Thuismoeders

Ik werk tijdens de corona crisis thuis. Maar veel werk is er niet dus heb ik alle tijd voor de kinderen. En daar ben ik dankbaar voor. Het gaat ook thuis erg goed. Maar nu na 6 weken begint de verveling in te slaan bij me. En niet omdat ik niets te doen heb maar omdat ik het gevoel heb een beetje simpel te worden van thuis zitten. Alleen mijn kinderen om mee te praten en vriendlief zit ook niet iedere dag te wachten op een avond praten met me (wil ook wel lui voor de tv hangen).
Ik klaag niet, tenslotte zijn er ouders met grotere problemen dan mijn verveling. Maar ik begin me wel zo eens af te vragen hoe thuismoeders dat doen. Het lijkt me een soort roeping. Ik begin er echt bewondering voor te krijgen.
Voor mijn gevoel staan ze stil in hun ontwikkeling ten behoeve van de kinderen. Je cijfert jezelf volledig weg lijkt mij. Geen ruimte meer voor eigen ontwikkeling. Ik moet dan toch bekennen dat ik daar denk ik niet genoeg 'moedertype' voor ben.
Als ik thuis zit zie ik ook alles (viezigheid enz). Dus ben ik een groot gedeelte van iedere dag bezig met schoonmaken en klussen. Inmiddels is alles spik en span in huis en de tuin. En toch kun je de volgende dag weer opnieuw beginnen met schoonmaken en kwakken kinderen en vriend gewoon overal hun zooi neer iedere dag.
Ik merk dat ik er niet genoeg voldoening uit haal om fulltime thuis te zitten.
Maar wat ik mezelf afvraag is hoe fulltime thuismoeders het zelf ervaren om thuis te zitten. Haal je puur je voldoening uit het opvoeden van de kinderen en het huishouden doen? Of bezoek je veel vriendinnen om nog onder de mensen te blijven? Heb je een carrière aan de kant gezet om thuismoeder te zijn? Of is dat iets wat gewoon van nature er al in zat?