Kinderen
alle pijlers
rare gedachtes over kind
zaterdag 20 juni 2009 om 16:29
Al sinds ik mijn kind heb, heb ik rare gedachtes erover of dagdromen. HOe je het ook noemt, ik zie heel vaak voor me dat er iets met mijn kind gebeurt. De meest vreselijke dingen zoals auto-ongelukken, botsingen, dat hij van de trap valt, de meest vreselijke dingen.
Dit is overigens niet altijd zo maar komt van tijd tot tijd weer boven. Afgelopen week heb ik zelfs gedroomd dat ik hem kwijt was aan een heftig ongeluk en dat ie weg was! Ik moest zo gillen in mijn droom dat ik er gelukkig wakker van werd.
Het is een verschrikkelijk gevoel die ik altijd zo snel mogelijk probeer te verbannen maar soms lijkt het alsof ik er geen controle over heb.
GELUKKIG is hij gezond en levendig en het is een heel vrolijk mannetje. Tijdens het alledaagse laat ik me nooit leiden door zulke gevoelens en niemand weet dit ook van mij. Maar soms als ik alleen ben of in slaap val dan komen ze ineens.
Ik kan me voorstellen dat dit in het begin van het eerste levensjaar vaak voorkomt omdat het nieuw is maar mijn zoon is al twee jaar!!
Heeft iemand dit ook en zo ja, ook tips om er vanaf te komen?
Dit is overigens niet altijd zo maar komt van tijd tot tijd weer boven. Afgelopen week heb ik zelfs gedroomd dat ik hem kwijt was aan een heftig ongeluk en dat ie weg was! Ik moest zo gillen in mijn droom dat ik er gelukkig wakker van werd.
Het is een verschrikkelijk gevoel die ik altijd zo snel mogelijk probeer te verbannen maar soms lijkt het alsof ik er geen controle over heb.
GELUKKIG is hij gezond en levendig en het is een heel vrolijk mannetje. Tijdens het alledaagse laat ik me nooit leiden door zulke gevoelens en niemand weet dit ook van mij. Maar soms als ik alleen ben of in slaap val dan komen ze ineens.
Ik kan me voorstellen dat dit in het begin van het eerste levensjaar vaak voorkomt omdat het nieuw is maar mijn zoon is al twee jaar!!
Heeft iemand dit ook en zo ja, ook tips om er vanaf te komen?
zaterdag 20 juni 2009 om 19:55
Ik herken het. Ik schud dan vaak (bijna letterlijk) mijn hoofd om de gedachten eruit te schudden. Ik wil daar gewoon niet aan denken, dus probeer het snel weg te bannen. Helaas komen dat soort gedachten 's avonds of 's nachts wel eens terug en ik lig ik in bed te janken aan de gedachten daaraan. Niet leuk. Flink schudden met mijn hoofd danmaar : (
zaterdag 20 juni 2009 om 20:08
Herken het ook, soms gaat t om een enkele gedachte, en soms gaat het dagen achter elkaar door.
Gisteren schoot een aflevering van Oprah door mijn hoofd, ook over de dood van een kindje door moeders schuld, ga niet vermelden hoe en wat, want dan blijft t bij jullie misschien plakken dat beeld, maar was al moe en labiel, dus weer janken, gewoon omdat ik het me dan te goed inbeeld, bah!
Probeer zoals meds zegt de film in mijn hoofd af te draaien en er een goede wending aan te geven, ook echt te visualiseren af en toe, dan ben ik t weer even kwijt.
Gisteren schoot een aflevering van Oprah door mijn hoofd, ook over de dood van een kindje door moeders schuld, ga niet vermelden hoe en wat, want dan blijft t bij jullie misschien plakken dat beeld, maar was al moe en labiel, dus weer janken, gewoon omdat ik het me dan te goed inbeeld, bah!
Probeer zoals meds zegt de film in mijn hoofd af te draaien en er een goede wending aan te geven, ook echt te visualiseren af en toe, dan ben ik t weer even kwijt.
zaterdag 20 juni 2009 om 20:10
en ik maar denken dat ik overgevoelig ben oid. Het is inderdaad niet leuk....verre van! maar niemand waarschuwt je ervoor vantevoren!!
vooral 's avonds inderdaad komen ze terug. Ikzelf ben angstig om het uit te spreken naar mijn man omdat hij me dan zeker te weten vreemd zal aankijken en aan vriendinnen vertel ik het helemaal niet. HEt is zo'n onderwerp waar je gewoon niet aan wilt maar het zit me toch dwars.
Ik probeer ook zo snel mogelijk om ervanaf te komen maar ik las ook net dat iemand opperde dat je dat niet moet doen.
