Kinderen
alle pijlers
Pleegkind
vrijdag 10 januari 2020 om 11:35
Graag zou ik van ervaringsdeskundigen weten wat het inhoudt een pleegkind op te voeden.
Het lijkt mij dat pleegkinderen een knauw hebben opgelopen door alles wat zij hebben meegemaakt en ik zie dit dan ook niet als romantisch of rooskleurig om een pleegkind op te voeden. Wat kom je tegen, hoe zwaar is het, biologische ouders die er eventueel nog tussenzitten etc.
Graag hoor ik hierover.
Het lijkt mij dat pleegkinderen een knauw hebben opgelopen door alles wat zij hebben meegemaakt en ik zie dit dan ook niet als romantisch of rooskleurig om een pleegkind op te voeden. Wat kom je tegen, hoe zwaar is het, biologische ouders die er eventueel nog tussenzitten etc.
Graag hoor ik hierover.
vrijdag 10 januari 2020 om 14:46
Bedankt voor alle reacties! Ik zit te denken aan de weekenden en vakanties. Meteen in het diepe vind ik best heftig, ik ben aleenstaand dus moet het ook allemaal alleen doen.
Vanavond ga ik de documentaire bekijken over Alicia. Vraag mij af hoe haar biologische moeder zich voelt dat haar kind door haar toedoen zo verdrietig is en geen thuis heeft.
Vanavond ga ik de documentaire bekijken over Alicia. Vraag mij af hoe haar biologische moeder zich voelt dat haar kind door haar toedoen zo verdrietig is en geen thuis heeft.
vrijdag 10 januari 2020 om 14:53
Dank je wel, bedankt voor je mooie woorden. Ik ben echt overtuigd dat je dit pas kan en zou moeten willen als je ook een familie (en eventuele vriendjes, en wij stonden zelfs open voor huisdieren omdat we weten hoeveel een kind daaraan gehecht kan zijn) daarbij accepteert. Is het makkelijk? Zeker niet. Maar een kind weghouden bij hun familie is not done, vind ik. Zo wil ik ook niet dat er slecht gepraat wordt over haar moeder (en ja, ze heeft issues, maar help haar of houd je mond over haar, denk ik dan). Wanneer er slecht gepraat wordt over moeder, zeg je indirect ook iets over haarzelf, hoe kun je je als kind dan open en vrij ontwikkelen als je al afgewezen wordt op wat je ouders doen (of laten)? Natuurlijk mogen mensen hun zorgen hebben, die heb ik ook. Maar daarmee wil ik niet dat onze pleegdochter belast wordt. Ze heeft het al zwaar genoeg en ik ben er voor haar om haar op te vangen als ze valt. Haar pad kan ik niet gelijk strijken, maar kan er wel voor haar zijn als ze struikelt. Dat is mijn taak en dan ontkom je er niet aan om keuzes te maken die anderen tegen de haren instrijkt. Jammer dan. Ik doe voor haar alles wat nodig is, zelfde als wat ik zou doen voor mijn zoon.
Moeder is heel blij dat ik haar zie als onze dochter. Zo heb ik haar gevraagd wat ze wilde toen ze 'mama' ging zeggen. Wilde moeder dit wel? Was dit te pijnlijk (wat ik me maar al te goed kan voorstellen)? Dan mocht moeder hierover meebeslissen. Door moeder keuzes mee te laten nemen, haar mening serieus te nemen, hoop ik haar te laten voelen dat ze daadwerkelijk meetelt in het leven van haar dochter, ook al is dat meer op afstand dan ze zou willen. Het is al hartverscheurend voor moeder dat haar kind uit haar handen gerukt is, laat ik het dan niet erger maken maar wat begrip tonen. We zijn geen vijanden van elkaar maar kunnen ook samen voor haar dochter zorgen, ieder met onze eigen kwaliteiten. Het enige wat ik hoop is dat zowel moeder als onze pleegdochter later aan me terugdenken met het idee: "apiejapie heeft een lastige situatie iets minder lastig gemaakt door wat liefde te geven". En in de tussentijd geniet ik en ben ik dankbaar dat ik dit mag doen....
apiejapie wijzigde dit bericht op 10-01-2020 15:06
0.30% gewijzigd
vrijdag 10 januari 2020 om 14:56
dat is wel echt anders, weekend pleegzorg, ik heb dat als kind als veel prettiger en makkelijker ervaren dan fulltime pleegzorg. Ik kan natuurlijk niet voor elk kind spreken maar ik vond aanpassen in het weekend en in de vakanties veel makkelijker dan meteen mijn hele leven opeens anders te moeten inrichten.Xaviera1234567890 schreef: ↑10-01-2020 14:46Bedankt voor alle reacties! Ik zit te denken aan de weekenden en vakanties. Meteen in het diepe vind ik best heftig, ik ben aleenstaand dus moet het ook allemaal alleen doen.
