Kinderen
alle pijlers
Plakje worst bij de slager
donderdag 30 juli 2009 om 10:04
Gisteren was ik met oudste in de winkel, hij is bijna 2 en half.
Bij de slagerafdeling werd hem een plakje worst aangeboden.
Hij weigerde echter dankjewel te zeggen, of dank, tot huilen aan toe. Ik zeg, je hebt nog 1 kans, anders eet mama het plakje worst op.
Goed, uiteindelijk at ik het dus op en heb de mevrouw uitbundig bedankt.
Hij is oud genoeg om dank te zeggen. Lukt thuis ook, dus in de winkel ook.
Er was ook een kind dat om een plakje worst vroeg. En daar gaat t me eigenlijk om.
Wat nou als mijn kind om worst gaat vragen in de winkel. Ik vind het eigenlijk niet nodig. Leuk als je het aangeboden krijgt, maar je hoeft er niet om te vragen wat mij betreft. Ben zelf opgevoed als 'kinderen die vragen worden overgeslagen'.
Aan de andere kant, de wereld is tegenwoordig zo ingesteld dat je voor jezelf moet opkomen, als je iets wilt, moet je er zelf op af gaan, het komt meestal niet zelf naar je toe.
Als je altijd maar stil op de achtergrond blijft en een afwachtende houding aanneemt, bereik je volgens mij minder. Mensen die een assertieve houding aannemen, op hun doelen afgaan, bereiken meer. (Heb ik het gevoel).
Hoop gefilosofeer rond dat plakje worst, maar dat zette me gewoon aan het denken.
Hoe denken jullie hierover? Hoe leer je je kinderen hun doelen bereiken.
(Ben druk nu met hapjes en flesjes, dus kan even duren voor ik weer lees)
Bij de slagerafdeling werd hem een plakje worst aangeboden.
Hij weigerde echter dankjewel te zeggen, of dank, tot huilen aan toe. Ik zeg, je hebt nog 1 kans, anders eet mama het plakje worst op.
Goed, uiteindelijk at ik het dus op en heb de mevrouw uitbundig bedankt.
Hij is oud genoeg om dank te zeggen. Lukt thuis ook, dus in de winkel ook.
Er was ook een kind dat om een plakje worst vroeg. En daar gaat t me eigenlijk om.
Wat nou als mijn kind om worst gaat vragen in de winkel. Ik vind het eigenlijk niet nodig. Leuk als je het aangeboden krijgt, maar je hoeft er niet om te vragen wat mij betreft. Ben zelf opgevoed als 'kinderen die vragen worden overgeslagen'.
Aan de andere kant, de wereld is tegenwoordig zo ingesteld dat je voor jezelf moet opkomen, als je iets wilt, moet je er zelf op af gaan, het komt meestal niet zelf naar je toe.
Als je altijd maar stil op de achtergrond blijft en een afwachtende houding aanneemt, bereik je volgens mij minder. Mensen die een assertieve houding aannemen, op hun doelen afgaan, bereiken meer. (Heb ik het gevoel).
Hoop gefilosofeer rond dat plakje worst, maar dat zette me gewoon aan het denken.
Hoe denken jullie hierover? Hoe leer je je kinderen hun doelen bereiken.
(Ben druk nu met hapjes en flesjes, dus kan even duren voor ik weer lees)
donderdag 30 juli 2009 om 17:56
quote:JepJep schreef op 30 juli 2009 @ 15:33:
Ok, heel veel vinden het gemeen, dat ik dat plakje worst heb afgepakt, maar wat zouden jullie doen:
Kind krijgt plakje worst aangeboden, ik zeg: wat zeg je dan?
Kind roept hard NEEE
Maar strekt wel zijn hand uit naar plakje worst.
Ik zeg weer: Wat zeg je dan, en fluister 'dank' in zijn oor.
Roept weer hard NEEEE.
Tot een aantal keer toe....
Hij blijft NEEE roepen, maar wel grijpen naar dat plakje,
zouden jullie het dan toch geven?
Ja, ik wel, zie mijn uitleg hieronder.