Het is iets waar ik met mijn gedachten gewoon niet bij kan, zoiets verschrikkelijks.
vooral 's avonds inderdaad komen ze terug. Ikzelf ben angstig om het uit te spreken naar mijn man omdat hij me dan zeker te weten vreemd zal aankijken en aan vriendinnen vertel ik het helemaal niet. HEt is zo'n onderwerp waar je gewoon niet aan wilt maar het zit me toch dwars.
Ik probeer ook zo snel mogelijk om ervanaf te komen maar ik las ook net dat iemand opperde dat je dat niet moet doen.
Het is iets waar ik met mijn gedachten gewoon niet bij kan, zoiets verschrikkelijks.
zaterdag 20 juni 2009 om 21:20
zaterdag 20 juni 2009 om 22:01
Ja ik Fleur.
Uit zelfbescherming hou ik maar oogkleppen op.
Want ik kan er echt behoorlijk van van slag raken (en niet loslaten).
Gelijk dus ook een antwoord dat ik het ook heb,en idd wat Meds zegt het word alleen maar erger.
Ook omdat ze steeds verder onder je vleugels vandaan gaan en de beren op de weg steeds groter worden.
En ik heb echt hele nare beelden soms...brrr.
Uit zelfbescherming hou ik maar oogkleppen op.
Want ik kan er echt behoorlijk van van slag raken (en niet loslaten).
Gelijk dus ook een antwoord dat ik het ook heb,en idd wat Meds zegt het word alleen maar erger.
Ook omdat ze steeds verder onder je vleugels vandaan gaan en de beren op de weg steeds groter worden.
En ik heb echt hele nare beelden soms...brrr.
zaterdag 20 juni 2009 om 22:37
Ik had het er vorige week met mijn man nog over (aanleiding was dat kind iets niet mocht qua gevaar wat van mij wel mocht en toen opperde ik iets over loslaten) en gaf als voorbeeld:
"Denk je dan dat jouw ouders hun hart nog elke dag vasthouden voor hun drie kinderen (waaronder dus man), omdat ze constant bang zijn dat ze iets overkomt in het verkeer?"
In mijn vraag was eigenlijk al besloten dat ik dacht dat ze dat dus niet (meer) zouden hebben (grrr, d'r rent steeds een kat over mijn typescherm).
Maar als ik jullie zo lees dus wel? Ohwohw. Dat wordt nog wat
Ik weet niet meer wie het vroeg (fleurtje?). Maar ik mijd iid ook bepaalde berichten. Sommige dingen wil ik gewoon niet (meer) horen. Als man mij iets gruwelijks begint te vertellen roep ik vaak ook van hou maar op. Dat wil ik niet weten.
"Denk je dan dat jouw ouders hun hart nog elke dag vasthouden voor hun drie kinderen (waaronder dus man), omdat ze constant bang zijn dat ze iets overkomt in het verkeer?"
In mijn vraag was eigenlijk al besloten dat ik dacht dat ze dat dus niet (meer) zouden hebben (grrr, d'r rent steeds een kat over mijn typescherm).
Maar als ik jullie zo lees dus wel? Ohwohw. Dat wordt nog wat
Ik weet niet meer wie het vroeg (fleurtje?). Maar ik mijd iid ook bepaalde berichten. Sommige dingen wil ik gewoon niet (meer) horen. Als man mij iets gruwelijks begint te vertellen roep ik vaak ook van hou maar op. Dat wil ik niet weten.
zaterdag 20 juni 2009 om 22:39
zaterdag 20 juni 2009 om 22:53
zondag 21 juni 2009 om 09:48
Oooh, zo herkenbaar.
Het was even minder geworden, maar toen vorige week een meisje van 7 om het leven kwam bij een tragisch ongeluk bij mijn ouders om de hoek, kon ik de pijn en het verdriet van de moeder tot in het diepst van mijn ziel voelen. Ik heb staan kokhalzen van ellende. En nu is die angst weer helemaal terug, voel ik me zo kwetsbaar in mijn liefde voor Mopsey.
Ik probeer altijd afstand te houden van rare nieuwsberichten en films, letterlijk. Waar ik namelijk echt niet tegen kan in films is dat kinderen om hun moeder roepen voor hulp, maar dat die moeder hen niet kan helpen. Oh, verschrikkelijk. Die wanhoop en radeloosheid in zo'n kinderstem.
Het was even minder geworden, maar toen vorige week een meisje van 7 om het leven kwam bij een tragisch ongeluk bij mijn ouders om de hoek, kon ik de pijn en het verdriet van de moeder tot in het diepst van mijn ziel voelen. Ik heb staan kokhalzen van ellende. En nu is die angst weer helemaal terug, voel ik me zo kwetsbaar in mijn liefde voor Mopsey.