Vanavond ga ik de documentaire bekijken over Alicia. Vraag mij af hoe haar biologische moeder zich voelt dat haar kind door haar toedoen zo verdrietig is en geen thuis heeft.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:10
Dan heb je toch geen ruimte meer voor een sociaal leven? Als het een terrorkind is dan kost dat je ook je vriendschappen en familie zal je ook steeds minder vaak zien of uitnodigen.Xaviera1234567890 schreef: ↑10-01-2020 14:46Bedankt voor alle reacties! Ik zit te denken aan de weekenden en vakanties. Meteen in het diepe vind ik best heftig, ik ben aleenstaand dus moet het ook allemaal alleen doen.
Je kunt ook in de zomer 2-3 weken aanbieden als vakantieopvang. Dan zit je er niet gelijk zo aan vast.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:13
Wij hebben juist niet gekozen voor weekend/vakantie, wat wel onze eerste insteek was. We dachten namelijk dat dat de meest milde variant zou zijn. Uiteindelijk bleek dat voor ons niet zo te zijn. Kinderen die alleen de weekenden/vakanties komen, komen vaak om hun basisgezin te ontlasten. De problematiek is dan zodaning dat er vaak erg veel rust in het pleeggezin gevraagd wordt. Wij wilden juist een kind mee laten draaien in ons gezin. Dus alles mee laten doen: verjaardagen, dagje uit, dagje bankhangen, vakantie enz enz. Even naar een verjaardag met een kind wat maar 1 keer per maand komt, is vaak niet haalbaar. Dat kan voor anderen totaal geen probleem zijn, voor onszelf hadden we daar een andere gedachte bij. Dus kozen we voor crisis.
Crisis mocht voor ons wel langdurend worden als het kloppend was in ons gezin. En zo bleek het ook te gaan. Pleegdochter kon niet naar huis, en wij wilden niet dat ze steeds naar een ander gezin zou moeten. Dus hebben we besloten (of nou ja besloten, ons hart was daar hartstikke duidelijk in) dat ze bij ons op mocht groeien. Gelukkig was de relatie met moeder na die eerste tijd ondertussen zo, dat moeder ook het liefste wilde dat ze bij ons zou blijven.
Crisis mocht voor ons wel langdurend worden als het kloppend was in ons gezin. En zo bleek het ook te gaan. Pleegdochter kon niet naar huis, en wij wilden niet dat ze steeds naar een ander gezin zou moeten. Dus hebben we besloten (of nou ja besloten, ons hart was daar hartstikke duidelijk in) dat ze bij ons op mocht groeien. Gelukkig was de relatie met moeder na die eerste tijd ondertussen zo, dat moeder ook het liefste wilde dat ze bij ons zou blijven.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:18
Waar heb jij het nou weer over? man man manredbulletje schreef: ↑10-01-2020 15:10Dan heb je toch geen ruimte meer voor een sociaal leven? Als het een terrorkind is dan kost dat je ook je vriendschappen en familie zal je ook steeds minder vaak zien of uitnodigen.
Je kunt ook in de zomer 2-3 weken aanbieden als vakantieopvang. Dan zit je er niet gelijk zo aan vast.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:20
Start met het gaan naar een infobijeenkomst. Dit is hartstikke vrijblijvend. Niemand die van jou verwacht dat je je meteen opgeeft of zo. En mocht je het fijn vinden om daarna nog contact te hebben dan kan dat.
Zelf ben ik regelmatig als pleegouder bij zo'n infobijeenkomst. Ik vind het mooi om iets te betekenen daarin. Heb geen baan vanwege mijn invaliditeit, maar zoiets kan ik wel. Het geeft mij zelf ook veel dat ik dit kan doen, het is voor mijzelf echt een stukje waarin ik echt mezelf kan zijn. Mocht een geïnteresseerde mijn nummer op zo'n avond willen hebben om later nog een vragen te stellen, dan zou ik dat niet vreemd vinden. Vind het juist mooi als mensen interesse hebben, totaal los van of ze nu uiteindelijk kiezen voor het pleegouderschap of niet.