Is het echt zo ontaard, gemeen, bijna op het mishandelen af, zoals ik het bijna voel?Nou als je het zo op de vrouw af vraagt, ja dat vind ik erg gemeen. Ik herken die situaties wel hoor, en als mijn zoon na één keer vragen geen dank je wel zei, zei ik het heel overdreven:"Dan zeggen we 'dank je wel'" en klaar. Op die leeftijd van 2,5 dan hè. Maar het plakje worst afpakken, voor zijn neus zelf opeten vind ik ronduit gemeen en geen situatie waar een 2,5 jarige iets van leert.
Maar het is dat je het vroeg hè, anders had ik mijn mening na 10 pagina's voor me gehouden..
Ok, heel veel vinden het gemeen, dat ik dat plakje worst heb afgepakt, maar wat zouden jullie doen:
Kind krijgt plakje worst aangeboden, ik zeg: wat zeg je dan?
Kind roept hard NEEE
Maar strekt wel zijn hand uit naar plakje worst.
Ik zeg weer: Wat zeg je dan, en fluister 'dank' in zijn oor.
Roept weer hard NEEEE.
Tot een aantal keer toe....
Hij blijft NEEE roepen, maar wel grijpen naar dat plakje,
zouden jullie het dan toch geven?
Ja, ik wel, zie mijn uitleg hieronder.
Is het echt zo ontaard, gemeen, bijna op het mishandelen af, zoals ik het bijna voel?Nou als je het zo op de vrouw af vraagt, ja dat vind ik erg gemeen. Ik herken die situaties wel hoor, en als mijn zoon na één keer vragen geen dank je wel zei, zei ik het heel overdreven:"Dan zeggen we 'dank je wel'" en klaar. Op die leeftijd van 2,5 dan hè. Maar het plakje worst afpakken, voor zijn neus zelf opeten vind ik ronduit gemeen en geen situatie waar een 2,5 jarige iets van leert.
Maar het is dat je het vroeg hè, anders had ik mijn mening na 10 pagina's voor me gehouden..
donderdag 30 juli 2009 om 18:05
ik vind het wel belangrijk dat kinderen dankuwel horen te zeggen en er zelf om vragen vind ik eigenlijk ook niet zo netjes.
Ik vind het ook niet leuk als wildvreemde kinderen mij aanspreken met: heey. Hoe heet jij' . En van hele kleintjes, okay.. maar van 5 tot 12 jaar hoor ik die zin voorbij komen.
Ik vind het ook niet leuk als wildvreemde kinderen mij aanspreken met: heey. Hoe heet jij' . En van hele kleintjes, okay.. maar van 5 tot 12 jaar hoor ik die zin voorbij komen.
donderdag 30 juli 2009 om 18:12
quote:Heyjij schreef op 30 juli 2009 @ 18:05:
ik vind het wel belangrijk dat kinderen dankuwel horen te zeggen en er zelf om vragen vind ik eigenlijk ook niet zo netjes.
Ik vind het ook niet leuk als wildvreemde kinderen mij aanspreken met: heey. Hoe heet jij' . En van hele kleintjes, okay.. maar van 5 tot 12 jaar hoor ik die zin voorbij komen.
Dat 'geheey' hoeft voor mij ook niet, maar geen 'u' zeggen vind ik geen probleem. Ligt bij voornamelijk aan de toon of ik iets brutaal vind of niet.
Toen mijn zoon tegen de drie jaar aanliep zijn we voor het eerst naar de Efteling gegaan. Daar heeft hij toch een fobie ontwikkelt voor pratende poppen.
Toen hij vier was gingen we naar het spoorwegmuseum en daar heb je een kleine attractie met een treintje (duhuh...) Op een gegeven ga je abrupt naar beneden waar je denkt rechtdoor te gaan en staat er zo'n pop die keihard 'heee' roept, mijn man maakte het af met een nagemaakte boze stem:"Wat 'hee'?, niets 'hee!'"Sindsdien heb ik hem eigenlijk nooit meer 'hee' horen zeggen
Hij is nu zes en van zijn aversie tegen sprekende poppen is hij nog niet af, iemand tips
ik vind het wel belangrijk dat kinderen dankuwel horen te zeggen en er zelf om vragen vind ik eigenlijk ook niet zo netjes.