Ik probeer altijd afstand te houden van rare nieuwsberichten en films, letterlijk. Waar ik namelijk echt niet tegen kan in films is dat kinderen om hun moeder roepen voor hulp, maar dat die moeder hen niet kan helpen. Oh, verschrikkelijk. Die wanhoop en radeloosheid in zo'n kinderstem.
Wat wilde ik nou toch typen?
zondag 21 juni 2009 om 10:03
Mijn kinderenzijn 36,32 en 27 en ik heb het nog steeds. Toen mijn oudste en zijn vriendin vorig jaar in Amerika rond gingen toeren op een Harley, heb ik geen oog dicht gedaan. Wat was ik blij dat ze terug op Schiphol waren. Pfft.Niet normaal vond ik dat van mezelf en ik heb het nooit tegen hem verteld.
zondag 21 juni 2009 om 15:21
Ik heb het ook. Ze zijn bij mij 8, 15 en 17 en nu met het stappen van de oudste gaat er ook weer van alles door je heen. Maar ik kijk niet meer naar de programma's op tv waarin je jongeren herdacht ziet worden,met beelden van hun begrafenis...En als ik wat lees over kinderen die om het leven komen door een afslaande vrachtauto krijgen ze van mij weer een wijze les.
Toen mijn dochter jonger was heb ik ook eens een levensechte droom gehad waarin ze stierf. Ik voelde de pijn ook echt en was heel verdrietig toen ik wakker werd.
Het is gewoon de angst om het dierbaarste te verliezen, je kinderen...
Toen mijn dochter jonger was heb ik ook eens een levensechte droom gehad waarin ze stierf. Ik voelde de pijn ook echt en was heel verdrietig toen ik wakker werd.
Het is gewoon de angst om het dierbaarste te verliezen, je kinderen...
zondag 21 juni 2009 om 15:30
Djay, ik herken het ook wel. Dan sta ik voor de trein te wachten en ben ik opeens bang dat er iets gebeurt en hij onder de trein belandt, bijv. Mijn ouders gingen ook een keertje met de trein met hem, nou ik heb geen minuut rustig gezeten en wel 10 keer gezegd dat ze hem echt vast moesten houden op het moment dat de trein zou komen, ik vond het maar niks en hij vond het geweldig ... Mijn zoontje is ook 2 trouwens...
Ik heb een boekje met allerlei boedistische spreuken erin en pas kwam ik de spreuk tegen: Geloof niet alles wat je denkt.....
Dus als ik nu nog weleens rare gedachten heb denk ik aan dat zinnetje en dat helpt voor mij... Vaak probeer ik er dan ook nog iets positiefs van te maken. Bijv. over die treinrit met mijn ouders dat hij dat echt geweldig vindt en vast de hele tijd met een grote glimlach in de trein zit... En dat ze echt wel goed op hem letten.
Ik schaam me er ook wel voor hoor en heb het af en toe met mijn vriend erover maar verder met niemand... Ik denk ook dat het erbij hoort maar hoop nog steeds dat het een keertje ophoudt...
Sterkte ermee!
Ik heb een boekje met allerlei boedistische spreuken erin en pas kwam ik de spreuk tegen: Geloof niet alles wat je denkt.....
Dus als ik nu nog weleens rare gedachten heb denk ik aan dat zinnetje en dat helpt voor mij... Vaak probeer ik er dan ook nog iets positiefs van te maken. Bijv. over die treinrit met mijn ouders dat hij dat echt geweldig vindt en vast de hele tijd met een grote glimlach in de trein zit... En dat ze echt wel goed op hem letten.
Ik schaam me er ook wel voor hoor en heb het af en toe met mijn vriend erover maar verder met niemand... Ik denk ook dat het erbij hoort maar hoop nog steeds dat het een keertje ophoudt...
Sterkte ermee!
zondag 21 juni 2009 om 15:39
quote:fleurtje schreef op 21 juni 2009 @ 00:55:
Met kinderziektes heb ik dan weer geen enkel probleem. Ook niet met kinderen op kdv achterlaten of bij wie dan ook. Ook nooit bang geweest met kind op de fiets en dat soort dingen.
Ben dus wel blij dat die angsten me niet op díe manier beperken.
Maar dus wel op een andere manier, of lees ik dat verkeerd?