Zelf ben ik regelmatig als pleegouder bij zo'n infobijeenkomst. Ik vind het mooi om iets te betekenen daarin. Heb geen baan vanwege mijn invaliditeit, maar zoiets kan ik wel. Het geeft mij zelf ook veel dat ik dit kan doen, het is voor mijzelf echt een stukje waarin ik echt mezelf kan zijn. Mocht een geïnteresseerde mijn nummer op zo'n avond willen hebben om later nog een vragen te stellen, dan zou ik dat niet vreemd vinden. Vind het juist mooi als mensen interesse hebben, totaal los van of ze nu uiteindelijk kiezen voor het pleegouderschap of niet.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:22
@apiejapie, respect voor jullie dat het nu zo gaat en jullie er met biologische moeder samen uitkomen. Het buitensluiten van de biologische ouders is niet mijn insteek maar ik heb ook verhalen gelezen dat deze soms zelfs de pleegouders aan het huisadres kwamen bedreigen en lastigvallen. Daarom is het zo goed dat in jullie situatie allen door een deur kunnen. Lijkt mij namelijk heftig om bedreigd te worden en ik ben zelf ook niet makkelijk en zit niet wachten op agressie en geweld aan mijn adres.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:25
Denk ook een kwestie van: we horen alleen de slechte verhalen.Xaviera1234567890 schreef: ↑10-01-2020 15:22@apiejapie, respect voor jullie dat het nu zo gaat en jullie er met biologische moeder samen uitkomen. Het buitensluiten van de biologische ouders is niet mijn insteek maar ik heb ook verhalen gelezen dat deze soms zelfs de pleegouders aan het huisadres kwamen bedreigen en lastigvallen. Daarom is het zo goed dat in jullie situatie allen door een deur kunnen. Lijkt mij namelijk heftig om bedreigd te worden en ik ben zelf ook niet makkelijk en zit niet wachten op agressie en geweld aan mijn adres.
Makkelijk is het niet maar alle cowboyverhalen maken het nog erger helaas
vrijdag 10 januari 2020 om 15:27
En heb je daar als kind ook wat aan? Helpt dat echt?florence13 schreef: ↑10-01-2020 14:56dat is wel echt anders, weekend pleegzorg, ik heb dat als kind als veel prettiger en makkelijker ervaren dan fulltime pleegzorg. Ik kan natuurlijk niet voor elk kind spreken maar ik vond aanpassen in het weekend en in de vakanties veel makkelijker dan meteen mijn hele leven opeens anders te moeten inrichten.
Ik overweeg ook weekendpleegzorg, nu nog niet maar misschien later.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:28
Sommige mensen vinden het daadwerkelijk leuk om iets op te offeren voor hun medemens.redbulletje schreef: ↑10-01-2020 15:10Dan heb je toch geen ruimte meer voor een sociaal leven? Als het een terrorkind is dan kost dat je ook je vriendschappen en familie zal je ook steeds minder vaak zien of uitnodigen.
Je kunt ook in de zomer 2-3 weken aanbieden als vakantieopvang. Dan zit je er niet gelijk zo aan vast.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:29
Ik reageer eigenlijk nooit op jou, maar ik vind het wel storend (en dat zal aan mij liggen omdat dit een onderwerp is wat mij na aan het hart ligt) dat je zo negatief reageert op iets waarbij iemand zijn hart probeert te volgen. Ik wil echt niet zeggen dat to dit moet gaan doen. Maar een kind een terrorkind noemen vind ik sowieso al niet kunnen. Maar bedoelingen achter gedrag zien is een kunst die niet alle volwassenen beheersen, zal ik maar zeggen. En geen sociaal leven hebben is onzin. Ik heb een heel rijk sociaal leven. Kind zit niet 24/7 aan je vastgeplakt (en soms ook wel, haha). Kinderen gaan naar school, sport,, vriendjes, liggen op bed enz. Hoezo zou er geen sociaal leven mogelijk zijn?redbulletje schreef: ↑10-01-2020 15:10Dan heb je toch geen ruimte meer voor een sociaal leven? Als het een terrorkind is dan kost dat je ook je vriendschappen en familie zal je ook steeds minder vaak zien of uitnodigen.
