Kinderen
alle pijlers
Twijfels over kinderen
maandag 12 oktober 2020 19:32
Ik ben 26 jaar oud en al 10 jaar samen met mijn vriend. Ik wilde altijd al moeder worden, ik ben erg zorgzaam, dat zit gewoon in mij. Als jong kind wist ik al dat ik een baby wilde direct zodra ik alles in orde had (man, huis, werk). Ik had altijd gedacht dat ik voor mijn 25e moeder zou zijn.
Mijn vriend wil al 2 jaar dolgraag vader worden. In juni vorig jaar ben ik gestopt met anti conceptie. Een paar maanden later was ik nog niet zwanger dus probeerden wij het meer 'doelgericht' in mijn vruchtbare periode. Ik wilde toen echt dolgraag een kind, liever vandaag dan morgen. Ik testte al voordat ik uberhaupt ongesteld kon zijn, maar de maanden erop bleven de testen negatief. Niet heel erg natuurlijk, want we waren pas een paar maanden bezig.
In januari hebben we een pup aangeschaft. (hier is uiteraard een hele poos aan vooraf gegaan, goed doordacht). Dit is ons allebei erg tegengevallen, het was erg zwaar. De komst van de pup zette onze relatie onder druk. Exact vanaf dat moment sta ik niet meer te springen om een baby. We hebben de pup nu 10 maanden (inmiddels puber) en het gaat een stuk beter, maar de gedachte aan een kind benauwd me nog steeds. We gebruiken nog steeds geen anti conceptie, want een baby is uiteraard welkom. Maar toch vind ik het niet eens zo erg als ik weer ongesteld wordt. Mijn vriend wil wél nog steeds dolgraag een baby, zo snel mogelijk het liefst. Sterker nog: hij wil ons laten onderzoeken op vruchtbaarheid omdat ik nog steeds niet zwanger ben.
Ik weet logisch gezien ook dat we niet veel seks hebben tijdens vruchtbare dagen, dus dat ik zwanger raak op deze manier is ook niet heel groot. Tegelijkertijd snap ik zijn 'angst' ook wel, maar van mij hoeft het allemaal niet nu per se. Ik voel me ontzettend lullig naar mijn vriend toe. De ene keer wil ik dolgraag een baby en gaan we er helemaal voor, en nu benauwd het me en hoeft het van mij voorlopig nog niet.
Misschien komt het ook omdat een vriendin aantal maanden geleden moeder is geworden, en zie ik ook hoe klein haar wereldje is geworden. En dankzij de komst van de hond, zie ik ook vooral de 'negatieve' kanten.
Mijn gevoelens heb ik ook met mijn vriend besproken, en hij baalt er natuurlijk van. Hij vraagt aan mij wanneer ik er dan wel klaar voor ben, maar dat weet ik dus niet. Voor mijn idee is het voor hem ook makkelijker praten. Zodra ik zwanger ben, veranderd mijn hele leven. Voor hem is die verandering wat minder drastisch en komt dat vooral bij de geboorte van de baby. Hoe dan ook, ik weet het gewoon even niet wat ik moet doen. Ik ben ook benieuwd of meer vrouwen dit herkennen.
Mijn vriend wil al 2 jaar dolgraag vader worden. In juni vorig jaar ben ik gestopt met anti conceptie. Een paar maanden later was ik nog niet zwanger dus probeerden wij het meer 'doelgericht' in mijn vruchtbare periode. Ik wilde toen echt dolgraag een kind, liever vandaag dan morgen. Ik testte al voordat ik uberhaupt ongesteld kon zijn, maar de maanden erop bleven de testen negatief. Niet heel erg natuurlijk, want we waren pas een paar maanden bezig.
In januari hebben we een pup aangeschaft. (hier is uiteraard een hele poos aan vooraf gegaan, goed doordacht). Dit is ons allebei erg tegengevallen, het was erg zwaar. De komst van de pup zette onze relatie onder druk. Exact vanaf dat moment sta ik niet meer te springen om een baby. We hebben de pup nu 10 maanden (inmiddels puber) en het gaat een stuk beter, maar de gedachte aan een kind benauwd me nog steeds. We gebruiken nog steeds geen anti conceptie, want een baby is uiteraard welkom. Maar toch vind ik het niet eens zo erg als ik weer ongesteld wordt. Mijn vriend wil wél nog steeds dolgraag een baby, zo snel mogelijk het liefst. Sterker nog: hij wil ons laten onderzoeken op vruchtbaarheid omdat ik nog steeds niet zwanger ben.
