben, met het hoofdbonken. Volgens mij is er wel al eens een topic over geweest, misschien heb je daar iets aan.
Succes iig, en sterkte met je lichte hersenschudding.
woensdag 28 januari 2009 om 13:42
Vaak werkt botweg negeren het beste. Dus niet straffen, want dat is ook aandacht geven en daar gaat het vaak om. Nou is negeren best lastig omdat het zo'n rotgezicht is, maar op het moment dat de acties van je zoontje totaal geen enkele reactie oproepen, wordt het voor hem ook een stuk minder interessant.
Soms kun je ook de oorzaak/reden wel herleiden en die proberen die voorkomen. Zo gaat mijn eigen zoon heel erg hard schoppen en slaan als hij moe is. Zolang ik kan voorkomen dat hij een bepaald punt van vermoeidheid niet bereikt is hij ook niet zo fysiek.
Soms kun je ook de oorzaak/reden wel herleiden en die proberen die voorkomen. Zo gaat mijn eigen zoon heel erg hard schoppen en slaan als hij moe is. Zolang ik kan voorkomen dat hij een bepaald punt van vermoeidheid niet bereikt is hij ook niet zo fysiek.
woensdag 28 januari 2009 om 13:57
Mijn broertje deed dit ook altijd. Was een vorm van zijn frustraties uiten die hij op geen andere manier wist te uiten. Wij negeerden hem dan altijd (al was het echt niet leuk om te zien). Wij hadden toen vloerbedekking in huis, maar toen hij een nachtje uit logeren ging naar mijn tante die tegels op de vloer had liggen....was het meteen over. Ik denk ook dat ze eroverheen moeten groeien? Niet teveel aandacht aangeven denk ik. Oh en mijn broertje had mijn moeder op de manier een wiplash gegeven...ook niet fijn :-S
Perfectionisme is niet perfect...
woensdag 28 januari 2009 om 14:55
Hallo Spitsmuisje,
Mijn zusje heeft dit ook jaren gedaan en wat we ook deden niets hielp. Mijn ouders hebben haar gewoon maar laten uitrazen, het is tenslotte voor een kind een manier om zijn woede en onvrede te uiten. Hij is te jong om dat met woorden te doen. Het ene kind bonkt met zijn hoofd tegen de muur, het andere kind houdt zijn adem in als hij boos is. Puur uit frustratie en om aandacht te krijgen voor zijn boosheid. Hij wil jou duidelijk maken dat hij boos is en wil daar alle aandacht voor. Door hem te straffen krijgt hij ook aandacht, misschien niet de aandacht die hij wil, maar aandacht is aandacht.
Vergeet niet dat hij zichzelf in princiepe niet verwond! Dat klinkt wat raar, voor ons lijkt het zeer onprettig, maar als hij zich daadwerkelijk verwond houdt hij er wel mee op! En je vertelde ook dat hij een tweelingbroertje heeft. Het kan best zo zijn dat hij zich graag wil onderscheiden van zijn broertje en doet dit op die manier.
Mijn ouders kwamen er uiteindelijk achter dat het bij mijn zusje lag aan bepaalde snoepjes die ze had gehad. Door hiermee te stoppen werd het beter, maar het ging nooit helemaal weg. Mijn moeder liet haar dan helemaal uitrazen( met de nodige hoofdbonken, spullen tegen de muur gooien e.d.) net zo lang tot ze moe was en legde haar dan in bed. Toen ze wat ouder was, besprak mijn moeder vaak waarom ze boos was. Als je twee bent kan je dat helaas nog niet uitleggen.
Succes en laat je niet intimideren door het gebonk!
Mijn zusje heeft dit ook jaren gedaan en wat we ook deden niets hielp. Mijn ouders hebben haar gewoon maar laten uitrazen, het is tenslotte voor een kind een manier om zijn woede en onvrede te uiten. Hij is te jong om dat met woorden te doen. Het ene kind bonkt met zijn hoofd tegen de muur, het andere kind houdt zijn adem in als hij boos is. Puur uit frustratie en om aandacht te krijgen voor zijn boosheid. Hij wil jou duidelijk maken dat hij boos is en wil daar alle aandacht voor. Door hem te straffen krijgt hij ook aandacht, misschien niet de aandacht die hij wil, maar aandacht is aandacht.
Vergeet niet dat hij zichzelf in princiepe niet verwond! Dat klinkt wat raar, voor ons lijkt het zeer onprettig, maar als hij zich daadwerkelijk verwond houdt hij er wel mee op! En je vertelde ook dat hij een tweelingbroertje heeft. Het kan best zo zijn dat hij zich graag wil onderscheiden van zijn broertje en doet dit op die manier.