Ik vind het ook niet leuk als wildvreemde kinderen mij aanspreken met: heey. Hoe heet jij' . En van hele kleintjes, okay.. maar van 5 tot 12 jaar hoor ik die zin voorbij komen.
Dat 'geheey' hoeft voor mij ook niet, maar geen 'u' zeggen vind ik geen probleem. Ligt bij voornamelijk aan de toon of ik iets brutaal vind of niet.
Toen mijn zoon tegen de drie jaar aanliep zijn we voor het eerst naar de Efteling gegaan. Daar heeft hij toch een fobie ontwikkelt voor pratende poppen.
Toen hij vier was gingen we naar het spoorwegmuseum en daar heb je een kleine attractie met een treintje (duhuh...) Op een gegeven ga je abrupt naar beneden waar je denkt rechtdoor te gaan en staat er zo'n pop die keihard 'heee' roept, mijn man maakte het af met een nagemaakte boze stem:"Wat 'hee'?, niets 'hee!'"Sindsdien heb ik hem eigenlijk nooit meer 'hee' horen zeggen
Hij is nu zes en van zijn aversie tegen sprekende poppen is hij nog niet af, iemand tips
donderdag 30 juli 2009 om 18:27
quote:Java schreef op 30 juli 2009 @ 17:31:
Mijn dochter bijvoorbeeld, is altijd heel extravert geweest, en zei al vóór haar eerste verjaardag met veel plezier 'dank' tegen de slager.
Nu ze richting de 2,5 jaar gaat, kan ik op dit gebied dus hogere eisen aan haar stellen dan een moeder met een introvert leeftijdsgenootje dat de slager misschien nog niet eens aan durft te kijken.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Toen mijn dochter 2.5 was, was het geen excuus meer om geen dank je te zeggen.
Mijn dochter bijvoorbeeld, is altijd heel extravert geweest, en zei al vóór haar eerste verjaardag met veel plezier 'dank' tegen de slager.
Nu ze richting de 2,5 jaar gaat, kan ik op dit gebied dus hogere eisen aan haar stellen dan een moeder met een introvert leeftijdsgenootje dat de slager misschien nog niet eens aan durft te kijken.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Toen mijn dochter 2.5 was, was het geen excuus meer om geen dank je te zeggen.
donderdag 30 juli 2009 om 18:28
quote:Heyjij schreef op 30 juli 2009 @ 18:05:
ik vind het wel belangrijk dat kinderen dankuwel horen te zeggen en er zelf om vragen vind ik eigenlijk ook niet zo netjes.
Ik vind het ook niet leuk als wildvreemde kinderen mij aanspreken met: heey. Hoe heet jij' . En van hele kleintjes, okay.. maar van 5 tot 12 jaar hoor ik die zin voorbij komen.Hee is for horses zeggen wij thuis
ik vind het wel belangrijk dat kinderen dankuwel horen te zeggen en er zelf om vragen vind ik eigenlijk ook niet zo netjes.
Ik vind het ook niet leuk als wildvreemde kinderen mij aanspreken met: heey. Hoe heet jij' . En van hele kleintjes, okay.. maar van 5 tot 12 jaar hoor ik die zin voorbij komen.Hee is for horses zeggen wij thuis
donderdag 30 juli 2009 om 18:48
Jep jep, zit er verder niet over in joh. iedereen reageert wel eens in een bepaalde situatie op een manier waarop je achteraf denkt: "Had ik het maar niet zo gedaan." Feit dat je er een topic over opent bewijst echt wel dat je een lieve moeder bent en gelukkig ben je maar een mens. Je zoontje zal nog wel meer meemaken in zijn leven dus ik zou niet bang zijn dat zijn kinderziel nu zwaar beschadigd is.