Ik weet logisch gezien ook dat we niet veel seks hebben tijdens vruchtbare dagen, dus dat ik zwanger raak op deze manier is ook niet heel groot. Tegelijkertijd snap ik zijn 'angst' ook wel, maar van mij hoeft het allemaal niet nu per se. Ik voel me ontzettend lullig naar mijn vriend toe. De ene keer wil ik dolgraag een baby en gaan we er helemaal voor, en nu benauwd het me en hoeft het van mij voorlopig nog niet.
Misschien komt het ook omdat een vriendin aantal maanden geleden moeder is geworden, en zie ik ook hoe klein haar wereldje is geworden. En dankzij de komst van de hond, zie ik ook vooral de 'negatieve' kanten.
Mijn gevoelens heb ik ook met mijn vriend besproken, en hij baalt er natuurlijk van. Hij vraagt aan mij wanneer ik er dan wel klaar voor ben, maar dat weet ik dus niet. Voor mijn idee is het voor hem ook makkelijker praten. Zodra ik zwanger ben, veranderd mijn hele leven. Voor hem is die verandering wat minder drastisch en komt dat vooral bij de geboorte van de baby. Hoe dan ook, ik weet het gewoon even niet wat ik moet doen. Ik ben ook benieuwd of meer vrouwen dit herkennen.
maandag 12 oktober 2020 20:53
maandag 12 oktober 2020 21:00
Hier ben ik ook bang voor. Ik zou hem heel duidelijk maken dat dit een van de redenen is waar je door twijfelt.Lafae schreef: ↑12-10-2020 20:53Hij wil het kind, jij doet het werk. Het maakt niet uit wat je vooraf afspreekt, over allebei vier dagen of eerlijke verdelingen: jij doet het werk. De puppy biedt alvast een mooi inkijkje in hoe het straks gaat. Als dat je niet bevalt, zou ik voorlopig weer aan de pil gaan.
Dus: heel duidelijke afspraken maken over wie hoeveel werkt wie haalt en brengt naar/ van opvang, enz.
maandag 12 oktober 2020 21:02
Of de puppy is nu een mooie manier om te oefenen met het gelijktrekken van taken. Ik heb nog niet gelezen dat TO dat geprobeerd heeft maar dat vriend niet thuis gaf.Lafae schreef: ↑12-10-2020 20:53Hij wil het kind, jij doet het werk. Het maakt niet uit wat je vooraf afspreekt, over allebei vier dagen of eerlijke verdelingen: jij doet het werk. De puppy biedt alvast een mooi inkijkje in hoe het straks gaat. Als dat je niet bevalt, zou ik voorlopig weer aan de pil gaan.
Mijn ervaring is dat je behoorlijk duidelijk moet zijn in wat je wil om de taken een beetje eerlijk verdeeld te krijgen mbt kinderen.
maandag 12 oktober 2020 21:05
Bedoel je dat zij moet proberen het gelijk te trekken? Dat zij moet oefenen?
Ik denk dat zij helemaal niet de persoon moet zijn die deze kar trekt. Hij wil de pup, hij doet geen moer. Dit is de situatie.
maandag 12 oktober 2020 21:11
Ik heb geen kinderen, nooit gewild ook. Wel honden en katten, mijn hele leven al, maar nooit een pup of kitten omdat ik echt geen zin had in het gedoe van een babydier, net zoals ik geen zin had in het gedoe van een babymens. Er zijn bovendien al teveel mensen en dieren. Er zijn gewoon overeenkomsten en als het hebben van een pup nu zo zoveel stress oplevert, zou ik nooit aan kinderen beginnen. Ook om andere redenen niet overigens, maar dat terzijde.
Ook ter overweging: ik heb meerdere zussen, ze hebben allemaal kinderen gekregen, voor een groot deel omdat dat nu eenmaal in het patroon past. Die kinderen zijn allang volwassen en achteraf terugkijkend zeggen ze allemaal dat ze weliswaar gek zijn op hun kinderen maar dat ze vandaag de dag waarschijnlijk andere keuzes hadden gemaakt: geen of minder kinderen. Feit is namelijk dat kinderen minimaal 20 jaar van hun leven jóuw leven bepalen/beperken en helaas nog steeds vooral van de vrouwen en veel minder van de mannen. Het is niet voor niks dat vrouwen na de kinderleeftijd verzuchten eindelijk weer tijd voor zichzelf te hebben. Ondertussen zijn er wel 20 tot 25 jaar van hun eigen leven verdwenen, waarin ze andere dingen hadden kunnen doen.