Je kunt ook in de zomer 2-3 weken aanbieden als vakantieopvang. Dan zit je er niet gelijk zo aan vast.
En ja, het heeft mij ook vriendschappen gekost, familie waarvan ik eerder een ander beeld had dan nu. Maar of ik dat erg vind? Toen wel. Gaandeweg besefte ik dat ik helemaal niet om wil gaan met mensen die zo kortzichtig zijn dat ze ons al afwijzen nog voordat er een kind geplaatst is, omdat ze bang zijn. Bang zijn vind ik niet erg, ben open en ga graag met mensen het gesprek aan. Maar als ze bij voorbaat mij al onverantwoordelijk vinden omdat ik een kind (een kind, ik heb het niet over een uitgeleverde terrorist!) in huis neem: prima. Dan ga ik ook liever niet met ze om. Liever ieder hun eigen weg dan. Normen en waarden worden duidelijk op momenten dat er iets ingrijpends gebeurt, dat is onvermijdelijk en ik denk ook goed. Ik heb tijdens dat traject wel gezien dat sommige mensen andere normen en waarden hadden dan wij, en wij andere dan hun. Ik zou dit niet willen hebben laten lopen voor die mensen. Ik kies in het leven graag voor wat ik zelf belangrijk vind en wil ook dat anderen dat doen, ook al heeft dat consequenties. Dat is prima!
vrijdag 10 januari 2020 om 15:35
O maar ik ken dat stukje ook wel hoor. Is hier ook niet over rozen gegaan. Ik stond op een gegeven moment ook op de lijst bij de politie dat zodra ik zou bellen, de politie met spoed zou komen zonder dat ik uitleg hoefde te geven. Maar soms kan tij ook keren. Soms kan je door totale inzet, geduld en tijd ook wat bereiken. En nee dat lukt niet altijd. je hebt namelijk met een andere partij te maken. Wat ik belangrijk vond is dat ik alles gedaan had om dat contact goed te krijgen, of in ieder geval acceptabel, en daar heb ik vaak mijn ego voor aan de kant moeten schuiven. Ik bedenk me maar steeds dat als ik iets al lastig vind, het voor moeder nog tien keer lastiger is. Vaak zit er achter boosheid zoveel verdriet. Juist door dit (als het moment het toelaat) te benoemen, bespreekbaar te maken, zonder oordeel te hebben, geeft dat al lucht. Ik ben dan ook heel blij dat wel door alle inspanningen nu samen verjaardagen, sinterklaas enz. kunnen vieren, die wij extra plannen naast de bezoekregelingen. Noodzakelijk? Misschien niet. Maar daardoor niet minder waardevol voor pleegdochter.Xaviera1234567890 schreef: ↑10-01-2020 15:22@apiejapie, respect voor jullie dat het nu zo gaat en jullie er met biologische moeder samen uitkomen. Het buitensluiten van de biologische ouders is niet mijn insteek maar ik heb ook verhalen gelezen dat deze soms zelfs de pleegouders aan het huisadres kwamen bedreigen en lastigvallen. Daarom is het zo goed dat in jullie situatie allen door een deur kunnen. Lijkt mij namelijk heftig om bedreigd te worden en ik ben zelf ook niet makkelijk en zit niet wachten op agressie en geweld aan mijn adres.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:36
Eens! Ik ken behoorlijk wat pleegouders. Bevlogen, liefdevolle mensen over het algemeen die het prima doen als pleegouders. Mensen waar ik trots op ben dat ik ze ken.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:40
Voor pleegdochter moet dit inderdaad hartstikke fijn zo, het beste van twee werelden. Zo zit het meisje inderdaad niet in een loyaliteitsconflict of wordt er door de een en de ander kwaadgesproken. Is ook geen volwassen gedrag vind ik maar zal heel soms best wel moeilijk zijn geweest om stoïcijns te blijven. Nogmaals respect!
vrijdag 10 januari 2020 om 15:48
Ik heb daar wel wat aan gehad, mijn 'weekend pleeggezin' is het enige gezin waar ik nu nog af en toe contact mee heb. Ik heb daar niks echt substantieels geleerd, maar het gaf wel wat adempauze, effe een rust punt zonder al het drama. Het was ook niet zo dat we elk weekend wat spectaculairs gingen doen, maar meer gewoon een beetje meeleven. Je mag weer even kind zijn, ik denk echt dat het me op dat niveau echt wel wat heeft opgeleverd.COtweepuntnul schreef: ↑10-01-2020 15:27En heb je daar als kind ook wat aan? Helpt dat echt?