In ieder geval, het lijkt mij heel naar dat soort gedachten, dat je je kindje verliest.. Dan staat mij nog wacht te wachten (heb nog wat maanden om mij voor te bereiden gelukkig ) Ik heb het namelijk al met mijn partner, de alles verlammende angst dat hem iets overkomt. Het is vreselijk, ik heb het ook gewoon op klaarlichte dag en niet alleen in dromen. Wie weet maar cognitieve gedragstherapie proberen als het uit de hand loopt
Met kinderziektes heb ik dan weer geen enkel probleem. Ook niet met kinderen op kdv achterlaten of bij wie dan ook. Ook nooit bang geweest met kind op de fiets en dat soort dingen.
Ben dus wel blij dat die angsten me niet op díe manier beperken.
Maar dus wel op een andere manier, of lees ik dat verkeerd?
In ieder geval, het lijkt mij heel naar dat soort gedachten, dat je je kindje verliest.. Dan staat mij nog wacht te wachten (heb nog wat maanden om mij voor te bereiden gelukkig ) Ik heb het namelijk al met mijn partner, de alles verlammende angst dat hem iets overkomt. Het is vreselijk, ik heb het ook gewoon op klaarlichte dag en niet alleen in dromen. Wie weet maar cognitieve gedragstherapie proberen als het uit de hand loopt
zondag 21 juni 2009 om 20:54
quote:Stoeptegel schreef op 20 juni 2009 @ 21:08:
Hier ook al pubers maar nee het gaat niet over en je waanbeelden worden alleen maar erger
Geen troostrijke gedachte alhoewel ik er al wel een beetje op gerekend had haha.
Die dromen vind ik het ergst. Dat ze dood gaat of dood is. Gelukkig niet vaak gehad maar wat werd ik daar hopeloos verdrietig, wanhopig en ziek uit wakker. En dan het besef: het was maar een droom... Zo pijnlijk te beseffen dat het voor anderen wel echt is.
Hier ook al pubers maar nee het gaat niet over en je waanbeelden worden alleen maar erger
Geen troostrijke gedachte alhoewel ik er al wel een beetje op gerekend had haha.
Die dromen vind ik het ergst. Dat ze dood gaat of dood is. Gelukkig niet vaak gehad maar wat werd ik daar hopeloos verdrietig, wanhopig en ziek uit wakker. En dan het besef: het was maar een droom... Zo pijnlijk te beseffen dat het voor anderen wel echt is.
zondag 21 juni 2009 om 21:00
quote:arwen173 schreef op 21 juni 2009 @ 20:09:
op wat voor manier dan? wat zou je anders doen denk je, als je deze angsten niet zou hebben? Wat doe je nu niet of juist wel, wat je eigenlijk juist wel of juist niet zou willen doen?
Eeeeeh.... Even denken. Het geeft iig geen fysieke belemmeringen, dat niet. Maar wel in mijn hoofd. Ontzettend veel boeken lees ik niet meer, veel films zie ik niet meer; ik trek het me teveel aan. Maar dat is allemaal nieteens zo lastig. Wat ik het rotste vind, is dat ik gewoon echt heel erg naar kan worden door dingen die ik in mijn hoofd haal. Als ik 's ochtends een gedachte heb, kan het de hele dag blijven hangen; dicht geknepen keel, blok in mijn maag. Moeilijk te omschrijven.
Een ander voorbeeld gaf ik op de eerste pagina, dat van Artis....
op wat voor manier dan? wat zou je anders doen denk je, als je deze angsten niet zou hebben? Wat doe je nu niet of juist wel, wat je eigenlijk juist wel of juist niet zou willen doen?
Eeeeeh.... Even denken. Het geeft iig geen fysieke belemmeringen, dat niet. Maar wel in mijn hoofd. Ontzettend veel boeken lees ik niet meer, veel films zie ik niet meer; ik trek het me teveel aan. Maar dat is allemaal nieteens zo lastig. Wat ik het rotste vind, is dat ik gewoon echt heel erg naar kan worden door dingen die ik in mijn hoofd haal. Als ik 's ochtends een gedachte heb, kan het de hele dag blijven hangen; dicht geknepen keel, blok in mijn maag. Moeilijk te omschrijven.
Een ander voorbeeld gaf ik op de eerste pagina, dat van Artis....
zondag 21 juni 2009 om 21:12
Ik heb het bij mijn ene zoon wel en bij mijn andere zoon niet. Oudste heeft zacht karakter (lief, rustig, kat uit de boom kijken etc.) en de jongste is een boef (ondeugend, clown, extravert). Mij overvalt het gevoel dat mijn oudste iets overkomt (een ziekte oid) steeds vaker terwijl ik dat bij mijn jongste helemaal niet heb. Herkent iemand dit?