Kinderen zijn ook gewoon heel erg duur, ook iets om rekening mee te houden. En wil je echt nog mensen toevoegen aan een overvolle aarde, omdat dat je nu eenmaal zo leuk lijkt?
Ook ter overweging: ik heb meerdere zussen, ze hebben allemaal kinderen gekregen, voor een groot deel omdat dat nu eenmaal in het patroon past. Die kinderen zijn allang volwassen en achteraf terugkijkend zeggen ze allemaal dat ze weliswaar gek zijn op hun kinderen maar dat ze vandaag de dag waarschijnlijk andere keuzes hadden gemaakt: geen of minder kinderen. Feit is namelijk dat kinderen minimaal 20 jaar van hun leven jóuw leven bepalen/beperken en helaas nog steeds vooral van de vrouwen en veel minder van de mannen. Het is niet voor niks dat vrouwen na de kinderleeftijd verzuchten eindelijk weer tijd voor zichzelf te hebben. Ondertussen zijn er wel 20 tot 25 jaar van hun eigen leven verdwenen, waarin ze andere dingen hadden kunnen doen.
Kinderen zijn ook gewoon heel erg duur, ook iets om rekening mee te houden. En wil je echt nog mensen toevoegen aan een overvolle aarde, omdat dat je nu eenmaal zo leuk lijkt?
knuddestudder wijzigde dit bericht op 12-10-2020 21:56
2.25% gewijzigd
maandag 12 oktober 2020 21:12
Het voordeel aan die kinderen is dat ze na een paar jaar ouder en zelfredzamer worden.
Bij die hond zal je toch écht 12 à 15 jaar lang 3 à 4 keer per dag moeten wandelen.
En eten geven. En moeten stofzuigen, zijn rommel moeten opruimen als hij weer eens iets vernield heeft, ...
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 12 oktober 2020 21:13
maandag 12 oktober 2020 21:17
Wissewis schreef: ↑12-10-2020 21:12Het voordeel aan die kinderen is dat ze na een paar jaar ouder en zelfredzamer worden.
Bij die hond zal je toch écht 12 à 15 jaar lang 3 à 4 keer per dag moeten wandelen.
En eten geven. En moeten stofzuigen, zijn rommel moeten opruimen als hij weer eens iets vernield heeft, ...
maandag 12 oktober 2020 21:19
Als je een laag gewicht hebt kan dat ook de reden zijn voor het niet zwanger worden.Heiterundsanft schreef: ↑12-10-2020 19:50In een ander topic schrijf je 3 dagen geleden nog dat je heel blij zou zijn als je zwanger was en de ovulatietesten weer uit de kast te hebben getrokken. Als ik naar nog meer berichten van je kijk, zoals richting ondergewicht willen denk ik niet dat je nu helemaal stabiel in het leven staat. Maar goed, ik ben geen arts.
Komt tegenwoordig heel erg veel voor (zelf ook ervaring mee) dus iets om wellicht naar te laten kijken. En de grens ligt een stuk hoger dan je denkt, ook als je gewoon slank en verre van graatmager bent kan dit spelen.
maandag 12 oktober 2020 21:37
Klopt, een kind heb je er echt 24/7 bij. Dus in die zin is het wel te vergelijken. En de eerste jaren van een kind zijn qua zorgintensiteit wel redelijk overeenkomstig met een jonge onopgevoede hond. Je kunt er niet echt bij weglopen. Ik vind het niet een hele gekke vergelijking.Muurbloempje115 schreef: ↑12-10-2020 19:50Natuurlijk zijn het twee heel verschillende dingen. En ik zou ook nooit oordelen over welke van de twee zwaarder is: de ene pup is de andere niet en het ene kind de andere ook niet. Je kunt heel makkelijke pups hebben, en ook heel makkelijke baby's. Hetzelfde geldt voor het tegenovergestelde. Maar wel de druk die je voelt: er continu voor zorgen, korte nachten, overal rekening mee houden (huis bijvoorbeeld puppyproof ipv babyproof).
maandag 12 oktober 2020 21:50
Mooie post en zeer herkenbaar, zowel het ene uiterste als het andere uiterstelux- schreef: ↑12-10-2020 20:26Maar de liefde voor je kind is wel een vrij uniek gevoel.