Ik overweeg ook weekendpleegzorg, nu nog niet maar misschien later.
voltijd pleeggezinnen hebben me dat soms ook opgeleverd (ik heb 4 voltijd gezinnen gehad) maar soms ook helemaal niet. Het ligt gewoon echt aan de situatie.
Ik zie hierboven een verhaal (van apiejapie) waar het heel goed gaat, maar dat is niet perse de norm, natuurlijk vind ik dat heel fijn als dat goed gaat, maar TO staar je daar niet blind op, want het kan ook anders gaan. Mijn moeder was bijzonder vervelend naar pleegouders, en mijn broer was soort van onhandelbaar (maar die zat dan weer in andere gezinnen dan ik). Het constante verhuis van gezin naar gezin, van tehuis naar tehuis heeft me best veel gekost, dus ik zou echt pas beginnen als je echt gecommiteerd bent, het is niet iets wat je gewoon even kunt uitproberen.
vrijdag 10 januari 2020 om 17:44
Als ik jou was zou ik me aanmelden als pleegouder. Je moet dan een soort van cursus doen over wat je allemaal mogelijk te wachten staat als pleegouder. En daarna kun je altijd nog afhaken. Maar ik denk dat je op die manier het beste je een beeld kunt vormen.
In de Libelle van de vorige week of de week daarvoor stond een artikel over een pleeggezin met veel pleegkinderen. Dat weergaf een aardig beeld. Het is inderdaad namelijk niet altijd rozengeur en maneschijn.
Je eigen kinderen zijn vaak al niet redelijk. Laat staan de beschadigde kinderen van een ander. Dan moet je wel kunnen incasseren.
In de Libelle van de vorige week of de week daarvoor stond een artikel over een pleeggezin met veel pleegkinderen. Dat weergaf een aardig beeld. Het is inderdaad namelijk niet altijd rozengeur en maneschijn.
Je eigen kinderen zijn vaak al niet redelijk. Laat staan de beschadigde kinderen van een ander. Dan moet je wel kunnen incasseren.
vrijdag 10 januari 2020 om 20:52
Ik werk indirect met pleegzorg.
Wat ik je aanraad is om naar een informatiebijeenkomst te gaan en eventueel informatiepakket aan te vragen.
Pleegouder wordt je niet zomaar, ook jij moet verschillende competenties hebben etc waar zij op selecteren. Een begin gesprek kan denk ik helemaal geen kwaad.
Ik weet niet in welke omgeving je woont, maar via de gemeente kun je altijd de juiste instellingen vinden voor pleegzorg.
Bv.
https://www.spirit.nl/pleegouders/
Wat ik je aanraad is om naar een informatiebijeenkomst te gaan en eventueel informatiepakket aan te vragen.
Pleegouder wordt je niet zomaar, ook jij moet verschillende competenties hebben etc waar zij op selecteren. Een begin gesprek kan denk ik helemaal geen kwaad.
Ik weet niet in welke omgeving je woont, maar via de gemeente kun je altijd de juiste instellingen vinden voor pleegzorg.
Bv.
https://www.spirit.nl/pleegouders/
vrijdag 10 januari 2020 om 21:02
Het is heel onvoorspelbaar. Ik ken mooie en vlotte verhalen waar pleeggezin en biologische ouders een op zich goede band hebben, en het kind vlot van het ene gezin naar andere kan. En ik kan verhalen waarbij de band heel slecht is, maar het binnen het pleeggezin wel goed loopt. En dan zijn er nog de verhalen waarbij het in elke setting moeilijk loopt...
Indien m'n partner het ooit toch ziet zitten, zou ik me er wel aan willen wagen, wanneer onze eigen kinderen ouder zijn.