Nog een leuke van hoe het niet moet,
Bij ons in de winkel komt regelmatig een vrouw waarbij je meteen merkt dat ze de kinderen niet aan kan, dus die kinderen mogen alles en kennen weinig manieren.
Die kinderen trekken hun neus op voor het boterhamworstje wat ik ze aanbied, want ze willen worst met een berengezichtje. Maar ja, helaas pindakaas natuurlijk.
Dus ik vraag of ze een worstje lusten, zij gillen neeeeeeeeeeee en moeder besteld dan nog een half onsje berenworst, waarbij ze met het schaamrood op de kaken twee plakjes eruit haalt en aan haar kinders geeft...
Tsja, ieder doet het op zijn eigen manier zullen we maar zeggen!
Nog een leuke van hoe het niet moet,
Bij ons in de winkel komt regelmatig een vrouw waarbij je meteen merkt dat ze de kinderen niet aan kan, dus die kinderen mogen alles en kennen weinig manieren.
Die kinderen trekken hun neus op voor het boterhamworstje wat ik ze aanbied, want ze willen worst met een berengezichtje. Maar ja, helaas pindakaas natuurlijk.
Dus ik vraag of ze een worstje lusten, zij gillen neeeeeeeeeeee en moeder besteld dan nog een half onsje berenworst, waarbij ze met het schaamrood op de kaken twee plakjes eruit haalt en aan haar kinders geeft...
Tsja, ieder doet het op zijn eigen manier zullen we maar zeggen!
donderdag 30 juli 2009 om 18:58
Had het ook niet gegeven, geen dank je wel is geen worst.
Ik probeer mijn zoon ook heel hard te leren dat hij niet altijd worst krijgt en dat hij er niet om mag vragen.
Maar ja als hij het bijna altijd krijgt snap ik ook wel dat hij het dan ook altijd wil. En dan vind ik 3 toch wel weer heel jong om dat uit te leggen.
Dus probeer soms met grote boog om de vleeswaren heen te lopen.
Ik probeer mijn zoon ook heel hard te leren dat hij niet altijd worst krijgt en dat hij er niet om mag vragen.
Maar ja als hij het bijna altijd krijgt snap ik ook wel dat hij het dan ook altijd wil. En dan vind ik 3 toch wel weer heel jong om dat uit te leggen.
Dus probeer soms met grote boog om de vleeswaren heen te lopen.
donderdag 30 juli 2009 om 20:35
Er niet om vragen, tja. De winkels wennen ze er wel aan. Op de vleeswaren een plakje Bob-de-Bouwer-worst, bij de kaas een blokje van de aanbieding, bij het brood een stukje cake of koek, op de markt een stukje kibbeling, rozijntjes, fruit of broodje. Dus gaan ze op een gegeven moment al worst vragen als we de winkel inlopen. Is het er niet, dan hebben ze pech. Maar om met geen manieren te gaan gooien als een kindje, dat door de winkel zelf gewend is aan een worstje, vraagt om worst, vind ik onzin.
Zoon hier heeft een hele fanclub. Laatst liepen we al bij de zuivel, toen de dame van de vleeswaren een worstje kwam brengen. Ze had ons zien lopen en kwam ons dus achterna met de worst. Vind je het gek dat kinderen erom gaan vragen?
Zoon hier heeft een hele fanclub. Laatst liepen we al bij de zuivel, toen de dame van de vleeswaren een worstje kwam brengen. Ze had ons zien lopen en kwam ons dus achterna met de worst. Vind je het gek dat kinderen erom gaan vragen?
donderdag 30 juli 2009 om 21:25
Hey Jepjep,
Ik vind het wel herkenbaar, en vind het ook vervelend als zoon (2 jaar en 9 maanden) vraagt in de winkel om iets lekkers.
Meestal zeg ik voordat we naar de groenteboer/slager tegen zoon dat hij niet mag zeuren om banaan of worst, want dat is niet netjes.
Dat lukt aardig, als we de winkel in gaan zegt hij nu tegen mij: " ~naam~ niet zeuren om worst/banaan he? Hoort niet zo." En dan wacht hij tot hij iets krijgt. En zoon zegt dan meestal asjebief.