Baal je als je met een zware buikgriep een baby aan de borst moet laten drinken terwijl je zelf nog geen slok vocht binnenhoudt en je man en jij te misselijk zijn om überhaupt te beginnen over wie de baby in bed zou moeten stoppen zodat je met z’n drieen in een totaal ontploft huis ligt en alleen maar denkt ‘het kán gewoon niet erger dan dit!’?
Ja. Natuurlijk. Maar het gaat voorbij. En er staat die vakantie tegenover waarop je dreumes gezellig tot laat op de avond mee-eet van bijzondere gerechten en op zijn kleine beentjes over een idyllisch pleintje banjert met een ijsje zo groot als zijn hele gezicht en een grijns van oor tot oor, terwijl je nog eens proost met je zoveelste glas goede rode wijn en tegen elkaar zegt ‘kan het nog béter dan dit?!’
Kinderen hebben wordt gewoon onderdeel van je leven. The good, the bad and the ugly.
maandag 12 oktober 2020 21:51
Ik ook niet. En ik vind het eigenlijk heel verstandig om nog eens even goed na te denken waar je aan begint en hoe dat binnen je relatie zal gaan, als een pup de zaken al op scherp zet.diyer schreef: ↑12-10-2020 21:37Klopt, een kind heb je er echt 24/7 bij. Dus in die zin is het wel te vergelijken. En de eerste jaren van een kind zijn qua zorgintensiteit wel redelijk overeenkomstig met een jonge onopgevoede hond. Je kunt er niet echt bij weglopen. Ik vind het niet een hele gekke vergelijking.
maandag 12 oktober 2020 22:05
Ja dat bedoel ik inderdaad. Waarom zou TO niet kunnen aangeven dat ze de taken graag anders wil verdelen? Dat is toch niet hetzelfde als de kar trekken?
Als er een baby komt kun je er ook niet vanuit gaan dat hij wel aanvoelt wat je precies zou willen qua verdeling zonder het daar over te hebben?
maandag 12 oktober 2020 22:11
Ik snap je twijfels helemaal. Een pup leek je vriend zo leuk maar toen het tegenviel had hij hem net zo lief dus weer doorverkocht.
En nu lijkt die baby hem zo leuk.
Begrijp me niet verkeerd, ik vond en vind mijn dochter geweldig. Vanaf een goed half jaar. En Man vindt haar ook geweldig, vanaf ongeveer een jaar. Toen we eenmaal weer konden doorslapen en zij enigzins kon duidelijk maken wat ze wilde, werd het echt leuk. Maar in de eerste maanden had ik echt het gevoel dat ik niks anders deed dan luiers verschonen, kindje badderen, kindje voederen, flesjes uitkoken en wassen, opruimen, prutjes koken en (schoon)ouders van koffie voorzien.
Ik zie mezelf nog zitten. Jankend op de badkamervloer, terwijl ik het kastje uitsopte en alle tutdingen wegdeed omdat ik simpelweg geen tijd meer had om eens lekker een uur op de badkamer te prutsen. En ja, die keer dat ze 's nachts ziek was en vijf keer achter elkaar overgaf ben ik ook nog niet vergeten. Evenmin als het glunderende toetje toen ze haar allereerste ijsje kreeg en haar reactie toen we voor het eerst naar het strand gingen
Het is oprecht heel erg leuk en pittig.
Persoonlijk zou ik voorlopig de pil weer nemen. Je hebt nog wel een paar jaar de tijd. Als je er zelf niet 100% achter staat, begin er dan niet aan. Want de kans dat je je kind gewoon heel erg leuk gaat vinden is vrij groot. Maar de kans dat je je vriend na drie maanden bij het grof vuil wilt zetten is best wel aanwezig.
Die baby kun je namelijk niet terugbrengen en ook niet doorverkopen.
En nu lijkt die baby hem zo leuk.