Indien m'n partner het ooit toch ziet zitten, zou ik me er wel aan willen wagen, wanneer onze eigen kinderen ouder zijn.
vrijdag 10 januari 2020 om 21:10
vrijdag 10 januari 2020 om 21:20
Mooi dat je dit overweegt TO en wat knap hoe jullie dat doen Apiejapie. Veel respect, het lijkt mij erg moeilijk.
Ik kwam laatst toevallig een boek van Cathy Glass tegen. Zij is pleegmoeder, welliswaar in de UK dus sommige dingen werken organisatorisch anders. Maar ze schrijft prachtig over hoe het in haar gezin met verschillende pleegkinderen ging, hoe ze met situaties om gaat, hoe de verschillende pleegkinderen reageren (ze heeft een aantal boeken over verschillende kinderen geschreven). Ik las haar eerste boek in een ruk uit en de tweede ook. Misschien heb je er wat aan.
Ik kwam laatst toevallig een boek van Cathy Glass tegen. Zij is pleegmoeder, welliswaar in de UK dus sommige dingen werken organisatorisch anders. Maar ze schrijft prachtig over hoe het in haar gezin met verschillende pleegkinderen ging, hoe ze met situaties om gaat, hoe de verschillende pleegkinderen reageren (ze heeft een aantal boeken over verschillende kinderen geschreven). Ik las haar eerste boek in een ruk uit en de tweede ook. Misschien heb je er wat aan.
vrijdag 10 januari 2020 om 21:44
Ik wil graag nog even een andere kant belichten, namelijk die van een biologische ouder.
Ik ben zelf super blij dat er pleegzorg is en dat mijn kind een super fijn, lief en hecht gezin heeft waar hij voor de volle 100% thuis hoort.
Zelf heb ik vrij intensief contact met hem en spreek ik pleegouders eigenlijk niet meer.
Alleen nog om de weekenden vast te leggen en op de evaluaties.
Kind heeft gewoon een enorm grote familie, namelijk, mijn familie, die van mijn partner en de familie van het pleeggezin. Erg fijn.
Hij noemt zijn pleegouders papa en mama. En ik heb het over papa x en mama x als ik het over ze heb.
Dit is een vrij uitzonderlijke situatie overigens. Volgens meerdere personen hebben wij een situatie uit 't boekje.
Het heeft me wel een aantal jaar gekost om er echt vrede mee te hebben, maar inmiddels weet ik dat hij daar een heel goed huis heeft.
Wat ik je mee wil geven is het volgende. Heb respect voor de ouders. Een van de moeilijkste dingen die een ouder kan doen is de zorg voor een kind uit handen geven aan een onbekende. Zeker omdat dit vaak vanuit een andere maatregel verplicht wordt.
Vaak is hier van alles aan vooraf gegaan wat zowel de ouder als het kind getroffen heeft.
Geef ze het gevoel dat je klaar staat om op te pakken waar zij het niet kunnen en geef een pleegkind altijd de mogelijkheid (mits wegens veiligheid of binding) contact te hebben met ouders.
Ik ben zelf super blij dat er pleegzorg is en dat mijn kind een super fijn, lief en hecht gezin heeft waar hij voor de volle 100% thuis hoort.
Zelf heb ik vrij intensief contact met hem en spreek ik pleegouders eigenlijk niet meer.
Alleen nog om de weekenden vast te leggen en op de evaluaties.
Kind heeft gewoon een enorm grote familie, namelijk, mijn familie, die van mijn partner en de familie van het pleeggezin. Erg fijn.
Hij noemt zijn pleegouders papa en mama. En ik heb het over papa x en mama x als ik het over ze heb.
Dit is een vrij uitzonderlijke situatie overigens. Volgens meerdere personen hebben wij een situatie uit 't boekje.
Het heeft me wel een aantal jaar gekost om er echt vrede mee te hebben, maar inmiddels weet ik dat hij daar een heel goed huis heeft.
Wat ik je mee wil geven is het volgende. Heb respect voor de ouders. Een van de moeilijkste dingen die een ouder kan doen is de zorg voor een kind uit handen geven aan een onbekende. Zeker omdat dit vaak vanuit een andere maatregel verplicht wordt.
Vaak is hier van alles aan vooraf gegaan wat zowel de ouder als het kind getroffen heeft.