Ik heb verder wel iets gelezen van de reactie's, maar niet allemaal. Maar ik lees veel reactie over dat je het plakje worst hebt opgegeten.... Tis niet dé oplossing maar daar ben je al achter Ik kan me het wel voorstellen, ws had je de dreiging van het opeten al gezegd eer je er erg in had. En ja als je iets zegd, moet je dat wel doen. Anders ben je niet geloofwaardig, toch?
Zo zie ik het in elk geval. En hij zal er wel geen trauma van
oplopen,
Groetjes IM
Ik vind het wel herkenbaar, en vind het ook vervelend als zoon (2 jaar en 9 maanden) vraagt in de winkel om iets lekkers.
Meestal zeg ik voordat we naar de groenteboer/slager tegen zoon dat hij niet mag zeuren om banaan of worst, want dat is niet netjes.
Dat lukt aardig, als we de winkel in gaan zegt hij nu tegen mij: " ~naam~ niet zeuren om worst/banaan he? Hoort niet zo." En dan wacht hij tot hij iets krijgt. En zoon zegt dan meestal asjebief.
Ik heb verder wel iets gelezen van de reactie's, maar niet allemaal. Maar ik lees veel reactie over dat je het plakje worst hebt opgegeten.... Tis niet dé oplossing maar daar ben je al achter Ik kan me het wel voorstellen, ws had je de dreiging van het opeten al gezegd eer je er erg in had. En ja als je iets zegd, moet je dat wel doen. Anders ben je niet geloofwaardig, toch?
Zo zie ik het in elk geval. En hij zal er wel geen trauma van
oplopen,
Groetjes IM
vrijdag 31 juli 2009 om 00:21
Haha, nou, dat was bij mij ooit een situatie van schaamrood op de kaken en snel weer teugeltjes aantrekken.
Want mijn kind kende de route goed van de plakjes worst en voorgesneden kaasjes goed en mocht op een gegeven moment van mij (als ik nog stond te treuzelen bij de groente) vast verder lopen om te kijken of de plakjes er lagen. Kind was toen drie. En steevast (keer of vrijf gebeurd) kwam mijn kind met een worstje of kaasje terug. Vroeg ik of er netjes was bedankt en dat was altijd het geval volgens mijn kind. Dus verder niet veel aandacht meer aan besteed.
Totdat ik die vijfde keer dus sneller klaar was bij de groente en vrij kort achter kind aan liep. Toen zag ik mijn kind letterlijk heel assertief (ahum) vragen om: Ik wil een plakje worst (wat er dus niet klaarlag zoals vaak). Kind kreeg zonder blikken een worstje en voldaan wandelde mijn kind (zonder bedanken) naar mij.
Oeps, zo gingen we dat dus maar niet meer doen haha.
Meteen uitgelegd dat het toch niet zon goed ideetje meer was en dat er voortaan nog wel iets gepakt mocht worden als het klaarlag op de schaaltjes, maar dat we er niet meer om gingen vragen. Was verder ook geen probleem gelukkig. En nogmaals het nut van bedanken uitgelegd en mezelf verzekerd dat ik nog wat meer begeleiding moest bieden in deze. Want voelde me wel een beetje de moeder die haar kind overal assertief voor laat bedelen onder het mom van een kind van die leeftijd wordt toch niks geweigerd. Ik vind vragende kinderen doorgaans zelf ook niet zo fijn, tenzij ze dat al heel lief/netjes kunnen. Het hangt een beetje samen met een bepaalde mate van bescheidenheid voor mijn gevoel.
Ohja, als reactie op jou speciefiek: denk dat ik gewoon namens jou zou hebben bedankt en voor een volgende keer van te voren dat even bespreken dat we wel dankjewel zeggen, want dat dat fijn is. Kind van 2,5 doet dat nog niet bewust expres fout ofzo.