Begrijp me niet verkeerd, ik vond en vind mijn dochter geweldig. Vanaf een goed half jaar. En Man vindt haar ook geweldig, vanaf ongeveer een jaar. Toen we eenmaal weer konden doorslapen en zij enigzins kon duidelijk maken wat ze wilde, werd het echt leuk. Maar in de eerste maanden had ik echt het gevoel dat ik niks anders deed dan luiers verschonen, kindje badderen, kindje voederen, flesjes uitkoken en wassen, opruimen, prutjes koken en (schoon)ouders van koffie voorzien.
Ik zie mezelf nog zitten. Jankend op de badkamervloer, terwijl ik het kastje uitsopte en alle tutdingen wegdeed omdat ik simpelweg geen tijd meer had om eens lekker een uur op de badkamer te prutsen. En ja, die keer dat ze 's nachts ziek was en vijf keer achter elkaar overgaf ben ik ook nog niet vergeten. Evenmin als het glunderende toetje toen ze haar allereerste ijsje kreeg en haar reactie toen we voor het eerst naar het strand gingen
Het is oprecht heel erg leuk en pittig.
Persoonlijk zou ik voorlopig de pil weer nemen. Je hebt nog wel een paar jaar de tijd. Als je er zelf niet 100% achter staat, begin er dan niet aan. Want de kans dat je je kind gewoon heel erg leuk gaat vinden is vrij groot. Maar de kans dat je je vriend na drie maanden bij het grof vuil wilt zetten is best wel aanwezig.
Die baby kun je namelijk niet terugbrengen en ook niet doorverkopen.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
maandag 12 oktober 2020 22:12
Toen de hond nog een jonger pup was, heb ik hem regelmatig gevraagd bepaalde taken te doen. Maar dat gaf hem te veel stress, waardoor ik het maar heb gedaan uiteindelijk.alouette schreef: ↑12-10-2020 22:05Ja dat bedoel ik inderdaad. Waarom zou TO niet kunnen aangeven dat ze de taken graag anders wil verdelen? Dat is toch niet hetzelfde als de kar trekken?
Als er een baby komt kun je er ook niet vanuit gaan dat hij wel aanvoelt wat je precies zou willen qua verdeling zonder het daar over te hebben?
maandag 12 oktober 2020 22:15
Nou, dan zou ik maar nooit een kind nemen met deze jongen. Als hij 'n pup al teveel gedoe vindt, een kind is nog arbeidsintensiever. Een hond kun je nog een paar uur in de bench stoppen, voor een kind moet vanalles geregeld worden als je spontaan de deur uit wil.Muurbloempje115 schreef: ↑12-10-2020 22:12Toen de hond nog een jonger pup was, heb ik hem regelmatig gevraagd bepaalde taken te doen. Maar dat gaf hem te veel stress, waardoor ik het maar heb gedaan uiteindelijk.
maandag 12 oktober 2020 22:20
Met alle respect, maar hiermee zou ik geen kinderen willen. Echt niet.Muurbloempje115 schreef: ↑12-10-2020 22:12Toen de hond nog een jonger pup was, heb ik hem regelmatig gevraagd bepaalde taken te doen. Maar dat gaf hem te veel stress, waardoor ik het maar heb gedaan uiteindelijk.
Bij ons was het vooraf duidelijk. Ik wilde dolgraag, mijn man twijfelde een beetje. Dus die zei op voorhand: als jij het graag wilt vind ik het prima, maar wat mij betreft hoeft het niet. Ik wist dus waar ik aan begon en hij vond het achteraf veel leuker dan vooraf gedacht.
Maar een man, een mens, die een jong dier al teveel stress vindt, daar zou ik niet zo goed mee door één deur kunnen.
En realiseer je goed dat je een hond opvoedt tussen 3 en 23 maanden, maar een kind van 2 tot 12 jáár. En dan zijn de eerste twee jaar volledig in dienst van dat kindje en na 12 jaar maak je je zorgen over drank, drugs, foute vrienden, gametijd, bedtijd, uitslapen, alweer nieuwe broeken (want ze groeien waar je bij staat), stappen, bijbaan, diploma, studiekeuze, autorijkunsten, partnerkeuze en dan ineens, poef, over je kleinkinderen. Goed, dat laatste stadium, daar ben ik nog niet belandt. Maar de tijd vloog voorbij en van maxi-cosi naar 'mam, mag ik jouw auto even' ging gevoelsmatig voorbij in ongeveer anderhalf jaar.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
maandag 12 oktober 2020 22:21
alouette schreef: ↑12-10-2020 22:05Ja dat bedoel ik inderdaad. Waarom zou TO niet kunnen aangeven dat ze de taken graag anders wil verdelen? Dat is toch niet hetzelfde als de kar trekken?