Mijn ouders kwamen er uiteindelijk achter dat het bij mijn zusje lag aan bepaalde snoepjes die ze had gehad. Door hiermee te stoppen werd het beter, maar het ging nooit helemaal weg. Mijn moeder liet haar dan helemaal uitrazen( met de nodige hoofdbonken, spullen tegen de muur gooien e.d.) net zo lang tot ze moe was en legde haar dan in bed. Toen ze wat ouder was, besprak mijn moeder vaak waarom ze boos was. Als je twee bent kan je dat helaas nog niet uitleggen.
Succes en laat je niet intimideren door het gebonk!
woensdag 28 januari 2009 om 17:00
Als ze wat groter zijn kan je er wel streng over zijn. Ophouden en anders time out.
Maar als ze nauwelijks 2 zijn dan is er nog niet goed genoeg mee te praten en bovendien zijn ze op dat moment zo gruwelijk gefrustreerd dat ze toch niet luisteren.
Zoonlief deed het ook heel vaak toen hij bijna/net 2 was. Negeren of afleiden werkte het beste. Of even op een veilige plek neerleggen waar hij zich helemaal in een driftbui kon storten zonder nog meer blauwe plekken op te lopen.
Nu is hij 2,5 en kan z'n frustraties beter benoemen. Heel enkele keer bonkt hij nog z'n hoofd ergens tegenaan als hij heel moe is en het allemaal niet meer aankan. Of tijdens het winkelen maar dat heeft hij nu wel afgeleerd denk ik. Meestal heeft hij een knuffel bij zich en kan hij die een kopstoot geven zonder zichzelf pijn te doen maar laatst waren we de knuffel vergeten en gaf meneertje een gigakopstoot op de winkelwagen. Wauw, dat maakte indruk! En weer een blauw voorhoofd natuurlijk.
Maar meestal lukt het om met praten weer te kalmeren.
Nu staat hij regelmatig te stuiteren van woede en gilt dan loeihard "I'm fwustated!" (frustrated = gefrustreerd)
Of als z'n grote zus hem wil troosten "no, don't touch me! I'm screaming!".
Tja, gillen en stuiteren is nog steeds niet helemaal de juiste manier om om te gaan met frustraties maar beter dan hoofdbonken.
Maar als ze nauwelijks 2 zijn dan is er nog niet goed genoeg mee te praten en bovendien zijn ze op dat moment zo gruwelijk gefrustreerd dat ze toch niet luisteren.
Zoonlief deed het ook heel vaak toen hij bijna/net 2 was. Negeren of afleiden werkte het beste. Of even op een veilige plek neerleggen waar hij zich helemaal in een driftbui kon storten zonder nog meer blauwe plekken op te lopen.
Nu is hij 2,5 en kan z'n frustraties beter benoemen. Heel enkele keer bonkt hij nog z'n hoofd ergens tegenaan als hij heel moe is en het allemaal niet meer aankan. Of tijdens het winkelen maar dat heeft hij nu wel afgeleerd denk ik. Meestal heeft hij een knuffel bij zich en kan hij die een kopstoot geven zonder zichzelf pijn te doen maar laatst waren we de knuffel vergeten en gaf meneertje een gigakopstoot op de winkelwagen. Wauw, dat maakte indruk! En weer een blauw voorhoofd natuurlijk.
Maar meestal lukt het om met praten weer te kalmeren.
Nu staat hij regelmatig te stuiteren van woede en gilt dan loeihard "I'm fwustated!" (frustrated = gefrustreerd)
Of als z'n grote zus hem wil troosten "no, don't touch me! I'm screaming!".
Tja, gillen en stuiteren is nog steeds niet helemaal de juiste manier om om te gaan met frustraties maar beter dan hoofdbonken.
zaterdag 31 januari 2009 om 21:32
hoi spitsmuisje,
Onze zoon Wilger (geboren in april 2007) doet dit ook regelmatig, vreselijk! Het lukt me niet om het te negeren. Ik leg er altijd snel iets onder (opgevouwen handdoek, knuffel oid) of ik pak hem op.
Laatst had hij zich zelfs uit zijn spijlenbedje gewerkt en lag hij daar op de grond. Daar ligt nu dus ook een tapijt.
Ik kan het niet aanzien. hopelijk gaat het snel over bij jou en bij mij.
Groetjes en succes,
Vv.
Onze zoon Wilger (geboren in april 2007) doet dit ook regelmatig, vreselijk! Het lukt me niet om het te negeren. Ik leg er altijd snel iets onder (opgevouwen handdoek, knuffel oid) of ik pak hem op.
Laatst had hij zich zelfs uit zijn spijlenbedje gewerkt en lag hij daar op de grond. Daar ligt nu dus ook een tapijt.
Ik kan het niet aanzien. hopelijk gaat het snel over bij jou en bij mij.
Groetjes en succes,
Vv.
Ik geloof in leven voor de dood