Want mijn kind kende de route goed van de plakjes worst en voorgesneden kaasjes goed en mocht op een gegeven moment van mij (als ik nog stond te treuzelen bij de groente) vast verder lopen om te kijken of de plakjes er lagen. Kind was toen drie. En steevast (keer of vrijf gebeurd) kwam mijn kind met een worstje of kaasje terug. Vroeg ik of er netjes was bedankt en dat was altijd het geval volgens mijn kind. Dus verder niet veel aandacht meer aan besteed.
Totdat ik die vijfde keer dus sneller klaar was bij de groente en vrij kort achter kind aan liep. Toen zag ik mijn kind letterlijk heel assertief (ahum) vragen om: Ik wil een plakje worst (wat er dus niet klaarlag zoals vaak). Kind kreeg zonder blikken een worstje en voldaan wandelde mijn kind (zonder bedanken) naar mij.
Oeps, zo gingen we dat dus maar niet meer doen haha.
Meteen uitgelegd dat het toch niet zon goed ideetje meer was en dat er voortaan nog wel iets gepakt mocht worden als het klaarlag op de schaaltjes, maar dat we er niet meer om gingen vragen. Was verder ook geen probleem gelukkig. En nogmaals het nut van bedanken uitgelegd en mezelf verzekerd dat ik nog wat meer begeleiding moest bieden in deze. Want voelde me wel een beetje de moeder die haar kind overal assertief voor laat bedelen onder het mom van een kind van die leeftijd wordt toch niks geweigerd. Ik vind vragende kinderen doorgaans zelf ook niet zo fijn, tenzij ze dat al heel lief/netjes kunnen. Het hangt een beetje samen met een bepaalde mate van bescheidenheid voor mijn gevoel.
Ohja, als reactie op jou speciefiek: denk dat ik gewoon namens jou zou hebben bedankt en voor een volgende keer van te voren dat even bespreken dat we wel dankjewel zeggen, want dat dat fijn is. Kind van 2,5 doet dat nog niet bewust expres fout ofzo.
vrijdag 31 juli 2009 om 09:49
vrijdag 31 juli 2009 om 10:18
Kinderen die vragen of niet bedanken, ach daar zijn het kids voor. Wat ik niet snap is dat ouders daar vervolgens niks van zeggen, of nog erger, ouders die er zelf -indirect- om vragen voor hun kind.
('dan krijg je straks een plakje worst')
Ik vind de actie van de TO niet zo strak, het was beter geweest als kind het plakje weer terug moest geven. Nu is het zo'n 'lekker puh' idee.
('dan krijg je straks een plakje worst')
Ik vind de actie van de TO niet zo strak, het was beter geweest als kind het plakje weer terug moest geven. Nu is het zo'n 'lekker puh' idee.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 31 juli 2009 om 10:37
Ik snap de actie helemaal.
Ik heb altijd hele makkelijke kinderen gehad.
Was zelf ook altijd heel makkelijk.
Nu merk ik dat ik te makkelijk ben geweest.
Het is hier weer een questie van de teugels weer eens aantrekken.
Nu moet er ook gewoon geluisterd worden. Wordt er gek van dat er gewoon niet geluisterd wordt. Vriend gaat morgen met kinderen naar Artis en als ze niet luisteren gaat hij rechts omkeerd terug. We hebben ze gewaarschuwd.
Ik zou hetzelfde als jou doen. Ik ben te makkelijk geweest en moet nu continu ingrijpen. Nou helpt het ook niet dat ze al 4 weken op elkaars lip zitten.
Ik heb altijd hele makkelijke kinderen gehad.
Was zelf ook altijd heel makkelijk.
Nu merk ik dat ik te makkelijk ben geweest.
Het is hier weer een questie van de teugels weer eens aantrekken.
Nu moet er ook gewoon geluisterd worden. Wordt er gek van dat er gewoon niet geluisterd wordt. Vriend gaat morgen met kinderen naar Artis en als ze niet luisteren gaat hij rechts omkeerd terug. We hebben ze gewaarschuwd.
Ik zou hetzelfde als jou doen. Ik ben te makkelijk geweest en moet nu continu ingrijpen. Nou helpt het ook niet dat ze al 4 weken op elkaars lip zitten.