Als er een baby komt kun je er ook niet vanuit gaan dat hij wel aanvoelt wat je precies zou willen qua verdeling zonder het daar over te hebben?
Natuurlijk kun je er vanuit gaan dat als er een baby komt daar voor gezorgd moet worden. En je kunt er ook vanuit gaan dat als jij het niet doet, iemand anders het dus doet, anders gaat de baby dood. Of de pup. Waarom zou TO moeten vragen, regelen en oefenen met delen als haar partner zelf ook prima kan zien dat er werk is dat hij niet doet? Waarom moet die taak bij haar liggen? Hij wil het kind, hij doet geen werk. Dan krijgt hij dus geen kind. Probleem opgelost.
maandag 12 oktober 2020 23:46
Dan zou ik het lekker laten.Muurbloempje115 schreef: ↑12-10-2020 22:12Toen de hond nog een jonger pup was, heb ik hem regelmatig gevraagd bepaalde taken te doen. Maar dat gaf hem te veel stress, waardoor ik het maar heb gedaan uiteindelijk.
Hij krijgt stress van een pup en jij maakt je zorgen over een zwembandje vel op je buik
De baby geeft stress en de kans is groot dat je lichaam verandert en verandert blijft door de zwangerschap, en een van de dingen is juist je buik.
Een zebra is geen paard met strepen
dinsdag 13 oktober 2020 00:01
Een baby is iets heel anders dan een hondje of het kind van een ander, het gaat echt veel meer vanzelf. Als jij het al zo lang wil dan is dat heus niet veranderd door een puppy.
Ik wil nooit meer een pup, ook geen kindje maar als ik mocht kiezen dan een kindje!
Ik zou als ik jou was wel duidelijk bespreken wat je verwacht van je partner, qua verzorging, 's nachts eruit en andere taakverdeling.
Ik wil nooit meer een pup, ook geen kindje maar als ik mocht kiezen dan een kindje!
Ik zou als ik jou was wel duidelijk bespreken wat je verwacht van je partner, qua verzorging, 's nachts eruit en andere taakverdeling.
dinsdag 13 oktober 2020 07:42
Muurbloempje115 schreef: ↑12-10-2020 22:12Toen de hond nog een jonger pup was, heb ik hem regelmatig gevraagd bepaalde taken te doen. Maar dat gaf hem te veel stress, waardoor ik het maar heb gedaan uiteindelijk.
Hoe blij ben jij met je relatie? Kan je dat (hoeft niet hier) in alle eerlijkheid zeggen?
Je twijfel is er niet voor niets. Luister daarnaar. Ik denk nl. dat het iets anders is dan koudwatervrees.
Praat desnoods met iemand die geheel neutraal is.
En ga eerst weer aan de pil, in deze situatie. Zorg dat je helder hebt wat je écht wilt. Natuurlijk is dat pijnlijk voor je vriend, maar een scheiding is ook erg pijnlijk.
dinsdag 13 oktober 2020 08:34
Mooie post Lux, wat kun je het toch altijd helder verwoorden.
@TO, een hond is anders dan een eigen kind. Maar, als je vriend al stress krijgt van het opvoeden van een hond (en hij hoeft het niet alleen te doen ook nog), dan vraag ik me af hoe bestendig hij is als er een pasgeboren baby bij komt.
Want hoe je het ook went of keert, in de meeste gevallen zorgt dat toch wel voor een (lichte) aardverschuiving in relaties en zal ook je stressbestendigheid getest worden.
Ik snap dat je het nu (even) niet ziet zitten, zeker nu het met de pup toch niet zo gelopen is als dat je van tevoren had verwacht/gewild. Ik vind het ook echt een zwaktebod van je vriend. Stel jezelf de vraag hoe je het voor je ziet, je gezinsleven. En vraag dit ook aan je partner, hoe denkt hij dit aan te pakken, waar ziet hij valkuilen ( voor zichzelf).