Geef ze het gevoel dat je klaar staat om op te pakken waar zij het niet kunnen en geef een pleegkind altijd de mogelijkheid (mits wegens veiligheid of binding) contact te hebben met ouders.
vrijdag 10 januari 2020 om 22:04
Wat mooi dat je vanuit jouw perspectief je verhaal wilt delen. Dank daarvoor.Gewoon-ik schreef: ↑10-01-2020 21:44Ik wil graag nog even een andere kant belichten, namelijk die van een biologische ouder.
Ik ben zelf super blij dat er pleegzorg is en dat mijn kind een super fijn, lief en hecht gezin heeft waar hij voor de volle 100% thuis hoort.
Zelf heb ik vrij intensief contact met hem en spreek ik pleegouders eigenlijk niet meer.
Alleen nog om de weekenden vast te leggen en op de evaluaties.
Kind heeft gewoon een enorm grote familie, namelijk, mijn familie, die van mijn partner en de familie van het pleeggezin. Erg fijn.
Hij noemt zijn pleegouders papa en mama. En ik heb het over papa x en mama x als ik het over ze heb.
Dit is een vrij uitzonderlijke situatie overigens. Volgens meerdere personen hebben wij een situatie uit 't boekje.
Het heeft me wel een aantal jaar gekost om er echt vrede mee te hebben, maar inmiddels weet ik dat hij daar een heel goed huis heeft.
Wat ik je mee wil geven is het volgende. Heb respect voor de ouders. Een van de moeilijkste dingen die een ouder kan doen is de zorg voor een kind uit handen geven aan een onbekende. Zeker omdat dit vaak vanuit een andere maatregel verplicht wordt.
Vaak is hier van alles aan vooraf gegaan wat zowel de ouder als het kind getroffen heeft.
Geef ze het gevoel dat je klaar staat om op te pakken waar zij het niet kunnen en geef een pleegkind altijd de mogelijkheid (mits wegens veiligheid of binding) contact te hebben met ouders.
Je klinkt respectvol naar de pleegouders en persoonlijk vind ik dat mooi. Wat zul je het zwaar gehad hebben en zal vast altijd een pijnlijk litteken voor je zijn. Hopelijk kun je je leven een mooie invulling geven op de manier waarop het nu gaat. Dat gun ik je na zo'n traumatische tijd.
Goede tips geef je door jouw verhaal. Denk dat veel pleeggezinnen daar iets aan kunnen hebben.
Wens je alle moois voor nu en de toekomst.
zaterdag 11 januari 2020 om 12:04
Whoopa! Dit is echt super stoer!!Gewoon-ik schreef: ↑10-01-2020 21:44Ik wil graag nog even een andere kant belichten, namelijk die van een biologische ouder.
Ik ben zelf super blij dat er pleegzorg is en dat mijn kind een super fijn, lief en hecht gezin heeft waar hij voor de volle 100% thuis hoort.
Zelf heb ik vrij intensief contact met hem en spreek ik pleegouders eigenlijk niet meer.
Alleen nog om de weekenden vast te leggen en op de evaluaties.
Kind heeft gewoon een enorm grote familie, namelijk, mijn familie, die van mijn partner en de familie van het pleeggezin. Erg fijn.
Hij noemt zijn pleegouders papa en mama. En ik heb het over papa x en mama x als ik het over ze heb.
Dit is een vrij uitzonderlijke situatie overigens. Volgens meerdere personen hebben wij een situatie uit 't boekje.
Het heeft me wel een aantal jaar gekost om er echt vrede mee te hebben, maar inmiddels weet ik dat hij daar een heel goed huis heeft.
Wat ik je mee wil geven is het volgende. Heb respect voor de ouders. Een van de moeilijkste dingen die een ouder kan doen is de zorg voor een kind uit handen geven aan een onbekende. Zeker omdat dit vaak vanuit een andere maatregel verplicht wordt.
Vaak is hier van alles aan vooraf gegaan wat zowel de ouder als het kind getroffen heeft.
Geef ze het gevoel dat je klaar staat om op te pakken waar zij het niet kunnen en geef een pleegkind altijd de mogelijkheid (mits wegens veiligheid of binding) contact te hebben met ouders.
Fijn dat de situatie nu zo is! En fijn dat je deze kant van pleegzorg met ons deelt.
Voor TO, heb je al het info pakket aangevraagd? Die is net als de bijeenkomst vrijblijvend. Ik wacht iig op de goedkeuring van RvdK zodat alles volledig kan starten!