Hier hebben we alles tot in den treure besproken, hoe zien we de verdeling voor ons, wie vindt wat belangrijk? En dan nog is het de vraag hoe je daadwerkelijk bent als je eenmaal ouders wordt, want ik ken genoeg stellen die, net zoals wij, alles besproken hadden, dagen vast hadden gesteld wie wanneer thuis zou zijn en toen puntje bij paaltje kwam, bleek dat toch niet helemaal te werken.
Zekerheden heb je niet, maar ik vind het echt wat zwak van je vriend. Wel een baby willen, maar niet een deel van de opvoeding van een pup op zich kunnen/willen nemen ivm stress. Echt, hoe denk je dat met een baby aan te pakken?
Een baby kun je niet zomaar laten liggen, dat houdt dus in dat jij dat op je moet nemen, als hij verzuimd.
@TO, een hond is anders dan een eigen kind. Maar, als je vriend al stress krijgt van het opvoeden van een hond (en hij hoeft het niet alleen te doen ook nog), dan vraag ik me af hoe bestendig hij is als er een pasgeboren baby bij komt.
Want hoe je het ook went of keert, in de meeste gevallen zorgt dat toch wel voor een (lichte) aardverschuiving in relaties en zal ook je stressbestendigheid getest worden.
Ik snap dat je het nu (even) niet ziet zitten, zeker nu het met de pup toch niet zo gelopen is als dat je van tevoren had verwacht/gewild. Ik vind het ook echt een zwaktebod van je vriend. Stel jezelf de vraag hoe je het voor je ziet, je gezinsleven. En vraag dit ook aan je partner, hoe denkt hij dit aan te pakken, waar ziet hij valkuilen ( voor zichzelf).
Hier hebben we alles tot in den treure besproken, hoe zien we de verdeling voor ons, wie vindt wat belangrijk? En dan nog is het de vraag hoe je daadwerkelijk bent als je eenmaal ouders wordt, want ik ken genoeg stellen die, net zoals wij, alles besproken hadden, dagen vast hadden gesteld wie wanneer thuis zou zijn en toen puntje bij paaltje kwam, bleek dat toch niet helemaal te werken.
Zekerheden heb je niet, maar ik vind het echt wat zwak van je vriend. Wel een baby willen, maar niet een deel van de opvoeding van een pup op zich kunnen/willen nemen ivm stress. Echt, hoe denk je dat met een baby aan te pakken?
Een baby kun je niet zomaar laten liggen, dat houdt dus in dat jij dat op je moet nemen, als hij verzuimd.
dinsdag 13 oktober 2020 08:49
Inderdaad. En daarom zou ik er nu zeker niet aan beginnen alleen omdat hij het graag wil.Chantilly21_2 schreef: ↑13-10-2020 08:34Mooie post Lux, wat kun je het toch altijd helder verwoorden.
@TO, een hond is anders dan een eigen kind. Maar, als je vriend al stress krijgt van het opvoeden van een hond (en hij hoeft het niet alleen te doen ook nog), dan vraag ik me af hoe bestendig hij is als er een pasgeboren baby bij komt.
Want hoe je het ook went of keert, in de meeste gevallen zorgt dat toch wel voor een (lichte) aardverschuiving in relaties en zal ook je stressbestendigheid getest worden.
Ik snap dat je het nu (even) niet ziet zitten, zeker nu het met de pup toch niet zo gelopen is als dat je van tevoren had verwacht/gewild. Ik vind het ook echt een zwaktebod van je vriend. Stel jezelf de vraag hoe je het voor je ziet, je gezinsleven. En vraag dit ook aan je partner, hoe denkt hij dit aan te pakken, waar ziet hij valkuilen ( voor zichzelf).
Hier hebben we alles tot in den treure besproken, hoe zien we de verdeling voor ons, wie vindt wat belangrijk? En dan nog is het de vraag hoe je daadwerkelijk bent als je eenmaal ouders wordt, want ik ken genoeg stellen die, net zoals wij, alles besproken hadden, dagen vast hadden gesteld wie wanneer thuis zou zijn en toen puntje bij paaltje kwam, bleek dat toch niet helemaal te werken.
Zekerheden heb je niet, maar ik vind het echt wat zwak van je vriend. Wel een baby willen, maar niet een deel van de opvoeding van een pup op zich kunnen/willen nemen ivm stress. Echt, hoe denk je dat met een baby aan te pakken?
Een baby kun je niet zomaar laten liggen, dat houdt dus in dat jij dat op je moet nemen, als hij verzuimd.
